Το καραμουζάκι και το ξεμαλλιαράκι!!

Αυτά είναι τα πρώτα "χαϊδευτικά" με τα οποία αποκαλώ τα μωρά μου! Μου βγήκαν αυθόρμητα μετά το πρώτο διάστημα της συμβίωσης μας. Θα μου πείτε, τίποτα πιο τρυφερό δεν ήξερα να βρω? Ε! Είπαμε!! Μου βγήκαν αυθόρμητα!! Ελπίζω τουλάχιστον τα επόμενα χαιδευτικά να είναι πιο γλυκά!

Τις τελευταίες εβδομάδες είμαι πλέον μόνη στο σπίτι και αυτό έχει τα καλά του, αλλά έχει και τα κακά του. Τα κακά του είναι ευνόητα. Δεν έχω τον ελευθερο χρόνο που είχα όταν υπήρχε και δευτερο χέρι στο σπίτι, δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι τον φούρνο που είναι δίπλα, οι δουλειές στο σπίτι μένουν πίσω ή δεν γίνονται καθόλου, πολλές φορες τα μωρά κλαίνε περιμένοντας κτλ. Τα καλά πάλι συνοψίζονται στο εξής ένα. Εχω την ψυχική μου ηρεμία. Μην το υποτιμάτε αυτό!! Λίγο είναι να εχεις κάποιον να σου ασκεί κριτική 24 ώρες το 24ωρο?

Να μην πω για το ότι παιδιά που μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες τους είναι συνήθως πιο κακομαθημένα γενικώς μιας και δεν τους τίθενται σαφή και σταθερά όρια. Βέβαια το να μεγαλώνει ένα άτομο δυο μωρά και πάλι δεν είναι ότι καλύτερο για κανέναν. Ούτε για τα μωρά τα οποία θα στερηθούν πολλή από την προσοχή που δικαιούνται, ούτε για την μαμά η οποία μπορεί να φτάσει στα όρια των αντοχών της σωματικά μιας και οι σούπερ μαμάδες με το χαμόγελο colgate που βλέπουμε στις διαφημίσεις δεν υπάρχουν!!

Τα πόδια μου είναι στα πρόθυρα να πάθουν τενοντίτιδα από το κούνα κούνα τα ρηλάξ. Ένα στο κάθε πόδι!Οταν δε, είμαι τελείως μόνη και πρέπει να ταΐσω τον έναν και να απασχολήσω τον άλλον μέχρι να τελειώσω που επίσης γκρινιάζει γιατί πεινάει, το να κουνάω με το πόδι μου το ρηλάξ μοιάζει η μόνη λύση! Αν μπορούσα με το περισσευούμενο πόδι να βάζω την πιπίλα στο στόμα όταν πέφτει θα ήταν ιδανικά! Αλλά ακόμα δεν έχω αναπτύξει τέτοιου είδους δεξιότητες!!

Τα μωρά διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και όσο μεγαλώνουν βλέπω ότι αρχίζουν και διαφοροποιούνται όλο και περισσότερο τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Και όχι μόνο. Το κάθε ένα μοιάζει να έχει διαφορετικό χαρακτήρα.

Ο μεγάλος ή ξεμαλλιαράκι.
Ήδη βγάζει καινούργια μαλλάκια. Στην επόμενη μας φώτο θα έχουμε (ελπίζω) πλούσια κόμη!!

Ο μεγάλος, είναι παιδί μαμ κακά και νάνι. Ελάχιστες φορές θα γκρινιάξει και δεν θα ξέρεις τι θέλει. Κατά βάση όταν κλαίει συμβαίνει ένα πράγμα και μόνο. Πεινάει. Έχει ήδη φτάσει από την προηγούμενη εβδομάδα τα 4,5 κιλά και όταν πεινάει κλαίει γοερά με παράπονο. Εννοείται ότι τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του όταν αργήσεις 5 λεπτά να τον ταΐσεις! Τις περισσότερες ώρες όταν δεν τρώει, ή κάθετε ήσυχος και παίζει κουνώντας τα χέρια του και βγάζοντας αναγνωριστικές κραυγές ή κοιμάται. Κατά τ'αλλα αυτός είναι ο χαδιάρης της οικογενείας μάλλον.Κάνει αστείες γκριμάτσες και μετά το φαί είναι όλο γλύκα και νάζια!

Ο μικρός ή καραμουζάκι.
Είναι αυτός που θα μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι μου φαίνεται
(Αν δεν μου τα εχει βαλει ήδη!!).

Ο μικρός τώρα είναι ΤΟ νεύρο!! Ένα απόγευμα μετά από ένα μαραθώνιο ασταμάτητου κλάματος αναρωτηθήκαμε μήπως έχει κολικούς και πονάει και για αυτό έκλαιγε τόσο. Σιγά και μη!! Νεύρα ήταν όλα!! Όταν χορτάσει, τραβάει μια με το χέρι του στο μπιμπερό που αν δεν έχεις τον νου σου θα βρεθεί κανά μέτρο μακριά! Όταν πεινάει, και του δώσεις πιπίλα νομίζεις ότι θα την σκίσει με την μανία που την δαγκώνει! Όταν του δώσεις πιπίλα όταν έχει τα νευρα του θα την βρεις στο πάτωμα από την μανία του να την βγάλει έξω από το στόμα του! Κλαίει δυνατά και τόσο επιτακτικά που σου δίνει την εντύπωση ότι τον σφάζεις. Τελικά ανακάλυψα ότι όταν τον πιάνουν τα νεύρα του το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να τον αφήσω μόνο του να κλάψει. Μετά από 5 λεπτά πάω και τον βρίσκω κοιμισμένο!

Άβυσσος η ψυχή των μωρών!!!

Οταν κοιμούνται, είναι αγγελούδια. Δυστυχώς δεν κρατάει πολύ!!

Θέλω αλλά δεν μπορώ.

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω???

Ε! Λοιπόν εγώ έχω πολλά θέλω που δεν τα μπορώ και να μερικά από αυτά!

• Θέλω να μην ξυπνάω τα βράδια αλλά δεν μπορώ γιατί πάντα κάποιος πεινάει!
• Θέλω να μπορέσω να φάω χωρίς να με διακόψει κάτι αλλά δεν μπορώ γιατί πάντα κάποιος κάτι θέλει!
• Για πρώτη φορά στην ζωή μου ΘΕΛΩ να μαγειρέψω αλλά δεν μπορώ γιατί αν το τολμήσω μπορεί και να καεί το σύμπαν!
• Θέλω να κλείσω ραντεβού και δεν μπορώ γιατί εξαρτάτε από το πότε θα πεινάσουν και θα φάνε τα μικρά.
• Θέλω να φορέσω τα παλιά μου παντελόνια αλλά δεν μπορώ γιατί δεν μου κουμπώνουν λόγω κοιλιάς.

Τελευταία διαπίστωσα, ότι πέραν από αυτά που πρακτικά πλέον δεν μπορώ να κάνω και ας θέλω ,υπάρχουν και αυτά που πάντα ήθελα και πάντα δεν μπορούσα να κάνω.

Όπως το να ανταποδώσω τα ίσα σε κάποιον που μου φέρθηκε στο παρελθόν επιεικώς αναίσθητα.

Αυτό το τελευταίο θα το πολεμήσω γιατί ίσως μπορέσω να το πετύχω. θα προσπαθήσω να φέρω στην μνήμη μου τα τότε συναισθήματα, μπας και μπορέσω να αρνηθώ με την σειρά μου αυτά που μου έχουν αρνηθεί στο παρελθόν, πολλές φορές αναίτια.

Σήμερα, είναι η πρώτη από τις μέρες που θα ακολουθήσουν και θα είμαι εντελώς μόνη με τα μικρά σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι είναι καλύτερα έτσι. Ο χρόνος θα δείξει!

Ένα στα γρήγορα...

...προτού ξυπνήσουν τα μικρά!

Ήρθε και το δεύτερο μικρό στο σπίτι και ο ελεύθερος μου χρόνος έχει πλέον σχεδόν μηδενιστεί! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν σας διαβάζω πια. Απλά δεν μπορώ να σχολιάζω! Γιατί σας διαβάζω όταν θηλάζω! Και δεν θέλω σχόλια!
Φυσικά και κανακεύω τα μωρά όταν τα ταίζω! Αλλά όπως και να το κάνει κανείς οι ώρες αυτές μοιάζουν πότε πότε ατέλειωτες και μ'αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ψυχαγωγούμε όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος στο σπίτι να μου μιλάει εκείνη την ώρα! Αυτή είναι επίσης η μόνη ώρα που μπορώ να μιλήσω με την ησυχία μου στο τηλέφωνο με την φιλενάδα μου! Εκείνη βέβαια νιώθει τύψεις γιατί έχει την αίσθηση ότι με αποσπά από το καθήκον μου, αλλά την διαβεβαιώ ότι κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει γιατί μου αποσπά την σκέψη από το "ποτε επιτέλους θα τελειώσει?" και "νιώθω λες και θηλαζω έναν αιώνα και έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά?"

Η πρώτη μέρα με τα δύο μωρά στο σπίτι ήταν μες την τρέλα! Αφού κοιταζόμασταν με τον άντρα μου και μας έπαιρναν τα γέλια! Δεν ξέραμε τι να πρωτοκάνουμε! Η δεύτερη μέρα κύλησε πιο ήρεμα αν και επίσης το ίδιο κουραστικά! Σε καμιά εβδομάδα θα δω πως θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση και αν χρειάζομαι συνεχή βοήθεια με τα μικρά! Αυτό πάντως που σίγουρα χρειάζομαι είναι μια μαγείρισα να μου κάνει να τρώω γιατί νιώθω να πεινάω σαν λύκος!! Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για να χάσω τα έξι κιλά που μου έμειναν αμανάτι από την γέννα!!

Το πιο σπαστικό πράγμα που μου συμβαίνει είναι όταν πάω να τους αλλάξω και αφού τους έχω καθαρίσει καλά καλά, τους έχω βάλει τις κρεμούλες τους κτλ. και δευτερόλεπτα πριν τους βάλω την πάνα, αρχίζουν να κατουράνε και κάνουνε τον τόπο και τους εαυτούς τους χάλια μαύρα!! Εκεί νιώθω να είμαι έτοιμη να χάσω την υπομονή μου! Επειδή όμως ξέρω ότι δεν το κάνουν επίτηδες, παίρνω βαθιά ανάσα και ξαναρχίζω από την αρχή!!

