WaterPark Ρόδος! Must για παιδιά!

 Δεδομένου ότι οι "διακοπές" μας κάθε χρόνο  εξαιτίας του ότι είμαστε Ρόδο, είναι συνήθως αποσπασματικές, μιας και βρισκόμαστε παρέα με τα κύματα συχνά πυκνά καθ-όλη την διάρκεια του καλοκαιριού και καμία σχέση δεν έχουν με την έννοια των διακοπών που συνήθως έχει κάποιος στο μυαλό του (να πάμε δηλαδή σε κάποιο άλλο μέρος όπου θα τρώμε θα πίνουμε θα ξαπλάρουμε και θα βολτάρουμε), προσπαθούμε να ευχαριστιόμαστε την ζέστη και την ηλιοφάνεια όσο το δυνατόν περισσότερο με δραστηριότητες τέτοιες που χωρίς αυτά τα δύο συστατικά είτε δεν γίνονται είτε δεν ταιριάζουν. Κάθε πράγμα στο καιρό του λένε και ο κολιός τον Αύγουστο και έτσι είναι!

Στην είσοδο

Μια λοιπόν από τις διασκεδάσεις  που επιδιώκουμε έστω μια φορά τον χρόνο, κάθε καλοκαίρι,  να απολαμβάνουμε οικογενειακώς είναι το να περάσουμε μια μέρα πλατσουρίζοντας στις νεροτσουλήθρες του  WaterPark  εδώ στην Ρόδο.

Δεν θα αναφερθώ στο πόσο extreme  νεροτσουλήθρες έχει καθώς και στην ποικιλία παιχνιδιών για ενήλικες μιας και εμείς κατοικοεδρεύσαμε για άλλη μια φορά στο παιδικό τμήμα το οποίο έχει εξίσου διασκεδαστικές δραστηριότητες για ενήλικες όπως και για παιδιά!
 
       

Για ενήλικες

Το μόνο μειονέκτημα είναι το σχετικά υψηλό κόστος  που έχει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι μια τακτική διασκέδαση, τουλάχιστον για οικογένειες. Το κόστος εισόδου στο πάρκο ανέρχεται στα 20€ για τους ενήλικες και στα 15€ για τα παιδιά άνω των 3 ετών. Μια οικογένεια όπως οι δική μου δηλαδή, με 2 ενήλικες και 2 παιδιά 4,5 ετών πληρώνει 70€ μόνο για να μπει. Από εκεί και πέρα ότι φας και ότι πιεις είναι εξτρά. Αυτό όμως το κόστος είναι προαιρετικό μιας και μπορείς να φέρεις μαζί σου το φαγητό και τα ποτά. Για να πιάσουν τόπο τα χρήματα αξίζει να πας από νωρίς, αν είναι δυνατόν πριν τις 12 ( το πάρκο ανοίγει στις 9:30) και να μείνετε όσο αντέχετε αργά (Τα παιχνίδια κλείνουν στις 7 παρά τέταρτο μέχρι τον Αύγουστο και 6 παρά τέταρτο από Σεπτέμβρη και μετά).

Για μεγάλα παιδιά...

 

... και μικρά παιδιά

Εμείς πάντως κλείσαμε 6,5 ώρες ασταμάτητο πήγαινε έλα συν ένα μισάωρο που κράτησε το photoshooting  στην αρχή και το διάλειμμα για φαγητό!

Ακούω την αγάπη... και δεν ακούω τις σκέψεις μου...

Γυρνώντας από την θάλασσα, το άκουγα στο αυτοκίνητο. Πριν λίγο, με το που άνοιξα FB, πρώτο πρώτο το είδα. Το είχε δημοσιεύσει κάποιος φίλος. Ιδιαίτερα αγαπημένο τραγούδι, χρόνια τώρα, όπου κάθε φορά που το ακούω μου φέρνει σκέψεις στον νου και μου θυμίζει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, όπου τα ακούσματα μου και τα στέκια μου ήταν πολύ πιο ροκ από 'τι είναι σήμερα.
Ορίστε το βίντεο:

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες


Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Εντέλει συμφωνώ... Όταν κανείς είναι ερωτευμένος όχι μόνο δεν βλέπει. Δεν ακούει επιπλέον. Σίγουρα δεν ακούει την ίδια του την λογική και σκέψη. Έχει μάτια και αυτιά μόνο για το αντικείμενο του πόθου. Όλες οι αισθήσεις αφιερωμένες στο άλλο μισό...

Ιδού η Ρόδος, ιδού και η Τσαμπίκα!

Για όσους δεν ξέρουν γιατί λένε τους Ροδίτες και Τσαμπίκους, να τους ενημερώσω ότι αυτό συμβαίνει γιατί εμείς εδώ έχουμε μια αποκλειστική παναγία που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Εδώ είναι η μόνιμη βάση και κατοικία της. Την λένε επίσης και ψηλή γιατί το ξωκλήσι της βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο του πετρώδους βράχου που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία. Καταπληκτική θέα και τοποθεσία από εκεί πάνω γι' αυτό είναι  χαλάλι ο κόπος και ο ιδρώτας να ανεβείτε τα 300 τόσα σκαλιά για να φτάσετε εκεί.  Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παναγία ειδικεύεται στην τεκνοποιία, αποτέλεσε το εφαλτήριο για να πάρουν παιδιά το όνομα της με αποτέλεσμα επάνω στην Ρόδο να έχεις πολλούς με το όνομα  Τσαμπίκος και Τσαμπίκα.

Αυτή λοιπόν είναι η πιο αγαπημένη μου παραλία. Ένας μεγάλος κολπίσκος, γεμάτος άμμο, εντός και εκτός θάλασσας, ο μισός σχεδόν, οργανωμένος με ξαπλώστρες, ομπρέλες, καντίνες, jet ski  κτλ και ο άλλος μισός ανεκμετάλλευτος όπου πας με την ομπρελίτσα σου και τα σχετικά σου και απλώνεσαι όπως θες.

Είναι η πιο  baby friendly  παραλία που ξέρω πάνω στο νησί, μιας και όπως έχω ήδη πει, είναι αμμουδερή μέσα έξω, είναι πεντακάθαρη, συνήθως χωρίς καθόλου κύμα, σε θερμοκρασία ιδανική για να μην παγώνεις μπαίνοντας και να δροσίζεσαι τόσο όσο να μην θες να βγεις από μέσα και το βασικό για όλους όσους έχουν μικρά παιδιά ότι είναι τόσο ρηχά για αρκετά μέτρα που δεν φοβάσαι και δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια μέσα μαζί τους.

Περιττό να πω ότι κάθε φορά που πάμε κλείνουμε τουλάχιστον 4-5 ώρες το λιγότερο (με τόσα που κουβαλάμε δεν αξίζει να πας για λιγότερο) και αν δεν ήταν σχετικά μακριά από το σπίτι (μισή ώρα δρόμος περίπου, άρα τρώμε μία ώρα συνολικά στην διαδρομή) και δεν είχαμε και την σχετική λάτρα μετά, σίγουρα θα καθόμασταν περισσότερο.

Στις φώτο δείτε τα μικρά επί τω έργω.  Μέσα και έξω από την θάλασσα, ασταμάτητα για όση ώρα είμαστε εκεί.  Το αντηλιακό πάει σύννεφο και εμείς περνάμε σχετικά χαλαρά. Τόσο χαλαρά που φέτος ευελπιστώ να τελειώσω ένα βιβλίο με διηγήματα (Το εγχειρίδιο του κτηνώδους φόνου για ζωόφιλους της  Πατρίτσια Χάισμιθ) που έχω μέσα στην τσάντα θαλάσσης και σέρνω μαζί τα τελευταία τρία καλοκαίρια!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Ας σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε....Please!

Αρκάς. Σταθερή αξία και πάντα επίκαιρος. Επικίνδυνα Νερά και Οι συνομήλικοι  είναι  must!

Και τώρα που σωθήκαμε, και ηρέμησαν όλοι ότι δεν θα συμβεί τίποτα αναπάντεχο και απρόσμενο πέρα από το να στραβωθεί ο πρωθυπουργός και να βρεθεί στο νοσοκομείο (ελπίζω όχι από απελπισία) ο (πρώην) υπ.οικονομικών, θέλω να γράψω εδώ μέσα επιγραμματικά αυτά που αντιλήφθηκα να συμβαίνουν σε περίοδο εκλογών και κατόπιν.

