Healing tears

Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ξεχάσει την χρησιμότητα των δακρύων.

Δακρύζω πολύ εύκολα. Είτε όταν γελάω, είτε όταν πληγώνομαι, με το παραμικρό σχεδόν. Μερικές φορές καταντάει κουραστικό όμως έχω μάθει να ζω με αυτό...

Ο πιο πολύς κόσμος όμως δεν είναι έτσι... Για την ακρίβεια οι περισσότεροι κάνουν τον τροχονόμο στα δάκρυα ανάλογα με τι επιτρέπει ή όχι το εγώ τους. Θεωρούν ότι δεν είναι ευεργετικό το να κλαίει κανείς και δεν σκέφτονται καν την περίπτωση να είναι για καλό.

Τα δάκρυα όμως δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τον πόνο ή την ευτυχία. Είναι απλά ένα ξεχείλισμα για οτιδήποτε είναι πολύ έντονο, πολύ αβάσταχτο για να το κρατήσουμε μέσα μας. Τα δάκρυα βγαίνουν όταν το είναι μας έχει γεμίσει. Με οτιδήποτε και αν είναι. Είτε με ευδαιμονία είτε με πίκρα. Ας τα απολαύσουμε αντί να τα κρατάμε μέσα μας...

Για την Μ. με όλη μου την καρδιά.

Τελικά είμασταν 25!

Με αφορμή ένα σύντομο μου ταξίδι στην Αθήνα, είπα να ζητήσω από μερικούς bloggers που γνώριζα, από πριν μέσα από τα blog τους, να τους δω από κοντά. Θα ήθελα να καλέσω και άλλους αν είχα τον χρόνο να το οργανώσω από καιρό. Όμως όλα έγιναν τελευταία στιγμή σχεδόν και φυσικά δεν γινόταν και να μην ξεχάσω κάποια άτομα. Εννοείται δεν κάλεσα και κάποιους που θα ήθελα να δω αλλά ξέρω ότι δεν ζουν Αθήνα. Ξέρουν φαντάζομαι αυτοί ποιοι είναι.
Φυσικά μην νομίζετε πως όλοι ήρθαν για μένα. Εγώ κάλεσα κάποιους λίγους που από αυτούς αρκετοί δεν μπόρεσαν να έρθουν και σε κάποιον φέρθηκα γαϊδουρινά εντελώς ξεχνώντας να τον πάρω τηλέφωνο να του πω που θα είμαστε για να έρθει μιας και το NEON τελικά ήταν κλειστό. Ο λόγος για τον Philos, από τον οποίο ζητάω δημόσια συγνώμη αν και ξέρω ότι είμαι αδικαιολόγητη. Το μόνο που με παρηγορεί στην όλη ιστορία είναι ότι κατέβηκε με παρέα με αποτέλεσμα αφού είδε και απόειδε ότι σκοπό δεν είχα να τον πάρω τηλέφωνο πήγε με την παρέα του για καφέ αλλού.
Καταρχάς όλοι όσοι ήξερα έστω και λίγο από τα blog τους έχω να πω ότι κάπως έτσι ήταν και στην πραγματικότητα. Εννοώ φυσικά σαν τύποι ανθρώπων και όχι σαν εμφάνιση. Σαν εμφάνιση δεν ξέρεις εξάλλου τι να περιμένεις ειδικά αν η θεματολογία των blog τους δεν είναι κατατοπιστική.
Να ξεκινήσω από τον Cyrus που ήταν το blog που ξεχώρισα από τον πρώτο καιρό που ασχολήθηκα με τα blogs. Για όσο καιρό ήμουν στον παλιό Blogger ήταν πρώτος στην λίστα των αγαπημένων μου blogs μέχρι που έκανα την μεταφορά και η σειρά έγινε αλφαβητική. Τον περίμενα λιγότερο χαμογελαστό αλλά τελικά (ευτυχώς) με διεψεύσε. Μέσω του Cyrus, γνώρισα τον Π που κατά καιρούς είχαμε μερικές καλές συζητήσεις, και χαίρομαι πολύ που είμαι αυτούς που θα διάλεγε να πάρει μαζί του αν διοργάνωνε ταξίδι με φίλους. Αυτά βέβαια τα έλεγε πριν με γνωρίσει στην πραγματικότητα! Επίσης μέσω του Cyrus γνώρισα και την Artanis. Και όχι...δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο γλυκιά είναι στην πραγματικότητα από τα γραπτά της!
Ήρθε η επίσης πολύ γλυκιά μου Ralou, που της έχω έτσι και αλλιώς μια ιδιαίτερη συμπάθεια λόγω μιας παραπάνω επικοινωνίας που είχαμε. Η οποία ελπίζω από τώρα και στο εξής να αναβαθμιστεί δεόντως και να έχουμε πιο συχνή και ίσως και τηλεφωνική επικοινωνία πια.. Παράπλευρο κάλεσμα ήταν η Αn-lu που ήρθε μετά του συζύγου Βίκτωρ. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να ανταλλάξουμε πολλές κουβέντες.
Η εντελώς χαμογελαστή Julia μου, η οποία ναι...ήθελε να με πνίξει που την έστησα 20 ολόκληρα λεπτά αλλά όταν με είδε τα ξέχασε όλα και εγώ φυσικά δεν της το ξαναθύμισα! Παράπλευρο της κάλεσμα ήταν το (η) Βlogaki , ο Teo, και ο Gelial. Όλους αυτούς τους άκουγα πρώτη φορά εκτός από τον Gelial που λόγω της γνωστής ιστορίας απλά μου ήταν γνωστός σαν όνομα και μόνο. Ευκαιρία να τους μάθω κάλύτερα.
Ο Aggelos x Aggelos που ήταν και αυτός από τους πρώτους που ξεχώρισα στην ενασχόληση μου αυτή, ο οποίος ήρθε με την καλή του Sofi-k και ένα άλλον φίλο τους blogger τον Last Drive. Χάρηκα πάρα πολύ που ήρθε έστω και για λίγο μιας και μου είχε πει μιας εξαρχής ότι δεν θα μπορούσε να έμενε περισσότερο λόγω υποχρεώσεων.
Ήρθε ακόμα, η Synas που γράφει πολύ όμορφα και ήταν και η ίδια πολύ όμορφη. Μαζί της ήταν και ένας άλλος blogger, ο Mariosp που από ότι μου είπε είχε την εντύπωση ότι λόγω αυτού έφυγε νωρίτερα ο Aggelos με την παρέα του . Αργότερα του είπα να μην νομίζει ότι μπορεί να κάνει ανθρώπους να φεύγουν, γιατί πρώτον δεν είναι τελικά τόσο αντιπαθητικός όσο νομίζει ( και νόμιζα) και δεύτερο γιατί υπάρχει ένας πολύ πιο εύκολος τρόπος για να τον αποφύγει κανείς αν θέλει. Αλλάζει απλά τραπέζι!
Ήρθε ο Thrass που από κοντά είναι ένα πολύ γλυκό και ήρεμο παιδί που συνέχεια παρατηρούσε και χαμογελούσε λες και ήξερε κάτι παραπάνω από όλους εμάς... Εάν απλώς επρόκειτο για το στυλ του, πρέπει να μας πει το μυστικό γιατί "λέει" πολύ. Αν δεν θέλει να το πει δημόσια ας μου το πει στο αυτί! Θα το κρατήσω μυστικό!
O zouri φυσικά ήταν το σήμα κατατεθέν! Του το είπα και live, ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύει στο blog του τον αδικούν. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο όμορφος!!!
Ήρθε ο Mogwai ο οποίος τώρα τελευταία επισκέπτεται το blog μου και ήταν ένα παράπλευρο κάλεσμα. Έκανα την πατάτα να του πω, με το καλησπέρα σας, ότι δεν θα τον καλούσα εγώ μιας και είπα μόνο σε μερικούς παλιούς σχετικά γνώριμους bloggers!! Παρόλα αυτά κατά τα λεγόμενα του δεν με παρεξήγησε(!!!) και πρέπει να του πω ότι χάρηκα πολύ που ήρθε έστω και σαν καλεσμένος κάποιου άλλου.
Ήρθε η Liodara που είχε πράγματι μια κατάξανθη χαίτη λιονταριού και έφερε μαζί της την Crusila και την Argyrenia.
Ήρθε η Renata που παρόλο που δεν μιλήσαμε αρκετά (με κανένα βασικά δεν μίλησα όσο ήθελα) μου φάνηκε πολύ συμπαθής και ελπίζω όταν έρθει ξανά Ρόδο να με ειδοποιήσει για να βρεθούμε ξανά!
Ήρθε ο Νάσος ο οποίος ανταπέδωσε θερμά τα χαιρετίσματα που έστειλε η Ηλιαχτίδα για όλους όσους ήμασταν εκεί.
Επίσης κάποια στιγμή είδα εκεί τον Chris και τον Σεξ πυρ που προφανώς επρόκειτο για καλέσματα της Argyrenias η οποία ήταν η πιο δημοφιλής της συνάντησης.
Με όλους αυτούς κύλισε το απόγευμα της Κυριακής.. O περισσότερος κόσμος έφυγε γύρω στις 11 και κάτι, και κάποιοι λίγοι, μαζί και εγώ μείναμε μέχρι τις 1 σχεδόν.

Πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Χάρηκα πάρα πολύ που σας είδα όλους. Και μακάρι να γινόταν να σας έβλεπα όλους (και ακόμα περισσότερους) συχνότερα. Προς το παρόν όμως θα αρκεστώ στο να διαβάζω τα blog σας..

Πρόσεξε καλά...

Πρόσεξε καλά να μην χαθείς μέσα στην προσωπικότητα ενός άλλου, ότι και να είναι αυτός... Άντρας ή γυναίκα.

Σκότ Φιτζέραλντ.

Από τις πιο σοφές συμβουλές που έχω ακούσει...

Picrure from: http://www.jackorjive.com

Οι τρεις αλήθειες...

Ένας άνθρωπος αιχμαλώτισε ένα καναρίνι, που του είπε:
- Τι θέλεις από μένα Δες τα ισχνά πόδια μου και το μικροσκοπικό κεφάλι μου. Τι μπορείς να πάρεις από μένα Δώσε μου την ελευθερία μου και θα σου πω τρεις χρήσιμες αλήθειες.
- Τρεις αλήθειες
- Ναι. Άκουσε με καλά. Θα σου πω την πρώτη ενώ με κρατάς στο χέρι σου. Θα σου πω τη δεύτερη όταν θα είμαι ασφαλές πάνω σ' ένα κλαδί. Θα σου πω την τρίτη όταν θα έχω φτάσει στην κορυφή αυτού του λόφου.
- Εντάξει, είπε ο άνθρωπος, πες μου την πρώτη.
Τότε το καναρίνι του είπε:
- Αν χάσεις κάτι, ακόμα κι αν είναι τόσο πολύτιμο όσο η ζωή σου, μη λυπηθείς γι' αυτό ούτε στιγμή.
Ο άνθρωπος κράτησε το λόγο του και άνοιξε το χέρι του. Το καναρίνι πέταξε σ' ένα κλαδί, απ' όπου είπε τη δεύτερη αλήθεια:
- Αν σου πουν κάτι παράλογο, μην το πιστέψεις πριν σου το αποδείξουν!
Το πουλί πέταξε μέχρι την κορυφή του λόφου.
- Ποια είναι η τρίτη αλήθεια ρώτησε ο άνθρωπος.
- Είναι, πως στο κορμί μου υπάρχουν δυο υπέροχα κοσμήματα που ζυγίζουν πολύ. Αν με είχες σκοτώσει, τώρα θα ήταν δικά σου.
Ο άνθρωπος έπεσε κάτω απογοητευμένος και δάγκωσε το δάχτυλό του μέχρι να ματώσει. Εκείνη τη στιγμή άκουσε το πουλί που γελούσε. Σηκώθηκε και το ρώτησε γιατί γελάει.
- Είσαι ανόητος, του είπε το πουλί, σου είπα πρώτα να μη λυπηθείς ποτέ για κάτι που έχασες. Εσύ λυπήθηκες για τα κοσμήματα. Σου είπα μετά να μην πιστέψεις ποτέ έναν παραλογισμό, με κανέναν τρόπο. Σου είπα ότι έχω δυο κοσμήματα που ζυγίζουν πολύ κι εσύ το πίστεψες, παρόλο που όλο το κορμί μου είναι πολύ ελαφρύ.
Αντίο, είσαι ανόητος.

Περί εραστών και ερωμένων!

"Ξέρεις πάντα θεωρώ πως οι άντρες που διατηρούν σύζυγο και ερωμένη τα έχουν όλα. Ενώ οι γυναίκες που έχουν εραστή, απλά προσθέτουν ακόμα ένα βάρος στο κεφάλι τους"
(...)
"Που να βρεις χρόνο γι' αυτόν; Πως να επικοινωνήσεις μαζί του; 'Οταν υπάρχουν τόσα πράγματα που έχεις να κάνεις κάθε μέρα;..."

Το άλλο μισό της αγάπης - Τζέιν Σμάϊλι

Είναι περιττό νομίζω να πω, πως συμφωνώ και επαυξάνω!

