True Stories No2: This is the end...

From: http://www.73vulture.com/

Η τελευταία μας μαγνητική έγινε. Σε περίπου μια εβδομάδα μετά έχουμε προγραμματισμένη επέμβαση για τοποθέτηση καθετήρα port a cath έτσι ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε τις χημειοθεραπείες απρόσκοπτα. Μια μέρα πριν πάμε για τις απαραίτητες εξετάσεις αίματος και αφού τελειώσαμε τις απαραίτητες διαδικασίες για να μπούμε στο χειρουργείο την επόμενη μέρα, πηγαίνουμε να πάρουμε την μαγνητική μας. Η γραπτή έκθεση που την συνοδεύει μας ανησυχεί και αφού δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε, την παίρνουμε παραμάσχαλα και γυρνάμε όλους τους γιατρούς που από την αρχή είχαν  εμπλακεί στην περίπτωση μας. Συναντιόμαστε λοιπόν με τον νευροχειρούργο, με την ακτινοθεραπεύτρια και τέλος με την απεικονίστρια. Όλοι τους, βρήκαν χρόνο από την μέρα τους να διαθέσουν κατόπιν της απρόσμενης επίσκεψης μας σε εμάς τους πρώην-νυν ασθενείς τους. Κατά την άποψη και των τριών δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε ένα σαφές συμπέρασμα. Για άλλη μια φορά τα αποτελέσματα των εξετάσεων μας ήταν μπερδεμένα. 

Αποφασίζουμε να περιμένουμε την σειρά μας για εξέταση έτσι ώστε να τα δει και ογκολόγος ο οποίος θα είχε και τον τελευταίο λόγο. Δίνουμε τις μαγνητικές στην νοσηλεύτρια να τις τοποθετήσει στον χώρο που πρόκειται να εξεταστούμε όταν έρθει η σειρά μας και περιμένουμε.
Φθάνει η σειρά μας και μέσα στο ιατρείο δεν υπάρχουν πουθενά οι μαγνητικές. Μάλλον θα έγινε κάποιο λάθος μας λέει ο γιατρός και οι μαγνητικές πήγαν στον ιατρικό μας φάκελο μαζί με τις υπόλοιπες μας μαγνητικές στον χώρο του νοσοκομείου. Τονίζουμε στον γιατρό ότι υπήρξαν κάποια αδιευκρίνιστα ευρήματα και για αυτό πήραμε γνώμη από όλους τους υπόλοιπους γιατρούς. Μας λέει ότι θα τα δει κατά την διάρκεια της μέρας όταν πάει στο νοσοκομείο και μας κανονίζει εισαγωγή για τον επόμενο κύκλο χημειοθεραπείας μας μία εβδομάδα μετά.
Εμείς εν τω μεταξύ πάμε το παιδί το επόμενο πρωινό για την τοποθέτηση του καθετήρα. Δεν θέλω να σκέφτομαι τα πολλαπλά κοψίματα στο κορμάκι του γιατί το χειρουργείο δεν πήγε τελικά και τόσο καλά, ούτε τον πόνο που τράβηξε τις επόμενες μέρες. Ταυτόχρονα νιώθουμε μια ανασφάλεια σχετικά με τα ευρήματα της μαγνητικής. Δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε. Μας περνούσε από το μυαλό το χειρότερο, αλλά δεν ξέραμε σε ποιο βαθμό να ανησυχούμε. Ταυτόχρονα σκεφτόμασταν ότι κανείς δεν μας επιβεβαίωσε το χειρότερο, οπότε γιατί να ανησυχούμε τζάμπα? Κάπως έτσι, με το να είμαστε μέσα σε μια συνεχή αμφιβολία, πέρασε μια εβδομάδα.
Φθάνει η μέρα που μας είχαν προγραμματίσει να ξεκινήσουμε τον επόμενο κύκλο χημειοθεραπείας. Παρουσιαζόμαστε έτοιμοι να διανυκτερεύσουμε και όταν έρχεται η σειρά μας ο γιατρός μας λέει οτι δεν υπάρχουν κρεβάτια ελεύθερα και ότι τελικά θα κάνουμε εισαγωγή την επομένη το πρωί. Ρωτάμε τότε αν είδε τις μαγνητικές και αν αλλάζει κάτι ή συνεχίζουμε κανονικά το πρωτόκολλο μας. Μας λέει ότι την είδε και ότι συνεχίζουμε κανονικά.
Και φεύγουμε σχετικά ήσυχοι. Σκεφτόμαστε ότι αφού είδε τις εξετάσεις ο γιατρός που έχει τον τελευταίο λόγο και μας λέει ότι συνεχίζουμε κανονικά την θεραπεία μας άρα δεν συμβαίνει αυτό που φοβόμασταν.


Και μετά ξεκινάει το δράμα.
Την επόμενη μέρα το πρωί εμφανιζόμαστε στο νοσοκομείο, καλωδιώνουν το παιδί, του ξεκινάνε ενυδάτωση και αντιεμετικά και μας τοποθετούν σε κάποιο δωμάτιο. Σε κάποια φάση βλέπω την νοσοκόμα να βάζει ένα φάρμακο και την ρωτάω ποιο φάρμακο βάζει και μου λέει ένα όνομα που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Λέω στην νοσοκόμα να σταματήσει την έκχυση του φαρμάκου μέχρι να συνεννοηθώ γιατί αλλάξαμε πρωτόκολλο. Εκείνη την στιγμή μπαίνει στο δωμάτιο ο μπαμπάς κουβαλώντας τις τσάντες της διανυκτέρευσης. Του λέω τι συνέβη και μου λέει ότι το ξέρει. Συναντήθηκε τυχαία με τον γιατρό στον διάδρομο καθώς ανέβαινε να φέρει τα πράγματα και του είπε για την αλλαγή του πρωτοκόλλου.
Πηγαίνω στα γραφεία των γιατρών. Στην αίθουσα των συσκέψεων τους, βρίσκω τους 3 γιατρούς που είχαν απομείνει και δεν έλειπαν σε άδεια. Χτυπάω την πόρτα και διαδραματίζεται πάνω κάτω ο εξής διάλογος :


Εγώ: Συγνώμη μπορώ να ρωτήσω γιατί αλλάξαμε πρωτόκολλο?
Γιατρός: Είμαστε σε σύσκεψη τώρα
Εγώ: Οκ. Να ξέρετε μόνο ότι έχω πει στην νοσοκόμα να σταματήσει το φάρμακο μέχρι να ενημερωθώ γιατί αλλάξαμε φάρμακα.
Γιατρός: Θέλετε να σας μιλήσω ανοικτά?
Εγώ: Ναι βέβαια
Γιατρός: Το παιδί δεν έχει ζωή
Εγώ: Και αυτή η αλλαγή πρωτοκόλλου τι πιθανότητες του δίνει?
Γιατρός: Μηδαμινές αλλά είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.
Εγώ: Τότε ποιος ο λόγος?



Σε εκείνη την φάση η σύσκεψη διαλύθηκε όπως καταλαβαίνετε. Τότε πια θεωρήθηκε αναγκαίο κακό από τον γιατρό ότι έπρεπε να εξηγήσει στους γονείς την απόφαση που πήρε να αλλάξει την θεραπεία με περισσότερα λόγια από την φράση "Το παιδί δεν έχει ζωή"


Σε εκείνη την συνάντηση λοιπόν μας είπε ότι το παιδί βρίσκεται σε πρόοδο νόσου και ότι την βγάζει δεν την βγάζει 2-3 μήνες αλλά θεός δεν είναι δεν ξέρει το πότε ακριβώς. Εκεί μας λέει ότι και αυτή η αλλαγή πρωτοκόλλου δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα στην ουσία παρά μόνο κάποια "ποιότητα" ζωής όπως μας είπε. Έλεγε ποιότητα και εγώ καταλάβαινα παράταση. Μια παράταση όπου το παιδί θα μπαινόβγαινε κάθε 2-3 μέρες στο νοσοκομείο (το έχω δει το έργο ξανά), όπου θα μας καθήλωνε για όσο χρειαζόταν να τελειώσει το πρωτόκολλο (γιατί δεν θα ήταν επ' αόριστο φυσικά) ή όσο ζούσε το παιδί ή όσο να γίνει η επόμενη μαγνητική στο τρίμηνο, μακριά από το σπίτι μας, όπου αν τα ευρήματα έδειχναν πάλι πρόοδο νόσου τότε θα είμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο με την μόνη διαφορά ότι το παιδί θα ήταν σε πολύ χειρότερη φυσική κατάσταση, ανοσοκατασταλμένο και αδύναμο.
Αφού λοιπόν δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα ζητήσαμε να πάμε σπίτι μας και αν μπορούσε να μας δώσει κάποια αγωγή από το στόμα η οποία όμως απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν να μην ρίχνει τα αιμοπετάλια του γιατί δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μετάγγιση στο νησί που ζούμε.


Δεν θα συνεχίσω με άλλες λεπτομέρειες από τα υπόλοιπα  γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη και την επόμενη μέρα. Εξάλλου έχω τόσα μα τόσα πολλά να πω που θα έπρεπε να γράφω σελίδες επί σελίδων και τώρα έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Αρκούν αυτά που αναφέρω παραπάνω. Να προσθέσω μόνο ότι όταν είπα ότι τουλάχιστον να το ξέραμε να μην κάναμε το χειρουργείο για τον καθετήρα, γιατί εκτός ότι θα γλύτωνε από τους πόνους εκείνους, δεν θα είχε πάνω του το παιδί ένα ξένο σώμα που μπορεί να μολυνθεί και τώρα δεν θα χρειαζόταν να συντηρούμε κάτι που τελικά του είναι άχρηστο. Ξέρετε τι μου απάντησε? Θα του χρειαστεί στο τέλος για να παίρνει την μορφίνη του για τον πόνο.


