Πόσο ακατάστατοι είστε?

Τελικά νόμιζα ότι όλα αυτά τα τεστ δεν αντικατοπτρίζουν ιδιαίτερα την πραγματικότητα. Τα έκανα όταν τα έβρισκα μπροστά μου σε άλλα μλπόγκς αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία ίσως γιατί αυτό που τέσταραν ήταν κάτι που ακόμα και εγώ η ίδια δεν το είχα διαλευκάνει εντελώς.
Τελικά αναθεωρώ, γιατί το παρακάτω τεστ που έκανα είναι απόλυτα σωστό! Ναι! Αυτή η νοικοκυρά είμαι (ο θεός να με πει!!). Ο "φαζούλης" μου χτυπιέται και ωρύεται κάθε φορά σχετικά με την νοικοκυροσύνη μου και εγώ του λέω μες την νιρβάνα να μην εκνευρίζεται για τέτοια ποταπά πράγματα, γιατί του κάνει κακό, και αν όντως έχει πρόβλημα, υπάρχει πάντα η λύση να τα κάνει ο ίδιος αν δεν θέλει να περιμένει όταν δεήσω!
Α!! Θα κάνω και άλλα τεστ στα οποία ξέρω την απάντηση για να δω αν όντως βγαίνουν!

You Are a Little Messy

You aren't the cleanest person in the world, but you're definitely not a slob. You clean up when you have the time, but you're realistic about what you can get done. Generally, you're pretty organized and tidy - though you may have a few hidden messes. You eventually get around to making things spotless, but you do it on your own schedule!

Are You Messy?

Τα λάθη μας, τα λάθη μου...

Τα λάθη είναι απολύτως εντάξει. Δεν είναι λάθος να κάνει κάποιος λάθος. Ο καθένας από εμάς κάνει, και πρέπει να κάνει. Γιατί στην ουσία μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Είναι γεγονός αυτό. Ας αναλογιστούμε με τι έξαψη πάμε να πράξουμε το λάθος, αρκεί κάποιος να μας έχει προειδοποιήσει για αυτό. Η προειδοποίηση του λειτουργεί σαν το κόκκινο πανί στον ταύρο.
Το να κάνει κανείς λάθη είναι ανθρώπινο. Το να μην κάνει ή το να πιέζεται κάποιος υπερβολικά στο να μην κάνει λάθη είναι θα έλεγε κανείς απάνθρωπο. Το χειρότερο από το να κάνει κανείς λάθη είναι να κάνει τα ίδια λάθη συνέχεια. Αυτό πραγματικά είναι εκνευριστικό για τους άλλους και για αυτόν που τα κάνει ανώφελο. Γιατί πλέον δεν έχει να πάρει ή να μάθει κάτι από αυτά. Αφού λοιπόν θα συνεχίσουμε να κάνουμε το λάθος, όντας μέσα στην φύση μας.... ας κάνουμε τουλάχιστον κάθε φορά και ένα καινούργιο...

Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι μόνο λάθη κάνω. Μερικές φορές τα επαναλαμβάνω. Που σημαίνει δεν παίρνω το μάθημα μου. Και το κακό είναι, νομίζω, πως οι άλλοι δεν έχουν την ίδια καλή διάθεση να μου τα συγχωρήσουν όσο αυτή που έχω εγώ για να συγχωρήσω τα δικά τους... Πραγματικά με λυπεί αυτό...

Picture from: http://www.istockphoto.com

Φοροδιαφυγή & κράτος δικαίου...

Είναι απίστευτο, αλλά η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη (εξαιρούνται τα μεγάλα καταστήματα γιατί έτσι και αλλιώς δεν τους συμφέρει να κρύβουν γιατί χρειάζεται να ελέγχουν) που το να πληρώσεις με κάρτα σε κάνει ταυτόχρονα και κακό πελάτη. Για την ακρίβεια έχω την αίσθηση ότι θα προτιμούσαν να μου έκαναν ευκολίες πληρωμής να κρατάνε καρτέλα και να τους πληρώνω κάθε τόσο από το να τα πάρουν όλα με την μία με την κάρτα.

Μια εκ των ημερών βρέθηκα να ψάχνω για τα βαπτιστικά είδη (που λέγαμε τις προάλλες). Τελικά βρήκα ένα μικρό μεν, θαυματουργό δε κατάστημα του οποίου ο άνθρωπος που το είχε ήταν εξυπηρετικότατος και ευγενέστατος και είχε πράγματα που μου άρεσαν επίσης. Όταν διάλεξα όλα τα σχετικά μου έκανε λογαριασμό ο οποίος βγήκε γύρω στα 500 τόσα ευρώ. Έβγαλα λοιπόν την κάρτα μου για να δώσω την προκαταβολή. Ο άνθρωπος τότε μαγκώθηκε λίγο και με ρώτησε πως θα πλήρωνα το υπόλοιπο. Κατάλαβα αμέσως και του υποσχέθηκα να προσπαθήσω να του δώσω το υπόλοιπο μετρητά. Απλά για μένα είναι πιο πολύς κόπος γιατί πρέπει πρώτα να πάω τράπεζα για να βγάλω χρήματα.

Κανονικά βέβαια δεν πρέπει να το κάνω αυτό, γιατί έτσι υποστηρίζω με τον τρόπο μου την φοροδιαφυγή. Το φορολογικό σύστημα όμως της Ελλάδος είναι το λιγότερο άδικο και μέχρι να πεισθώ ότι οι φόροι που εισπράττει το κράτος, έχουν αντίκρισμα σε υπηρεσίες και παροχές, δεν πρόκειται να πάρω το μέρος του.
Δεν μπορεί να έχεις βάλει στην ουσία συνέταιρο το κράτος όταν πληρώνεις τόσους φόρους που μπορούν να σε γονατίσουν όταν έρθουν δύσκολες μέρες, και ο νομοταγής να καταλήγει να πληρώνει πολλαπλάσια από αυτόν που αφήνει τα χρέη προς το δημόσιο να συσσωρεύονται.
Είναι αυτό κράτος δικαίου δηλαδή που αξίζει να του λες την αλήθεια? Δεν το νομίζω…

Σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο...

...Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πως,
από που, και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια
δίχως πρόβλημα και περηφάνια.
Σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω
μ' άλλον τρόπο
παρά μ' ετούτον

όπου δεν είμαι μήτε είσαι
που το χέρι σου πάνω μου
το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι
κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Πάμπλο Νερούδα.

Picture from: http://www.globalgallery.com/

Αυτές οι δυο τελευταίες στροφές του ποιήματος με τίτλο "Δεν σ'αγαπώ" (μην σας παραπλανά ο τίτλος) είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Οι πρώτες δύο δεν μου λένε τίποτα γι'αυτό δεν τις έβαλα!
Τα ερωτικά ποιήματα είναι η αδυναμία μου. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να δείξεις τα συναισθήματα σου παρά αφιερώνοντας κάποιο που σε εκφράζει στο έτερον ήμισι...

Το βιβλίο της Ψιλικατζούς και εγώ...

Διάβασα το βιβλίο της Ψιλικατζούς. Για την ακρίβεια δεν το διάβασα, το ρούφηξα! Πήγε κάτω σαν το νερό όταν διψάς. Πριν όμως πω περισσότερα για το βιβλίο είναι καλό να πω για το πως αντιλαμβάνομαι μερικά πράγματα σχετικά με τα blog τα οποία έχουν άμεση σχέση ίσως και με τον τρόπο που αντιμετωπίζω ένα βιβλίο το οποίο προέρχεται από κάποιον blogger.
Πολλές φορές στις κουβέντες μου με τους φίλους μου στην πραγματική μου ζωή μου ήρθαν στο νου κάποια πράγματα που είχα διαβάσει σε blogs. Με ικανοποιούσε πολύ αυτό γιατί ένιωθα σαν να είχα μια πολύ πιο μεγάλη παρέα από φίλους από αυτή που θα μπορούσα ποτέ να έχω στην πραγματικότητα.

