Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Thursday, April 27, 2006

Ο Κήπος του Προφήτη

Γνώρισα τον Καλίλ Γκιμπράν όταν ένας φίλος μου πριν από 17 χρόνια (πώ!πω! σαν χθές μου φαίνετε...) περίπου, ενώ ακόμα πήγαινα Λύκειο μου δώρισε ένα βιβλίο. "Ο Κήπος του Προφήτη" ήταν ο τίτλος του. Το διάβασα αλλά ίσως δεν το εκτίμησα όσο έπρεπε τότε (αλλιώς δεν θα έχανα κάθε επαφή με τον εν λόγω φίλο), παρόλο που μου χάρισε ένα 19αρι στις πανελλήνιες στην Έκθεση! Εξαιτίας του πρέπει να ήταν γιατί ήταν η πιο φωτεινή στιγμή σε όλα όσα είχα γράψει.
Θυμόμουνα ένα κομμάτι από το κεφάλαιο που αφορούσε το έγκλημα και την τιμωρία και μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μιας και το θέμα τότε ήταν τα ναρκωτικά.
Από το απόσπασμα που παραθέτω εγώ είχα γράψει την τελευταία παράγραφο ως επίλογο στην έκθεση μου.

Πολλές φορές σε άκουσα να μιλάς για κάποιον που διέπραξε αδίκημα ωσάν αυτός να μην ήταν ένας από όλους σας, αλλά ένας ξένος για σας ένα παρείσακτος στον κόσμο σας.
Εγώ όμως σας λέω ότι όπως ο άγιος και ο δίκαιος δεν μπορει να υψωθεί πάνω από το πιο ψηλό σημείο που βρίσκετε σε καθένα από σας, έτσι και ο πονηρός και ο αδύνατος δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά από το χαμηλότερο σημείο που βρίσκεται πάλι μέσα στον καθένα σας.
Και όπως το ένα μόνο φύλλο δεν κιτρινίζει παρά με την βουβή γνώση όλου του δέντρου, έστι και ο παραβάτης δεν μπορεί να κάνει αδίκημα χωρίς την κρυφή θέληση όλων σας.
Σα μια πομπή βαδίζετε όλοι μαζί προς τον θεικό σας εαυτό.
Εσείς είστε ο δρόμος και οι οδοιπόροι. Και όταν κάποιος από σας πέφτει, το πέσιμο του είναι για κείνους που ακολουθούν, μια προφύλαξη ενάντια στην πέτρα όπου μπορούν να σκουντουφλήσουν. Ναι. Και το πέσιμο του είναι και απ'αυτούς που είναι μπροστά του, που, μ'όλο που είχαν πιο γρήγορο και πιο σίγουρο βήμα, ωστόσο δεν έβγαλαν το πέτρινο εμπόδιο από τον δρόμο.

Tuesday, April 25, 2006

Η λύση είναι μπροστά μας αλλά δεν την βλέπουμε!

Κάποτε ο Νασραντίν πήγε στον ψυχίατρο και είπε: «Είμαι πολύ μπερδεμένος, βοήθησε με, σε παρακαλώ! Κάθε βράδυ, βλέπω το ίδιο όνειρο. Βρίσκομαι μπροστά σε μια πόρτα και την σπρώχνω και την σπρώχνω συνέχεια. Υπάρχει μια ταμπέλα στην πόρτα κι εγώ εξακολουθώ να σπρώχνω χωρίς τέλος. Κάθε βράδυ ξυπνάω καταϊδρωμένος, αλλά η πόρτα δεν ανοίγει ποτέ!»
Ο ψυχίατρος κρατούσε σημειώσεις και, μετά από μισής ώρας κουβέντα, τον ρώτησε: «Τι έγραφε η ταμπέλα πάνω στην πόρτα?»
Και ο Νασραντίν είπε: «Έγραφε τραβήξτε.»

Wednesday, April 19, 2006

Γιατροί...αλλά μόνο στο όνομα.

Σήμερα βρήκα τον χρόνο και διάβασα την "Οδύσσεια" της Παραγράφου http://parakeimena.blogspot.com/ και μου έφερε στο νου τις δικές μου περιπέτειες με τους γιατρούς.
Η σχέση μου με τους γιατρούς είναι υποτυπώδεις παρόλο που τους χρειαζόμουν συχνά πυκνά από το πιο ασήμαντο έως το πιο σοβαρό.
Αισθανόμουν (και αισθάνομαι) ακόμα απέναντι τους σχεδόν χαζή, γεμάτη ενοχές για αυτό που μου συνέβη και εντελώς έρμαιο στην απόφαση τους για την θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσω.
Όμως η εμπειρία μου μαζί τους με έμαθε ότι ένα 90% ( για να μην πω παραπάνω) των γιατρών το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους. Η πρώτη τους ερώτηση δεν είναι «τι σας συμβαίνει;» αλλά «τι ταμείο έχετε».
Περιττό να πω ότι μόλις ακούσουν ΙΚΑ ακολουθεί το «Λυπούμαστε αλλά δεν είμαστε συμβεβλημένοι με το ΙΚΑ»
Κάπου είχα διαβάσει ότι πολύ παλιά, κάπου, εφαρμοζόταν ένα διαφορετικό σύστημα από αυτό που έχουμε τώρα. Δεν πλήρωνες τον γιατρό για να σε γιατρέψει αλλά να σε κρατάει υγιή. Πράγμα που ακούγεται λογικότερο από αυτό που ισχύει τώρα γιατί έτσι ο γιατρός έχεις όφελος όταν είσαι άρρωστος. Περίεργα μου ακούστηκε στην αρχή. Φαντάζομαι θα λειτουργούσε το σύστημα των πληρωμών περίπου όπως είναι αυτό σήμερα με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Θα γλιτώναμε από τους γιατρούς που είναι γιατροί μόνο στο όνομα και επιλεκτικοί με τους ασθενείς τους.
Επί 3 με 4 χρόνια γυρνούσα από τον ένα γιατρό στον άλλον. Η μια εξέταση πίσω από την άλλη, τα αποτελέσματα τα ίδια κάθε φορά, φαρμακευτικές αγωγές επίσης η μια πίσω από την άλλη, η ψυχολογία μου στο μαύρο της το χάλι, οι σχέση μου με τον άντρα μου μέσα στην ένταση και η πολυπόθητη υγεία δεν ερχόταν. Όλοι μου έλεγαν το ίδιο.
- Τι είναι γιατρέ? «Δεν είναι τίποτα, είναι συνηθισμένο»
- Από τι προέρχεται? «Από κάποιο μικρόβιο. Θα πάρεις αντιβίωση»
- Που το βρήκα αυτό το μικρόβιο? «Από οπουδήποτε μπορεί. Είναι στη φύση»
Είναι αυτές απαντήσεις που χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να της πει? Και κάπως έτσι περάσανε τα χρόνια. Από τον κυτταρολόγο, στον γυναικολόγο και από τον γυναικολόγο στον μικροβιολόγο και πάει λέγοντας!
Και μια μέρα βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και είπα να αλλάξω γιατρό. Και διαπιστώνω έκπληκτη ότι σχεδόν κανείς από τους προηγούμενους δεν έκανε όπως έπρεπε την δουλειά του. Κανένας, μιας και επρόκειτο για μια «συνηθισμένη» περίπτωση, δεν με είδε με ενδιαφέρον. Μα εγώ ήθελα να απαλλαγώ από το «συνηθισμένο» μου πρόβλημα!
Δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι τυχερή που δεν μου έτυχε τίποτα πολύ σοβαρό.
Και αναρωτιέμαι… όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους, που κάτι μικρό ή μεγάλο τους τύχει, άραγε πρέπει να γίνουν γιατροί του εαυτού τους? Πρέπει οι ίδιοι να ενημερώνονται για να ξέρουν τι μπορούν να κάνουν? Κανείς γιατρός πια δεν έχει τον χρόνο ανάμεσα στα 30λεπτα ραντεβού του να σε ενημερώσει όπως πρέπει? Και φεύγεις από το ιατρείο του και αισθάνεσαι πιο άρρωστος από ότι όταν μπήκες…

Tuesday, April 18, 2006

Πως κατορθώσαμε όταν νηστεύουμε να τρώμε περισσότερο.