Καταρχήν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί που ανταλλάσσαμε σχετικές κουβέντες είχαν ο καθένας άλλες προτεραιότητες. Άλλος φοβόταν μην δεν μπορεί πλέον να καταναλώνει, άλλος μην μας την πέσουν οι Τούρκοι, άλλος πως θα διώξουμε τους μετανάστες, άλλος που το μεγάλο μας δημόσιο θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο, άλλος μην δεν συνεχίσουμε να είμαστε Ευρωπαίοι κ.ο.κ. Κανένας δεν μου εξέφρασε τον φόβο για το αν θα έχει περίθαλψη ο γέρος, αν θα μπορεί να πληρώνει τα φάρμακα του, αν θα υπάρχουν σχολεία, περίθαλψη και συγκοινωνία σε απομακρυσμένες περιοχές κτλ αυτονόητα (θεωρούν προφανώς ότι αυτά ήταν είναι και θα είναι εφικτά ?). Τον συνταξιούχο τον ενδιέφερε να συνεχίσει να παίρνει την σύνταξη του έστω και κουτσουρεμένη, χωρίς να νοιάζεται για τον άνεργο που ίσως να μην μπορέσει να πάρει ποτέ σύνταξη, τον νεοφιλελεύθερο μορφωμένο κατά βάση καλοπληρωμένο πληθυσμό τον ενδιέφερε  να μειωθεί το κράτος, να εξαφανιστεί από προσώπου γης αν είναι δυνατόν, χωρίς να νοιάζεται για όλους τους άλλους που εξαρτώνται από την δημόσια, υγεία, παιδεία, συγκοινωνία κτλ. Όλοι οι υπόλοιποι ανήκαν στην κατηγορία αυτών που κοιτάνε το μικρο συμφέρον τους, τον μικρόκοσμο τους, που θα έδιναν οπουδήποτε αλλού την ψήφο τους, ακόμα και στην ΧΑ, μόνο και μόνο για να μην την δώσουν σε αριστερή παράταξη γιατί για κάποιον περίεργο λόγο που δεν έχω κατανοήσει το θεωρούν επικίνδυνο και χειρότερη επιλογή από αυτό που ζουν επί 30 χρόνια και βάλε τώρα.

Θέλω να πω λοιπόν, έστω και κατόπιν εορτής, σε όλους αυτούς, ότι υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει ότι "αν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου είναι θέμα χρόνου να καεί και το δικό σου", ότι μπορεί να θέλω και εγώ να διορθώσω τα κακώς κείμενα του κράτους που ζω αλλά δεν το κάνω επιλέγοντας αυτούς που τα δημιούργησαν, ότι αυτά όλα δεν λύνονται ως δια μαγείας με μια αλλαγή ηγεσίας, αλλά με αυτούς που ξέρουν, νιώθουν και νοιάζονται με τον λόγο και τις πράξεις τους να αλλάξουν έστω λίγο την κουλτούρα όλων αυτών των συνανθρώπων μας, που συντηρούν όλα αυτά τα κακώς κείμενα και όχι μόνο να ειρωνεύονται, κριτικάρουν και απαξιώνουν. Συμφωνώ απεριόριστα με την ανάρτηση του  συν-blogger  Carulus Polsemanoglou  και ειδικά με την παράγραφο που λέει : Στα κοινωνικά ζητήματα είμαι φιλελεύθερος, αλλά όχι στα οικονομικά. Η ανθρώπινη απληστία και η ανασφάλεια που την τρέφει, είναι πολύ μεγάλες για να αφεθούν αχαλίνωτες, ώστε μέσα από αυτήν την κατάσταση να περιμένει κανείς την αόρατον χείραν της αγοράς να σιάξει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κάποια πράγματα οφείλουν να είναι δημόσια και επίσης πρέπει να υπάρχουν ισχυροί ελεγκτικοί μηχανισμοί που δεν θα επιτρέπουν σε διάφορους Ταλιμπάν του "Laissez faire et laissez passer" να προσφέρουν ελαττωματικές υπηρεσίες και προϊόντα ατιμωριτί.

Αν δεν καταλάβουν όλοι ότι πρέπει να αγωνιστούν για να υπάρχει από το κράτος ένα δίχτυ ασφαλείας, για να διασφαλίζει ότι  ο ανήμπορος θα έχει τα προς το ζην,  για μπορώ εγώ από την Ρόδο να έρχομαι στην Αθήνα και εσείς από την Αθήνα στην Ρόδο χωρίς να πληρώνουμε περισσότερα από το να πάμε στο Παρίσι ή  στο Λονδίνο,  για να μπορείς να πηγαίνεις εκδρομές στα Κουφονήσια, στην Σύμη, στο Καστελόριζο και να μην φοβάσαι ότι άμα αρρωστήσει το παιδί σου δεν θα βρεις ούτε γιατρό ούτε φάρμακο, και αν καταλάβεις ότι ακόμα και αν γουστάρεις όπως και εγώ και ο καθένας ίσως,  πολύ περισσότερο τις ιδιωτικές κλινικές από τα δημόσια νοσοκομεία, τα ιδιωτικά σχολεία από τα δημόσια και το αυτοκίνητο από τις δημόσιες συγκοινωνίες ότι δεν θα πάει καμιά ιδιωτική κλινική, κανένα ιδιωτικό σχολείο, καμιά ιδιωτική συγκοινωνία  να ανοίξει πουθενά που δεν έχει κέρδος  τότε θα καταλάβεις πραγματικά γιατί πρέπει όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) να είναι υπό τον έλεγχο ενός κράτους που μεριμνά για το συμφέρον των πολιτών της. Αν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τον θάμνο, και δεν θα βλέπουμε το δάσος, Και μην αρχίσετε να μου αραδιάζεται τα κακώς κείμενα όλων αυτών. Τα ξέρετε και τα ξέρω. Το θέμα είναι να τα διορθώσουμε εκεί που είναι και όχι ξεπουλώντας  και καταργώντας τα.

Τελειώνοντας μου έρχεται μια γλύκα σε κάθε ανάρτηση γκρίνιας όλων αυτών που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου θα μας κάνει "Ευρώπη" να τους ενημερώσω χωρίς να τους τρομάξω, ότι αυτοί που επιλέξαμε να το εφαρμόσουν είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα έχουν δώσει δείγματα  γραφής της ποιότητας της δουλειά τους  οπότε,  ακόμα και αν δεχτούμε αυτό που είπε ο Πάγκαλος ότι "το μνημόνιο είναι ευλογία", καλό είναι να τελειώνουν με την φαντασίωση  αυτή και να πάνε να κάνουν κανένα μπάνιο καλύτερα.

Πράγμα που όπως καταλαβαίνετε είναι ότι πιο νορμάλ μπορεί να κάνει κανείς αυτή την περίοδο, γι' αυτό και θα ακολουθήσει post με φωτογραφικό υλικό από την πιο αγαπημένη μου παραλία στην Ρόδο. Άλλο μην περιμένετε γιατί παρόλο που είμαι είμαι νησιώτισσα, δεν με λες και θαλασσινό τύπο ;-)

Το στήριγμα...

Πλησιάζει η γιορτή της μητέρας και εγώ όλο και περισσότερο θέλω να γράψω κάτι για τον  πατέρα. Συγκεκριμένα τον δικό μου πατέρα, που τελευταία αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό με έκανε να σκεφτώ όλα όσα σημαίνει ένας πατέρας, ο πατέρας μου, για μένα.

Απείχε πολύ από το πρότυπο του καλού πατέρα. Την εποχή που εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικρά παιδιά δεν  ήταν ο πατέρας που έπαιζε με τα παιδιά του, δεν ήταν αυτός που μιλούσε, συμβούλευε και ασχολιόταν με τα παιδιά του με οποιοδήποτε τρόπο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αδιάφορος όσο δεν έπαιρνε και διαθέσιμος ελάχιστα.
Μεγαλώνοντας την περίοδο της εφηβείας και λίγο μετά μέχρι το σημείο εκείνο που ο καθένας μας βρήκε και τράβηξε τον δρόμο του, ήταν ο πατέρας αφέντης, του στυλ ότι βλέπω θέλω να το ελέγχω και για τα υπόλοιπα στρουθοκαμηλίζω θεωρώντας ότι όλα βαίνουν καλώς αυτοδίκαια, χωρίς ποτέ να καθοδηγεί ή να συμβουλεύει. Μόνο να αποφασίζει και να διατάζει.
Στο μετέπειτα διάστημα μέχρι σήμερα, όπου κάθε παιδί-ενήλικας πλέον έχει φυσιολογικά αφήσει πίσω του την αρχική του οικογένεια και έχει φτιάξει δική του,  ήταν ο πατέρας που πάντα βρισκόταν εκεί, να εργάζεται σκληρά (όπως πάντα), να προσφέρει ότι υλικό αγαθό μπορούσε (όπως πάντα), και να συνεχίζει να κρατά τις αποστάσεις (όπως πάντα).

