Και μη χειρότερα...

Παλιότερα, (προ παιδιών) όταν το άκουγα αυτό το "και μη χειρότερα", εκνευριζόμουν. Πάρα πολύ όμως. Εκνευριζόμουν δε, ακόμα περισσότερο, όταν το άκουγα από την μάνα μου. Της έλεγα τον πόνο μου, το πόσο άτυχη στάθηκα μια δεδομένη στιγμή, πόσο άσχημα πήγαν τα πράγματα και εκείνη μες την "αναισθησία" μου έλεγε να μην παραπονιέμαι γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Τότε φούντωνα ακόμα περισσότερο και της υπενθύμιζα ότι δεν υπάρχουν μόνο τα χειρότερα αλλά και τα καλύτερα και αυτά συμβαίνει να με αποφεύγουν εντέχνως.

Να όμως που ο καιρός έχεις γυρίσματα όντως, και έχω φτάσει στο σημείο εκείνο που το "μη χειρότερα" με εκφράζει πλέον απόλυτα. Αφορμή για αυτό υπήρξαν να παιδιά μου. Με έκαναν να φοβάμαι λίγο παραπάνω για όλα αυτά που η ζωή επιφυλάσσει αλλά και να είμαι ευγνώμων λίγο περισσότερο για όλα αυτά που η ζωή μου έχει δώσει και πολύ περισσότερο για όλα αυτά που η ζωή δεν μου στερεί.

Ναι. Κάθε φορά που ένα από τα μικρά πέφτει και χτυπάει και σημαδεύει το κορμάκι του δεν λέω "αχ γιατί να το πάθει". Λέω ευτυχώς που δεν έπαθε τίποτα πιο σοβαρό. Κάθε φορά που φτάνω στα όρια μου γιατί οι αντοχές μου εξαντλούνται και θέλω να ξαποστείλω κόσμο στο διάολο, σκέφτομαι πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μου αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί γύρω μου να μου τεντώνουν τα νεύρα.
Νιώθω πλέον ευγνώμων για πολλά πράγματα που παλιότερα θεωρούσα δεδομένα.

Αν και στην μετά παιδιών εποχή διαπίστωσα και πολλά άλλα για τον εαυτό μου που πριν ούτε καν τα φανταζόμουν...
Όπως το πόσο πολύ μπορώ να βάλω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα και το πόσο πολύ "νιώθω το μυαλό μου να μικραίνει"...