Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, December 11, 2006

Οι απαιτήσεις των σημερινών παιδιών

Η παρακάτω συζήτηση έγινε πριν 2-3 χρόνια μεταξύ εμού και ενός γνωστού μου, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε μόλις γίνει μπαμπάς ενός παιδιού.
Εγώ (Ε): Πως είσαι? Πως πάει η ζωή με το μωρό? Όλα καλά?
Γνωστός (Γ) : Μια χαρά. Είναι γλύκα, τρέλα, φοβερή εμπειρία να είσαι γονιός κτλ.
Ε : Πολύ ωραία! Χαίρομαι! Τελικά ένα παιδί ίσως απλά κάνει τις έννοιες που είχες πριν από αυτό να φαίνονται ανούσιες.
Γ: Μην το λες. Ένα παιδί θέλει πολλές θυσίες για να μεγαλώσει. Χρειάζεται πάρα πολλά πράγματα να του προσφέρει ένας γονιός.
Ε: Έλα ντε. Όχι και θυσίες. Νομίζω ότι, ο’ τι μπορεί ο καθένας προσφέρει στο μέτρο που μπορεί. Αν δεν έχει δεν θα δώσει. Εξάλλου αυτό που χρειάζεται κατά κύριο λόγο ένα παιδί είναι αγάπη. Αν του δίνεις αυτό όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά σχεδόν.
Γ: Ε! Όχι. Δεν είναι έτσι. Την σημερινή εποχή ένα παιδί έχει απαιτήσεις πολλές. Χρειάζεται ο γονιός να δουλεύει όλο και περισσότερο για να μπορεί να βγάζει τα χρήματα που χρειάζονται για να του προσφέρει όλα τα απαραίτητα.
Ε: Α! Υπερβάλεις νομίζω. Τι είναι αυτά τα απαραίτητα που χρειάζεται ένα παιδί και χρειάζεται να τρέχεις πανικόβλητος για να του τα παρέχεις?
Γ: Μην το λες. Να σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις.
Ε: Για λέγε…
Γ: Πριν 2 βδομάδες είχε την ονομαστική του εορτή το ανιψάκι μου. Το πρωί που πήγαινε στο σχολείο του έδωσε η μαμά του ένα κουτί με γλυκά που είχε πάρει από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να κεράσει την τάξη του. Το μεσημέρι που πήγε να το πάρει από το σχολείο είδε το παιδί να είναι μέσα στην κατήφεια, αμίλητο και με το κουτί τα γλυκά σχεδόν όπως του το είχε δώσει. Το ρώτησε γιατί δεν κέρασε τους συμμαθητές του και το παιδί της απάντησε το εξής εκπληκτικό. Ότι τους πρόσφερε γλυκό και οι συμμαθητές του ( ή κάποιος από τους συμμαθητές του) τα περιφρόνησαν λέγοντας του ότι δεν ήταν καλά σοκολατάκια όπως αυτά που παίρνει η δικιά του μαμά αλλά υποδεέστερα και ότι μάλλον η δική του μαμά δεν είχε αρκετά χρήματα για να του πάρει από τα καλά. Γι΄αυτό σου λέω… χρειάζεται να μπορείς να τους προσφέρεις πράγματα.
Δεν ξέρω εσείς τι καταλάβατε από αυτό. Εγώ κατάλαβα ότι η ματαιοδοξία των γονιών προβάλλεται πάνω στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία ήδη.
Σε αυτό το θέμα διαφωνήσαμε με την Ηλιαχτίδα γιατί εκείνη ισχυρίζεται ότι παρόλο που είναι όντως έτσι τα πράγματα είναι αδύνατον να μπορέσει ένας γονιός να γαλουχήσει το παιδί του αλλιώς γιατί όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν αυτό το μοτίβο και θέλοντας και μη γίνεται μέρος αυτού του φαύλου κύκλου. Μπορεί μόνο να του εξηγήσει όταν μεγαλώσει που θα μπορεί να καταλαβαίνει.
Εγώ πάλι νομίζω ότι αν περιμένει κάποιος να μεγαλώσει το παιδί του θα είναι ήδη αργά και ότι ο κόσμος αλλάζει πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι απλά η εύκολη λύση να βγάλουμε από την τσέπη μας όσα χρήματα χρειάζονται για να ικανοποιήσουμε την δική μας ματαιοδοξία καταρχήν και κατόπιν τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις που μεγαλώνοντας θα έχουν τα παιδιά, ενώ η δύσκολη λύση είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πως ένα ακριβό παπούτσι μάρκας δεν σε κάνει ανώτερο έναντι του συνανθρώπου σου ούτε επίσης ένα φθηνό δεν σε κάνει κατώτερο.
Η μόνη σημαντική διαφορά που έχουμε εμείς οι δύο στην διαφωνία μας είναι ότι εγώ δεν είμαι γονιός και έτσι μου ταιριάζει γάντι θα έλεγε κανείς η παροιμία που λέει ότι «όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει». Το μόνο που έχω να πω σ’ αυτό είναι αυτό που λέω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις «ο χρόνος θα δείξει…»

17 comments:

maika said...