Αυτοί είναι οι γιατροί... Αυτός είναι ο τρόπος τους... Αυτή είναι η δουλειά τους και με αυτόν τον τρόπο την κάνουν. Δεν είμαι μελοδραματική. Ούτε περίμενα να μου ανακοινώσουν ότι οι μέρες του παιδιού μου είναι μετρημένες παρουσία ψυχολόγου (που τέτοια πολυτέλεια?). Περίμενα το αυτονόητο από έναν γιατρό. Να ενδιαφερθεί για τα αποτελέσματα της εξέτασης του ασθενή τους το γρηγορότερο δυνατό και να μας ενημερώσει έγκαιρα. Ανθρώπινα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

True Stories Νο1: Η φλόγα που μας καίει...

Φάση 1η: Το παιδί στην εντατική μετά από εγχείρηση αφαίρεσης κακοήθους όγκου. Μετά στην νευροχειρουργική όπου την φροντίδα πια του παιδιού (και καλύτερα ίσως) την αναλαμβάνουμε εμείς οι γονείς. Και στις δύο περιπτώσεις είμαστε εκεί από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Ογκολογικό περιστατικό αναμφίβολα. Εμείς οι γονείς, όντας από επαρχία, σκεφτόμαστε ότι ίσως μπορεί να μας φανεί χρήσιμος ο σύλλογος που υποτίθεται κάνει αυτό. Προσφέρει στέγη σε γονείς από επαρχία που χρειάζεται να μείνουν μήνες στην πρωτεύουσα για την θεραπεία τους. Φευ. Είχαμε απατηθεί οικτρά. Πήγα εκεί και έκανα αίτηση για να μας παραχωρήσουν κάποιο δωμάτιο έτσι ώστε να μην γυρνάμε σαν την άδικη κατάρα γύρω γύρω από το νοσοκομείο όταν δεν ξεροσταλιάζουμε στο δωμάτιο 2Χ3 της αναμονής της εντατικής. Και μετά, όταν είμαστε στην νευροχειρουργική, να μπορούμε να το χρησιμοποιούμε για να κοιμόμαστε εναλλάξ και να αφήνουμε κάποια προσωπικά είδη έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ξεπαραδιαζόμαστε στα ταξί.


Τι νομίζετε ότι μας είπαν? Ότι για να μας δεχτούν πρέπει να έχουμε κάνει εισαγωγή στο ογκολογικό. Αλλιώς δεν γίνεται. Δηλαδή με λίγα λόγια. Δεν μας νοιάζει που έχετε παιδί με καρκίνο και ας είμαστε υποτίθεται σύλλογος που φροντίζει τους γονείς που τα παιδιά τους έχουν καρκίνο. Δεν μας νοιάζει το πως θα την παλέψετε τον ένα μήνα και βάλε πριν μπείτε στο ογκολογικό. Εμείς για να επεξεργαστούμε καταρχήν την αίτηση σας πρέπει να μας το υποδείξει γιατρός από το ογκολογικό. Ο οποίος ποτέ δεν εμφανίστηκε...

from http://www.hmt.com.gr

Φάση 2η: Είμαστε πια επίσημα στο ογκολογικό. Κανείς γιατρός δεν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να ενημερώσει τους γονείς, εμάς δηλαδή, για την κατάσταση του παιδιού, για το τι μέλλει γενέσθαι, τι θεραπεία θα ακολουθήσουμε, ποιο είναι το πλάνο, τι ελπίδες έχουμε, τι να περιμένουμε τέλος πάντων κτλ. Κανείς. Αυτό όμως που δεν παρέλειψαν ήταν να μας ετοιμάσουν πρώτο από όλα και χωρίς να το ζητήσουμε γιατί εν τω μεταξύ είχαμε βρει που θα μέναμε, το χαρτί που θα μας άνοιγε τις πόρτες του πολυπόθητου ξενώνα. Πήγα από περιέργεια. Και έφυγα απελπισμένη από αυτά που είδα και άκουσα. Οταν πήγα να μου δώσουν τα κλειδιά ένας υπάλληλος εκεί ανέλαβε να μου δείξει το δωμάτιο το οποίο προτίθετο να γίνει το σπίτι μου τους επόμενους μήνες καθώς και να με ενημερώσει για τους κανόνες του ξενώνα.


Δεν τα θυμάμαι όλα και πως άλλωστε όταν γραπτώς ήταν τουλάχιστον 3 σελίδες Α4 τις οποίες παρόλο που με έβαλαν να τις υπογράψω δεν μου έδωσαν αντίγραφο τους παρόλο που το ζήτησα προβάλλοντας μια φθηνή δικαιολογία και ρίχνοντας το στο μισοαστείο ότι δεν είναι δα και τόσο αυστηρά τα πράγματα και ότι εδώ είμαστε οικογένεια και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι θα τα βρούμε όλα στην πορεία και ένα σωρό άλλες κοινοτοπίες.


Μερικοί από τους κανόνες του ξενώνα που υποτίθεται παρέχει φιλικό, οικείο περιβάλλον για τους γονείς και το άρρωστο παιδί τους είναι οι εξής οι οποίοι πρόκειται να μείνουν ανεξίτηλοι στην μνήμη μου όσος καιρός και να περάσει.


1. Τα πλυντήρια είναι κοινόχρηστα και για να διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του ξενώνα, θα έχετε δικαίωμα να πλένεται τα ρούχα σας μία φορά την εβδομάδα κατόπιν συνεννόησης με τους ενοίκους των δωματίων των υπολοίπων ορόφων που είναι στην ίδια θέση με το δικό σας. Το στεγνωτήριο έχουν δικαίωμα να το χρησιμοποιούν μόνο γονείς των οποίων η κατάσταση της υγείας των παιδιών τους απαγορεύει το άπλωμα των ρούχων σε ανοικτό χώρο. Οι υπόλοιποι, απλώνεται στην ταράτσα. (Σκεφτείτε μόνο να είναι χειμώνας και εσείς να πηγαινοέρχεστε στο νοσοκομείο κουβαλώντας λάτρα)


2. Υπάρχει κοινόχρηστη κουζίνα, στην οποία μπορείτε να μαγειρεύετε κατόπιν συνεννόησης με όλους τους υπόλοιπους ενοίκους του ξενώνα. Απαγορεύονται τα delivery. Αν θέλετε να φάτε κάτι απ' έξω μπορείτε να φάτε εκτός του ξενώνα, στα σκαλιά της εισόδου π.χ.


3. Επιτρέπεται να τρώτε μόνο στην τραπεζαρία και απαγορεύεται να τρώτε μέσα στο δωμάτιο. (Σκεφτείτε ένα παιδί όπως το δικό μου αλλά και τόσα άλλα που δύσκολα μπορούν να μετακινηθούν...)


4. Έχει δικαίωμα ο υπεύθυνος του ξενώνα να κάνει αιφνιδιαστικές εφόδους στο δωμάτιο που φιλοξενείστε είτε είστε μέσα είτε εκτός για να επιβεβαιώσει ότι κάνετε σωστή χρήση του και ότι τον κρατάτε καθαρό.

Να μην αναφερθώ στην κατάσταση των δωματίων ε? Νομίζω είναι περιττό.


Φάση 3η: Είμαστε στα εξωτερικά ιατρεία του ογκολογικού... Την ώρα που έρχεται η σειρά μας και ξεκινάει η εξέταση μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα, μπαίνει η νοσοκόμα και αμέσως πίσω της σε έξαλλη κατάσταση, αλαλλάσσοντας αφιονισμένη για κάτι που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε η υπεύθυνη-διευθύντρια του συλλόγου που καίει να τα χώνει στην νοσοκόμα και κατόπιν στον γιατρό. Εννοείται ότι η εξέταση διακόπηκε και για 1-2 λεπτά ήταν σαν να μην υπήρχαμε στο πλάνο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε το ανεπιθύμητο ακροατήριο και κατέβασε τους τόνους. Συνέχισε όμως να τα χώνει στην νοσοκόμα την οποία είχε πάρει στο κατόπι, ψιθυριστά πλέον.


Φάση 4η: Η γιατρός που είναι η σειρά της κάνει την πρωινή γύρα στα δωμάτια των ασθενών. Στο κατόπι της καθ όλη την διάρκεια της γύρας είναι η υπεύθυνη-διευθύντρια του εν λόγω συλλόγου. Μπαίνει και αυτή μαζί με την γιατρό και τις νοσοκόμες στα δωμάτια των ασθενών και παρακολουθεί από κοντά την εξέταση του κάθε παιδιού. Ιατρικό απόρρητο σου λένε. Αστεία υπόθεση. Στη στάση στο δίπλα δωμάτιο διαδραματίζεται ο εξής διάλογος στην διάρκεια της εξέτασης του παιδιού δίπλα όπως μου τον μετέφεραν παρόντες του δωματίου.


Υπεύθυνη συλλόγου: Το θυμάστε το παιδί εκείνο που είχε την ίδια πάθηση με αυτό εδώ του οποίου η μαμά πέρσι τέτοιο καιρό το πήρε και το πήγε Αγγλία?

Γιατρός: Ναι το θυμάμαι

Υ.Σ. Ε! Υποτροπίασε πριν λίγο καιρό.

Γιατρός: Α! Ναι? Όχι γιατί η μάνα του μας έκανε την έξυπνη.



Δηλαδή... Το να θέλει ένας γονιός να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή για το παιδί του, το να θέλει να του ανοίξει μια πόρτα όταν αυτοί του την κλείνουν είναι απλά εκτός πλάνου γιατί ενδέχεται να πληγωθεί ο εγωισμός τους αν βγουν λάθος. Οι υπόλοιποι που υποτίθεται σε στηρίζουν να σε συζητάνε όχι για να βοηθήσουν βέβαια αλλά για να τονωθεί ο εγωισμός των γιατρών που είχαν μια πραγματική αποτυχία στα δεφτέρια τους.... αυτήν που λέει ότι αυτοί δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο ενώ κάποιος άλλος έχει ακόμα να κάνει και να παλέψει... Γιατί αυτή μόνο είναι απτή αποτυχία τους. Όλοι οι υπόλοιποι θάνατοι που είναι ένα σχεδόν σύνηθες φαινόμενο εκεί, δεν είναι. Εκεί δεν έφταιγαν αυτοί. Εκεί έφταιγε ο οργανισμός του παιδιού που δεν άντεξε, που υπέκυψε στην λοίμωξη που ο καρκίνος του ήταν too aggressive.



