Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤHΣ ΨΥΧΙΑΤΡIKHΣ

Μια μέρα πριν αρκετό καιρό, σερφάροντας στο internet και ψάχνοντας πληροφορίες για κάτι που με ενδιέφερε τότε, έπεσα πάνω στο κείμενο που παραθέτω παρακάτω, το οποίο στην κυριολεξία με συγκλόνισε.
Φαίνεται να ήταν δημοσιευμένο εδώ και χρόνια τώρα γιατί αυτό που αναφέρει στην αρχή δεν είναι πρόσφατο. Το παραθέτω αυτούσιο και ολόκληρο (παρόλο που είναι πάρα πολύ μεγάλο) γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αξίζει τον κόπο νομίζω να το διαβάσει κάνεις. Και μετά ας κρίνει.


Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤHΣ ΨΥΧΙΑΤΡIKHΣ
Λίγοι είναι οι Έλληνες που δεν έλαβαν στα χέρια τους μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ ένα προπαγανδιστικό έντυπο για τη σχιζοφρένεια. Έχει έναν έντονα συναισθηματικό τίτλο -"Σχιζοφρένεια: Ας ανοίξουμε τις πόρτες" -φτιαγμένο έτσι ώστε να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές όλων μας και να καλύπτει αποτελεσματικά τις πραγματικές προθέσεις των συντακτών του. Το έντυπο αυτό αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας καμπάνιας της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρίας, επιχορηγούμενο από γίγαντες της φαρμακευτικής βιομηχανίας και σιωπηλά ευνοούμενο από παραπληροφορημένο κοινό και πολιτικούς εκπροσώπους του. Με την κίνηση αυτή, χρησιμοποιούνται οι δημόσιοι οργανισμοί της χώρας – στην προκειμένη περίπτωση η ΔΕΗ - ως συνεργοί σε μια επιχείρηση παραπληροφόρησης του κοινού από την ψυχιατρική βιομηχανία.
Όταν η Ανοιχτή Πόρτα Κλείνει Πίσω Σου Όταν οι ψυχίατροι προσκαλούν "Ας ανοίξουμε τις πόρτες" γεννιέται αμέσως η ερώτηση: "Τι υπάρχει πίσω από τις πόρτες;" ή για εκείνους που είναι πιο καχύποπτοι "Μήπως η πόρτα που άνοιξε θα κλείσει πίσω σου"; ή για εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν την απάτη που, πραγματικά, έχουν βιώσει, αμέτρητοι άλλοι, "Σε ποιά παγίδα θα πέσεις, αν περάσεις από αυτές τις πόρτες;". Στην ουσία, το θέμα που τίθεται, είναι θέμα εμπιστοσύνης.
Από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής της, η ψυχιατρική βιομηχανία προσπαθεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη του απλού πολίτη, που ποτέ δεν είχε. Η Επιτροπή Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCHR),* όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της στην Ελλάδα έχει συλλέξει αναρίθμητες καταγγελίες ανθρώπων που εμπιστεύθηκαν ψυχίατρους και τους "άνοιξαν την πόρτα τους". Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: Προδοσία. H εμπιστοσύνη καταντά βεβαίως αφέλεια εάν κάποιος πιστεύει ότι οι ψυχίατροι έχουν οποιοδήποτε ανθρωπιστικό ιδεώδες, όταν προτείνουν να βγουν οι "σχιζοφρενείς" από τα απεχθέστατα άσυλα, τα οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, συντήρησαν και εκμεταλλεύτηκαν. Το ελάχιστο που περιμένει τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους είναι η εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα τα οποία έχουν κατηχηθεί να πάρουν.