Σε αυτήν την διαδρομή μου μέσα στα blogs ένα χρόνο περίπου τώρα, "γνώρισα" μερικά άτομα. Για την ακρίβεια δεν τα γνώρισα με την κλασική έννοια της λέξης. Τα "γνώρισα" όμως τόσο όσο με άφησαν να τα γνωρίσω μέσα από τα blogs τους. Ήταν όλα για μένα κάτι ξεχωριστό. Άλλα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Στην ουσία με άλλα ταίριαζα περισσότερο και με άλλα λιγότερο. Τα αισθήματα όμως δεν ήταν πάντα αμοιβαία. Όπως και στην πραγματική ζωή. Σε κάποια blogs αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου και σε άλλα ένιωθα ξένη.
Οσον αφορά το δικό μου, ήξερα ότι δεν είχα κανένα ταλέντο στο γράψιμο για να προσελκύσω με αυτό, είχα όμως και έχω την διάθεση να γνωρίσω ανθρώπους και είχα πολλές απορίες και πολλές ιδέες που ήθελα να συζητήσω μαζί τους. Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω κάποιους να αισθανθούν οικεία μαζί μου. Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που είχα να κερδίσω και αυτό για το οποίο δεν θα ήμουν ποτέ σίγουρη για το αποτέλεσμα. Αν μου έλεγε κανείς να δώσω μια εκτίμηση στο τι νομίζω σχετικά θα έλεγα ότι όχι. Δεν το κατάφερα αυτό. Γιατί δεν είμαι καλή στα λόγια, στις φιλοφρονήσεις, στα κομπλιμέντα, στα όμορφα λόγια.. Δεν μπορώ εύκολα να κάνω κανένα να αισθανθεί μια ζεστασιά από μένα. Είναι κρίμα αλλά αυτό είμαι και αυτό δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να υπερβάλλω. Και όπως και να το κάνουμε όταν θες να πλησιάσεις κάποιον πρέπει να υπερβάλεις σε αυτό που του λες. Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι το οποίο δεν θα το ξεστόμιζα και όταν έβλεπα τον άλλον απέναντι μου. Και αυτό για να γίνει μου παίρνει πολύ χρόνο. Η οικειότητα πάντα μου έπαιρνε χρόνο... Ιδιαίτερα πολύ, για μένα που την είχα ανάγκη.

Για να επιστρέψω στο βιβλίο, να πω λοιπόν ότι η Ψιλικατζού ποτέ δεν ήταν ένα από τα blog που αισθανόμουν οικεία εκεί. Την διάβαζα αλλά μόνο περιστασιακά. Και όταν διαβάζεις κάποιον περιστασιακά είναι όπως όταν βλέπεις κάποιον μια φορά στο τόσο αλλά χάνεις την ευκαιρία να τον γνωρίσεις καλύτερα. Ένα ποστ είναι πολύ πιθανόν να σου φανεί απόμακρό όταν δεν έχεις αφιερώσει ένα μικρό έστω χρόνο για να γνωρίσεις την προσωπικότητα αυτού που γράφει σε αντίθεση με ένα άλλο που μπορεί το μόνο που έχει γράψει να είναι μια και μόνη λέξη του οποίου όμως τον συντάκτη τον "γνωρίζεις".

Το βιβλίο "Η Ψιλικατζού" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, το παρήγγειλα την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε και το παρέλαβα μόλις την Παρασκευή. Επειδή ακριβώς δεν την παρακολουθούσα τακτικά το βιβλίο αυτό για μένα θα ήταν κάτι "νέο" εντελώς. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να είναι κάτι εντελώς νέο ακόμα και για αυτούς που την διάβαζαν τακτικά για τον λόγο ότι πέρα από τα ποστ διαδραματίζεται μαζί μια παράλληλη ιστορία που δημοσιεύεται πρώτη φορά εκεί. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο. Το διάβασα μέσα σε 3 ώρες. Ήταν σαν να μου μιλούσε ένας φίλος. Τόσο πολύ ευκολοδιάβαστο και τόσο άμεσο. Γέλασα πολλές φορές διαβάζοντας κάποια από τα ποστ, αλλά συγκινήθηκα κιόλας. Πρώτη φορά σε εκείνο το κεφάλαιο 41. Το ίδιο και στο τέλος του βιβλίου... Ενα βιβλίο που εναλλάσσετε το γέλιο και το κλάμα με τέτοιο τρόπο που δεν ψυχοπλακώνεσαι με τίποτα!

Είναι ένα βιβλίο από αυτά που θα προτείνω για διάβασμα και από αυτά που θα πάρω για δώρο. Παρόλο που γενικά δεν τα πάω καλά με τους έλληνες συγγραφείς πιστεύω ότι αυτή η κοπέλα έχει μέλλον στην συγγραφή. Αν δεν έχει αυτή με τόσο πλούσιο εσωτερικό κόσμο και τόσο όμορφο γράψιμο ποιος θα έχει άραγε?

Εννοείται ότι πλέον θα με έχει συχνή αναγνώστρια του blog της και εύχομαι από εκεί να μάθω ότι κυκλοφόρησε και άλλο βιβλίο κάποια στιγμή.

Είναι ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να το διαβάσει.

Όπως και να το κάνουμε, το σεξ είναι βρόμικο!

Εχθές επεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι με αποφθέγματα σχετικά με το σεξ! Διάλεξα μερικά και τα μετέφερα εδώ. Αρκετά από αυτά είναι ιδιαίτερα αστεία! Σε όλα όσα διάλεξα έχω βρει μια αλήθεια μέσα τους από προσωπική εμπειρία. Ειδικά όμως, αυτό του Woody Allen πρέπει να το σιγοντάρω περισσότερο γιατί δεν αντέχω αυτούς που "σιχαίνονται" στο σεξ! Το να σιχαίνεται κανείς γενικά στην ζωή του δεν με ενοχλεί. Σε αυτόν τον τομέα όμως το βρίσκω αδιανόητο! Όπως και να το κάνουμε, το σεξ είναι βρόμικο!

Enjoy!


Ο ψυχίατρος της φυλακής με ρώτησε αν θεωρώ το σεξ βρόμικο.
«Μόνο όταν γίνεται σωστά» του απάντησα.
Woody Allen
Δεν υπάρχει αφροδισιακό ανώτερο από την αθωότητα.
Jean Baudrillard
Ο Blake είπε ότι το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής. Ότι μόνο όποιος αναπτύσσει τις αισθήσεις του στον ύψιστο εφικτό βαθμό έχει ελπίδες ελευθερίας. Οι αισθήσεις είναι «τα παράθυρα της ψυχής».
Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ερωτική πράξη και με τις πέντε αισθήσεις του, βιώνει μια εμπειρία μυστικιστική.
Jim Morrison
Ένας άντρας μπορεί να ξεχάσει που έχει παρκάρει.
Ακόμη και που μένει.
Δεν ξεχνάει όμως ποτέ το στοματικό έρωτα, έστω και αν δεν ήταν καλής ποιότητας!
Barbara Bush
Η Βίβλος περιέχει 6 επιπλήξεις για τους ομοφυλόφυλους και 362 για τους ετεροφυλόφιλους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν αγαπά τους ετεροφυλόφιλους, αλλά ότι χρειάζονται περισσότερη επιτήρηση.
Lynn Lavner
Υπάρχουν κάποια εργαλεία που ανεβάζουν την ερωτική διέγερση, ιδίως στις γυναίκες.
Το καλύτερο ανάμεσα τους είναι η Mercedes-Benz 380 SL.
P.J.O’Rourke
Το σεξ απίλ αποτελείται κατά 50% απ’ όσα έχεις και κατά 50% απ’ όσα οι άλλοι νομίζουν ότι έχεις.
Sophia Loren
Όταν οι πουριτανοί προσπαθούν να σε πείσουν ότι το σεξ είναι αμαρτία, πρέπει να μάθεις καλά το μάθημα σου:
Μην κάνεις ποτέ σεξ μαζί τους.
Matt Groening
Οι γυναίκες διαμαρτύρονται για το σεξ πιο συχνά από τους άντρες.
Οι μισές γιατί δεν μπορούν να το χορτάσουν και οι άλλες μισές γιατί δεν αντέχουν άλλο.
Ann Landers
Το εξωσυζυγικό σεξ το έχουν υπερτιμήσει.
Όπως και το προγαμιαίο.
Φαντάζεστε τι γίνεται με το συζυγικό σεξ…
Simon Gray
Το γκολφ και το σεξ είναι τα μόνα που μπορείς να απολαύσεις χωρίς να είσαι εντυπωσιακός στις επιδόσεις σου.
Jimmy Demaret
Νομίζω ότι υπάρχουν δυο τομείς όπου οι νέες ιδέες είναι εξαιρετικά επικίνδυνες: η οικονομία και το σεξ.
Όλα τα κόλπα τα έχουν ήδη δοκιμάσει άλλοι πριν από εμάς.
Και όταν πρόκειται για κάτι πραγματικά καινούργιο τότε μάλλον είναι παράνομο ή ανθυγιεινό.
Felix Rohatyn
Οι άντρες φτάνουν στο αποκορύφωμα της σεξουαλικής τους δραστηριότητας στα 18 τους. Οι γυναίκες στα 45.
Μήπως έχετε κι εσείς την αίσθηση ότι ο Θεός μας έχει κάνει πλάκα?
Rita Rudner

