Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Sunday, July 30, 2006

Σήμερα η θάλασσα ήταν σχεδόν τέλεια!


Σήμερα έκανα το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα στο νησί μου! Η θάλασσα ήταν το κάτι άλλο. Έξω έκανε τόση ζέστη όση έπρεπε. Μέσα στην θάλασσα το νερό ήταν τόσο δροσερό όσο έπρεπε. Το αεράκι που φυσούσε ήταν συνεχές και διακριτικό. Ακριβώς στην κόψη του να σε δροσίζει και να μην γίνεται ενοχλητικό. Ο κόσμος ήταν τόσος όσος χρειαζόταν για να μπανιαριστούν όλοι άνετα. Δεν σου έκανε αίσθηση να βγεις έξω. Όλα ήταν σχεδόν τέλεια!
Ξέρω τι αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Πως είναι δυνατόν να ζεις σε νησί που η θάλασσα απέχει από το σπίτι σου 5-10 λεπτά και δεν είσαι εκεί κάθε μέρα. Όσοι είναι επίσης από νησί ξέρουν την απάντηση. Οι περισσότεροι (και ειδικά αυτοί που δεν έχουν μεράκι με την θάλασσα σαν του λόγου μου) έχουν το εξής σκεπτικό. «Η θάλασσα είναι εκεί. Δεν φεύγει. Θα πάω αύριο.»
Και κάπως έτσι θα περάσει και το φετινό καλοκαίρι… θα πηγαίνω θάλασσα από … αύριο!!!

Saturday, July 29, 2006

Πως σταματάς το κλάμα?


Δεν μου αρέσει που είμαι τόσο ευαίσθητη. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπω ότι σε περιπτώσεις που εγώ θα έκλαιγα εκείνοι όχι μόνο κρατάνε την ψυχραιμία τους αλλά μπορούν επίσης να αντιδράσουν. Με κάποιο τρόπο. Με οποιοδήποτε τρόπο. Αλλά αντιδρούν. Εγώ δεν μπορώ. Απλά με παίρνουν τα κλάματα.
Εχθές με πήραν τα κλάματα για ένα μη σοβαρό λόγο. Αφορμή η μαμά μου και παριστάμενος ο πατέρας μου. Την αμέσως επόμενη στιγμή ήξερα ότι ήταν κάτι ανούσιο αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τα δάκρυα έτρεχαν σαν το νερό στην βρύση και μου ήταν απλά αδύνατο να τα σταματήσω. Αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά. Τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο παλιότερα. Δεν παύει όμως να μου συμβαίνει και αυτό να με φέρνει σε δύσκολη θέση γενικά. Το να κλαις με αναφιλητά, όταν δεν συντρέχει λόγος, ή τουλάχιστον ο λόγος δεν είναι κατανοητός από τους παρευρισκόμενους, να μην μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου να το σταματήσεις, είναι κάτι που πάντα με κάνει να αναρωτιέμαι κατόπιν, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει.. Εκείνη όμως την ώρα που μου συμβαίνει δεν μπορώ καν να σκεφτώ. Απλά τρέχουν από τα μάτια μου τα δάκρυα, σαν το νερό σε μπανιέρα που ξεχειλίζει...

Ένα τέτοιο γοερό κλάμα μου συμβαίνει πάντα και στη δουλειά. Αρκεί να νιώθω ευάλωτη την στιγμή που θα ακούσω την λάθος κουβέντα ή τον λάθος τόνο φωνής να φτάνει στα αυτιά μου. Όταν συνέβηκε στην δουλειά μου, όλοι εξεπλάγην. Είχαν συνηθίσει, βρέξει χιονίσει, να έχουν να κάνουν με ένα μονίμως χαμογελαστό, εξωστρεφές και ευδιάθετο άτομο και παραξενεύτηκαν τόσο που μάλλον βρήκε τον "μπελά" του τότε ο υπαίτιος της συμφοράς. Όταν μετά από μέρες, όντας φυσικά, πια τελείως αποστασιοποιημένη από το γεγονός, το διηγήθηκα σε μια συνάδερφο μου που εκείνη την μέρα έλειπε σε άδεια, αισθάνθηκα πολύ καλύτερα όταν μου είπε ότι πολλές φορές στο παρελθόν της είχε συμβεί και αυτής.