Η κυρία Ε., 20 χρονών κοπέλα, παντρεμένη με έναν ναυτικό, καταθέτει ότι μερικές φορές τα βράδια ένιωθε ανησυχία για τον άνθρωπό της και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Αφού προβληματίστηκε αρκετά αποφάσισε να "ανοίξει την πόρτα" της σε κάποιο ψυχίατρο. Η απάντησή του: ένα ψυχοφάρμακο, φυσικά. Άρχισε να κοιμάται περισσότερο και να σκέφτεται λιγότερο, αρκετά λιγότερο. Μετά από κάποιο διάστημα το ψυχοφάρμακο δεν είχε αποτέλεσμα και έτσι ξαναπήγε στον ψυχίατρο. Αυτός της έδωσε ένα άλλο, πιο ισχυρό, το οποίο, σύμφωνα μ' αυτόν θα είχε καλά αποτελέσματα. Πράγματι άρχισε πάλι να κοιμάται. Μετά από λίγο όμως και πάλι δε μπορούσε να κοιμηθεί. Μόνο που τώρα είχε και διάφορες επικίνδυνες παρενέργειες. Είχε στιγμές όπου η ανησυχία της ήταν πολύ μεγαλύτερη και έβγαινε στους δρόμους για να περπατήσει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Συνειδητοποίησε τότε ότι είχε αρχίσει να εξαρτάται από το ψυχοφάρμακο και χωρίς αυτό δε μπορούσε καθόλου να κοιμηθεί. Ξαναζήτησε τη βοήθεια του ψυχίατρου. Ξανά και ξανά, "Άνοιξε την πόρτα της", κάθε φορά και σε μεγαλύτερη δόση από το ίδιο ψυχοφάρμακο ή από ένα άλλο πιο ισχυρό. Πέρασαν κάμποσα χρόνια χωρίς το σκηνικό να αλλάζει, ώσπου ο ψυχίατρος της είπε ότι η κατάστασή της ήταν αρκετά σοβαρή και τα φάρμακα δεν ήταν πια η λύση. Της έδειξε την "Ανοιχτή πόρτα", κάποιου ψυχιατρείου. Απελπισμένη, μπήκε. Αφού έκανε εξετάσεις, της είπαν ότι η μόνη θεραπεία ήταν πια το ηλεκτροσόκ. Μη έχοντας κανένα άλλον δίπλα της δέχτηκε. Η μοίρα της ήταν να υποστεί πολλές τέτοιες "θεραπείες", όπως λέγονται. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε υποπτευθεί. Σύντομα κατέληξε να μη νιώθει τίποτα. Όταν συναντήθηκε με τα μέλη της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ήταν πια 45 χρονών και όταν ρωτήθηκε για τον αρχικό λόγο που ζήτησε βοήθεια από τον ψυχίατρο τον είχε σχεδόν ξεχάσει. Αυτό που ήξερε καλά ήταν ότι τα προβλήματά της ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είχε πριν "τους ανοίξει την πόρτα". Τώρα πια κυκλοφορούσε με μια σακούλα γεμάτη συσκευασίες ψυχοφαρμάκων. Σκεφτόταν πως δε θα μπορούσε να απαλλαχτεί από αυτά ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια. Αισθανόταν ένα ερείπιο. Κανένα ενδιαφέρον για κανέναν. Ούτε για τα παιδιά της, ούτε για τον άντρα της, ούτε καν για τον ίδιο τον εαυτό της.