Μέχρι που του τυχαίνει αυτή η περιπέτεια υγείας. Δεν ξέρω πραγματικά πως αισθάνεται. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να βγει νικητής από όλο αυτό.  Δεν ξέρω πολλά σπουδαία πράγματα για τον πατέρα μου, δεν ήταν ποτέ πραγματικά κοντά μου σαν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.  Ξέρω όμως ότι αισθάνομαι σαν κάτι να ξεγλιστράει από τα χέρια μου με κίνδυνο να το χάσω και ας μην το είχα ποτέ (τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα). Ξέρω πως ανεξάρτητα από όλα αυτά θα είναι πάντα ο ένας και μοναδικός μπαμπάς μου.

Και στον αντίποδα αυτής της σχέσης, η μάνα μου, η μαμά μου, η μάμμη μου όπως μου αρέσει να την φωνάζω. Αυτή ήταν δίπλα μου, αυτή με άκουγε, αυτή με νοιαζόταν, αυτή με καταλάβαινε, αυτή μου έδινε αέρα να ανασαίνω, αυτή με συμβούλευε, αυτή χαιρόταν με την χαρά μου και λυπόταν με λύπη μου... Αυτή είναι μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς μου. Αυτή είναι που μου δείχνει με τις ίδιες της τις πράξεις πως είναι να είσαι σωστός και δίκαιος άνθρωπος.

Τελικά η μάνα είναι αυτή που δίνει το στίγμα της οικογενείας.

Και καλό είναι όλοι οι μπαμπάδες να προσέχουν να την κρατάνε ευχαριστημένη ;-)

Copyright, SOPA, PIPA, ACTA, και εμείς στον κόσμο μας...

Να λοιπόν που το copyright, μια "εφεύρεση" που πρωτίστως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και σπανίως του τελευταίου τροχού της αμάξης αυτού που εμπνεύστηκε και δημιούργησε και που κυρίως αυτό που ήθελε ήταν να διαδοθεί το έργο του σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, ώστε να γίνει αφορμή για συζήτηση, διασκέδαση, προβληματισμό και έμπνευση για περισσότερους ανθρώπους έτσι ώστε να εξελιχθεί ή να δημιουργηθεί στο μέλλον κάτι ακόμα καλύτερο, γίνεται  ο μοχλός που απειλεί να φιμώσει το διαδίκτυο, αυτού του μοναδικού μέσου επικοινωνίας που συνέβαλε στην δημιουργικότητα και στην πολυμορφία στην ζωή μας.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα και θεωρώ ότι το θέμα με το copyright θα έπρεπε να εξαντλείται στην αναφορά της πηγής.

http://www.pirateparty.org.uk

Θυμαμαι πριν απο μερικά χρόνια που είχαν βγει στην γύρα διάφοροι καλλιτέχνες (ο θεός να τους πει), ως απεσταλμένοι των δισκογραφικών εταιρειών που μας τους πλάσαραν σαν επιτόμες της τέχνης και εκφραστών του λαϊκού αισθήματος, να αγωνίζονται να διαδώσουν το σλόγκαν "Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική", ξεχνώντας ότι πρωτίστως αυτοί ήταν οι πλέον χαμένοι από εκείνο το καθεστώς που υπήρχε τότε και ήθελε τις δισκογραφικές να είναι το μόνο μέσο διάδωσης του έργου τους στο ευρύ κοινό, και μάλιστα με το αζημίωτο πολλές φορές, κάτι που πλέον κάνει το διαδίκτυο, πιο ορθολογικά σαφώς.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε γιατί η πειρατεία δεν σκοτώνει τελικά την μουσική, και εδώ μπορείτε να διαβάσετε (στην γλώσσα που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητα μας)  γιατί ο κάθε ένας από εμάς δεν έχει κάνει και κανένα τρομερό έγκλημα άμα συνηθίζει να κατεβάζει τις ταινίες που βλέπει.

Αρχής γενόμενης εξαιτίας αυτής την χασούρας κερδών της βιομηχανίας του θεάματος, άρχισαν να ψάχνουν τρόπους να σταματήσουν αυτήν την ελεύθερη διακίνηση. Διάφορες οργανώσεις ξεπετάχτηκαν όπως η ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement), SOPA (Stop Online Piracy Act) και η PIPA  (PROTECT IP Act ),  

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες για την δράση τους .

Συμπληρωματικά δείτε το παρακάτω video και θα καταλάβετε τι πάει να παιχτεί.

Όταν είδα αυτό το βίντεο σκέφτηκα αμέσως, στην αντίπερα όχθη τις απόψεις του Osho  επί του θέματος, γραμμένες κάπου στις πίσω σελίδες της αναζήτησης αποτελεσμάτων στο  google, ο οποίος μέσες άκρες ήταν κατά παντός πνευματικής ιδιοκτησίας γιατί θεωρούσε ότι κάθε τι πνευματικό ανήκει σε όλο τον κόσμο γιατί απλά χωρίς αυτόν δεν θα είχε καμιά αξία. Όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα από τις καταγεγραμμένες ομιλίες του ή τα έργα τέχνης του, όσο ζούσε αρνιόταν πεισματικά να τα κατοχυρώσει όπως τον συμβούλευαν διάφοροι από το περιβάλλον του, λέγοντας απλά ότι ήθελε ελεύθερα όλος ο κόσμος να μπορεί να έχει πρόσβαση στο έργο του γιατί έτσι ίσως γίνει αφορμή και να διαδωθεί  ακόμα περισσότερο και ίσως να αποτελέσει έμπνευση για ακόμα περισσότερους ανθρώπους.
Την κατάληξη φυσικά την φαντάζεστε ε? Το κέντρο διαλογισμού του στην Ινδία όπου όλοι όσοι ήθελαν μπορούσαν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση έχει καταντήσει ένα τουριστικό θέρετρο μετά διαλογισμού,  και όλες του οι ομιλίες έχουν εκδοθεί από διάφορους εκδοτικούς οίκους ανά τον κόσμο οι οποίοι βρίσκονται στα δικαστήρια για το ποιος από όλους νομιμοποίητε να έχει την αποκλειστικότητα.

Τελειώνοντας... Μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορω να καταλήξω.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και αλλάζει προς το χειρότερο. Η όποια ελευθερία είχαμε (αν είχαμε, όση είχαμε  και όσοι είχαμε), ροκανίζεται μέρα με την μερα.

Το διαδίκτυο λογοκρίνεται. Νόμοι επεξεργάζονται καθέ μέρα, από κάποιους που δεν ζητάνε την γνώμη μας,  με σκοπό να βρουν τρόπο να περιοριστεί. Αυτό που με ενθουσίαζε πάνω από όλα με το ίντερνετ, (πέρα από το γεγονός ότι φέρνει κοντά τους ανθρώπους), ήταν η διάδοση της πληροφορίας και της γνώσης σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανεξαρτήτως μόρφωσης. Έτσι όπως πάει θα σβήσει και αυτό. Στο τέλος το internet θα μείνει μια βιτρίνα για να ψωνίζεις και ένα ταμείο για να πληρώνεις.

Οι πολιτικοί ανά τον κόσμο έχουν πάψει από καιρό να λειτουργούν για τα συμφέροντα του κόσμου που τους εκλέγει, και οι πολιτικές τους νοθεύουν  τις δημοκρατίες μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο σε σημείο που δεν θυμίζουν πλέον δημοκρατίες.

Ο  κόσμος αλλάζει.... και εμείς είμαστε στον κόσμο μας....

Ένας αχταρμάς!

Εχθές είχα γενέθλια. Πάτησα αισίως τα σαράντα και μπορώ για ένα εξάμηνο ακόμα να λέω ότι είμαι 39! Μια μικρή περίοδος χάριτος. Στα αυτιά μου το 39 ακούγεται σαφώς καλύτερα από το 40, οπότε ας είναι.