Αχ αυτή την μεγαλοβδόμαδα...με την νηστεία της.
Μαζική υστερία, ένα πράγμα!
Η νηστεία σαν νηστεία δεν με απωθεί. Με απωθεί η υποκρισία.
Ξαφνικά όλοι όσοι όλο τον υπόλοιπο χρόνο βγάζανε τα μάτια τους, τσακωνόντουσαν, βριζόντουσαν και ήταν μες την κακία, φόρεσαν και πάλι την μάσκα του τυπικού χριστιανού και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον ποιος θα υποδυθεί τον ρόλο καλύτερα.
Βλέπω μέσα στα μάτια όλων την επιθυμία για να αναγνωριστούν. Ο καθένας με την πρώτη ευκαιρία να παινευτεί για το πόσο λίγο τρώει! Πόσο καλός Χριστιανός είναι.
Αποφεύγω επιμελώς να μιλήσω για τις δικές μου συνήθειες για ευνόητους λόγους. Όποτε διαρρέει το "μυστικό" μετράω έκπληκτες εκφράσεις!
Αλλά γιατί νηστεία σημαίνει τρώμε μόνο συγκεκριμένα πράγματα? Δεν θα ήταν καλύτερο να σημαίνει τρώμε απλά λίγο? Θεωρώ υποκρισία να τρώει ο άλλος τρία πιάτα φασολάδα π.χ. στην καθισιά του και να λογαριάζεται ότι και καλά νηστεύει!!! Από που και ως πού??
Το άλλο ζήτημα είναι το χρονικό της υπόθεσης. Γιατί να μην νηστεύουμε όποτε νιώθουμε ότι θα μας κάνει καλό? Το νόημα της νηστείας δεν είναι να νηστέψουμε απλά για να νηστέψουμε γιατί επιβάλλετε ίσως και λόγω της εποχής που ζούμε που η αφθονία των τροφών μας κάνει πολλές φορές να το παρακάνουμε σε αυτόν τον τομέα.
Η ουσία της νηστείας είναι να μπορούμε να αυτοσυγκεντρωθούμε με τέτοιο τρόπου έτσι ώστε να μην γινόμαστε "δούλοι" του σώματος και των αισθήσεων μας. Σημαίνει δηλαδή πάνω απ’ όλα να μπορέσουμε να επιβληθούμε με το πνεύμα μας πάνω στο σώμα μας και να ξεπεράσουμε την ανάγκη που μας δημιουργεί. Αυτό που έκανε δηλαδή και ο Ιησούς. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει κατά παραγγελία συγκεκριμένες μέρες τον χρόνο.
Αντί αυτού κάναμε κάτι πολύ πονηρό. Χωρίσαμε τις τροφές σε επιτρεπτές και μη.
Και έτσι κατορθώσαμε όταν νηστεύουμε να τρώμε περισσότερο από ότι συνήθως!!

Monday, April 17, 2006

Τα oφέλη των blogger

Σχετικά πρόσφατα έγινα και εγώ μέρος των blog. Για blog άκουγα πολύ καιρό πριν αλλά blog δεν έβλεπα. Είχα στο μυαλό μου ίσως κάτι άλλο. Είχα την εντύπωση ότι δεν είχαν να μου προσφέρουν σχετικά τίποτα, και ότι είναι μια προσωπική ανάγκη του καθενός που μόνο τον ίδιο εξυπηρετεί.
Από την εμπειρία μου των τελευταίων εβδομάδων διαπίστωσα ότι τελικά αν δεν ζήσεις κάτι ποτέ δεν έχεις ολοκληρωμένη εικόνα, και δεν ξέρεις αν σου πάει ή όχι.
Τι μου προσέφερε εμένα περισσότερο αυτή μου η ενασχόληση?
Καταρχήν το πιο βασικό από όλα, γνωρίζεις ανθρώπους από την μέσα τους πλευρά πρώτα. Από εκεί που πρέπει δηλαδή και όχι από την εμφάνιση τους. Διαβάζεις για βιώματα που πολύ πιθανόν να μην τα έχεις ζήσει αλλά πολλές φορές ούτε ξανακούσει. Κατανοείς και μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων. Και αυτό από μόνο του είναι καλό.
Μετά βρίσκεις ανθρώπους που «ταιριάζεις» άσχετα ότι μπορεί να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Πόσες άραγε πιθανότητες έχει ο καθένας μας να βρει ανθρώπους με ίδια ενδιαφέροντα, με διάθεση για επικοινωνία στο άμεσα στενό του περιβάλλον?
Και μετά ανακαλύπτεις και τον διάλογο. Τον διάλογο που λείπει το να υψώνεις την φωνή για να επιβληθείς στην γνώμη του άλλου. Μεγάλη υπόθεση και αυτό.
Μέσα από αυτές τις διαφωνίες που διάβασα τον τελευταίο καιρό μου ήρθε στο νου ένα απόσπασμα (και πάλι) από κάποιο βιβλίο που διάβασα του Osho.
Θα έκανε καλό να το είχαμε όλοι στην άκρη του μυαλού μας όταν συμμετέχουμε σε τέτοιους διάλογους…
Ποτέ μη χρησιμοποιείς την λέξη απόλυτο. Να την αποφεύγεις όσο μπορείς , επειδή αυτή η λέξη είναι που δημιουργεί φανατικούς.
Κανένας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια.
Η αλήθεια είναι τόσο απέραντη! Όλες οι αλήθειες είναι αναπόφευκτο να είναι σχετικές. Η λέξη «απόλυτο» είναι που έχει σύρει την ανθρωπότητα μέσα στη δυστυχία.
Οι μουσουλμάνοι θεωρούν ότι η απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στο Κοράνι, Ο χριστιανού θεωρούν ότι η απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στην Βίβλο, οι ινδουιστές ότι η απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στην Γκίτα και πάει λέγοντας. Και πως μπορούν να υπάρχουν τόσο πολλές διαφορετικές αλήθειες? Γι’ αυτό οι διαμάχες, οι λογομαχίες, οι πόλεμοι, οι θρησκευτικές σταυροφορίες, οι τζιχάντ: «Σκότωσε εκείνους που ισχυρίζονται ότι η δική τους αλήθεια είναι η απόλυτη».
Στη διάρκεια των αιώνων, οι περισσότερες δολοφονίες, οι περισσότεροι βιασμοί και τα περισσότερα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα της Θρησκείας. Και ο λόγος είναι η λέξη «απόλυτο».
Πάντοτε να θυμάσαι: Όλα όσα μπορούμε να γνωρίζουμε είναι αναπόφευκτο να είναι σχετικά.

Sunday, April 16, 2006

The blower's daughter

Πριν από αρκετό καιρό είχα δει την ταινία Closer. Μου άρεσε αρκετά.
Την δευτερη φορά που την είδα μου άρεσε όμως ακόμα περισσότερο. Από εκείνη την ταινία μου άρεσε πάρα πολύ το τραγούδι που ακούγεται στους τίτλους της αρχής της ταινίας...
Το τραγούδι λέγετε The blower's daughter και ο ερμηνευτής είναι ο Damien Rice.
...Και μου αρέσει περισσότερο ο τελευταίος στίχος...

And so it is Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her sky
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes...

And so it is
Just like you said it should be
We'll both forget the breeze
Most of the time
And so it is
The colder water
The blower's daughter
The pupil in denial
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes off you
I can't take my eyes...