Δεν ξέρω. Ίσως να είναι γυναικείο φαινόμενο μόνο το να σε παίρνουν τα ζουμιά. Δεν μπορώ να φανταστώ άντρα να κλαίει σε τέτοια περίσταση. Για την ακρίβεια δεν μπορώ να φανταστώ γενικά άντρα να κλαίει. Έχω δει άντρες να κλαίνε. Όμως δεν μπορώ να τους φανταστώ. Μπορώ να τους φανταστώ να κάνουν διάφορα άλλα πράγματα (να νευριάζουν, να χαλαρώνουν, να γελάνε, να κοιμούνται κτλ.) αλλά να κλαίνε όχι.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν πιο δυνατή... Όχι έτσι... Όχι και άλλες ευαισθησίες…

Thursday, July 27, 2006

Πίστη και έρωτας = ασυμβατότητα

Η πίστη σε ένα πρόσωπο είναι πολύ ακριβό αντίτιμο για να μη ζητάει να εξισορροπηθεί με μια ανάλογη συγκίνηση. Το πλάσμα που πάνω του στρέφεται η αποκλειστική εκλογή μας έχει την εξουθενωτική υποχρέωση ν’ αντικαταστήσει όλους τους άντρες και όλες τις γυναίκες που αποκλείει η παρουσία του. Έργο αδύνατο: Κανείς δεν είναι πολλαπλός και πολύμορφος σαν τον κόσμο.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα – Πασκάλ Μπρυκνέρ

Sunday, July 23, 2006

Χορτοφάγος ή σαρκοφάγος?


Είναι ένα θέμα που με απασχολεί συχνά πυκνά. Με αποκορύφωμα το Πάσχα όταν σφάζονται μαζικά χιλιάδες αρνιά και κατσίκια. Μου το έφερε στο νου σήμερα ο   Resident με ένα βίντεο που μου πρότεινε να δω.
Τρώω κρέας από τότε που με θυμάμαι. Είμαι παμφάγο θα έλεγα. Δεν έχω σχεδόν καμιά ιδιοτροπία στο φαγητό. Τρώω τα πάντα σε κάθε μορφή. Πολλές φορές ψάχνω να βρω τι δεν τρώω αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Μπορεί για κάτι να μην πετάω την σκούφια μου αλλά το τρώω.
Στο θέμα μας τώρα. Προβληματίζομαι πολλές φορές για το αν πρέπει να τρώω κρέας ή όχι. Είχα διαβάσει κάπου ότι όταν σφάζεται ένα ζώο εκκρίνει μια ουσία στο αίμα του η οποία περιέρχεται στον άνθρωπο όταν το τρώει και είναι κατά κάποιο τρόπο η αιτία για κάποιες «βίαιες» συμπεριφορές που εκφράζει. Στατιστικά οι χορτοφάγοι είναι πιο φιλήσυχοι άνθρωποι σε σχέση με αυτούς που τρώνε και κρέας. Τώρα βέβαια στις προηγμένες χώρες οι σφαγές των ζώων γίνονται ενώ τα ζώα είναι αναίσθητα μιας και προηγουμένως τα έχουν «κοιμίσει» περνώντας τα από θάλαμο με αναισθητικό αέριο.
Επίσης σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, η οποία ασχολούνταν με το πόσο τυποποιημένο έχει γίνει το εμπόριο κρέατος συνειδητοποίησα κάτι που όλοι το ξέρουμε αλλά δεν του δίνουμε σημασία. Ότι ένα παιδί που πιθανόν δεν έχει δει από κοντά και ζήσει με μία κότα ή με ένα κατσικάκι δεν έχει συναίσθηση ότι αυτό που τρώει το μεσημέρι είναι το ίδιο πλάσμα που κάποτε ζούσε και ανέπνεε σαν το ίδιο. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στα παιδιά. Συμβαίνει σε όλους μας που κατά κάποιο τρόπο λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής έχουμε αποκοπεί από την φύση. Αρχίζουμε να μην έχουμε συναίσθηση του τι αγοράζουμε όταν πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και παίρνουμε το μισό κιλό μοσχάρι έτοιμο κομμένο, και τυλιγμένο στο σελοφάν του σαν να παίρνουμε ένα πακέτο γαριδάκια και το βάζουμε στο καλάθι μας. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή…
Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο της τυποποίησης, του εμπορίου κρέατος και της μαζικής παραγωγής του, σφάζονται πολύ περισσότερα ζώα από ότι παλιότερα. Δεν υπήρχε βέβαια και αυτή η αφθονία που υπάρχει σήμερα. Όμως όταν έσφαζαν ένα ζώο, τίποτα δεν πήγαινε χαμένο… Μέχρι και το τελευταίο του κομμάτι. Γιατί ο κόσμος το εκτιμούσε αυτό που έτρωγε. Τώρα με ευκολία πετάμε αυτό που μας έμεινε.
Από την άλλη, όλα αυτά τα θρεπτικά στοιχεία που παίρνουμε από το κρέας πως αναπληρώνονται? Με χάπια? Με σκόνες? Με άλλες τροφές? Πόσο εύκολο είναι αυτό όταν με μία μπριζόλα την εβδομάδα έχεις λύσει το πρόβλημα σου? Πόσο εύκολο είναι όταν δεν σε ακολουθεί το στενό σου περιβάλλον, ούτε καν ο σύντροφος σου?
Η κουμπάρα μου είναι χορτοφάγος ενώ ο σύζυγος της όχι. Έγινε χορτοφάγος μετά την γνωριμία τους. Αναγκάζεται να του μαγειρεύει ξεχωριστά. Δυο εβδομάδες που την φιλοξενούσα σπίτι μου το μόνο που έτρωγε ήταν μήλα και ντομάτα με αλάτι. Ήξερα ότι δεν τρώει κρέας και απέφευγα όσο μπορούσα να κάνω φαγητά που είχαν κρέας. Αλλά ακόμα και αυτά δεν τα έτρωγε. Αναρωτιόμουν πως καταφέρνει και ζει! Έτσι δεν θα μπορούσα με τίποτα… Για μένα το φαγητό είναι μια από τις απολαύσεις της ζωής. Και όπως δεν μου αρέσει η «λογοκρισία» πουθενά δεν μου αρέσει ούτε και εκεί.
Υ.Γ. Σου υπόσχομαι Resident, θα το ελαττώσω όσο πιο πολύ μπορώ! Αν το κόψω τελείως θα σε ειδοποιήσω να μου στείλεις το δώρο μου!!!
Y.Γ. Νο2
Ο
Resident προτείνει μια πολύ ενδιαφέρον σχετική ιστοσελίδα (The Meatrix). Δείτε τις δύο ταινιούλες κινουμένων σχεδίων και ίσως προβληματιστείτε και εσείς. Για ελληνικούς υπότιτλους επιλέξτε international.

