Τηλεφωνικές γνωριμίες

Καινούργια μόδα είναι να στέλνει κάποιος μήνυμα σε τυχαίο αριθμό προσπαθώντας να κάνει μια γνωριμία.

Ένα ραντεβού στα τυφλά, εξ αποστάσεως όμως. Εκ του ασφαλούς θα συμπλήρωνα εγώ.

Πριν ένα περίπου εξάμηνο μια κοπέλα που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο μου είπε ότι έλαβε ένα μήνυμα το οποίο μέσες άκρες της έλεγε ότι, αν είναι γυναίκα και νιώθει μόνη και θέλει να κάνει γνωριμία με άντρα αν θέλει ας απαντήσει.

Από τότε και μέχρι πριν λίγο καιρό που μου συνέβη εμένα κάτι αντίστοιχο, έχουν φαίνεται αλλάξει πολλά στις μεθόδους προσέγγισης.

Λαμβάνω ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό το οποίο μου γράφει: «Τι κάνεις? Χαθήκαμε».

Όταν είδα το μήνυμα παίρνω πίσω για να δω ποιος είναι. Μπορεί ο αριθμός να μην μου έλεγε τίποτα αλλά μπορεί απλά να ήταν κάποιος γνωστός που απλά δεν αποθήκευσα τον αριθμό του.

Απαντά μια αντρική φωνή που επίσης δεν αναγνώριζα καθόλου. Ρώτησα το όνομα του μιας και με τα αυτιά μου δεν τα πάω πολύ καλά (όχι! Ούτε και με αυτά! Ότι θέλω ακούω! Και παραποιώ επώνυμα κατά συρροή!). Όταν μου είπε το μικρό του όνομα του απάντησα ότι δεν γνωρίζω κανένα με αυτό το όνομα, του είπα ότι έκανε λάθος γιατί το νούμερο το κινητού μου είναι ίδιο εδώ και 6 τουλάχιστον χρόνια και έκλεισα το κινητό θεωρώντας απλά ότι έγινε κάποιο λάθος.

Αντί αυτού, ο τύπος επέμεινε να στέλνει μηνύματα, επιμένοντας ότι είμαι κάποια Χριστίνα και του κάνω πλάκα και δεν του δίνω τον φίλο του τον Τόλη να μιλήσει και να σταματήσω τα παιδιαρίσματα. Κατάλαβα τι έπαιζε και επειδή δεν ήθελα να δώσω συνέχεια, δεν απαντούσα στα μηνύματα του. Αντί να σταματήσει, με παίρνει πίσω τηλέφωνο (με απόκρυψη) και άρχισε να μου λέει τα δικά του. Του απάντησα όσο πιο ευγενικά γινόταν ότι κάνει λάθος και κλείνω το τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα ήμουν στο γραφείο και μου ήταν αδύνατο να ασχοληθώ περισσότερο.

Εννοείται δεν σταμάτησε (μαγεύτηκε φαίνεται από την φωνή μου!). Συνέχισε με μηνύματα προσπαθώντας να ψαρέψει κάτι, να μάθει κάτι για μένα, να ενδώσω σε κάτι τέλος πάντων , έστω και αν αυτό το κάτι ήταν αυτή η κουβέντα από το τηλέφωνο (Για αρχή. Γιατί δεν θα έμενε εκεί φυσικά). Τελικά στο μόνο που ενέδωσα ήταν να του στείλω ένα μήνυμα λέγοντας του και πάλι ότι κάνει λάθος αλλά αφήνοντας του υπονοούμενο ότι χάνει τον καιρό του και άδικα προσπαθεί. Ακολούθησε ένα τηλεφώνημα (που ακόμα το πάλευε) στο οποίο εγώ πάλι ευγενική, ως συνήθως, του είπα μία από τα ίδια και που τελικά έπιασε τόπο γιατί το πήρε απόφαση και δεν ξαναπήρε.

Φυσικά επακολούθησε διαφωνία επί του θέματος με τον καλό μου. Εκείνος ήταν κάθετος στο ότι πρώτα απ’ όλα δεν έπρεπε να απαντήσω. Και μετά στο ότι αν απαντούσα έπρεπε να ήμουν αγενής και υβριστική.

Αυτά όλα όμως απέχουν πολύ από αυτό που είμαι και το πώς συνηθίζω να αντιδρώ. Το ίδιο πράγμα μπορείς να το πεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να έχεις πολλά διαφορετικά αποτελέσματα. Επίσης έχω καταλάβει ότι με την ευγένεια και το χαμόγελο κερδίζεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις.

Τι κέρδισα εγώ τότε? Την ψυχική μου ηρεμία! Λέτε αν του την έλεγα δεν θα άκουγα καμιά βρισιά?