Ας εξετάσουμε όμως πιο προσεκτικά τις επικίνδυνες αναλήθειες, που διοχετεύονται στους ανύποπτους πολίτες. Στο έντυπο της καμπάνιας προβάλλεται η ιδέα ότι "τα άτομα με ψυχική ασθένεια δεν είναι περισσότερο επικίνδυνα αν συγκριθούν με το γενικό πληθυσμό...". Πράγματι η δήλωσή τους είναι ορθή, όπως ακριβώς πιστοποιείται από διάφορους ερευνητές. Ποιός όμως ανέπτυξε και διέδωσε την ιδέα του σχιζοφρενή ως επικίνδυνου ψυχοπαθή; Μήπως οι δημοσιογράφοι (στους οποίους χρεώνουν αυτήν την εικόνα οι ψυχίατροι); Μήπως οι σκηνοθέτες που δημιούργησαν την κλασική εικόνα του "σχιζοφρενή με το πριόνι"; Όχι. Σχεδόν όλον αυτό τον αιώνα οι ψυχίατροι, με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο, επεδίωκαν να μας πείσουν ότι οι ψυχασθενείς είναι επικίνδυνοι. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να πετύχουν τη δημιουργία ασύλων-φυλακών και να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα για τη φύλαξη των "ασθενών-εγκληματιών"; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να υπάρξουν οι νόμοι περί ακούσιου εγκλεισμού ώστε να μπορεί έτσι να φυλακίζεται ο οποιοσδήποτε απλώς και μόνο με μια ψυχιατρική γνωμάτευση; Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που κάνουν οι επικριτές του ακούσιου εγκλεισμού, όπως ο έγκριτος δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος έχει στο παρελθόν αφιερώσει σειρά τηλεοπτικών εκπομπών πάνω στο θέμα του ακούσιου εγκλεισμού και των συνεπειών του για τα θύματά του. "Η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά", λένε, ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν τα περιβόητα άσυλα τύπου "Λέρος". Γιατί τώρα, ρωτούν, οι ψυχίατροι ξαφνικά άλλαξαν θέση και θεωρούν πια ότι οι "ψυχασθενείς" δεν είναι επικίνδυνοι;
Η αλήθεια, λένε οι επικριτές, είναι ότι "μετά από τις απίστευτες ιστορίες για τις συνθήκες των ασύλων, μετά το διασυρμό σε παγκόσμιο επίπεδο χωρών όπως η δική μας για τα απάνθρωπα αυτά εγκλειστήρια (δημιουργήματα των ψυχιάτρων μέσα από υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις), η επίσημη ψυχιατρική θεώρησε ότι, από άποψη χρημάτων, το σύστημα έδωσε ότι είχε να δώσει και δεν είναι πια αποδοτικό γι΄ αυτήν." Γι΄ αυτό το λόγο, λένε οι επικριτές του ψυχιατρικού συστήματος, η ψυχιατρική βιομηχανία μπήκε σε νέα φάση λειτουργίας με μια πιο αποδοτική πηγή εισοδήματος: την ευρεία χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε υποψήφια θύματα, που ζουν όμως στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους. Η παρέλαση ψεμάτων Πρόκειται για ένα σχέδιο που προβάλλει επωφελές και ανθρωπιστικό. Όμως, σύμφωνα με καλούς γνώστες του όλου θέματος, "αυτό που κρύβει μέσα του είναι οι τρομερές παρενέργειες που έχουν τα συγκεκριμένα φάρμακα. Ενώ με το παλιό σύστημα του ασύλου, οι ψυχίατροι χρεώνονταν τις ευθύνες τους, τώρα πια δε θα είναι δυνατόν να ανιχνευθούν τόσο εύκολα". Πίσω από τις κλειστές πόρτες της ψυχιατρικής υπάρχει μια ολόκληρη παρέλαση ψεμάτων.

Μέσα στο έντυπο υπάρχουν διάφορες ψευδείς δηλώσεις με αποκλειστικό στόχο να παραπλανήσουν τους πολίτες, που είναι αμύητοι στη γιγαντιαία επιχείρηση, που ονομάζεται ψυχιατρική. Ας δούμε μερικές από αυτές τις δηλώσεις.