..άκου λέει δεν πήραν τα σοκολατάκια γιατί δεν ήταν ακριβά?? Τρελάθηκα τώρα.... μα καλά για ποιό σχολείο μιλάμε?? Έχω παιδιά και δε μου έχει τύχει τέτοια ιστορία....
Δηλαδή αν πρέπει για να κεράσεις να πρέπει να αγοράσεις τα πιο ακριβά σοκολατάκια γιατί αλλιώς δε θα τα φάνε τα παιδιά...φαντάσου τι θα γίνεται και στα ρούχα τους... και στα έπιπλα τους.... Μήπως θα πρέπει και τα πορτακάλια που τους ψωνίζουμε να είναι Armani!!??
Το κακό πρέπει να το ξεκίνησαν οι γονείς πάντως ακριβώς λόγω της ματαιοδοξίας τους....
Δεν είναι κακό να πεις στο παιδί σου... ξέρεις,δεν έχω να σου το πάρω αυτό....καρδούλα μου!

Anonymous said...

Ναι, όταν έχεις παιδί, δεν μπορείς να πολυπαίζεις με θεωρίες. Η μόστρα και τα λεφτά είναι ένα θέμα απ' τα πολλά. Τι θα του πεις για τη θρησκεία, για θέματα-ταμπού που εσυ περιφρονείς... Δεν μπορείς να επιβάλλεις στο παιδί τις επιλογές σου, γιατί αυτό δεν έχει τη δύναμη να αντεπεξέλθει... ούτε εμείς δεν την έχουμε καλά-καλά... δύσκολο... Τα παιδιά θέλουν να ανήκουν σε ομάδες, να μοιάζουν, δεν θέλουν να ξεχωρίζουν.

Thrass said...

Τα παιδιά θέλουν να ανήκουν σε ομάδες, να μοιάζουν, δεν θέλουν να ξεχωρίζουν

Χωρίς να έχω παιδιά, αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι πολύ συχνά. Πολύ δύσκολο θέμα. Έχω σκεφτεί ότι μάλλον θα πάω με τα νερά τού παιδιού μέχρι κάποια ηλικία (έως κάποιο σημείο, φυσικά) και μετά θα τού πω "αν πράγματι επιθυμείς το "τάδε" ακριβό πράμα, πήγαινε και δούλεψε (Σ/Κ, καλοκαίρια κλπ)". Κάπου στα τέλη τού γυμνασίου το φαντάζομαι αυτό. Οπότε μετά ας κάνει ό,τι γουστάρει.

Thrass said...

Αν όμως είναι κόρη, ας τα κανονίσει με τη μάνα της :)

Anonymous said...

exei dikio o gnwstos sou gia ta sokolatakia ki esu gia ta papoutsia alla dustuxws h eutuxws etsi einai.

kai epwnuma papoutsakia 8eloune kai akrißa sokolatakia.

ps...kapou eleges gia faulo kuklo sto post sou.

Debby said...

Maika! Εγώ να δεις τι σοκ έπαθα όταν το άκουσα! Αλλά έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο η ξιπασιά που θεωρείται φυσιολογικό. Στο βωμό του να μην αισθανθεί κανένα δυσάρεστο συναίσθημα το παιδί (λες και η ζωή πρέπει να είναι αποστειρωμέννη απο αισθήματα-επιτρέπονται μόνο τα ευχάριστα) οι γονείς γίνονται όλο και πιο παράλογοι.

Synas, κατανοητό αυτό που λες και σε μεγάλο βαθμό αλήθεια. Είναι όμως νομίζω πολύ πιο εύκολο να θίξεις ένα τέτοιο ζήτημα στο παιδί προστατευοντας αυτο και εσένα από υπερβολές και χαζές στεναχώριες από το να θίζεις θέματα θρησκείας κτλ. Σε εκείνα τα θέματα πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος γονιός για να του παρουσιάσεις μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική οπτική γωνία με σκοπό κάποια στιγμή να αποφασίσει μόνο του!

