Πολλές φορές ακούω να μου λένε ότι η ζήλια χωρίζεται σε διάφορα είδη. Ότι η ζήλια χρειάζεται. Κάποιοι την θεωρούν αποδεχτή και κάποιοι άλλοι ακόμα και απαραίτητη.
Στα μόνα είδη που νομίζω ότι μπορεί να χωρίσει κανείς την ζήλια είναι σε "ερωτική" και "προσωπική". Όπως και να το κάνουμε όμως σε κάθε περίπτωση η βάση της ζήλιας είναι η σύγκριση.
Η ερωτική ζήλια είναι γνωστή. Η ζήλια αυτή απευθύνεται στο αντικείμενο του πόθου μας και αφορά την σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους. Η διάθεση μας να κατέχουμε ολοκληρωτικά το αντικείμενο του πόθου μας είναι τέτοια που προκειμένου να είναι μαζί μας προτιμούμε να μην το αφήσουμε να έχει μέτρο σύγκρισης καταρχήν και επιλογή κατά δεύτερο. Η σύγκριση με όλους τους άλλους θεωρείται άνιση και είναι προτιμότερο να αποφεύγετε. Αυτή είναι η στάση του ζηλιάρη ανθρώπου. Του ανασφαλή ανθρώπου. Καταλήγω λοιπόν ότι όσο λιγότερο ζηλεύουμε στις ερωτικές μας σχέσεις τόσο λιγότερο ανασφαλείς είμαστε.
Ο Ρόλαν Μπαρτ αναφέρει σχετικά με τον άνθρωπο που είναι ζηλιάρης.
Σαν ζηλιάρης υποφέρω τέσσερις φορές. Γιατί είμαι ζηλιάρης, γιατί τα βάζω με τον εαυτό μου που είναι ζηλιάρης, γιατί φοβάμαι ότι η ζήλια μου θα πληγώσει τον άλλον, γιατί αφήνω τον εαυτό μου να υποκύψει σε κάτι κοινότυπο. Υποφέρω από το γεγονός ότι είμαι αποκλεισμένος, βίαιος, τρελός και κοινός.
Η προσωπική ζήλια είναι αυτή που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους που μπορεί να κατέχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε. Και πάλι η βάση της είναι η σύγκριση αλλά αφορά κυρίως αγαθά και καταστάσεις. Κάποιος άλλος έχει καλύτερο σπίτι, άλλος έχει πιο όμορφο σώμα, άλλος έχει περισσότερα χρήματα και άλλος πιο χαρισματική προσωπικότητα. Στην προσωπική ζήλια απλά δεν υπάρχει ο άλλος άνθρωπος, ο αποδέχτης αυτής της ζήλιας. Αυτός που υποφέρει είναι μόνο ο ίδιος ο ζηλιάρης. Όλοι μας έχουμε υποφέρει κάποτε από ζήλια. Κάποιοι υποφέρουμε ακόμα. Και ίσως ζηλεύουμε και οι ίδιοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Το έχω ζήσει και το ζω, ευτυχώς αραιά και που πλέον. Σημασία έχει νομίζω να κατανοήσουμε ότι τίποτα καλό δεν βγαίνει από μια τέτοια στάση. Το αντίθετο συμβαίνει μάλιστα...
Picture from: http://impression.alloilpaint.com/gauguin/
13 comments:
Οι μυθικές αδελφές, η Ζήλεια,η Βία
η Νίκη και το Κράτος(η εξουσία).
Zηλεύει γιατί θέλει
να Νικά τους άλλους μέ τή Βία
για μιά θέση στην εξουσία (κράτος),
να λέει ψέμματα ότι η ζήλεια έχει σχέση με τον έρωτα.
Κάποιοι θεωρούν τη ζήλεια απόδειξη πραγματικού ενδιαφέροντος.
Ίσως είναι έτσι, πάντως το σίγουρο είναι πως δεν είναι η μόνη, πως δεν είναι ευθέως ανάλογα μεγέθη και πως η μη εκδήλωση ζήλειας δεν αποκλείει την ύπαρξη γνήσιου ενδιαφέροντος.
Άλλωστε η ζήλεια δε σημαίνει ότι είναι πάντα ειλικρινής, μπορεί να είναι και λίγο fake - άσε που μερικές φορές είναι απλώς μια υστερία κτητικής νοοτροπίας.
Άλλο ένα συναίσθημα που βγαίνει απευθείας από τα κατώτερα κέντρα συνειδητότητας του ανθρώπου.
Παράδεισος και κόλαση,
ήταν η αγκαλιά σου.
Όταν στην καρδιά σου
φώλιαζε για τα καλά
η ζήλια!