Did I say that I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off you
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off you
I can't take my mind off you
I can't take my mind... My mind...my mind... 'Til I find somebody new

Friday, April 14, 2006

Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤHΣ ΨΥΧΙΑΤΡIKHΣ

Μια μέρα πριν αρκετό καιρό, σερφάροντας στο internet και ψάχνοντας πληροφορίες για κάτι που με ενδιέφερε τότε, έπεσα πάνω στο κείμενο που παραθέτω παρακάτω, το οποίο στην κυριολεξία με συγκλόνισε.
Φαίνεται να ήταν δημοσιευμένο εδώ και χρόνια τώρα γιατί αυτό που αναφέρει στην αρχή δεν είναι πρόσφατο. Το παραθέτω αυτούσιο και ολόκληρο (παρόλο που είναι πάρα πολύ μεγάλο) γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αξίζει τον κόπο νομίζω να το διαβάσει κάνεις. Και μετά ας κρίνει.


Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤHΣ ΨΥΧΙΑΤΡIKHΣ
Λίγοι είναι οι Έλληνες που δεν έλαβαν στα χέρια τους μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ ένα προπαγανδιστικό έντυπο για τη σχιζοφρένεια. Έχει έναν έντονα συναισθηματικό τίτλο -"Σχιζοφρένεια: Ας ανοίξουμε τις πόρτες" -φτιαγμένο έτσι ώστε να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές όλων μας και να καλύπτει αποτελεσματικά τις πραγματικές προθέσεις των συντακτών του. Το έντυπο αυτό αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας καμπάνιας της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρίας, επιχορηγούμενο από γίγαντες της φαρμακευτικής βιομηχανίας και σιωπηλά ευνοούμενο από παραπληροφορημένο κοινό και πολιτικούς εκπροσώπους του. Με την κίνηση αυτή, χρησιμοποιούνται οι δημόσιοι οργανισμοί της χώρας – στην προκειμένη περίπτωση η ΔΕΗ - ως συνεργοί σε μια επιχείρηση παραπληροφόρησης του κοινού από την ψυχιατρική βιομηχανία.
Όταν η Ανοιχτή Πόρτα Κλείνει Πίσω Σου Όταν οι ψυχίατροι προσκαλούν "Ας ανοίξουμε τις πόρτες" γεννιέται αμέσως η ερώτηση: "Τι υπάρχει πίσω από τις πόρτες;" ή για εκείνους που είναι πιο καχύποπτοι "Μήπως η πόρτα που άνοιξε θα κλείσει πίσω σου"; ή για εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν την απάτη που, πραγματικά, έχουν βιώσει, αμέτρητοι άλλοι, "Σε ποιά παγίδα θα πέσεις, αν περάσεις από αυτές τις πόρτες;". Στην ουσία, το θέμα που τίθεται, είναι θέμα εμπιστοσύνης.
Από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής της, η ψυχιατρική βιομηχανία προσπαθεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη του απλού πολίτη, που ποτέ δεν είχε. Η Επιτροπή Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCHR),* όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της στην Ελλάδα έχει συλλέξει αναρίθμητες καταγγελίες ανθρώπων που εμπιστεύθηκαν ψυχίατρους και τους "άνοιξαν την πόρτα τους". Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: Προδοσία. H εμπιστοσύνη καταντά βεβαίως αφέλεια εάν κάποιος πιστεύει ότι οι ψυχίατροι έχουν οποιοδήποτε ανθρωπιστικό ιδεώδες, όταν προτείνουν να βγουν οι "σχιζοφρενείς" από τα απεχθέστατα άσυλα, τα οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, συντήρησαν και εκμεταλλεύτηκαν. Το ελάχιστο που περιμένει τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους είναι η εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα τα οποία έχουν κατηχηθεί να πάρουν.
Η κυρία Ε., 20 χρονών κοπέλα, παντρεμένη με έναν ναυτικό, καταθέτει ότι μερικές φορές τα βράδια ένιωθε ανησυχία για τον άνθρωπό της και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Αφού προβληματίστηκε αρκετά αποφάσισε να "ανοίξει την πόρτα" της σε κάποιο ψυχίατρο. Η απάντησή του: ένα ψυχοφάρμακο, φυσικά. Άρχισε να κοιμάται περισσότερο και να σκέφτεται λιγότερο, αρκετά λιγότερο. Μετά από κάποιο διάστημα το ψυχοφάρμακο δεν είχε αποτέλεσμα και έτσι ξαναπήγε στον ψυχίατρο. Αυτός της έδωσε ένα άλλο, πιο ισχυρό, το οποίο, σύμφωνα μ' αυτόν θα είχε καλά αποτελέσματα. Πράγματι άρχισε πάλι να κοιμάται. Μετά από λίγο όμως και πάλι δε μπορούσε να κοιμηθεί. Μόνο που τώρα είχε και διάφορες επικίνδυνες παρενέργειες. Είχε στιγμές όπου η ανησυχία της ήταν πολύ μεγαλύτερη και έβγαινε στους δρόμους για να περπατήσει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Συνειδητοποίησε τότε ότι είχε αρχίσει να εξαρτάται από το ψυχοφάρμακο και χωρίς αυτό δε μπορούσε καθόλου να κοιμηθεί. Ξαναζήτησε τη βοήθεια του ψυχίατρου. Ξανά και ξανά, "Άνοιξε την πόρτα της", κάθε φορά και σε μεγαλύτερη δόση από το ίδιο ψυχοφάρμακο ή από ένα άλλο πιο ισχυρό. Πέρασαν κάμποσα χρόνια χωρίς το σκηνικό να αλλάζει, ώσπου ο ψυχίατρος της είπε ότι η κατάστασή της ήταν αρκετά σοβαρή και τα φάρμακα δεν ήταν πια η λύση. Της έδειξε την "Ανοιχτή πόρτα", κάποιου ψυχιατρείου. Απελπισμένη, μπήκε. Αφού έκανε εξετάσεις, της είπαν ότι η μόνη θεραπεία ήταν πια το ηλεκτροσόκ. Μη έχοντας κανένα άλλον δίπλα της δέχτηκε. Η μοίρα της ήταν να υποστεί πολλές τέτοιες "θεραπείες", όπως λέγονται. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε υποπτευθεί. Σύντομα κατέληξε να μη νιώθει τίποτα. Όταν συναντήθηκε με τα μέλη της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ήταν πια 45 χρονών και όταν ρωτήθηκε για τον αρχικό λόγο που ζήτησε βοήθεια από τον ψυχίατρο τον είχε σχεδόν ξεχάσει. Αυτό που ήξερε καλά ήταν ότι τα προβλήματά της ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είχε πριν "τους ανοίξει την πόρτα". Τώρα πια κυκλοφορούσε με μια σακούλα γεμάτη συσκευασίες ψυχοφαρμάκων. Σκεφτόταν πως δε θα μπορούσε να απαλλαχτεί από αυτά ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια. Αισθανόταν ένα ερείπιο. Κανένα ενδιαφέρον για κανέναν. Ούτε για τα παιδιά της, ούτε για τον άντρα της, ούτε καν για τον ίδιο τον εαυτό της.
Ας εξετάσουμε όμως πιο προσεκτικά τις επικίνδυνες αναλήθειες, που διοχετεύονται στους ανύποπτους πολίτες. Στο έντυπο της καμπάνιας προβάλλεται η ιδέα ότι "τα άτομα με ψυχική ασθένεια δεν είναι περισσότερο επικίνδυνα αν συγκριθούν με το γενικό πληθυσμό...". Πράγματι η δήλωσή τους είναι ορθή, όπως ακριβώς πιστοποιείται από διάφορους ερευνητές. Ποιός όμως ανέπτυξε και διέδωσε την ιδέα του σχιζοφρενή ως επικίνδυνου ψυχοπαθή; Μήπως οι δημοσιογράφοι (στους οποίους χρεώνουν αυτήν την εικόνα οι ψυχίατροι); Μήπως οι σκηνοθέτες που δημιούργησαν την κλασική εικόνα του "σχιζοφρενή με το πριόνι"; Όχι. Σχεδόν όλον αυτό τον αιώνα οι ψυχίατροι, με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο, επεδίωκαν να μας πείσουν ότι οι ψυχασθενείς είναι επικίνδυνοι. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να πετύχουν τη δημιουργία ασύλων-φυλακών και να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα για τη φύλαξη των "ασθενών-εγκληματιών"; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να υπάρξουν οι νόμοι περί ακούσιου εγκλεισμού ώστε να μπορεί έτσι να φυλακίζεται ο οποιοσδήποτε απλώς και μόνο με μια ψυχιατρική γνωμάτευση; Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που κάνουν οι επικριτές του ακούσιου εγκλεισμού, όπως ο έγκριτος δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος έχει στο παρελθόν αφιερώσει σειρά τηλεοπτικών εκπομπών πάνω στο θέμα του ακούσιου εγκλεισμού και των συνεπειών του για τα θύματά του. "Η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά", λένε, ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν τα περιβόητα άσυλα τύπου "Λέρος". Γιατί τώρα, ρωτούν, οι ψυχίατροι ξαφνικά άλλαξαν θέση και θεωρούν πια ότι οι "ψυχασθενείς" δεν είναι επικίνδυνοι;
Η αλήθεια, λένε οι επικριτές, είναι ότι "μετά από τις απίστευτες ιστορίες για τις συνθήκες των ασύλων, μετά το διασυρμό σε παγκόσμιο επίπεδο χωρών όπως η δική μας για τα απάνθρωπα αυτά εγκλειστήρια (δημιουργήματα των ψυχιάτρων μέσα από υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις), η επίσημη ψυχιατρική θεώρησε ότι, από άποψη χρημάτων, το σύστημα έδωσε ότι είχε να δώσει και δεν είναι πια αποδοτικό γι΄ αυτήν." Γι΄ αυτό το λόγο, λένε οι επικριτές του ψυχιατρικού συστήματος, η ψυχιατρική βιομηχανία μπήκε σε νέα φάση λειτουργίας με μια πιο αποδοτική πηγή εισοδήματος: την ευρεία χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε υποψήφια θύματα, που ζουν όμως στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους. Η παρέλαση ψεμάτων Πρόκειται για ένα σχέδιο που προβάλλει επωφελές και ανθρωπιστικό. Όμως, σύμφωνα με καλούς γνώστες του όλου θέματος, "αυτό που κρύβει μέσα του είναι οι τρομερές παρενέργειες που έχουν τα συγκεκριμένα φάρμακα. Ενώ με το παλιό σύστημα του ασύλου, οι ψυχίατροι χρεώνονταν τις ευθύνες τους, τώρα πια δε θα είναι δυνατόν να ανιχνευθούν τόσο εύκολα". Πίσω από τις κλειστές πόρτες της ψυχιατρικής υπάρχει μια ολόκληρη παρέλαση ψεμάτων.