Jim, και εγώ το ίδιο νομίζω αν και βασική προυπόθεση για αυτό είναι να μπορεί να ξεχωρίζει και ο ίδιος ο γονιός. Ή τουλάχιστον να διακρίνει ότι αυτό μακροπρόθεσμα θα είναι ωφέλιμο για το παιδί ως ενήλικα πλέον.

Thrass, και εγώ όταν ήμουν έφηβη (όπως όλοι μας φαντάζομαι) πέρασε από το στάδιο αυτό που πίστευε ότι μία φόρμα γυμναστικής κάποιας συγκεκριμένης μάρκας σου έδινε άλλο κύρος από ότι μια μη επώνυμη. Το θέμα δεν είναι να χάσει το παιδί ή ο καθένας μας την χαρά να αποκτήσει κάτι που του αρέσει και να το ευχαριστηθεί έστω με αυτόν τον λανθάνοντα τρόπο. Δεν λέω ότι είναι καλό το άλλο άκρο. Λέω όμως ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε την δυνατότητα να αποκτουμε ότι βλέπουμε και αν δεν μπορούμε πρέπει να μάθει το παιδί να το δέχεται όμορφα και να αντιλαμβάνεται πόσο ανούσιο είναι αυτό σχετικά με τα πραγματικά ουσιώδη της ζωής.
Χωρίς να θέλω να σου κάνω αρνητική κριτική πάντως, με αυτό το μοτίβο που σκέφτεσε ξεκινάνε όλοι οι γονείς και στο τέλος τρέχουν και δεν φτάνουν...

Onomatodosia, τον φαύλο κύκλο τον βλέπει η Ηλιαχτίδα. Εγώ δεν βλέπω πουθενά κανένα φαύλο κύκλο. Γιατί αν εγώ (υποθετικά) κόψω την αλυσίδα, για μένα έχει τελειώσει επίσης και ο φαυλος κύκλος. Οπως και να έχει είναι πολύ διαφορετικό να φοράει ένας έφηβος ή ένας ενήλικας οτιδήποτε του κάνει κέφι όσο και αν στοιχίζει και τελείως διαφορετικό και παράλογο κατ' εμέ να βλέπεις τετράχρονα ντυμένα με πανάκριβα κομμάτια. Αυτά δεν μπορεί να είναι επιθυμία του παιδιού. Είναι επιθυμία των γονιών. Και όταν χρησιμοποιούν τα παιδιά επιδεικνύοντας το γούστο τους και τα χρήματα τους ίσως, φτάνει μια μέρα που αυτό το ίδιο πράγμα γίνεται βίωμα και στα παιδιών. Να ο φαυλος κύκλος.

Anonymous said...

Σωστό το ποστ. Εγώ πάντως αν είχα τέτοιο παιδί θα το πήγαινα βόλτα στην εξοχή της Σπάρτης να δει από κοντά τον Καιάδα!!
Αλλά δεν φταίνε τα μικρά, τέτοια βλέπουν, τέτοια κάνουν. Οι γονείς φταίνε που το μυαλό τους είναι κατά κανόνα στην επίδειξη, στο και καλά, στο χρήμα... Προσωπική εμπειρία: κάνω μάθημα σε ένα δεκατριάχρονο κοριτσάκι πέρισι (παρεμπιπτόντως με κινητό των 500 Ε, ρούχα μόνο φιρμάτα κτλ κτλ)το οποίο και με γειώνει κανονικά.. Σε κάποια φάση εξεγείρομαι και της την λέω πως οι μαθηματικές της γνώσεις δεν φτάνουν ούτε για να πάει στον μπακάλη να ψωνίσει. Προσπαθώ που λέτε να της ξυπνήσω το φιλότιμο ο αδαής. Η αφοπλιστική απάντηση που πήρα: "Δεν πειράζει, θα πηγαίνει ο άντρας μου"!!!
Από ένα δεκατριάχρονο κορίτσι!! Αλλά επιμένω συμφωνώντας με τους προλαλήσαντες πως φταίνε οι γονείς. Που πάτε και κάνετε παιδιά ρε άχρηστοι! Πάει, μερικοί άνθρωποι τελικά θέλουν στείρωση :-)

Anonymous said...

