Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Friday, January 05, 2007

Τα συναισθηματικά μας όρια.


Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι, σε οτιδήποτε νιώθουμε μοιάζει να έχουμε βάλει ένα όριο. Ίσως έχει να κάνει με μια φυσική μας άμυνα όσον αφορά την διαχείριση των συναισθημάτων μας. Το υπερβολικά πολύ είναι πάντα πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε από το μέτριο.

Όταν θυμώνουμε, θυμώνουμε μέχρι κάποιου σημείου. Όταν είμαστε λυπημένοι , λυπόμαστε μέχρι κάποιου σημείου επίσης. Όταν κάνουμε έρωτα , αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να νιώσει την ευχαρίστηση πάλι μέχρι ενός σημείου.

Θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ένας φίλος μου πολύ παλιά και αφορούσε την ερωτική σχέση που είχε με μια γυναίκα τότε. Μου είχε πει ότι αυτή η γυναίκα δεν μπορούσε με τίποτα να έρθει σε οργασμό αν προηγουμένως δεν είχε πιει αλκοόλ ή δεν είχε κάνει κάποιο τσιγαριλίκι. Μου φάνηκε παράξενο τότε όταν άκουσα για τις θαυματουργές ιδιότητες του ποτού και του χασίς! Μιας και η κοπέλα ούτε αλκοολική ήταν ούτε ναρκομανής, καταλαβαίνεται ότι τα συγκεκριμένα σκευάσματα βοηθούσαν στο να χαλαρώσουν λίγο οι αισθήσεις και να ξεπεραστούν για λίγο αυτά τα όρια.

Όλα όσα νιώθουμε τα σταματάμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που έχει θέσει ο καθένας μας για τον εαυτό του. Αλλά αυτό το «σταμάτημα» δεν το επινοήσαμε μόνοι μας. Στην ουσία μεγαλώσαμε με αυτό. Αυτό μας έμαθαν να κάνουμε από πολύ νωρίς.
Επειδή δεν έχουμε πραγματικά όρια. Είναι μια ψευδαίσθηση. Και κάπως έτσι το εύρος των συναισθημάτων μας μοιάζει τόσο μικρό πολλές φορές.
Και φυσικά απορρίπτουμε δια παντός τα «άσχημα» συναισθήματα. Μια γενική μανία να καταπολεμήσουμε την λύπη, τον θυμό, την ζήλια, ντροπή κτλ. Σαν να είναι μια κάποια αρρώστια. Σαν να μην είναι μέρος της ζωής μας. Σαν να μην παίζουν και αυτά το ρόλο τους. Και αναρωτιέμαι μήπως αποφεύγοντας να νιώσουμε τα πάντα, καλά και κακά, σε όλο τους το μεγαλείο, λέω μήπως γινόμαστε όλο και πιο αδύναμοι?

6 comments:

philos said...

Ρε, συ Δέσποινα, έτσι όπως θέτεις τα θέματά σου και ανοίγοντας τόσο μεγάλα θέματα, το μόνο που νιώθω να λείπει είναι η φράση στο τέλος:
"Έχετε 2 ώρες στη διάθεσή σας και το κείμενό σας δεν πρέπει να ξεπερνάει τις 1.000 λέξεις"

Για να μην αποπροσανατολιστώ και άλλο, συνεχίζω:
Μέτρον Άριστον λέγαν οι προγόνοι μας, και πιστεύω ότι εννοούσαν ότι όλες μας οι αντιδράσεις, οι πράξεις και τα συναισθήματα πρέπει να συνοδεύονται από ένα μέτρο.
Το μέτρο είναι αυτό που κάνει μια χαρά μεγάλη ή μικρή, έναν οργασμό μεγάλο ή μικρό.Αν έχω θέσει ως μέτρο του οργασμού μίας κοπέλας τα decibel που εκπέμπει όταν τελειώνει, τότε ποιος φταίει? Αν πάλι με την πρώτη αναποδιά στεναχωριέμαι και θλίβομαι, στο θάνατο τι θα κάνω? Θα πάθω καρδιακό?
Πιο δυνατοί γινόμαστε με το μέτρο, γιατί μαθαίνουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας. Ο οργανισμός μας έχει όρια. Και στον πόνο και στη χαρά και στην λύπη. Αν ψάξω να τα βρώ, αυτό είναι ενάντια στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης που διαθέτω ως ον.
Αν το κάνω για να αποδείξω σε κάποιον άλλον ότι αντέχω το ίδιο με αυτόν σε κάτι, τότε το μόνο που καταφέρνω είναι να αποδείξω πόσο μεγάλο όριο στην βλακεία διαθέτω.
Σταματάω στις 200 λέξεις και αν προκληθώ θα συνεχίσω μεχρι τα όριά μου!!!

