... και ταυτόχρονα ένας ύμνος στην ειρήνη.Είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που τελείωσα και αφορμή για να το αρχίσω στάθηκε η προτροπή του Thrass για τον συγκεκριμένο συγγραφέα (Αλεσσάντρο Μπαρίκκο). Δεν περίμενα ποτέ ότι το αποτέλεσμα από ένα κόψε ράψε θα ήταν τόσο καλό.
Από ότι λέει στον πρόλογο ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν επιθυμία του να μπορέσει να διαβάσει δημόσια την Ιλιάδα αλλά αφού βρήκε χρηματοδότη για να το κάνει πραγματικότητα διαπίστωσε ότι ήταν αδυνατο μιας και η Ιλιάδα στην πρωτότυπη της μορφή χρειαζόταν πάνω από 40 ώρες για να διαβαστεί πράγμα που το καθιστούσε αδύνατο το εγχείρημα. Ετσι απόφάσισε να πάρει μια ήδη έτοιμη μετάφραση της Ιλιάδας και να την προσαρμόσει 'ετσι ώστε να είναι εφικτή αυτή η δημόσια ανάγνωση της.
Η πρώτη παρέμβαση που έκανε για να το πετύχει ήταν χωρίς να κόψει καμιά σκηνή από τις ήδη υπάρχουσες να τις μικρύνει όσο το δυνατόν περισσότερο, να παραλείψει τις επαναλήψεις όπου υπήρχαν, και όλα αυτά μόνο με ατόφια αποσπάσματα του πρωτοτύπου. Αυτό που παρέλειψε όμως εντελώς από την όλη πλοκή ήταν οι θεικές παρεμβάσεις. Και αυτό το έκανε όταν διαπίστωσε ότι σε τίποτα δεν χάνει το όλο έργο χωρίς αυτές. Για την ακρίβεια μοιάζει να τονίζεται περισσότερο ο ανθρώπινος παράγοντας και αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό.
Η δευτερη του παρέμβαση έχει να κάνει με το ύφος και την γλώσσα που χρησιμοποιεί, με αποτέλεσμα να έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις ένα σύγχρονο έργο.
Η τρίτη του παρέμβαση είναι ότι μετέτρεψε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Πραγματικά έξυπνο, γιατί σε μπάζει πολύ περισσότερο μέσα στην ψυχοσύνθεση του κάθε προσώπου.
Η τέταρτη παρέμβαση του (την οποία βρήκα εξαιρετικά εμπνευσμένη) ήταν ότι με το διακριτικών των πλάγιων γραμμάτων πρόσθεσε μερικές λίγες δικές του παραγράφους που υποστήριζαν την πλοκή ή υποδήλωναν με λίγα λόγια όλα αυτά που Ιλιάδα είχε κρυμένα μέσα στους στίχους της, είτε προσθεταν πληροφοριές σχετικές από άλλα μεταγενέστερα αναγνώσματα.
Κάπως έτσι το συγκεκριμένο βιβλίο κατάφερε να διαβαστεί μπροστά σε ευρύ κοινό στην Ρώμη, το οποίο αριθμούσε πάνω από 10.000 άτομα που πλήρωσαν εισιτήριο για αυτό.
Ετσι έφθασε (όπως λέει και ο συγγραφέας στον πρόλογο του) ένα ελληνικό κείμενο, να μεταφραστεί σε ιταλικό κείμενο, η προσαρμογή του να οδηγήσει σε ένα άλλο ιταλικό κείμενο το οποίο επίσης μεταφράστηκε ξανά στα ελληνικά (ή όπου αλλού!).
Στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας σχολιάζει:
"Ένα από τα πιο συγκλονιστικά στοιχεία της Ιλιάδας είναι η δύναμη, η συμπόνια θα έλεγα, με την οποία έφθασε ως εμάς η φωνή των ηττημένων. Είναι μια ιστορία γραμμένη από τους νικητές, κι όμως στη μνήμη μένουν και- για να μην πω πάνω από όλες- οι ανθρώπινες μορφές των Τρώων."
"...οι Έλληνες μέσα στην Ιλιάδα μεταβίβασαν μέσα στους στίχους ενός μνημείου για τον πόλεμο, τη θύμηση μια ακαταβλητης αγάπης για την ειρήνη."