Αυτά όλα συνθέτουν την εικόνα των ανθρώπων που είναι βαλμένοι σε καίριες θέσεις για να σταθούν δίπλα σας, σε εσάς και το παιδί σας. σε μια τόσο δύσκολη φάση της ζωής σας. Εύχομαι μόνο κανείς να μην πέσει στην ανάγκη τους ποτέ.

Let's talk about... cancer

Ένα πράγμα μπορείς να πεις με σιγουριά γι αυτήν την ασθένεια... Σε φέρνει κοντά στον θάνατο. Και δεν εννοώ μόνο με την κυριολεκτική έννοια.

Σε κάνει να αναθεωρήσεις την ζωή σου, να την αντιληφθείς με ένα νέο τρόπο, σαν ένα παιχνίδι που όμως δεν είναι και τόσο παιχνίδι, που νομίζεις ότι έχει κανόνες αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει.
Τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν ναι, αλλά πάντα στους άλλους, ποτέ σε εμάς. Εμείς είμαστε πάντα η εξαίρεση του κανόνα.

Έτσι και εγώ πίστευα ότι τίποτα κακό ποτέ δεν θα μου συνέβαινε. Ότι πάντα θα ζούσα σε μια γλυκιά ρουτίνα διανθισμένη από ασήμαντες δυσκολίες που νόμιζα ότι μου μιζέριαζαν την ζωή. Έτσι νόμιζα. Και μια μέρα ξύπνησα και αντί να κάνω χειροτεχνίες και  baking  για τα παιδάκια μου, βρέθηκα να γυρνάω σαν την άδικη κατάρα από το ένα νοσοκομείο στο άλλο.

Το ένα από τα διδυμάκια μου διαγνώσθηκε με όγκο στο κεφάλι. Κακοήθη φυσικά. Όπως μου είπε ένας φίλος που γνώρισα από εδώ μέσα και τυγχάνει να έχουμε και ίδια μέρα γενέθλια, όταν έμαθε τα νέα μου, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε ένα παιδί, είναι απλά αδικία.
Είναι πράγματι. Μου είναι πλέον οφθαλμοφανές. Όχι μόνο γιατί βλέπω το έξι χρονών παιδί μου να παλεύει για την ζωή του, αλλά γιατί βλέπω καθημερινά σχεδόν, βρέφη ακόμα να κάνουν το ίδιο.

Θα θελα να γράψω για το πως αντιμετώπισα το  θέμα από την αρχή. Δεν ξέρω αν μπορώ. Όλα αυτά έχουν περάσει πια στην σφαίρα του παρελθόντος αυτού που πέρασε χάθηκε και δεν υπάρχει.

Θυμάμαι το σάστισμα όταν άκουσα απέξω απέξω τα νέα χωρίς ακόμα να ξέρω τι ακριβώς σημαίνουν και τι συνεπάγονται.

Θυμάμαι την προσπάθεια να κατανοήσω πόσο σοβαρό ήταν και χρειαζόταν ένα τετοιο μεγάλο χειρουργείο. Θυμάμαι τον πανικό, την απελπισία που ένιωσα σαν ήδη να είχα χάσει το παιδί μου.

Θυμάμαι ότι είχα την αίσθηση ότι έκανα κακό στο παιδί στην προσπάθεια μου να το κρατήσω στην ζωή.

Θυμάμαι την απόγνωση μου στα ακούσματα των λέξεων καρκίνος, χημειοθεραπεία, ελπίδες.

Θυμάμαι ότι είχα το πριν στο μυαλό μου που μου γεννούσε καθημερινά καινούργιες λύπες, έφερνε δάκρυα στα μάτια, που θόλωναν το παρόν που ζούσα και με έκαναν να μην βλέπω καν μέλλον.

Μια μέρα αποφάσισα ότι όλο αυτό δεν είχε κανένα νόημα πια. Η ζωή μου είχε αλλάξει, και έπρεπε να ακολουθήσω την αλλαγή, να βρω μια ομορφιά μέσα σε αυτήν για να μπορέσει να εξελιχθεί.

Δεν λέω ότι έχω πλέον βρει τον τρόπο να νταραβεριστώ με επιτυχία το όλο αυτό θέμα που λέγεται καρκίνος. Όχι. Δεν μπορείς να είναι κανείς τόσο δυνατός που να μπορεί να είναι προετοιμασμένος κανείς με όλα αυτά που απορρέουν από αυτήν την νόσο. Δεν μπορείς με κανένα τρόπο να προετοιμαστείς και να δεχτείς εκ προοιμίου ότι μπορεί να χάσεις το παιδί σου κάποια μέρα, τόσο σύντομα, τόσο άδικα. Δεν μπορείς καν να σκεφτείς πως είναι όταν ένα μέλος της οικογένειας είναι μακροχρόνια άρρωστο, για μήνες ή και χρόνια όταν σε κανονικές συνθήκες μια  απλή γαστρεντερίτιδα που κρατάει μια εβδομάδα μπορεί να αποδιοργανώσει εντελώς την οικογενειακή ρουτίνα.

Μπορείς όμως να νιώσεις και να δώσεις χωρίς να λυπάσαι, όσο πιο πολύ μπορείς,  αγάπη και απόλυτη αποδοχή, όλα αυτά που περισσότερο  από όλα τα φάρμακα  και τις θεραπείες έχει ανάγκη το παιδί σου.

Μπορείς να δείξεις την συμπόνια σου και το έμπρακτο ενδιαφέρον σου για το κάθε τι που αντιμετωπίζει ο δίπλα σου και πριν ήσουν πολύ απασχολημένος με την "ζωή σου" για να το κάνεις.

Μπορείς απλά να είσαι θετικός. Θετική στάση σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Εξάλλου μόνο το παρόν υπάρχει. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια του νου που περιπλέκουν την εικονική του πραγματικότητα.

Στην εντατικη...

Τι θυμήθηκα τωρα... 

Αυτο που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.

Εκείνες τις πρώτες μέρες που το παιδι ηταν στην εντατικη. Μας θυμάμαι εμένα και τον άντρα μου να ξυπνάμε αξημέρωτα, αν είχαμε καταφέρει να κοιμηθούμε κάποιες ώρες, να κόβουμε βόλτες ολημερίς έξω απο την εντατικη περιμένοντας κάποιον να μας πει κάτι για το παιδι που ηταν μέσα μόνο του, πως είναι, τι κάνει, αν κλαίει, αν πονάει... 

Μπορει να ξεχάσω αυτά που μας έλεγαν, αλλα δεν θα ξεχάσω ποτέ σε μια μας επίσκεψη μετα το πρώτο χειρουργειο, το παιδάκι μου τρομαγμένο να μας παρακαλαει να φύγουμε απο εκει και να λέει επίμονα "θελω να πάμε σπιτι, πάρτε με απο αυτόν τον γιατρό"...

Και μετα το μεγάλο χειρουργειο πια, που ούτε να μιλήσει μπορούσε, ούτε το σάλιο του να καταπιεί, ούτε το δάκτυλο του να κουνησει, που όταν έφθανε το τέλος του επισκεπτηριου και του ανακοινωναμε οτι θα φεύγαμε σε λίγο και εκείνος έπρεπε να μεινει πάλι μόνος του εκει, χωρίς την μαμά και τον μπαμπά, ανάμεσα σε ενα μάτσο ξένους που μόνο πόνο του προκαλούσαν, δεν θα ξεχάσω πως μέσα σε δευτερόλεπτα τα ματιά του άρχιζαν να γυαλίζουν και ενα δάκρυ άρχιζε να στάζει απο την άκρη του ματιού του... Τι και αν δεν μπορούσε να μιλήσει; Τα έλεγε ολα...και σε αποστομωνε...

Μετα το σοκ...

Βγήκαμε απο την αιθανομίχλη, το απόλυτο σκοτάδι, την βαθιά κατάθλιψη.

Βρήκαμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε το παρόν, που περιλάμβανε ένα παιδι που βγήκε βρέφος και κάτι χειρότερο απο το χειρουργείο, το άλλο μας παιδι να βρίσκεται μακριά μας, στο σπιτι μας που έχουμε μήνες πλέον να δουμε, χωρίς να έχουμε προλάβει να του πούμε γιατι και πως έμεινε μόνο του εκει μακριά απο όλους έμας που ήξερε για οικογένεια του, και εμάς να βρισκόμαστε  μονίμως  στο τρέξιμο, να αναρωτιόμαστε αν κάνουμε το σωστό, αν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, αλλα ποτέ να μην ειμαστε σίγουροι για τίποτα. 

Τωρα ειμαστε πάλι όλοι μαζί. Σε λίγο θα ειμαστε πίσω στο σπιτι μας. Μπορει να μην είναι για πολυ αλλα και αυτο καλό θα ειναι για όλους μας πιστεύω. 

