Το βιβλίο της Ψιλικατζούς και εγώ...

Διάβασα το βιβλίο της Ψιλικατζούς. Για την ακρίβεια δεν το διάβασα, το ρούφηξα! Πήγε κάτω σαν το νερό όταν διψάς. Πριν όμως πω περισσότερα για το βιβλίο είναι καλό να πω για το πως αντιλαμβάνομαι μερικά πράγματα σχετικά με τα blog τα οποία έχουν άμεση σχέση ίσως και με τον τρόπο που αντιμετωπίζω ένα βιβλίο το οποίο προέρχεται από κάποιον blogger.
Πολλές φορές στις κουβέντες μου με τους φίλους μου στην πραγματική μου ζωή μου ήρθαν στο νου κάποια πράγματα που είχα διαβάσει σε blogs. Με ικανοποιούσε πολύ αυτό γιατί ένιωθα σαν να είχα μια πολύ πιο μεγάλη παρέα από φίλους από αυτή που θα μπορούσα ποτέ να έχω στην πραγματικότητα.

Σε αυτήν την διαδρομή μου μέσα στα blogs ένα χρόνο περίπου τώρα, "γνώρισα" μερικά άτομα. Για την ακρίβεια δεν τα γνώρισα με την κλασική έννοια της λέξης. Τα "γνώρισα" όμως τόσο όσο με άφησαν να τα γνωρίσω μέσα από τα blogs τους. Ήταν όλα για μένα κάτι ξεχωριστό. Άλλα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Στην ουσία με άλλα ταίριαζα περισσότερο και με άλλα λιγότερο. Τα αισθήματα όμως δεν ήταν πάντα αμοιβαία. Όπως και στην πραγματική ζωή. Σε κάποια blogs αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου και σε άλλα ένιωθα ξένη.
Οσον αφορά το δικό μου, ήξερα ότι δεν είχα κανένα ταλέντο στο γράψιμο για να προσελκύσω με αυτό, είχα όμως και έχω την διάθεση να γνωρίσω ανθρώπους και είχα πολλές απορίες και πολλές ιδέες που ήθελα να συζητήσω μαζί τους. Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω κάποιους να αισθανθούν οικεία μαζί μου. Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που είχα να κερδίσω και αυτό για το οποίο δεν θα ήμουν ποτέ σίγουρη για το αποτέλεσμα. Αν μου έλεγε κανείς να δώσω μια εκτίμηση στο τι νομίζω σχετικά θα έλεγα ότι όχι. Δεν το κατάφερα αυτό. Γιατί δεν είμαι καλή στα λόγια, στις φιλοφρονήσεις, στα κομπλιμέντα, στα όμορφα λόγια.. Δεν μπορώ εύκολα να κάνω κανένα να αισθανθεί μια ζεστασιά από μένα. Είναι κρίμα αλλά αυτό είμαι και αυτό δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να υπερβάλλω. Και όπως και να το κάνουμε όταν θες να πλησιάσεις κάποιον πρέπει να υπερβάλεις σε αυτό που του λες. Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι το οποίο δεν θα το ξεστόμιζα και όταν έβλεπα τον άλλον απέναντι μου. Και αυτό για να γίνει μου παίρνει πολύ χρόνο. Η οικειότητα πάντα μου έπαιρνε χρόνο... Ιδιαίτερα πολύ, για μένα που την είχα ανάγκη.

Για να επιστρέψω στο βιβλίο, να πω λοιπόν ότι η Ψιλικατζού ποτέ δεν ήταν ένα από τα blog που αισθανόμουν οικεία εκεί. Την διάβαζα αλλά μόνο περιστασιακά. Και όταν διαβάζεις κάποιον περιστασιακά είναι όπως όταν βλέπεις κάποιον μια φορά στο τόσο αλλά χάνεις την ευκαιρία να τον γνωρίσεις καλύτερα. Ένα ποστ είναι πολύ πιθανόν να σου φανεί απόμακρό όταν δεν έχεις αφιερώσει ένα μικρό έστω χρόνο για να γνωρίσεις την προσωπικότητα αυτού που γράφει σε αντίθεση με ένα άλλο που μπορεί το μόνο που έχει γράψει να είναι μια και μόνη λέξη του οποίου όμως τον συντάκτη τον "γνωρίζεις".

Το βιβλίο "Η Ψιλικατζού" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, το παρήγγειλα την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε και το παρέλαβα μόλις την Παρασκευή. Επειδή ακριβώς δεν την παρακολουθούσα τακτικά το βιβλίο αυτό για μένα θα ήταν κάτι "νέο" εντελώς. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να είναι κάτι εντελώς νέο ακόμα και για αυτούς που την διάβαζαν τακτικά για τον λόγο ότι πέρα από τα ποστ διαδραματίζεται μαζί μια παράλληλη ιστορία που δημοσιεύεται πρώτη φορά εκεί. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο. Το διάβασα μέσα σε 3 ώρες. Ήταν σαν να μου μιλούσε ένας φίλος. Τόσο πολύ ευκολοδιάβαστο και τόσο άμεσο. Γέλασα πολλές φορές διαβάζοντας κάποια από τα ποστ, αλλά συγκινήθηκα κιόλας. Πρώτη φορά σε εκείνο το κεφάλαιο 41. Το ίδιο και στο τέλος του βιβλίου... Ενα βιβλίο που εναλλάσσετε το γέλιο και το κλάμα με τέτοιο τρόπο που δεν ψυχοπλακώνεσαι με τίποτα!

Είναι ένα βιβλίο από αυτά που θα προτείνω για διάβασμα και από αυτά που θα πάρω για δώρο. Παρόλο που γενικά δεν τα πάω καλά με τους έλληνες συγγραφείς πιστεύω ότι αυτή η κοπέλα έχει μέλλον στην συγγραφή. Αν δεν έχει αυτή με τόσο πλούσιο εσωτερικό κόσμο και τόσο όμορφο γράψιμο ποιος θα έχει άραγε?

Εννοείται ότι πλέον θα με έχει συχνή αναγνώστρια του blog της και εύχομαι από εκεί να μάθω ότι κυκλοφόρησε και άλλο βιβλίο κάποια στιγμή.

Είναι ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να το διαβάσει.