"...το να λέμε και να διδάσκουμε ότι ο πόλεμος είναι μια κόλαση, τελεία και πάυλα, είναι ένα καταστροφικό ψέμα. Οσο αποτρόπαιο και να ακούγεται, είναι αναγκαίο να θυμόμαστε ότι ο πόλεμος είναι μια κόλαση: όμορφη ωστόσο. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ρίχνονταν σε αυτόν σαν φάλαινες γοητευμένες από το θανατερό φως της φωτιάς"
"Μοίρα μας είναι η θλίψη: όμως γι' αυτό ακριβώς οι ζωές μας θα τραγουδιούνται αιώνια απ' τις γενιές που θα 'ρθουν" δια στόματος Ωραίας Ελένης
Σειρά παίρνει ο Jason με την βιβλιοπρόταση του! Μόλις με το καλό ξεμπερδέψω από όλα αυτά που μάζεψα τον τελευταίο καιρό!
8 comments:
Γεια!
Εγώ λατρεύω τα ιστορικά μυθιστορήματα. Το πιο αγαπημένο μου είναι Οι Πύλες της Φωτιάς, του Πρέσφιλντ. Αναφέρεται στους 300. Απλά κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και για άλλη μια φορά αποδεικνύεις πως είσαι άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία.
Χαίρομαι πολύ και που η πρότασή μου είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα: να το διαβάσεις εσύ. ;)
Θα περιμένω τη γνώμη σου.
Καλημέρα!
Sofi και εμένα μου αρέσουν. Ιδίως οι βιογραφίες σε μυθιστορηματική μορφή ιστορικών προσώπων! Θα το έχω υπόψη μου και το δικό σου!
Jason! Μου αρέσει να διαβάζω διάφορα είδη όμως δεν το κάνω ανελλειπώς. Μπορεί να περάνει πολυς καιρός να διαβάσω κάτι. Πρέπει να έχω διάθεση και να με τραβήξει το βιβλίο.
Οταν διαβάσω το δικό σου θα σου πω εντυπώσεις!!
Αν και από την παρουσίασή σου φαίνεται ενδιαφέρον, έχω αποφασίσει να μείνω μακριά από το συγκεκριμένο. Φοβάμαι μη με τσαντίσει.
Συμφωνώ απόλυτα όμως με αυτό που ο Μπαρίκκο ονομάζει "καταστροφικό ψέμα".
Για να σε τσαντίσει δεν νομίζω αλλά αν το διαβάσεις έχοντας το στο μικροσκόπιο πολύ πιθανόν να σε απογοητευσει! :-)
Άκουσα Baricco και ήρθα :)
Debby, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις. Για τη δική του παρέμβαση (τα πλάγια γράμματα) και μόνο αξίζει το βιβλίο (εντάξει είμαι λίγο κολλημένη). Παραθέτω ένα απόσμασμα για πείσω τον Thrass να το διαβάσει:
Φαντάστηκα το βέλος μου να τινάζεται και να χτυπάει. Κι είδα εκείνο τον πόλεμο να τελειώνει. Αυτή είναι μία ερώτηση που θα μπορούσες να τη σκέφτεσαι χίλια χρόνια και πάλι να μη βρίσκεις απάντηση: είναι θεμιτό να κάνουμε κάτι ποταπό, αν έτσι μπορούμε να σταματήσουμε έναν πόλεμο; Είναι αφέσιμη η προδοσία, αν προδίνεις για ένα δίκαιο σκοπό;..
Αλλά και οι τελευταίες ολόδικές του σελίδες -το σχόλιο για τον πόλεμο- είναι κατά τη γνώμη μου αρκετές για να κλείσεις ευχαριστημένος το βιβλίο.
ΥΓ. Προφανώς δεν είναι σαν τον Ωκεανό ή το City.
Selana! Καλή σου μέρα!
Παρόλο που δεν είμαι κολλημένη, συμφωνώ ότι για το σχόλιο του στο τέλος και για τις δικές του προσθήκες αξίζει κανείς να το διαβάσει.
Ηθελα να παραθέσω μερικά αποσπάσματα του, αλλά για να καταλάβει κανείς το πόσο όμορφα πλαισιώνουν την όλη πλοκή θα έπρεπε κανείς να έχει διαβάσει το βιβλίο και να έχει υπόψη του το συνολικό του ύφος!
Τα δύο άλλα βιβλία του που αναφέρεις δεν τα έχω διαβάσει αλλά σίγουρα θα το κάνω κάπου στο μέλλον!
είμαι και εγώ λάτρης του ιστορικού μυθιστορήματος. Η άποψη μου εμπεριέχεται στην παρουσίαση του βιβλιόυ και η ταπεινή μου κριτική στην "Ασπίδα της Σπάρτης"
http://stavraetos.blogspot.com/2006/12/blog-post_03.html
Οι πύλες της φωτιάς πραγματικά σε κάνουν να νοιώθεις όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο του βιβλίου ότι ζεις σε εκείνη την εποχή και στα θρυλικά γεγονότα.
Post a Comment