Kι εγώ πριν γίνω μανούλα είχα τις ίδιες απόψεις με την κολλητή μου τη Debby για το θέμα: θεωρούσα τα παιδιά αυτά κακομαθημένα & κατηγορούσα φυσικά τους γονείς τους γι΄αυτό (αυτό με τους γονείς ακόμη το κάνω) που αντί να γαλουχήσουν τα παιδιά με ηθικές αξίες, αντ΄αυτού τα γεμίζουν με ακριβά υλικά αγαθά για να καλύψουν το συναισθηματικό κενό που δημιουργείται στην καρδούλα τους από το λίγο χρόνο που μένουν μαζί τους! Αλλά ως γνωστό, "έχει ο καιρός γυρίσματα"...
Ο σύντροφός μου έχει 2 παιδιά από προηγούμενο γάμο (που μένουν κατά βάση με τη μαμά τους αλλά η επαφή μαζί μας είναι συχνότατη)& μόλις πριν 7 μήνες αποκτήσαμε κι ένα μωράκι οι δυό μας! Και ξαφνικά ...προσγειώθηκα (ή απογειώθηκα;)! Συνειδητοποιώ καθημερινά πόσο δύσκολο είναι για ένα γονιό που έχει πολύ ζεστή & ουσιαστική σχέση με τα παιδιά του να πρέπει να τα πικραίνει! Όσο κι αν επιθυμείς να τους περάσεις το μήνυμα πως υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από τα ακριβά ρούχα, παπούτσια, κ.λ.π. , όταν η κοινωνία στην οποία τα μεγαλώνεις είναι πλημμυρισμένη απ΄αυτή τη ματαιόδοξη μεγαλομανία, επιδειξιομανία & "επωνυμομανία" (συγχωρήστε μου τη γέννεση της λέξεως), τότε όσο κι αν το παλεύει ο καημένος ο γονιός, δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω από το να πληγώνει τα λατρεμένα του παιδάκια! Και οκ, ξέρω πως καλύτερα είναι να τα πληγώσεις όσο είναι μικρά αλλά να τα βοηθήσεις να γίνουν υγιείς ενήλικες, ωστόσο, σκέπτομαι πως δεν μπορεί, θα υπάρχει & η μέση οδός! Λέω δλδ: δεν είναι καλύτερα να τους προσφέρω το ακριβό που επιζητούν (εφόσον μπορώ) για να μη στεναχωριούνται & να μη νιώθουν κατώτερα από τον περίγυρό τους, αλλά να το συνοδεύω πάντοτε με τη λεκτική ανάλυση του θέματος που εγώ θέλω; Έτσι χαίρονται μεν, τα βάζω δε σε σκέψεις για την αξία των λεγομένων μου. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση, ακριβώς επειδή θα στεναχωριόντουσαν, από αντίδραση (που χαρακτηρίζει άλλωστε την ψυχολογία των παιδιών) θα απέρριπταν τη δική μου θεώρηση του θέματος & θα ζήλευαν τους ντυμένους επώνυμα φίλους τους, τόσο για τα ακριβά τους παπούτσια π.χ. όσο & για τους "καλούς" γονείς τους... Νομίζω πως έτσι, κερδισμένη βγαίνω (& το όφελος είναι ιδιαιτέρως βαρυσήμαντο αφού αφορά στην φυχική ισορροπία των παιδιών "μου") & από την άλλη, αντικρύζω τα χαρούμενα ματάκια τους αντί για τα κλαμμένα! Εννοείται βέβαια, πως καθώς θα μεγαλώνουν (όπως είπε & ο φίλος THRASS) θα εντείνω την προσοχή μου στο να τους δώσω να κατανοήσουν την αξία των χρημάτων, καθώς & των ανθρώπινων αισθημάτων! Τότε όμως, που θα έχει το μυαλουδάκι τους τη δυνατότητα να με καταλάβει, γιατί τώρα, πραγματικά το βλέπω ανέφικτο!
Σας φιλώ

PS: Debbούλα μου γλυκιά, "διπλωματία" (που λέγαμε) κι εδώ...

maika said...