Τρίτη ηλικία και τηλέφωνα

Με παίρνει τηλέφωνο έξαλλος ο παππούς μου ( η μαμά μου δηλαδή γιατί ο παππούς δυσκολέυετε με τα πλήκτρα) για να μου πει ότι παίρνει τηλέφωνο στο Οφθαλμολογικό κέντρο (σοικό πάει το βασίλειο στην στραβωμάρα όπως καταλάβατε στην οικογένεια μου!) και βγαίνει μία που του λέει ότι πήρε σωστά και να περιμένει αλλά δεν ακούει που της λέει ότι θέλει να κλείσει ραντεβού με τον γιατρό του! Συμπέρασμα. Αυτά που για εμάς είναι αυτονόητα (τηλεφωνικά κέντρα, τηλεφωνήτές κτλ) για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας που δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Να μην πω φυσικά πόσο απίστευτο του φαίνεται αυτού του ανθρώπου, που μεγάλωσε χωρίς φως και έφθασε στην ηλικία των σαράντα τόσων για να φθάσει το ηλεκτρικό στο σπίτι του, να βλέπει εμένα να κουβαλάω ένα τηλέφωνο στην τσέπη!

Παρόλη την αδυνάμια του να συμβαδίσει με την τεχνολογία (δισκάκια dvd και cd που βρίσκει στην κυριακάτικη εφημερίδα του τα λέει" πλάκες") ο παππούς μου αυτός μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός και συζητώ μαζί του πολλά θέματα της επικαιρότητας (αυτός βλέπει τις ειδήσεις και για μένα) και μαθαίνω επίσης αρκετά του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έζησε προσωπικά.
Του κάνω παρέα και μου κάνει παρέα...

"... Είναι ίδιο γνώρισμα των νέων να δένονται με τους πιο σοφούς και μεγάλους, όχι μόνον εξαιτίας της γοητείας των λόγων και της οξύτητας του μυαλού τους, αλλά και για την εφήμερη όψη του σώματος τους, που γίνεται προσφιλής, όπως η μορφή του πατέρα, που μελετάμε τις κινήσεις και τα ξεσπάσματα του, που κατασκοπευουμε το χαμόγελο του - δίχως η σκιά της φιληδονίας να μολύνει αυτή την μορφή (μοναδική ίσως σε αγνότητα) της σωματικής αγαπής..."

Το όνομα του Ρόδου - Il nome de la rosa- Ουμπέρτο Έκο

Picture from: http://www.annhardy.com
(Δεν είναι άσχετη. Τρελαινόμαστε και οι δύο, παππούς και εγγονή για τα γατιά!)

Πόσο ζει ο άνθρωπος τελικά?

Πόσο ζει ο άνθρωπος τελικά?
Ζει χίλια χρόνια ή ένα μόνο?
Ζει μια βδομάδα ή αιώνες?
Για πόσο καιρό πεθαίνει ο άνθρωπος?
Τι θέλει να πει για πάντα?


Πάμπλο Νερούδα

Εχθές βράδυ έμαθα κάτι και στεναχωρήθηκα... :-(

Picture from: http://www.artbywicks.com/

Είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθούν φήμες τελικά...

Ο Mulla Nasruddin και ο φίλος του Rahimtullah στέκονταν σε μια γωνία του δρόμου προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον. Ο ένας αποκαλούσε τον άλλο ηλίθιο, απατεώνα, κλέφτη. Ο άλλος φώναζε, "είσαι ένας δειλός, ένας φιλάργυρος, ένας υποκριτής."
Τελικά ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν να προσβάλουν ο ένας την οικογένεια του άλλου.

Ο Mulla Nasruddin κοίταξε τον Rahimtullah κατ' ευθείαν στα μάτια και του λέει, "η αδελφή σου είναι μια βρωμιάρα πόρνη η οποία για ελάχιστα χρήματα θα αφήσει έναν μονόφθαλμο λεπρό να συρθεί πάνω της."

Ο Rahimtullah ακούγοντας αυτό έμεινε να στέκεται άφωνος.

Ένας τύπος που έτυχε να δει την σκηνη κατάπληκτος πηγαίνει και του λέει: "Για όνομα του Θεού, πώς μπορείς και στέκεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα, αφήνοντας τον να προσβάλει έτσι την αδερφή σου?"

Τοτε ο Rahimtullah του λέει: "Δεν έχω αδελφή, ποτέ δεν είχα αδελφή, και τώρα που οι γονείς μου είναι και οι δύο νεκροί δεν θα έχω ποτέ μια αδελφή."

Ο τύπος τότε γυρνά προς τον Mulla Nasruddin και του λέει: "Mulla, αυτό που είπες δεν αποτελεί προσβολή αφού δεν έχει αδελφή! "

"Βέβαια," λέει ο Mulla. "Φυσικά και δεν είναι. Το ξέρω και το ξέρει, και τώρα ξέρεις και εσύ.
Αλλά σε ρωτώ, πόσοι από τους ανθρώπους που είχαν τα παράθυρά τους ανοικτά και άκουγαν την
κάθε λέξη μας -- πόσοι από αυτούς το ξέρουν επίσης;".

Είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθούν φήμες τελικά...

Πρέπει να το δείτε!

Λοιπόν απόψε είδα και εγώ τους 300. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ! Ευχαρίστως θα το έβλεπα και δεύτερη φορά άνετα! Και ποιος το λέει αυτό. Αυτή που εδώ και ένα χρόνο και βάλε έχει κηρύξει εμπάργκο στις ταινίες με σκηνές βίας. Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του Comic book του Frank Miller το οποίο σκηνοθετήθηκε αριστοτεχνικά θα έλεγα από τον Zack Snyder και βασίζεται πάνω στην γνωστή μας ιστορία της μάχης του Λεωνίδα και των Σπαρτιατών του στις Θερμοπύλες.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι αντέχει το στομάχι σας την βία γενικότερα τότε το έργο έχει και άλλα καλά! Καταρχήν εκτός από τις σκηνές sex που ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στο λουτρό αίματος που επακολούθησε και ήταν πολύ όμορφα γυρισμένες οι οποίες αξίζουν από μόνες τους, έχει απίστευτα όμορφη φωτογραφία. Η σκηνή με την μάντισσα (Kelly Craig) (τις οποίας η ρώγα ήταν σηκωμένη κάγκελο όπως επίσης και της γυναίκας του Λεωνίδα (Lena Headey) στις ιδιαίτερες στιγμές τους) ήταν σχεδόν ονειρική. Πρέπει να ήταν γυρισμένη μέσα σε νερό οπωσδήποτε. Τέτοια αίσθηση σου έδινε. Όλο το έργο έμοιαζε κάπως περίεργα πρωτότυπο γιατί αντίθετα με ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε μέχρι τώρα σε αντίστοιχου είδους ταινίες είναι μάλλον γυρισμένο όλο σε στούντιο με αποτέλεσμα να σου δίνει την εντύπωση του ψεύτικου ταυτόχρονα με του αληθινού.

Ο πρωταγωνιστής (Gerard Butler), το οποίο δεν είχα ξανακούσει πιο πριν, ήταν ότι καλύτερο και εμφανισιακά και σαν ερμηνεία για τον ρόλο του Λεωνίδα. Ο οποίος έκανε κάπου στην μέση και χιουμοράκι (άλλο που δεν περίμενα καθόλου) σε μια σκηνή με τον Ξέρξη(Rodrigo Santoro)! Τον οποίο τον είχαν κάνει να φαίνεται θεόρατος και ολίγον (έως πολύ) gay! Σε μια φάση ειδικά που πιάνει τον Λεωνίδα από τους ώμους νόμιζα ότι θα του έκανε ερωτική εξομολόγηση!