Μέσα στο έντυπο υπάρχουν διάφορες ψευδείς δηλώσεις με αποκλειστικό στόχο να παραπλανήσουν τους πολίτες, που είναι αμύητοι στη γιγαντιαία επιχείρηση, που ονομάζεται ψυχιατρική. Ας δούμε μερικές από αυτές τις δηλώσεις.

ΔΗΛΩΣΗ : "Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις πιο σοβαρές χρόνιες ψυχικές ασθένειες"
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Η Ψυχιατρική συνεχίζει να αποκαλεί τη σχιζοφρένεια μία ψυχική "πάθηση" παρά το γεγονός ότι, μετά από μελέτες και έρευνες πάνω από έναν αιώνα, υφίσταται παντελής απουσία αποδείξεων ότι η σχιζοφρένεια αποτελεί μία πραγματική ασθένεια ή μία παθολογική ανωμαλία. Στο DSM (το Διαγνωστικό Εγχειρίδιο των Ψυχιάτρων), η ίδια η ψυχιατρική δηλώνει ότι, "Παρά τις προσπάθειες, ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος δεν μπόρεσε, μέσω της επιτροπής του, να επιτύχει συμφωνία περί του τι είναι η ασθένεια αυτή. Η μόνη συμφωνία που μπορούσε να επιτευχθεί αφορούσε το πώς να την ονομάσουμε". Και, όπως το τοποθετεί ο φημισμένος καθηγητής ψυχιατρικής Δόκτωρ Τόμας Σαζ : "Η σχιζοφρένεια ορίζεται τόσο συγκεχυμένα που, στ΄ αλήθεια, αποτελεί έναν όρο που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την όποια συμπεριφορά δεν εγκρίνει ο εκάστοτε ομιλών".

ΔΗΛΩΣΗ: "Η αιτιολογία της σχιζοφρένειας δεν είναι πλήρως γνωστή, αλλά φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου."
Η ΑΛΗΘΕΙΑ : Πρόκειται για μια ωμή παραδοχή της ανικανότητας της ψυχιατρικής βιομηχανίας να προσδιορίσει την αιτία του φαινομένου. Παρόλα αυτά φτάνει, όπως φαίνεται, μόνο και μόνο η υπόθεση ότι υπάρχει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου, για να προωθήσουν ακραία επικίνδυνα φάρμακα και να εγκλείσουν ανθρώπους παρά τη θέλησή τους στα κολαστήρια της ψυχιατρικής. "Το να διαγνώσει κάποιος σχιζοφρένεια σε έναν ασθενή ίσως να φαίνεται επιφανειακά ότι στηρίζεται στην επιστήμη, ιδιαίτερα όταν η βιοψυχιατρική συνεχίζει να υποστηρίζει ότι ευθύνεται γι΄ αυτήν μίά γενετική εγκεφαλική πάθηση" γράφει ο καθηγητής Ty C. Colbert στο βιβλίο του, "Κατηγορώντας τα Γονίδια μας". "Αλλά όταν κανείς αποστασιοποιηθεί από τις καταστάσεις και παρατηρήσει από απόσταση ποιο στ΄ αλήθεια είναι το προϊόν αυτών των ερευνών, απορεί πως μπορούν να δικαιολογούν τη δουλειά αυτή... Αυτό δεν είναι επιστήμη. Είναι απλά μία μαθηματική χειραγώγηση ασήμαντων δεδομένων". "Παρά το γεγονός", δηλώνει ο κ. Xρήστος Μοσχόπουλος, εκπρόσωπος της CCHR στην Ελλάδα, "ότι οι ψυχίατροι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη φύση στης "ασθένειας", παρά το ότι δε γνωρίζουν την αιτιολογία της, αλλά απλώς υποθέτουν, δε διστάζουν να δηλώσουν ότι "η σχιζοφρένεια αντιμετωπίζεται με ειδικά φάρμακα".

