Οι δικαιολογίες...

Αλήθεια... πόσες φορές δεν εφευρίσκουμε όλοι δικαιολογίες για το κάθε τι. Δεν κουραζόμαστε να τις βρούμε. Αντίθετα. Υπάρχουν έτοιμες και διαλέγουμε από μία ο καθένας αρκεί να μην πάρουμε την ευθύνη των πράξεων μας.

Παράδειγμα: Θέλω να πάω στο Λονδίνο να βρω το ξαδερφάκι μου που μένει εκεί. Στο Λονδίνο δεν έχω ξαναπάει. Ένα τσιγάρο δρόμος είναι μιας και τώρα που καλοκαιριάζει τα τσάρτερ θα πηγαινοέρχονται. Και φθηνά. Αλλά πάντα βρίσκω μια δικαιολογία. Για τους άλλους φαινομενικά αλλά για τον εαυτό μου κατά κύριο λόγο. Λέω π.χ. δεν μπορώ το καλοκαίρι γιατί θα πάμε (ξανά) στους συγγενείς του άντρα μου. Αλλά όχι δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ευκαιρία φέτος αν έχω χρόνο αφού έχω διάθεση να ασχοληθώ με το σπιτάκι μου που το έχω παραμελήσει τόσο καιρό. Αυτά είναι τα πρώτα πρώτα. Αλλά αν θέλω και άλλες δικαιολογίες μπορώ να βρω και άλλες, πιο κοινές. Δεν υπάρχουν περίσσευμα χρήματα ( σε ποιον άραγε περισσεύουν?), και ένα σωρό άλλες... ο καθένας βρίσκει πολλές τέτοιες για πράγματα που θέλει να κάνει αλλά τελικά δεν τα κάνει. Για λάθος λόγους πάντα. Και παρόλο που το ξέρω ότι αυτό συμβαίνει ασυναίσθητα πολλές φορές, σπάνια βρίσκω την δύναμη να αντιμετωπίσω τα θέλω μου.

Υπάρχουν βέβαια και πιο πολύπλοκες καταστάσεις από την δική μου. Τρανό παράδειγμα μια από τις πιο στενές μου φίλες με την οποία έχουμε συζητήσει ώρες επί ωρών και σχεδόν πάντα μας βρίσκει το ξημέρωμα όταν αρχίσουμε... Πάντα κάτι μας συνεπαίρνει και συνεχίζουμε να βρίσκουμε ενδιαφέρον στην κουβέντα.
Αυτή λοιπόν έχει χωρίσει σχετικά πρόσφατα από ένα πολυετή δεσμό. Βαδίζοντας λοιπόν τα 36 της χρόνια μου έλεγε της προάλλες πως περνάει ο χρόνος και πλέον δεν έχει τα περιθώρια να βρει κάποιον με τον οποίον πιθανότατα θα μπορέσει να δέσει και να κάνει παιδί μαζί του. Της θυμίζω λοιπόν ότι πριν από 7-8 μήνες που ακόμα ήταν μαζί με τον τότε δεσμό της, ούτε να σκεφτεί δεν ήθελε το γεγονός να μείνει έγκυος. Επίσης τότε κατά ένα περίεργο τρόπο ούτε καν σκεφτόντανε τον χρόνο που περνούσε άσκοπα (και όπως αποδείχθηκε ήταν χαμένος). Υπήρχαν ένα σωρό προβλήματα τα οποία θεωρούσε ανυπέρβλητα. Τώρα που τα έχει όλα αυτά ξεχάσει, τα έχει προσπεράσει, έχει βάλει σε μια τάξη την ζωή της, τα θεωρεί μηδαμινά (που δεν ήταν) και θεωρεί ανυπέρβλητο το αυτονόητο. Ότι λείπει ο άντρας. Λες και αν είχε βρει σύντροφο μέχρι σήμερα αυτό που θα είχε προτεραιότητα θα ήταν η τεκνοποίηση. Δικαιολογίες. Παντού και πάντα. Για όλα.

Θέλει δύναμη να κάνεις αυτό που σε προστάζει η καρδιά και να μην ακούσεις κανένα παρά μόνο τον εαυτό σου με το ρίσκο να κάνεις λάθος και να αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες και αυτού...