Wednesday, July 12, 2006

Περί προτύπων ομορφιάς γυναικών και όχι μόνο…


Κάθε φορά που προσπαθώ να θυμηθώ τα υλικά παιχνίδια που έπαιζα μικρή, μου έρχεται στο μυαλό μια κούκλα διαφορετική από τις άλλες. Μου την είχε φέρει δώρο ο θείος μου σε μια από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα από την Γερμανία στην οποία ζούσε τότε. Η κούκλα αυτή βρέθηκε στα δικά μου χέρια από λάθος στην ουσία γιατί είχε μπερδευτεί με τις αποσκευές κάποιου άλλου επιβάτη ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα είχε πάρει αυτήν που προοριζόταν για μένα. Είχε τραβήξει το ενδιαφέρον όλων γιατί όμοια της δεν είχαν ξαναδεί. Ήταν τεράστια σε μέγεθος και ήταν μαύρη στο χρώμα (όχι απλά έγχρωμη) και είχε αντί για ίσια μακριά μαλλιά, κοντά σγουρά και μαύρα.. Στην αρχή όταν την είδα δεν ενθουσιάστηκα και ιδιαίτερα. Δεν έπαυε όμως να ήταν ένα δώρο για μένα και μετά από λίγο διάστημα την συνήθισα τόσο που είχε και αυτή την ίδια κατάληξη όπως και οι υπόλοιπες κούκλες μου. Της έκοψα το στόμα με ένα μαχαίρι και άρχισα να την μπουκώνω κρέμα (από λάσπη) και να την ποτίζω γάλα (νερό).

Τώρα που βλέπω τα σημερινά παιχνίδια, παρατηρώ ότι τουλάχιστον όσον αφορά της κούκλες προωθούνται κάποια συγκεκριμένα πρότυπα. Κυριαρχεί το ψηλή, λεπτή, ξανθιά και απαστράπτουσα ντυμένη. Κάποιες μάρκες δε (ελάχιστες), βγάζουν και μαύρες. Όλες μέσα στην λεπτομέρεια. Να αποτυπώνουν ιδανικά την ανθρώπινη και ειδικά την γυναικεία, μορφή.