Picture from : http://www.geocities.com/aegis_gallery/C-Art/C1-JanineSaad.html

Το αντίθετο της αγάπης

Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος όπως νομίζουμε. Μίσος είναι το ανάποδο της αγάπης. Όταν κάποιος μισεί, πρέπει να νιώθει κάτι. Υπάρχει επομένως κάτι που συνδέει, που δημιουργεί μια δίοδο μεταξύ των δυο όπως συμβαίνει και στην αγάπη. Το μίσος αυτό δεν παύει να είναι μια γέφυρα επικοινωνίας. Ένα πάρε δώσε.

Ποιο είναι όμως τελικά το αντίθετο της αγάπης?
Κάποιοι λένε πως το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία, η απάθεια. Να μην μπορείς να κάνεις να σε δει ο άλλος
Κάποιοι άλλοι λένε πως το πραγματικό αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος. Με την αγάπη ανοίγεται κανείς με τον φόβο περιορίζεται, κλείνεται. Με την αγάπη εμπιστεύεται με τον φόβο αμφιβάλλει.

Picture from: http://www.iapart.com

Την αγάπη δεν μπορείς να την κλέψεις...

Μιας και τον έφερε η κουβέντα στα σχόλια του προηγούμενου post (περί Έρμαν Έσσε ο λόγος. Ή όπως προτιμά να τον λέει ο Resident, Χέρμαν Έσσε) είπα να βάλω ένα απόσπασμα από ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία του. Έχει να κάνει με τον έρωτα αλλά όχι μόνο. Εμένα μου έρχεται στο νου κάθε φορά που κάποιος με συμβουλεύει να προσέχω να μην ανοίγομαι πολύ στους ανθρώπους γιατί δεν είναι όλων οι προθέσεις αγαθές. Επίσης κάθε φορά που κάποιος μένει έκπληκτος όταν του λέω ότι έχω κάνει 2-3 καλές γνωριμίες μέσα από το internet. Δεν φοβάσαι μου λένε? Που ξέρεις τι είναι ο άλλος? Όχι, δεν ξέρεις. Αλλά μπορείς να μάθεις. Και στην διαδικασία αυτή είμαι πεπεισμένη ότι δεν μπορεί να μου συμβεί κάτι κακό. Τόσο απλά.
Επίσης μου έρχεται στον νου όταν σου απαιτείται να αισθάνεσαι κάπως γιατί πρέπει. Οχι. Δεν πρέπει. Ή σου βγαίνει ή όχι. Δεν μπορούμε να συμπαθούμε κάποιον κατά παραγγελία. Είναι κάτι που κερδίζεται. Ευτυχώς ή δυστυχώς.
Καμάλα : «Γιατί θα ‘πρεπε να φοβηθώ ένα σαμάνο από το δάσος που έρχεται, από τα τσακάλια και δεν ξέρει τι είναι οι γυναίκες?»
Σιντάρτα : «Ω! Είναι δυνατός ο σαμάνος και δεν φοβάται τίποτα. Θα μπορούσε να σε βιάσει, όμορφο κορίτσι. Θα μπορούσε να σε ληστέψει. Θα μπορούσε να σου κάνει κακό!»
Καμάλα : «Όχι σαμάνε. Δεν φοβάμαι για αυτό. Φοβήθηκε ποτέ ένας σαμάνος ή ένα βραχμάνος πως θα μπορούσε να έρθει κάποιος να τον πιάσει και να του κλέψει την σοφία; Την ευσέβεια και την σοβαρότητα του; Όχι, αφού του ανήκουν και δίνει απ’ αυτά μόνον ότι θέλει να δώσει και όταν το θέλει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Καμάλα και τις χαρές της αγάπης. Το στόμα της Καμάλα είναι κόκκινο και όμορφο, αλλά δοκίμασε να το φιλήσεις χωρίς την θέληση της και δεν θα έχεις ούτε μια σταγόνα από την γλύκα του, αυτού που ξέρει να δίνει τόση γλύκα. Είσαι διψασμένος για μάθηση Σιντάρτα.
Μάθε λοιπόν και αυτό: Την αγάπη μπορεί κανείς να τη ζητιανέψει, να την αγοράσει, να την πάρει δώρο, να τη βρει στο δρόμο, αλλά να την κλέψει δεν μπορεί!
Σκέφτηκες λάθος δρόμο.

Έρμαν Έσσε – Σιντάρτα Ένα Ινδικό Παραμύθι.

Picture from: http://www.deviantart.com/

Μόρφωση... ποια μόρφωση?

Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα.
Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα. Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι. Ο σκίουρος για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητα τους και έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.
Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν τον λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για την διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στον λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να τον μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σε ένα κλαδί και του είπαν : «Πέτα, λαγέ». Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε και έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλος του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε και ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.
Το ίδιο έγινε και με το πουλί. Πέταγε σαν τον άνεμο εδώ και εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα και έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει. Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.
Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου? Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν, αρκετά καλά.

Πιθανόν αυτήν την ιστορία την είχατε ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει στο παρελθόν. Εγώ την διάβασα πρόσφατα και μου θύμησε τα σχολικά μου χρόνια που δεν ήθελα να ακούσω για φυσική και χημεία. Βασικά ούτε τώρα θέλω να ακούω, αλλά τώρα δεν είμαι υποχρεωμένη να το κάνω. Όπως και να έχει αυτή η ιστορία δείχνει πως περίπου λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα παντού σχεδόν. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα είναι νομίζω ακόμα χειρότερα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω μια μαμά που έτυχε να γνωρίσω και είχε δυο παιδιά εκ των οποίων το ένα πήγαινε δημοτικό και το άλλο τελειώνε το γυμνάσιο. Το άγχος αυτής της μαμάς ήταν τέτοιο στο να είναι τα παιδιά της καλοί μαθητές σε όλα τα μαθήματα και να τις φέρνουν καλούς βαθμούς που νομίζω ότι η πίεση που τους ασκούσε ήταν σχεδόν τρομαχτική!Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το κάθε της παιδί είχε μια κλίση σε κάποιο μάθημα και μια απέχθεια σε ένα άλλο.
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν στην θέση τους. Γενικά δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν παιδί που έπρεπε να πάει σχολείο σήμερα.

Ανεκπλήρωτοι έρωτες...

Λέει αυτή: (…) Είσαι ακόμα νέος και ελεύθερος σαν το φως του ήλιου. Δεν φοβάμαι την μοίρα που έστειλε όλα της τα βέλη στα στήθη μου, αλλά φοβάμαι μήπως το ερπετό δαγκώσει τα δικά σου πόδια και σε εμποδίσει να ανέβεις στη βουνοκορφή, όπου το μέλλον σε περιμένει με τη χαρά και τη δόξα του. (…)
Λέει αυτός: (…) Για πρώτη φορά ανακάλυψα το γεγονός ότι οι άνθρωποι, μόλο που γεννιούνται ελεύθεροι, παραμένουν σκλάβοι των σκληρών νόμων που θέσπισαν οι πρόγονοι τους και πως το στερέωμα ολόκληρο, που το φανταζόμαστε αμετάβλητο, είναι η υποχώρηση του σήμερα στην θέληση του αύριο και η υποταγή του χθες στη θέληση του σήμερα. (…)

Kahlil Gibran - Τα σπασμένα φτερά.

