Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Thursday, August 04, 2011

Ένας αχταρμάς!

Εχθές είχα γενέθλια. Πάτησα αισίως τα σαράντα και μπορώ για ένα εξάμηνο ακόμα να λέω ότι είμαι 39! Μια μικρή περίοδος χάριτος. Στα αυτιά μου το 39 ακούγεται σαφώς καλύτερα από το 40, οπότε ας είναι.

Τώρα που γράφω είναι πρωί, ενώ τα μικρά κοιμούνται και πριν με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου, πράγμα σίγουρο πια προς το τέλος της μέρας. Θα αναφέρω επιγραμματικά (τρόπος του λέγειν) τα "νέα" μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ μέσα, άσχετα μεταξύ τους και αμφιβόλου ενδιαφέροντος.
Part I - Ευχάριστα
Χάθηκα διαδικτυακά, είναι αλήθεια. Είχα αρχίσει από πολύ πριν αλλά το αποκορύφωμα ήρθε τον προηγούμενο μήνα που είχαμε πάει οικογενειακώς διακοπές και κατάφερα να αποτοξινωθώ κάπως από το διαδίκτυο μιας και η πρόσβαση εκεί που ήμουν ήταν σχεδόν αδύνατη. Αυτό μου έκανε καλό γενικά, με ξεκούρασε και  τώρα απλά χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για να συγκρίνω τιμές για κάποια είδη που χρειάζομαι ενόψει χειμώνα, για να διαβάζω καμιά άποψη και να ενημερώνομαι υποτυπωδώς για τα τεκταινόμενα και φυσικά να παίζω το δικό μου εθιστικό παιχνίδι στο  facebook το οποίο ελπίζω να μην καταφέρει μια μέρα να με αποβλακώσει εντελώς. Τι να κάνουμε? Ο καθένας με τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Τα μικρά μου μεγαλώνουν και κάθε μέρα που περνά και συνειδητοποιώ ότι από μωράκια έγιναν πλέον παιδάκια χαίρομαι όλο και περισσότερο. Ναι. Προτιμώ σαφώς τα παιδάκια από τα μωράκια  και δεν μου λείπει καθόλου η μωρουδίστικη ηλικία.  Μου αρέσει που μπορώ να συνεννοούμαι μαζί τους, που μπορώ να παίζω μαζί τους (άσχετα που το μπάσκετ δεν είναι το φόρτε μου. Θα προτιμούσα να ντύνω και να χτενίζω κούκλες αλλά τι να κάνουμε? Γούστα είναι αυτά!) που μπορούμε να βολτάρουμε για ώρες χεράκι χεράκι και που πλέον τρώνε μόνα τους! Άμα ανεξαρτητοποιηθούν περισσότερο νομίζω θα περνάμε ακόμα πιο όμορφα. Αυτόν τον μήνα είμαστε σπίτι  και  κάνουμε training  για την τουαλέτα, ξυπνάμε αργά, παίζουμε "μπάλα μπακετ" πάμε για μπάνια στην θάλασσα και λιώνουμε ενίοτε μπροστά από μια τηλεόραση βλέποντας Cars ασταμάτητα. Είναι η νέα μας εμμονή μετά τον Nemo, Shrek, και Bolt. Μέχρι τον Σεπτέμβρη που ξεκινάμε παιδικό και αναγκαστικά η τηλεόραση και ο πρωινός ύπνος θα ελαττωθούν σημαντικά!
Part II - Δυσάρεστα
Οι διακοπές μάλλον μου έκαναν και άλλο καλό γιατί έπαψα να βλέπω τηλεόραση εντελώς. Πριν φύγω έβλεπα περίπου για μία ώρα το πρωί το πρωινό του Σκάι. Ειδήσεις έχω πάψει να βλέπω χρόνια τώρα και μόνο τυχαία ίσως παρακολουθούσα μια στο τόσο. Είχα την εντύπωση λοιπόν από αυτή την ενημέρωση που είχα (όπως έγραφα στο προηγούμενο μου post ) ότι κάτι  καλό πάει να γίνει ανάμεσα στα δεινά που συμβαίνουν καθημερινά. Νόμιζα ότι θα διορθωθεί κάτι στην καθημερινότητα μου. Νόμιζα ότι  είναι καλό να συνεχίσουμε με το ευρώ. Τελικά καταλήγω να λέω ότι δεν με νοιάζει τι νόμισμα θα έχουμε αρκεί ο κόσμος να μπορεί να βγάζει το ψωμί του και να ζει αξιοπρεπώς. Η εικόνα που έχω σήμερα από το άμεσο μου περιβάλλον είναι τραγική και σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει ότι κάτι καλό πάει να γίνει. Το αντίθετο. Και είναι ακόμα καλοκαίρι και το νησί είναι πήχτρα στον κόσμο. Από που να ξεκινήσω να λέω? Ότι η ξαδέρφη μου δίπλα έσπασε πριν ενάμιση χρόνο και βάλε το πόδι της και τραβιέται ακόμα γιατί μια οι γιατροί απεργούν και μια τα νοσοκομεία δεν έχουν υλικά? Ο πατέρας μια φίλης μου έμεινε άνεργος στα 60 του γιατί για πρώτη φορά φέτος δεν ανανεώθηκε η σύμβαση του? Ότι σκάνε ακάλυπτες επιταγές μέρα την μέρα? Ότι ο αδερφός μου είναι απλήρωτος εδώ και ένα τρίμηνο? Ότι όλες οι υπηρεσίες του δημοσίου υπολειτουργούν ενώ θα έπρεπε να εργάζονται φουλ? Ότι ανοίγουν τρύπα στον δρόμο και δεν τον φτιάχνουν ξανά? Όχι δεν φταίει η χαλαρότητα του Αυγούστου. Το ίδιο θα είναι και τον Σεπτέμβρη.
Αυτά και άλλα πολλά σε ένα μέρος που σφύζει από ζωή. Και έρχονται μετά τα ελεεινά ΜΜΕ να μου πουν ότι για την κατάντια μας φταίει ο ανάλγητος φορτηγατζής και το ταξιτζής, φταίει ο δημόσιος υπάλληλος με τον παχυλό του μισθό, φταίει ο ελεύθερος επαγγελματίας με την φοροδιαφυγή  του φταίει ο ένας και ο άλλος συνάνθρωπος μου και δεν φταίνε τα μεγαθήρια οι τράπεζες που μας ξεζουμίζουν και δεν φταίνε αυτοί που οργάνωσαν αυτό το πλαίσιο για να μπορεί ο καθένας να συνεισφέρει στο ποσοστό που του αναλογεί στην κατάντια αυτής της χώρας? Στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου. Αυτό κάνουν για να μπορούν αυτοί να κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι.