Τώρα που γράφω είναι πρωί, ενώ τα μικρά κοιμούνται και πριν με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου, πράγμα σίγουρο πια προς το τέλος της μέρας. Θα αναφέρω επιγραμματικά (τρόπος του λέγειν) τα "νέα" μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ μέσα, άσχετα μεταξύ τους και αμφιβόλου ενδιαφέροντος.
Part I - Ευχάριστα
Χάθηκα διαδικτυακά, είναι αλήθεια. Είχα αρχίσει από πολύ πριν αλλά το αποκορύφωμα ήρθε τον προηγούμενο μήνα που είχαμε πάει οικογενειακώς διακοπές και κατάφερα να αποτοξινωθώ κάπως από το διαδίκτυο μιας και η πρόσβαση εκεί που ήμουν ήταν σχεδόν αδύνατη. Αυτό μου έκανε καλό γενικά, με ξεκούρασε και  τώρα απλά χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για να συγκρίνω τιμές για κάποια είδη που χρειάζομαι ενόψει χειμώνα, για να διαβάζω καμιά άποψη και να ενημερώνομαι υποτυπωδώς για τα τεκταινόμενα και φυσικά να παίζω το δικό μου εθιστικό παιχνίδι στο  facebook το οποίο ελπίζω να μην καταφέρει μια μέρα να με αποβλακώσει εντελώς. Τι να κάνουμε? Ο καθένας με τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Τα μικρά μου μεγαλώνουν και κάθε μέρα που περνά και συνειδητοποιώ ότι από μωράκια έγιναν πλέον παιδάκια χαίρομαι όλο και περισσότερο. Ναι. Προτιμώ σαφώς τα παιδάκια από τα μωράκια  και δεν μου λείπει καθόλου η μωρουδίστικη ηλικία.  Μου αρέσει που μπορώ να συνεννοούμαι μαζί τους, που μπορώ να παίζω μαζί τους (άσχετα που το μπάσκετ δεν είναι το φόρτε μου. Θα προτιμούσα να ντύνω και να χτενίζω κούκλες αλλά τι να κάνουμε? Γούστα είναι αυτά!) που μπορούμε να βολτάρουμε για ώρες χεράκι χεράκι και που πλέον τρώνε μόνα τους! Άμα ανεξαρτητοποιηθούν περισσότερο νομίζω θα περνάμε ακόμα πιο όμορφα. Αυτόν τον μήνα είμαστε σπίτι  και  κάνουμε training  για την τουαλέτα, ξυπνάμε αργά, παίζουμε "μπάλα μπακετ" πάμε για μπάνια στην θάλασσα και λιώνουμε ενίοτε μπροστά από μια τηλεόραση βλέποντας Cars ασταμάτητα. Είναι η νέα μας εμμονή μετά τον Nemo, Shrek, και Bolt. Μέχρι τον Σεπτέμβρη που ξεκινάμε παιδικό και αναγκαστικά η τηλεόραση και ο πρωινός ύπνος θα ελαττωθούν σημαντικά!
Part II - Δυσάρεστα
Οι διακοπές μάλλον μου έκαναν και άλλο καλό γιατί έπαψα να βλέπω τηλεόραση εντελώς. Πριν φύγω έβλεπα περίπου για μία ώρα το πρωί το πρωινό του Σκάι. Ειδήσεις έχω πάψει να βλέπω χρόνια τώρα και μόνο τυχαία ίσως παρακολουθούσα μια στο τόσο. Είχα την εντύπωση λοιπόν από αυτή την ενημέρωση που είχα (όπως έγραφα στο προηγούμενο μου post ) ότι κάτι  καλό πάει να γίνει ανάμεσα στα δεινά που συμβαίνουν καθημερινά. Νόμιζα ότι θα διορθωθεί κάτι στην καθημερινότητα μου. Νόμιζα ότι  είναι καλό να συνεχίσουμε με το ευρώ. Τελικά καταλήγω να λέω ότι δεν με νοιάζει τι νόμισμα θα έχουμε αρκεί ο κόσμος να μπορεί να βγάζει το ψωμί του και να ζει αξιοπρεπώς. Η εικόνα που έχω σήμερα από το άμεσο μου περιβάλλον είναι τραγική και σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει ότι κάτι καλό πάει να γίνει. Το αντίθετο. Και είναι ακόμα καλοκαίρι και το νησί είναι πήχτρα στον κόσμο. Από που να ξεκινήσω να λέω? Ότι η ξαδέρφη μου δίπλα έσπασε πριν ενάμιση χρόνο και βάλε το πόδι της και τραβιέται ακόμα γιατί μια οι γιατροί απεργούν και μια τα νοσοκομεία δεν έχουν υλικά? Ο πατέρας μια φίλης μου έμεινε άνεργος στα 60 του γιατί για πρώτη φορά φέτος δεν ανανεώθηκε η σύμβαση του? Ότι σκάνε ακάλυπτες επιταγές μέρα την μέρα? Ότι ο αδερφός μου είναι απλήρωτος εδώ και ένα τρίμηνο? Ότι όλες οι υπηρεσίες του δημοσίου υπολειτουργούν ενώ θα έπρεπε να εργάζονται φουλ? Ότι ανοίγουν τρύπα στον δρόμο και δεν τον φτιάχνουν ξανά? Όχι δεν φταίει η χαλαρότητα του Αυγούστου. Το ίδιο θα είναι και τον Σεπτέμβρη.
Αυτά και άλλα πολλά σε ένα μέρος που σφύζει από ζωή. Και έρχονται μετά τα ελεεινά ΜΜΕ να μου πουν ότι για την κατάντια μας φταίει ο ανάλγητος φορτηγατζής και το ταξιτζής, φταίει ο δημόσιος υπάλληλος με τον παχυλό του μισθό, φταίει ο ελεύθερος επαγγελματίας με την φοροδιαφυγή  του φταίει ο ένας και ο άλλος συνάνθρωπος μου και δεν φταίνε τα μεγαθήρια οι τράπεζες που μας ξεζουμίζουν και δεν φταίνε αυτοί που οργάνωσαν αυτό το πλαίσιο για να μπορεί ο καθένας να συνεισφέρει στο ποσοστό που του αναλογεί στην κατάντια αυτής της χώρας? Στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου. Αυτό κάνουν για να μπορούν αυτοί να κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι.

Δεν ξέρω  πως ήταν η ζωή στον καιρό της χούντας γιατί ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι. Όμως το σήμερα δεν μου θυμίζει και πολύ δημοκρατία. Τέλος η ανωνυμία στο διαδίκτυο,  χημικά στις πλατείες μόνο και μόνο για να μην φάει καμιά ξώφαλτση ροχάλα κάποιος από τους αναίσχυντους εκπροσώπους μας που για άλλο πράγμα ψηφιστήκαν και το αντίθετο κάνουν, Ουσιαστική μονοφωνία και προπαγάνδα στα ΜΜΕ κ.α. Τι άλλο ακόμα πιο οφθαλμοφανές?

Part III - Βιβλία
Τώρα το καλοκαίρι με το άπλετο φως του ήλιου λέει πολύ το διάβασμα. Τα απογεύματα λοιπόν που δροσίζει και λίγο πριν ξυπνήσουν τα μικρά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, διαβάζω λίγο και αυτήν την εποχή έχω τα εξής που περιμένουν να τα τελειώσω κάποια στιγμή:
1. Πως να μιλήσετε στα παιδιά σας για το σεξ
2. Οι φιλόσοφοι και ο έρωτας
Ωραίος συνδυασμός ε?

Καλό μήνα να έχουμε!

Ω! Ναι! Χρωστάμε παντού τα πάντα όλα

Αναλογιζόμενη  το θέμα του προηγούμενου μου post  σκεφτόμουν πως δεν κολλάει καθόλου  με το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται γύρω μου. Το οποίο είναι ένα μείγμα από μείωση εσόδων, περικοπή εξόδων και "ειρηνικές" διαδηλώσεις.
Δεν γίνεται να με απασχολούν άλλα κι άλλα όταν εδώ ο κόσμος χάνεται. Δεν είμαι εγώ ΓΑΠ να τρέχω σε διεθνή ημερίδες με θέμα τα ναρκωτικά και το κατά πόσο πρέπει να νομιμοποιηθούν κάποια από αυτά όταν υποτυπωδώς κυβερνά κάτι μήνες τώρα την χώρα αυτή. Αισθάνομαι λίγο ανεύθυνα. Το μόνο ίσως πράγμα για το οποίο νομιμοποιούμε να ομιλώ χωρίς να παρεξηγούμε, είναι για μωρουδίστικα, παιδιάστικα και λοιπά θέματα που έχουν να κάνουν με τα μπουμπούκια μου και τα κατορθώματα τους.

Σκεπτόμενη απαισιόδοξα (ή μήπως να πω ρεαλιστικά) από την φύση μου, δεν μπορώ παρά να κάνω μερικές αρνητικές σκέψεις σχετικά με τις συγκεντρώσεις στις πλατείες ανά την Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι τι το διαφορετικό συνέβηκε και αποφάσισε όλος αυτός ο κόσμος να βγει αυτήν την δεδομένη στιγμή  έξω στις πλατείες.

• Ανακοινώθηκαν περισσότερα μέτρα  που έθιγαν μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού? Μάλλον όχι
• Ζέστανε επιτέλους ο καιρός (μας έβγαλε την πίστη φέτος)? Μάλλον ναι
• Πλήθυναν οι φήμες,ότι δεν θα πάρουμε την δόση του Ιουλίου και το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών ήρθε πιο κοντά? Μάλλον ναι
• Συνειδητοποίησαν πλέον και αυτοί που δεν το θεωρούσαν πιθανό ότι θα πουλήσουν όλη τη δημόσια περιουσία μας όσο και αν απεργούν οι συνδικαλιστές?  Μάλλον ναι

Έπειτα σκέφτομαι τον σκοπό και το αποτέλεσμα που επιδιώκουν να έχουν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι.
Τι περιμένουν να συμβεί όντας στις πλατείες κάθε απόγευμα? Υπάρχει κάποιος κοινός στόχος? Κάποιο ελάχιστο σημείο επαφής κοινό για όλους?