ΔΗΛΩΣΗ: Οι ψυχίατροι συμπληρώνουν επίσης ότι "Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι ασφαλή..." ενώ ταυτόχρονα εκφοβιστικά δηλώνουν πώς "η διακοπή των φαρμάκων διπλασιάζει σχεδόν τις πιθανότητες για υποτροπή".
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται ονομάζονται νευροληπτικά ή αντιψυχωτικά. Αρχικά, αναπτύχθηκαν από Γάλλους για να "αναισθητοποιούν το νευρικό σύστημα κατά τη διάρκεια επεμβάσεων". Σε ένα πείραμα που έκανε στον εαυτό της, η Γαλλίδα ψυχίατρος C. Quarti έγραψε ότι μία ώρα μετά τη λήψη ενός τέτοιου φαρμάκου "Άρχισα να έχω την εντύπωση ότι γινόμουν όλο και πιο αδύναμη, ότι σιγά- σιγά πέθαινα. Η εμπειρία ήταν πολύ επώδυνη και εντελώς αγωνιώδης". Μία ώρα αργότερα "αισθανόμουν ότι ήταν αδύνατο να θυμώσω με οτιδήποτε...". Στο 5% των ασθενών βρέθηκε ότι μετά από ενός έτους χρήση του φαρμάκου έπασχαν από όψιμη δυσκινησία (μία κατάσταση όπου υφίσταται μόνιμη αδυναμία να ελέγξει κανείς τις ακούσιες κινήσεις των χειλιών, της γλώσσας, της σιαγόνας, των δακτύλων στα χέρια και στα πόδια και άλλων μελών του σώματος). Αν πάνω από 90.000 Αμερικανοί πάσχουν από την κατάσταση αυτή σήμερα, μπορούν αυτά τα φάρμακα να έχουν κάποια χρησιμότητα στην Ελλάδα; Ο διάσημος συγγραφέας Κλεάνθης Γρίβας, θεωρεί πως όχι. Έχοντας μελετήσει ιατρική, νευρολογία-ψυχιατρική και κοινωνιολογία γράφει στο βιβλίο του "Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική:" "...αποδεικνύονται όχι μόνον απολύτως αναποτελεσματικά σε σχέση με τους διαφημιζόμενους "θεραπευτικούς" στόχους τους, αλλά επιπλέον και άκρως επικίνδυνα για τους καταναλωτές τους, λόγω των σοβαρότατων παρενεργειών που προκαλούν (οξείες δηλητηριάσεις, έντονες διαταραχές του ψυχισμού, τοξικομανία, κλπ.)" Στην πραγματικότητα, λέει, πιθανά να ευθύνονται για την αύξηση των διαγνωσμένων ως ψυχικά πασχόντων. "Ενώ από τη μια μεριά" σημειώνει ο Κλ. Γρίβας "το ψυχοφαρμακολογικό οπλοστάσιο πλουτίζεται και ισχυροποιείται διαρκώς, απ΄ την άλλη τα κρούσματα της "ψυχικής διαταραχής" αυξάνονται συνεχώς, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει μια ευαπόδεικτη αναλογική σχέση ανάμεσα στον ραγδαία διογκούμενο αριθμό των ψυχοφαρμάκων, που καταναλώνονται, και στον ταχύτατα ανερχόμενο αριθμό των διαγνωσμένων "ψυχικών ασθενειών". Επιπλέον, εάν κάποιος ΔΕΝ παίρνει τα φάρμακα αυτά έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να απαλλαχθεί από τα συμπτώματα της "ασθένειας".
Υπάρχουν, άραγε, εναλλακτικές λύσεις από τη δηλητηρίαση και τη τοξικομανία που προωθούν οι ψυχίατροι; Παρά το γεγονός ότι αυτό παραλείπεται από τα ιστορικά βιβλία, που χρηματοδοτούνται από ψυχιάτρους, είναι θεμελιώδες να γνωρίζει κανείς ότι υπάρχουν αρκετά, πολύ αποτελεσματικά, στηριγμένα στην αγάπη και κατανόηση ιατρικά προγράμματα για άτομα που παρουσιάζουν σοβαρές διαταραχές και τα οποία δε βασίζονται σε βαριά ψυχοφαρμακευτική αγωγή. Το πρόγραμμα του Οίκου της Σωτηρίας του Δόκτορα Loren Mosher και το αντίστοιχο πρόγραμμα του Δόκτορα Giorgio Antonucci στην Ιταλία, είναι μόνο δύο από εκείνα τα προγράμματα που έχουν επιτύχει πολύ μεγαλύτερη πρόοδο απ΄ ότι η χρόνια και απάνθρωπη ψυχιατρική νάρκωση. Αυτά τα εναλλακτικά προγράμματα στοιχίζουν επίσης πολύ λιγότερο.
Αυτά και διάφορα άλλα, παρόμοια προγράμματα, που εφαρμόζονται, αποτελούν μία μόνιμη μαρτυρία της ύπαρξης και αληθινών απαντήσεων και ελπίδας για όσους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.

Thursday, April 13, 2006

Λατρέυω τα ανέκδοτα με τον Νασραντίν! !

Λατρέυω τα ανέκδοτα με τον Νασραντίν! !
Ευτυχώς για μένα τα γνωρισα και από μια άλλη οπτική γωνία! Οχι δηλαδή μόνο του απλού ανέκδοτου που το λες για να γελάσεις. Αλλά και του ανέκδοτου που κάτι σου δείχνει... κάτι θέλει να σου πει που η αξία του υπερβαίνει αυτή του στιγμιαίου γέλιου που σου χαρίζει ένα ανέκδοτο.
Ετσι λέω όταν η διάθεση μου είναι στα high της να δημοσιευω από ένα!

Να και ένα που έχει να κάνει με την αισιοδοξία! Have fun!

.... Ο Νασραντίν ερέθιζε συνέχώς τους φίλους του με την αιώνια αισιοδοξία του. Οσο άσχημη και αν ήταν μια κατάσταση, εκείνος έλεγε πάντοτε: "Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο". Για να τον θεραπεύσουν από αυτή του την ενοχλητική συνήθεια, οι φίλοι του αποφάσισαν να του στήσουν μια κατάσταση τόσο μάυρη, τόσο ζοφερή, που να μην μπορούσε ο Νασραντίν να βρει καμία ελπίδα σε αυτήν.
Μια μέρα, ένας απ'αυτούς τον πλησίασε στο μπαρ και του είπε: "Νασραντίν, άκουσες τι συνέβει στον Γιώργο? Χθες βράδυ πήγε στο σπίτι του, βρήκε την γυναίκα του στο κρεβάτι με έναν άλλο άντρα, τους σκότωσε και τους δύο και ύστερα αυτοκτόνησε".
"Τρομερό," είπε ο Νασραντίν, "Θα μπορούσε όμως να είχε συμβεί κάτι χειρότερο".
"Τι στα κομμάτια θα μπορούσε να είχε συμβεί, που να ήταν χειρότερο από αυτό;"
"Αν είχε συμβεί προχθές, τώρα θα μπορούσα να είμαι εγώ ο σκοτωμένος"!!!

Wednesday, April 12, 2006

Τι φταίει τελικά και δεν φλερτάρουμε?

Αυτό το θέμα με βάζει σε σκέψεις κάθε φορά που μια φίλη μου, η οποία δεν είναι παντρεμένη όπως και του λόγου μου, μου λέει με πίκρα ότι έχουν αλλάξει οι εποχές, οι σχέσεις πλέον δεν είναι εύκολες, η διασκέδαση δεν είναι αυτή που ήταν, και ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο να γνωριστείς με κάποιον ο οποίος σου είναι παντελώς άγνωστος.

Μου λένε ότι βγαίνουν έξω τα βράδια αλλά καταλήγουν να κρατάνε όρθιες ένα ποτό στο χέρι και να κοιτάνε γύρω γύρω. Και αυτό ακριβώς κάνουν και όλοι οι άλλοι.
Ίσως να μην είναι έτσι παντού, αλλά για να μιλήσω για το μέρος μου, που το γνωρίζω από πρώτο χέρι, έχω μόνο να πω ότι το παραπάνω ισχύει απόλυτα. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Σε αυτό βέβαια ρίχνω μεγάλο μέρος ευθύνης στις γυναίκες. Έχω την αίσθηση ότι εμείς οι ίδιες το καταντήσαμε έτσι το θέμα του φλερτ. Για πολλούς και διάφορους λόγους τους οποίους παραθέτω παρακάτω και με κάθε ευκαιρία τους λέω στις φιλενάδες μου προσπαθώντας να τις κάνω να καταλάβουν το λάθος τους.

