Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, June 26, 2006

Tο γέλιο, ίδιον του ανθρώπου


Κάποτε διαβάζοντας το «Ονομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο έμεινα στο σημείο που έλεγε ότι «το γέλιο είναι ίδιον του ανθρώπου».
Μέχρι τότε, αυτή η τόσο αυτονόητη διαπίστωση δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Τελικά όντως το γέλιο είναι το μόνο πράγμα που έχει μόνο ο άνθρωπος .
Δεν είναι η λογική όπως νόμιζα μέχρι τότε. Τα ζώα έχουν και αυτά μια δική τους λογική. Μπορεί να μην είναι η ίδια λογική με αυτή των ανθρώπων δεν παύει όμως να υπάρχει. Είναι ανέφικτο στα ζώα όμως να γελάσουν, να αστειευτούν, να δουν την αστεία πλευρά.
Διάβασα κάπου:
«Όλα τα ζώα είναι σοβαροί άνθρωποι και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι είναι ζώα! Τη στιγμή που ξεφορτώνεσαι τη σοβαρότητα σου, ξεφορτώνεσαι και τη ζωώδη φύση σου».
Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι. Ξέρω όμως πόσο όμορφα με κάνει να αισθάνομαι όταν γελάω με την καρδιά μου. Όταν γελάω σε σημείο να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη, να πάλλεται η κοιλιά μου από το γέλιο, όταν γελάω μέχρι δακρύων.
Κρίμα μόνο που συνήθως έχω «μισά» γέλια. Σπάνια ολόκληρα σαν αυτά που ξεχνάς για μια στιγμή ποιος σε βλέπει, που είσαι, τι θα πουν οι άλλοι, ίσως ακόμα να ξεχνάς και τον ίδιο σου τον εαυτό.

12 comments:

Jason said...

Χμ...
Μπορεί να μη γελάνε, αλλά και τα ζώα συχνά αναζητούν τη χαρά.
Τα σκυλάκια που χοροπηδάνε και περιμένουν να παίξεις μαζί τους ή να τα πας βόλτα, οι μαϊμούδες που βλέπεις σε ζωολογικούς κήπους, τα δελφίνια που βλέπεις σε ντοκυμαντέρ...

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Εγώ είμαι πεπεισμένη, ότι ο σκύλος μας γελούσε! Έπαιρνε και μια συγκεκριμένη έκφραση. Δεν ήταν η ίδια με της χαράς, ήταν κάτι άλλο, ιδιαίτερο. Του φαινόταν κάτι αστείο και γελούσε.
Γενικά στο σπίτι πέφτει πολύ γέλιο με τον άντρα μου. Είμαστε κι οι δυο καραγκιόζηδες... Ε, πήρε κι ο σκύλος.

Debby said...

Synas, παρόλο που απο ζώα έχω πήξει, δεν έτυχε ποτέ να προσέξω κάτι π.χ. που να μου έδινε να καταλάβω ότι καταλαβαίνουν τα αστεία!!
Αλλά όπως λέει ο jason το να βρίσκουν κάτι άξιο παιχνιδιού και να κάνουν συγκεκριμένες γκριμάτσες ναι, αυτό ναι.

Κρίμα γιατί τα δικά μου όσο και αν τους κάνω τον κλόουν δεν φαίνετε να συγκινούνται!! Είναι και γάτες και ώρες ώρες μου κάνει ότι με βλέπουν υπεροπτικά σε στυλ "Τι κάνει αυτή η τρελή τώρα?"!!

Π said...

A, ειδικά οι γάτες είναι βέβαιον ότι μας βλέπουν (μετά πλήρους και δικαιολογημένης επιγνώσεως) υπεροπτικά - ρώτα και τη mamani!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Παρ' όλη τη γατολατρεία των blogs, συνεχίζω να θεωρώ τους σκύλους πολύ πιο ευφυείς απ' τις γάτες και πιο κοντά στον άνθρωπο. Αλλά ξέρεις, αυτά είναι και προτιμήσεις...

Debby said...

Synas, έχω μια φίλη που ενώ έχει και γάτους προτιμά πολύ περισσότερο τα σκυλιά!

Εγώ θα πω ότι δεν είναι μόνο θέμα προτίμησης. Το ζώο που προτιμάμε δίνει πολλά στοιχεία για τον χαρακτήρα μας. Παρατήρησε το και θα δεις...