Δεν λέει να πω περισσότερα, αν και θέλω γιατί πολύ πιθανόν ακόμα αρκετοί να μην έχουν δει την ταινία. Αξίζει πάντως τον κόπο ότι και να λέγεται. Όπως λέει και η Kwlogria χορταίνει κανείς θάρρος!

Υ.Γ. Είχα καιρό να πάω στον κινηματογράφο να δω ταινία και διαπίστωσα για άλλη μια φορά την παιδεία μας σε όλο της το μεγαλείο.

Φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει χωρίς κινητό και δεν κάνουν καν τον κόπο να το έχουν στο αθόρυβο και αν θέλουν να μιλήσουν να βγουν έξω από την αίθουσα για να μην ενοχλούν τους άλλους. Αντί αυτού απαντάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτή η υπερεκτίμηση του εαυτού μας, που μας δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαστε αναντικατάστατοι και άρα πάντα διαθέσιμοι είναι νομίζω ότι χειρότερο.

Το άλλο που είδα ήταν πολλά μικρά παιδιά (με ή χωρίς τους γονείς τους) να παρακολουθούν ένα έργο που τα καρφώματα με τα δόρατα και οι αποκεφαλισμοί μπορούσαν να ταράξουν άνετα το στομάχι και ενός ενήλικα για να μην πω για τις σκηνές sex. Θα μου πείτε, δεν μπορεί να έχουμε τα παιδιά αποστειρωμένα να μην βλέπουν τίποτα. Όχι. Δεν λέω αυτό. Αλλά όχι σε μια ταινία που είναι γεμάτη από την αρχή μέχρι το τέλος με βία κυρίως και σεξ κατά δεύτερο, από την στιγμή που δεν ξέρουμε πως αποκωδικοποιούνται όλα αυτά σε ένα παιδικό μυαλό. Λέω ...

Η πικρή αλήθεια...

Μια φορά και ένα καιρό έγραψε κάποιος...

Θέλω πολύ ερωτικά
σαν να 'μουν άγγελος πουλί,
τον έρωτα να παίξω...

να κομματιάζω το πρωί,
ότι το βράδυ μου 'λείψε,
καθώς δεν θα τα αντέξω ...
να παίρνει άλλος τα φιλιά
και να μου κόβει τη λαλιά
απ' της ζωής τον έρωτα
που καίγομαι, να αρμέξω...

Θέλω πολύ καρδούλα μου,
προσεχτικά να το σκεφτείς,
γιατί είμαι κλέφτης πειρατής,
δεν έχει δρόμο επιστροφής,
αν αφεθείς, λεηλατηθείς,
κι ολάκερη παραδοθείς
για να κουρσέψω...

σαν λαφυρέψω το κορμί...
καρδιά δεν θα επιστρέψω...

θα την κρατήσω μια ζωή...
και θα τηνε λατρέψω...

Picture from: http://www.butterflystorm.com

Οδύνη και ηδονή...

Καθώς ούρλιαζε από τον πόνο και βογκούσε, η μητέρα αυτή, οι συσπασμένες γραμμές του προσώπου της ελάχιστα διέφεραν από αυτές που είχε δει τη στιγμή του ερωτικού σπασμού πάνω στα πρόσωπα των γυναικών που είχε σφίξει στην αγκαλιά του. Είναι αλήθεια πως το βλέμμα αγωνίας σ’ αυτό το πρόσωπο ήταν πιο έντονα σημαδεμένο και συνεπώς πιο καθαρό απ’ οποιαδήποτε υπέρτατη ηδονή.
Μα ότι κρυβόταν από κάτω ήταν το ίδιο: το σχεδόν συσπασμένο τράβηγμα των χαρακτηριστικών, η ίδια φλόγα, το ίδιο σβήσιμο.
Τον θάμπωσε η ξαφνική σκέψη: Οδύνη και ηδονή είναι σαν δυο αδέρφια.

Νάρκισσος και Χρυσόστομος – Herman Hesse

Picture from: http://lightcolortime.com/

Λες και τους χρωστάω!

Εκνευρίζομαι με τις πωλήτριες και καταστηματάρχες (εδώ της Ρόδου γιατί αλλού δεν έχω τέτοιο πρόβλημα) ΑΦΟΡΗΤΑ! Η εξυπηρέτηση τους είναι για τα μπάζα!

Προχθές μπήκα σε ένα κατάστημα με είδη βαφτίσεων κτλ και επειδή ως ανίδεη ρωτούσα τα αυτονόητα (τι χρειάζεται να πάρω, τι επιλογές έχω, σε τι τιμές κυμαίνονται κτλ) με αντιμετώπιζε με μια υπεροψία λες και της χρωστούσα!!

Μέχρι να φύγω με είχε κατα-αγχώσει που δεν θα προλάβαινα και πρέπει να βιαστώ και είναι το τελευταίο κομμάτι και έχει πολλές βαφτίσεις αυτόν τον καιρό (σκεφτείτε ότι ακόμα και εγώ η άσχετη με τις εκκλησιαστικές πρακτικές ξέρω ότι μέχρι το Πάσχα δεν γίνονται βαφτίσεις!) και ότι δεν χρειάζεται να φέρω την φίλη μου που ξέρει μαζί γιατί η φίλη μου δεν ξέρει αλλά αυτή ξέρει (ακριβώς έτσι το είπε!)! Την τύφλα της ξέρει με τέτοια συμπεριφορά! Άμα με ξαναδεί να μου γράψει!

Κρίμα και μου άρεσε ένα φορεματάκι που είχε! Το οποίο στοίχιζε βέβαια 244€! Τώρα ή αυτό ήταν όντως ακριβό ή εμένα μου φάνηκε υπερβολικό ποσό για ένα φόρεμα που θα το φορέσει 2-3 φορές το πολύ (μαζί με την φορά της βάφτισης)! Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!

Μια κωλόγρια άλλο πράγμα!

Πριν λίγο καιρό ανακάλυψα την Kwlogria και λιώνω στο γέλιο κάθε φορά σχεδόν που την διαβάζω! Ειδικά το ποστ της για τους 300 είναι το γέλιο! Θα το ευχαριστηθεί σίγουρα όλος ο γυναικείος πληθυσμός! Και το ποστ και την ταινία!
Η κατηγορία Θέατρα-Βιβλία-Τηλεόραση-Σινεμά είναι απίστευτη.
Α! και μην παραλείψετε τα σχόλια! Η kwlogria δίνει τα ρέστα της και εκεί επίσης!

Στην ελληνική κόλαση...

Ένας Άγγλος πέθανε και έφτασε στην κόλαση. Ο διάβολος τον ρώτησε : "Ποια κόλαση προτιμάς; Επειδή έχουμε πολλών ειδών κολάσεις εδώ: την αγγλική, την κινέζικη, τη Ρώσικη, την Ελληνική..."
Ο Εγγλέζος είπε: "Την Ελληνική βέβαια!"
Ο διάβολος μπερδεύτηκε. Είπε: "Φαίνεσαι Άγγλος, γιατί λοιπόν διαλέγεις την Ελληνική;"
Είπε: "Είμαι Άγγλος, αλλά έχω ζήσει στην Ελλάδα και ξέρω καλά ότι τίποτα στην Ελληνική κόλαση δεν θα λειτουργεί!"

Picture from: http://www.1st-art-gallery.com/Artist/Bouguereau-William

Έμπλεξα τις λέξεις και τα μπούτια μου!