1. Βγαίνουν έξω για να διασκεδάσουν και να ξεδώσουν ή για να βρουν γαμπρό?
Γιατί αν βγαίνουν για το πρώτο διαλέγουν τελείως λάθος μέρη να πάνε που είναι μόνο για να μοστράρουν και τίποτα παραπάνω. Αν βγαίνουν για το δεύτερο τότε πάμε στο Νο2 λάθος που είναι:

2. Απαξιώνουν να μιλήσουν σε αυτόν που για κάποιο λόγο δεν τους αρέσει. Και όχι μόνο αυτό. Μερικές φορές θεωρούν ότι δεν είναι αγένεια να τους περιγελούν κατάμουτρα σχεδόν. Οκ. Ψάχνεις για κάποιον και αυτός που έχεις απέναντι σου και σου έκανε την τιμή να σου μιλήσει, δεν σου κάνει. Υπάρχει λόγος να μην μπορείς να μιλήσεις σαν άνθρωπος? Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να του δείξεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι?
Μετά παραπονιούνται ότι δεν τους την πέφτουν πια οι άντρες. Μα πως να γίνει αυτό?
Πως περιμένουν από τους άντρες να κάνουν το πρώτο βήμα με το ρίσκο να χαζογελάει όλη η γυναικοπαρέα τους μαζί τους όλο το βράδυ. Sorry αλλά και εγώ να ήμουν στην θέση τους δεν θα είχα καμιά διάθεση να χαλαστώ έτσι.

3. Η μία κατηγορία των γυναικών κάθετε αγέρωχη χωρίς καν να δώσει ένα σημάδι που να δώσει θάρρος στον άλλον. Η άλλη είναι αυτή που τους την πέφτει άγαρμπα και σχεδόν τους τρομάζει. Μα δεν υπάρχει τέλος πάντων μέση οδός? Και οι δύο αυτές κατηγορίες μόνο το φλέρτ δεν ευνοούν.

4. Έστω ότι βγήκαν και γνώρισαν κάποιον όπως τον ήθελαν. Νομίζετε ότι είναι ευχαριστημένες? Όχι φυσικά. Αντί να δεχτούν ευχάριστα στην ζωή τους αυτόν τον άνθρωπο, αρχίζουν και σκέφτονται σαν θρησκόληπτες μυξοπαρθένες. Και αν με θέλει μόνο για σεξ?
Και τι έγινε? Εξάλλου αν θες σχέση θα θες το συντομότερο να ξέρεις αν ταιριάζεις και σε αυτόν τον τομέα. Εκτός και αν θες γαμπρό οπότε πρέπει να το παίξεις θέατρο ότι είσαι υπεράνω για κανά μήνα και βάλε, μήπως τον μπερδέψεις και σχηματίσει την (λανθασμένη ) εντύπωση ότι δεν είσαι σαν τις άλλες!!!

Δεν ξέρω ειλικρινά για ποιο λόγο όλες τους μου παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να γνωρίσουν κάποιον. Προσωπικά όσες φορές έχουμε βγει μαζί πάντα μα πάντα είχαμε γυρίσει σπίτια μας έχοντας εισπράξει το λιγότερο μερικά χαμόγελα. Άντε και μερικούς αριθμούς κινητών!!!

Οτι αφήνεις σε αφήνει...

Ότι αφήνεις σε αφήνει... Πολύ σοφή κουβέντα αυτή τελικά. Ότι αφήνεις σε αφήνει... Και ισχύει σχεδόν παντού. Όχι μόνο σε ότι μαθαίνει ή συνήθισε κανείς να κάνει.
Κυρίως νομίζω πως ισχύει στις σχέσεις των ανθρώπων και κυρίως σε αυτές που εμπεριέχουν κάποιο ερωτικό στοιχείο. Είναι γεγονός ότι αυτού του είδους οι σχέσεις, αν και δεν χρειάζεται να καταβάλει κανείς καμιά προσπάθεια (αλλιώς θα ήταν καταναγκαστικά έργα!!) χρειάζεται όμως κάτι πολύ απλό... Να είσαι απλά όλος εκεί.... Να είναι ο άλλος άνθρωπος η απόλυτη προτεραιότητα. Εάν μπει σε δεύτερη μοίρα για οποιοδήποτε λόγο αρχίζει και η ελεύθερη πτώση της ποιότητας της σχέσης... Αρχίζουν τα παρατράγουδα , οι ανασφάλειες και γενικά όλα αυτά που μας μιζεριάζουν. Και καταλήγουμε στο τέλος να μας φταίει αυτός που έχουμε απέναντι μας...
Υπάρχει όμως τίποτα πιο σημαντικό από τις σχέσεις μας? Αυτές δεν δίνουν νόημα στην ύπαρξη μας? Αυτές δεν μας δίνουν όλες τις χαρές και τις λύπες?
Μου λείπει μια σχέση που να μου προσφέρει πληθώρα έντονων συναισθημάτων (καλών ή κακών)...

Tuesday, April 11, 2006

Οι δικαιολογίες...

Αλήθεια... πόσες φορές δεν εφευρίσκουμε όλοι δικαιολογίες για το κάθε τι. Δεν κουραζόμαστε να τις βρούμε. Αντίθετα. Υπάρχουν έτοιμες και διαλέγουμε από μία ο καθένας αρκεί να μην πάρουμε την ευθύνη των πράξεων μας.

Παράδειγμα: Θέλω να πάω στο Λονδίνο να βρω το ξαδερφάκι μου που μένει εκεί. Στο Λονδίνο δεν έχω ξαναπάει. Ένα τσιγάρο δρόμος είναι μιας και τώρα που καλοκαιριάζει τα τσάρτερ θα πηγαινοέρχονται. Και φθηνά. Αλλά πάντα βρίσκω μια δικαιολογία. Για τους άλλους φαινομενικά αλλά για τον εαυτό μου κατά κύριο λόγο. Λέω π.χ. δεν μπορώ το καλοκαίρι γιατί θα πάμε (ξανά) στους συγγενείς του άντρα μου. Αλλά όχι δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ευκαιρία φέτος αν έχω χρόνο αφού έχω διάθεση να ασχοληθώ με το σπιτάκι μου που το έχω παραμελήσει τόσο καιρό. Αυτά είναι τα πρώτα πρώτα. Αλλά αν θέλω και άλλες δικαιολογίες μπορώ να βρω και άλλες, πιο κοινές. Δεν υπάρχουν περίσσευμα χρήματα ( σε ποιον άραγε περισσεύουν?), και ένα σωρό άλλες... ο καθένας βρίσκει πολλές τέτοιες για πράγματα που θέλει να κάνει αλλά τελικά δεν τα κάνει. Για λάθος λόγους πάντα. Και παρόλο που το ξέρω ότι αυτό συμβαίνει ασυναίσθητα πολλές φορές, σπάνια βρίσκω την δύναμη να αντιμετωπίσω τα θέλω μου.

