Καθώς ούρλιαζε από τον πόνο και βογκούσε, η μητέρα αυτή, οι συσπασμένες γραμμές του προσώπου της ελάχιστα διέφεραν από αυτές που είχε δει τη στιγμή του ερωτικού σπασμού πάνω στα πρόσωπα των γυναικών που είχε σφίξει στην αγκαλιά του. Είναι αλήθεια πως το βλέμμα αγωνίας σ’ αυτό το πρόσωπο ήταν πιο έντονα σημαδεμένο και συνεπώς πιο καθαρό απ’ οποιαδήποτε υπέρτατη ηδονή.
Μα ότι κρυβόταν από κάτω ήταν το ίδιο: το σχεδόν συσπασμένο τράβηγμα των χαρακτηριστικών, η ίδια φλόγα, το ίδιο σβήσιμο.
Τον θάμπωσε η ξαφνική σκέψη: Οδύνη και ηδονή είναι σαν δυο αδέρφια.
Νάρκισσος και Χρυσόστομος – Herman Hesse
Picture from: http://lightcolortime.com/
7 comments:
O ορισμός της απίθανης πιθανότητας.
Την ίδια μέρα σε δύο ποστ από τα λίγα που διάβασα σήμερα, να έχουν αναφορές όχι μόνο στον ίδιο συγγραφέα, αλλά και στο ίδιο βιβλίο!!! Δες το άλλο ποστ εδώ!
Τωρα στην φράση δύο αδέρφια δεν συμφωνώ, γιατί άλλο η έκφραση του προσωπου και άλλο τα συναισθηματα που προκαλούν η οδύνη και η ηδονή και τα οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα...
Η οδύνη γεννάει φόβο και τρόμο, άγχος. Η ηδονή τα καταπραύνει.
Αν κάποιος μπλέκει αυτα τα δύο, μάλλον πρέπει να σκεφτεί αν είναι σαδιστής!
Pain and Pleasure
For pain and pleasure are the twins that slightly out of focus spin around us till we finally understand that everything that gives us pleasure also gives us pain to measure it by,...
Αυτά τραγουδούσαν και οι residents.
Καλημέρα debby!
Καλησπέρα!
Philos! Πράγματι ήταν σχεδόν απίθανο να συμβεί αλλά τελικά συνέβη!!
Αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι είναι. Γιατί αν δεν ξέρεις τι είναι οι εκφράσεις του προσώπου (και όχι τα συναισθήματα βέβαια...) μοιάζουν πολύ!
Μην μου πεις ότι δεν έτυχε ποτέ κατά την διάρκεια σεξουαλικής πράξης να μπερδευτείς και να ρωτήσεις το συνήθες "σε πονάω μωρό μου?"
Resident!! Ναι το μέτρο σύγκρισης της ευχαρίστησης είναι ο πόνος αλλά οι συγκεκριμένοι στίχοι μοιάζει να ταιριάζουν περισσότερο αναφερόμενοι στην ευτυχία και το "συναισθηματικό" πόνο! Κάτι τέτοιο είχε πει και ο Γκιμπράν αν δεν κάνω λάθος!
Έχεις δίκιο και για τα δυο, απλά μόλις είδα τον τίτλο του ποστ θυμήθηκα το τραγούδι των συνονόματων μου.Και ναι ο Γκιμπραν είχε γράψει στον προφήτη πως η λύπη και η χαρά είναι αχώριστες.Οταν η μια σου κάνει παρέα στο τραπέζι η άλλη κοιμάται στο κρεβάτι σου και ότι σου έχει δώσει λύπη είναι εκείνο που σου δίνει χαρά.
:-)
Καλό μας βράδυ Resident!
Ο Μαρκούζε έχει γράψει γι' αυτό το θέμα με τον ομώνυμο τίτλο "Ηδονή και Οδύνη". Προσωπικώς με έχει καθορίσει η σχέση των δύο αυτών καταστάσεων.
τάπε και ο ντέ Σάντ και οι λαικές παραδόσεις, βέβαια ο Μαρκούζε μοιάζει άφθαστος απο άλλο βιβλίο που έχω διαβάσει, "ο Μονοδιάστατος Ανθρωπος".
Post a Comment