Αυτό το βιβλίο μου το έδωσε να το διαβάσω πριν δέκα και βάλε χρόνια κάποιος που πίστευε ότι θα μπορούσε να είμαστε μαζί. Μαζί μου είχε δώσει και ένα άλλο βιβλίο του ίδιου, τον Κήπο του Προφήτη. Θέλοντας να διακρίνει τις προθέσεις μου προφανώς, μου ζήτησε να διαλέξω ποιο από τα δύο ήθελα να κρατήσω. Διάλεξα τον Κήπο γιατί ήθελα να του δώσω να καταλάβει τις δικές μου προθέσεις. Τα σπασμένα φτερά είναι μια πολύ όμορφη ιστορία αγάπης με πικρό τέλος όμως.Δεν θα μπορούσα όμως να μην το είχα στην βιβλιοθήκη μου. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα και με έκανε να κλάψω. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι να με συγκίνησε άλλο βιβλίο τόσο. Ίσως να έφταιγαν και οι καταστάσεις τότε που το διάβαζα αν και δεν θυμάμαι να περνούσα κάποια ιδιαίτερη περίοδο. Θυμάμαι μόνο ότι δεν ήμουν ερωτευμένη.

Picture from: http://www.sleepygirl.net

Ας μου λύσει κάποιος αυτήν την απορία!

Λαμβάνω κατά καιρούς από διάφορους φίλους που ανταλλάσσουμε funny mails αναμεταξύ μας, κάτι e-mail που ζητάνε να τα προωθήσω στα e-mail άλλων φίλων και γνωστών. Κάποια από αυτά προσπαθούν να σε δελεάσουν λέγοντας σου ότι αν το στείλεις σε όσους περισσότερους μπορείς θα έχεις καλοτυχία και ευημερία. Μερικά από αυτά έχουν και θρησκευτικό περιεχόμενο! Κάποια από αυτά περιλαμβάνουν και μια εκφοβιστική παράγραφο συνήθως που λέει μέσες άκρες τι θα πάθεις αν δεν το στείλεις πουθενά. Παλαβά πράγματα εντελώς!
Προχθές που ήρθε ένα νέο τέτοιο mail που δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα! Αν κάνετε τον κόπο να το διαβάσετε θα καταλάβετε τι εννοώ. Το αφήνω εντελώς ασχολίαστο γιατί αν έπρεπε να το σχολιάσω θα χρειάζονταν να γράψω ουκ ολίγες σελίδες!

Πάρτε μια γεύση:

Η επιστολή αυτή έρχεται από μια Γερμανίδα φίλη νομικό - δικηγόρο. Φαίνεται ενδιαφέρουσα. Αν αυτή επιμένει ότι το σύστημα λειτουργεί τότε λειτουργεί. Σε κάθε περίπτωση δεν έχετε να χάσετε τίποτα.
Μου γράφει τα παρακάτω:
Εγώ είμαι δικηγόρος και γνωρίζω τον νόμο. Αυτό είναι πραγματικότητα. Μη γελιέστε, AOL και INTEL κρατάνε τις υποσχέσεις τους με το φόβο να μην τους πάνε στα δικαστήρια και χάσουν εκατομμύρια!!!
Όπως έκανε πρόσφατα η PEPSI COLA με την GENERAL ELECTRIC.
Αγαπητοί φίλοι, μην θεωρήσετε αυτό σαν ένα χαζό αστείο. O Bill Gates φτιάχνει την περιουσία του. Αν σ’ αυτό δεν αντιδράσετε μπορεί αργότερα να μετανιώσετε.
Τα Windows ακόμη είναι το πρόγραμμα που χρησιμοποιείται πιο συχνά. Οι Microsoft και AOL πειραματίζονται με τη βοήθεια αυτού του e-mai - κειμένου.
αν αυτήν την επιστολή την στείλετε στους φίλους σας, η Microsoft θα μπορέσει να ακολουθήσει τα ίχνη της 2 εβδομάδες. Κάθε άτομο στο οποίο θα σταλλεί αυτή η ειδοποίηση η Microsoft πληρώνει 245 €. Για κάθε άτομο στο οποίο στείλατε και το οποίο έστειλε την επιστολή παραπέρα σας πληρώνει 243 €. Για το τρίτο άτομο στη σειρά η Microsoft σας πληρώνει 241 €. Μετά από 2 βδομάδες θα σας ζητηθεί από την Microsoft με αίτηση, βεβαίωση με την διεύθυνση σας για να σας στείλουν επιταγή.
Στην αρχή νόμιζα πως επρόκειτο για απάτη, αλλά 2 βδομάδες μετά, αφού ασχολήθηκα και έστειλα τις επιστολές η Microsoft μου ζήτησε την διεύθυνση μου και έλαβα επιταγή ύψους 24.800 €! Εσείς πρέπει να απαντήσετε σε αυτό πριν τελειώσει αυτό το test. Αν κάποιος από εσάς έχει την δυνατότητα, πρέπει να την χρησιμοποιεί. Για τον Bill Gates αυτά είναι έξοδα για μια υποψηφιότητα.
Παρακαλώ στείλτε αυτήν την επιστολή σε όσο περισσότερα άτομα μπορείτε.
Θα πρέπει να λέβετε το λιγότερο 10.000 €. Εγώ δεν θα έστελνα αυτήν την επιστολή παραπέρα αν δεν είχα κέρδος. Μια γνωστή μου, που τελευταία μετακόμισε εδώ, μου έδειξε την τελευταία φορά που την επισκεύθηκα την επιταγή της. Το ύψος έφτανε τα 4.324,44 €. Η Θεία ενός καλού μου φίλου, η οποία εργάζεται στην INTEL, για την αποστολή αυτής της επιστολής σε άλλους έλαβε επιταγή ύψους 4.523,23 €.
Οι AOL και INTEL για να επιβεβαιώσουν ότι το πρόγραμμα τους είναι πιο συχνά χρησιμοποιούμενο πρόγραμμα εφαρμόζουν αυτό το test.
Αφού μετέφρασα την επιστολή και σας την έστειλα, ελπίζω ότι και εσείς θα την προωθήσετε σε άλλους και δεν πιστεύω ότι είναι ένα ανάλατο αστείο !!!
Εγώ δοκίμασα, δοκιμάστε και εσείς τώρα.
Εσείς δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτε, απλά πατήστε προώθηση (FORWARD)
Χαιρετισμούς

Αυτά τα όμορφα λοιπόν έγραφε το mail. Εννοείται ότι κάθε τέτοιο mail που έφθανε στα χέρια μου το έτρωγε η μαρμάγκα. Η απορία μου όμως είναι, ποιο το όφελος από μια τέτοια άσκοπη ανταλλαγή e-mail?. Αν θυμάμαι καλά τέτοιου τύπου γραπτά διακινούνταν και μέσω ταχυδρομείου προτού το internet μπει για τα καλά στην ζωή μας.
Τελικά κερδίζει κανείς κάτι από αυτήν την ιστορία, και τι?