Δεν απαξιώνω και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι εναντίον αυτών των κινητοποιήσεων. Ίσα ίσα. Περιμένω όμως να δω πως θα εκφραστεί όλο αυτό έμπρακτα στις πρώτες εκλογές που θα κληθεί ο κόσμος να ψηφίσει. Εκεί θα φανεί το τι πραγματικά σημαίνει.

Και μετά σκέφτομαι την θέση που βρισκόμαστε ως κράτος. Είμαστε ένα χρεωμένο κράτος μέχρι το λαιμό. Τα δάνεια τα πήραμε όλοι μας.  Μπορεί εγώ να μην πήρα π.χ δάνειο αλλά μπορώ να απαρριθμήσω πάρα πολλούς στο στενό μου περιβάλλον που χρεώθηκαν για να πάρουν ένα σπίτι-γήπεδο. Οχι γιατί δεν είχαν σπίτι να μείνουν και έμεναν στο νοίκι ή τους φιλοξενούσε κάποιος. Οχι. Απλά γιατί ήθελαν ένα καινούργιο, μεγάλο σπίτι. Με αυτήν την λογική πήγαν και χρεώθηκαν.  Με μια άλλη αντίστοιχη λογική χρεώθηκε και συνέχισε να χρεώνεται το κράτος. Δεν χρεώθηκε για να επενδύσει σε κάτι που θα απέφερε κέρδος μακροπρόθεσμα. Χρεώθηκε για την βραχυπρόθεσμη ευημερία  Συνεχώς έδινε, συνεχώς προσλάμβανε και δεν έδινε σημασία που το ισοζύγιο έσοδα μείον έξοδα ήταν αρνητικό. Μου θυμίζει την περίπτωση μιας φίλης μου παλιά που μου ζήτησε δανεικά (εμένα και κάποιων άλλων) γιατί βρισκόταν σε μια πολύ δύσκολη θέση με κάποια καταναλωτικά δάνεια που είχε πάρει (για να κάνει κάποια ταξίδια, να αγοράσει ρούχα και να αλλάζει κινητά) τα οποία δεν μπορούσε να ξεπληρώσει και δεν ήταν να περάσουν 2-3 μήνες  και ήρθε μια μέρα σπίτι μου, όχι φυσικά για να μου επιστρέψει τα δανεικά αλλά για να μου δείξει την καινούργια βιντεοκάμερα που πήρε με δόσεις των 20 ευρώ τον μήνα για δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια!
Και λέω εγώ τώρα... Καλά, εγώ είμαι βλάκας και θύμα. Και καλά να πάθω τώρα.  Θα πληρώσω τον λογ/σμό μαζί με όλους τους άλλους. Θα πέσει και το δικό μου βιοτικό επίπεδο πιο κάτω από ότι ήδη είναι. Ο Γερμανός πολίτης όμως και ο κάθε Γερμανός, (εννοώντας όλους όσους τσοντάρουν για να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και τους πάρει και αυτούς η μπάλα) όμως τι φταίει να πληρώνει για μας?  Και μας φταίει και από πάνω! Αυτό είναι το αστείο!

Εν κατακλείδι. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα δυνατό νόμισμα στην τσέπη μας νομίζω πως πρέπει να προσαρμοστούμε στην νέα πραγματικότητα που μας επιβάλλεται.  Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Εγώ θα ήθελα να τα καταφέρουμε προς αυτήν την κατεύθυνση  αν και δεν το βλέπω.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θεωρούν πως το να φύγουμε από το ευρώ είναι η καλύτερη λύση. Όπως λέει και ένας από τους πιο ενδιαφέροντες blogger  που ξέρω ο Νewmanifesto, καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.
Γιατί όμως νομίζω ότι φρίκη δίχως τέλος θα είναι να μείνει ίδιο το χάλι που έχουμε ήδη και να φύγει και το ευρώ μαζί... Μετά την φρίκη και το φρικτό τέλος θα ακολουθήσει το ΔΡΑΜΑ.

Men vs Women

Πριν μια - δυο μέρες και με αφορμή μια συνηθισμένη καθημερινή κουβέντα που είχα με την φίλη μου, σχετικά με την συμπεριφορά μας απέναντι στους συζύγους και την δική τους συμπεριφορά προς εμάς, μου ήρθε συνειρμικά στο νου μια κουβέντα που είχα με μια μαία τότε που ήμουν στην κλινική μέσα διασωληνωμένη,  περιμένοντας να έρθει η ώρα να γεννήσω.
Την εποχή εκείνη τύγχανε να γεννιούνται σχεδόν συνέχεια κορίτσια. Η αναλογία για τις 20 περίπου  μέρες που πέρασα εκεί ήταν σχεδόν 1-2 αγόρια για 6-7 κορίτσια. Θυμάμαι ότι ένιωθα κάπως που δεν θα έκανα κορίτσι μιας και πάντα ήταν η προτίμηση μου στο φύλο που θα ήθελα να έχει το παιδί μου. Θεωρούσα τα θηλυκά πιο πολυδιάστατα όντα σε σχέση με τα αρσενικά και ίσως για αυτό απογοητευτικά αρχικά όταν άκουσα για το φύλο των δικών μου παιδιών.  Σε μια χαλαρή κουβέντα που είχα ένα βραδάκι με μια μαία (από αυτές που τιμούν το επάγγελμα τους) σχολιάσαμε αυτό το γεγονός του πόσα πολλά κορίτσια γεννήθηκαν τους τελευταίους μήνες σε σχέση με τα αγόρια και τότε της είπα τον πόνο μου. Ότι δηλαδή ανέκαθεν ήθελα κορίτσι.
Και τότε γυρνά και μου λέει με την φυσικότητα ενός ανθρώπου που έχει δεχτεί την μοίρα του και με μια βαθιά λύπη για αυτά τα θηλυκά πλάσματα,"καλύτερα που κάνεις γιους. Έρχονται σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία και έχουν κάποιες πιθανότητες να ευτυχίσουν. Τα κορίτσια τι προοπτική νομίζεις έχουν? Τα περισσότερα από αυτά θα δυστυχήσουν στην ζωή τους."
Τότε μου φάνηκε υπερβολική. Δεν ζούμε δα και σε καμιά τριτοκοσμική χώρα.
Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι...Τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε όποιο μέρος και αν γεννηθούν, οι γυναίκες είναι πάντα υποτελής των αντρών. Και ας μην φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Alone...

Παρακολουθούσα τις προάλλες το πρώτο επεισόδιο του έκτου κύκλου της σειράς Desperate Housewifes, όπου σε ένα σημείο η μία εκ των απελπισμένων, η Lynette Scavo-Felicity Huffman ( αυτή με τα 4 παιδιά που στον πρώτο κύκλο ήταν μονίμως αναμαλλιασμένη, κακοντυμένη και σε απόγνωση) βρίσκετε στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου της γιατί είναι για άλλη μια φορά έγκυος,  και σε μια κουβέντα που έχει με μια άλλη έγκυο που περιμένει και αυτή στον ίδιο χώρο, προσπαθώντας να την προειδοποιήσει για το τι πραγματικά να περιμένει, της λέει:

Για το υπόλοιπο της ζωής σου θα είναι τόσες οι στιγμές που θα νιώθεις μοναξιά αλλά δεν θα  είσαι ποτέ μόνη.

So true...

Light It Up Blue

Σήμερα  εκτός από πρωταπριλιά είναι και μια  από τις 2 μέρες που είναι αφιερωμένες στον αυτισμό (1 & 2  Απριλίου). Ότι γνωρίζω σχετικά προέρχεται από ότι διαβάζω δεξία και αριστερά στο net  και αφορμή για αυτό το ελάχιστο ενδιαφέρον μου στάθηκε μια  μαμά blogger, η Maria-Maria,  που γράφει χρόνια τώρα τις προσωπικές της εμπειρίες δίνοντας μου την ευκαιρία να καταλάβω ελάχιστα την θέση στην οποία βρίσκεται.  Με το σημερινό της post  μας ζητά αυτό το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όλοι, άσχετα το πόσο βιώνουμε τον αυτισμό στην ζωή μας. Να την κατανοήσουμε. Αυτήν και όλους τους γονείς με αυτιστικά παιδιά.