Debby said...

Λοιπόν Philos! Κανονικά δεν θα έπρεπε γιατί το θέμα μου είναι σοβαρό (!!!) αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ και ξεκαρδίστικα στα γέλια με την πρώτη σου παράγραφο!!!
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο!! Ακόμα γελάω!!

Jason said...

Γουάου.
Σε διαβάζω εδώ και μήνες και μπορώ να σου πως τούτο εδώ είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει εδωπέρα.
Παρ' όλα αυτά θα συμφωνήσω με το φίλο μας σε όλα. Ο οποίος δεν αναιρεί καθόλου αυτά που λες, παρά μόνο διαφωνεί με την τελευταία φράση, περί αδυναμίας.
Και εγώ θα διαφωνήσω επίσης στο ότι "αυτό μας έμαθαν να κάνουμε από πολύ νωρίς". Δε νομίζω πως μας το μαθαίνει κανείς. Ίσως ένας άνθρωπος με πιο ήπιο θυμικό και λιγότερο απρόβλεπτες αντιδράσεις είναι πιο αποδεκτός σε ένα κοινωνικό σύνολο, ίσως και τα πρότυπα να είναι τέτοια, ίσως και να μας μεγαλώνουν έτσι στο σπίτι και στο σχολείο, αλλά νομίζω ότι είναι και εσωτερική ανάγκη του ίδιου του ανθρώπου να θέτει όρια. Τα όρια σε ορίζουν. Και έχεις ανάγκη απο σημεία αναφοράς. Το πού θα μπει το σημείο εξαρτάται από το άτομο και από το περιβάλλον, ποικίλει ανάλογα με την περίπτωση, αλλά πάντως έχουμε ανάγκη από αυτό το σημείο.
Εγώ το δικό μου το έχω βρει από αρκετά μικρός. Δυστυχώς, μάλλον.

Λιπαρδόνιος said...

Αν και δε διαφωνώ με αυτά που έχουν γραφεί,νομίζω πως γενικά κάνουμε το λάθος να προσπαθούμε να αποδώσουμε συναισθήματα,να περιγράψουμε συναισθήματα και να τα μεταφέρουμε(ακόμη και σ'αυτή τη συζήτηση)με κανόνες λογικής.
Πιστεύω εν τέλει πως είναι πολύ δύσκολο το κάνεις "συναισθηματική συζήτηση".Πρέπει να μην υπάρχει κανείς φραγμός και κανένα όριο,πρέπει να είσαι εκείνη τη στιγμή πραγματικά ελεύθερος.
Όπως πραγματικά ελεύθερος πρέπει να είσαι κι όταν το ζεις το όποιο θετικό ή αρνητικό συναίσθημα.
Ακόμη κι όταν ονειρεύεσαι...

Debby said...