Δεν ξέρω  πως ήταν η ζωή στον καιρό της χούντας γιατί ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι. Όμως το σήμερα δεν μου θυμίζει και πολύ δημοκρατία. Τέλος η ανωνυμία στο διαδίκτυο,  χημικά στις πλατείες μόνο και μόνο για να μην φάει καμιά ξώφαλτση ροχάλα κάποιος από τους αναίσχυντους εκπροσώπους μας που για άλλο πράγμα ψηφιστήκαν και το αντίθετο κάνουν, Ουσιαστική μονοφωνία και προπαγάνδα στα ΜΜΕ κ.α. Τι άλλο ακόμα πιο οφθαλμοφανές?

Part III - Βιβλία
Τώρα το καλοκαίρι με το άπλετο φως του ήλιου λέει πολύ το διάβασμα. Τα απογεύματα λοιπόν που δροσίζει και λίγο πριν ξυπνήσουν τα μικρά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, διαβάζω λίγο και αυτήν την εποχή έχω τα εξής που περιμένουν να τα τελειώσω κάποια στιγμή:
1. Πως να μιλήσετε στα παιδιά σας για το σεξ
2. Οι φιλόσοφοι και ο έρωτας
Ωραίος συνδυασμός ε?

Καλό μήνα να έχουμε!

Thursday, June 02, 2011

Ω! Ναι! Χρωστάμε παντού τα πάντα όλα

Αναλογιζόμενη  το θέμα του προηγούμενου μου post  σκεφτόμουν πως δεν κολλάει καθόλου  με το γενικό κλίμα που διαμορφώνεται γύρω μου. Το οποίο είναι ένα μείγμα από μείωση εσόδων, περικοπή εξόδων και "ειρηνικές" διαδηλώσεις.
Δεν γίνεται να με απασχολούν άλλα κι άλλα όταν εδώ ο κόσμος χάνεται. Δεν είμαι εγώ ΓΑΠ να τρέχω σε διεθνή ημερίδες με θέμα τα ναρκωτικά και το κατά πόσο πρέπει να νομιμοποιηθούν κάποια από αυτά όταν υποτυπωδώς κυβερνά κάτι μήνες τώρα την χώρα αυτή. Αισθάνομαι λίγο ανεύθυνα. Το μόνο ίσως πράγμα για το οποίο νομιμοποιούμε να ομιλώ χωρίς να παρεξηγούμε, είναι για μωρουδίστικα, παιδιάστικα και λοιπά θέματα που έχουν να κάνουν με τα μπουμπούκια μου και τα κατορθώματα τους.

