Περνάει ο καιρός...

...και δεν τον παίρνω χαμπάρι.Οι μέρες κυλάνε απίστευτα γρήγορα. Όχι, δεν βλέπω διαφορά στον καθρέφτη. Ποιος βλέπει άλλωστε? Βλέπεις τον εαυτό σου καθημερινά. Πως να προσέξεις την αλλαγή? Μόνο αν δει κανείς παλιές του φωτογραφίες τότε συνειδητοποιεί τον χρόνο που περνά.
Βλέπω τα μικρά που μεγαλώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι όλο και πιο έντονα ότι κάθε μέρα που περνά δεν ξαναγυρνά. Και η πλάκα είναι ότι αυτό δεν το συνειδητοποιώ απλά βλέποντας τα. Βλέπω τα ρούχα τους που μικραίνουν και αντί να σκεφτώ πρώτα πόσο μεγάλωσαν αυτά, σκέφτομαι πόσο μίκρυναν τα ρούχα τους!

Που και που με πιάνει το ψυχοπλακωτικό μου και σκέφτομαι πως αν είμαι τυχερή (ή άτυχη-κανείς δεν ξέρει) μια μέρα θα καλωσορίσω τα γηρατειά και μαζί με αυτά και την ανημποριά. Ναι. Αυτό που με "σκοτώνει" είναι ότι δεν θα μπορώ να κάνω και σπουδαία πράγματα. Θα είμαι ευτυχής να αυτοεξυπηρετούμαι. Για να διασκεδάζω την πλήξη μου δεν νομίζω πως θα τα καταφέρνω. Τότε μάλλον θα μου νοστιμίσει η τηλεόραση που έχω κάτι χρόνια και καιρούς να ανοίξω. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο απίστευτα αργά θα κυλάνε οι μέρες τότε.

Είχα διαβάσει κάποτε ένα πολύ όμορφο ποιηματάκι σχετικό. Θα ψάξω να το βρω και θα επανέλθω. Το πρωί με την δροσούλα όμως γιατί το παράκανα σήμερα και είμαι σχεδόν κομμάτια.