Το ενα μου παιδάκι είναι πολυ άρρωστο. Βέβαια πριν ξεκινήσει θεραπεία δεν φαινόταν τόσο άρρωστο όσο τωρα. Αλλα όλοι λένε οτι μόνο κάνοντας αυτή την θεραπεία εχει ελπίδες να ζήσει. Το τίμημα το βραχυπρόθεσμο είναι οτι πρέπει να το άρρωστήσουν για να το κάνουν καλα. ΑΝ το κάνουν καλα. Το μακροπρόθεσμο τίμημα ούτε θελω να το σκέφτομαι. Θα νιώσω σαν ένας κοινός εγκληματίας. Αυτο μου βγαίνει ενστικτωδώς ως άμυνα, αλλα το ακούω συνεχώς απο τους γύρω μου σε διάφορες παραλλαγές, όπως όταν μου λένε, ενα βήμα την φορα, δηλαδή μην σκέφτεσαι ολα αυτά που εξαιτίας αυτού που συμβαινει σήμερα μπορει να προκληθούν αύριο. Επίσης η ψυχολόγος μου το είπε κάπως αλλιώς, παράλογη σκέψη το είπε. Να μην σκέφτομαι οτι μπορει εγώ να φταίω με κάποιον τροπο για αυτήν ή ακομα την μελλοντική κατάσταση. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει αυτά τα δυο να είναι τελείως διαφορετικές κουβέντες για τελείως διαφορετικά πραγματα. Πρέπει να εχουν πάντως κοινό παρονομαστή αλλιώς δεν εξηγείται που εμένα μου ακούγονται ακριβώς ίδια...

Black out

Δεν έχω ύπνο. Μόνο σκέψεις. Συνεχώς. Οι προβλέψεις για την έκβαση της επέμβασης αύριο είναι πολύ δυσοίωνες. Δεν μας δίνουν πολλές ελπίδες. Το καταλαβαίνω το νοιωθω.

Νιώθω ανήμπορη για οτιδήποτε. Ακόμα και για να καθησυχασω και ήρεμησω το λατρεμένο μου παιδάκι, τον παφουλη μου, τον ταντουλη μου, που βρίσκετε μόνος και απελπισμένος μέσα σε μια εντατική. Πριν μερικές ώρες που ήμουν μαζί του με παρακαλούσε να τον παρω απο αυτόν τον γιατρό και να φύγουμε σπιτι μας οι τρεις μας, εγώ, αυτός και ο μπαμπάς. Άχ λατρεία μου... Να ξέρες μόνο πόσο πολύ το θέλω...
Θέλω να μπορούσα να προσευχηθω όπως τότε που ήμουν και εγώ μικρή σαν και σένα, και παρακαλούσα τον θεό που ήμουν σίγουρη οτι ολα τα μπορεί, να κάνει οτι κάνει για να σταματήσω να βλέπω άσχημα όνειρα τα βραδιά, που με τρομάζουν τόσο που ξυπνάω κλαιγοντας και έπρεπε να μπω στην αγκαλιά της μαμάς μου που έτρεχε γρήγορα μέσα στην νύχτα να με αγκαλιάσει και να καθυσυχασει τους φόβους μου και να διαλύσει τον τρόμο που ένιωθα. Και το έκανε. Γινόταν. Δεν έβλεπα πια άσχημα τρομακτικά όνειρα όταν δεν ξεχνούσα την προσευχή μου. Έτσι θα θελα να μπορούσα να προσευχηθω και pτωρα. Να τον παρακαλέσω αυτόν που ολα τα μπορεί να μπορέσει και τούτο. Να σταθεί δίπλα σου κάθε στιγμή απο δω και πέρα. Να σου χαρίσει απλόχερα δύναμη να αντιμετωπίσεις οτι σου ´τυχε, να πάρει μακριά όλους τους φόβους σου, να σου δώσει ΖΩΗ και να μην στην πάρει. Να σε κάνει να νιώθεις ζεστασιά και ασφάλεια σαν να ´´σαι μέσα στην αγκαλιά μου. Είσαι ακόμα τόσο μικρουλης. Αλλα ήδη τόσο βασανισμένος.
Κλαίω. Νιώθω τύψεις οτι δεν σου πρόσφερα απλόχερα την αγάπη μου. Οτι δεν ήταν αρκετή. Θέλω να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να νιώσω ξανά την ανείπωτη αυτή γαλήνη που ένιωθα τα βραδιά όταν ξυπνούσα και σε έβλεπα εσένα και τον αδερφούλη σου να κοιμάστε ήσυχα στα κρεβάτακια σας και να μοιάζετε δυο μικροι άγγελοι. Αλλα περισσότερο θέλω να το ζήσω ξανά στο μέλλον.
Θέλω να γίνεις πάλι καλά.
Σε περιμένει ο αδερφούλης σου που μόνο για σένα ρωτάει κάθε φορά που του μιλάω. " είναι πολύ άρρωστος ο Χρηστος μας μαμά;" "Ποτέ θα γυρίσει πίσω;" "Εγώ θέλω τον Χρήστο να κοιμάτε δίπλα μου..."
Αυτά τα θέλω να γίνουν πραγματικότητα. Αυτά είναι η προσευχή μου, η ευχή μου, η ελπίδα μου, ο κόσμος μου όλος...

Everyday.me

Από το iPhone μου

Όταν κάνεις σχέδια...

Ένα από αυτά που δεν είχα σκεφτεί προτού κάνω τα παιδιά ήταν το γεγονός ότι δεν θα μπορούσα να προγραμματίσω κάτι χωρίς να έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι μπορεί να αναβληθεί για τον οποιοδήποτε λόγο. Αυτό φυσικά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο αυτών που έχουν παιδιά. Είναι μέρος της ζωής όλων μας. Απλά όταν έχεις παιδιά, και ειδικά μικρά σε ηλικία σου συμβαίνει απείρως συχνότερα οπότε και το εμπεδώνεις θες δεν θες.

Προγραμματίζεις για παράδειγμα να πας στο super market το απόγευμα π.χ. και μισή ώρα πριν κάποιος ανεβάζει πυρετό και τα ψώνια αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας. Ή  μπορεί να έχεις σκεφτεί να κάνεις το γαμάτο φαγητό που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη στην οικογένεια χωρίς να χρειαστεί να μπλεχτείς με τα της κουζίνας την επόμενη μέρα, και αφού το ετοιμάσεις αντί να το τσακίσετε οικογενειακώς, κάποιος  φέρνει μια γαστρεντερίτιδα σπίτι, το φαΐ μπαίνει στο ψυγείο και εσύ αν την γλυτώσεις  και δεν κολλήσεις, βρίσκεσαι να βράζεις κάτι νερόβραστο μπας και γλυτώσεις κανένα πλυντήριο τουλάχιστον.

Κάπως έτσι την έπαθα για άλλη μια φορά την προηγούμενη εβδομάδα, όπου σχεδίαζα η καλή σου να πάω σε μια παρουσίαση βιβλίου, και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά στην συνηθισμένη λατρεμένη οικογενειακή ρουτίνα, το αμέσως προηγούμενο βράδυ τα δεδομένα ανατράπηκαν σε βαθμό να σκέφτομαι τι να βάλω μέσα στην τσάντα για το νοσοκομείο. 

Αυτό το απρόοπτο, απρόσμενο και αναπάντεχο γεγονός που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμού ή έστω σκέψης που όχι απλά σου ξεπρογραμματίζει το super market ή στέλνει ένα φαΐ στα σκουπίδια αλλά έχει συνέπειες πολύ πιο σοβαρές, που αν είσαι τυχερός δεν θα αλλάξει την ίδια σου την ζωή, πάντα θα με κάνει να νιώθω πόσο ελάχιστα μπορώ να επέμβω σε αυτό που μου επιφυλάσσει η ζωή στο μέλλον. Προφανώς πολύ λίγο εξαρτάται από μένα.

Τώρα που πλέον πέρασε η μπόρα, δυο τρία πράγματα μου ήρθαν στον μυαλό...

Το ένα είναι ο ρόλος του ίντερνετ στην ζωή μας. Ένα πολύτιμο εργαλείο πραγματικά.  Το βράδυ που δεν ήξερα τι μου ξημερώνει και ξενυχτούσα κάνοντας  δρομολόγια για  να τσεκάρω αν όλα είναι καλά,  ζήτησα βοήθεια από διάφορους ειδικούς σχετικά με την κατάσταση που βίωνα. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν παρόλο του ότι μεσολαβούσαν μη εργάσιμες μέρες σαββατοκύριακου, απάντησαν όλοι σχεδόν  δίνοντας μου πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές σχετικά. Όλα αυτά φυσικά αφού είχα ήδη επικοινωνήσει με τον γιατρό μου προηγουμένως και αφού είχα περάσει ένα τετράωρο τουλάχιστον στο νοσοκομείο κάνοντας εξετάσεις. 

Μετά από αυτό μου ήρθε στον νου η περίπτωση εκείνης της μάνας που άφησε να φύγει ένα μωράκι μηνών μόλις όπου αντί να κινήσει γη και ουρανό να πάει σε γιατρό χρησιμοποίησε το ίντερνετ για να ζητάει συμβουλές από άλλες "μανούλες"...

Το άλλο...τι σου είναι αυτή η τύχη... ένα αργοπορημένο γεύμα ακυρώνει ένα χειρουργείο και τελικά σου βγαίνει σε καλό. Θα μπορούσε όμως και όχι. 

Το βράδυ να σκέφτεσαι πως το επόμενο θα την βγάλεις στο νοσοκομείο και τελικά αντί για αυτό, καθαρά από τύχη πάλι, τα σχέδια που έκανες να μπαίνουν πάλι στο πλάνο και τελικά να βρίσκεσαι στην παρουσίαση που σχεδίαζες και να φεύγεις πανευτυχής με μια αγκαλιά βιβλία! 

Τέλος, αυτό που μου είχε γράψει η Synas  σε σχόλιο της στο ποστ εκείνο όπου ανακοίνωνα ότι περίμενα δίδυμα.  Θα σου φύγει η μαγκιά μου είχε γράψει. Και έτσι ακριβώς έγινε!

Η Χιονάτη (ο θεός να την κάνει) και ο Κυνηγός

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι ακόμα που διάβαζα το παραμύθι της Χιονάτης με τους 7 νάνους και εξαιτίας της εικονογράφησης που είχε φανταζόμουν την Χιονάτη  να είναι μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα εμφανισιακά όμορφη αν και όχι εκθαμβωτική, με  λευκό φωτεινό δέρμα και μαύρα πιασμένα μαλλιά.  

Προχθές λοιπόν είδα την ταινία Η Χιονάτη και ο Κυνηγός  ( Snow White and the Huntsman) η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο η κινηματογραφική μεταφορά του παραμυθιού. 

