Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Friday, May 11, 2012

Το στήριγμα...

Πλησιάζει η γιορτή της μητέρας και εγώ όλο και περισσότερο θέλω να γράψω κάτι για τον  πατέρα. Συγκεκριμένα τον δικό μου πατέρα, που τελευταία αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό με έκανε να σκεφτώ όλα όσα σημαίνει ένας πατέρας, ο πατέρας μου, για μένα.

Απείχε πολύ από το πρότυπο του καλού πατέρα. Την εποχή που εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικρά παιδιά δεν  ήταν ο πατέρας που έπαιζε με τα παιδιά του, δεν ήταν αυτός που μιλούσε, συμβούλευε και ασχολιόταν με τα παιδιά του με οποιοδήποτε τρόπο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Αδιάφορος όσο δεν έπαιρνε και διαθέσιμος ελάχιστα.
Μεγαλώνοντας την περίοδο της εφηβείας και λίγο μετά μέχρι το σημείο εκείνο που ο καθένας μας βρήκε και τράβηξε τον δρόμο του, ήταν ο πατέρας αφέντης, του στυλ ότι βλέπω θέλω να το ελέγχω και για τα υπόλοιπα στρουθοκαμηλίζω θεωρώντας ότι όλα βαίνουν καλώς αυτοδίκαια, χωρίς ποτέ να καθοδηγεί ή να συμβουλεύει. Μόνο να αποφασίζει και να διατάζει.
Στο μετέπειτα διάστημα μέχρι σήμερα, όπου κάθε παιδί-ενήλικας πλέον έχει φυσιολογικά αφήσει πίσω του την αρχική του οικογένεια και έχει φτιάξει δική του,  ήταν ο πατέρας που πάντα βρισκόταν εκεί, να εργάζεται σκληρά (όπως πάντα), να προσφέρει ότι υλικό αγαθό μπορούσε (όπως πάντα), και να συνεχίζει να κρατά τις αποστάσεις (όπως πάντα).

Μέχρι που του τυχαίνει αυτή η περιπέτεια υγείας. Δεν ξέρω πραγματικά πως αισθάνεται. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να βγει νικητής από όλο αυτό.  Δεν ξέρω πολλά σπουδαία πράγματα για τον πατέρα μου, δεν ήταν ποτέ πραγματικά κοντά μου σαν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.  Ξέρω όμως ότι αισθάνομαι σαν κάτι να ξεγλιστράει από τα χέρια μου με κίνδυνο να το χάσω και ας μην το είχα ποτέ (τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα). Ξέρω πως ανεξάρτητα από όλα αυτά θα είναι πάντα ο ένας και μοναδικός μπαμπάς μου.

Και στον αντίποδα αυτής της σχέσης, η μάνα μου, η μαμά μου, η μάμμη μου όπως μου αρέσει να την φωνάζω. Αυτή ήταν δίπλα μου, αυτή με άκουγε, αυτή με νοιαζόταν, αυτή με καταλάβαινε, αυτή μου έδινε αέρα να ανασαίνω, αυτή με συμβούλευε, αυτή χαιρόταν με την χαρά μου και λυπόταν με λύπη μου... Αυτή είναι μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς μου. Αυτή είναι που μου δείχνει με τις ίδιες της τις πράξεις πως είναι να είσαι σωστός και δίκαιος άνθρωπος.

Τελικά η μάνα είναι αυτή που δίνει το στίγμα της οικογενείας.

Και καλό είναι όλοι οι μπαμπάδες να προσέχουν να την κρατάνε ευχαριστημένη ;-)