ΔΗΛΩΣΗ : "Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις πιο σοβαρές χρόνιες ψυχικές ασθένειες"
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Η Ψυχιατρική συνεχίζει να αποκαλεί τη σχιζοφρένεια μία ψυχική "πάθηση" παρά το γεγονός ότι, μετά από μελέτες και έρευνες πάνω από έναν αιώνα, υφίσταται παντελής απουσία αποδείξεων ότι η σχιζοφρένεια αποτελεί μία πραγματική ασθένεια ή μία παθολογική ανωμαλία. Στο DSM (το Διαγνωστικό Εγχειρίδιο των Ψυχιάτρων), η ίδια η ψυχιατρική δηλώνει ότι, "Παρά τις προσπάθειες, ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος δεν μπόρεσε, μέσω της επιτροπής του, να επιτύχει συμφωνία περί του τι είναι η ασθένεια αυτή. Η μόνη συμφωνία που μπορούσε να επιτευχθεί αφορούσε το πώς να την ονομάσουμε". Και, όπως το τοποθετεί ο φημισμένος καθηγητής ψυχιατρικής Δόκτωρ Τόμας Σαζ : "Η σχιζοφρένεια ορίζεται τόσο συγκεχυμένα που, στ΄ αλήθεια, αποτελεί έναν όρο που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την όποια συμπεριφορά δεν εγκρίνει ο εκάστοτε ομιλών".

ΔΗΛΩΣΗ: "Η αιτιολογία της σχιζοφρένειας δεν είναι πλήρως γνωστή, αλλά φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου."
Η ΑΛΗΘΕΙΑ : Πρόκειται για μια ωμή παραδοχή της ανικανότητας της ψυχιατρικής βιομηχανίας να προσδιορίσει την αιτία του φαινομένου. Παρόλα αυτά φτάνει, όπως φαίνεται, μόνο και μόνο η υπόθεση ότι υπάρχει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου, για να προωθήσουν ακραία επικίνδυνα φάρμακα και να εγκλείσουν ανθρώπους παρά τη θέλησή τους στα κολαστήρια της ψυχιατρικής. "Το να διαγνώσει κάποιος σχιζοφρένεια σε έναν ασθενή ίσως να φαίνεται επιφανειακά ότι στηρίζεται στην επιστήμη, ιδιαίτερα όταν η βιοψυχιατρική συνεχίζει να υποστηρίζει ότι ευθύνεται γι΄ αυτήν μίά γενετική εγκεφαλική πάθηση" γράφει ο καθηγητής Ty C. Colbert στο βιβλίο του, "Κατηγορώντας τα Γονίδια μας". "Αλλά όταν κανείς αποστασιοποιηθεί από τις καταστάσεις και παρατηρήσει από απόσταση ποιο στ΄ αλήθεια είναι το προϊόν αυτών των ερευνών, απορεί πως μπορούν να δικαιολογούν τη δουλειά αυτή... Αυτό δεν είναι επιστήμη. Είναι απλά μία μαθηματική χειραγώγηση ασήμαντων δεδομένων". "Παρά το γεγονός", δηλώνει ο κ. Xρήστος Μοσχόπουλος, εκπρόσωπος της CCHR στην Ελλάδα, "ότι οι ψυχίατροι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη φύση στης "ασθένειας", παρά το ότι δε γνωρίζουν την αιτιολογία της, αλλά απλώς υποθέτουν, δε διστάζουν να δηλώσουν ότι "η σχιζοφρένεια αντιμετωπίζεται με ειδικά φάρμακα".

ΔΗΛΩΣΗ: Οι ψυχίατροι συμπληρώνουν επίσης ότι "Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι ασφαλή..." ενώ ταυτόχρονα εκφοβιστικά δηλώνουν πώς "η διακοπή των φαρμάκων διπλασιάζει σχεδόν τις πιθανότητες για υποτροπή".