Ξεχωρίζοντας το ουσιώδες από το ασήμαντο.

Κάθε μέρα διαπιστώνω πως όλοι μας, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο μπερδεύει στην ζωή του το ουσιαστικό από το ανούσιο με αποτέλεσμα να μπερδεύει και τις σχέσεις του. Τα υλικά αγαθά όπως και να το κάνουμε σε μια σχέση δεν είναι σημαντικά.

Υπάρχουν γυναίκες που νομίζουν πως το να φροντίζουν τον άντρα τους και το σπίτι τους είναι αυτό που θα κάνει την διαφορά και θα κρατήσει τον άντρα τους κοντά τους. Νομίζουν ότι αν ξεσκονίζουν κάθε μέρα, αν πλένουν κάθε μέρα, αν μαγειρεύουν κάθε μέρα αν είναι κάθε μέρα η τέλειες νοικοκυρές τότε δεν θα υπάρχει λόγος ο άντρας τους να κοιτάξει κάποια άλλη. Νομίζουν ότι προσφέροντας τους όλα αυτά προσφέρουν κάτι πολύτιμο. Κάνουν λάθος. Γιατί ένα πλυντήριο, ένα εστιατόριο και μια οικιακή βοηθός μια στο τόσο με ένα πολύ μικρό κόστος σχετικά, μπορεί να τις αναπληρώσει πλήρως. Δεν κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους και μια μέρα ξυπνάνε και αναρωτιούνται γιατί πήγαν χαμένα τα χρόνια τους. Μήπως γιατί σπατάλησαν τον εαυτό τους άσκοπα?

Υπάρχουν δε και άντρες που περιμένουν από την γυναίκα τους κυρίως τέτοιου είδους πράγματα. Υλικά δηλαδή κυρίως. Αν δεν ζητάει τίποτα άλλο σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό το άλλο που κάνει την διαφορά το βρίσκει κάπου αλλού. Δεν είμαι άντρας και δεν ξέρω. Υποθέτω ότι έτσι είναι. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και κατά βάθος, είτε άντρες είτε γυναίκες, όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Και αυτές δεν εξαντλούνται σε ένα φαΐ και ένα καθάρισμα.

Όπως και να το κάνουμε στις σχέσεις των ανθρώπων τα υλικά μετρούν λίγο στον τελικό απολογισμό. Αυτό που τελικά έχει σημασία, είναι σε τι προτεραιότητα είχες βάλει τον σύντροφο σου, πόσες χαρές και λύπες έζησες μαζί του και όχι πόσα φαγητά μαγείρεψες και πόσα πουκάμισα του έπλυνες ούτε τι δώρα προσφέρατε ο ένας στον άλλον.

Ειδικά για τα δώρα, αν κάνουμε μια διαλογή, αυτά που έχουν μείνει στην μνήμη μας είναι αυτά που νιώθουμε ότι ο άλλος τα διάλεξε με μεράκι, με τον έρωτα να ποτίζει το είναι του, με την σκέψη του ποτισμένη από αυτόν που προορίζεται το δώρο, ακόμα και αν η χρηματική αξία τους είναι ευτελής.
Και φυσικά το μεγαλύτερο και πιο ανεκτίμητο αντάλλαγμα που παίρνουμε για αυτό μας το δώρο, είναι η αποδοχή του. Η ευχαρίστηση του να αγγίζει και μόνο αυτό που με τόση προσοχή και έννοια διαλέξαμε ειδικά για αυτόν.

Picture from: http://www.art.net

Ο μοναχός, η χήρα και το ποτό

Τις τελευταίες 2-3 βραδιές συνηθίζω αργά το βραδάκι να βάζω ένα ποτό στο ποτήρι μου να με συντροφεύει όση ώρα ασχολούμαι με τα blogs.
Το ξεκίνησα τυχαία και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα γιατί διαπίστωσα ότι μου συμβαίνουν διάφορα ευεργετικά! Πρώτα απ' όλα με χαλαρώνει. Σε αντίθεση με άλλους που το ποτό τους βγάζει μαυρίλα εμένα μου βγάζει ευθυμία. Όπως και να είμαι.
Αλλά το βασικότερο πλεονέκτημα του να πιει κανείς ένα ποτό το βράδυ προτού κοιμηθεί είναι νομίζω (και θα το εκτιμήσουν αυτό πολύ οι γυναίκες φαντάζομαι) ότι ζεσταίνονται τα πόδια!!! Ναι!! Αυτά που είναι παγάκι όλη μέρα, αυτά που θέλουμε μουλωχτά μουλωχτά (μην πάθει και καμιά ανακοπή από το σοκ) να τα χώσουμε στα πόδια του συντρόφου μας για να ζεσταθούν, αυτά που για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε πρέπει να φορέσουμε κάλτσες! Ναι! Αυτά με ένα ποτάκι γίνονται φούρνος!
Δοκιμάστε το! Αλλά με μέτρο! Είπαμε. Ένα την βραδιά. Όπως σας αρέσει, ότι σας αρέσει!

Oι υπόλοιπες ευεργετικές ιδιότητες του αλκοόλ είναι φανερές στο ανέκδοτο παρακάτω! Έχετε το νου σας!

Ένας μοναχός μια νύχτα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού όπου ζούσε μια χήρα:
- Σε παρακαλώ, άφησε με να διανυκτερεύω στο σπίτι σου.
- Εντάξει, όμως πρέπει ή να σφάξεις τον τράγο, ή να κάνεις έρωτα μαζί μου, ή να πιεις κρασί. Διάλεξε.
Ο μοναχός σκέφτηκε: "Δεν μπορώ να σφάξω τον τράγο, είναι φόνος, δεν πρέπει να κοιμηθώ μαζί της, είναι μεγάλη ιεροσυλία, θα πιω κρασί, είναι το μικρότερο αμάρτημα".

Ο μονάχος ήπιε το κρασί και μετά εκτέλεσε και τις άλλες επιθυμίες της χήρας.

Ο τέλειος σύντροφος.