Σκεπτόμενη απαισιόδοξα (ή μήπως να πω ρεαλιστικά) από την φύση μου, δεν μπορώ παρά να κάνω μερικές αρνητικές σκέψεις σχετικά με τις συγκεντρώσεις στις πλατείες ανά την Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι τι το διαφορετικό συνέβηκε και αποφάσισε όλος αυτός ο κόσμος να βγει αυτήν την δεδομένη στιγμή  έξω στις πλατείες.
  • Ανακοινώθηκαν περισσότερα μέτρα  που έθιγαν μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού? Μάλλον όχι
  • Ζέστανε επιτέλους ο καιρός (μας έβγαλε την πίστη φέτος)? Μάλλον ναι
  • Πλήθυναν οι φήμες,ότι δεν θα πάρουμε την δόση του Ιουλίου και το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών ήρθε πιο κοντά? Μάλλον ναι
  • Συνειδητοποίησαν πλέον και αυτοί που δεν το θεωρούσαν πιθανό ότι θα πουλήσουν όλη τη δημόσια περιουσία μας όσο και αν απεργούν οι συνδικαλιστές?  Μάλλον ναι
Έπειτα σκέφτομαι τον σκοπό και το αποτέλεσμα που επιδιώκουν να έχουν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι.
Τι περιμένουν να συμβεί όντας στις πλατείες κάθε απόγευμα? Υπάρχει κάποιος κοινός στόχος? Κάποιο ελάχιστο σημείο επαφής κοινό για όλους?


Δεν απαξιώνω και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι εναντίον αυτών των κινητοποιήσεων. Ίσα ίσα. Περιμένω όμως να δω πως θα εκφραστεί όλο αυτό έμπρακτα στις πρώτες εκλογές που θα κληθεί ο κόσμος να ψηφίσει. Εκεί θα φανεί το τι πραγματικά σημαίνει.

Και μετά σκέφτομαι την θέση που βρισκόμαστε ως κράτος. Είμαστε ένα χρεωμένο κράτος μέχρι το λαιμό. Τα δάνεια τα πήραμε όλοι μας.  Μπορεί εγώ να μην πήρα π.χ δάνειο αλλά μπορώ να απαρριθμήσω πάρα πολλούς στο στενό μου περιβάλλον που χρεώθηκαν για να πάρουν ένα σπίτι-γήπεδο. Οχι γιατί δεν είχαν σπίτι να μείνουν και έμεναν στο νοίκι ή τους φιλοξενούσε κάποιος. Οχι. Απλά γιατί ήθελαν ένα καινούργιο, μεγάλο σπίτι. Με αυτήν την λογική πήγαν και χρεώθηκαν.  Με μια άλλη αντίστοιχη λογική χρεώθηκε και συνέχισε να χρεώνεται το κράτος. Δεν χρεώθηκε για να επενδύσει σε κάτι που θα απέφερε κέρδος μακροπρόθεσμα. Χρεώθηκε για την βραχυπρόθεσμη ευημερία  Συνεχώς έδινε, συνεχώς προσλάμβανε και δεν έδινε σημασία που το ισοζύγιο έσοδα μείον έξοδα ήταν αρνητικό. Μου θυμίζει την περίπτωση μιας φίλης μου παλιά που μου ζήτησε δανεικά (εμένα και κάποιων άλλων) γιατί βρισκόταν σε μια πολύ δύσκολη θέση με κάποια καταναλωτικά δάνεια που είχε πάρει (για να κάνει κάποια ταξίδια, να αγοράσει ρούχα και να αλλάζει κινητά) τα οποία δεν μπορούσε να ξεπληρώσει και δεν ήταν να περάσουν 2-3 μήνες  και ήρθε μια μέρα σπίτι μου, όχι φυσικά για να μου επιστρέψει τα δανεικά αλλά για να μου δείξει την καινούργια βιντεοκάμερα που πήρε με δόσεις των 20 ευρώ τον μήνα για δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια!
Και λέω εγώ τώρα... Καλά, εγώ είμαι βλάκας και θύμα. Και καλά να πάθω τώρα.  Θα πληρώσω τον λογ/σμό μαζί με όλους τους άλλους. Θα πέσει και το δικό μου βιοτικό επίπεδο πιο κάτω από ότι ήδη είναι. Ο Γερμανός πολίτης όμως και ο κάθε Γερμανός, (εννοώντας όλους όσους τσοντάρουν για να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και τους πάρει και αυτούς η μπάλα) όμως τι φταίει να πληρώνει για μας?  Και μας φταίει και από πάνω! Αυτό είναι το αστείο!