Το μεγαλύτερο διάστημα που κοιμάμαι συνεχόμενα πλέον είναι 2 ώρες το πολύ! Αφού όταν αρχίσω να κοιμάμαι τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες θα μου φανεί σαν ψέμα! Οπως μου φαίνεται το ότι μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ξανά μπρούμυτα μετά από πάνω από επτά μήνες!

Ωπ!! Ακούω μια φωνούλα! Ο μεγάλος ξύπνησε! Πρέπει να βιαστώ γιατί είναι θέμα (λίγου) χρόνου να ξυπνήσει και ο μικρός!
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν τα μπορώ τα κλάματα!!

Αργά το σκέφτηκα ε??? ;-)

Και ναι! Ηρθαν στον κόσμο τα ζουζούνια μου!!

Τα βλέπω και ακόμα δεν το πιστεύω ότι αυτά τα δύο τα είχα μέσα στην κοιλιά μου! Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!

Το ιστορικό της αντίστροφης μέτρησης έχει ως εξής: Δύο μερές περίπου μετά το τελευταίο μου post στις 20 Φεβρουαρίου έκανα εισαγωγή στην κλινική λόγω πρόωρων συσπάσεων. Φυσικά εγώ ήμουν στον κόσμο μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα! Σάμπως είχα ξαναγεννήσει? Ας είναι καλά η φιλη μου η Μαρία που τρομοκρατημένη σχεδόν με πίεζε να πάρω τηλέφωνο τον γιατρό μου να του αναφέρω τα συμπτώματα που είχα! Τελικά το έκανα και το αποτέλεσμα ήταν να με στείλει σούμπιτη στην κλινική όπου πέρασα εκεί μέσα τις επόμενες δεκαεφτά μέρες μέχρι που τελικά γέννησα!
Δεν σας λέω πόσο μου κακοφάνηκε στην αρχή αυτή η απότομη αλλαγή στην ζωή μου. Ξαφνικά έχασα την βόλεψη μου του σπιτιού μου και την ηρεμία μου και βρέθηκα με την πεταλούδα με τον ορό στο χέρι σε ένα άγνωστο περιβάλλον! Παιρνόντας όμως οι μέρες, τις οποίες σχεδόν δεν κατάλαβα, μιας και φρόντισα να κάνω την διαμονή μου εκεί όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και σκεφτόμενη φυσικά και τα χειρότερα που γλύτωσα στο τσακ, το να βρεθώ να με τρέχουν Αθήνα να γεννήσω ή να γεννήσω και να μου πάρουν τα μικρά σε κάποιο νεογνολογικό κέντρο ειδικευόμενο σε πρόωρα βρέφη (φυσικά εκτός Ρόδου επίσης), με έκανε να δω λίγο την αισιόδοξη πλευρά της όλης κατάστασης!

Τα άγχη που είχα εκεί μέσα ήταν δύο βασικά. Το ένα ήταν να μου βρίσκουν φλέβα για να τρέχει το φάρμακο! Σε σύντομο χρονικό διάστημα και η καλύτερη φλέβα μου βούλωνε με αποτέλεσμα να θέλει αλλαγή η πεταλούδα! Το άλλο μου άγχος ήταν ότι ο γιατρός μου θα έλειπε για τρεις μέρες περίπου το π/σ/κ της απόκριας γιατί θα πήγαινε στο Αγιο Όρος! Τις 3 τελευταίες μέρες δηλαδή προτού μπω στον 9ο μήνα! Φευγοντας του ευχήθηκα καλό ταξίδι, του πρότεινα ένα βιβλίο για το τριήμερο και του υποσχέθηκα ότι θα τον περιμένω να γυρίσει!

Και έτσι είχα σκοπό να κάνω! Κάποιος άλλος όμως μέσα στην κοιλιά μου ζοριζόταν φαίνεται πολύ και δεν ήταν ιδιαίτερα υπομονετικός! Και έτσι τα ξημερώματα της Καθαρής Δευτέρας ο "μικρός" στα αριστερά της κοιλιάς μου έσπασε τα νερά και έτσι ξεκίνησα τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο γιατρός μου είχε μόλις γυρίσει από το ταξίδι του και λίγο πριν μπω στο χειρουργείο του έκανα πλάκα και του έλεγα "Ενταξει. Είχα πει να σε περιμένω να γυρίσεις αλλά φαντάζομαι ότι δεν περίμενες ότι με το που πατούσες το πόδι σου στην Ρόδο θα σε έσερνα για δουλειά!". Εκείνος μου είπε ότι ένας γέροντας εκεί του πρότεινε να μείνει άλλη μια μέρα και το σκέφτηκε για κάποια στιγμή αλλά στο τέλος του είπε ότι δεν γινόταν να μείνει γιατί είχε ένα προαίσθημα με μια "άθεη" που κυοφορεί δίδυμα!! Και ο γέροντας του είπε ότι ακόμα και οι άθεοι όταν τα βρουν σκούρα επικαλούνται τα θεία. Ακόμα και τότε, μέσα στον πόνο μου, είχα το κουράγιο να του ανταπαντήσω ότι την άλλη φορά που θα του πει κανείς κάτι τέτοιο να του πει ότι ακόμα και αν συμβαίνει αυτό δεν αποδεικνύει ότι βαθιά μέσα του πιστεύει σ'αυτά όσο το ότι βγαίνει αυθόρμητα από αυτά που ακούγε μια όλοκληρη ζωή από τότε ακόμα που ήταν βρέφος. Αν δεν μεγάλωνε με αυτά προφανώς και δεν θα τα ξεστόμιζε!

Μ' αυτά και μ'αυτά βρέθηκα στο χειρουργικό κρεββάτι ξημερώματα Καθαρής Δευτέρας όπου και είδα τα μωρούλια μου να γεννιούνται! Ο πρώτος, ο μεγάλος, γεννήθηκε περίπου δυομιση κιλά και βγήκε ίσα ίσα ένα λεπτό πιο νωρίς από ότι ο δεύτερος, ο μικρός, ο οποίος γεννήθηκε ίσα ίσα 1600 γραμμάρια και αναγκάστηκε να μείνει στη θερμοκοιτίδα αρκετές μέρες μέχρι να πάρει τα πάνω του και να μπορεί να είναι αυτόνομος! Ήταν αυτός που έσπασε τα νερά προφανώς γιατί ζορίστηκε μιας και είχε πλακωμένη την μία αρτηρία και δεν τρεφόταν σωστά. Χώρια που είχε δέσει κόμπο τον ομφάλιο λώρο!



Σήμερα, μια εβδομάδα μετά την γέννηση τους, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα από κάθε άποψη. Ο μικρός έχει μείνει στο μαιευτήριο μέχρι να πάρει λίγο βάρος παραπάνω για να μπορέσω να τον φέρω σπίτι. Αυτό μάλλον δεν θα αργήσει μιας και τρώει κανονικά και συνήθως ζητάει παραπάνω και ήδη έχει πάρει αρκετό βάρος. Το μόνο θετικό του ότι ήρθα σπίτι με ένα από τα δύο μωρά είναι ότι έχω την ευκαιρία να προσαρμοστώ στην νέα τάξη πραγμάτων και να οργανώσω κάποια πράγματα κάπως καλύτερα.
Δεν ξέρω αλήθεια πως θα είναι στο μέλλον, και πόσο θα ζορίσουν τα πράγματα, αλλά προς το παρόν, αφού έχω τον χρόνο να γράψω post, είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από όσο περίμενα!!

Πέρασα πια στην τελική ευθεία...

Τον τελευταίο καιρό, όντας πλέον στα μέσα του ογδόου, μοιάζω να είμαι πραγματικά έγκυος! Καιρός δεν ήταν? Ίσα που μείνανε 3-4 εβδομάδες!

Καταρχήν άρχισε να με βαραίνει η κοιλιά, τουτέστιν δυσκολεύομαι να σηκωθώ όταν κάθομαι και ειδικά όταν είμαι ξαπλωμένη! Ειδικά για το δεύτερο πρέπει να προσέχω να βρίσκομαι κοντά στην άκρη έτσι ώστε γυρνώντας στο πλάι να μπορώ να κατεβάσω τα πόδια μου στο έδαφος. Αν κατά λάθος βρεθώ πιο μακριά πρέπει να καταβάλω τρελές προσπάθειες για να φθάσω την άκρη και τελικά να σηκωθώ. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι σαν την χελώνα που έχει πέσει με το καβούκι στο έδαφος και τα πόδια πάνω!! Και φυσικά όταν όντας σε αυτήν την θέση τα καταφέρνω τελικά να σηκωθώ μου έχει βγει η γλώσσα έξω από το ζορι!! Και βέβαια μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαριτωμένη δείχνω σε κάθε μου τέτοια προσπάθεια! Είμαι ένα όνειρο!!

Έπειτα έχω, θέλοντας και μη, υιοθετήσει το βάδισμα της εγκύου-πάπιας! Και αυτό εξίσου χαριτωμένο! Αλλά όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ (ούτε κατα διάνοια να πετύχω) τον τρόπο που βάδιζα πριν όντας ανάλαφρη, αποτυγχάνω παταγωδώς! Να μην πω για το σεξ στην προ εγκυμοσύνης εποχή. Σε αυτήν την φάση νιώθω λες και ήμουν μια ζωή έγκυος. Μου φαίνεται ότι θα μου φανεί παράξενο αν μια μέρα ξυπνήσω και δεν έχω αυτήν την τεράστια κατ' εμέ, κανονική κατά τους άλλους, κοιλιά μπροστά μου.

Α! Ναι!! Επίσης νομίζω πως είμαι πλέον ανίκανη να κόψω τα νύχια των ποδιών μου!!

Ο γιατρός μου απαγόρευσε τα πολλά τα σούρτα φέρτα, και μου τόνισε ιδιαίτερα ότι το βάδισμα μπορεί να είναι καλό για άλλες εγκύους προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους αλλά όχι για μένα γιατί λόγω διδύμων προσπαθούμε να τα κρατήσουμε όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην κοιλιά. Λες και άμα μου έλεγε να βαδίζω θα το έκανα! Εδώ λαχανιάζω με το παραμικρό!
Μου απαγόρευσε επίσης να κάθομαι σαν άνθρωπος! Πλέον μου λέει θα κάθεσαι ημιξαπλωμένη!! Και έτσι όπου κάτσω απλώνομαι παντελώς! Το θέμα όπως είπα είναι το πως σηκώνεσαι μετά αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί εκείνον! Μόνο εμένα! Μου τόνισε επίσης να μην ξεχνιέμαι και διπλώνομαι μπροστά στον υπολογιστή. Αλλά πέραν από το γεγονός ότι πλέον δεν σπαταλάω τόσο πολύ χρόνο μπροστά του όπως πριν, αυτό το είχα προνοήσει από νωρίς και έψαχνα να βρω ένα δίσκο πρωινού από αυτούς με τα ποδαράκια! Μπορεί να μην βρήκα να αγοράσω αλλά ευτυχώς είχε και μου δάνεισε έναν η φιλη μου η Ηλιαχτίδα και τώρα που σας γράφω έχω το λαπτοπάκι μου πάνω του και εγώ είμαι σχεδόν ξάπλα! Cool!!

