Σήμερα το πρωί διάβασα σε μια τοπική εφημερίδα της Ρόδου ότι θα γίνει επανάληψη της δίκης που αφορούσε τον θάνατο από αμέλεια ιατρών ενός Άγγλου τουρίστα και μου ήρθε στο νου και πάλι η περίπτωση της
Αμαλίας.
Το ιστορικό έχει ως εξής μέσες άκρες, (αν και μπορείτε πάντα να διαβάσετε λεπτομέρειες
στην ιστοσελίδα της εφημερίδας ή στην
ιστοσελίδα της Αγγλικής κυβέρνησης):
Ένας νεαρός Άγγλος ονόματι Christopher Rochester, έπεσε από τον 3ο όροφο του ξενοδοχείου όπου διέμενε (προφανώς μεθυσμένος) τον Ιούνιο του 2000 και διακομίσθηκε μετά από 40 λεπτά στα επείγοντα του Νοσοκομείου της Ρόδου όπου εκεί ο ειδικευόμενος γιατρός, του παρείχε τις πρώτες βοήθειες. Δηλαδή τίποτα. Μια καρέκλα να κάτσει και τον παρέπεμψε να βγάλει μια ακτίνα αντί για τρεις που ήταν αναγκαίες ώστε να γίνει σωστή διάγνωση. Το αποτέλεσμα ήταν παρά τα μη εμφανή του τραύματα ο νεαρός να έχει υποστεί εσωτερική αιμορραγία με αποτέλεσμα να πεθάνει μετά από 4 ώρες από την εισαγωγή του στο νοσοκομείο.
Κατηγορούνται τρεις γιατροί για αμέλεια.
Ο
Σέργιος Παυλίδης (ειδικευόμενος) ο οποίος δεν θεώρησε σοβαρή την κατάσταση του νεαρού και έδωσε εντολή να βγει μόνο μία ακτίνα η οποία δεν έδειξε το πρόβλημα (σημείωση ο νεαρός πονούσε αφόρητα).
Ο
Γεώργιος Kαραβόλιας, Διευθυντής της A' χειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου, και εφημερεύων ιατρός, γιατί δεν ήταν στην θέση του και δεν ανευρεθεί όταν τον αναζήτησαν.
Ο
Mιχαήλ Σοκορέλος Διευθυντής της Oρθοπεδικής Kλινικής του Nοσοκομείου, επίσης εφημερεύων και επίσης απών και επίσης εξαφανισμένος γενικώς.
Στην πρώτη δίκη που έγινε στις 9/2/2005 από το Τριμελές Εφετείο Ρόδου οι τρεις παραπάνω ιατροί αθωώθηκαν (πράγμα που εξαγρίωσε τους συγγενείς του άτυχου νεαρού και δικαίως).
Θέλετε να ξέρετε με τι εξηγήσεις δεν τους απεύθυναν ευθύνες?
Ο μεν
Παυλίδης, ισχυρίστηκε ότι λόγω του ότι έκανε ότι μπορούσε και δεν είχε την δυνατότητα να διαγνώσει καν το τραύμα.
Ο δε
Καραβόλιας ισχυρίστηκε ότι ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει την εγχείρηση που απαιτείτο για το συγκεκριμένο τραύμα, το οποίο δεν ήταν δυνατόν να διαγνωσθεί, απουσία αγγειολόγου και ουρολόγου χειρουργού ιατρού.
Ο δε
Σοκορέλος ισχυρίστηκε ότι ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να χειρουργήσει τον τραυματία και ότι από τις σχετικές ιατρικές γνωματεύσεις ο θάνατος από το συγκεκριμένο τραύμα επέρχεται σε λίγη ώρα και η θνησιμότητα είναι της τάξεως του 95%.
Με λίγα λόγια....
Ολόκληρο νοσοκομείο είχε μόνο ένα ειδικευόμενο γιατρό στα επείγοντα. ΑΧΡΗΣΤΟΣ κατά τα φαινόμενα. Αλλά τουλάχιστον παρόν.
Δυο μεγαλογιατροί που εφημέρευαν ήταν απόντες και κανείς δεν μπορούσε να τους βρει πουθενά. Αλλά και εκεί να ήταν δηλώνουν ΑΧΡΗΣΤΟΙ επίσης.
Το νοσοκομείο είχε (και έχει) ελλείψη βασικών ιατρών (αγγειολόγου και ουρολόγου).
Δηλαδή όταν λέμε νοσοκομείο εννοούμε ντουβάρια με άχρηστους.
Να αναφέρω και το γεγονός ότι στην αγγλική ιστοσελίδα μας κάνουν ρόμπα διεθνώς γιατί αναφέρουν ότι όταν ο ασθενής διψούσε έντονα και ζητούσε νερό δεν υπήρχε κανείς να του πάει με αποτέλεσμα να τρέχει ο φίλος του να του βρει και στην διαδρομή να
βλέπει άτομα του προσωπικού του νοσοκομείου να κάνουν το τσιγαράκι τους ατάραχα και να κουβεντιάζουν.
Αλλά το άλλο το ανεκδιήγητο??? Που στείλανε το σώμα του νεκρού παιδιού στην μητέρα του έχοντας αφαιρέσει προηγουμένως το νεφρό του!!!!!
Και όταν η μητέρα το ζήτησε της έστειλαν ένα άλλο που δεν άνηκε στον γυιο της (κατόπιν εξέτασης DNA που προέβηκε με δικά της έξοδα)!!!!
Στην νέα δίκη θα έπρεπε μαζί με αυτούς τους τρεις γιατρούς να δικάζονται και η διοίκηση του νοσοκομείου για αμέλεια! Και να καταμεριστεί η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα.
Γιατί για αυτό το 5% πιθανότητα (μα και 1% να ήταν) να ζήσει κάποιος, πληρώνονται όλοι αυτοί.
Αν ήταν να τους αφήνουμε να πεθαίνουν δεν τους είχαμε ανάγκη.
Ξέραμε και μόνοι μας.