Εν κατακλείδι. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα δυνατό νόμισμα στην τσέπη μας νομίζω πως πρέπει να προσαρμοστούμε στην νέα πραγματικότητα που μας επιβάλλεται.  Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Εγώ θα ήθελα να τα καταφέρουμε προς αυτήν την κατεύθυνση  αν και δεν το βλέπω.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θεωρούν πως το να φύγουμε από το ευρώ είναι η καλύτερη λύση. Όπως λέει και ένας από τους πιο ενδιαφέροντες blogger  που ξέρω ο Νewmanifesto, καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.
Γιατί όμως νομίζω ότι φρίκη δίχως τέλος θα είναι να μείνει ίδιο το χάλι που έχουμε ήδη και να φύγει και το ευρώ μαζί... Μετά την φρίκη και το φρικτό τέλος θα ακολουθήσει το ΔΡΑΜΑ.

Friday, May 20, 2011

Men vs Women

Πριν μια - δυο μέρες και με αφορμή μια συνηθισμένη καθημερινή κουβέντα που είχα με την φίλη μου, σχετικά με την συμπεριφορά μας απέναντι στους συζύγους και την δική τους συμπεριφορά προς εμάς, μου ήρθε συνειρμικά στο νου μια κουβέντα που είχα με μια μαία τότε που ήμουν στην κλινική μέσα διασωληνωμένη,  περιμένοντας να έρθει η ώρα να γεννήσω.
Την εποχή εκείνη τύγχανε να γεννιούνται σχεδόν συνέχεια κορίτσια. Η αναλογία για τις 20 περίπου  μέρες που πέρασα εκεί ήταν σχεδόν 1-2 αγόρια για 6-7 κορίτσια. Θυμάμαι ότι ένιωθα κάπως που δεν θα έκανα κορίτσι μιας και πάντα ήταν η προτίμηση μου στο φύλο που θα ήθελα να έχει το παιδί μου. Θεωρούσα τα θηλυκά πιο πολυδιάστατα όντα σε σχέση με τα αρσενικά και ίσως για αυτό απογοητευτικά αρχικά όταν άκουσα για το φύλο των δικών μου παιδιών.  Σε μια χαλαρή κουβέντα που είχα ένα βραδάκι με μια μαία (από αυτές που τιμούν το επάγγελμα τους) σχολιάσαμε αυτό το γεγονός του πόσα πολλά κορίτσια γεννήθηκαν τους τελευταίους μήνες σε σχέση με τα αγόρια και τότε της είπα τον πόνο μου. Ότι δηλαδή ανέκαθεν ήθελα κορίτσι.
Και τότε γυρνά και μου λέει με την φυσικότητα ενός ανθρώπου που έχει δεχτεί την μοίρα του και με μια βαθιά λύπη για αυτά τα θηλυκά πλάσματα,"καλύτερα που κάνεις γιους. Έρχονται σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία και έχουν κάποιες πιθανότητες να ευτυχίσουν. Τα κορίτσια τι προοπτική νομίζεις έχουν? Τα περισσότερα από αυτά θα δυστυχήσουν στην ζωή τους."
Τότε μου φάνηκε υπερβολική. Δεν ζούμε δα και σε καμιά τριτοκοσμική χώρα.
Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι...Τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε όποιο μέρος και αν γεννηθούν, οι γυναίκες είναι πάντα υποτελής των αντρών. Και ας μην φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Sunday, April 17, 2011

Alone...