Η ζήλια που με σκότωνε,
κι ο παραλογισμός σου
σε τύφλωνε δεν έβλεπες
τι έκανες εμπρός σου!
Παράδεισος η αγκαλιά σου,
όταν με τα χάδια σου και φιλιά ,
με’παιρνες κοντά σου,
μα η κόλαση της ζήλιας σου,
το κάλυπτε με πίκρα και δάκρυα αυτό.
Κι η αγάπη μας
Δεν κάρπισε γι’αυτό!
Η ερωτική ζήλια είναι οτι χειρότερο
καλημέρα σου
Δύο είδη ανθρώπων πρέπει κανείς να αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι:
ζηλιάρηδες και τσιγκούνηδες.
Είναι αθεράπευτοι.
But, soft! what light through yonder window breaks?
It is the east, and Juliet is the sun.
Arise, fair sun, and kill the envious moon,
Who is already sick and pale with grief,
That thou her maid art far more fair than she:
Be not her maid, since she is envious;
Her vestal livery is but sick and green
And none but fools do wear it; cast it off.
Έτσι έγραψε ο Μπιλάκος ο Σαιξπήρος, κι είχε δίκιο: μόνο οι ανόητοι ζηλεύουν.
Gb winzip, μυθικές αδερφές ε???
Πάντως όντως η ζήλια δεν έχει καμιά σχέση με τον έρωτα.
Jason, και εγώ κάποιες φορές υποκρίνομαι ότι ζηλέυω για να δηλώσω το ενδιαφέρον μου. Δυστυχώς η ζήλια έχει ταυτιστεί με το ερωτικό ενδιαφέρον.
Serenity, όντως... Για αυτό υποφέρουμε τόσο όταν ζηλευουμε.
Melomene, thanks για το ποιηματάκι! Εσύ το έγραψες??
Αθεόφοβε, πράγματι αθεράπευτοι και οι δύο! Ομως πόσο κακό μπορεί να σου κάνει ένας τσιγκούνης?? ;-)
Cyrus, και τι όμορφα που τα έγραψε! :-)
Μέσα από τα πάθη μας θαρρώ ότι είναι ο δρόμος της γνώσης. Ακόμη καλύτερα ακολουθώντας τα ίχνη ή τα σημάδια πρωτοπόρων ή εξερευνητών της ανθρώπινης φύσης, όπως ο Ρολαν Μπαρτ που μνημονεύεις !!
που είσαι; ;)
Οι κορυφαίοι στίχοι που γράφτηκαν ποτέ για τη ζήλια, δια χειρός Steve Albini:
http://www.martylloyd.com/artist_s/shellac_lyrics/prayer_to_god_lyrics.html
Caesar! Από τα πάθη ναι! Συμφωνώ και εγώ! Η ζήλια δεν είναι όμως πάθος! Είναι παθολογική εντελώς κατάσταση!
Ovi! Μόλις σου έστειλα mail! Sorry! :-)
Thrass!!! Για το καλλιτεχνικό μέρος του θέματος δεν μπορώ να πω... Αλλά ρε παιδί... Ηταν στα καλά του αυτός ο Αlbini??? ;-)))
Λοιπόν! Εγώ για να πω την αλήθεια & τον ζηλεύω & με ζηλεύει! Ορισμένες φορές πολύ!!! Μόνο που η διαφορά των γυναικών από τους άντρες είναι πως εμείς είμαστε πιό πονηρές για να τους αφήσουμε να το καταλάβουν! Το παίζουμε άνετες, ενώ αν τύχει & τον δούμε να κοιτάει ξελιγωμένος καμμιά άλλη όμορφη, τα παίρνουμε άσχημα... Και βρίσκουμε μετά μια άλλη αφορμή να του την πούμε! Ενώ εκείνοι οι καϋμένοι, καθότι πιό ντόμπροι & ειλικρινείς από εμάς (οι περισσότεροι) μας το δείχνουν κατευθείαν. Κι εμείς παρότι κολακευόμαστε & γουστάρουμε (γιατί λέμε άρα μας αγαπάει!) το παίζουμε έξαλλες! Αυτά τα ολίγα, με το χέρι στην καρδιά.-
Φιλάκια!
Ηλιαχτίδα! Οσες φορές και αν με ρωτάς αν θα μου αρέσε αντί να ζηλέυει να αδιαφορούσε άλλες τόσες δεν θα μπορώ να καταλαβω γιατί πρέπει να συμβαίνει ή το ένα ή το άλλο!
Αν απλά με αγαπάει και μου το δείχνει φτάνει ξέρεις!
Post a Comment