Μια μικρή ιδέα του τι περνάς ένας γονιός με αυτιστικό παιδί μας δίνει το βίντεο που μας προτείνει να δούμε. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

Ανεξάρτητα πάντως από το πόσο μας αφορά ο αυτισμός  ή όχι, επιβάλλεται να γνωρίζουμε για αυτόν. Πρέπει να ξέρουμε για το πως λειτουργούν τα αυτιστικά άτομα και τον τρόπο σκέψης τους, γιατί έτσι έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να διευκολύνουμε την συναναστροφή μας μαζί τους και με τις οικογένειες τους.
Προσωπικά γνωρίζω ένα ζευγάρι φίλους, που ζουν όμως μακριά, και που στην ηλικία των 3-4 περίπου ανακάλυψαν ότι το πρώτο τους αγοράκι είναι αυτιστικό, και κάνουν ότι μπορούν να το βοηθήσουν  και γνωρίζω επίσης και ένα άλλο ζευγάρι του οποίου η μαμά ήταν  φίλη από τα παιδικά μου χρόνια που είναι σε άρνηση και όχι μόνο δεν κάνει κάτι για να το βοηθήσει αλλά είναι έτοιμη να τσακωθεί με οποιονδήποτε υπαινιχθεί το παραμικρό για το παιδί της . Και αυτό είναι εκτός από λυπηρό και τραγικό επιπλέον.

Σχετικά link εδώ:
http://www.lightitupblue.org/
http://www.autismdikepsy.gr/

Για να ξεκινήσει καλά η χρονιά...

...λέω να τσιγκλίσω την καρδιακιά μου φίλη Ηλιαχτίδα δείχνοντας της ποιος πραγματικά είναι ο Θεός σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε! Και φυσικά δεν είναι ο απελπιστικός (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) Μπουράκ Χακί !!!!

Θεός με τα όλα του είναι όμως ο εξαίσιος David Ganty!  Ο οποίος με κάνει να καταλήξω στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι οι Άγγλοι είτε θα είναι κούκλοι είτε δεν θα βλέπονται, ότι αν ήταν ηθοποιός θα τα έσπαγε, αλλά (so far) έχει το γνώθι σ'αυτόν και λέει πως δεν θέλει να είναι ένας ατάλαντος ηθοποιός και αρκείτε στο να είναι απλά άλλο ένα male model και ο οποίος δηλώνει straight  και κάνει ευτυχισμένο τον γυναικείο πληθυσμό αυτής της γης!

Απολαύστε τον στο διαφημιστικό για τους Dolce &  Gabbana που παραθέτω πιο κάτω  και όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να τον δείτε να μιλάει και να γελάει σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Jonathan Ross εδώ .  
Αυτό είναι που λένε " αν έχεις ομορφιά διάβαινε!" ;-)

Τα παιδιά είναι ευτυχία.

Ποιος δεν έχει ακούσει ή πει αυτήν την κλισέ φράση? Φαντάζομαι όλοι μας. Το πως καταλαβαίνει κανείς αυτήν την ευτυχία (αν την καταλαβαίνει) είναι κάτι σχετικό νομίζω. Όσον αφορά  εμένα μετά από μία εβδομάδα τώρα που έχω άρρωστα τα μικρά και δεν έχω καταφέρει ακόμα να κοιμηθώ σερί ένα βράδυ, μάλλον το τελευταίο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενη τις τελευταίες μέρες είναι η ευτυχία. Αυτό ακριβώς αναρωτιόμουν και πριν κάνω τα δικά μου παιδιά όταν έβλεπα καταταλαιπωρημένους γονείς. Που είναι τέλος πάντων αυτή η περιβόητη ευτυχία? Δεν την έβλεπα πραγματικά.
Τώρα νομίζω πως νιώθω που βρίσκεται. Μέσα από την κοινή ζωή με τα παιδιά νιώθεις ότι παρατείνεται και η δική σου, νιώθεις να την ζεις ξανά απ' την αρχή, είσαι έτοιμος να προσφέρεις όλες τις ευκαιρίες που εσύ δεν είχες,  βλέπεις και ξαναζείς τα δικά σου βήματα μεγαλώματος που πλέον είχες ξεχάσει, νιώθεις ξανά σαν παιδί ολοκαίνουριος.

Θέλω να ευχηθώ λοιπόν σε όλους σας αυτά τα Χριστούγεννα, να βρείτε ο καθένας τον τρόπο του να νιώσει ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ και έτοιμος να ζήσει την ζωή του όπως ακριβώς την θέλει σαν να γεννήθηκε μόλις εχθές!

Από τα πρώτα μας Χριστούγεννα.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους μας!

Μη λιθοβολείτε τους απέχοντες. Τελούν άκρως πολιτική πράξη.

Πολλά ειπώθηκαν για την αποχή όλο αυτό το διάστημα μετά τις εκλογές και ο καθένας έχει την δική του άποψη του τι μπορεί να σημαίνει και τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί που απήχαν. Διαβάζοντας το  τελευταίο post  της εξαιρετικής  x-psilikatzou  το οποίο στην ουσία καταδικάζει ως απαθείς όλους τους απέχοντες, αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ως πολίτη που τον νοιάζει πραγματικά το τι μέλλει γενέσθαι και η ενέργεια μου αυτή κάθε άλλο παρά αποτέλεσμα απάθειας ήταν! Ήταν η μόνη μου πραγματικά επιλογή σε αυτόν τον τόπο που ζω αυτή ειδικά την χρονική περίοδο.
Θα αναδημοσιεύσω δύο post του πολυαγαπημένου blogger  Phivou τα οποία καλύπτουν την θέση μου πέρα για πέρα και θέλω να πιστεύω  όχι μόνο  την δική μου.

Η αποχή σαν όπλο   20/6/2005

Μπορείς, να πεις ότι δεν συμφωνείς μ' αυτά που σού σερβίρουν

Χρόνια σας το κοπανάω ότι ο μόνος τρόπος να φύγει αυτό το σύστημα, πουλημένοι πολιτικοί, σαπίλα ιδέες, δικομματισμός, εκπροσώπηση της πλάκας, δεν είναι η κόντρα - έτσι κι αλλοιώς πάντα οι αδύνατοι θάμαστε - αλλά η αδιαφορία. Τού γυρνάς την πλάτη και το αφήνεις να χτυπιέται μόνο του στη γωνιά του.

Και να που τα γεγονότα έρχονται να με δικαιώσουν: στην Ιταλία, 12 Ιουνίου, δημοψήφισμα για την τεχνητή γονιμοποίηση. Αναγκάστηκαν να το ακυρώσουν, λόγω ασήμαντης συμμετοχής του κόσμου (μόνο 20%)!

Και δε λέω, εδώ δε συμφωνώ με τη μη συμμετοχή, διότι το δημοψήφισμα είναι αληθινή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, δεν έχει καμιά σχέση με τις εκλογές. Δεν συμφωνώ ούτε με το τι εκφράζει αυτή η αποχή - στην πραγματικότητα, άκρατο συντηρητισμό, αφού την αποχή αυτή υποκινούσε η καθολική εκκλησία. Δεν είναι το περιεχόμενο που με ενδιαφέρει, αλλά ο μηχανισμός. Είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν, αν ο κόσμος δεν συμμετέχει. Γι'αυτό μιλάμε.

Αυτή είναι η μέθοδος!

Licence to Kill  26/08/2007

Ο Κυρίαρχος Λαός στα παραμύθια της Χαλιμάς

Αν πας να ψηφίσεις, θεωρώ ότι είσαι αφελής.

Αν ψηφίσεις τους δυο που με το 90% τους καταστρέφουν εδώ και δεκαετίες τη χώρα, θεωρώ ότι είσαι ανόητος.

Αν συνειδητά επιλέξεις έναν απ'τους δυο, γιατί πιστεύεις ότι είναι ικανοί και σωστοί, θεωρώ ότι είσαι επικίνδυνος βλάκας!

Οπως και νάχει, μπαίνοντας πίσω απ'την κουρτίνα, ανανεώνεις their Licence to Kill! 

  

Σε ένα τρίτο του post  εξηγεί γιατί θεωρεί πως η αποχή δίνει ένα ξεκαθαρο πολιτικό μήνυμα (πράγμα που έχουν  μυριστεί όλοι οι πολιτικοί μας)  το οποίο καταλήγει με την εξής φράση:
"Και μη λιθοβολείτε τους απέχοντες. Τελούν άκρως πολιτική πράξη. Οσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν τι κάνουν!"

Η αποχή δεν είναι απάθεια.

Και όσοι δεν το κατάλαβαν ήρθε ο καιρός να το καταλάβουν.