η χαρά που παίρνουν τα παιδιά μόλις τους αγοράσουμε ό,τι ζητήσουν,κρατάει μόνο για λίγες στιγμές... Μετά απο λίγο τα πετάνε σε μια άκρη αδιάφορα και στο μυαλό τους μπαίνει η επόμενη αγορά... μια κι έτσι συμβαίνει και στα διπλανά παιδιά και το μόνο που τελικά τους δίνει χαρά είναι το να αγοράσουν αυτό που επιθυμούν και μετά ας το πετάξουν στην άκρη...
Σιγά σιγά ,όταν τόσο εύκολα αποκτούν ό,τι τους κάνει κέφι δε θα εκτιμούν και τίποτα απο αυτά που ήδη θα έχουν..
Συμφωνώ πως η κουβέντα πρέπει να συνοδεύει οποιαδήποτε κίνησή μας αλλά και το παράδειγμα του τρόπου ζωής των ίδιων των γονιών είναι ισχυρότατο. Όταν μας βλέπουν να χαμογελάμε έχοντας αγοράσει ένα καινούριο κινητό ή τηλεόραση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.... κι αυτά σιγά σιγά πιστεύουν πως η χαρά βρίσκεται στις αγορές....και δημιουργούμε έτσι τους επόμενους καταναλωτές που ξαναλέω δε θα χαίρονται στην ουσία,με τίποτα!

Anonymous said...

Δεν έχω παιδιά, όμως το έχω δει στην πράξη να συμβαίνει (με επιτυχία) να μεγαλώνει κάποιος παιδιά μακριά από όλα αυτά τα διάφορα καταναλωτικά.
Ακριβώς γι'αυτό το λόγο είμαι πολύ αισιόδοξη πως θα τα καταφέρω κι εγώ και θα ξεφύγω από ό,τι σιχαίνομαι.

Anonymous said...

Maika καλή μου, εγώ για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω χαρά στις αγορές! Δεν μ΄ενδιαφέρει αν είναι πράγματα ακριβά, αλλά τα καινούρια γενικά πράγματα που αγοράζω είτε για το σπίτι μου, είτε για μένα ή για τους αγαπημένους μου, μου δίνουν μεγάλη χαρά! Πολλές φορές μάλιστα, μπορεί να χαίρομαι πάρα πολύ, σα μικρό παιδί, ακόμη & για ένα καινούριο π.χ. τασάκι. Φυσικά & χαίρομαι πολύ περισσότερο & πιό βαθειά για άλλα πράγματα, όχι υλικά, αλλά η αλήθεια είναι πως κι αυτά τα απολαμβάνω... Οπότε φυσικό δεν είναι να μάθω έτσι & τα παιδιά μου; Ωστόσο μπορούμε νομίζω να τα βοηθήσουμε να μάθουν να εκτιμάνε αυτό το κάτι που τους παίρνουμε & να μην το πετάνε στην άκρη, όπως λες: αρκεί να μη τους αγοράζουμε πολλά πράγματα του ίδιου είδους, π.χ. παιχνίδια. Άν έχουν λίγα, δεν είναι αναμενόμενο πως θα τα εκτιμήσουν περισσότερο; Εγώ νομίζω πως η πληθώρα φέρνει την απαξίωση, αλλά μάλλον αυτό είναι άλλο ζήτημα απ΄αυτό που συζητούσαμε πριν.
Την Καλημέρα μου!

Anonymous said...

Ένα θα πω και ως γονιός θα δώσω εξετάσεις όταν έρθει η ώρα.
Ότι σπείρεις θερίζεις. Όσο ασχοληθείς με το παιδί, τόσο καλύτερα θα αναπτυχθείς. Χωρίς κόμπλεξ. Ξέρω παιδιά επωνύμων που δουλεύαν στο Κολλέγιο (δίπλα στους συμμαθητές τους) για να βγάλουν χαρτζηλίκι και παιδιά μεροκαματιάρηδων που δεν τους χαλάνε χατήρι. Στα παιδιά λέμε την άποψή μας, αν πιστεύουμε ότι αυτή είναι η σωστή, χωρίς αναστολές.

Στα παιδιά του μπαμπούλα, στα παιδιά που δεν έχουν μάθει να επιχειρήματολογούν, αυτά και μόνο χτυπάει ο ιός της μάρκας, της μόδας ή της ομάδας.

maika said...

Hλιαχτίδα μου,
φοβάμαι πως δε μπορούμε να σταματήσουμε στα λίγα παιχνίδια... γιατί τα παιδιά βομβαρδίζονται καθημερινά και απο παντού με πράγματα που οι διάφοροι έμποροι προσπαθούν να τα πείσουν πως τους είναι εντελώς απαραίτητα.... Κι όταν το άλλο παιδί το πάρει κι εγώ για να μη στενοχωρήσω το δικό μου το πάρω κι εγώ.... σιγά σιγά μαζεύεται η στίβα με τα παιχνίδια και μένει... όπως ακριβώς μια σακούλα με σκουπίδια...
Μακάρι να μέναμε στα λίγα....τότε νομίζω δε θα φτάναμε στα ακριβά σοκολατάκια του πόστ αλλά αυτό είναι τελικά και το πιο δύσκολο...να μπορείς να μείνεις στα λίγα και να τα εκτιμάς!!
Να έχεις ένα όμορφο απογευμα!