Παρ-όλες όμως τις απαγορεύσεις του γιατρού, εγώ συνεχίζω να αισθάνομαι αρκετά καλά ακόμα! Απογοητεύτηκα λίγο βέβαια γιατί περίμενα ότι όσο περνά ο καιρός θα εκτοπίζεται το στομάχι μου με αποτέλεσμα να μην τρώω πολύ. Τζάμπα περίμενα βέβαια γιατί συνέβη το ακριβώς αντίθετο! Μπορεί πλέον να μην τρώω τόσο συχνά όσο στο 2ο τρίμηνο αλλά τώρα άμα πω να φάω του δίνω και καταλαβαίνει! Για αυτό και πήρα μέσα σε ένα μήνα 4 ολόκληρα κιλά! Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν κάτι λιγότερο αν δεν είχα πάει να ζυγιστώ σχεδόν αμέσως μετά που έφαγα και ήπια! Αλλά τι μισό κιλό πάνω τι μισό κιλό κάτω!! Το θέμα είναι ότι πήρα αρκετά κιλά. Παρηγοριέμαι βέβαια από το γεγονός ότι πήραν και τα μικρά αρκετό βάρος. Ο ένας υπολογίζεται ότι είναι στα 1770 γραμμάρια και ο άλλος στα 1950, κατά προσέγγιση πάντα. Χαίρομαι που πλησιάζουν τα 2 κιλά ο καθένας. Θα είμαι έτσι πιο ήσυχη αν γεννηθούν πρόωρα.

Τα οποία μικρά πλέον δεν με αφήνουν σε ησυχία σχεδόν όλη μέρα! Από τώρα. Που να βγουν κιόλας!

Ένα από τα καλά της εγκυμοσύνης που θα έχω να θυμάμαι για χρόνια νομίζω είναι το ότι εξαιτίας της πέρασα τον πιο θερμό χειμώνα ever! Το τελευταίο κύμα ψύχους ούτε καν το κατάλαβα παρόλο που έπεσαν και εδώ οι θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Εγώ που είχα μονίμως κρύα πόδια, ακόμα και το καλοκαίρι, για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι μονίμως ζεστά! Για πρώτη φορά επίσης αντί να είμαι εγώ αυτή που ανάβει την θέρμανση ήταν ο άντρας μου. Αντί να είμαι εγώ αυτή που παραπονιέται ότι κρυώνει, ήταν εκείνος! Και το κερασάκι της τούρτας ήταν ότι για πρώτη φορά στα χρονικά είμαι αυτή που παραπονιέται χειμώνα καιρό ότι στον χώρο που βρίσκομαι κάνει πολύ ζέστη ενώ κανείς άλλος δεν διαπιστώνει τίποτα τέτοιο!

Αυτό βέβαια που με εκνευρίζει περισσότερο στην εγκυμοσύνη και ειδικά τον τελευταίο αυτόν καιρό είναι ότι διαπιστώνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ότι μου πέφτουν πράγματα από τα χέρια που μετά πρέπει να σκύψω να τα μαζέψω! Άλλος άθλος αυτός!! Το τι σύγχυση τραβάω δεν λέγεται! Δεν ξέρω αν και πριν μου έπεφταν από τα χέρια πράγματα με την ίδια συχνότητα και απλά δεν το πρόσεχα γιατί το να σκύψω να τα μαζέψω ήταν κάτι που το έκανα ασυναίσθητα γιατί μέχρι να το σκεφτώ μπορούσα να το είχα μαζέψει και αυτό είχα κάνει. Αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον μου πέφτουν συχνότερα. Παράδειγμα το κινητό μου το οποίο προ εγκυμοσύνης είχε φάει 2-3 τούμπες και κατά την διάρκεια αυτής πρέπει να έφαγε τουλάχιστον άλλες 10!! Δηλαδή σε διάστημα 2 χρόνων έφαγε 2 τούμπες και σε διάστημα οκτώ μηνών 10!!! Αισθητή διαφορά που του έχει προκαλέσει κάποιες βλάβες που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο! Όπως το να μην κουδουνίζει όταν με καλούν, να κλείνει μόνο του, να μιλάω εγώ και να μην με ακούν οι άλλοι και διάφορα άλλα τέτοια που με συγχύζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν συμβαίνουν συνέχεια για να το πάρω απόφαση να το αλλάξω αλλά μία στο τόσο!

Οι μέρες περνάνε γρήγορα και σχεδόν δεν καταλαβαίνω πως! Τα βράδια μου τα περνάω ξάπλα βλέποντας επεισόδια από τη σειρά Greys Anatomy της οποίας κατέβασα όλες τις σαιζόν. Σειρά έχει η σειρά Desperate Housewives!! Κάτι έπρεπε να κάνω μιας και τελείωσα προ πολλού το NipTuck. Στην μετά μωρών εποχή όχι να παρακολουθήσω σειρές δεν θα έχω τον χρόνο αλλά ούτε να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου δεν θα μπορώ! Οπότε βγάζω το άχτι μου τώρα! Εξάλλου όσο περνάει ο καιρός, δεν είμαι ικανή και για πολλά πράγματα πλέον!

Είμαι πλέον με όλη την σημασία της λέξης ΑΧΡΗΣΤΗ!!! Και η πλάκα είναι ότι μου αρέσει!

Περί κυνηγιού ο λόγος...

Ήθελα καιρό να γράψω περί του κυνηγιού, αλλά κάθε φορά το ανέβαλα γιατί η διάθεση μου ήταν υπερβολικά καλή για να χαλαστεί με αυτό το θέμα. Σήμερα όμως ήρθε η ώρα τελικά να το κάνω...

Καταρχήν, η σχέση που έχω με το άθλημα είναι θα μπορούσε να πει κανείς από ανύπαρκτη έως στενή. Ανύπαρκτη γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό και στενή γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα μαζί στο χωριό μου και συναναστρέφομαι συχνά πυκνά μέχρι τώρα, έχουν εκείνοι πολύ στενή σχέση με το κυνήγι. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι συγχωριανοί μου σαν χόμπι στον ελεύθερο χρόνο τους είτε κυνηγούν, είτε ψαρεύουν, είτε είναι καπνίζουν και πίνουν στα καφενεία και τις καφετέριες. Σε αυτές ακριβώς τις δραστηριότητες εξαντλείται το ενδιαφέρον τους. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τις προάλλες μας είχαν καλέσει να μας κάνουν το τραπέζι οι κουμπάροι μας. Το βασικό έδεσμα του τραπεζιού θα ήταν ο λαγός, ο οποίος ήταν θύμα του κουμπάρου από την τελευταία κυνηγετική του επιδρομή. Πήγα αλλά δεν έφαγα λαγό και εξήγησα τους λόγους μου. Σε σπίτι κυνηγού δεν θα μπορούσα να αναφέρω τίποτα περί συμπόνιας για τα ζώα, περί περιβαλλοντικών λόγων, και περί της μη αναγκαιότητας του να σκοτώσεις για να φας μιας και δεν τίθεται θέμα επιβίωσης. Θα ακουγόμουν στην καλύτερη των περιπτώσεων γραφική και το πιθανότερο ήταν να με έπαιρναν στο ψιλό. Προτίμησα να πω τις "άλλες" αλήθειες μου σχετικά με τον στιφάδο λαγό. Ότι δηλαδή δεν τον τρώω για δυο πολύ βασικούς λόγους. Καταρχήν όταν δοκίμασα στο παρελθόν δεν ενθουσιάστηκα καθόλου με την γεύση και κατά δεύτερο, αλλά πολύ βασικό, η μορφολογία του σώματος του λαγού (καθώς και του κουνελιού) μου θυμίζει υπερβολικά αυτή του σώματος μιας γάτας. Με λίγα λόγια, μου κάνει σαν να έχω στο πιάτο μου μαγειρεμένο τον γάτο μου!
Αυτό το τελευταίο δε, όταν το ακούν τους μπαίνουν ιδέες και η άκρατη όρεξη για στιφάδο λαγό δηλητηριάζεται από μια σιχασιά στην ιδέα ότι τρώνε κάτι που μοιάζει με γατί! Και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει είτε συμπαθεί κάποιος τα γατιά είτε όχι! Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Αφορμή για αυτό το post στάθηκαν δύο γεγονότα που συνέβησαν στο χωριό αυτόν το σ/κ.

Το πρώτο ήταν ένα ατύχημα που συνέβη ανάμεσα σε δύο κυνηγούς. Δύο φίλοι πήγαν μαζί για κυνήγι, και ο ένας εκ των οποίων πυροβόλησε κατά λάθος τον άλλον, με αποτέλεσμα να γεμίσει όλη την πίσω του πλευρά με σκάγια. Αυτός που πυροβόλησε κατά λάθος ήταν γνωστός ατζαμής. Ένα πράγμα σαν την ξαδέρφη μου που κάθε φορά που πάει να πλύνει πιάτα σπάει και από ένα από την ατσαλοσύνη της. Μικρό το κακό βέβαια όταν πρόκειται για πιάτα και ειδικά όταν πρόκειται για πιάτα που δεν είναι δικά σου! Μεγάλο το κακό όμως όταν διαλέγεις για παρέα στο κυνήγι που θα πάς ένα τόσο άτσαλο άτομο!!
Φυσικά ο τύπος με τα σκάγια αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για να του τα αφαιρέσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να πρέπει να λογοδοτήσει στην αστυνομία πως έγινε το συμβάν. Και όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν "πρόδωσε" τον φίλο του... Για λίγα σκάγια, σιγά τώρα μην έλεγε την αλήθεια στους αστυνομικούς. Αντί αυτού προτίμησε να πει πως δεν ξέρει πως έγινε, και να αφήσει την αστυνομία να σπαταλάει εργατοώρες για να παίρνει καταθέσεις από όλους τους άλλους "κυνηγούς" που βρίσκονταν εκείνη την μέρα στην περιοχή του ατυχήματος. Αλλά τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον που προτιμάει να μείνουν τα σκάγια στο κεφάλι του επειδή αρνείται να το ξυρίσει για να του τα αφαιρέσουν??? Ήθελα όμως να ήξερα τι θα έκανε αν τον έστελνε κατά λάθος σε καμιά εντατική...