Υπάρχει τελικά ο τέλειος σύντροφος? Αυτός που σε νιώθει και σε καταλαβαίνει σε όλα? Αυτό μου περνάει από το μυαλό κάθε φορά που έχω τα down μου και θέλω να είμαι μόνη μου εντελώς. Ούτε κουβέντες θέλω, ούτε ερωτήσεις, ούτε τίποτα. Την ησυχία μου μπορώ να την έχω? Αυτήν θέλω. Αλλά δυστυχώς, συνήθως δεν είμαι και τόσο τυχερή.

Μήπως όμως αυτό είναι και το τίμημα που πληρώνουμε για να έχουμε την συντροφιά που θέλουμε εκείνες τις άλλες όλες ώρες που έχουμε διάθεση για μια κουβέντα, για μια παρέα για μια συντροφιά γενικώς? Μήπως ο ιδανικός σύντροφος είναι μια ουτοπία με αποτέλεσμα όσοι τον ψάχνουν να είναι μονίμως στο ψάξιμο?


Ένας άνθρωπος έψαχνε όλη του την ζωή να βρει την τέλεια γυναίκα.
Τελικά πέθανε εργένης.
Όταν πέθαινε, κάποιος του είπε: "Όλη σου τη ζωή έψαχνες να βρεις την τέλεια γυναίκα. Δεν μπόρεσες να βρεις ούτε μία που να είναι τέλεια?"
Εκείνος απάντησε: " Ποιος λέει πως δεν τη βρήκα? Πολλές φορές συνάντησα την τέλεια γυναίκα."
"Τότε τι συνέβη? Γιατί δεν την παντρεύτηκες?"
" Επειδή εκείνη αναζητούσε τον τέλειο άντρα!"Picture from: http://innergardenart.com

Ο χρόνος είναι χρήμα

Ένας Εβραίος είδε όνειρο πως ανέβηκε στον όρο Σινά και μιλούσε με τον Θεό:
–Ω! Παντοδύναμε, τι είναι για σένα εκατό χιλιάδες χρόνια;
–Ένα λεπτό, απάντησε ο Θεός.
–Και τι αξία έχουν για σένα εκατό χιλιάδες χρυσές λίρες;
–Μια πεντάρα τσακιστή.
Τότε χάρισέ μου μια τέτοια πεντάρα, ικέτεψε ο Εβραίος. Και άκουσε την απάντηση:
–Περίμενε ένα λεπτό…

Χαμηλό επίπεδο...

Άνθρωπος που κραυγάζει
για το χαμηλό επίπεδο των άλλων
προσπαθεί να καλύψει
το δικό του ατροφικό επίπεδο.

Μ.Χατζιδάκης.

Μου το είχε πει μια φορά ένας φίλος. Που έπαψε να είναι φίλος όταν ο ίδιος άρχισε να "κραυγάζει για το χαμηλό επίπεδο των άλλων".

Re-monitoring the Greek blogosphere

Αν ένα πράγμα με χαλάει είναι η προσκόληση στο παρελθόν. Το Monitor, ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία των ελληνικών blogs έκλεισε μετά από απόφαση του δημιουργού του. Δεν μπορώ εγώ να του πω (ή οποιοσδήποτε άλλος) αν έπραξε σωστά ή όχι. Είναι δική του απόφαση και είναι σεβαστή. Μπορεί να το χρησιμοποιούσαμε όλοι αλλά δεν παύει να μην προσφέραμε τίποτα για να λειτουργεί εκτός ίσως από την παρουσία μας εκεί.

Κάποια μέρα θυμάμαι τριγυρνώντας στο Monitor είχα διαβάσει τυχαία στο blog κάποιου (που συνήθως έβλεπες να εμφανίζεται με μεγάλα γράμματα) ένα post που αναρωτιόταν γιατί δεν εμφανίζεται με μεγάλα γράμματα πλέον και τι χρειάζεται εν τέλει για να μεγαλώσουν ώστε να το κάνει! Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι όλοι όσοι έχουν blog δεν σημαίνει επίσης ότι έχουν τις ίδιες προθέσεις. Όπως και στην κανονική ζωή. Δεν έδωσα σημασία. Δεν ξαναασχολήθηκα όμως με το συγκεκριμένο blog όπως επίσης ούτε με κάποια άλλα που κάνουν συλλόγή τις πρωτιές και τις επισκέψεις. Δεν με αφορούν αυτά. Εγώ θέλω να διαβάζω κάτι που να βγαίνει από το είναι του άλλου που γράφει. Κάτι που να με προβληματίσει, κάτι που να με κάνει να δω ένα θέμα από μια άλλη οπτική γωνία, κάποιο γραπτό που να εμπεριέχει μια προσωπική άποψη. Κάτι που να με κάνει να γελάσω. Παρεπιπτόντως διαβάστε εδώ ένα post του Manifesto σχετικό με την υπόθεση που με έκανε, με τον τρόπο που εκφράζει μια αλήθεια, να λύσω από τα γέλια.

Δεν είμαι εδώ να παίξω κάποιο παιχνίδι ούτε να πάρω μέρος στο παιχνίδι κάποιου άλλου. Κοιτάμε μπροστά και ξεχνάμε το παρελθόν. "Μα το χθές το λες παρελθόν?" και ο Όσκαρ Ουάιλντ δια στόματος Ντόριαν Γκρέυ απαντάει " Τι σημασία έχει το χρονικό διάστημα? Μόνο οι επιπόλαιοι άνθρωποι χρειάζονται χρόνια ολόκληρα για να απαλλαγούν από μια συγκίνηση. Ένας άνθρωπος κύριος του εαυτού του μπορεί να δώσει τέλος σε μια θλίψη, με την ίδια ευκολία που μπορεί να επινοήσει μια απόλαυση." Ok. Μπορεί να μην μιλάμε για θλίψη αλλά το μήνυμα είναι το ίδιο. Προχωράμε μπροστά.

Μπορείτε ήδη να αρχίσετε να χρησιμοποιήτε μια νέα rss υπηρεσία που φιλοδοξεί να συμπληρώσει το κενό που άφησε το Monitor. Είναι εγχείρημα του κ.Καράγκου και ονομάζετε rss.blogZ.gr.

Κάντε μια πρόβα! Ίσως μας βολέψει!

Ο πειρασμός

Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε παρόρμηση που παλεύουμε να πνίξουμε μέσα μας, τρυπώνει ύπουλα στο μυαλό μας και μας δηλητηριάζει. Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει με τις αμαρτίες του, γιατί η πράξη είναι μια μορφή εξαγνισμού.
Ότι απομένει από κει και πέρα είναι η αναπόληση μιας απόλαυσης και η πολυτέλεια μια μετάνοιας. Ο μόνος τρόπος ν' απαλλαγούμε από έναν πειρασμό είναι να υποκύψουμε σε αυτόν. Αν του αντισταθούμε η ψυχή μας αρρωσταίνει από τον πόθο των πραγμάτων που απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για κάθε τι που οι νόμοι της κατέστησαν τερατώδες και παράνομο.