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται ονομάζονται νευροληπτικά ή αντιψυχωτικά. Αρχικά, αναπτύχθηκαν από Γάλλους για να "αναισθητοποιούν το νευρικό σύστημα κατά τη διάρκεια επεμβάσεων". Σε ένα πείραμα που έκανε στον εαυτό της, η Γαλλίδα ψυχίατρος C. Quarti έγραψε ότι μία ώρα μετά τη λήψη ενός τέτοιου φαρμάκου "Άρχισα να έχω την εντύπωση ότι γινόμουν όλο και πιο αδύναμη, ότι σιγά- σιγά πέθαινα. Η εμπειρία ήταν πολύ επώδυνη και εντελώς αγωνιώδης". Μία ώρα αργότερα "αισθανόμουν ότι ήταν αδύνατο να θυμώσω με οτιδήποτε...". Στο 5% των ασθενών βρέθηκε ότι μετά από ενός έτους χρήση του φαρμάκου έπασχαν από όψιμη δυσκινησία (μία κατάσταση όπου υφίσταται μόνιμη αδυναμία να ελέγξει κανείς τις ακούσιες κινήσεις των χειλιών, της γλώσσας, της σιαγόνας, των δακτύλων στα χέρια και στα πόδια και άλλων μελών του σώματος). Αν πάνω από 90.000 Αμερικανοί πάσχουν από την κατάσταση αυτή σήμερα, μπορούν αυτά τα φάρμακα να έχουν κάποια χρησιμότητα στην Ελλάδα; Ο διάσημος συγγραφέας Κλεάνθης Γρίβας, θεωρεί πως όχι. Έχοντας μελετήσει ιατρική, νευρολογία-ψυχιατρική και κοινωνιολογία γράφει στο βιβλίο του "Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική:" "...αποδεικνύονται όχι μόνον απολύτως αναποτελεσματικά σε σχέση με τους διαφημιζόμενους "θεραπευτικούς" στόχους τους, αλλά επιπλέον και άκρως επικίνδυνα για τους καταναλωτές τους, λόγω των σοβαρότατων παρενεργειών που προκαλούν (οξείες δηλητηριάσεις, έντονες διαταραχές του ψυχισμού, τοξικομανία, κλπ.)" Στην πραγματικότητα, λέει, πιθανά να ευθύνονται για την αύξηση των διαγνωσμένων ως ψυχικά πασχόντων. "Ενώ από τη μια μεριά" σημειώνει ο Κλ. Γρίβας "το ψυχοφαρμακολογικό οπλοστάσιο πλουτίζεται και ισχυροποιείται διαρκώς, απ΄ την άλλη τα κρούσματα της "ψυχικής διαταραχής" αυξάνονται συνεχώς, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει μια ευαπόδεικτη αναλογική σχέση ανάμεσα στον ραγδαία διογκούμενο αριθμό των ψυχοφαρμάκων, που καταναλώνονται, και στον ταχύτατα ανερχόμενο αριθμό των διαγνωσμένων "ψυχικών ασθενειών". Επιπλέον, εάν κάποιος ΔΕΝ παίρνει τα φάρμακα αυτά έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να απαλλαχθεί από τα συμπτώματα της "ασθένειας".
Υπάρχουν, άραγε, εναλλακτικές λύσεις από τη δηλητηρίαση και τη τοξικομανία που προωθούν οι ψυχίατροι; Παρά το γεγονός ότι αυτό παραλείπεται από τα ιστορικά βιβλία, που χρηματοδοτούνται από ψυχιάτρους, είναι θεμελιώδες να γνωρίζει κανείς ότι υπάρχουν αρκετά, πολύ αποτελεσματικά, στηριγμένα στην αγάπη και κατανόηση ιατρικά προγράμματα για άτομα που παρουσιάζουν σοβαρές διαταραχές και τα οποία δε βασίζονται σε βαριά ψυχοφαρμακευτική αγωγή. Το πρόγραμμα του Οίκου της Σωτηρίας του Δόκτορα Loren Mosher και το αντίστοιχο πρόγραμμα του Δόκτορα Giorgio Antonucci στην Ιταλία, είναι μόνο δύο από εκείνα τα προγράμματα που έχουν επιτύχει πολύ μεγαλύτερη πρόοδο απ΄ ότι η χρόνια και απάνθρωπη ψυχιατρική νάρκωση. Αυτά τα εναλλακτικά προγράμματα στοιχίζουν επίσης πολύ λιγότερο.
Αυτά και διάφορα άλλα, παρόμοια προγράμματα, που εφαρμόζονται, αποτελούν μία μόνιμη μαρτυρία της ύπαρξης και αληθινών απαντήσεων και ελπίδας για όσους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.