Υπάρχουν βέβαια και πιο πολύπλοκες καταστάσεις από την δική μου. Τρανό παράδειγμα μια από τις πιο στενές μου φίλες με την οποία έχουμε συζητήσει ώρες επί ωρών και σχεδόν πάντα μας βρίσκει το ξημέρωμα όταν αρχίσουμε... Πάντα κάτι μας συνεπαίρνει και συνεχίζουμε να βρίσκουμε ενδιαφέρον στην κουβέντα.
Αυτή λοιπόν έχει χωρίσει σχετικά πρόσφατα από ένα πολυετή δεσμό. Βαδίζοντας λοιπόν τα 36 της χρόνια μου έλεγε της προάλλες πως περνάει ο χρόνος και πλέον δεν έχει τα περιθώρια να βρει κάποιον με τον οποίον πιθανότατα θα μπορέσει να δέσει και να κάνει παιδί μαζί του. Της θυμίζω λοιπόν ότι πριν από 7-8 μήνες που ακόμα ήταν μαζί με τον τότε δεσμό της, ούτε να σκεφτεί δεν ήθελε το γεγονός να μείνει έγκυος. Επίσης τότε κατά ένα περίεργο τρόπο ούτε καν σκεφτόντανε τον χρόνο που περνούσε άσκοπα (και όπως αποδείχθηκε ήταν χαμένος). Υπήρχαν ένα σωρό προβλήματα τα οποία θεωρούσε ανυπέρβλητα. Τώρα που τα έχει όλα αυτά ξεχάσει, τα έχει προσπεράσει, έχει βάλει σε μια τάξη την ζωή της, τα θεωρεί μηδαμινά (που δεν ήταν) και θεωρεί ανυπέρβλητο το αυτονόητο. Ότι λείπει ο άντρας. Λες και αν είχε βρει σύντροφο μέχρι σήμερα αυτό που θα είχε προτεραιότητα θα ήταν η τεκνοποίηση. Δικαιολογίες. Παντού και πάντα. Για όλα.

Θέλει δύναμη να κάνεις αυτό που σε προστάζει η καρδιά και να μην ακούσεις κανένα παρά μόνο τον εαυτό σου με το ρίσκο να κάνεις λάθος και να αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες και αυτού...

Thursday, April 06, 2006

Απόσπασματα από ομιλίες του Osho - Περί Αγάπης και Γάμου

Η αγάπη είναι σαν ένα πουλί που πετάει. Η αγάπη φέρνει την ελευθερία. Και μια αγάπη που δεν φέρνει ελευθερία δεν είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι επιβολή. Πως μπορείς να επιβληθείς σε εκείνον που αγαπάς; Πως μπορείς να τον έχεις εξαρτημένο και να εξακολουθείς να τον αγαπάς; Αλλα αυτό συμβαίνει συνέχεια στον κόσμο, στο όνομα της αγάπης. Μια απληστία για δύναμη, για το πώς θα επιβληθείς στον άλλον. Φυσικό είναι να μην επιτρέπεται η ανεξαρτησία. Γίνεται κάθε προσπάθεια, ώστε ο άλλος να είναι το αντίγραφο σου. Φοβάσαι την ελευθερία του άλλου, γιατί η ελευθερία δεν ελέγχεται και την ελευθερία δεν μπορείς να την προβλέψεις. Γι’ αυτό, οι υποτιθέμενες αγάπες προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστρέψουν την ελευθερία. Και από τη στιγμή που η ελευθερία καταστρέφεται, η αγάπη πεθαίνει.

Η αγάπη είναι πολύ εύθραυστη, σαν το τριαντάφυλλο. Πρέπει να το αφήσεις να χορέψει στη βροχή, στον αέρα, στον ήλιο. Η αγάπη είναι σαν ένα πουλί που πετάει. Η ελευθερία του είναι ολόκληρος ο ουρανός. Μπορείς να πιάσεις το πουλί, να το βάλεις σε ένα όμορφο χρυσό κλουβί και να φαίνεται ότι είναι το ίδιο πουλί που πετούσε ελεύθερα και είχε όλο τον ουρανό δικό του. Αλλά μόνο θα φαίνεται ότι είναι το ίδιο πουλί, δεν θα ‘ναι το ίδιο. Θα το έχεις σκοτώσει. Του έκοψες τα φτερά. Του στέρησες τον ουρανό. Και τα πουλιά δεν νοιάζονται για το χρυσάφι σου. Όσο πολύτιμο και αν είναι το κλουβί σου, είναι σκλαβιά. Αυτό ακριβώς κάνουμε με την αγάπη μας: Φτιάχνουμε χρυσά κλουβιά. Φοβόμαστε επειδή ο ουρανός είναι απέραντος. Ο φόβος είναι ότι το πουλί μπορεί να μην επιστρέψει. Για να το ελέγχεις, πρέπει να είναι φυλακισμένο.

Να πως η αγάπη γίνεται γάμος. Η αγάπη είναι ένα πουλί που πετάει. Ο γάμος είναι ένα πουλί σε χρυσό κλουβί. Και βέβαια το πουλί δεν μπορεί ποτέ να σε συγχωρέσει. Έχεις καταστρέψει όλη του την ομορφιά, όλη του την χαρά, όλη του την ελευθερία. Κατάστρεψες την ψυχή του. Είναι μόνο ένα νεκρό αντίγραφο. Έχεις όμως σιγουρέψει ότι δεν μπορεί να σου φύγει, ότι θα είναι πάντα δικό σου, ότι και αύριο θα είναι δικό σου, και μεθαύριο… Οι εραστές είναι πάντα φοβισμένοι. Ο φόβος υπάρχει επειδή η αγάπη έρχεται σαν τον άνεμο. Δεν μπορείς να την κατασκευάσεις, δεν είναι κάτι που φτιάχνεται. Έρχεται! Αλλά ότι έρχεται μόνο του μπορεί να φύγει και μόνο του. Είναι φυσικό επακόλουθο.

Η αγάπη έρχεται και λουλούδια ανθίζουν μέσα σου, τραγούδια γεννιούνται στην καρδιά σου, η επιθυμία να χορέψεις… αλλά με έναν κρυφό φόβο. Τι θα γίνει αν αυτό το αεράκι που ήρθε σε εσένα δροσερό και μυρωδάτο σ’ αφήσει αύριο; Επειδή εσύ δεν είσαι η πεμπτουσία της ύπαρξης. Και το αεράκι είναι μονάχα φιλοξενούμενος. Θα μείνει μαζί σου όσο αισθάνεται και κάθε στιγμή μπορεί να φύγει. Αυτό φοβίζει τους ανθρώπους και γίνονται καταπιεστικοί. Αρχίζουν να κλείνουν πόρτες και παράθυρα για να κρατήσουν τον αέρα μέσα. Αλλά όταν οι πόρτες και τα παράθυρα είναι κλειστά, ο αέρας δεν είναι ίδιος. Η δροσιά χάνεται, η ευωδιά χάνεται. Γρήγορα γίνεται αποκρουστικός. Χρειάζεται ελευθερία και του την πήρες. Δεν είναι παρά κάτι νεκρό.

Στο όνομα της αγάπης, οι άνθρωποι κουβαλούν ο ένας το πτώμα του άλλου και αυτό το ονομάζουν γάμο. Και για να κουβαλάς πτώματα πρέπει να πας σε μια δημόσια υπηρεσία να το νομιμοποιήσεις. Η αγάπη δεν επιτρέπει το γάμο. Σε ένα αυθεντικό κόσμο, δεν θα υπάρχει γάμος. Πρέπει κανείς να αγαπά, να αγαπά έντονα, να αγαπά ολοκληρωτικά και να μην ανησυχεί για το αύριο. Αν η ζωή ήταν γεμάτη ευδαιμονία μέχρι σήμερα, τότε έχε εμπιστοσύνη ότι θα είναι ακόμα πιο όμορφη και με μεγαλύτερη ευδαιμονία αύριο. Όσο η εμπιστοσύνη σου μεγαλώνει, η ζωή γίνεται όλο και πιο γενναιόδωρη. Θα σε αγκαλιάσει περισσότερη αγάπη. Θα σου έρθουν περισσότερα λουλούδια χαράς και έκστασης.

