Κρίση πανικού & κεραυνόβόλος έρωτας

Με αφορμή την σημερινή μέρα που είθισται να γιορτάζουν οι ερωτευμένοι, και μιας και δεν πρόκειται να "γιορτάσω", λέω απλά να πω δυο λόγια για τον καλό μου και το τι σημαίνει για μένα.
Τον γνώρισα ένα βράδυ Σαββάτου, σε ένα μπαρ στην Κρήτη όπου είχα πάει για μία εβδομάδα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μία μέρα προτού φύγω μου είχε πει μια συνάδερφος μου που καταγόταν από εκεί να βγαίναμε το βράδυ έξω μαζί. Μετά από μιας εβδομάδας σκληρής δουλειάς (πάντα δούλευα στο ρελαντί και σχεδόν ποτέ στο φουλ) σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ιδέα.
Πήγαμε λοιπόν σε ένα μπαρ, απελπιστικά κλειστοφοβικό, που ήταν και καλά in τότε. Ήταν μακρόστενο. Μιλάμε για αρκετά μακρύ και πολύ στενό, και στο βάθος έκανε μια στροφή. Ένα ανάποδο Γ φανταστείτε. Η στροφή ήταν αντί δεξιά, αριστερή. Όταν πήγαμε, ήταν επίσης απελπιστικά γεμάτο με αποτέλεσμα να βρούμε να καθίσουμε στο εντελώς βάθος. Εκεί που δεν είχε άλλο. Πήραμε τα ποτάκια μας, ακούγαμε την μουσικούλα μας (είχε καλή μουσική τουλάχιστον) και περιμέναμε τον αδερφό της συναδέρφου για να πάμε όλοι μαζί κάπου αλλού.
Μετά από λίγο, μπήκε μέσα μια παρέα 5-6 ατόμων. Ανάμεσα σε αυτούς και ο καλός μου.Κάποια στιγμή, με κάποια αφορμή που δεν θυμάμαι, μου έπιασε την κουβέντα. Τα κλασικά που ξέρετε όλοι. Πως σε λένε, από που είσαι, τι κάνεις εδώ, πόσον ετών είσαι κτλ. Μου ήταν σχετικά ευχάριστη η κουβέντα μας, αλλά είχε ημερομηνία λήξης. Ήταν τετριμμένη. Ο ίδιος μου άρεσε, αλλά όσο και να σου αρέσει κάποιος, όταν φεύγεις την επόμενη μέρα δεν ελπίζεις να τον γνωρίσεις καλύτερα.

Εντελώς ξαφνικά, και ενώ αισθανόμουν περίφημα, είχα μόλις πιει 2-3 γουλιές από το ποτό μου, άρχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά. Άρχισα να ζαλίζομαι. Τον παράτησα σύξυλο εκεί που μιλούσαμε και πήγα να καθίσω σε ένα σκαμπό λίγο παραπέρα γιατί ένιωθα συνεχώς να χειροτερεύω. Μέσα σε μερικά λεπτά αισθάνθηκα πραγματικά να είμαι στα πρόθυρα της λιποθυμίας και αναγκάστηκα να ζητήσω την βοήθεια της φίλης μου για να μπορέσω να βγω έξω. Για μια στιγμή σχεδόν δεν μπορούσα να δω μπροστά μου.

Βγήκαμε έξω και πήγα και κάθισα σε ένα παγκάκι που είχε εκεί κοντά όντας σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, και να έχω καταϊδρώσει . Δεν είχα κάτι. Είχα πάθει μια από τις συνηθισμένες για μένα πλέον κρίσεις πανικού και χρειαζόμουν να ξαπλώσω, να φάω κάτι γλυκό και να περιμένω να πάψω να ιδρώνω για να συνέλθω. Ο καλός μου βγήκε έξω μαζί μας και έμεινε δίπλα μου όλη την ώρα που χρειάστηκε να γίνω καλά.

Όταν συνήλθα κάπως και τον είδα δίπλα μου ένιωσα αυτό που λένε κεραυνοβόλος έρωτας. Ένιωθα να μην θέλω να φύγω στιγμή από δίπλα του. Τον είδα με άλλα μάτια. Όχι με τα ίδια που τον κοίταζα 10 λεπτά πριν. Παράξενο, αλλά έτσι ήταν. Σαν να έγινε ένα κλικ και άλλαξαν τα πάντα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου κατάλαβα γιατί λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Δεν έβλεπα τίποτα και κανέναν εκτός από αυτόν. Ήταν η μόνη μου σκέψη αυτός.

Είναι αυτός που μέχρι σήμερα στέκεται στο πλάι μου, με φροντίζει και με αγαπάει κάθε μέρα που περνά.
Είναι αυτός που έζησα τον απόλυτο έρωτα μαζί του. Είναι αυτός που έζησα επίσης και την απόλυτη πτώση του έρωτα.
Κάθε μέρα που περνά, νιώθω να θέλω να είμαι μαζί του όλο και πιο πολύ. Θέλω να ζήσω και άλλες χαρές και λύπες μαζί του. Όπως κάθε μέρα…Είναι αυτός που θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του.

Pictures from : http://www.art-of-love.net/