Alitovios said...

Η άποψη μου είναι πως όσα περισσότερα υλικά αγαθά παρέχεις σε ένα παιδί τόσο περισσότερο ανώριμο γίνεται όσο μεγαλώνει και τελικά χάνει εντελώς την αίσθηση του μέτρου. Κι όσο για το παράδειγμα με τα σοκολατάκια αν υποταχθούμε σε αυτή τη λογική τότε να αγοράζουμε και ρολόγια IWC στα πιτσιρίκια μπας και τους την πει ο συμμμαθητής για το swatch που φοράνε. Δε γαμιόμαστε λέω εγώ; Ανώριμοι γονείς, ανώριμα παιδιά. Το να κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες για την ανάγκη να παρέχεις όλο και περισσότερα μπιχλιμπίδια στα παιδιά είναι η εύκολη δικαιολογία για να αποφύγεις να πεις πως επί της ουσίας δεν έχεις καταλάβει και πολύ καλά γιατί αποφάσισες να γίνεις γονιός.

Alitovios said...

Η τελευταία μου πρόταση μπάζει λίγο συντακτικά αλλά βαριέμαι να τη διορθώσω.

Anonymous said...

Gerry, από τέτοιες εμπειρίες σαν την δικιά σου και την δικιά μου άλλο τίποτα. Όρεξη να έχεις να γράφεις. Τόμους μπορεί να γεμίσει κανείς. Παρόλα αυτά αν δεν μπούμε στην θέση αυτών των γονιών δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα φερόμασταν εμείς στην θέση τους.

Ηλιαχτίδα, εμείς τα είπαμε. Στα συγκεκριμένα παιδιά νομίζω πως το κακό έχει ήδη γίνει. Και αν αλλάξετε τακτική θα είναι σε βάρος σας γιατί θα ερμηνεύετε αυτή σας η μεταστροφή τελείως διαφορετικά από ότι θα είναι στην πραγματικότητα. Να σε δω όμως στο δικό σου!!!

Maika, εμείς συμφωνούμε απόλυτα και χαίρομαι που εσύ είσαι ήδη μαμά και μπορείς και αντιστέκεσαι σε όλη αυτήν την τρέλα.

Ladybug, και εγώ το ίδιο αισιόδοξη είμαι!! Ελπίζω να μην διαψευστούμε αμφότερες!

Philos, εσένα οι εξετάσεις πλησιάζουν! Οπότε πολύ σύντομα θα έχεις τις απαντήσεις! ΘΑ περιμένουμε να διαβάσουμε post σχετικά!

ALitovie, και εγώ κάπως έτσι νομίζω είναι τα πράγματα. Οτι αποκτάς χωρίς κόπο δεν το εκτιμάς καθόλου. Δεν ξεχνάω με πόση ευκολία ξόδευα τα χρήματα που μου έδιναν οι γονείς μου σε ρούχα και λοιπές αηδίες όντας έφηβη (και χωρίς να αισθάνομαι τον κόπο τους) σε αντίθεση με την εποχή που πλέον δούλευα για να τα βγάλω! Μπορεί και πάλι να τα έτρωγα στο πόδι αλλά ήταν τελείως διαφορετική αίσθηση.

Heliotypon said...

Νομίζω ότι το όλο θέμα σχετίζεται με τις αξίες. Αν οι γονείς "περάσουν" (το πώς είναι μιά άλλη ιστορία) τις αξίες τους από τη μικρή ηλικία, τα παιδιά έχουν πολλές πιθανότητες να τις ενστερνιστούν και να περιφρονήσουν π.χ. τα σινιέ ρούχα και παπούτσια που θα φορούν οι συμμαθητές τους, έστω κι αν αυτοί τα κοροϊδέυουν γιατί τα δικά τους δεν έχουν υπογραφή" από designer! Αλλά αν οι γονείς γεμίζουν τις ντουλάπες τους με ματαιόδοξα ενδύματα, αν για διακοπές πηγαίνουν στο Gsτaadt και το διατυμπανίζουν, αν ψωνίζουν μόνο από επώνυμα καταστήματα, τότε τα παιδιά θα έχουν ως αξίες τις ίδιες με των γονιών.