Ότι γνώρισες στο όνομα της αγάπης, δεν ήταν αγάπη. Μπορεί να ήταν ένα κόλλημα, μπορεί να ήταν μια βιολογική έλξη, μπορεί να ήταν μια συνομωσία ορμονών εναντίον δύο ατόμων, αλλά δεν ήταν αγάπη. Γνωρίζεις την αγάπη για πρώτη φορά, επειδή το μοναδικό μέτρο κρίσης είναι ότι η ελευθερία σου μεγαλώνει, ότι η ανεξαρτησία σου σταθεροποιείται, ενσωματώνεται, αποκρυσταλλώνεται. Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο να κρίνεις ότι η αγάπη σε εμπιστεύτηκε, ότι η αγάπη φιλοξενήθηκε στην καρδιά σου.

Και ποιος νοιάζεται για το αύριο; Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το αύριο είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν το σήμερα, που είναι δυστυχισμένοι αυτή τη στιγμή και προσπαθούν να το κρύψουν, να το αγνοήσουν με την ελπίδα, με το όνειρο του αύριο. Αλλά το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Αυτή είναι μια από τις δυσκολίες. Είναι πάντα το σήμερα που έρχεται. Και συνηθίζεις να είσαι δυστυχισμένος σήμερα με το να ελπίζεις να επιθυμείς και να ονειρεύεσαι το αύριο. Η ζωή σου έχει ξεφύγει. Οι άνθρωποι είναι τόσο συνηθισμένοι στο αύριο ώστε δεν σκέφτονται μονάχα το αύριο αυτής της ζωής, σκέφτονται και για τη ζωή μετά τον θάνατο. Συνήθιζαν να με ρωτάνε: «Τι θα συμβεί μετά από τη ζωή; Τι θα συμβεί μετά από το θάνατο;» Και εγώ τους έλεγα: «Θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και πριν από το θάνατο. Είσαι ευτυχισμένος σήμερα; Το αύριο θα γεννηθεί από το σήμερα. Το σήμερα εγκυμονεί ολόκληρο το μέλλον σου» Καταρχήν το να ζει κανείς στα πλαίσια οποιουδήποτε θεσμού δεν είναι καλό. Όλοι οι θεσμοί είναι καταστρεπτικοί. Ο γάμος κατέστρεψε σχεδόν κάθε δυνατότητα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και όλα αυτά για άχρηστα πράγματα.

Πρώτα απ’ όλα ο γάμος, το ίδιο το λειτούργημα του γάμου είναι ψεύτικο. Αν δεν πάρεις το γάμο στα σοβαρά, τότε μπορείς να είσαι ελεύθερος. Αν τον πάρεις στα σοβαρά τότε η ελευθερία είναι αδύνατη. Δες το γάμο σου σαν παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι. Έχετε λίγη αίσθηση χιούμορ ότι δεν είναι παρά ένας ρόλος που παίζεις στην σκηνή της ζωής αλλά δεν είναι κάτι που ανήκει στην ύπαρξη, δεν έχει υπόσταση, είναι μια φαντασίωση. Οι άνθρωποι όμως είναι τόσο ανόητοι, που παίρνουν την φαντασίωση για πραγματικότητα. Έχω δει ανθρώπους να διαβάζουν βιβλία φαντασίας και να έχουν δάκρυα στα μάτια, γιατί στη φανταστική ιστορία τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά. Κάνουν πολύ καλά που στους κινηματογράφους σβήνουν τα φώτα, ώστε όλοι να μπορούν να διασκεδάσουν το έργο, να γελάσουν, να κλάψουν, να λυπηθούν, να χαρούν. Αν υπήρχε φως θα ήταν λίγο δύσκολο – τι θα σκέφτονταν οι άλλοι; Και ξέρουν πολύ καλά ότι η οθόνη είναι άδεια, ότι δεν υπάρχει κανένας, ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προβολή μιας εικόνας. Αλλά αυτό το ξεχνάνε τελείως. Και το ίδιο συμβαίνει με τις ζωές μας. Πολλά πράγματα που πρέπει απλώς να τα δούμε με χιούμορ, τα παίρνουμε τόσο σοβαρά. Και τα προβλήματα μας ξεκινάνε από αυτή τη σοβαρότητα.

Πρώτα απ’ όλα γιατί να παντρευτείς; Αγαπάς κάποιον, ζεις μαζί του. Αυτό είναι μέρος των βασικών σου δικαιωμάτων. Μπορείς να ζεις με κάποιον, μπορείς να τον αγαπάς. Ο γάμος δεν είναι κάτι που συμβαίνει στους ουρανούς, συμβαίνει εδώ μέσα από τους επιτήδειους παπάδες. Αλλά αν θες να παίξεις το κοινωνικό παιχνίδι, αν δεν θες να βρίσκεσαι μόνος και απομονωμένος ξεκαθάρισε στον άντρα ή τη γυναίκα σου ότι αυτός ο γάμος δεν είναι παρά ένα παιχνίδι: Μην το πάρεις ποτέ στα σοβαρά. «Θα παραμείνω το ίδιο ανεξάρτητος, όσο και πριν το γάμο, κι εσύ θα παραμείνεις τόσο ανεξάρτητη, όσο και πριν το γάμο. Ούτε εγώ θα γίνω εμπόδιο στη ζωή σου ούτε εσύ θα γίνεις εμπόδιο στη ζωή μου. Θα ζήσουμε μαζί σαν δυο φίλοι, μοιραζόμενοι την ελευθερία μας, χωρίς όμως να γινόμαστε βάρος ο ένας στον άλλο.» «Και όποια στιγμή αισθανθούμε ότι η άνοιξη πέρασε, ότι ο μήνας του μέλιτος έχει τελειώσει, θα είμαστε αρκετά ειλικρινής ώστε να μην εξακολουθήσουμε να υποκρινόμαστε αλλά να πούμε ο ένας στον άλλον ότι αγαπήσαμε πολύ και ότι θα είμαστε ευγνώμονες ο ένας στον άλλο για πάντα, ότι οι ημέρες της αγάπης θα βρίσκονται στη θύμηση μας, στα όνειρα μας με χρυσά γράμματα, αλλά ότι η άνοιξη πέρασε. Οι δρόμοι μας έφτασαν στο σημείο, που παρόλο ότι είναι λυπηρό, πρέπει να χωρίσουμε, επειδή τώρα πια το να ζούμε μαζί δεν είναι ένδειξη αγάπης.» «Αν σ’ αγαπώ, θα σ’ αφήσω, τη στιγμή που βλέπω ότι η αγάπη μου έχει γίνει δυστυχία για σένα. Αν μ’ αγαπάς, θα μ’ αφήσεις τη στιγμή που βλέπεις ότι η αγάπη σου έχει γίνει φυλακή για μένα» Η αγάπη είναι η πιο υψηλή αξία στην ζωή. Δεν πρέπει να ξεπέφτει σε ανόητους θεσμούς. Και η αγάπη και η ελευθερία πάνε μαζί. Δεν μπορείς να διαλέξεις την μια και ν’ αφήσεις την άλλη. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την ελευθερία είναι γεμάτος αγάπη. Και ο άνθρωπος που γνωρίζει την αγάπη είναι πάντα διαθέσιμος να δώσει ελευθερία. Αν δεν μπορείς να δώσεις ελευθερία στον άνθρωπο που αγαπάς, σε ποιον θα δώσεις ελευθερία; Όταν δίνεις ελευθερία δεν είναι παρά ένδειξη εμπιστοσύνης.

Η ελευθερία είναι μια έκφραση αγάπης. Γι΄αυτό είτε είσαι παντρεμένος είτε όχι, να θυμάσαι πως όλοι οι γάμοι είναι ψεύτικοι. Είναι απλώς κοινωνικές διευκολύνσεις.

Ο σκοπός του δεν είναι να σε φυλακίσει και να σε δέσει με τον άλλον. Ο σκοπός του είναι να σε βοηθήσει να ωριμάσεις μαζί με τον άλλον. Η ωρίμανση όμως χρειάζεται ελευθερία