Οσκαρ Ουάιλντ - Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ

Οι λέξεις και εμείς

Κάθε μέρα διαπιστώνω πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να πούμε κάτι στον άλλον. Μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα εκφραζόμενος με άλλα λόγια κάθε φορά και κάθε φορά να έχεις άλλο αποτέλεσμα. Είναι εκπληκτικό πόσο διαφορετικό αντίκτυπο μπορεί να έχει η μια λέξη από την άλλη στα αφτιά του άλλου. Η λάθος λέξη ή φράση μπορεί να φέρει να τα πάνω κάτω.

Αρκετά μεγάλο ρόλο παίζει βέβαια και ψυχολογική διάθεση του αποδέκτη. Αρκεί να είναι λίγο στην κόψη του ξυραφιού, λίγο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για να αρπαχτεί, και το κακό δεν αργεί να γίνει! Το έχω δει πολλές φορές να γίνεται και μου έχει συμβεί και σε μένα αρκετές. Για να φέρω μερικά μπλογκοπαραδείγματα ο Ρhilos θα θυμάται που μια φορά αρπάχτηκα κακώς από ένα σχόλιο του. Δεν μπορεί παρά να μην ήμουν και στα καλύτερα μου για να μην δεχτώ το σχόλιο του καλοπροαίρετα και να βάλω με το νου μου χίλια δυο άλλα. Το ίδιο νομίζω συνέβη και με την Ηλιαχτίδα που φαίνεται η απάντηση μου στο σχόλιο της να την νευρίασε τόσο που την έφερε στα όρια της αποκαλώντας με "καθηκάκι"(μια λέξη που εγώ θεωρώ πολύ τρυφερή!) !!!

Αλίμονο! Τι κρίμα πήρα στο λαιμό μου! Όπως και να έχει εγώ τώρα χαμογελώ που το γράφω αυτό και ελπίζω να κάνει και αυτή το ίδιο, γιατί θα πάρω τα μπογαλάκια μου και θα πάω να την βρω και αν μπορεί τότε ας μου λέει που νευρίασε με ένα χαζό σχόλιο! Επειδή την ξέρω, είμαι σίγουρη ότι θα προσπαθεί να με πείσει για το δίκιο που νιώθει! Όσο εκείνη όμως νιώθει δίκιο (και ίσως έχει) άλλο τόσο είμαι σίγουρη και εγώ για την καλή μου πρόθεση όταν είπα ότι είπα
Ας σκεφτεί λοιπόν πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν οι λέξεις στην ζωή μας. Καλώς ή κακώς με αυτές κυρίως προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε.

Τα συναισθηματικά μας όρια.

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι, σε οτιδήποτε νιώθουμε μοιάζει να έχουμε βάλει ένα όριο. Ίσως έχει να κάνει με μια φυσική μας άμυνα όσον αφορά την διαχείριση των συναισθημάτων μας. Το υπερβολικά πολύ είναι πάντα πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε από το μέτριο.

Όταν θυμώνουμε, θυμώνουμε μέχρι κάποιου σημείου. Όταν είμαστε λυπημένοι , λυπόμαστε μέχρι κάποιου σημείου επίσης. Όταν κάνουμε έρωτα , αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να νιώσει την ευχαρίστηση πάλι μέχρι ενός σημείου.

Θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ένας φίλος μου πολύ παλιά και αφορούσε την ερωτική σχέση που είχε με μια γυναίκα τότε. Μου είχε πει ότι αυτή η γυναίκα δεν μπορούσε με τίποτα να έρθει σε οργασμό αν προηγουμένως δεν είχε πιει αλκοόλ ή δεν είχε κάνει κάποιο τσιγαριλίκι. Μου φάνηκε παράξενο τότε όταν άκουσα για τις θαυματουργές ιδιότητες του ποτού και του χασίς! Μιας και η κοπέλα ούτε αλκοολική ήταν ούτε ναρκομανής, καταλαβαίνεται ότι τα συγκεκριμένα σκευάσματα βοηθούσαν στο να χαλαρώσουν λίγο οι αισθήσεις και να ξεπεραστούν για λίγο αυτά τα όρια.

Όλα όσα νιώθουμε τα σταματάμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που έχει θέσει ο καθένας μας για τον εαυτό του. Αλλά αυτό το «σταμάτημα» δεν το επινοήσαμε μόνοι μας. Στην ουσία μεγαλώσαμε με αυτό. Αυτό μας έμαθαν να κάνουμε από πολύ νωρίς. Επειδή δεν έχουμε πραγματικά όρια. Είναι μια ψευδαίσθηση. Και κάπως έτσι το εύρος των συναισθημάτων μας μοιάζει τόσο μικρό πολλές φορές.
Και φυσικά απορρίπτουμε δια παντός τα «άσχημα» συναισθήματα. Μια γενική μανία να καταπολεμήσουμε την λύπη, τον θυμό, την ζήλια, ντροπή κτλ. Σαν να είναι μια κάποια αρρώστια. Σαν να μην είναι μέρος της ζωής μας. Σαν να μην παίζουν και αυτά το ρόλο τους. Και αναρωτιέμαι μήπως αποφεύγοντας να νιώσουμε τα πάντα, καλά και κακά, σε όλο τους το μεγαλείο, λέω μήπως γινόμαστε όλο και πιο αδύναμοι?

Υφιστάμενοι και προϊστάμενοι!

Σήμερα στο γραφείο συνέβη κάτι που είναι η αφορμή να με απασχολεί ένα θέμα τους τελευταίους 2-3 μήνες. Δεν έτυχε να το αναφέρω ποτέ, ούτε στην καλύτερη μου φίλη, την Ηλιαχτίδα, ίσως γιατί δεν το πήρα στα σοβαρά ποτέ. Ίσως από σήμερα αλλάξει αυτό. Αφορά την συμπεριφορά ενός από τους προϊσταμένους μου. Αλλά καλύτερα ας περιγράψω πρώτα με λίγα λόγια την κατάσταση.