Το άλλο γεγονός που το είδα με τα μάτια μου και με σόκαρε κάπως ήταν το εξής. Στην επιστροφή από το χωριό, και λίγο προτού μπούμε στο διπλανό χωριό με το δικό μου, είδα να κάθονται στην δεξιά άκρη του δρόμου τουλάχιστον 5-6 άτομα ανά περίπου είκοσι μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο, κρατώντας ντουφέκια και κοιτάζοντας τον ουρανό προς την αριστερή πλευρά του δρόμου, και όντας σε ετοιμότητα να πυροβολήσουν στην περίπτωση που κάνει το λάθος καμιά "τσίχλα" και πετάξει μπροστά τους!

Και τα αυτοκίνητα να περνούν μπροστά τους αμέριμνα στα 1-2 μέτρα απόσταση...

Και η αστυνομία που βρισκόταν στα 200 μέτρα παρακάτω που ήταν το αστυνομικό τμήμα του χωριού να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου...

Και εγώ να αναρωτιέμαι... Κι αν κάποιος από όλους αυτούς είναι ένας "άτσαλος" κυνηγός?

Τελικά τι χρειάζεται για να πρεσβεύσει η λογική σε αυτόν τον τόπο άραγε?

Update: Σχετικά links προτεινόμενα στα σχόλια
Από Resident : Ένα σκληρό ντοκυμαντέρ
Από Δαίδαλο : Ένα post-πρόταση του Διαγόρα (Fair play στο κυνήγι)

Τα νεότερα από το μέτωπο...

...με δυο λέξεις είναι πως αισθάνομαι περίφημα!! Και ελπίζω να κρατήσουν έτσι για όσο πιο πολύ γίνεται!
Η πλάκα είναι ότι δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι βαδίζοντας τον έβδομο μήνα θα αισθανόμουν σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο πολύ καλύτερα από ότι στον πέμπτο!
Πριν μερικές ώρες επέστρεψα από τον καθιερωμένο μηνιαίο υπέρηχο (του οποίου το ραντεβού ανανεώθηκε για μετά από ένα μήνα πάλι), κατά τον οποίο καταγράφηκε ότι όλα βαίνουν καλώς σε ιατρικό επίπεδο. Το βάρος των μικρών είναι στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα (γύρω στο ένα κιλό και κάτι γραμμάρια το καθένα), το βάρος το δικό μου επίσης μια χαρά παρόλο που συμπλήρωσα τα 10 κιλά επιπλέον του αρχικού μου βάρους, η πίεση μου δείχνει το πόση μεγάλη αναισθησία με διακατέχει (100/60) και όλες οι υπόλοιπες εξετάσεις επίσης μια χαρά (χωρίς τις δυο τρομάρες)!!!
Νιώθω απίστευτα όμορφα μιας και τίποτα σχεδόν δεν με ζορίζει. Ακόμα τουλάχιστον. Κοιμάμαι άνετα αν και δεν νιώθω να θέλω να κοιμηθώ πολύ όπως στις αρχές. Η κοιλιά δεν με εμποδίζει ιδιαίτερα ούτε στον ύπνο ούτε γενικά στις υπόλοιπες μου δραστηριότητες. Μπορώ και σηκώνομαι ευκολότερα από πριν. Μάλλον την έχω συνηθίσει παρόλο που η περίμετρος της ξεπερνά το ένα μέτρο πια!! Καθετί δυσάρεστο (ζαλάδα, καούρα, πονάκια κτλ) με επισκέπτεται μια φορά και μετά χάνεται δια παντός από το προσκήνιο! Ακόμα και ο πόνος στην πλάτη που είχε πρωτοεμφανισθεί εκεί γύρω στον πέμπτο μήνα και με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά έχει εξαφανιστεί σχεδόν μιας και κάθε μου μέρα πλέον κυλάει σε απίστευτα χαλαρούς ρυθμούς! Όταν σε μια συζήτηση που είχα με ένα φιλαράκι, του έλεγα ότι δεν έχω ταλαιπωρηθεί από καμιά σχεδόν από τις ενοχλήσεις που έχουν συνήθως οι έγκυες, μου απάντησε με το πλέον φυσικό ύφος που με έκανε να λυθώ στα γέλια ότι "αυτές είναι ενοχλήσεις για ανθρώπους. Κοίταξε να δεις τι συμπτώματα έχουν οι έγκυες κατσίκες!!". Ξέρω ότι με αγαπάει και ας με αποκαλεί παλιοκατσίκα!!!

Στο μεταξύ απολαμβάνω στο έπακρο τις τελευταίες μέρες ησυχίας στο σπίτι μου! Έχω πέσει με τα μούτρα και βλέπω με την σειρά όλα τα επεισόδια του Nip Tuck! Όποια ώρα βάλω να δω κάποιο επεισόδιο, τα μικρά ξεσαλώνουν και πάνω που πάω να προσηλωθώ νιώθω σαν να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου που με σκουντάει και μου αποσπά την προσοχή. Δεν είναι βέβαια δίπλα μου, αλλά μέσα μου, και εγώ ακόμα να το εμπεδώσω!!
Διαβάζω όποτε έχω κέφια και μαγειρεύω με την άνεση μου και όχι πια με την ψυχή στο στόμα γυρνώντας από την δουλειά και όντας πεινασμένη, και έχω καταφέρει να κόψω τα τάπερ από την μαμά στο χωριό! Τα οποία θα επανέλθουν δριμύτερα, μετά την γέννα βεβαίως βεβαίως!!

Η ασχολία όμως που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι να ψωνίζω και να ετοιμάζω τα απαραίτητα για τον ερχομό των μικρών. Κάνω λίστες με τα απαραίτητα και συλλέγω γνώμες για το ποια είναι αυτά. Η κάθε μια μαμά βεβαίως έχει μια εντελώς υποκειμενική άποψη του τι είναι και τι όχι απαραίτητο και έτσι για την ώρα έχω καταλήξει ότι θα προμηθευτώ τουλάχιστον αυτά που συμφωνούν όλες! Δεν βιάζομαι βέβαια γιατί έτσι και αλλιώς έχω χρόνο μέχρι τα μέσα Μαρτίου που προβλέπεται να τα χρειαστώ και για την ώρα το υποψήφιο παιδικό δωμάτιο είναι στην φάση του βαψίματος!

Αυτό βέβαια που νιώθω να έχει αλλάξει δραματικά είναι το ότι όλα μου φαίνονται ιδιαίτερα ασήμαντα μπροστά στην κατάσταση που ζω. Με έχει καταβάλει τόσο ολοκληρωτικά που λίγα πράγματα πλέον μπορούν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και να με κάνουν να ασχοληθώ με αυτά. Νιώθω να ζω με "μειωμένη αντίληψη" και επιλέγω "ανάλαφρες" σχετικά δραστηριότητες. Έχω παραμελήσει πολλά πράγματα. Τα blog είναι ένα από αυτά. Και αρκετούς ανθρώπους, βέβαια. Τους οποίους συνεχίζω να παραμελώ... Ελπίζω μια μέρα να με συγχωρέσουν...

Περιτομή. Υπέρ ή Κατά?

Πριν από μερικές μέρες συζητούσα με μια γνωστή μου περί εγκυμοσύνης θέματα ( τι άλλο?) και η κουβέντα έφθασε στους παιδίατρους κάποια στιγμή μιας και εκείνη έχει ήδη ένα αγοράκι εδώ και μερικά χρόνια. Με αφορμή λοιπόν τους παιδίατρους και το πως αντιμετωπίζει ο καθένας τα διάφορα θέματα, φθάσαμε να συζητάμε το θέμα της περιτομής.
Ως γνωστό τα περισσότερα αγόρια γεννιούνται με φίμωση, μια κατάσταση κατά την οποία η βάλανος του πέους τους καλύπτεται από δέρμα το οποίο στην άκρη του είναι τόσο στενό που εμποδίζει την εμφάνιση της βαλάνου. Αυτή η κατάσταση συνήθως δεν είναι κάτι παθολογικό μιας και μέχρι την ηλικία των τριών ετών περίπου διορθώνεται από μόνο του. Υπάρχει όμως και η περίπτωση η φίμωση αυτή να επιμείνει, σχετικά μικρή βέβαια, αλλά λόγω του ότι δημιουργεί διαφόρων ειδών προβλήματα όπως προβλήματα στην ούρηση, μολύνσεις του πέους, πόνο κατά την σεξουαλική επαφή κ.α. θεωρείται αναγκαίο να γίνει περιτομή σε όσο πιο μικρή ηλικία γίνεται.
Και ενώ στην Ελλάδα η περιτομή είναι κάτι που γίνεται μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις που ιατρικοί λόγοι την υπαγορεύουν, σε άλλα κράτη η περιτομή είναι κοινή πρακτική είτε για λόγους υγιεινής, είτε για λόγους θρησκευτικούς είτε ακόμα και κοινωνικούς.

Από μελέτες που έγιναν σε Εβραίους και μουσουλμάνους όπου οι περιτομή γίνεται καθολικά επειδή το επιβάλλουν θρησκευτικοί λόγοι, ότι λειτουργεί προληπτικά έτσι ώστε να αποφευχθεί πιθανή εμφάνιση καρκίνου, πιθανές μελλοντικές λοιμώξεις του πέους ή ακόμα και λοιμώξεις των γεννητικών οργάνων των συντρόφων γυναικών αυτών που έχουν κάνει περιτομή.

Αλλά όπως προανέφερα η περιτομή δεν έχει να κάνει μόνο με ιατρικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Σε κάποιες χώρες φαίνεται να έχει να κάνει και με καθαρά κοινωνικούς λόγους. Αυτοί που για οποιοδήποτε λόγο δεν έχουν κάνει περιτομή και αποτελούν την μειονότητα αντιμετωπίζονται με τέτοιο τρόπο που σχεδόν τους περιθωριοποιεί όσον αφορά τις σχέσεις τους με τους άλλους και ειδικότερα τις γυναίκες.

