Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Saturday, December 24, 2016

Φεύγει ο παλιός ο χρόνος...

...και αφήνει μια περίεργη αίσθηση...

Η συχνότητα που αλλάζουν τα δεδομένα της ζωής, μοιάζει να με ξεπερνά. Τα καλά νέα πλέον σπανίζουν ή έστω δεν φτάνουν στα αυτιά μου.  Ζωές χάνονται και μαζί ζωές που αλλάζουν αμετάκλητα πλέον.  Συνειδητοποιώ κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ότι είμαστε όλοι μαζί και όλοι μας μόνοι.



Παρόλη όμως την στυφή γεύση που αφήνει το 2016, ανάμεσα στα άσχημα μαντάτα, στις φιλίες που χάθηκαν λες και δεν υπήρξαν  ποτέ και στην συνεχή ανασφάλεια που έμαθα πλέον να ζω,  νιώθω βαθιά μέσα μου ευγνώμων για όλους όσους συνεχίζουν να στέκονται δίπλα μου.

Για όλους αυτούς που βρέθηκαν στον δρόμο μας και άπλωσαν το χέρι τους.
Για όλους όσους μας έχουν μέσα στο "πλάνο" τους και έχουν την δύναμη να μας συγχωρούν όταν δεν μπορούμε...
Για την πολυαγαπημένη πλέον Κωνσταντίνα, που με την ευσυνειδησία της και την εν συναίσθηση που την διακρίνει φροντίζει τον Χρήστο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για όλους τους εκπαιδευτικούς, και όχι μόνο, του Κολεγίου Ρόδου, που δεν πτοήθηκαν από την ιδιαιτερότητα και την ευθύνη του να έχουν μαθητή ένα παιδί σαν τον Χρήστο,  και τον βοηθούν στα πρώτα του μαθητικά βήματα.
Για τον  σύλλογο  Save An Angel  που συνεχίζει να μας στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο στην μεταθεραπευτική μας πορεία.




Είμαστε καλά και αυτό φτάνει.
Εύχομαι σε όλους να έχουμε υγεία και ας είναι ο καινούργιος χρόνος χωρίς απρόοπτα γεμάτος ρουτίνα, ρουτίνα και ξανά ρουτίνα!

Thursday, February 04, 2016

Και εκεί που νομίζεις ότι έπιασες πάτο...


... συνειδητοποιείς ότι έχει και πιο κάτω....

Πριν μερικές μέρες είχαμε βρεθεί Αθήνα για την μαγνητική μας. Επί την ευκαιρία συνδυάσαμε και τις επισκέψεις μας στους γιατρούς που μας παρακολουθούσαν από τότε που νοσηλευόμασταν ακόμα. 
Ανάμεσα σε αυτούς ήταν αυτή την φορά και οι ογκολόγοι, αυτοί οι ογκολόγοι που μας έστειλαν σπίτι μας να πεθάνουμε, στων οποίων το τμήμα βρίσκεται ο φάκελος του παιδιού. Ενάμιση χρόνο  και βάλε που είχαμε να τους δούμε ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ανασφάλεια που δεν είχα παιδοογκολόγο να παρακολουθεί το παιδί και ευτυχώς ούτε τον χρειάστηκα. Ο λόγος που αποφάσισα να τους επισκεφτώ ήταν γιατί χρειάζομαι ένα χαρτί για να μπορέσει το παιδί να περάσει επιτροπή στο ΚΕΠΑ. Χρειαζόμουν δηλαδή ένα κοινό δημόσιο έγγραφο που το χορηγούν αδιακρίτως σε κάθε παιδί που περνάει την πόρτα τους και μας το είχαν ήδη χορηγήσει μια φορά. Ένα τόσο άνευ σημασίας χαρτί για αυτούς που από όσο μου είπε μια φίλη που το χρειάστηκε για τον ίδιο λόγο απλά πήρε τηλέφωνο το ζήτησε και της το έστειλαν ταχυδρομικώς στο σπίτι της. 