Δεν μπορώ να πω... μου άρεσε το στόρι έτσι όπως το διαμόρφωσαν, το σενάριο, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλο το πακέτο γενικά. 

Μου άρεσε πολύ η Charlize Theron η οποία έπαιζε την κακιά μητριά που ήταν μάγισσα. 

Μου άρεσε επίσης και ο Chris Hemsworth που έπαιζε τον ρόλο του κυνηγού του οποίου την Αυστραλέζικη προφορά βρήκα εξαιρετικά χαριτωμένη! 

Aυτή όμως που δεν μου πάει κάτω ήταν η Χιονάτη την οποία υποδυόταν η Kristen Stewart (Αυτή ντε, η πρωταγωνίστρια των Twilight - βρικολάκων!).  Πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν η ερμηνεία της ήταν πειστική! Δεν μπορούσε να με πείσει η φάτσα της και το όλο στήσιμο της! Και παρόλο που  η ταινία ήταν μέσα στην φαντασία και απίστευτα συμβάντα συνέβαιναν (είπαμε, για παραμύθι πρόκειται), το γεγονός ότι υπήρξε μια στιγμή όπου ο καθρέφτης στην ερώτηση ποια είναι η πιο όμορφη  στον κόσμο υποδεικνύει το μπάζο έναντι της Θερόν, ΕΕΕΕ!!! Αυτό πια ξεπερνούσε κάθε όριο φαντασίας!!!!!!!!!!

Εγώ ο Ζάχος Ζαχαρής

Μια από τις χρήσεις αυτού laptop που πατάω τώρα τα πλήκτρα, εκτός από το να ασχολούμαι με τους Μικρούς Μεγάλους, να κάνω καμιά δουλίτσα, να γράφω τα δικά μου και να τριγυρνώ στο διαδίκτυο δεξιά και αριστερά  είναι να το χρησιμοποιώ ως μέσo ψυχαγωγίας. Όταν λοιπόν είμαι μακριά από το σπιτάκι μου και την ρουτίνα του (και αυτό συμβαίνει συχνά πυκνά) το φορτώνω ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, το παίρνω μαζί  απέναντι μου στον καναπέ ή το κρεβάτι και λιώνω... Όλα αυτά βέβαια αφού πάνε για ύπνο τα μικρά! Αν αρχίσω νωρίτερα έχω το πλεονέκτημα να πατήσω το  space  να σταματήσω αυτό που βλέπω ακαριαία και να το επανεκκινήσω όποτε εγώ θελήσω πάλι (ελπίζω σύντομα για να μην χρειαστεί να γυρίσω πιο πίσω στην σκηνή για να θυμηθώ που είχα μείνει). 

Σε ένα τέτοιο λοιπόν ταξιδάκι το λαπτοπάκι μου τα έπαιξε. Πρώτη η μπαταρία και μετά το τροφοδοτικό. Για να μην τα πολυλογώ, το θέμα ακόμα δεν λύθηκε και υποψιάζομαι ότι κάτι πιο σοβαρό του συμβαίνει. Ο χρόνος θα δείξει.

Σε μια τέτοια λοιπόν περίπτωση όντας μακριά από το σπίτι μου και την τεχνολογία επιπλέον, τι μπορούσα να κάνω τις ατέλειωτες βραδυνές ώρες που τα μικρά κοιμούνται στο δίπλα δωμάτιο? Ένιωσα τέτοια απελπισία που έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ πριν στην ζωή μου! Αγόρασα βιβλίο από σούπερ μάρκετ! Μαζί λοιπόν με τα γιαούρτια και τα αφροντούς έριξα μέσα στο καλάθι μου και ένα βιβλίο από αυτά που βρίσκονταν στο σταντ λίγο πιο κει από τα ταμεία.  Πάντα απορούσα ποιος μπορεί να αγοράζει βιβλία από την λιγοστή και αμφιβόλου ποιότητος γκάμα  των σούπερ μάρκετ αντί να επισκεφθεί ένα βιβλιοπωλείο ή όταν μπορεί να τα παραγγείλει και να έρθουν στην πόρτα του. Κάπως έτσι μου λύθηκε η απορία.

Ευτυχώς για μένα, αυτή η πρώτη φορά στέφθηκε με επιτυχία, γιατί το βιβλίο που άρπαξα εκείνη την φορά ήταν το "Εγώ ο Ζάχος Ζαχαρής" της Λένας Διβάνη. Οι λόγοι που με έκαναν να διαλέξω αυτό το βιβλίο ανάμεσα από τα άλλα (που ούτε θυμάμαι ποια ήταν) ήταν δύο. Πρώτο ότι είχα ακουστά την συγγραφέα. Είχα διαβάσει ότι επρόκειτο για αξιόλογη συγγραφέα και είχα κατά νου να θυμηθώ στην επόμενη αγορά βιβλίων που θα έκανα να αγόραζα κάτι δικό της για να διαπιστώσω του λόγου το αληθές.  Και δεύτερος λόγος το γεγονός ότι είμαι γατόφιλη και εσαεί γατοθαυμάστρια παρόλο που στην μετά παιδιών εποχή οι σχέσεις μου με τις γάτες έχουν αισθητά αραιώσει. 

Έμεινα κατενθουσιασμένη. Τόσο που δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα βιβλίο μπόρεσε να με συνεπάρει και να με συγκινήσει τόσο πολύ.  Ήταν απίστευτο πόσο λίγες προσδοκίες είχα από  αυτό το βιβλίο όταν το αγόραζα  (να έφταιγε άραγε το σούπερ μάρκετ?) και πόσο πολύ γέμισε το είναι μου με έντονα συναισθήματα και συγκίνηση! Τόσο πολύ που το τέλος του με έκανε να δακρύσω εξαιτίας της υπερχειλίζων τρυφερότητας που ανέδυε.  Ένα βιβλίο που καθ όλη την διάρκεια που το διάβαζα με έκανε να χαμογελώ με το έξυπνο χιούμορ του. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο βιβλίο που να περιγράφει με τόσο ιλαρό τρόπο το πως μπορεί να βλέπει μια γάτα την συγκατοίκηση με έναν άνθρωπο! Ειδικά οι  γατόφιλοι δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να το διαβάσουν. Ακόμα και Η ΓΑΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ του διάσημου γατόφιλου Μπάροουζ δεν μου έκανε τέτοια εντύπωση. Άλλο πράγμα εκείνο βέβαια αλλά μου ήρθε στο νου και το αναφέρω. Εν τω μεταξύ μέσα το βιβλίο είναι γεμάτο γατοαποφθέγματα Μ.Ι.Α.Ο. (Μάθημα Ισχύον Αποδεδειγμένα και Οπωσδήποτε) του γατούλη Ζάχου μερικά από τα οποία μεταφέρω παρακάτω.

ΜΙΑΟ Νο 4567 Μην πείθεστε από την κλάψα φίλτατοι. Δεν υπάρχουν δυνατότεροι απ' αυτούς που παριστάνουν τους αδύναμους.

ΜΙΑΟ Νο 679 Αγαπητέ Μωάμεθ μην αυταπατάσαι. Το βουνό δεν το κουνάει ρούπι. αν επιθυμείς θέα αφ' υψηλού ανέβα.

ΜΙΑΟ Νο 980 Δραστική η ιδεολογία, φίλτατοι, αλλά η πραγματικότης δραστικοτέρα.

ΜΙΑΟ  Νο 562 Οι εχθροί σε κρατάνε σε φόρμα 

ΜΙΑΟ Νο 777 Δεν πρέπει να αφήνεις καμιά ευκαιρία για χάδι να πάει χαμένη. 

Μαθαίνεις μόνο κάτι που κατά βάθος ξέρεις ήδη.

Μετά από αυτό ξαμολήθηκα στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο και αναζήτησα και άλλα βιβλία της. Πήρα το Οι γυναίκες της ζωής της και το  Ψέμματα η αλήθεια είναι  και τα δύο εξαιρετικά. Και τα δύο τα χαρακτηρίζει η πρωτοτυπία στο τρόπο που παρουσιάζεται η ιστορία. Το πρώτο, που είναι μυθιστόρημα, αφορά την ιστορία μιας γυναίκας όπου μόνο το πρώτο μέρος  μοιάζει να γράφτηκε από την ίδια. προχωρώντας χρονικά η ιστορία περιγράφεται κάθε φορά από την ματιά ενός από τα πρόσωπα που πλαισιώνουν την ζωή της πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Όλα γυναίκες. Το δεύτερο πάλι, το οποίο είναι διηγήματα των οποίων οι πρωταγωνιστές του ενός πλέκονται με τους χαρακτήρες κομπάρσους του άλλου, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν δίνετε η ευκαιρία να μάθουμε την πραγματική πηγή έμπνευσης πίσω από αυτά! 

Δεν γινόταν να μην γράψω για αυτό το τόσο αξιόλογο βιβλίο όταν έκατσα και έγραψα για το προηγούμενο που ήταν μια απίστευτη πατάτα! 

50 shades of Grey...

...  και αν είναι έτσι οι 50 εγώ έχω 150! 

Μερικές μέρες πριν είχα δανειστεί το 50  αποχρώσεις του γκρι για να δω και εγώ επιτέλους τι είναι αυτό το βιβλίο που βλέπω συνεχώς φάτσα κάρτα σε όλα τα βιβλιοπωλεία, online  και μη, και για το οποίο  να γίνεται τόση συζήτηση.

Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τις πρώτες σελίδες είχα αρχίσει να το βαριέμαι και ως γνωστό αν ένα βιβλίο δεν με κρατήσει από την αρχή σπανίως καταφέρνω να το τελειώσω. Κάνω βέβαια κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να το συνεχίσω, γιατί θεωρώ κρίμα να μην δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στα πάντα στην ζωή. Σε αυτήν λοιπόν την δεύτερη ευκαιρία (βοήθησαν και κάτι πολύωρες διακοπές ρεύματος που είχαμε τελευταία), διαπιστώνω ότι διαβάζω το πιο αφελές και γλυκανάλατο  βιβλίο που έπεσε ποτέ στα χέρια μου (εξαιρούνται κάποια άρλεκιν της εφηβείας)  και προκειμένου να το σιγουρέψω έφτασα μέχρι τέλους! 

