Τον τελευταίο καιρό...

... νιώθω απίστευτα κουρασμένη.Τα μωρά "τραγουδάνε" αυτήν την ώρα στο δωμάτιο τους και βρήκα την ευκαιρία να γράψω μερικές γραμμές. Ελπίζω μετά το τραγούδι να ρίξουν και ένα υπνάκο μπας και ησυχάσει το σύμπαν.

Μετά από δύο εβδομάδες συνεχής κλεισούρας από το πρωί ως το βράδυ με τα μικρά, μάλλον μου βγαίνει η κούραση... Ξυπνάω το πρωί και νιώθω να είμαι πιασμένη σχεδόν παντού, λες και την προηγούμενη μέρα έσκαβα και παρόλο τον ύπνο δεν κατάφερα να ξεκουραστώ. Αυτή η κούραση είναι πολύ διαφορετική από την κούραση των πρώτων ημερών. Είναι κυρίως σωματική. Και καθόλου ευκαταφρόνητη!

Ο καιρός άλλαξε εν τω μεταξύ και παρόλο που συνεχίζει να είναι ακόμα ζέστη, ο ουρανός πλέον στολίζεται καθημερινά από συννεφάκια και κάποιες μέρες όπως η σημερινή είναι μες την μαυρίλα έτοιμος να αδειάσει επάνω μας τόνους βροχή. Ευκαιρία να ποτιστούν και τα λουλούδια στην βεράντα μου που είναι σχεδόν παρατημένα μιας και τα ποτίζω όποτε το θυμηθώ. Οχι ότι πριν τα πότιζα συχνότερα αλλά τουλάχιστον είχα μια δικαιολογία ότι έλειπα από το σπίτι αρκετές ώρες. Τώρα που είμαι όλη μέρα σε αυτό? Φανταστείτε ότι και στο μπαλκόνι βγαίνω αραιά και που πλέον! Ίσως γιατί αν το κάνω συχνότερα θα θυμάμαι ότι έχω και άλλες δουλειές που έχω να κάνω! Όπως το να ποτίσω τα λουλούδια και να το καθαρίσω. Λες και έχω ήδη λίγες! Μόνο να ταΐζω τα μικρά φτάνει! Πάει η μισή μέρα!

Δεν μου έφταναν όλα αυτά, ξεκίνησα να διαβάζω το Νησί της Victoria Hislop και κόλλησα! Παρόλο που του αντιστάθηκα όταν το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου αρκετές φορές, επιλέγοντας κάποιο άλλο στην θέση του, τελικά έμελλε να το δανειστώ για να το διαβάσω. Ο λόγος που το άρχισα ήταν η προτροπή της ξαδέρφης μου που μου το δάνεισε. Και παρόλο που στην αρχή μου φαινόταν να μοιάζει λίγο με ιστορία άρλεκιν, καθώς προχωρούσα στο διάβασμα του, κατάφερε να με κερδίσει. Και όταν ένα βιβλίο μου αρέσει από την αρχή του δεν υπάρχει περίπτωση να μην το τελειώσω. Θα επανέλθω σε αυτό όταν με το καλό το τελειώσω και βρω χρόνο να γράψω πέντε πράγματα. Ο Κούντερα μάλλον μου πέφτει βαρύς για αυτήν την εποχή!! Εγώ τώρα θέλω παραμυθάκια! Και ας μην έχουν καλό τέλος!



Η εικόνα είναι ένας πίνακας του αγαπημένου ζωγράφου της γιαγιάς μου! Ναι έχει αγαπημένο ζωγράφο! Είναι αυτός ο τύπος με τα αφρο μαλλιά που ζωγραφίζει κάθε μεσημέρι στην ΝΕΤ αν δεν κάνω λάθος και τον λένε Bob Ross! Προφανώς αν της ζωγράφισε κάτι τέτοιο δεν θα συντονιζόταν καθημερινά στην συχνότητα που εκπέμπει για να τον παρακολουθήσει! Έλα όμως που σε ένα τέταρτο της ώρας της έχεις φτιάξει ένα τοπίο που πολύ θα ΄θέλε να επισκεφθεί! Να, σαν και αυτό εδώ!


Μέχρι να τελειώσω αυτό εδώ το post, τα μικρά και κοιμήθηκαν και ξύπνησαν! Πέρασαν 2 ώρες και δεν το κατάλαβα για πότε! Σας αφήνω γιατί το καθήκον με καλεί!

Photos from: http://silviahartmann.com