Στο γραφείο που δουλεύω σήμερα είμαι εκεί εδώ και 2,5 χρόνια περίπου. Η όλη ιστορία νομίζω πως πρέπει να άρχισε πριν 2-3 μήνες όπως είπα και παραπάνω. Μέχρι τότε , τίποτα επιλήψιμο δεν είχα προσέξει. Τον τελευταίο όμως καιρό παρατηρώ ότι ο ένας εκ των προϊσταμένων μου (τρείς έχω, ζωή να έχουν!) με κομπλιμεντάρει συχνά πυκνά πάνω σε οποιοδήποτε τομέα, και κυρίως σε αυτόν του αντικειμένου της δουλειάς είτε της συμπεριφοράς μου με τους συνεργάτες μου. Επιμένει δε σε τέτοιο βαθμό να το κάνει (και νομίζω πως υπερβάλει τόσο πολύ στα λεγόμενα του ) που ώρες ώρες νιώθω άβολα απέναντι στους υπόλοιπους παρόντες. Τον τελευταίο δε, μήνα προστέθηκε και κάτι καινούργιο. Με προσκαλεί (πάντα παρουσία τρίτων) σε επαγγελματικές και καλά εξόδους. Λέω και καλά, γιατί από την αρχή που είμαι εκεί δεν πρόσεξα να συνηθίζετε κάτι τέτοιο. Οι προσκλήσεις βέβαια αυτές γίνονται με την αφορμή να πάμε όλοι μαζί οι του γραφείου κάπου. Την μια λοιπόν για καφέ, την άλλη για φαγητό την παράλλη για απογευματινό κρασί με εμένα να αρνούμαι συνεχώς μέχρι που σήμερα μου έκανε την εξής απίστευτη πρόταση. Απίστευτη για μένα γιατί κάποιος άλλος ίσως την θεωρήσει νορμάλ. Επ' ευκαιρίας της ονομαστικής εορτής του ενός προϊσταμένου και των δικών του γενεθλίων, να πάω μαζί τους σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης!!!!! Φυσικά η απάντηση μου ήταν ευνόητη! Ήταν ένα περίτρανο όχι γιατί δεν νοείται Σαββάτο βράδυ να αφήσω μόνο του τον καλό μου και να τρέχω σε νυχτερινά κέντρα για να γιορτάσω ονομαστικές εορτές και γενέθλια άλλων αντρών, και το κυριότερο όλων, των προϊσταμένων μου!!!!! Αυτά φυσικά τα ανέφερα μαζί με την απάντηση μου! Εκείνος φυσικά στην αντίρρηση μου ότι δεν γίνεται να πάω εγώ μια υφισταμένη με τους προϊσταμένους μου σε βραδινή έξοδο απάντησε ότι μετά το ωράριο μου δεν είμαι πια υφισταμένη (!!!) και στην άλλη με τον καλό μου αναγκάσθηκε να μου πει να πω και σε αυτόν να έρθει!!!!

Ουδέποτε στην επαγγελματική μου ζωή έτυχε να μπλέξω ερωτικά με οποιονδήποτε εργαζόταν στον ίδιο χώρο με μένα. Πάντα κρατούσα τις αποστάσεις και αν κάτι πήγαινε να συμβεί το απέφευγα με τρόπο χωρίς να αναγκαστώ να χαλάσω τις επαγγελματικές μου σχέσεις.. Αυτό δεν το έκανα συνειδητά θα έλεγα. Μου έβγαινε μάλλον ασυναίσθητα. Γιατί ο επαγγελματικός χώρος είναι για μένα ένας πολύ αντιερωτικός χώρος. Επίσης το κυριότερο είναι ότι δεν είναι ένας χώρος που τον ορίζω. Είναι χώρος κάποιου άλλου. Είναι του εργοδότη μου. Όχι δικός μου.

Ξέρω ζευγάρια που δουλεύουν στον ίδιο χώρο και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούν. Φαντάζομαι θα είναι τρομερά ψυχοφθόρο. Δεν μπορεί παρά τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα των προσωπικών σχέσεων να επηρεάζουν και το επάγγελμα. Και αυτό δεν εξυπηρετεί την εργασία είτε είσαι εσύ ο ίδιος ο εργοδότης είτε κάποιος άλλος!

Τελικά, τώρα που τα έγραψα όλα αυτά, δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει να ανησυχώ ή όχι!!

Μιλάμε για την Αλήθεια όμως ζούμε στο ψέμα.

Όλοι λέμε πόσο μας αρέσει η αλήθεια και απεχθανόμαστε το ψέμα.. Είναι το πρώτο κλισέ που ακούμε από το στόμα κάποιου που θέλει να πείσει τον συνομιλητή του για την ειλικρίνεια του και το ακέραιο του χαραχτήρα του.

Δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι δεν λέω ψέματα. Λέω ψέματα για τους δικούς μου λόγους κάθε φορά. Όπως ο Μπρυκνέρ αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο βιβλίο του αναφέρει ότι με το να λέει ψέματα διασκεδάζει παρατηρώντας τις αντιδράσεις των άλλων έτσι και εγώ τα λέω ή για να μην πληγώσω κάποιον ή για να αποφύγω να αντιμετωπίσω κάτι. Μερικές φορές ίσως δεν θα έπρεπε. Κάποιες φορές βέβαια συμβαίνει η επιλογή να πω ή όχι ψέματα να είναι λανθασμένη. Όμως τα λάθη είναι και αυτά μέσα στην ζωή.

Είναι γεγονός όμως, ότι όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λέμε ψέματα συνεχώς και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έχει γίνει πλέον ένας φυσικός τρόπος συμπεριφοράς το να ψεύδεται κανείς χωρίς λόγο. Παράδειγμα, ψέμα δεν είναι όταν χαμογελάς σε κάποιον τυπικά ευγενικά ? Δεν είναι αληθινό αυτό το χαμόγελο. Είναι σαν να λες στην ουσία ένα ψέμα. Ότι χαίρεσαι που βλέπεις τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα σου είναι αδιάφορος! Λες κάτι σε κάποιον που μπορεί να είναι απλώς κάτι εθιμοτυπικό. Δεν είναι και αυτό ένα ψέμα? Όλη μας την ημέρα αναλωνόμαστε σε τέτοιου είδους ψέματα και ξοδεύουμε ενέργεια για να μπορέσουμε να τα υποστηρίξουμε ώστε να μην φανεί απροκάλυπτα ότι πρόκειται για ψέμα. Όλα αυτά βέβαια γίνονται τελείως ασυνείδητα και αυτοματοποιημένα.

Και αναρωτιέμαι… Θα μπορούσε κανείς να μην πει κανένα ψέμα έστω για μια μέρα?

Η Γοργόνα

To 2007 μου μπήκε με ποιητική διάθεση. Το διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ...

Η Γοργόνα

Μια γοργόνα ένα νέο που κολυμπούσε αντάμωσε
Δικό της να τον κάνει διάλεξε
Το σώμα της στο σώμα του έτσι κόλλησε
Γέλασε. Και στο βυθό βουτώντας
Μέσα στην άγρια ευτυχία ξέχασε
Πως πνίγονται και οι εραστές ακόμα.

The mermaid

A mermaid found a swimming lad,
Picked him for her own,
Pressed her body to his body,
Laughed; and plunging down
Forgot in cruel happiness
That even lovers drown

W.B.Yeats
Μετάφραση : Μαρία Αρχιμανδρίτου.

Picture: Painting - A Mermaid by John William Waterhouse.