Έμπλεξα τις λέξεις και τα μπούτια μου!

Ξυπνώ το πρωί έτοιμη για αναχώρηση. Ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα και βουρ για το καραβάκι. Είμαι ενθουσιασμένη. Είναι καλοκαίρι. Η πιο αγαπημένη μου εποχή. Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μαζί ΤΟΥ. Δεν μας χωρίζουν παρά μερικές ώρες ταξιδιού. Το αεράκι φυσάει απαλά και ο ήλιος ξεπροβάλει σιγά σιγά... Στην προβλήτα μια καντίνα σερβίρει ζεστές τυρόπιτες, κρέπες, κρουασάν και φρέσκο παγωτό. Παίρνω ο παγωτάκι μου και ξεκινάω. Εξάλλου σε λίγο, ο ήλιος θα λάμπει πάνω από το κεφάλι μου και το παγωτό είναι η πιο κατάλληλη αυταπάτη για να μην τον νιώθεις να σου καίει την μύτη. Το καραβάκι ξεκινάει. Όμως όσο ανοίγεται στο πέλαγος φυσάει όλο και πιο δυνατά. Κουνάει. Το στομάχι μου με προδίδει. Ίσως τελικά το σαββατοκύριακο δεν είναι τόσο εξαιρετικό όσο υπολόγιζα ότι θα είναι. Νιώθω ναυτία. Ανακατεύομαι. Θυμάμαι ένα φαρμακοποιό μια φορά σε ένα άλλο κουνημένο ταξίδι. Μην κοιτάς μου έλεγε την πλώρη του καραβιού που πάει πάνω κάτω. Θα ζαλιστείς. Να κοιτάς ψηλά στον ουρανό. Είχε δίκιο... Έκανα προσπάθεια να μην αφήνω την ματιά μου να πέφτει χαμηλά. Δεν ήταν εύκολο. Κουνούσε όλο και πιο πολύ. Υπομονή έλεγα μέσα μου. Λίγο ακόμα θέλει. Σε λίγο θα ΤΟΝ δω.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όταν θα τον δω θα έχω τα μαύρα μου τα χάλια μετά από τόσες ώρες να ταλαντεύομαι σαν το εκκρεμές! Η αγωνία με λούζει. Πως να είμαι άραγε τώρα έτσι κάτωχρη από την ζάλη? Θα απογοητευτεί από αυτό που θα δει. Τι να κάνω? Τι μπορώ να κάνω? Τίποτα. Η παραμικρή παρέκκλιση της ματιάς μου και της σκέψης μου με έκανε να κιτρινίζω όλο και περισσότερο. Μα, ναι. Επιτέλους. Να την η στεριά. Φαίνεται. ήδη. Το καραβάκι κόβει ταχύτητα. Είναι θέμα λίγων λεπτών πια να πλησιάσει το λιμάνι. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω τους άλλους επιβάτες να μαζεύουν τα πράγματα τους. Θυμάμαι ότι έχω και δικά μου πράγματα και ψάχνω να τα εντοπίσω με την ματιά μου να περιπλανιέται τριγύρω μου. Μένω να κοιτάζω το λιωμένο παγωτό που βρίσκεται αφημένο λίγο πιο πέρα. Δεν ήταν γραφτό να το απολαύσω. Ούτε αυτό ούτε το ταξίδι.
Το καραβάκι έχει ήδη δέσει εν τω μεταξύ. Σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάζω στην στεριά. Οι επιβάτες κατεβαίνουν και ΤΟΝ βλέπω να με περιμένει χαμογελώντας μου γλυκά. Ξέχασα το χρώμα μου. Ξέχασα την ζάλη μου. Ξέχασα το καλειδοσκόπιο που του είχα πάρει για δώρο. Ξέχασα τα πάντα όταν ΤΟΝ είδα...

Την πάσα μου την έκανε ο Gb Winzip. Του είπα ότι η φαντασία μου είναι ανύπαρκτη και ως εκ τούτου το δημιουργήμα μου θα ήταν για πέταμα. Τέλος πάντων. Δεν έγινε και τίποτα. Παρακαλώ μην κρίνετε αυστηρά την καλλιτεχνική φλέβα που ΔΕΝ με διακρίνει στα σίγουρα! Εξάλλου ένα παιχνίδι είναι ΚΑΙ αυτό.


Η πέντε λέξεις που επιλέγω εγώ τώρα είναι οι εξής: πλημμυρισμένος, ξάστερος, λυτρώνω, κατασπαράζω, λαχτάρα.
Και τις κάνω πάσα με την σειρά μου στους:
Synas η οποία μόλις είδα έχει ήδη πάρει πάσα από την 3 parties a day με άλλες λέξεις! Καθήκον εξετελεσθει εκτός και αν έχει όρεξη να γράφει κατά παραγγελία! Εγώ πάντως θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα!
Blogaki
Crucial Chaos
Ladybug
Thrass

Καλή τύχη! Και μην με βρίζετε!!