Πόσο αγαπώ την αρχή των πραγμάτων: το πρώτο φέγγος της μέρας, την πρώτη λέξη σε μια άδεια σελίδα, το πρώτο χαμόγελο ενός παιδιού, όλες εκείνες τις στιγμές που η ζωή μοιάζει γεμάτη δυνατότητες και νιώθει κανείς πως μπορεί να κάνει τα πάντα, σχεδόν τα πάντα, για να παρατείνει το θαύμα. Verweile doch, du bist so schon! "Αν πω προς τη στιγμή που περνά: Μη φεύγεις, μείνε' είσαι τόσο ωραία!" όπως έλεγε ο Φάουστ.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Stephen Mitchell, "Κάποτε υπήρχαν πρίγκηπες - Ένα παραμύθι για συναινετικούς ενηλίκους" * το οποίο έτρωγε η σκόνη σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου από τον Δεκέμβρη του 2000 που το αγόρασα μέχρι τώρα που αξιώθηκα να αρχίσω να το διαβάσω! Η πρώτη εντύπωση πάντως είναι εξαιρετικά θετική!
Λοιπόν αυτόν τον καιρό είμαι πηγμένη θα έλεγε κανείς στις πρωτιές των μωρών μου, τόσο που δεν υπάρχει χώρος άλλος στην ζωή μου για οτιδήποτε άλλο. Αυτό μου φέρνει στον νου κάθε φορά την ερώτηση που μου έκανε μια διαδικτυακή φίλη μια φορά και ένα καιρό σε κάποιο chat...:Έχεις υπόσταση σαν άτομο ή πλέον πας πακέτο με τα μικρά?"
Νομίζω ότι όσο και αν προσπαθώ να δω τον εαυτό μου μόνο του έστω και για λίγο, δεν το καταφέρνω. Είναι πολύ νωρίς ακόμα και τα μικρά είναι ακόμα εντελώς εξαρτημένα από την παρουσία μου. Φαντάζομαι ότι όσο μεγαλώνουν και ανεξαρτητοποιούνται, τόσο θα μου αφήνουν χώρο να δω τον εαυτό μου ως άτομο. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν γράφω πια σε αυτό το blog γιατί έχω δεν έχω ότι και αν γράψω θα έχει να κάνει με αυτά. Θα προσπαθήσω να επανέλθω με όσο το δυνατόν πιο γενικού περιεχομένου θέματα.
* Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ελληνικό link για το βιβλίο, ούτε ακόμα και στις εκδόσεις Λιβάνη του οποίου είναι έκδοση το συγκεκριμένο βιβλίο.