Θυμήθηκα ένα  post που είχε κάνει ο εξαίρετος blogger  Cyrus (μας λείπει) πριν περίπου ένα χρόνο με τίτλο Οργισμένοι μεν, απαθείς δε...  στο οποίο καταδίκαζε την αποχή ως μια ανύπαρκτη πολιτική στάση. Εξαιρετικό post το οποίο πλαισιωνόταν από εξίσου ενδιαφέροντα σχόλια. Αξίζει να διαβαστεί.

Δύο πράγματα έχω να πω σήμερα για αυτό το θέμα που είναι για άλλη μια φορά και πάλι επίκαιρο.

Πρώτο,  ότι τελικά η αποχή τους προβλημάτισε ΟΛΟΥΣ τόσο ΠΟΛΥ που άρχισαν ΟΛΟΙ να ανησυχούν και να επανεξετάζουν  την στάση τους. Κατα την άποψη μου αυτό από μόνο του είναι τεράστια πρόοδος.
Δεν σημαίνει λοιπόν η αποχή μόνο απάθεια. Σημαίνει πολλά περισσότερα. Αλλά κυρίως δίνει ένα μήνυμα στους πολιτικούς. "Εμένα δεν με έχεις και χρειάζεται να προσπαθήσεις περισσότερο για να με κάνεις δικό σου" .
Βγαίνει ο Σγουρός και μέσες άκρες λέει "καλώ όλους όσους για τους δικούς τους λόγους δεν προσήλθαν στις κάλπες να το κάνουν αυτή την  φορά γιατί εσείς είστε η δύναμη μας...", και λέω εγώ... και γιατί να δώσω σε εσένα δύναμη? ή στον κάθε ένα που την ζητάει αλλά δεν την αξίζει?

Βγαίνει η Φοζενμπερκ (ούτε ξέρω πως την λένε και βαριέμαι να την γκουγκλάρω κιόλας για να την γράψω σωστά)  και  μας λέει επίσης  μέσες άκρες ότι  όποιος απέχει δεν θα έπρεπε να έχει ίσα δικαιώματα με αυτόν που ψηφίζει. Σώπα ρε μανταμίτσα! Επειδή δεν θέλω να συμμετέχω στην βρωμιά σας θα με τιμωρήσεις και από πάνω?

Βγαίνει ένας άλλος, Βορίδης και λέει τις δικές τους απαξιωτικές ιδέες για όλους αυτούς που δεν τους έκαναν την τιμή να πάρουν μέρος σε αυτό το τσίρκο που το λένε εκλογές και το μόνο που του λείπει είναι ο κλόουν. Ολα τα ζώα είναι παρόντα.

Τους ένοιαξε όλους η αποχή. Γιατί θέλουν να μας έχουν μαντρωμένους και σημαδεμένους με ταμπέλες. Όταν δεν εντάσσεσαι στο σύστημα αυτό φοβούνται. 

Το δεύτερο που θέλω να σημειώσω σχετικά είναι ότι το σχόλιο που είχα κάνει τότε  σε εκείνο το post  με εκφράζει απόλυτα μέχρι σήμερα. Το αντιγράφω ξανά εδώ:

Δεν πρόκειται να πάω να ψηφίσω γιατί έτσι απλά θα πω το προφανές. Το ότι "Δεν με εκφράζει κανείς σας". Δεν θα ψηφίσω κάποιον με μισή καρδιά μόνο και μόνο για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι εξάσκησα το δικαίωμα της ψήφου.

Για μένα πλέον οι πολιτικοί και η πολιτική στην χώρα μας είναι σαν κάποιους ατάλαντους ηθοποιούς που αποφασίζουν μια στο τόσο όποτε το θυμηθούν να ανεβάσουν μια παράσταση στην οποία πρέπει και εγώ να δώσω το παρόν και ας μην μου αρέσει.
Ε! Αυτή τη φορά, απλά δεν θέλω να είμαι μέσα στο κοινό τους...

Η (μεγάλη) αποχή ίσως φέρει την αλλαγή... 

Ένα πολύ εύστοχο σχετικό άρθρο από την Μαρία Χούκλη στο Protagon.  Απέχω, άρα υπάρχω. Διαβάστε το.

Απέχω. απέχω, απέχω και θα απέχω...

Παρατηρώ την προεκλογική διαδικασία και αναρωτιέμαι πραγματικά...
Υπάρχει κανείς που παίρνει στα σοβαρά όλους αυτούς τους ανθρώπους που εμπλέκονται ενεργά στα κοινά του τόπου μας?
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι πραγματικά κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο για τον τόπο του την επόμενη μέρα?

Όσον αφορά την περιφέρεια μου, βλέπω ότι αυτή την φορά θέτουν υποψηφιότητα κάτι απίθανα άτομα, κάποιοι που ποτέ πριν  δεν είχα ακούσει να πάρουν μέρος έστω σε μια πολιτική συζήτηση, κάποιοι που αν μου ζητούσαν να  τους περιγράψω με μια λέξη αυτή που θα τους χαρακτήριζε στο έπακρο θα ήταν μόνο μία: ατομιστές.
Πως λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να με πείσουν σήμερα ότι τους ενδιαφέρουν τα κοινά αυτού του τόπου και η πρόοδος όλων μας?

Προσωπικά απέχω και θα απέχω από κάθε εκλογική διαδικασία μέχρι να παρουσιαστεί αυτό το κάτι που θα με κάνει να νιώσω ότι αξίζει έστω τον κόπο να πάω μέχρι την κάλπη.
Σε όλους αυτούς που με κατακρίνουν για αυτήν μου την στάση λέγοντας μου ότι απαξιώνω το ιερό δικαίωμα μου (όχι υποχρέωση έτσι?) της ψήφου, που γι΄αυτό αγωνίστηκαν γενιές και γενιές ανθρώπων έχω απλά να πω ότι ευχαρίστως να το ασκήσω όταν θα έχει κάποιο νόημα.  Στην χώρα που ζούμε φαίνεται ότι η ψήφος έχει απαξιωθεί εντελώς γιατί η πλειοψηφία την πουλάει έναντι κάποιου τιμήματος και μας ζητείται μόνο όταν δεν έχει σημασία πραγματικά ποιος θα εκλεγεί μιας και στο τέλος όλοι τα ίδια θα κάνουν.

Πιο περίτρανη απόδειξη από αυτό που ζήσαμε πρόσφατα όλοι μας δεν υπάρχει. Πάντα μας τάζανε τον ουρανό με τα άστρα πριν τις εκλογές και μετά κάνανε ο καθένας τα δικά του, αλλά ποτέ τα εντελώς αντίθετα από αυτά που είχαν προαναγγείλει και ειδικά για άκρως σημαντικά ζητήματα. Ούτε καν λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση δεν είχαν την ευθιξία να ενημερώσουν τον κόσμο και να του δώσουν το δικαίωμα μέσα από ένα δημοψήφισμα να πάρει μέρος της ευθύνης για την τύχη του. Τι νόημα έχει λοιπόν να ψηφίζω όταν μετά τις εκλογές πάνε όλα περίπατο και κάνουν ότι θέλουν μόνο και μόνο γιατί πριν μήνες κάποια πλειοψηφία τους επέλεξε να κυβερνήσουν? Οι άλλοι που δεν τους ψήφισαν πως ακριβώς εκπροσωπούνται μετά? 

Πραγματικά νιώθω ότι αυτό το δικαίωμα της ψήφου είναι εικονικό. Σαν να μην υπάρχει. Εξαφανίστηκε  με τα χρόνια περίπου  όπως εξαφανίστηκαν μέσα σε μια βραδιά τόσα και τόσα δικαιώματα μας και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται. Μήπως τελικά το πολίτευμα μας δεν είναι δημοκρατία και δεν μας το λένε για να μην μας τρομάξουν? Μάλλον...

Μέχρι να ξυπνήσουμε λοιπόν από το λήθαργο τι να μας ευχηθώ?
Καλός μας μεσαίωνας?
Μια χαρά μου ακούγεται...

Disappointment...

Photo from : http://www.sheilawhite.com.au

Διάβασμα μετά διδύμων... part 2

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που είπα να γράψω κάτι για το δεύτερο ( και τελευταίο) βιβλίο που μου φάνηκε χρήσιμο στην μετά παιδιών εποχή. Μετά απλά έπαψα να διαβάζω.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν (αν τα καταφέρνουν) άλλες γυναίκες  και μπορούν έχοντας μικρά παιδιά, να μην χάνουν τον εαυτό τους, να μην παρατάνε τις συνήθειες τους, να μην αποξενώνονται από τους φίλους τους, να νιώθουν έτοιμες να παλέψουν, ενώ την ίδια στιγμή παλεύουν για τις ίδιες για όλους και για όλα όλη μέρα, κάθε μέρα χωρίς ανάπαυλα. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Πολλές φορές αισθάνομαι πολύ λίγη διαβάζοντας άλλα μαμαδομπλογκ που παραπέμπουν σε ιδανικές μητέρες και λίγο προτού με πάρει τελείως από κάτω θυμάμαι ότι όλος ο κόσμος δεν γυρνάει γύρω από αυτήν την ιδιότητα και μόνο.