Ξυπνώ το πρωί έτοιμη για αναχώρηση. Ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα και βουρ για το καραβάκι. Είμαι ενθουσιασμένη. Είναι καλοκαίρι. Η πιο αγαπημένη μου εποχή. Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μαζί ΤΟΥ. Δεν μας χωρίζουν παρά μερικές ώρες ταξιδιού. Το αεράκι φυσάει απαλά και ο ήλιος ξεπροβάλει σιγά σιγά... Στην προβλήτα μια καντίνα σερβίρει ζεστές τυρόπιτες, κρέπες, κρουασάν και φρέσκο παγωτό. Παίρνω ο παγωτάκι μου και ξεκινάω. Εξάλλου σε λίγο, ο ήλιος θα λάμπει πάνω από το κεφάλι μου και το παγωτό είναι η πιο κατάλληλη αυταπάτη για να μην τον νιώθεις να σου καίει την μύτη. Το καραβάκι ξεκινάει. Όμως όσο ανοίγεται στο πέλαγος φυσάει όλο και πιο δυνατά. Κουνάει. Το στομάχι μου με προδίδει. Ίσως τελικά το σαββατοκύριακο δεν είναι τόσο εξαιρετικό όσο υπολόγιζα ότι θα είναι. Νιώθω ναυτία. Ανακατεύομαι. Θυμάμαι ένα φαρμακοποιό μια φορά σε ένα άλλο κουνημένο ταξίδι. Μην κοιτάς μου έλεγε την πλώρη του καραβιού που πάει πάνω κάτω. Θα ζαλιστείς. Να κοιτάς ψηλά στον ουρανό. Είχε δίκιο... Έκανα προσπάθεια να μην αφήνω την ματιά μου να πέφτει χαμηλά. Δεν ήταν εύκολο. Κουνούσε όλο και πιο πολύ. Υπομονή έλεγα μέσα μου. Λίγο ακόμα θέλει. Σε λίγο θα ΤΟΝ δω.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όταν θα τον δω θα έχω τα μαύρα μου τα χάλια μετά από τόσες ώρες να ταλαντεύομαι σαν το εκκρεμές! Η αγωνία με λούζει. Πως να είμαι άραγε τώρα έτσι κάτωχρη από την ζάλη? Θα απογοητευτεί από αυτό που θα δει. Τι να κάνω? Τι μπορώ να κάνω? Τίποτα. Η παραμικρή παρέκκλιση της ματιάς μου και της σκέψης μου με έκανε να κιτρινίζω όλο και περισσότερο. Μα, ναι. Επιτέλους. Να την η στεριά. Φαίνεται. ήδη. Το καραβάκι κόβει ταχύτητα. Είναι θέμα λίγων λεπτών πια να πλησιάσει το λιμάνι. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω τους άλλους επιβάτες να μαζεύουν τα πράγματα τους. Θυμάμαι ότι έχω και δικά μου πράγματα και ψάχνω να τα εντοπίσω με την ματιά μου να περιπλανιέται τριγύρω μου. Μένω να κοιτάζω το λιωμένο παγωτό που βρίσκεται αφημένο λίγο πιο πέρα. Δεν ήταν γραφτό να το απολαύσω. Ούτε αυτό ούτε το ταξίδι.
Το καραβάκι έχει ήδη δέσει εν τω μεταξύ. Σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάζω στην στεριά. Οι επιβάτες κατεβαίνουν και ΤΟΝ βλέπω να με περιμένει χαμογελώντας μου γλυκά. Ξέχασα το χρώμα μου. Ξέχασα την ζάλη μου. Ξέχασα το καλειδοσκόπιο που του είχα πάρει για δώρο. Ξέχασα τα πάντα όταν ΤΟΝ είδα...

Την πάσα μου την έκανε ο Gb Winzip. Του είπα ότι η φαντασία μου είναι ανύπαρκτη και ως εκ τούτου το δημιουργήμα μου θα ήταν για πέταμα. Τέλος πάντων. Δεν έγινε και τίποτα. Παρακαλώ μην κρίνετε αυστηρά την καλλιτεχνική φλέβα που ΔΕΝ με διακρίνει στα σίγουρα! Εξάλλου ένα παιχνίδι είναι ΚΑΙ αυτό.


Η πέντε λέξεις που επιλέγω εγώ τώρα είναι οι εξής: πλημμυρισμένος, ξάστερος, λυτρώνω, κατασπαράζω, λαχτάρα.
Και τις κάνω πάσα με την σειρά μου στους:
Synas η οποία μόλις είδα έχει ήδη πάρει πάσα από την 3 parties a day με άλλες λέξεις! Καθήκον εξετελεσθει εκτός και αν έχει όρεξη να γράφει κατά παραγγελία! Εγώ πάντως θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα!
Blogaki
Crucial Chaos
Ladybug
Thrass

Καλή τύχη! Και μην με βρίζετε!!

E-shopping της κακιάς ώρας.

Έχω πει ξανά στο παρελθόν ότι αρκετές φορές έχω κάνει αγορές μέσω internet. Αν θέλω να αγοράσω περιφερειακά του υπολογιστή μου ή διάφορα αναλώσιμα ή διάφορα τεχνολογικά gadgets προτιμώ τις αγορές μέσω Internet γιατί συνήθως βρίσκω τα τελευταία μοντέλα φθηνότερα από ότι αν τα αγοράσω από κάποιο κατάστημα.

Το εγχώριο ηλεκτρονικό κατάστημα που προτιμούσα πάντα ήταν το E-shop. Τελευταία όμως άκουσα από δυο στενά μου πρόσωπα παράπονα εξυπηρέτησης και θυμήθηκα ένα post που είχε γράψει ο Jim-Hellas πρίν αρκετό καιρό παραπονούμενος για την εξυπηρέτηση τους επίσης. Τότε ακόμα δεν είχε πέσει κάτι ανάλογο στην αντίληψη μου.

Το πρώτο συμβάν έφθασε στα αυτιά μου μέσω ενός ξαδέρφου μου ο οποίος αγόρασε ένα laptop το οποίο ήταν προβληματικό μιας εξαρχής. Η μπαταρία του δεν φόρτιζε. Επικοινωνεί μαζί τους και το στέλνει πίσω προς αντικατάσταση. Δεν έχουν όμως άλλο το ίδιο, ούτε κάποιο άλλο παραπλήσιας αξίας για να το αντικαταστήσουν και ούτε δέχονται να επιστρέψουν τα χρήματα. Η επίσημη απάντηση τους είναι ότι τα χρήματα μένουν μέσα στον λογ/σμό του ως υπόλοιπο και μπορεί να επιλέξει κάτι άλλο να αγοράσει. Συγνώμη, αλλά δεν μιλάμε για 50-100 ευρώ. Μιλάμε για το κόστος ενός laptop και για μια περίπτωση που δεν ευθύνεται καθόλου ο ίδιος.
Το Amazon σε μια αντίστοιχη περίπτωση που είχα παραγγείλει κάτι DVD τα οποία τελικά δεν ήταν αυτά που ήθελα και τα επέστρεψα, μου γύρισε πίσω στο ακέραιο το ποσόν που είχα πληρώσει μέσα σε 2-3 μέρες και ας επρόκειτο για 30 ευρώ μόνο. Θα μου πείτε τι συγκρίνω τώρα.... Μα πως νομίζουν ότι μπορεί να πάνε μπροστά με τέτοια πολιτική?

Το δεύτερο συμβάν μου το μετέφερε εχθές βράδυ ο αδερφός μου. Είχε παραγγείλει μέσω internet κάτι που στοίχιζε 15 ευρώ. Είχε δηλώσει στην παραγγελία του να χρεωθεί η πιστωτική του κάρτα και είχε ορίσει τόπο παράδοσης το κατάστημα της Ρόδου γιατί δεν υπήρχε λόγος να χρεωθεί μεταφορικά την στιγμή που το σπίτι του απέχει από το κατάστημα ούτε 200 μέτρα. Όταν πήγε να το πάρει του ζητήσανε να πληρώσει μετρητά. Τους ρωτάει για ποιον λόγο, εφόσον είχε δηλώσει να γίνει η πληρωμή με πιστωτική. Κάτι άρχισαν να του λένε ότι και καλά είναι φασαρία για ένα τόσο μικρό ποσό κτλ. και προσπαθούσαν να τον πείσουν να πληρώσει μετρητά. Ζήτησε να επικοινωνήσουν με τα κεντρικά και εκείνοι του είπαν ότι είχε δηλωθεί πρώτος τρόπος πληρωμής τα μετρητά και δεύτερη επιλογή η πιστωτική. Κατά πάσα πιθανότητα το κλείσιμο ταμείου για το προσωπικό του εδώ E-shop point είναι όντως μεγάλη "φασαρία" και έτσι επεμβαίνουν στην παραγγελία και την αλλάζουν όπως τους βολεύει. Εν τω μεταξύ το ίδιο ακριβώς συμβάν είχε επαναληφθεί ξανά πριν μερικούς μήνες.
Είναι σαν να σου λένε αν θες κάτι μικρής αξίας θα πληρώνεις μετρητά. Κανένα πρόβλημα. Αλλά να το πουν να ξέρει και ο άλλος να πράξει ανάλογα.

