Πρέπει να το δείτε!

Λοιπόν απόψε είδα και εγώ τους 300. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ! Ευχαρίστως θα το έβλεπα και δεύτερη φορά άνετα! Και ποιος το λέει αυτό. Αυτή που εδώ και ένα χρόνο και βάλε έχει κηρύξει εμπάργκο στις ταινίες με σκηνές βίας. Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του Comic book του Frank Miller το οποίο σκηνοθετήθηκε αριστοτεχνικά θα έλεγα από τον Zack Snyder και βασίζεται πάνω στην γνωστή μας ιστορία της μάχης του Λεωνίδα και των Σπαρτιατών του στις Θερμοπύλες.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι αντέχει το στομάχι σας την βία γενικότερα τότε το έργο έχει και άλλα καλά! Καταρχήν εκτός από τις σκηνές sex που ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στο λουτρό αίματος που επακολούθησε και ήταν πολύ όμορφα γυρισμένες οι οποίες αξίζουν από μόνες τους, έχει απίστευτα όμορφη φωτογραφία. Η σκηνή με την μάντισσα (Kelly Craig) (τις οποίας η ρώγα ήταν σηκωμένη κάγκελο όπως επίσης και της γυναίκας του Λεωνίδα (Lena Headey) στις ιδιαίτερες στιγμές τους) ήταν σχεδόν ονειρική. Πρέπει να ήταν γυρισμένη μέσα σε νερό οπωσδήποτε. Τέτοια αίσθηση σου έδινε. Όλο το έργο έμοιαζε κάπως περίεργα πρωτότυπο γιατί αντίθετα με ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε μέχρι τώρα σε αντίστοιχου είδους ταινίες είναι μάλλον γυρισμένο όλο σε στούντιο με αποτέλεσμα να σου δίνει την εντύπωση του ψεύτικου ταυτόχρονα με του αληθινού.

Ο πρωταγωνιστής (Gerard Butler), το οποίο δεν είχα ξανακούσει πιο πριν, ήταν ότι καλύτερο και εμφανισιακά και σαν ερμηνεία για τον ρόλο του Λεωνίδα. Ο οποίος έκανε κάπου στην μέση και χιουμοράκι (άλλο που δεν περίμενα καθόλου) σε μια σκηνή με τον Ξέρξη(Rodrigo Santoro)! Τον οποίο τον είχαν κάνει να φαίνεται θεόρατος και ολίγον (έως πολύ) gay! Σε μια φάση ειδικά που πιάνει τον Λεωνίδα από τους ώμους νόμιζα ότι θα του έκανε ερωτική εξομολόγηση!

Δεν λέει να πω περισσότερα, αν και θέλω γιατί πολύ πιθανόν ακόμα αρκετοί να μην έχουν δει την ταινία. Αξίζει πάντως τον κόπο ότι και να λέγεται. Όπως λέει και η Kwlogria χορταίνει κανείς θάρρος!

Υ.Γ. Είχα καιρό να πάω στον κινηματογράφο να δω ταινία και διαπίστωσα για άλλη μια φορά την παιδεία μας σε όλο της το μεγαλείο.

Φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει χωρίς κινητό και δεν κάνουν καν τον κόπο να το έχουν στο αθόρυβο και αν θέλουν να μιλήσουν να βγουν έξω από την αίθουσα για να μην ενοχλούν τους άλλους. Αντί αυτού απαντάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτή η υπερεκτίμηση του εαυτού μας, που μας δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαστε αναντικατάστατοι και άρα πάντα διαθέσιμοι είναι νομίζω ότι χειρότερο.

Το άλλο που είδα ήταν πολλά μικρά παιδιά (με ή χωρίς τους γονείς τους) να παρακολουθούν ένα έργο που τα καρφώματα με τα δόρατα και οι αποκεφαλισμοί μπορούσαν να ταράξουν άνετα το στομάχι και ενός ενήλικα για να μην πω για τις σκηνές sex. Θα μου πείτε, δεν μπορεί να έχουμε τα παιδιά αποστειρωμένα να μην βλέπουν τίποτα. Όχι. Δεν λέω αυτό. Αλλά όχι σε μια ταινία που είναι γεμάτη από την αρχή μέχρι το τέλος με βία κυρίως και σεξ κατά δεύτερο, από την στιγμή που δεν ξέρουμε πως αποκωδικοποιούνται όλα αυτά σε ένα παιδικό μυαλό. Λέω ...