Παρακολουθούσα τις προάλλες το πρώτο επεισόδιο του έκτου κύκλου της σειράς Desperate Housewifes, όπου σε ένα σημείο η μία εκ των απελπισμένων, η Lynette Scavo-Felicity Huffman ( αυτή με τα 4 παιδιά που στον πρώτο κύκλο ήταν μονίμως αναμαλλιασμένη, κακοντυμένη και σε απόγνωση) βρίσκετε στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου της γιατί είναι για άλλη μια φορά έγκυος,  και σε μια κουβέντα που έχει με μια άλλη έγκυο που περιμένει και αυτή στον ίδιο χώρο, προσπαθώντας να την προειδοποιήσει για το τι πραγματικά να περιμένει, της λέει:
Για το υπόλοιπο της ζωής σου θα είναι τόσες οι στιγμές που θα νιώθεις μοναξιά αλλά δεν θα  είσαι ποτέ μόνη.

So true...

Friday, April 01, 2011

Light It Up Blue

Σήμερα  εκτός από πρωταπριλιά είναι και μια  από τις 2 μέρες που είναι αφιερωμένες στον αυτισμό (1 & 2  Απριλίου). Ότι γνωρίζω σχετικά προέρχεται από ότι διαβάζω δεξία και αριστερά στο net  και αφορμή για αυτό το ελάχιστο ενδιαφέρον μου στάθηκε μια  μαμά blogger, η Maria-Maria,  που γράφει χρόνια τώρα τις προσωπικές της εμπειρίες δίνοντας μου την ευκαιρία να καταλάβω ελάχιστα την θέση στην οποία βρίσκεται.  Με το σημερινό της post  μας ζητά αυτό το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όλοι, άσχετα το πόσο βιώνουμε τον αυτισμό στην ζωή μας. Να την κατανοήσουμε. Αυτήν και όλους τους γονείς με αυτιστικά παιδιά.

Μια μικρή ιδέα του τι περνάς ένας γονιός με αυτιστικό παιδί μας δίνει το βίντεο που μας προτείνει να δούμε. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

Ανεξάρτητα πάντως από το πόσο μας αφορά ο αυτισμός  ή όχι, επιβάλλεται να γνωρίζουμε για αυτόν. Πρέπει να ξέρουμε για το πως λειτουργούν τα αυτιστικά άτομα και τον τρόπο σκέψης τους, γιατί έτσι έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να διευκολύνουμε την συναναστροφή μας μαζί τους και με τις οικογένειες τους.
Προσωπικά γνωρίζω ένα ζευγάρι φίλους, που ζουν όμως μακριά, και που στην ηλικία των 3-4 περίπου ανακάλυψαν ότι το πρώτο τους αγοράκι είναι αυτιστικό, και κάνουν ότι μπορούν να το βοηθήσουν  και γνωρίζω επίσης και ένα άλλο ζευγάρι του οποίου η μαμά ήταν  φίλη από τα παιδικά μου χρόνια που είναι σε άρνηση και όχι μόνο δεν κάνει κάτι για να το βοηθήσει αλλά είναι έτοιμη να τσακωθεί με οποιονδήποτε υπαινιχθεί το παραμικρό για το παιδί της . Και αυτό είναι εκτός από λυπηρό και τραγικό επιπλέον.



Σχετικά link εδώ:
http://www.lightitupblue.org/
http://www.autismdikepsy.gr/

Tuesday, January 11, 2011

Για να ξεκινήσει καλά η χρονιά...

...λέω να τσιγκλίσω την καρδιακιά μου φίλη Ηλιαχτίδα δείχνοντας της ποιος πραγματικά είναι ο Θεός σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε! Και φυσικά δεν είναι ο απελπιστικός (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) Μπουράκ Χακί !!!!
Θεός με τα όλα του είναι όμως ο εξαίσιος David GantyΟ οποίος με κάνει να καταλήξω στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι οι Άγγλοι είτε θα είναι κούκλοι είτε δεν θα βλέπονται, ότι αν ήταν ηθοποιός θα τα έσπαγε, αλλά (so far) έχει το γνώθι σ'αυτόν και λέει πως δεν θέλει να είναι ένας ατάλαντος ηθοποιός και αρκείτε στο να είναι απλά άλλο ένα male model και ο οποίος δηλώνει straight  και κάνει ευτυχισμένο τον γυναικείο πληθυσμό αυτής της γης!


Απολαύστε τον στο διαφημιστικό για τους Dolce &  Gabbana που παραθέτω πιο κάτω  και όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να τον δείτε να μιλάει και να γελάει σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Jonathan Ross εδώ .  
Αυτό είναι που λένε " αν έχεις ομορφιά διάβαινε!" ;-)