Τρίτη ηλικία και τηλέφωνα

Με παίρνει τηλέφωνο έξαλλος ο παππούς μου ( η μαμά μου δηλαδή γιατί ο παππούς δυσκολέυετε με τα πλήκτρα) για να μου πει ότι παίρνει τηλέφωνο στο Οφθαλμολογικό κέντρο (σοικό πάει το βασίλειο στην στραβωμάρα όπως καταλάβατε στην οικογένεια μου!) και βγαίνει μία που του λέει ότι πήρε σωστά και να περιμένει αλλά δεν ακούει που της λέει ότι θέλει να κλείσει ραντεβού με τον γιατρό του! Συμπέρασμα. Αυτά που για εμάς είναι αυτονόητα (τηλεφωνικά κέντρα, τηλεφωνήτές κτλ) για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας που δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Να μην πω φυσικά πόσο απίστευτο του φαίνεται αυτού του ανθρώπου, που μεγάλωσε χωρίς φως και έφθασε στην ηλικία των σαράντα τόσων για να φθάσει το ηλεκτρικό στο σπίτι του, να βλέπει εμένα να κουβαλάω ένα τηλέφωνο στην τσέπη!

Παρόλη την αδυνάμια του να συμβαδίσει με την τεχνολογία (δισκάκια dvd και cd που βρίσκει στην κυριακάτικη εφημερίδα του τα λέει" πλάκες") ο παππούς μου αυτός μου είναι ιδιαίτερα αγαπητός και συζητώ μαζί του πολλά θέματα της επικαιρότητας (αυτός βλέπει τις ειδήσεις και για μένα) και μαθαίνω επίσης αρκετά του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έζησε προσωπικά.
Του κάνω παρέα και μου κάνει παρέα...

"... Είναι ίδιο γνώρισμα των νέων να δένονται με τους πιο σοφούς και μεγάλους, όχι μόνον εξαιτίας της γοητείας των λόγων και της οξύτητας του μυαλού τους, αλλά και για την εφήμερη όψη του σώματος τους, που γίνεται προσφιλής, όπως η μορφή του πατέρα, που μελετάμε τις κινήσεις και τα ξεσπάσματα του, που κατασκοπευουμε το χαμόγελο του - δίχως η σκιά της φιληδονίας να μολύνει αυτή την μορφή (μοναδική ίσως σε αγνότητα) της σωματικής αγαπής..."

Το όνομα του Ρόδου - Il nome de la rosa- Ουμπέρτο Έκο

Picture from: http://www.annhardy.com
(Δεν είναι άσχετη. Τρελαινόμαστε και οι δύο, παππούς και εγγονή για τα γατιά!)