Πήραμε λοιπόν το παιδί και πήγαμε, λίγες ώρες πριν το ραντεβού μας για την μαγνητική και εκεί διαπιστώσαμε πόσο ακόμα πιο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος. Μας φωνάζει κάποια στιγμή η διευθύντρια του τμήματος στο γραφείο της (είχε αλλάξει εν τω μεταξύ) και μας ρωτάει τι κάνουμε. Της λέμε ότι είμαστε εκεί που μας στείλανε. Σπίτι μας. Μας ρωτάει αν έχουμε κάνει εξετάσεις έκτοτε και ποιος τις βλέπει (χωρίς να ζητήσει να δει καμιά) και της λέμε ότι κάνουμε και τις στέλνουμε σε νευροχειρουργούς να τις εκτιμήσουν. Και αφού μας δικαιολογήτε ότι η ίδια έλειπε όταν μας έστειλαν σπίτι με πρόοδο νόσου, δεν παραλείπει να τονίσει το πόσο καταστροφικό είναι το γεγονός ότι το παιδί δεν ολοκλήρωσε την θεραπεία του και από τους 8 κύκλους χημειοθεραπείας έκανε μόνο τους 2 (παρόλο που πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα συνέχισης). Λες και φταίγαμε εμείς για αυτό. Βέβαια αφού πρώτα μας είπε να προσέξουμε τον ελαφρύ στραβισμό του παιδιού γιατί μπορεί να του προκαλέσει τύφλωση και αφού μας είπαν ότι πρέπει να περάσουν πάνω από 6 χρόνια για να θεωρηθεί ιαθέν από τον πρωτοπαθή καρκίνο, όπως ένα άλλο παιδάκι που πρόσφατα μετά από 3-4 χρόνια υποτροπίασε και τελικά έφυγε, αλλά βέβαια να έχουμε κατά νου ότι πολύ πιθανόν εξαιτίας των θεραπειών να εκδηλώσει και άλλου είδους καρκίνο στο μέλλον, και ένα σωρό άλλα τέτοια ενθαρρυντικά κατέληξε να μας πει με σαφήνεια  αυτό που ήθελε να πει από την αρχή, ότι αν θέλουμε να μας υπογράψει το χαρτί για το ΚΕΠΑ πρέπει να της υπογράψουμε προηγουμένως ότι ξέραμε ότι το παιδί μπορούσε να συνεχίσει την θεραπεία του την αρχική, (επειδή ΕΜΕΙΣ ψάξαμε, επειδή ΕΜΕΙΣ τρέξαμε, ΕΜΕΙΣ πληρώσαμε ιδιωτικά να κάνουμε εξετάσεις όταν αυτοί μας έλεγαν ότι δεν έχει κανένα νόημα και δεν μας παρέπεμπαν) και δεν το φέραμε πίσω να την συνεχίσει. 

Εκεί πλέον εμπέδωσα  ότι δεν έχουν τσίπα εκτός του ότι είναι μισάνθρωποι.  Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα να πηγαίνουμε να τους δούμε, να είναι σαν να τους λέμε ότι ό,τι έγινε έγινε, τέλος καλό όλα καλά, πάμε παρακάτω τώρα και να απαιτούν να τους υπογράψεις χαρτί που να λέει εγγράφως ότι το δικό τους λάθος το επωμιζόμαστε εμείς. Απίστευτοι!
Φεύγοντας, τους είπαμε βέβαια ότι ελπίζουμε να μην χρειαστεί να τους δούμε ποτέ ξανά και ότι αν κάτι δείξει η μαγνητική μας να είναι σίγουροι ότι θα πάμε κάπου αλλού που δεν θα μας ζητάνε να τους υπογράψουμε τίποτα. Όλα αυτά μέσα στο χαμόγελο και χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου! Τόσο πολύ δεν με ένοιαζε και το τι θα πουν και το παλιόχαρτο τους. Το παιδί να ήταν καλά και αυτό αρκούσε.  
Ευτυχώς  όλα πήγαν καλά. Η μαγνητική μας για άλλη μια φορά ήταν καλή. Τώρα περιμένω να δω τι θα γράψουν στην ιατρική βεβαίωση του ιστορικού που τους ζήτησα εκ νέου. 

Άραγε θα συμπεριλάβουν τα τελευταία εδάφια του ιατρικού ημερολογίου του παιδιού? Έχω περιέργεια... Μόνο περιέργεια όμως.