Για να γυρίσω λοιπόν στο θέμα μου, που είναι το βιβλίο " Ο πλήρης οδηγός για την ανατροφή και την ευτυχία των παιδιών σας" της Jan Parker και Jan Stimpson,  και παρόλο που ο τίτλος του παραπέμπει σε πατέντες, δογματικές θέσεις και οδηγίες χρήσεων για μωρά και παιδιά, δεν είναι καθόλου έτσι.
Για την ακρίβεια είναι το ακριβώς ανάποδο. Προτείνει λύσεις για προβλήματα που πιθανόν αντιμετωπίσεις αλλά όχι ως αυθεντία, αναφέροντας συνεχώς ότι κάθε παιδί όπως κάθε άνθρωπος είναι είναι διαφορετικό, και αυτός που το γνωρίζει καλύτερα είναι ο γονιός του και μόνο αυτός μπορεί να κρίνει τι μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο παιδί του.
Με λίγα λόγια, δίνει ιδέες, συστήνει συμπεριφορές, εξηγεί πως κατανοεί τον κόσμο ένα μικρό παιδί και απλά σου δίνει να καταλάβεις τα λάθη σου χωρίς όμως να σε γεμίζει ενοχές.

Η κεντρική του ιδέα επικεντρώνετε στην εξής απλή έννοια: Οι επιλογές που κάνει ένας γονιός όσον αφορά το παιδί του πρέπει να είναι αυτές που τον κάνουν να αισθάνεται καλύτερα γιατί μόνο τότε θα μπορεί να μεταδώσει θετικά μηνύματα στους γύρω του και κατ' επέκταση στο ίδιο του το παιδί.

Εκεί βρήκα νομίζω γραμμένο και το πιο αισιόδοξο μήνυμα που μπορούσα να πάρω εκείνη την εποχή που νόμιζα ότι για όλη μου την υπόλοιπη ζωή θα ξυπνούσα από ένα κλάμα:

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και σε τίποτα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη.

Και όντως έτσι είναι...

Reflections of motherhood Greek version

Αυτή λοιπόν είναι η ελληνική έκδοση (η πρώτη απόπειρα τουλάχιστον μιας και έχω την αίσθηση ότι θα ακολουθήσουν και άλλες) του διάσημου video  Reflections of Mortherhood. Η ιδέα ήταν του Philos  και η υλοποίηση έγινε από την Aspaonline, δύο από τους δημιουργούς του Μαμά...δες Μπαμπά...δες!.

Το θέμα του  video  αυτού, για όσους δεν έχουν υπόψη τους το πρωτότυπο, είναι διάφοροι γονείς να απαντάνε στην εξής ερώτηση : "Αν μπορούσατε να γυρίσετε στην προ παιδιών εποχή, τι θα λέγατε στον εαυτό σας?" 

Δείτε το. Είναι και η αφεντιά μου μέσα ;-)




Ο καθένας από αυτούς που συμμετείχαν έβγαλε αυτό το κάτι που τον χαρακτηρίζει ίσως περισσότερο. Εγώ βλέποντας το, με τα μάτια μιας μαμάς πλέον, κάποιες από αυτές τις απαντήσεις με έκαναν και γέλασα, κάποιες άλλες μου έφεραν ξεχασμένες μνήμες στο νου και κάποιες άλλες ούτε καν μπόρεσαν να μου πουν κάτι.

Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά...
Όλες αυτές οι απαντήσεις  τι λένε σε κάποιον που δεν έχει παιδιά?
Τι εντύπωση κάνουν σε όλους αυτούς τους εν δυνάμει γονείς που το σκέφτονται αλλά δεν το αποφασίζουν?
Ποια αίσθηση αφήνουν σε μια έγκυο για πρώτη φορά που είναι έτσι και αλλιώς χαμένη στις σκέψεις του πως θα αλλάξει η ζωή της?

Πολύ θα ήθελα να ήξερα...

Διάβασμα μετά διδύμων... part 1

Μια παρατημένη σχεδόν συνήθεια τείνει να επανέλθει και πάλι πίσω στην καθημερινότητα μου.

Από τότε που γέννησα (και αρκετά  πιο πριν θα έλεγα) είχα σταματήσει  τελείως το διάβασμα.  Ή μάλλον την αγάπη μου για τα λογοτεχνικά βιβλία την αντικατέστησε το ενδιαφέρον μου για βιβλία πρακτικού περιεχομένου.

Θα αρχίσω να αναφέρω κάποια από τα βιβλία που διάβασα και μου φάνηκαν χρήσιμα.
Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης είχα παραμάσχαλα, σαν ευαγγέλιο ένα πράμα, έναν οδηγό εγκυμοσύνης για δίδυμα που περιέγραφε με λεπτομέρειες τις διάφορες φάσεις που περνούσα τότε και ένιωθα ότι είχα κάποιον που καταλάβαινε επακριβώς τι περνούσα.
Μου είχαν κάνει δώρο και έναν που αφορούσε κυρίως γυναίκες που κυοφορούσαν ένα μωρό, και παρόλο που στα περισσότερα  θέματα δεν είχαν μεγάλες διαφορές, βρήκα αυτόν που αφορούσε τις πολύδυμες κυήσεις πολύ πιο κοντά σε μένα. Ίσως είχε να κάνει με τον τρόπο που ήταν γραμμένος, δομημένος και την πληρότητα που είχε. Γιατί δεν εστίασε μόνο στην εγκυμοσύνη αυτή καθ' αυτή αλλά και στο μετά απ΄αυτή.
Ίσως εστίαζε τόσο αρκετά και στο μετά, που θυμάμαι ότι αφότου γέννησα. και άρχισα να τα βρίσκω σκούρα σε κάποια θέματα, ανέτρεξα ξανά πίσω σε αυτόν για να διαβάσω πιο προσεκτικά τις τελευταίες του σελίδες τις οποίες είχα ξεπετάξει με απίστευτη γρηγοράδα όταν ακόμα ξάπλωνα ήσυχη ήσυχη χαϊδεύοντας και καμαρώνοντας την κοιλιά μου!

Το βιβλίο ήταν το Δίδυμα Χρήσιμες συμβουλές για την εγκυμοσύνη, τη γέννηση και το μεγάλωμα των διδύμων της Παναγιωτίδου - Πράπα, Αγγέλικα

Το βιβλίο αυτό με βοήθησε σε αρκετά πράγματα. Με προϊδέασε για το τι με περιμένει. Η φράση που με έβαλε μέσα στο νόημα ήταν:  Εκμεταλευσου όποια βοήθεια μπορείς να  έχεις. 
Αν έχεις την δυνατότητα να πάρεις στεγνωτήριο π.χ. πάρτο. Το πήρα και το μακαρίζω κάθε χειμωνιάτικη μέρα!

Το άλλο που βρήκα εκεί γραμμένο και έμελλε να το νιώσω σε όλο του το μεγαλείο, είναι το " δύο χέρια ένα παιδί". Όταν συμβαίνει το  δύο χέρια δυο παιδιά,  τότε σίγουρα ούτε το ένα ούτε το άλλο θα έχει αυτό που του αξίζει.






Γιατί ένα είναι σίγουρο. Ακόμα και αν έχεις μεγαλώσει παιδιά το μεγάλωμα το διδύμων είναι κάτι διαφορετικό. Έχει τις ιδιαιτερότητες του  και τις αντίστοιχες δυσκολίες και ευκολίες.

Καθ-όλη την διάρκεια του μεγαλώματος τους ακούω διάφορα από άλλες μαμάδες σχετικά με το τι κάνουν εκείνες με τα παιδιά τους και σκέφτομαι πόσο "ριγμένα" είναι τα δικά μου που δεν μπορώ να κάνω τα ίδια.
 Ή άλλες που  προσφέρονται να μου δώσουν τα φώτα τους λέγοντας μου τι εκαναν εκείνες στο δικό τους παιδί ξεχνώντας ότι εκείνες είχαν ένα, άντε δυο, με το ένα από τα δύο, 2-3 χρόνια μεγαλύτερο. Τεράστια διαφορά. Και όταν λέω τεράστια εννοώ τεράστια.
Αυτό το βιβλίο λοιπόν μου άφησε τις πρώτες ενδείξεις που προμήνυαν ότι η μητρότητα δεν είναι λουσμένη  σε ροζ και σιέλ αστερόσκονη....

Και κάπου εκεί ήρθε το επόμενο βιβλίο που το επιβεβαίωσε...To be continued...