Συνήθως τα βιβλία που έχουν εμπορική επιτυχία σπανίως την γλυτώνουν από το να γίνουν ταινίες.Τις περισσότερες φορές συμβαίνει αν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο να απογοητευτείς από την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη.
Θυμάμαι το Σπίτι Των Πνευμάτων της Ιζαμπέλ Αλιέντε που είναι ένα πανέμορφο μυθιστόρημα, σαν κινηματογραφική ταινία ήταν το λιγότερο άνευρη. Το μόνο καλό ήταν το πολύ καλό καστινγκ.
Η σιωπή των αμνών που σαν ανάγνωσμα δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό, παρόλα αυτά παρουσίαζε την ιστορία πολύ πιο ενδιαφέρουσα από ότι η ταινία.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα του Μπρυκνέρ κατέληξε να μοιάζει με παρωδία και ο κατάλογος συνεχίζετε χωρίς τελειωμό σχεδόν (Κώδικας Ντα βίντσι, Η αβασταχτη ελαφρότητα του Είναι, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρεύ κτλ).
Τώρα βγήκε στους κινηματογράφους Το άρωμα του Ζισκίντ και δεν ξέρω αλήθεια αν πρέπει να κάνω τον κόπο να το δω. Εχω πάρα πολλά χρόνια που διάβασα το βιβλίο αλλά αναρρωτιέμαι πως μπορεί ένα βιβλίο που καταπιάνεται κυρίως με τις μυρωδιές περιγράφοντας τε με αριστοτεχνικό σχεδόν τρόπο να φτάσει η αντίστοιχη ταινία του να μπορέσει να μεταδώσει όλες αυτές τις μυρωδιές του!
Υπάρχει όμως μόνο μια ταινία που έτυχε να την δω χωρίς να έχω διαβάσει το αντίστοιχο βιβλίο της μέχρι σήμερα . Πρόκειται για τον Εραστή (The Lover ή L'Amant) της Ντυράς. Οταν πρωτοείδα την ταινία, την λάτρεψα. Οταν την ξαναείδα σιγουρευτηκα ότι συνεχίζε να μου αρέσει παρόλα τα χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνη την πρώτη φορά που την είδα. Και κάθε φορά που μου έρχεται στον νου, πάντα μένει στην άκρη του μυαλού μου ένα αγκαθάκι που μου λέει ότι πρέπει να διαβάσω και το βιβλίο. Αν όντως ένα βιβλίο πάντα υπερέχει της ταινίας τοτε θα απογοητευτώ και είναι κάτι που δεν το θέλω. Αναρρωτιέμαι αν παίξει κάποιο ρόλο το ότι είδα πρώτα την ταινία σε σχέση με όλες τις άλλες φορές που η ανάγνωση προηγούταν.
Δέν ξέρω. Απο την μια νιώθω πως κάτι χάνω αν δεν το διαβάσω με κίνδυνο να απορρίψω την ταινία. Απο την άλλη λέω... επιτέλους... έτσι έτυχε και είδα πρώτη την ταινία... ας μείνει έτσι.
16 comments:
Τι 1-0...
151-0 ήρθε το ματς...
Είναι αποδεδιγμένο, τα βιβλία δεν φτάνονται σε όλα τα είδη. Ειδικά όπου υπάρχει μυστήριο. Πολλά παίζουν ρόλο σε αυτό. Το ότι δημιουργούμε ήχους και εικόνες με το μυαλό μας μέσα στην ησυχία είναι ένα + που σε κρατάει. Ενω στις ταινίες το χάνεις το δικαίωμα. Βλέπεις πρόσωπα που σου επιβάλλουν. Ακούς ήχους που σου επιβάλλουν. Αναγκαστικά πάντα το βιβλίο για μένα θα είναι καλύτερο.
Από "Όνομα του ρόδου" μέχρι "Lord of the rings" κτλ.
Καλημέρα!
Δε ξέρω, είμαι σε δίλημμα...
Λατρεύω ένα καλό βιβλίο, αλλά λατρεύω και τον κινηματογράφο!
Μάλλον, από περιέργεια και μόνο, θα δω μια ταινία, βασισμένη σε ένα βιβλίο. Ίσως να απογοητευτώ. Αλλά, επειδή δύσκολα απογοητεύομαι, μάλλον θα τα ευχαριστηθώ στην τελική και τα δύο!
ΜΗΝ διαβάσεις το βιβλίο...το έκανα εγώ αφού είχα δει την ταινία και απογοητεύτηκα ή απλά δεν μου πάει το γράψιμο της Ντυράς...
Cyrus! Και εγώ αυτό νομίζω τελικά. Αυτά που πλάθει η φαντασία του καθενος μας διαβάζοντας ένα βιβλίο είναι αδύνατον να συγκριθούν με αυτά όταν βλέπουμε μια ταινία.
Rachmaninov, έχεις δίκιο. Αυτό το καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα όταν ακούσεις ένα τραγούδι και μετά δεις το βίντεο κλιπ του. Οι εικόνες που το έχουν ντύσει μοιάζουν τελείως παράταιρες με τις δικές σου εικόνες όταν απλά το άκουγες...