Θυμάμαι σε ένα επεισόδιο του Sex and the city όπου η μια από τις 4 φιλενάδες, η Σαρλότ, γνωρίζει ένα τύπο όπου ναι μεν τα πάνε καλά αλλά έχει ένα κουσούρι που τελικά την κάνει να τον χωρίσει. Δεν έχει κάνει περιτομή στο πέος του. Αν θυμάμαι καλά, περιγράφει με μια σχετική απέχθεια το πως της φαίνεται εμφανισιακά.
Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει ο γιος του ενός εκ των δύο πλαστικών χειρούργων του Nip Tuck. Ενώ είναι στην εφηβεία αντιμετωπίζει την χλεύη από τους συμμαθητές του καθώς και την άρνηση της κοπέλας του να ολοκληρώσουν την σχέση τους λόγω του ότι επειδή είχε γεννηθεί πρόωρα δεν του είχε γίνει περιτομή όσο ήταν ακόμα βρέφος.

Εν τω μεταξύ επειδή ζω σε μια χώρα όπως στην Ελλάδα που συμβαίνει
το ακριβώς αντίθετο (αυτοί που έχουν κάνει περιτομή να αποτελούν την
μειονότητα), μου φαίνεται εντελώς παράξενο που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Εδώ η περιτομή αποτελεί την έσχατη λύση ενός προβλήματος και μόνο και
οι νέοι γονείς προσπαθούν να την αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ειλικρινά δεν νομίζω πως θα έπρεπε να δίνεται τόση σημασία στο αν κάποιος έχει κάνει περιτομή ή όχι. Αυτό όμως που με κάνει και αναρωτιέμαι είναι το εξής... Είναι δυνατόν το ανθρώπινο σώμα που οι λειτουργίες του είναι τόσο τέλεια φτιαγμένες να χρειάζεται να επεμβαίνει ο ίδιος ο άνθρωπος να αλλάξει κάτι χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος?

Βλαστικά κύτταρα & κέρδος ασύστολο!

Τον τελευταίο καιρό άρχισε να με απασχολεί το θέμα των βλαστικών κυττάρων μιας και θα χρειαστεί να πάρω μια απόφαση, όσον αφορά την φύλαξη βλαστικών κυττάρων από το αίμα του ομφάλιου λώρου, σχετικά σύντομα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση καταρχήν είναι ότι τα τελευταία χρόνια βλέπω διαφημιστικά φυλλάδια διαφόρων ιδιωτικών εταιρειών οι οποίες αναλαμβάνουν την φύλαξη αυτών των βλαστικών κυττάρων στο ιατρείο του γυναικολόγου μου. Συναντώ επίσης πληθώρα αντίστοιχων διαφημίσεων είτε σε σχετικά με την εγκυμοσύνη sites στο internet είτε ακόμα και σε καταστήματα βρεφικών ειδών. Γενικότερα οπουδήποτε μπορεί μια έγκυος ή ένας υποψήφιος γονιός να πέσει πάνω.

Τελευταία δε ακούω ότι όλο και πιο πολλοί γονείς προχώρησαν σε φύλαξη βλαστικών κυττάρων.
Αυτό με παραξενεύει ταυτόχρονα γιατί δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση σχετικά με το θέμα παρά μόνο από τις ιδιωτικές αυτές εταιρείες που αναλαμβάνουν την φύλαξη και τους γιατρούς-μαιευτήρες που σαφώς δεν παρέχουν αντικειμενική ενημέρωση για ευνόητους λόγους.

Πριν λοιπόν ακούσω τι έχει να μου πει ο γιατρός μου για το θέμα ήθελα να ξέρω περί τίνος πραγματικά πρόκειται, μιας και όλα όσα έφθαναν στα αυτιά μου ήταν "αγγελικά πλασμένα". Η περισσότεροι μου δίνουν την εντύπωση ότι θεωρούν ότι η μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων είναι το λιγότερο πανάκεια.

Καταρχήν ζήτησα πληροφορίες από 2-3 από τις διαφημιζόμενες εταιρείες που έπεσα ήδη πάνω τους. Για όλες πάνω κάτω ισχύουν τα ίδια. Αναλαμβάνουν με ένα αρκετά μεγάλο κόστος την φύλαξη βλαστικών κυττάρων που βρίσκονται στο αίμα του ομφάλιου λώρου για όσο διάστημα επιθυμεί ο γονιός (και μπορεί φυσικά να πληρώσει) μέχρι το ανώτερο τα 20 χρόνια. Το κόστος κυμαίνεται μεταξύ των 1.800 € και 3.200 € περίπου. Δεν είναι και λίγα έτσι?

Επειδή μπορεί μεν να θέλω ότι καλύτερο για τα παιδιά που θα φέρω στον κόσμο, (και τι περισσότερο να θέλω από το να έχουν την υγεία τους), αλλά δεν μου τρέχουν από τα μπατζάκια για να πάρω μια απόφαση χωρίς να εξετάσω τα δεδομένα έτσι ώστε να αξίζει καταρχήν τον "κόπο" και κατά δεύτερο τα χρήματα που θα δώσω, είπα να το ψάξω λίγο.

Ψάχνοντας λοιπόν το αν αξίζει τον "κόπο" διάβασα ότι μέχρι σήμερα οι έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με την θεραπευτική χρήση των βλαστικών κυττάρων κατέληξαν ότι εκτός από το πλεονέκτημα που έχουν τα βλαστικά κύτταρα του ομφάλιου λώρου έναντι των βλαστικών κυττάρων του μυελού του οστών (στον οποίον υπάρχουν επίσης αλλά σε μικρότερο αριθμό) να μπορούν να αφομοιωθούν ευκολότερα χωρίς να αντιδράσει το ανοσοποιητικό σύστημα του
λήπτη, υπάρχουν και οι εξής περιορισμοί:

1. Για να είναι αποτελεσματική η θεραπεία πρέπει η περιεκτικότητα σε βλαστικά κύτταρα να είναι μεγάλη γι' αυτό και μέχρι σήμερα η εφαρμογή της γίνεται μόνο σε παιδικής ηλικίας (άντε και λίγο μεγαλύτερα) άτομα.
2. Οι έρευνες για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα των βλαστικών κυττάρων μετά από 18 χρόνια κατάψυξης δεν έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα.
3. Οι μέχρι σήμερα μεταμοσχεύσεις βλαστικών κυττάρων έχουν γίνει σε συμβατό λήπτη και όχι στο ίδιο παιδί- ασθενή από τον οποίο προέρχονται τα βλαστικά κύτταρα καθότι υπάρχει φόβος αν υφίσταται κληρονομική νόσος να επανεμφανιστεί.

(Για αυτό το τελευταίο υπάρχουν κάποιες ενστάσεις)

Όσον αφορά το αν αξίζει το χρήμα εδώ τα πράγματα είναι σχετικά. Μπροστά στην υγεία τα χρήματα σαφώς και δεν έχουν καμιά αξία. Πέρα όμως από αυτή την οπτική γωνία, υπάρχει και μια άλλη που λέει ότι είναι ανήθικο να γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας μέρη του ανθρώπινου σώματος.

Γιατί με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται να μην έχει νόημα η φύλαξη βλαστικών κυττάρων του αίματος του ομφάλιου λώρου σε ιδιωτική εταιρεία από την στιγμή που είναι πρώτον αμφίβολο αν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ (αν δεν νοσήσει το παιδί ή παιδί της ίδιας οικογενείας με ασθένεια τέτοια που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί-πιθανότητες δηλαδή μικρές, της τάξεως του 1 στις 10000 στην καλύτερη των περιπτώσεων και φτάνουν μέχρι τις 1 στις 200000) και φυσικά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για επιστημονικές έρευνες των οποίων τα συμπεράσματα θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα μελλοντικά. Εξάλλου το γεγονός ότι αυτές οι ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης βλαστικών κυττάρων εδώ στην Ελλάδα λειτουργούν ανεξέλεγκτα σχεδόν μιας και δεν έχει θεσμοθετηθεί νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με την λειτουργία τους με κάνει ακόμα πιο δύσπιστη απέναντι τους.

Το ιδανικό θα ήταν αν η φύλαξη των βλαστικών κυττάρων από το αίμα του ομφάλιου λώρου αντιμετωπιζόταν το ίδιο όπως και η εθελοντική αιμοδοσία. Να γίνεται δωρεάν και να είναι στην διάθεση οποιουδήποτε έχει ανάγκη καθώς επίσης και την ίδιας της επιστήμης. Στο εξωτερικό υπάρχουν τέτοιες δημόσιες τράπεζες, και οργανισμοί μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που αναλαμβάνουν την φύλαξη και την διαχείριση βλαστικών κυττάρων παρέχοντας ανώνυμα πληροφορίες για να διευκολύνουν την εύρεση συμβατού δότη.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν στην Ελλάδα δημόσιες τράπεζες φύλαξης βλαστικών κυττάρων και πως ακριβώς λειτουργούν. Υποθέτω πως ακόμα και αν υπάρχουν, είναι σίγουρο ότι θα υπολειτουργούν μιας και κανείς δεν γνωρίζει για αυτές. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι σχετικά θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω.

Εν κατακλείδι, ένας γονιός ή έστω ένας υποψήφιος γονιός, όσον αφορά την απόφαση του για ένα τέτοιο θέμα αισθάνεται τέτοια ευθύνη απέναντι στην νέα ζωή που φέρνει στον κόσμο, που πολλές φορές η απόφαση του είναι αποτέλεσμα κυρίως συναισθηματικής φόρτισης, και πολύ λιγότερο ορθολογικής σκέψης. Προς το παρόν είμαι ακόμα στο ψάξιμο...

Το τι είναι εύκολο είναι σχετικό! - Updated!

Μια γυναίκα επέστρεφε σπίτι της από την αγορά με ένα ταξί. Αλλά ο ταξιτζής έτρεχε σαν τρελός. Πήγαινε ζικ ζακ και ανά πάσα στιγμή μπορούσε να γίνει δυστύχημα.
Πήγαινε πολύ γρήγορα και η γυναίκα ήταν πολύ ανήσυχη. Καθόταν στην άκρη του καθίσματος και του έλεγε κάθε τόσο "Πρόσεχε! Μην τρέχεις τόσο! Φοβάμαι!"
Εκείνος όμως δεν έδειχνε να συγκινείται.
Όταν είδε και απόειδε, του λέει : " Άκου! Στο σπίτι με περιμένουν δώδεκα παιδιά. Αν συμβεί κάτι τι θα γίνουν τα δώδεκα παιδιά?"
Τότε γυρνά ο ταξιτζής και της λέει : " Και μετά λες εμένα απρόσεκτο!"

Δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο να κάνει κανείς παιδιά όσο ακούγεται, αλλά προφανώς θα είναι πιο εύκολο από το να τα μεγαλώσεις!!

(Την φώτο μου την έστειλε με mail πριν καιρό η φίλη μου η Μαρία !! Απίστευτη δεν είναι?)

Τον τελευταίο καιρό έχω παραμελήσει το blog γιατί δεν αντέχω σχεδόν να γράψω ένα ποστ και να απαντήσω τα σχόλια που μου έχουν αφήσει. Και όποτε νιώθω να έχω αρκετές δυνάμεις για κάτι τέτοιο, ίσως να μην έχω την διάθεση. Αυτό η αλήθεια, δεν φανταζόμουν να μου συνέβαινε. Έτσι το έχω ρίξει στο διάβασμα μόνο κάποιων προσφιλών blog και μόλις κουραστώ από τον υπολογιστή το ρίχνω στο διάβασμα βιβλίων! (Thanks again Philos!!). Εννοείται ότι εξαιρούνται τα μεγάλα και βαριά βιβλία! Κουράζονται τα χέρια μου να τα κρατάω!

Το τελευταίο δε διάστημα ο ύπνος μου είναι αρκετά διαταραγμένος κυρίως λόγου του πόνου στην πλάτη που δεν μου επιτρέπει να κοιμηθώ κάπως αλλιώς εκτός από ανάσκελα. Το να σηκωθώ από το κρεβάτι αρχίζει να γίνεται μια καινούργια δοκιμασία κάθε φορά. Πλησιάζω την φάση που πρέπει να αποφεύγω να κάθομαι χαμηλά γιατί για να σηκωθώ μετά θα θέλω οπωσδήποτε κάποιον να με τραβήξει!

Για περπάτημα ούτε λόγος. Με το παραμικρό λαχανιάζω! Το να ανεβώ τα σκαλιά μέχρι τον πρώτο όροφο που είναι το σπίτι μου αρχίζει και γίνεται άθλος. Μου κόβεται η αναπνοή. Σε λίγο θα πρέπει να κάνω και στάσεις για να μην πέσω λιπόθυμη κάτω προτού φτάσω την πόρτα μου!

Εντω μεταξύ όσο περνά ο καιρός, οι κινήσεις των μικρών γίνονται όλο και περισσότερο ορατές. Μερικές φορές κάθομαι και χαζεύω την κοιλιά μου και νιώθω όλο και πιο παράξενα κάθε φορά που την βλέπω να κουνιέται και δεν ευθύνεται για αυτό το κούνημα η αναπνοή μου!!
Σε αυτήν την φάση θυμήθηκα την Tassoula που μου είχε πει ότι σε λίγο καιρό θα ξεσαλώνουν όταν κάνω κάτι που τους αρέσει! Εχθές που είχα πάει να κάνω κάποιες από τις καθιερωμένες πλέον μικροβιολογικές εξετάσεις, έπρεπε να κάνω και για το σάκχαρο το οποίο στις εγκυμοσύνες συνήθως ανεβαίνει. Από την στιγμή λοιπόν που ήπια την γλυκόζη και μετά, ήταν τόσο έντονες οι κινήσεις του ενός που νόμιζα ότι θα τις δουν από απέναντι! Έτσι μέχρι τώρα έχω αντιληφθεί ότι στον δεξί αρέσουν τα γλυκά και στον αριστερό οι μουσικές και τα γέλια!Update!!

Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας, Χριστουγεννιάτικες και μη!
Δυστυχώς βρίσκομαι στο χωριό και η dial up σύνδεση εδώ με κάνει να νομίζω ότι έχω γυρίσει κάτι χρόνια πίσω τον χρόνο και μου καθιστά αδύνατο το να μπω έστω στου καθενός σας τα blog και να του αφήσω τις ευχές μου. Μιλάμε ότι σέρνεται στην κυριολεξία!! Ήδη για να γράψω αυτό το update πλησιάζει να εξαντληθεί η υπομονή μου!! Ευτυχώς και το bloglines και μπορώ τουλάχιστον να σας διαβάζω!

Εύχομαι σε όλους σας, να περάσετε χαρούμενες γιορτές και ο καινούργιος χρόνος να κάνει πραγματικότητα έστω μια ευχή σας όπως μοιάζει να έχει δρομολογήσει και για μένα με την περσινή ευχή μου!

Φιλιά πολλά σε όλους σας!

Πόθος

Πόθος σημαίνει ότι το σεξ είναι το επίκεντρο, το κέντρο των πραγμάτων. Δεν έχεις καμία αίσθηση ομορφιάς, δεν έχεις καμία αισθητική.

Μπορείς να φανταστείς έναν άντρα με αισθητική να πηγαίνει σε μια πόρνη? Αδύνατον. Μπορείς να φανταστείς έναν άντρα με αισθητική να βιάζει μια γυναίκα? Αδύνατον!
Μπορείς να φανταστείς έναν άντρα με αισθητική να χτυπάει μια γυναίκα ή έστω να ακουμπά μέσα στο πλήθος το σώμα μιας γυναίκας με τέτοιο τρόπο, σαν να μην το ήθελε, σαν να συνέβη τυχαία?

Αυτό δεν είναι έρωτας, αυτό δεν είναι ευαισθησία, αυτό είναι πόθος. Πόθος σημαίνει ότι δεν σέβεσαι καθόλου τον άλλο άνθρωπο. Έχεις μια βαθιά καταπιεσμένη επιθυμία, μια καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, η οποία βγαίνει με πολλούς διεστραμμένους τρόπους.

Τότε τα μάτια σου καλύπτονται και χρωματίζονται μόνο με σεξουαλικότητα...


Photo from: http://d.j.keller.home.att.net/

Ταυρομαχίες=Bullshit!

Κάποτε, τουλάχιστον 10 χρόνια πριν, είχα βρεθεί στην Μαγιόρκα όπου και έτυχε να παρακολουθήσω live μια ταυρομαχία. Ειλικρινά αυτό είναι από τα λίγα γεγονότα της ζωής μου που με ντροπιάζουν ακόμα. Αλλά θα μου πείτε… δεν ήξερα. Δεν ρώταγα?

Όπως και να έχει έγινε. Το γκρουπ μου αποφάσισε να συμμετέχει σε μια εκδρομή που περιλάμβανε και μια ταυρομαχία και εγώ ακολούθησα. Ίσως γιατί δεν ήξερα τι θα επακολουθούσε. Μέσα στην βλακεία μου νόμιζα ότι θα έβλεπα ένα αγώνα που θα διεξαγόταν με ίσους όρους. Έμεινα με τη βλακεία και την αγωνία να δω το "θαύμα" να νικάει ο ταύρος! Γιατί περί θαύματος πρόκειται όταν αντί για έναν άνθρωπο όπως περίμενα είχαν πέσει πάνω του τουλάχιστον 5-6.

Καταρχήν σε Ισπανία, Πορτογαλία και μερικές άλλες χώρες η ταυρομαχία έχει πλέον εξευτελιστεί σε τέτοιο βαθμό όπως και οι δικές μας ελληνικές βραδιές. Θεωρείται entertainment! Κάθε χαζό-ξενοδοχείο μπορεί να οργανώσει μία ελληνική βραδιά φέρνοντας μια υποτυπώδη ορχήστρα της κακιάς ώρας, ένα "χορευτικό συγκρότημα" των 3 ατόμων και να στήσει μια ψησταριά για το απαραίτητο σουβλάκι. Τουλάχιστον αυτό κάνουν εδώ στην Ρόδο για τους τουρίστες. Ε! Μια αντίστοιχη μορφή έχει πάρει και η ταυρομαχία στις αντίστοιχες χώρες. Οργανώνεται με προχειρότητα, με άπειρους ταυρομάχους ( ο θεός να τους πει) και με κίνητρο πλέον το χρήμα. Τι παράδοση και κουραφέξαλα. Εξάλλου τι χρειάζεται μια παράδοση που το μόνο που προσφέρει στον κόσμο είναι το απαίσιο θέαμα του να σκοτώσεις βασανίζοντας ένα ζώο?

Που λέτε μας βάλανε σε μια αρένα και όταν άρχισε το show είδα τα απίστευτα και όμως αληθινά και αναρωτιόμουν τι ενδιαφέρον βρίσκει ο κόσμος και μπορούν και διατηρούνται αυτές οι ανοησίες μέχρι σήμερα. Πέρα δηλαδή από το ηθικό κομμάτι που σαφώς είναι το σημαντικότερο, ακόμα και αν κάποιος δεν χαμπαριάζει από αυτό, πάλι δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον. Είναι παντελώς ψεύτικο.

(Montemor's forcados bullfighters hang onto a bull during a bullfight in Lisbon's Campo Pequeno arena July 13, 2006. [Reuters])

Πρώτα από όλα το ζώο προτού το βγάλουν στην αρένα το έχουν ήδη μέρες νηστικό, χωρίς νερό, μέσα στο σκοτάδι. Προτού βγει δε πιθανόν να το χτυπάνε για να το αγριέψουν. Γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες ο ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Παρά μόνο όταν απειλείται αυτός ή το κοπάδι του. Βγαίνει λοιπόν ο ταύρος και είναι ήδη εξοντωμένος και ταλαιπωρημένος. Αν δεν είναι ήδη "τσαντισμένος" μετά από όλα όσα έχει περάσει αναλαμβάνουν 3-4 τύποι να τον τσαντίσουν. Για να μην τους μπερδέψει κανείς με τον ταυρομάχο, αυτοί αντί για κόκκινο πανί κρατάνε ροζ, φούξια κτλ. Και αρχίζουν να τον "πειράζουν" και οι τέσσερις ταυτόχρονα. Όπου και να γυρίσει το ζώο έχει και έναν μπροστά του να τον τσιγκλάει.

Τελικά, βγαίνει και ο ταυρομάχος της κακιάς ώρας αλλά οι άλλοι δεν την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Βρίσκονται stand by μην τυχόν και πάει τίποτα στραβά. Έτσι συνεχίζει το έργο του τσιγκλίσματος ο ταυρομάχος και καλά και με την βοήθεια των άλλων που κρατάνε τα φούξια πανιά μπήγει μαχαίρια στο ζώο που όσο πάει αιμορραγεί και χάνει τις αισθήσεις του. Όταν πλέον σχεδόν δεν βλέπει μπροστά του το καημένο από τα αίματα που τρέχουν στα μάτια του , τρεκλίζει και είναι λίγο προτού πέσει λιπόθυμο, πάει ο εξαιρετικός αυτός ταυρομάχος και του δίνει θριαμβευτικά την χαριστική βολή τρυπώντας την καρδιά του με μια ξιφολόγχη. Φοβερή μαγκιά και θάρρος ε???