Το e-shopping στην χώρα μας δεν εξελίσσεται προς το καλύτερο αλλά όπως λέει και ο Νίκος Δήμου στο άρθρο του στο τελευταίο RAM είμαστε η χώρα που το συγκεκριμένο κατάστημα που ξεκίνησε να δραστηριοποιείτε πρώτα και μόνο ηλεκτρονικά κατέληξε να έχει 36 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα γιατί προφανώς ο ελληνικός πληθυσμός δεν έχει τάση και έφεση στο ηλεκτρονικό εμπόριο εναντι αυτού που σημβαίνει κατά κόρον, δηλαδή ένα κανονικό κατάστημα να εξελιχθεί εντάσσοντας το ηλεκτρονικό εμπόριο στις δραστηριότητες του.
Αντί λοιπόν το ηλεκτρονικό εμπόριο στην Ελλάδα να απλοποιεί τις διαδικασίες και να προσφέρει πλεονεκτήματα για να το προτιμούν έναντι του συμβατικού εμπορίου, δημιουργεί συνεχώς αισθήματα δυσπιστίας προς το καταναλωτικό κοινό. Και αυτό είναι πραγματικά θλιβερό...

Αν στα έλεγα όπως μας τα είπε, αποκλείεται να τα πίστευες!!

Μακράν το καλύτερο ανέκδοτο που άκουσα τελευταία! Δεν ξέρω όταν το διαβάζει κανείς αν φαίνεται τόσο αστείο όσο αν στο λέει κάποιος! Εμένα πάντως μου το είπε ο "Φαζ" μου την ώρα που γυρνούσαμε σπίτι από το σ/κ στο χωριό και λύθηκα στο γέλιο!

Η μαμά ρώτησε τον Γιαννάκη τι μάθανε στα θρησκευτικά σήμερα.
- Α, η δασκάλα μας είπε για τον Μωυσή, είπε ο Γιαννάκης.
Για το πως τον έστειλε ο Θεός σε μία μυστική αποστολή, για να βοηθήσει τους
Ισραηλίτες να ξεφύγουν από τους Αιγύπτιους.
Ο Μωυσής οδηγούσε τους Ισραηλίτες, όταν έφτασαν στην Ερυθρά Θάλασσα.
Αμέσως έβαλε τους μηχανικούς του να κατασκευάσουν μία γέφυρα, και πέρασε
όλος ο λαός.
Μετά ζήτησε ενισχύσεις με το walkie-talkie του, και ήρθαν οι πυροτεχνουργοί.
Αυτοί ανατίναξαν την γέφυρα, και έτσι οι εχθροί δεν μπόρεσαν να τους
ακολουθήσουν. Και έτσι σώθηκαν οι Ισραηλίτες!!!
- Έλα τώρα, Γιαννάκη, λέει η μαμά. Παραδέξου ότι η δασκάλα δεν σας είπε
τίποτε τέτοιο!
- Εντάξει, λέει ο Γιαννάκης, αλλά αν στα έλεγα όπως μας τα είπε, αποκλείεται
να τα πίστευες...

Για όποιον ενδιαφέρεται!

Μετά την χθεσινή βόλτα μου στο κέντρο διαπίστωσα τα εξής:

1. Κάθε φορά που κάποιος ζητά την οικονομική μου βοήθεια βρίσκομαι σε αμηχανία. Κατευθυνόμενη προς τον οφθαλμίατρο μου, με πέτυχε μια κυρία που εκείνη την ώρα έβγαινε μέσα από μια εκκλησία(!!) για να μου πει ότι την έδειξαν τα κανάλια, ότι έχει παιδιά και ο άντρας της δεν μπορεί να δουλέψει και ότι πριν ένα μήνα τους έκαναν έξωση και τώρα μένουν σε ένα τροχόσπιτο που τους παραχώρησε κάποιος και ότι είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Και αφού τα είπε όλα αυτά μου ζήτησε να την ελεήσω όπως μπορούσα! Ασχετα το τι έκανα εγώ...εσείς τι θα κάνατε?

2. Απολαμβάνω χίλιες φορές περισσότερο να διαβάζω τo RAM (το οποίο έσκασα 10 ευρούλια για να το πάρω), και τα υπόλοιπα περιοδικά του είδους αυτού από το να διαβάσω κάποιο γυναικείο περιοδικό. Βασικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα γυναικείο περιοδικό. Παρακαλώ αν υπάρχει κάποια άλλη που της συμβαίνει το ίδιο να το πει, γιατί αισθάνομαι μοναξιά ένα πράγμα!

3. Ναι... Είμαι αυτή που δεν θέλω να βγω έξω από την φωλιά μου. Μου αρέσει η φωλιά μου.
Πες μου ένα καλό λόγο να βγω έξω από αυτήν.

Καινούργια παραγγελιά!

Και όχι μόνο αυτό! Όσο πάει και αυξάνεται ο αριθμός της λίστας! Να πω λοιπόν επτά αγαπημένες μου ταινίες... Σε αυτό το παιχνίδι με "έχωσε" αυτήν την φορά ο Alitovios. Ελπίζω τουλάχιστον αυτός να ενδιαφερθεί να διαβάσει τι θα γράψω!!
Λοιπόν έχουμε και λέμε!

1. Underground Για αυτό το έργο είχα πάει μόνη μου στο σινεμά για να το δω. Ήθελα να το δω πολύ αλλά το άφησα μέχρι που έφθασε τελευταία μέρα προβολής. Και όπως ήταν φυσικό τελευταία στιγμή όλοι είχαν κάτι κανονίσει με αποτέλεσμα να έχω δυο επιλογές. Ή δεν πάω ή πάω μόνη μου. Τελικά πήγα και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ένα έργο που συνδύαζε πολλά πράγματα ταυτόχρονα συν το πολύ καλό soundtrack.




2. Mar Adentro Το είδα σχετικά πρόσφατα σε Dvd μετά από προτροπή κάποιου blogger σε ένα σχόλιο που μου άφησε. Με καθήλωσε με την αλήθεια του. Αυτό μόνο.







3. American Beauty Πασίγνωστη ταινία... Απο αυτές που σου μένουν στην μνήμη και ας μην μπορείς να καταλάβεις για ποιον λόγο ακριβώς...








4. Dracula Μια ιστορία αγάπης αλλιώτικη. Καταπληκτικά κουστούμια και ατμόσφαιρα. Πήγα (καθυστερημένα) να το δω στο cinema και μέχρι να βγει σε βίντεο δεν είχα καταφέρει να δω την πρώτη σκηνή όποτε και αν προβλήθηκε! Πάντα την έχανα!




5. Forest Gump Επίσης πασίγνωστη ταινία που προβλήθηκε και πριν λίγες μέρες πάλι στην TV. Είναι τόσο ήρεμη που κυλάει σαν το νερό στο αυλάκι. Μπορείς να την δεις και να την ξαναδείς και να μην την βαρεθείς...







6. Shrek & Shrek 2 Τα Shrek μου!! Η λατρεία μου! Γελάω πάντα και χαίρομαι πάντα όταν τα βλέπω! Είναι το dvd που επιλέγω να βάλω να παίζει όταν έχω μικρά παιδιά στο σπίτι. Στο τέλος καταλήγω να το παρακολουθώ εγώ ενώ τα παιδιά το έχουν γράψει ήδη από ώρα στα παλιά τους τα παπούτσια! Εννοείται τα πρωτοείδα στο σινεμά! Δεν άντεχα να περιμένω να βγουν σε dvd!





7. Closer Μια ταινία που δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς αριστούργημα αλλά εμένα κάτι μου είπε... απλά. Χώρια ότι είχε για μουσική υπόκρουση στους τίτλους αρχής το "The Blowers Daughter" του Damien Rice.