Π, είχε γράψει κάτι μια φορά σε κάποιο σχόλιο της η Αφροδίτη και μου έμεινε στην μνήμη, το εξής:

Σκύλος: Τι καλά που περνάω με αυτούς εδώ, μου παρέχουν στέγη, τροφή, νερό, με βγάζουν βόλτα, με προσέχουν, με αγαπάνε.
Πρέπει να είναι Θεοί.

Γάτα: Τι καλά που περνάω με αυτούς εδώ, μου παρέχουν στέγη, τροφή, νερό, με προσέχουν, με αγαπάνε, με χαϊδολογάνε.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΘΕΑ!!!...

Π said...

synas: το «πιο κοντά στον άνθρωπο» έχει να κάνει και με ένα είδος αφοσιώσεως/υποταγής που οι γάτες δεν έχουν: ένας σκύλος και να τον δέρνεις θα παραμείνει στο yes master - με τη γάτα μπορεί και να σε πάρει ο διάολος. Προτιμώ την πιο ανεξάρτητη στάση.

Debbie: το περί θεών/θεάς τέλειο!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Καλά, αυτό της Αφροδίτης έχει γράψει. Πάντως εγώ δεν θέλω μια Θεά σπίτι μου, θέλω έναν φίλο. Οι θεές στον Όλυμπο (δεν αναφέρομαι βέβαια στην Αφροδίτη, αλλά στις γάτες).
Σου σκίζουν και τις κουρτίνες...

Π said...

Eγώ, από την άλλη, δεν λατρεύω θεούς, αλλά λατρεύω τις θεές - κι ας μου σκίζουν την καρδιά...

(Debby, στο σκίσαμε το ποστ!)

Debby said...

Synas!! Χαλάλι οι κουρτίνες! ΘΑ λανσάρω καινούργια μόδα!! Θα κάνω βόλτα κάθε χρόνο στο ΙΚΕΑ να παίρνω μερικές μιας χρήσης!!!
Αλλά για να μην νομίζεις ότι δεν τα συμπαθώ τα σκυλιά. Ευχαριστώς θα ήθελα ένα αν μπορούσα να το φροντίζω! Οσο να 'ναι θέλει πιο πολλά από μια γάτα!!

Π!! Χαλάλι το ποστ!! (εξάλου τόσο που έχουμε ξεφύγει μόνο να πέσουμε μέσα στο θέμα μπορούμε!!!)

Anonymous said...

Μόλις σήμερα αγόρασα το βιβλίο: Τα γελαστά ζώα του Κωστή Παπαγιώργη.

"Χαμογελάστε, παρακαλώ!" συνιστούσε ο παλιός φωτογράφος με τα μαύρα επιμανίκια σε οικογένειες, φαντάρους, νιόπαντρους και τυχάρπαστους μορφονιούς που ήθελαν να δουν τη φάτσα τους απέναντι, τυπωμένη στο χαρτί. Το γέλιο είναι τζάμπα, δεν στοιχίζει τίποτα, όταν μάλιστα παραμένει άφωνο, είναι απλό τρικ των χειλιών. Τόσο εύκολα χαρίζεται, όπως τα μάτια που σκαρδαμύσσουν ή το βηχάκι που έρχεται και φεύγει ασυνόδευτο. Ουδείς φωτογράφος βέβαια ή πορτραιτίστας θα είχε την ιδέα να παραλλάξει την παράκλησή του επί τα χείρω. Δεν θα μπορούσε να πει "Βάλτε για λίγο τα κλάματα!", "Λιποθυμήστε μια στιγμούλα!", "Ουρλιάξτε από τον πόνο!" ή έστω "Πνιγείτε στο σάλιο σας!", για να μη θυμίσουμε το φοβερό "Αναπνέετε, μην αναπνέετε!" που ακούς από μικρόφωνο όταν σε φουρνίζουν στον αξονικό τομογράφο. Οι σφοδρές συγκινήσεις θυμίζουν δράμα, είναι δύσκολες και ψυχοφθόρες, δεν τις έχει κανείς στην τσέπη. Αντίθετα με το γέλιο ουδέν πρόβλημα. Λίγο να σπιθίσουν τα μάτια, να σκάσουν τα χείλη και να διασταλούν ανεπαίσθητα οι ρώθωνες, το γέλιο είναι πανέτοιμο, στο πιάτο.

Εντυπώσεις, μετά τις διακοπές!
(καλώς σε βρήκα!)

Debby said...

Καλώς ήρθες In Silence