Και καλά να είναι κανένας έμπειρος και να ξέρει και που να καρφώσει!!! Που συνήθως, στην πλειοψηφία των ταυρομαχιών που διεξάγονται, είναι κανένα μικρό βλαμμένο που φιλοδοξεί να γίνει μεγάλος και τρανός ταυρομάχος και τρυπάει στην τύχη με αποτέλεσμα το ζώο να υποφέρει χωρίς να μπορεί να ξεψυχήσει. Ναι το είδα και αυτό… Με έπιασε μια απελπισία σε εκείνη την φάση άλλο πράγμα. Σιχτίριζα την ώρα και την στιγμή που ήμουν εκεί.

Από τότε και μετά, εκτός από το να ντρέπομαι, όταν ακούω στις ειδήσεις ότι κάποιος ταυρομάχος βρέθηκε στο νοσοκομείο εξαιτίας του ταύρου (για τον ταύρο δεν το συζητάμε. Η καταδίκη του είτε έτσι είτε αλλιώς ήταν προδιαγεγραμμένη) χαίρομαι ιδιαιτέρως! Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο δε αν απαγορεύονταν οι ταυρομαχίες δια παντός, αλλά αυτό μου φαίνεται περισσότερο σαν όνειρο θερινής νυχτός! Είναι πολλά τα λεφτά...

"Μένει ο Θεός του κόσμου ίδιας λογής
πάντα παράξενος ως ήταν εξαρχής
ίσως (* ο κόσμος) μπορούσε πιο καλά να ζήσει
μια σπίθα ουράνιο φώς αν δεν Του'χες χαρίσει
Την λέγει Νου, και τον βοηθά να γίνει
μόνο "κτήνος", χειρότερο απ τα κτήνη..."
Φάουστ - Γκαίτε

"The cruel wild beast is not behind the bars of the cage. He stands in front of it."

Axel Munthe

Related Links: http://english.stieren.net & http://freetheanimals.homestead.com

Casino Royal

Εχθές μετά κόπων και βασάνων κατάφερα επιτέλους να δω το Casino Royal, την τελευταία James Bond ταινία που γυρίστηκε και βγήκε στους κινηματογράφους πέρσι τον Νοέμβριο αν δεν κάνω λάθος. Θα μου πείτε, σιγά την ταινία που έκατσες να δεις.

Ήθελα να δω αυτή την ταινία για αρκετούς λόγους με κυριότερο αυτόν των κριτικών που άκουσα από άτομα του στενού μου περιβάλλοντος που αφορούσαν είτε την εμφάνιση του νέου James Bond ("Απορώ πως διάλεξαν αυτόν τον ηθοποιό"), είτε το ύφος της ταινίας, το οποίο διέφερε από τα προηγούμενα, και τα υποννοούμενα ήταν ότι διέφερε προς το χεριρότερο. Ήθελα λοιπόν και εγώ να δω με τα μάτια μου αυτήν την καινούργια αμφιλεγόμενη (μετά από πολλά χρόνια) ταινία που γυρίστηκε με θέμα τον πράκτορα 007.
Και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα. Σε αντίθετη περίπτωση προφανώς δεν θα έγραφα αυτό το post τώρα. Η ταινία ήταν όντως διαφορετική από ότι έχουμε συνηθίσει στα τελευταία 5-6 James Bond.

Πρώτα απ' όλα δεν ήταν τόσο δραματικά "ψεύτικη" και "gadget-ιάρικη" καταρχήν. Όχι ότι στις σκηνές δράσης δεν αντιλαμβανόσουν το ψέμα. Έβλεπες ας πούμε ένα ανελέητο κυνηγητό αλλά κανένα να λαχανιάζει. Έβλεπες να πηδάνε υπό αντίξοες συνθήκες απ΄τα 15 και βάλε μέτρα και δεν πάθαιναν τίποτα. Και διάφορα άλλα τέτοια που συνηθίζονται στις ταινίες δράσης. Έπειτα δεν είχε τόσα τεχνολογικά gadgets καθώς έχω την εντύπωση ότι είχε πολύ λιγότερα εφέ γενικότερα.

Μια άλλη διαφορά που πρόσεξα, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος λόγω της κατάστασης μου, είναι ότι υπήρχε πολύ περισσότερη ωμή βία από ότι συνηθιζόταν μέχρι τώρα. Έχω την εντύπωση ότι έπαιξε λίγο παραπάνω αίμα σε αυτήν την ταινία.

Η πλοκή από την άλλη ήταν ενδιαφέρουσα. Γιατί μέχρι το τέλος ακόμα προσπαθούσες να κατατάξεις ποιος ήταν "καλός" και ποιος "κακός"!

Έπειτα νομίζω ότι ο πρωταγωνιστής Daniel Graig ταίριαξε μια χαρά σε αυτήν την αλλαγή. Παρόλο που είναι ,ξανθός ήταν υπέρ το δέον αρρενωπός!(Ετσι που πάω σε λίγο θα αλλάξω και γούστα στους άντρες!) Ειδικά στις σκηνές που ήταν ντυμένος! Γιατί αλίμονο αν χαράμιζαν τέτοιο κορμί και δεν τον δείχνανε γυμνό! Αν και νομίζω ότι τελικά αυτό που σε κέρδιζε σε αυτόν ήταν περισσότερο ο τύπος που πουλούσε, απ' ότι η εμφάνιση του! (Αχ! Αυτά τα πεταχτά αυτάκια!)

Αυτό όμως που με έκανε να εκπλαγώ ήταν η ερωτική ιστορία που πλαισίωσε την ταινία. Ήταν η πρώτη φορά που είδα σε ταινία James Bond ο ήρωας να "δένεται" και να "ανοίγεται" τόσο πολύ με την αγαπημένη του. Συνήθως ο εκάστοτε James Bond είναι αποστασιοποιημένος αν και ψυχοπονιάρης στις γυναίκες που του αρέσουν και οι σχέσεις του είναι κυρίως επιφανειακές.






Αυτή την φορά, παρόλο που η ταινία ήταν κατεξοχήν δράσης σε έβαζε άνετα στο ερωτικό mood! (Ελπίζω και πάλι να μην κάνω λάθος και είμαι επηρεασμένη από την κατάστασή μου!!) Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που δεν άρεσε ιδιαίτερα σε αρκετούς άντρες. Τους χαλούσε το τέμπο!







Που λέτε είχε και έρωτα! Και παρόλο που σε μια σκηνή (βλέπε φώτο αριστερά) ο James απεκάλεσε την on screen αγαπημένη του ΗΛΙΘΙΑ, και αυτό ακόμα μέτρησε υπέρ!!

Επιτέλους ένας James Bond που τρέχει αίμα στις φλέβες του!

Επιτέλους ένας James Bond που μια γυναίκα τον κάνει να χάνει την ψυχραιμία του!!




Photo from: http://www.allocine.co.uk & http://www.thecinemasource.com

Λέτε να την πάθω έτσι???

Την φωτογραφία μου την έστειλε το ξαδερφάκι μου στο facebook και με έκανε να βάλω τα γέλια!
Έχε γούστο να φάει τέτοιο φτύσιμο το βυζί μου!!

Family & non family men!

Τελικά οι άντρες χωρίζονται χονδρικά σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που είναι για σπίτι και σε αυτούς που δεν είναι. Και όταν λέω "άντρας για σπίτi" εννοώ τον άντρα που έχει σαν προτεραιότητα το σπίτι του, την οικογένεια του και όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτή. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι που είναι αιώνιοι έφηβοι και θεωρούν όλα αυτά εντελώς δευτερεύοντα μπροστά στον εαυτό τους.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, αν γεννιόμουν άντρας σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία θα άνηκα μάλλον. Αλλά δεν γεννήθηκα άντρας. Και για καλή μου τύχη ο Φαζούλης μου που γεννήθηκε άντρας δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ίσως αυτό το "τα ετερώνυμα έλκονται" να έχει εφαρμογή και εδώ. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλα ζευγάρια αλλά έχω την εντύπωση πως ο σύντροφος που επιλέγουμε είναι αυτός που σκοπό έχει να μας φέρει σε μια ισορροπία στην ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν ο σύντροφος που επέλεγα δεν ήταν "για σπίτι". Υποθέτω πως ότι σπίτι ανοίγαμε θα το κλείναμε νωρίς νωρίς μάλλον.

Για αυτό το ποστ αφορμή στάθηκε ο Φαζούλης μου και η όλη στάση του τον τελευταίο καιρό. Όχι πως δεν ήξερα τι ήταν πριν. Απλά τώρα το αντιλήφθηκα σε όλο του το μεγαλείο μιας και εγώ κάθε μέρα που περνά γίνομαι όλο και πιο άχρηστη. Κάνει ότι μπορεί για να με ξεκουράσει, ασχολείται με το σπίτι μας μόνος του σχεδόν, θυσιάζοντας τον λιγοστό ελεύθερο του χρόνο και εκτός από ηλεκτρολόγος που είναι (Ναι! Ναι! Μου αλλάζει πολλές φορές τα φώτα!) είναι γενικότερα πολυτεχνίτης. Τον τελευταίο καιρό τον έχω δει να κάνει ως και τον υδραυλικό, τον ξυλουργό, τον χτίστη και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο! Που αν ήθελα για κάθε μερεμέτι μέσα στο σπίτι να ψάχνω να βρω τεχνίτη και να περιμένω να έρθει τίποτα δεν θα είχε γίνει μέχρι τώρα! Σίγουρα θα είχα γεννήσει και όλο και κάποιος ακόμα "θα ερχόταν"!! Και τώρα με τις ετοιμασίες για το δωμάτιο των μικρών θα έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε ακόμα και κυρίως εκείνος γιατί εγώ όπως είπαμε όσο πάω και αχρηστεύομαι.