Για να δείτε πόσο αφελές μπορεί να είναι ένα βιβλίο αρκεί να διαβάσετε αυτήν εδώ την κριτική, η οποία με έκανε να λυθώ στα γέλια, αλλά καθόλου δεν με πτόησε από το να συνεχίσω την ανάγνωση, καθότι ως γνήσια ξεροκέφαλη γυναίκα, ήθελα να ανακαλύψω και εγώ τι έκανε αυτό το βιβλίο παγκόσμια εμπορική επιτυχία! 

Τι αποκόμισα λοιπόν από αυτήν την ανάγνωση? 

Καταρχήν ότι δεν είναι τόσο ερωτικό όσο φημολογείται. Οι ερωτικές περιπτύξεις όσο  extreme  και αν προσπαθούσε να τις κάνει η συγγραφέας, καταντούσαν κωμικές αφού ήταν πλαισιωμένες όλες σχεδόν από γελοίους διαλόγους! Οποιαδήποτε σκηνή σεξ είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν προσπαθήσει κανείς εκείνη την στιγμή να εκφράσει τα όποια κόμπλεξ ή ανασφάλειες έχει. Σεξ και συζήτηση είναι από φύση ασύμβατα. Και ενώ οπουδήποτε άλλου αυτός ο συνδυασμός θα ήταν η σίγουρη συνταγή για αποτυχία στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα τίποτα δεν φαίνεται να πτοεί τους δυο πρωταγωνιστές σε σημείο που να σου δημιουργείται η εντύπωση ότι οι συζητήσεις αυτές εντείνουν την διέγερση. Τώρα από πότε η βλακεία λειτουργεί διεγερτικά δεν το ξέρω. Υπό αυτές τις συνθήκες οι περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων μου ήταν τόσο βαρετές που έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να "κλέψει" πηδώντας μερικές σελίδες μέχρι να φτάσω και πάλι στην κανονική ροή  της ιστορίας (ο θεός να την πει) γιατί προφανώς έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις μικρότητες και τις κοινοτοπίες της σχέσης τους απ' αυτές! Τόσο καλά!

Το γέλιο το πολύ βέβαια το έκανα όταν διάβασα το εξής στην σελιδα 403 " Σηκώνεται και αδειάζει τις τσέπες του  τζιν του από  blackberry, κλειδιά, πορτοφόλι και λεφτά. Να πάρει... οι άντρες κουβαλούν ένα σωρό σαχλαμάρες στις τσέπες τους" Έλυσα στο γέλιο στην κυριολεξία όταν το διάβασα! Έβγαλε ο άνθρωπος 3 πράγματα στην ουσία από την τσέπη του, όλα απολύτως αναγκαία όταν βγαίνεις εκτός σπιτιού και η συγγραφέας αποφαίνεται ότι ήταν πολλά και σαχλαμάρες! Όταν όλοι ξέρουν ότι οι πλειοψηφία των γυναικών όταν βγαίνει εκτός σπιτιού κουβαλάει τσάντα ολόκληρη, γεμάτη από του κόσμου τα απαραίτητα - άχρηστα! Και ποιος το λέει αυτό? Η συγκεκριμένη συγγραφέας που βάζει την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της να πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από μεγιστάνα και καλά και να κουβαλάει σακίδιο μαζί της προφανώς για να μπορέσει να χωρέσει μερικές σημειώσεις και ένα μαγνητοφωνάκι ενώ όταν βγαίνει σε μπαρ με φίλους της κουβαλάει φυσικά τσάντα η οποία περιείχε ανάμεσα στα άλλα και ένα πιαστράκι για τα μαλλιά  just in case  βρεθεί σε ξένο σπίτι (όπως και έγινε) να μαζέψει το μαλλί! Σωστά... αυτό είναι απαραίτητο. Ενώ τα κλειδιά, κινητό και χρήματα είναι σαχλαμάρες! 

Αυτό βέβαια που κάνει μπαμ από μακριά είναι η απροκάλυπτη διαφήμιση σε  καναπέδες  τσεστερφιλντ,  κινητά blackberry,  λαπτοπ mac  και φυσικά αυτοκίνητα Audi!  Μπορεί να είναι γεμάτο από ένα σωρό άλλες διαφημίσεις προϊόντων  οι οποίες όμως είναι αρκετά συγκεκαλυμμένες σε αντίθεση με αυτά τα τέσσερα που επαναλαμβάνονται εξαιρετικά συχνά. Δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι η συγγραφέας έχει επιπλέον έσοδα από την διαφήμιση αυτή, αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι ο μεγιστάνας που έχει δικό του ολόκληρο επίπεδο σε πάρκινγκ, έχει παρκαρισμένα εκεί 4  διαφορετικά Audi και όταν αποφασίζει στην βδομάδα πάνω σχεδόν να κάνει δώρο στην τύπισσα της παίρνει και αυτής ένα audi   να έχει! Το οποίο, ακούσατε ακούσατε γυναίκες, μπορεί να οδηγηθεί και με ψηλοτάκουνα!!! Ω ναι! Το λέει και αυτό! σελ 429

Τελειώνοντας το, βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται , τι έκανε ένα πράγματι τόσο χάλια βιβλίο να έχει μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Ένα βιβλίο άρλεκιν στον υπερθετικό, που σε σχέση με ένα άρλεκιν έχει μπόλικο φτύσιμο-κόλλημα,  έχει  περισσότερο σεξ, με τις σεξουαλικές περιγραφές λίγο πιο ωμές, με σεξουαλικές δραστηριότητες στο τόσο όσο  extreme που καμιά δεν θα έλεγε όχι και όλες θα πετούσαν την σκούφια τους (ειδικά αν πρόκειται να τις κάνουν πράξη με κούκλο δισεκατομμυριούχο) και κυρίως με πρωταγωνιστές εντελώς νορμάλ όπου θα μπορούν να ταυτιστούν άνετα, χωρίς σοβαρά εμπόδια στην σχέση τους που να εμποδίζουν την μελλοντική ευτυχία. Γιατί στο μυαλό της μέσης γυναίκας, το να κάνεις τον gay   straight   και στην προκειμένη τον τύπο που είναι εθισμένος όλη του την ζωή σε σαδο μαζό δραστηριότητες να αρχίσει να γουστάρει το γλυκανάλατο σεξ είναι πιο εύκολο από το να έχεις τίποτα πρώην και νυν σχέσεις του να νταλαβεριστείς για να μην αναφέρω τίποτα παιδιά από προηγούμενους γάμους ή πεθερικά που δεν σε γουστάρουν!

Η επιτυχία του λοιπόν έχω την εντύπωση ότι οφείλετε στο ότι έπιασε όλη την μέση γυναικεία φαντασίωση με όλα τα κλισέ που μπορεί να την χαρακτηρίζουν  και την έκανε βιβλίο, με αποτέλεσμα να διαβαστεί και από ανθρώπους, κυρίως γυναίκες υποθέτω,  που όχι μόνο δεν συνηθίζουν να ανοίγουν βιβλίο γενικά στην ζωή τους,  όχι μόνο μυθιστόρημα αλλά ούτε καν μονοσέλιδες ιστορίες  δεν διαβάζουν, όπως περίπου το  facebook  έκανε τις μάζες που είτε απεχθάνονταν την τεχνολογία είτε δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ πριν, εξαιτίας του να ξημεροβραδιάζονται εκεί. Κάπως έτσι....

A Crash Course in Online Piracy

Επανέρχομαι πάλι. Είναι ένα θέμα που κάθε μέρα όλο και με κάποια αφορμή εμφανίζεται μπροστά μου. Αφορμή  αυτή την φορά στάθηκε ένα  status  update  στο  facebook  ενός πολύ αγαπημένου μου, νέου συγγραφέα του Auguste Corteau που πρωτοδιάβασα τυχαία πριν αρκετά χρόνια,  και έχω φθάσει σήμερα να είμαι φανατική του αναγνώστρια. Το τελευταίο του βιβλίο "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά", είτε θα σας κάνει να γελάσετε μέχρι δακρύων  είτε στην χειρότερη των περιπτώσεων θα σας χαρίσει απλόχερα πολλά χαμόγελα!  Το θέμα του  status ήταν η άποψη μιας συγκεκριμένης συγγραφέως σχετικά με τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Θεωρεί μέσες άκρες ότι οι δανειστικές βιβλιοθήκες είναι υπαίτιες για διαφυγόντα κέρδη και θα έπρεπε να επιτρέπετε να δανείζουν μόνο συγκεκριμένα  βιβλία που δεν είναι σε ζήτηση. Όπως έγραψα και στο σχόλιο μου εκεί, δεν ξέρω αν όταν πρωτοξεκίνησα να διαβάζω, τότε που δεν είχα την δυνατότητα να αγοράζω βιβλία, τι θα έκανα χωρίς  τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Πολύ πιθανόν να μην αγόραζα ούτε σήμερα.  Ελπίζω να το αναλογιστεί λίγο αυτό η εν λόγω συγγραφέας καθώς και να σκεφτεί λίγο παραπάνω το πόσο χρήσιμες θα είναι οι βιβλιοθήκες που περιέχουν βιβλία που βρίσκονται στα αζήτητα.

Το θέμα όμως του copyright  επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής. Ξεκινάει από τα βιβλία, περνάει μέσα από κάθε είδους ιδέα και φθάνει στο λογισμικό που χρησιμοποιούμε στον υπολογιστή μας, στις ταινίες που βλέπουμε, στις μουσικές που ακούμε κτλ.  Δεν θα επαναλάβω τα όσα έγραψα ξανά πριν λίγο καιρό εδώ.  Θα παραθέσω απλά ένα  video του   Richard Stallman το οποίο είχα πρωτοδεί σε αυτό εδώ το άρθρο, στο οποίο  δίνει μια εμπεριστατωμένη εξήγηση γιατί το  copyright  όπως εφαρμόζεται σήμερα είναι λάθος. Το  video  είναι μεγάλο αλλά αξίζει πραγματικά να το δείτε έστω και σε δόσεις.