Και τώρα εγώ θέλω να μάθω ποιες είναι οι πιο αγαπημένες ταινίες των παρακάτων εκλεκτών bloggers

Philos
Phivos
Resident
Sakis
Maika
Sofi-k
Serenity

Κάντε τον κόπο! Ήδη προγραμμάτίζω να δω τις ταινίες του Alitoviou! Τι θα βλέπουμε το Πάσχα? Όχι πάλι τον Ιησού από την Ναζαρέτ! Αν και είναι το μόνο πασχαλιάτικο που βλέπεται!

Αρνούμαι να γιορτάσω την ημέρα της γυναίκας!

Και αρχίζει να με εκνευρίζει αυτό το χρόνια πολλά που ακούω μισό-κοροϊδευτικά από τους άντρες τριγύρω!

Με το που έφτασα στην δουλειά σήμερα το πρωί πληροφορήθηκα ότι σήμερα είναι λέει η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Μια γιορτή που θεσπίστηκε το 1910 στην Κοπεγχάγη και εορτάζεται κάθε χρόνο από τις γυναίκες. Αυτές που έχουν ήδη χειραφετηθεί. Για αυτές που η ελευθερία τους είναι ακόμα στα σπάργανα όπως καταλαβαίνεται δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα.

Να μην σχολιάσω τον τρόπο που "γιορτάζεται" εδώ στην Ελλάδα αυτή η μέρα ε... Έχει καταλήξει σχεδόν γραφική πλέον. Ενώ πρακτικά όλες μας είμαστε ανελεύθερες, παίρνουμε μέρος στο θέατρο της ημέρας που προστάζει να υποδυθούμε τις ελεύθερες. Ζούμε υπό καταπίεση καθημερινά. Ποιον πάμε να κοροϊδέψουμε? Προφανώς τους εαυτούς μας.

Όχι. Δεν μου αρέσει αυτή η γιορτή. Γιατί από την στιγμή που υπάρχει παγκόσμια μέρα για κάτι σημαίνει ότι ένα πρόβλημα υποβόσκει. Και το πρόβλημα είναι στην προκειμένη, ότι άντρας και γυναίκα δεν είναι ισότιμα άτομα στις κοινωνίες που ζούμε, ακόμα και στις πιο πολιτισμένες από αυτές. Όπως λέει ο Κούντερα "Δεν μπορεί για μια ιδιότητα που δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής να επαίρεσαι ή να επιδοκιμάζεσαι για αυτήν".

Picture: Woman's Face by Kurdish artist Choman

Βιβλία VS ταινίες = 1-0

Πολλές ταινίες βασίζονται πάνω σε βιβλία και πολλά βιβλία επίσης γράφονται (στο πόδι) λόγω επιτυχίας των ταινιών.

Συνήθως τα βιβλία που έχουν εμπορική επιτυχία σπανίως την γλυτώνουν από το να γίνουν ταινίες.Τις περισσότερες φορές συμβαίνει αν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο να απογοητευτείς από την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη.

Θυμάμαι το Σπίτι Των Πνευμάτων της Ιζαμπέλ Αλιέντε που είναι ένα πανέμορφο μυθιστόρημα, σαν κινηματογραφική ταινία ήταν το λιγότερο άνευρη. Το μόνο καλό ήταν το πολύ καλό καστινγκ.
Η σιωπή των αμνών που σαν ανάγνωσμα δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό, παρόλα αυτά παρουσίαζε την ιστορία πολύ πιο ενδιαφέρουσα από ότι η ταινία.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα του Μπρυκνέρ κατέληξε να μοιάζει με παρωδία και ο κατάλογος συνεχίζετε χωρίς τελειωμό σχεδόν (Κώδικας Ντα βίντσι, Η αβασταχτη ελαφρότητα του Είναι, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρεύ κτλ).
Τώρα βγήκε στους κινηματογράφους Το άρωμα του Ζισκίντ και δεν ξέρω αλήθεια αν πρέπει να κάνω τον κόπο να το δω. Εχω πάρα πολλά χρόνια που διάβασα το βιβλίο αλλά αναρρωτιέμαι πως μπορεί ένα βιβλίο που καταπιάνεται κυρίως με τις μυρωδιές περιγράφοντας τε με αριστοτεχνικό σχεδόν τρόπο να φτάσει η αντίστοιχη ταινία του να μπορέσει να μεταδώσει όλες αυτές τις μυρωδιές του!

Υπάρχει όμως μόνο μια ταινία που έτυχε να την δω χωρίς να έχω διαβάσει το αντίστοιχο βιβλίο της μέχρι σήμερα . Πρόκειται για τον Εραστή (The Lover ή L'Amant) της Ντυράς. Οταν πρωτοείδα την ταινία, την λάτρεψα. Οταν την ξαναείδα σιγουρευτηκα ότι συνεχίζε να μου αρέσει παρόλα τα χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνη την πρώτη φορά που την είδα. Και κάθε φορά που μου έρχεται στον νου, πάντα μένει στην άκρη του μυαλού μου ένα αγκαθάκι που μου λέει ότι πρέπει να διαβάσω και το βιβλίο. Αν όντως ένα βιβλίο πάντα υπερέχει της ταινίας τοτε θα απογοητευτώ και είναι κάτι που δεν το θέλω. Αναρρωτιέμαι αν παίξει κάποιο ρόλο το ότι είδα πρώτα την ταινία σε σχέση με όλες τις άλλες φορές που η ανάγνωση προηγούταν.

Δέν ξέρω. Απο την μια νιώθω πως κάτι χάνω αν δεν το διαβάσω με κίνδυνο να απορρίψω την ταινία. Απο την άλλη λέω... επιτέλους... έτσι έτυχε και είδα πρώτη την ταινία... ας μείνει έτσι.

Χωρίς ύπνο...

Τελευταία διάβασα μαζεμένα μερικά post κάποιων bloggers που εξέφραζαν την δυσκολία τους στον ύπνο... Το να υποφέρει κάποιος από αϋπνία δεν είναι λίγο. Γενικά το να έχει κάποιος δυσκολία στον ύπνο είναι πολύ σημαντικό. Είναι πολύ βασικός ο ύπνος για την επιβίωση μας όλη. Αλλιώς θα είχαμε βρει κάποιο τρόπο να τον αναπληρώνουμε και να μην κοιμόμαστε.
Κατά καιρούς σε όλους έχει τύχει να μην μπορούμε να κοιμηθούμε λόγω υπερέντασης. Το να είσαι σε εκγρήγορση και κινητικότητα μέχρι λίγο προτου πέσεις για ύπνο δεν είναι ότι καλύτερο. Οταν αποφασίσεις να κοιμηθείς νιώθεις να είσαι σε τέτοια ένταση που είναι αδύνατον να κλείσεις μάτι.

Η μία λύση είναι (αν έχεις την πολυτέλεια να μην έχεις κάποιο στάνταρ ωράριο στην δουλειά σου) να μην το σκέφτεσαι και να σταματήσεις να προσπαθείς να κοιμηθείς. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε ως και να αρχίσεις να ξεσκονίζεις το σπίτι ή να σιδερώνεις ή να τακτοποιείς τα συρτάρια σου κτλ αρκεί να μην σκέφτεσαι ότι πρέπει να κοιμηθείς. Δεν ενδεικνύονται ενέργειες που προκαλούν θόρυβο γιατί έτσι θα καταλήξουμε να προκαλέσουμε αϋπνία και στους άλλους!! Με αυτόν τον τρόπο, αργά η γρήγορα ο ύπνος θα έρθει θέλοντας και μη.
Η άλλη λύση είναι να ακολουθήσετε την πιο κάτω τεχνική που προτείνει ο αγαπημένος μου Osho και θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα. Την έχω σαφώς δοκιμάσει και εγώ αλλά και μια φίλη μου που έτυχε να την θυμηθεί όταν κάποια βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Εννοείτε πως ούτε εγώ ούτε και αυτή κατορθώσαμε να φτάσουμε στο "πρωί"!!!

Όταν το βράδυ πέφτεις να κοιμηθείς, πήγαινε προς τα πίσω και ξαναθυμίσου ολόκληρη την μέρα, αλλά ανάποδα. Μην αρχίσεις από το πρωί, αλλά από εκεί που βρίσκεσαι - από το κρεβάτι - και πήγαινε προς τα πίσω. Ύστερα πήγαινε ολοένα και προς τα πίσω, σιγά-σιγά, βήμα-βήμα, μέχρι την στιγμή που ξύπνησες το πρωί. Πήγαινε προς τα πίσω και να θυμάσαι συνεχώς να μην μπλέκεσαι και να μην ταυτίζεσαι με ότι συμβαίνει.