Για να στολίσω για Χριστούγεννα δεν το συζητώ καν ακόμα γιατί το σπίτι μου θυμίζει εργοτάξιο ώρες ώρες. Ελπίζω εκεί κοντά στις γιορτές να έχει συμμορφωθεί έτσι ώστε να στολίσω κάτι τις για το καλό.
Κατά τ' άλλα όλα πάνε καλά. Έχω σταματήσει την δουλειά λόγω του πόνου στην πλάτη που τελικά κατέληγε αφόρητος αν δεν ξάπλωνα σε τακτά χρονικά διαστήματα και έτσι η κατάσταση πλέον είναι υποφερτή.
Οι κινήσεις των μικρών είναι τώρα πιο έντονες από ποτέ και οι κλωτσιές τους πιο συχνές. Ειδικά του ενός κάποιες φορές είναι ιδιαίτερα απότομες και ανατριχιαστικές! Είναι δε τόσο δυνατές που σε αρκετές περιπτώσεις φαίνονται κιόλας!! Και αυτό μπορεί να ανατριχιάζει εμένα κάνει όμως τον Φαζούλη μου όλο και πιο χαζομπαμπά!

Εμπειρία...

Ποτέ μην χάνεις μια ευκαιρία που μπορεί να σου δώσει κάτι με το οποίο δεν είσαι εξοικειωμένος.
Ποτέ μην προσκολλάσαι στο παρελθόν.
Να μένεις πάντα ανοιχτός, έτοιμος να περπατήσεις στο μονοπάτι που δεν περπάτησες ποτέ πριν.
Ποιος ξέρει? Ακόμη και αν αποδειχθεί άχρηστο, θα είναι μια εμπειρία.

Osho

Photo from: http://www.awm.gov.au

I believe in respect...

Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα. Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι. Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητα τους, κι έτσι έβαλαν. τα πάντα και έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν τον λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στον λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σε ένα κλαδί και του είπαν: "Πέτα, λαγέ!" Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε και έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλος του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε και ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Και όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.
Το ίδιο έγινε και με το πουλί. Πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα και έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει. Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν και του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα και ούτω καθεξής.
Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου; Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά.


Αυτή είναι η ιστορία του εκπαιδευτικού συστήματος που ισχύει όπως την βρήκα γραμμένη στο βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια, Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις.


Αλλά σε τίποτα δεν φταίει το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα για τα αίσχη που συνέβησαν με τις καταλήψεις. Για να πω την αλήθεια, δεν παραξενεύτηκα καθόλου που συνέβησαν όλα αυτά τα έκτροπα και που καταστράφηκε τόση δημόσια περιουσία χωρίς λόγο και αιτία. Αφού έτσι μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά. Η πλειοψηφία εκπαιδεύεται από τους γονείς ότι είναι όλα δικά τους, έχουν παντού δικαίωμα, έτσι, χωρίς λόγο και αιτία.


Εύχομαι εγώ τουλάχιστον, ως μέλλων γονιός να φερθώ πιο συνειδητοποιημένα και να μάθω στα παιδιά μου να σέβονται πρώτα από όλα τον εαυτό τους για να μπορούν να σεβαστούν και όλους και όλα γύρω τους...

Και να που έφθασα στον 5ο μήνα....

Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι ένα πράγμα είναι σίγουρο. Μια εγκυμοσύνη σε καταβάλει ολοκληρωτικά σε κάθε επίπεδο.

Πρώτα από όλα διαπιστώνεις ότι οι συζητήσεις σου και κυρίως οι ανησυχίες σου περιτριγυρίζουν όλες γύρω από αυτό το θέμα. Είτε το θέλεις είτε όχι. Ακόμα και αν θες να αλλάξεις το θέμα υπάρχει πάντα μια κοιλιά μπροστά σου να στο θυμίζει και μια δυσφορία για να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, η οποία είναι μία. Είσαι έγκυος.

Έπειτα σε σωματικό επίπεδο μια γυναίκα την εξουθενώνεται στην κυριολεξία. Καταπονεί τον οργανισμό της στο έπακρο. Όσο πάει μειώνονται οι αντοχές της, χώρια που αλλάζει δραματικά το σώμα.
Σε αυτήν την φάση βρίσκομαι εδώ και λίγο καιρό. Εδώ και μερικές μέρες υποφέρω από πόνους στην πλάτη. Το πρωί είμαι καλά βέβαια, το απόγευμα μετά την δουλειά νιώθω άβολα και μέχρι να φτάσει το βραδάκι υποφέρω και χρειάζομαι επειγόντως ξάπλα! Για αυτό όλο το συμβάν, λένε τα γραφτά, φταίει η προγεστερόνη, μια ορμόνη που εκκρίνουν οι έγκυες με σκοπό την χαλάρωση των μυών της μήτρας. Μαζί με αυτούς όμως τους μυς χαλαρώνουν και όλοι οι υπόλοιποι! Και λόγω του ότι μεγαλώνει η κοιλιά σιγά σιγά αλλάζει και το κέντρο βάρους του σώματος και δεν θέλει και πολύ να αρχίσεις να πονάς. Ειδικά αν υπερεκτιμάς τις δυνάμεις και την ενέργεια που (νομίζεις ότι) έχεις!

Η κοιλιά μου πλέον είναι εμφανής παρόλο που πριν μερικές μέρες ένας συνάδερφος ο οποίος με βλέπει καθημερινά δεν την είχε πάρει χαμπάρι! Προφανώς νόμιζε ότι είχα πάρει βάρος απλά και εξεπλάγην όταν του το είπα με αφορμή το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω από την δουλειά!

Το ότι πήρα κάποια κιλά τα πήρα! Και περιμένω πως και πως να πάω στον γιατρό την επόμενη εβδομάδα για να ζυγιστώ και να μου πει αν το έχω παρακάνει ή όχι γιατί όσο να πεις τον τελευταίο καιρό μου έχει ανοίξει η όρεξη κυρίως ως προς τα γλυκά εδέσματα και όχι μόνο φυσικά! Και μιας και ούτε προ εγκυμοσύνης κρατιόμουν σε αυτά, τώρα το βρίσκω απείρως πιο δύσκολο! Πως ξεχνάει μια έγκυος ότι κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο χοντρή? Πως λέμε πίνει για να ξεχάσει? ΕΕ!! Αυτό!! Τρώει για να ξεχάσει!

Αφήστε που πάνω που είχα αρχίσει να χαίρομαι που επιτέλους είχα το στήθος των ονείρων μου, μέσα σε χρόνο dt άρχισε να προεξέχει από αυτό η κοιλιά μου και μου έφυγε όλη η χαρά!!!

Παρόλα αυτά βέβαια, θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι έχουν μεγαλύτερη σημασία αυτές οι ταλαιπωρίες μπροστά στην σπουδαιότητα του όλου γεγονότος. Επιμένω όμως πάντα ότι αυτό που σε αποζημιώνει είναι το μετά και όχι η διαδρομή μέχρι να φτάσεις σε αυτό το μετά. Η μητρότητα αρχίζει και βιώνεται μετά τον τοκετό νομίζω.

Τα μικρά υποθέτω ότι είναι καλά! Το ότι μεγαλώνει η κοιλιά είναι καλό σημάδι! Νιώθω να κουνιούνται κάθε τόσο, κυρίως όποτε βρίσκομαι σε ηρεμία! Το ένα βρίσκεται κάτω αριστερά και το άλλο πάνω δεξιά! Οπότε ξεχωρίζω ποιο είναι ποιο όταν κουνιέται και ήδη έχω σταμπάρει ποιος από τους δυο είναι πιο "ταραξίας"!!
Κάποιες φορές νιώθω ένα "σπρώξιμο" και όταν βάζω το χέρι μου εκεί νιώθω την κοιλιά μου πολύ σκληρή! Και αν χαϊδέψω λίγο εκείνο το σημείο μαλακώνει! Και μετά σκέφτομαι ότι μάλλον κάποιο σπρώχνει να κάνει χώρο να βολευτεί και εγώ το πειράζω και του χαλάω την βόλεψη!! Ελπίζω να μην το πάρουν προσωπικά και προσπαθούν μετά να κάνουν την δική μου ζωή δύσκολη! :-)

Photo from: http://pregnancy.baby-gaga.com

Πίστη στο είδωλο

Αυτοί που μένουν πιστοί στο είδωλο τους
γνωρίζουν απλώς την επιπόλαιη όψη του έρωτα.
Μονάχα οι άπιστοι είναι σε θέση
να γνωρίζουν τις τραγωδίες του.

Oscar Wilde

Photo from: http://www.cahlil.com

Όπως λέμε πολιτισμένος λαός? Ε! Καμία σχέση!

Γύρισα μόλις πριν λίγο στο σπιτάκι μου μετά από ένα σύντομο ταξιδάκι κατά την διάρκεια του σαββατοκύριακου. Μετά από όσα είδα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τελικά αυτή η ιδέα ότι έχουμε γίνει πολιτισμένοι είναι πολύ επικίνδυνη. Μας αποτρέπει από το να είμαστε όντως πολιτισμένοι, επειδή από την στιγμή που αποδεχθήκαμε ότι είμαστε πολιτισμένοι, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να κάνουμε κάτι για τον πολιτισμό.
Έχουμε αποδεχθεί πλήρως την ιδέα είμαστε πολιτισμένοι και έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να δούμε αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι. Και ασφαλώς δεν είναι αλήθεια.

Γιατί αν ήταν δεν θα έβλεπα ένα τύπο στα φανάρια να καθαρίζει το αυτοκίνητο του και να πετάει μέσα στην μέση του δρόμου τα σκουπίδια του εκ των οποίων και η εφημερίδα του που προφανώς διάβασε αισθανόμενος ικανοποίηση που ως πολιτισμένος κάτοικος ενός πολιτισμένου κράτους έχει την δυνατότητα, την ικανότητα και τον χρόνο να την διαβάζει!

Δεν θα έβλεπα την άλλη να αφήνει το καροτσάκι με τα ψώνια της στην ουρά και εκείνη να συνεχίζει να κάνει τα ψώνια της και να έχει την απαίτηση να κρατηθεί η σειρά της, και να σπρώχνουν οι άλλοι τα ψώνια της, χωρίς προηγουμένως να τους το έχει ζητήσει. Και φυσικά αυτή η πολιτισμένη κυρία δεν είχε την υποτυπώδη ευγένεια να πει ούτε ένα ευχαριστώ κατόπιν.

Δυστυχώς είδα και άλλα πολλά τα οποία όμως είμαι υπερβολικά κουρασμένη (και πονεμένη επίσης- με πεθαίνει η πλάτη μου) για να τα απαριθμήσω!
Ήθελα απλά να μας το πω, για να μην νομίζουμε ότι είναι δεδομένος ο "πολιτισμός". Δεν επαναπαυόμαστε. Προσπαθούμε για αυτόν κάθε μέρα.
Ειδάλλως μπορούμε να θεωρούμε εαυτούς απολίτιστους και να μην έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.