Philos, επανήλθα.
Όσον αφορά το κυρίως θέμα έχω να σου πω ότι αυτό που λες έχει μια αλήθεια που την παραδέχομαι και εγώ επίσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αισθανόμαστε αναλογικά με το πόσο σπουδαίο είναι το γεγονός που μας συμβαίνει. Στην ζωή δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το πιο ασήμαντο και ποιο το πιο σημαντικό που θα μας συμβεί. Χρειάζονται τα όρια άλλα όχι πάντα και όχι σε όλα. Όταν όμως λέω για έλεγχο συναισθημάτων εννοώ και αυτά που κοντρολάρουμε αυτόματα γιατί έτσι είθισται να κάνουν όλοι. Παράδειγμα εγώ θα μπορούσα να δω ένα πληγωμένο γατάκι και να λυπηθώ τόσο που να θέλω να βάλω τα κλάματα. Θα προσπαθήσω να κρατηθώ γιατί κατά πάσα πιθανότητα οι περισσότεροι θα με περάσουν για τρελή. Στην θέση του δικού μου παραδείγματος, που μπορεί κάλλιστα να είναι ατυχές, μπορείς να βάλεις ότι νομίζεις δικό σου. Δεν μπορεί παρά να έχεις και εσύ περιπτώσεις που το μέγεθος των συναισθημάτων σου είναι παράλογο για τον μ.ο. των ανθρώπων και τις συνήθεις αντιδράσεις. Μου έχει τύχει και το αντίστροφο φυσικά. Να χαίρομαι υπερβολικά πολύ χωρίς φαινομενικά ουσιαστικό λόγο. Το κακό είναι ότι πολλές φορές επηρεάζεται η εκδήλωση των συναισθημάτων μου από τους ανθρώπους που περιβάλλομαι. Δυστυχώς!
Όσον αφορά το δευτερεύων θέμα τώρα (σταμάτησα να γελάω πια αλλά συνεχίζει να μου φαίνεται αστείο!) πρέπει να σου πω ότι υπάρχει λόγος που τα post μου είναι έτσι "στεγνά" στα "μεγάλα" θέματα! Και ο λόγος είναι απλός! Δεν μπορώ να τα κάνω αλλιώς!! Το συγγραφικό μου ταλέντο είναι ανύπαρκτο από την μία, και από την άλλη έτσι νομίζω ότι είμαι έτσι και στην κανονική μου ζωή. Ίσως αν η ιδέα σου με το mp3 περπατήσει κάποτε να "γράφω" καλύτερα posts! Μέχρι τότε, υπομονή!


Jason! συμφωνούμε γενικά. Απλά λέω ότι ίσως θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο ελαστικοί με αυτά μας τα όρια. Σαφώς και πρέπει να έχουμε ένα όριο στην λύπη μας γιατί αλλιώς μπορεί να οδηγηθούμε σε κατάθλιψη ή ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις. Δυστυχώς όμως αυτά δεν περιορίζονται μόνο εκεί αλλά επεκτείνονται και σε όλα τα άλλα "απλά" και "καθημερινά" μας συναισθήματα. Αυτά δεν είναι κρίμα να κουτσουρεύονται?
Έχεις βρει λες το δικό σου σημείο αναφοράς. Να ξέρεις αναρωτιέμαι πόσο πιο μικρός ακόμα από ότι είσαι!


Apollon, σαφώς και είναι δύσκολο και ίσως ατυχές να ανοίγεις θέμα για τα συναισθήματα. Και συμφωνώ πάρα πολύ με αυτό που γράφεις ότι τα συναισθήματα για να εκφραστούν σε όλο τους το μεγαλείο χρειάζεται κυρίως το άτομο να νιώθει ελεύθερο. Παρόλα αυτά τα συναισθήματα ξεπηδούν συνεχώς από μέσα μας με κάθε αφορμή. Πόσο διαθέσιμοι είμαστε να τα εκφράσουμε?
Εμένα π.χ. με έχουν "κατηγορήσει" πολλές φορές φίλες μου για "αναισθησία" πράγμα που δεν ισχύει καθόλου μα καθόλου αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω αφού τα περισσότερα συναισθήματα μου μένουν νομίζω ανέκφραστα.

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

...Κι επειδή με έφτασες στα δικά μου, δε σου την ξαναλέω, αφού εξάλλου μάλλον δεν τη θέλεις! (Συνέχεια από σχόλιό μου στο προηγούμενο post)... Ξανά: Καθηκάκι!