Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.
6 comments:
Σωστό το σπουργιτάκι!!
Ωραίο... Δεν μου λες όμως, το σπουργιτάκι ήταν από ένα μικρό γαλατικό χωριό;;
Πολύ-πολύ όμορφο!!!!!!!!!!
Καλημέρα σε όλους!
Tassoula! Ναι! Είδες? :-)
Synas! Χα! Μπορεί! Και εκείνοι φοβόνταν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους!!
Το συγκεκριμένο πάντως το βρήκα τυχαία στο net
Ηλιαχτίδα! Ναι! Μου αρέσουν πολύ τέτοιου είδους ιστορίες!
Πολύ όμορφο! και σοφό!
Καλησπέρα, Debby :)
Καλησπέρα Serenity!!
Να διορθώσω το link λοιπόν για το καινούργιο σου σπίτι?
Post a Comment