Για όσους έχουν ακόμα αμφιβολίες για το τι και πόση ζημιά κάνει η "πειρατεία" σε δημιουργούς και εταιρείες μπορούν να κοιτάξουν για λίγο την παρακάτω εικόνα η οποία αποτελεί δουλειά ερευνητών και βρίσκεται αναρτημένη εδώ, στην οποία παραθέτονται στοιχεία  που αποδεικνύουν ότι η πειρατεία όχι μόνο δεν κάνει ζημιά αλλά επιπλέον βοηθάει στην αύξηση των κερδών αμφότερων των πλευρών



Created by: www.OnlineGraduatePrograms.com

WaterPark Ρόδος! Must για παιδιά!

 Δεδομένου ότι οι "διακοπές" μας κάθε χρόνο  εξαιτίας του ότι είμαστε Ρόδο, είναι συνήθως αποσπασματικές, μιας και βρισκόμαστε παρέα με τα κύματα συχνά πυκνά καθ-όλη την διάρκεια του καλοκαιριού και καμία σχέση δεν έχουν με την έννοια των διακοπών που συνήθως έχει κάποιος στο μυαλό του (να πάμε δηλαδή σε κάποιο άλλο μέρος όπου θα τρώμε θα πίνουμε θα ξαπλάρουμε και θα βολτάρουμε), προσπαθούμε να ευχαριστιόμαστε την ζέστη και την ηλιοφάνεια όσο το δυνατόν περισσότερο με δραστηριότητες τέτοιες που χωρίς αυτά τα δύο συστατικά είτε δεν γίνονται είτε δεν ταιριάζουν. Κάθε πράγμα στο καιρό του λένε και ο κολιός τον Αύγουστο και έτσι είναι!

Στην είσοδο

Μια λοιπόν από τις διασκεδάσεις  που επιδιώκουμε έστω μια φορά τον χρόνο, κάθε καλοκαίρι,  να απολαμβάνουμε οικογενειακώς είναι το να περάσουμε μια μέρα πλατσουρίζοντας στις νεροτσουλήθρες του  WaterPark  εδώ στην Ρόδο.

Δεν θα αναφερθώ στο πόσο extreme  νεροτσουλήθρες έχει καθώς και στην ποικιλία παιχνιδιών για ενήλικες μιας και εμείς κατοικοεδρεύσαμε για άλλη μια φορά στο παιδικό τμήμα το οποίο έχει εξίσου διασκεδαστικές δραστηριότητες για ενήλικες όπως και για παιδιά!
 
       

Για ενήλικες

Το μόνο μειονέκτημα είναι το σχετικά υψηλό κόστος  που έχει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι μια τακτική διασκέδαση, τουλάχιστον για οικογένειες. Το κόστος εισόδου στο πάρκο ανέρχεται στα 20€ για τους ενήλικες και στα 15€ για τα παιδιά άνω των 3 ετών. Μια οικογένεια όπως οι δική μου δηλαδή, με 2 ενήλικες και 2 παιδιά 4,5 ετών πληρώνει 70€ μόνο για να μπει. Από εκεί και πέρα ότι φας και ότι πιεις είναι εξτρά. Αυτό όμως το κόστος είναι προαιρετικό μιας και μπορείς να φέρεις μαζί σου το φαγητό και τα ποτά. Για να πιάσουν τόπο τα χρήματα αξίζει να πας από νωρίς, αν είναι δυνατόν πριν τις 12 ( το πάρκο ανοίγει στις 9:30) και να μείνετε όσο αντέχετε αργά (Τα παιχνίδια κλείνουν στις 7 παρά τέταρτο μέχρι τον Αύγουστο και 6 παρά τέταρτο από Σεπτέμβρη και μετά).

Για μεγάλα παιδιά...

 

... και μικρά παιδιά

Εμείς πάντως κλείσαμε 6,5 ώρες ασταμάτητο πήγαινε έλα συν ένα μισάωρο που κράτησε το photoshooting  στην αρχή και το διάλειμμα για φαγητό!

Ακούω την αγάπη... και δεν ακούω τις σκέψεις μου...

Γυρνώντας από την θάλασσα, το άκουγα στο αυτοκίνητο. Πριν λίγο, με το που άνοιξα FB, πρώτο πρώτο το είδα. Το είχε δημοσιεύσει κάποιος φίλος. Ιδιαίτερα αγαπημένο τραγούδι, χρόνια τώρα, όπου κάθε φορά που το ακούω μου φέρνει σκέψεις στον νου και μου θυμίζει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, όπου τα ακούσματα μου και τα στέκια μου ήταν πολύ πιο ροκ από 'τι είναι σήμερα.
Ορίστε το βίντεο:

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες


Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Εντέλει συμφωνώ... Όταν κανείς είναι ερωτευμένος όχι μόνο δεν βλέπει. Δεν ακούει επιπλέον. Σίγουρα δεν ακούει την ίδια του την λογική και σκέψη. Έχει μάτια και αυτιά μόνο για το αντικείμενο του πόθου. Όλες οι αισθήσεις αφιερωμένες στο άλλο μισό...

Ιδού η Ρόδος, ιδού και η Τσαμπίκα!

Για όσους δεν ξέρουν γιατί λένε τους Ροδίτες και Τσαμπίκους, να τους ενημερώσω ότι αυτό συμβαίνει γιατί εμείς εδώ έχουμε μια αποκλειστική παναγία που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Εδώ είναι η μόνιμη βάση και κατοικία της. Την λένε επίσης και ψηλή γιατί το ξωκλήσι της βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο του πετρώδους βράχου που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία. Καταπληκτική θέα και τοποθεσία από εκεί πάνω γι' αυτό είναι  χαλάλι ο κόπος και ο ιδρώτας να ανεβείτε τα 300 τόσα σκαλιά για να φτάσετε εκεί.  Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παναγία ειδικεύεται στην τεκνοποιία, αποτέλεσε το εφαλτήριο για να πάρουν παιδιά το όνομα της με αποτέλεσμα επάνω στην Ρόδο να έχεις πολλούς με το όνομα  Τσαμπίκος και Τσαμπίκα.

Αυτή λοιπόν είναι η πιο αγαπημένη μου παραλία. Ένας μεγάλος κολπίσκος, γεμάτος άμμο, εντός και εκτός θάλασσας, ο μισός σχεδόν, οργανωμένος με ξαπλώστρες, ομπρέλες, καντίνες, jet ski  κτλ και ο άλλος μισός ανεκμετάλλευτος όπου πας με την ομπρελίτσα σου και τα σχετικά σου και απλώνεσαι όπως θες.

Είναι η πιο  baby friendly  παραλία που ξέρω πάνω στο νησί, μιας και όπως έχω ήδη πει, είναι αμμουδερή μέσα έξω, είναι πεντακάθαρη, συνήθως χωρίς καθόλου κύμα, σε θερμοκρασία ιδανική για να μην παγώνεις μπαίνοντας και να δροσίζεσαι τόσο όσο να μην θες να βγεις από μέσα και το βασικό για όλους όσους έχουν μικρά παιδιά ότι είναι τόσο ρηχά για αρκετά μέτρα που δεν φοβάσαι και δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια μέσα μαζί τους.

Περιττό να πω ότι κάθε φορά που πάμε κλείνουμε τουλάχιστον 4-5 ώρες το λιγότερο (με τόσα που κουβαλάμε δεν αξίζει να πας για λιγότερο) και αν δεν ήταν σχετικά μακριά από το σπίτι (μισή ώρα δρόμος περίπου, άρα τρώμε μία ώρα συνολικά στην διαδρομή) και δεν είχαμε και την σχετική λάτρα μετά, σίγουρα θα καθόμασταν περισσότερο.

Στις φώτο δείτε τα μικρά επί τω έργω.  Μέσα και έξω από την θάλασσα, ασταμάτητα για όση ώρα είμαστε εκεί.  Το αντηλιακό πάει σύννεφο και εμείς περνάμε σχετικά χαλαρά. Τόσο χαλαρά που φέτος ευελπιστώ να τελειώσω ένα βιβλίο με διηγήματα (Το εγχειρίδιο του κτηνώδους φόνου για ζωόφιλους της  Πατρίτσια Χάισμιθ) που έχω μέσα στην τσάντα θαλάσσης και σέρνω μαζί τα τελευταία τρία καλοκαίρια!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Ας σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε....Please!

Αρκάς. Σταθερή αξία και πάντα επίκαιρος. Επικίνδυνα Νερά και Οι συνομήλικοι  είναι  must!

Και τώρα που σωθήκαμε, και ηρέμησαν όλοι ότι δεν θα συμβεί τίποτα αναπάντεχο και απρόσμενο πέρα από το να στραβωθεί ο πρωθυπουργός και να βρεθεί στο νοσοκομείο (ελπίζω όχι από απελπισία) ο (πρώην) υπ.οικονομικών, θέλω να γράψω εδώ μέσα επιγραμματικά αυτά που αντιλήφθηκα να συμβαίνουν σε περίοδο εκλογών και κατόπιν.