Sofi! Και εμένα μου αρέσει να βλέπω τις ταινίες που βασίζονται σε βιβλία. Ομως... παρόλο που το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ καλό, καταλήγω να περνάω ακτίνες Χ την ταινία και να έχω χάσει την μαγεία της (αν υπήρχε κάτι τέτοιο, γιατί υπάρχουν και εκτρώματα!)
Αn-Lu!! Μην μου πεις??? Είσαι η πρώτη που ακούω να μου λέει ότι απογοητευτηκε από βιβλίο που έγινε ταινία! Ηταν τόσο "έξω από σένα" το γράψιμο της Ντυράς ή απλά ήταν τόσο καλή η ταινία???
Είχες δεν είχες πάλι στα γαμίσια το 'ριξες :p
e αλλο μιαμιση ωρα η ταινια και αλλο οι βδομαδες που θελεις για να τελειωσεις ενα βιβλιο.
αλλα εν αρχη ο λογος μετα ηχος και εικονα ε;
Συμφωνώ οτι τα βιβλία είναι πάντα καλύτερα απο τις ταινίες , αλλά πρέπει να ομολογήσω οτι και μερικές ταινίες ήταν εξαιρετικές (Όσα παίρνει ο άνεμος - Το όνομα του ρόδου- ακόμα και ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών )
Καλησπέρα!!
Αμάν ρε Alitovie!!
Που τα είδες τα γαμίσια??? Και που να έβαζα δηλαδή κανένα βίντεο από το YouTube για την ταινία, για του λόγου το αληθές! :-)
Onomatodosia!! Οχι και εβδομάδες! Εκτός και αν δεν έχεις διάθεση για διάβασμα και ίσα που διαβάζεις 5-6 σελίδες κάθε βράδυ πριν τον ύπνο.
Πάντως, πίστεψε με, σαν εμπειρία δεν συγκρίνεται! Είναι απέιρως πιο ενδιαφέρον το να διαβάσεις το βιβλίο από το να δεις απλά μια ταινία.
Smokecolumn, ναι! Και τον βασιλιά των δακτυλιδιών δεν τον έχω διαβάσει επίσης παρόλο που έχω δει τις ταινίες. Μου έχουν πει όμως ότι επίσης τα βιβλία υπερτερούν!
Εχεις δίκιο πάντως στα συγκεκριμένα παραδείγματα το αποτέλεσμα της μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη ήταν πάρα πολύ καλό.
Το πιο εντυπωσιακό, που μου έχει συμβεί, είναι με το "Θάνατος στη Βενετία". Η ταινία του Βισκόντι απέδιδε αυτούσιες τις εικόνες, που είχε σχηματίσει η φαντασία μου, διαβάζοντας το βιβλίο.
Οι εικόνες που πλάθουμε στον νου μας σπάνια συμφωνούν με αυτές που τελικά βλεπουμε στο πανί.
αργυρένια
Καλημέρα!
Synas! Αυτό πράγματι μοιάζει παράξενο! Εντω μεταξύ την συγκεκριμένη ταινία δεν την έχω δει και το βιβλίο βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου χωρίς να το έχω διαβάσει. Τότε που το ξεκίνησα δεν μου έκανε κλικ για να το τελειώσω και έτσι έμεινε μισό...
Argyrenia! Μου φαίνεται θα πρέπει να αλλάξω τα settings για να επιτρέπονται τα anonymous comments.
Πάντως ναι, έτσι είναι συνήθως όπως το λες.
Κι εγώ με τα βιβλία είμαι.
Μπροστά στις εικόνες που φανταζόμαστε διαβάζοντας ένα βιβλίο, με τα εφε που φτιάχνει η φαντασία κανένα σκηνοθετικό εύρημα δεν πιάνει μια.
Έπειτα οι ταινίες αναγκαστικά ακολουθούν τον νόμο μια πιο αφαιρετικής προσέγγισης ακόμα και στο σενάριο για οικονομία χρόνου. Αυτό όμως αποδυναμώνει την ιστορία που σε ένα βιβλίο χτίζεται από τις λεπτομέρειες.
Το ίδιο γίνεται και με το ύφος, το κλίμα που δημιουργεί ο συγγραφέας -ή ο μεταφραστής/ σεναριογράφος- και εκεί ο σκηνοθέτης μπορεί να το πετύχει ή όχι.
Πάντως όσες φορές έχει τύχει να διαβάσω βιβλία στα Ελληνικά και μετά σε αρχική γλώσσα Αγγλικά η διαφορά στο ύφος εξ αιτίας της μετάφρασης ήταν τεράστια.
Για να μην πω για την ποίηση!
Κι εγώ βιβλίο ψηφίζω!!Προτιμώ τη δική μου φαντασία, από την φαντασία του σκηνοθέτη!! :)
Ralou!!
Εχεις δίκιο όσον αφορά τις μεταφράσεις. Δυστυχώς όμως χρειάζεται πολύ καλή γνώση της γλώσσας για να μπορείς να διαβάζεις το πρωτότυπο. Και η ταινία μοιάζει στην ουσία με μια μετάφραση. Αλλες φορές πετυχημένη και άλλες αποτυχήμενη! Σε κάθε περίπτωση η αρχική μορφή είναι το καλύτερο δυνατό.
Blogaki! Ναι! Και αναλόγως την οπτική του συγγραφέα βγαίνει και η ταινία. Εχει όμως και πετυχημένες μεταφορές όπως και να το κάνουμε.
Post a Comment