Για παράδειγμα το απόγευμα κάποιος σε πρόσβαλλε. Δες τον εαυτό σου, δες την μορφή σου, δες ότι κάποιος σε προσβάλλει, αλλά εσύ να παραμείνεις παρατηρητής. Μην μπλέκεσαι, μην θυμώσεις πάλι. Αν θυμώσεις ξανά τότε ταυτίζεσαι. Όταν την νύχτα πηγαίνεις διαλογιστικά προς τα πίσω, στα συμβάντα της ημέρας, απλως να θυμάσαι ότι είσαι παρατηρητής. Μη θυμώνεις. Κάποιος σε επαινεί. Μην ενθουσιάζεσαι. Απλώς κοίταξε το όλο πράγμα σαν να κοιτάζεις μια ταινία. Και αυτό το προς τα πίσω βοηθά πάρα πολύ - ιδιαίτερα εκείνους που έχουν προβλήματα με τον ύπνο τους.

Αν έχεις οποιοδήποτε πρόβλημα με τον ύπνο, αν έχεις αυπνία, αν βρίσκεις δυσκολία στο να κοιμηθείς, αυτό θα σε βοηθήσει πολύ επειδή ξετυλίγει τον νου. Όταν πηγαίνεις προς τα πίσω, ξετυλίγεις τον νου ενώ το πρωί αρχίζεις να τον τυλίγεις. Και ο νους μπλέκεται σε πολλά σημεία, οπότε γίνεται κουβάρι. Στο μυαλό θα παραμείνουν τα πράγματα που είναι μισοτελειωμένα και ανολοκλήρωτα, που δεν υπάρχει χρόνος για αυτά για να τακτοποιηθούν την ίδια στιγμή που συμβαίνουν. Γι' αυτό την νύχτα πήγαινε προς τα πίσω. Αυτή είναι μια διαδικασία ξετυλίγματος του κουβαριού. Και όταν φτάσεις στο πρωί, τη στιγμή που σηκωνόσουν από το κρεβάτι, θα έχεις πάλι τον ίδιο φρέσκο νου που είχε το πρωί.
Και τότε μπορείς να κοιμηθείς σαν μικρό παιδί.

Science VS Faith

Η παραπάνω φωτογραφία έφθασε στο mailbox μου κλασικά πλέον μέσω ανταλλαγής funny mails!
Νομίζω ότι θα την κατα-ευχαριστηθεί ο Cyrusgeo και λοιποί ορθολογιστές φίλοι!
Ήταν καιρός να εξιλεωθώ κάπως για τα μεταφυσικά post που έστελνα κατά καιρούς (και θα συνεχίσω να στέλνω κατά πάσα πιθανότητα)!

Η θεμελιώδης αρρώστια της ανθρωπότητας, είναι η επιθυμία.

Σύμφωνα με το ΖΕΝ, η θεμελιώδης αρρώστια της ανθρωπότητας, είναι η επιθυμία. Υπάρχει ένας μηχανισμός στην επιθυμία που πρέπει να τον κατανοήσεις.
Η επιθυμία λειτουργεί σαν προυπόθεση για την ευτυχία σου. "Θα είμαι ευτυχισμένος αν αποκτήσω αυτή τη γυναίκα, αυτό το σπίτι, αυτό το αυτοκίνητο." Έτσι, η εκπλήρωση της επιθυμίας γίνεται προυπόθεση της ευτυχίας σου.
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνεις, είναι να βάζεις άχρηστα εμπόδια ανάμεσα σε εσένα και την ευτυχία σου. Πρώτα βάζεις την προυπόθεση "θα είμαι ευτυχισμένος αν συμβεί αυτό". Οσο πιο δύσκολος είναι ο στόχος, τόσο περισσότερο ενθουσιάζεσαι τόσο περισσότερο σε προκαλεί.
Την ημέρα όμως που εκπληρώνεται η επιθυμία, αισθάνεσαι ανακούφιση. Στην πραγματικότητα, αυτό που σε κάνει να νιώθεις όμορφα δεν είναι η ίδια η επίτευξη της επιθυμίας - επειδή πολύ σύντομα θα έρθει μια άλλη επιθυμία ως υποτιθέμενη προυπόθεση για την ευτυχία σου - αλλά η ανακούφιση που αισθάνεσαι, επειδή τελείωσε η αγωνία, ο πυρετός, ο πόνος που εσύ ο ίδιος προκάλεσες.
Και πόσο κρατάει αυτή η υποτιθέμενη ευτυχία που νιώθεις, από την επίτευξη της επιθυμίας σου?
Μόνο λίγες στιγμές κι ύστερα αρχίζεις να διψάς κι άλλο...

Osho

Picture from: http://virtual-galery.chez-alice.fr

Ζούμε για να ελπίζουμε...

Ο διευθυντής του ασύλου ξεναγούσε έναν επισκέπτη.

Ένας τρόφιμος καθόταν στεναχωρημένος σε μια γωνιά και ο διευθυντής εξήγησε στον επισκέπτη ότι αυτός ο άνθρωπος είχε τρελαθεί επειδή δεν παντρεύτηκε τη γυναίκα που αγαπούσε.

Ύστερα από λίγο έφτασαν σε ένα κελί, ο τρόφιμος του οποίου ούρλιαζε, προσπαθούσε να σπάσει τα κάγκελα, χτυπούσε το στήθος του και τραβούσε τα μαλλιά του.

Ο διευθυντής εξήγησε ότι αυτός ο άνθρωπος είχε τρελλαθεί επειδή παντρεύτηκε τη γυναίκα που δεν μπόρεσε να παντρευτεί ο προηγούμενος ασθενής.

Ο πρώτος όμως κρατούσε τη φωτογραφία της αγαπημένης του πάνω στην καρδιά του και ήταν ευτυχισμένος μέσα στην τρέλα του, ενώ ο δεύτερος χτυπούσε το κεφάλι του στα κάγκελα!

Τυχεροί είναι οι εραστές που δεν έχουν αποκτήσει τους αγαπημένους τους!

Τα σπασμένα προγράμματα, εγώ και το Journal!

Πρέπει να το πω... από καιρό σε καιρό νιώθω ενοχές για όλα αυτά τα "σπασμένα" προγράμματα που χρησιμοποιώ τακτικά στον υπολογιστή μου. Δεν ξέρω λεπτομέρειες σχετικά με το πόσο κακό κάνω, αλλά μπροστά στην εύκολη λύση του να χρησιμοποιήσω ένα χρηστικό και δοκιμασμένο πρόγραμμα στο τζάμπα με δελεάζει τόσο που ξεχνώ ότι κάποιοι δούλεψαν για αυτό και εγώ εκμεταλλεύομαι αυτή τους την δουλειά.


Να τώρα που γράφω π.χ. χρησιμοποιώ ένα πρόγραμμα που λέγετε "The Journal" το οποίο είναι απίστευτο για αυτούς που έχουν μεράκι με το γράψιμο (φτιαγμένο για επαγγελματίες δημοσιογράφους, συγγραφείς κτλ), για αυτούς που τους αρέσει να κρατάνε ημερολόγιο (κλειδώνει καλά), για αυτούς που τους αρέσει να συγκεντρώνουν στοιχεία όλων των ειδών (φωτογραφίες, links, word,excel, acrobat αρχεία) όλα σε μια database ομαδοποιώντας τα τέλεια και με πανεύκολη ανεύρεση, και ανάμεσα στα άλλα πολλά πλεονεκτήματα του έχει και αυτό που μας αφορά περισσότερο εδώ μέσα. Μπορεί και στέλνει post με το πάτημα ενός κουμπιού!

Λοιπόν αυτό το πρόγραμμα θα το αγόραζα σίγουρα αν δεν κατάφερνα να βρω σπάσιμο!
Και ας μην έχει διορθωτή κειμένου που να υποστηρίσει την ελληνική γλώσσα! Θα με υποστεί(-τε) ανορθόγραφη!


http://www.davidrm.com/thejournal/