Καταρχήν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί που ανταλλάσσαμε σχετικές κουβέντες είχαν ο καθένας άλλες προτεραιότητες. Άλλος φοβόταν μην δεν μπορεί πλέον να καταναλώνει, άλλος μην μας την πέσουν οι Τούρκοι, άλλος πως θα διώξουμε τους μετανάστες, άλλος που το μεγάλο μας δημόσιο θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο, άλλος μην δεν συνεχίσουμε να είμαστε Ευρωπαίοι κ.ο.κ. Κανένας δεν μου εξέφρασε τον φόβο για το αν θα έχει περίθαλψη ο γέρος, αν θα μπορεί να πληρώνει τα φάρμακα του, αν θα υπάρχουν σχολεία, περίθαλψη και συγκοινωνία σε απομακρυσμένες περιοχές κτλ αυτονόητα (θεωρούν προφανώς ότι αυτά ήταν είναι και θα είναι εφικτά ?). Τον συνταξιούχο τον ενδιέφερε να συνεχίσει να παίρνει την σύνταξη του έστω και κουτσουρεμένη, χωρίς να νοιάζεται για τον άνεργο που ίσως να μην μπορέσει να πάρει ποτέ σύνταξη, τον νεοφιλελεύθερο μορφωμένο κατά βάση καλοπληρωμένο πληθυσμό τον ενδιέφερε  να μειωθεί το κράτος, να εξαφανιστεί από προσώπου γης αν είναι δυνατόν, χωρίς να νοιάζεται για όλους τους άλλους που εξαρτώνται από την δημόσια, υγεία, παιδεία, συγκοινωνία κτλ. Όλοι οι υπόλοιποι ανήκαν στην κατηγορία αυτών που κοιτάνε το μικρο συμφέρον τους, τον μικρόκοσμο τους, που θα έδιναν οπουδήποτε αλλού την ψήφο τους, ακόμα και στην ΧΑ, μόνο και μόνο για να μην την δώσουν σε αριστερή παράταξη γιατί για κάποιον περίεργο λόγο που δεν έχω κατανοήσει το θεωρούν επικίνδυνο και χειρότερη επιλογή από αυτό που ζουν επί 30 χρόνια και βάλε τώρα.

Θέλω να πω λοιπόν, έστω και κατόπιν εορτής, σε όλους αυτούς, ότι υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει ότι "αν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου είναι θέμα χρόνου να καεί και το δικό σου", ότι μπορεί να θέλω και εγώ να διορθώσω τα κακώς κείμενα του κράτους που ζω αλλά δεν το κάνω επιλέγοντας αυτούς που τα δημιούργησαν, ότι αυτά όλα δεν λύνονται ως δια μαγείας με μια αλλαγή ηγεσίας, αλλά με αυτούς που ξέρουν, νιώθουν και νοιάζονται με τον λόγο και τις πράξεις τους να αλλάξουν έστω λίγο την κουλτούρα όλων αυτών των συνανθρώπων μας, που συντηρούν όλα αυτά τα κακώς κείμενα και όχι μόνο να ειρωνεύονται, κριτικάρουν και απαξιώνουν. Συμφωνώ απεριόριστα με την ανάρτηση του  συν-blogger  Carulus Polsemanoglou  και ειδικά με την παράγραφο που λέει : Στα κοινωνικά ζητήματα είμαι φιλελεύθερος, αλλά όχι στα οικονομικά. Η ανθρώπινη απληστία και η ανασφάλεια που την τρέφει, είναι πολύ μεγάλες για να αφεθούν αχαλίνωτες, ώστε μέσα από αυτήν την κατάσταση να περιμένει κανείς την αόρατον χείραν της αγοράς να σιάξει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κάποια πράγματα οφείλουν να είναι δημόσια και επίσης πρέπει να υπάρχουν ισχυροί ελεγκτικοί μηχανισμοί που δεν θα επιτρέπουν σε διάφορους Ταλιμπάν του "Laissez faire et laissez passer" να προσφέρουν ελαττωματικές υπηρεσίες και προϊόντα ατιμωριτί.

Αν δεν καταλάβουν όλοι ότι πρέπει να αγωνιστούν για να υπάρχει από το κράτος ένα δίχτυ ασφαλείας, για να διασφαλίζει ότι  ο ανήμπορος θα έχει τα προς το ζην,  για μπορώ εγώ από την Ρόδο να έρχομαι στην Αθήνα και εσείς από την Αθήνα στην Ρόδο χωρίς να πληρώνουμε περισσότερα από το να πάμε στο Παρίσι ή  στο Λονδίνο,  για να μπορείς να πηγαίνεις εκδρομές στα Κουφονήσια, στην Σύμη, στο Καστελόριζο και να μην φοβάσαι ότι άμα αρρωστήσει το παιδί σου δεν θα βρεις ούτε γιατρό ούτε φάρμακο, και αν καταλάβεις ότι ακόμα και αν γουστάρεις όπως και εγώ και ο καθένας ίσως,  πολύ περισσότερο τις ιδιωτικές κλινικές από τα δημόσια νοσοκομεία, τα ιδιωτικά σχολεία από τα δημόσια και το αυτοκίνητο από τις δημόσιες συγκοινωνίες ότι δεν θα πάει καμιά ιδιωτική κλινική, κανένα ιδιωτικό σχολείο, καμιά ιδιωτική συγκοινωνία  να ανοίξει πουθενά που δεν έχει κέρδος  τότε θα καταλάβεις πραγματικά γιατί πρέπει όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) να είναι υπό τον έλεγχο ενός κράτους που μεριμνά για το συμφέρον των πολιτών της. Αν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τον θάμνο, και δεν θα βλέπουμε το δάσος, Και μην αρχίσετε να μου αραδιάζεται τα κακώς κείμενα όλων αυτών. Τα ξέρετε και τα ξέρω. Το θέμα είναι να τα διορθώσουμε εκεί που είναι και όχι ξεπουλώντας  και καταργώντας τα.

Τελειώνοντας μου έρχεται μια γλύκα σε κάθε ανάρτηση γκρίνιας όλων αυτών που ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου θα μας κάνει "Ευρώπη" να τους ενημερώσω χωρίς να τους τρομάξω, ότι αυτοί που επιλέξαμε να το εφαρμόσουν είναι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα έχουν δώσει δείγματα  γραφής της ποιότητας της δουλειά τους  οπότε,  ακόμα και αν δεχτούμε αυτό που είπε ο Πάγκαλος ότι "το μνημόνιο είναι ευλογία", καλό είναι να τελειώνουν με την φαντασίωση  αυτή και να πάνε να κάνουν κανένα μπάνιο καλύτερα.

Πράγμα που όπως καταλαβαίνετε είναι ότι πιο νορμάλ μπορεί να κάνει κανείς αυτή την περίοδο, γι' αυτό και θα ακολουθήσει post με φωτογραφικό υλικό από την πιο αγαπημένη μου παραλία στην Ρόδο. Άλλο μην περιμένετε γιατί παρόλο που είμαι είμαι νησιώτισσα, δεν με λες και θαλασσινό τύπο ;-)

Το στήριγμα...

Πλησιάζει η γιορτή της μητέρας και εγώ όλο και περισσότερο θέλω να γράψω κάτι για τον  πατέρα. Συγκεκριμένα τον δικό μου πατέρα, που τελευταία αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό με έκανε να σκεφτώ όλα όσα σημαίνει ένας πατέρας, ο πατέρας μου, για μένα.

Απείχε πολύ από το πρότυπο του καλού πατέρα. Την εποχή που εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικρά παιδιά δεν  ήταν ο πατέρας που έπαιζε με τα παιδιά του, δεν ήταν αυτός που μιλούσε, συμβούλευε και ασχολιόταν με τα παιδιά του με οποιοδήποτε τρόπο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αδιάφορος όσο δεν έπαιρνε και διαθέσιμος ελάχιστα.
Μεγαλώνοντας την περίοδο της εφηβείας και λίγο μετά μέχρι το σημείο εκείνο που ο καθένας μας βρήκε και τράβηξε τον δρόμο του, ήταν ο πατέρας αφέντης, του στυλ ότι βλέπω θέλω να το ελέγχω και για τα υπόλοιπα στρουθοκαμηλίζω θεωρώντας ότι όλα βαίνουν καλώς αυτοδίκαια, χωρίς ποτέ να καθοδηγεί ή να συμβουλεύει. Μόνο να αποφασίζει και να διατάζει.
Στο μετέπειτα διάστημα μέχρι σήμερα, όπου κάθε παιδί-ενήλικας πλέον έχει φυσιολογικά αφήσει πίσω του την αρχική του οικογένεια και έχει φτιάξει δική του,  ήταν ο πατέρας που πάντα βρισκόταν εκεί, να εργάζεται σκληρά (όπως πάντα), να προσφέρει ότι υλικό αγαθό μπορούσε (όπως πάντα), και να συνεχίζει να κρατά τις αποστάσεις (όπως πάντα).

Μέχρι που του τυχαίνει αυτή η περιπέτεια υγείας. Δεν ξέρω πραγματικά πως αισθάνεται. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να βγει νικητής από όλο αυτό.  Δεν ξέρω πολλά σπουδαία πράγματα για τον πατέρα μου, δεν ήταν ποτέ πραγματικά κοντά μου σαν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.  Ξέρω όμως ότι αισθάνομαι σαν κάτι να ξεγλιστράει από τα χέρια μου με κίνδυνο να το χάσω και ας μην το είχα ποτέ (τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα). Ξέρω πως ανεξάρτητα από όλα αυτά θα είναι πάντα ο ένας και μοναδικός μπαμπάς μου.

Και στον αντίποδα αυτής της σχέσης, η μάνα μου, η μαμά μου, η μάμμη μου όπως μου αρέσει να την φωνάζω. Αυτή ήταν δίπλα μου, αυτή με άκουγε, αυτή με νοιαζόταν, αυτή με καταλάβαινε, αυτή μου έδινε αέρα να ανασαίνω, αυτή με συμβούλευε, αυτή χαιρόταν με την χαρά μου και λυπόταν με λύπη μου... Αυτή είναι μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς μου. Αυτή είναι που μου δείχνει με τις ίδιες της τις πράξεις πως είναι να είσαι σωστός και δίκαιος άνθρωπος.

Τελικά η μάνα είναι αυτή που δίνει το στίγμα της οικογενείας.

Και καλό είναι όλοι οι μπαμπάδες να προσέχουν να την κρατάνε ευχαριστημένη ;-)