Παρένθεση. Ενώ η λεπτομέρεια φτάνει στο έπακρο (δακτυλίδια στα δάκτυλα, σκουλαρίκια στα αυτιά), τους λείπουν κάποια βασικά ανατομικά στοιχεία. Τα γεννητικά όργανα. Κάπου είχα διαβάσει ότι κάποιος στην Αμερική ο οποίος ασχολιόταν με το αντικείμενο είχε τολμήσει να βγάλει στην παραγωγή κούκλες με γεννητικά όργανα. Όμως αφού μηνύθηκε και καταδικάστηκε γι΄ αυτό αναγκάστηκε να σταματήσει την παραγωγή και να αποσύρει τις εν λόγω κούκλες. Είναι παράξενο που η σεξουαλικότητα «κρύβεται» από πολύ νωρίς ακόμα.
Ξεκινώντας από εκεί, το πρότυπο που μένει στο μυαλό του κάθε κοριτσιού είναι αυτό που βλέπει. Μια ιδανική προσομοίωση της ενήλικης γυναίκας. Έτσι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο πρότυπο γυναίκας που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο. Όλος ο κόσμος, η τηλεόραση, οι διαφημίσεις, τα περιοδικά κάνουν κύκλους γύρω από μια δίαιτα. Αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος δεν είσαι νορμάλ. Νορμάλ θεωρείσαι όταν το βάρος σου είναι το χαμηλότερο που μπορεί να έχεις, όταν βρίσκεσαι ακριβώς στην κόψη του «φαίνομαι, δεν φαίνομαι» άρρωστη. Τραγικό.
Ποιος προωθεί αυτού του είδους το πρότυπο που έχει κάνει όλες τις γυναίκες ψυχωτικές με την εμφάνιση τους? Ο Πέτρος Κωστόπουλος σε ένα editorial κάποιου από τα περιοδικά του θεωρεί ότι τα πρότυπα αυτά τα προωθούν οι ίδιες οι γυναίκες. Μόνες μας βγάζουμε τα μάτια μας. Δεν είναι επιθυμητή σε έναν άντρα μια γυναίκα τύπου Kate Moss. Λέει χαρακτηριστικά, «το κόκαλο το γλύφεις και το πετάς». Δεν έχει μείνει κάτι να φας! Άκρως «αντροειδής» άποψη αλλά μήπως, λέω μήπως…έχει δίκιο?

Tuesday, July 11, 2006

Μπας και δεν είμαι "φυσιολογική" γυναίκα?

Ώρες ώρες νομίζω πως δεν είμαι "φυσιολογική" γυναίκα. Διαφέρω μάλλον αρκετά από το πρότυπο με τα χαρακτηριστικά τουλάχιστον του μέσου όρου της γυναίκα στην οποία απευθύνονται τα περιοδικά, η τηλεόραση κτλ.
Η πρώτη φορά που το αντιλήφθηκα ήταν όντας έφηβη, βολτάραμε με τις φίλες στα μαγαζιά και εκείνες πάντα σταματούσαν και θαύμαζαν βιτρίνες με είδη σπιτιού, διακόσμησης κτλ. Τι ωραίο αυτό το βάζο έλεγε η μια, όχι το άλλο μου αρέσει εμένα έλεγε η άλλη. Εγώ απλά δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον. Μα κανένα. Με αποτέλεσμα το σπίτι μου να έχει τη πιο αλλοπρόσαλλη διακόσμηση μιας και ότι διακοσμητικό έχω προέρχεται κατά το μεγαλύτερο μέρος από δώρα.
Επόμενο χτύπημα τα μαγαζιά με φω μπιζού! Πέρα από μια πιάστρα να μαζεύω τα μαλλιά μου όταν καταντούν ενοχλητικά, δυσκολεύομαι να βρω κάτι άλλο από εκεί μέσα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Αντί για αυτό βάλε με, μέσα σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο και άσε με, με τις ώρες να περιεργάζομαι τα στυλό, τα μολύβια, τα χαρτάκια κτλ! Τα κοσμήματα και τα φω μπιζού που ήδη έχω μου τα έχουν δωρίσει και κάθε φορά που τα βλέπω λέω να τα βάλω κάπου εμφανές έτσι ώστε να τα βλέπω για να φοράω και κανένα πότε πότε.. Αντί για αυτό, ακόμα και όταν είναι να πάω σε γάμο ή άλλη κοινωνική εκδήλωση που είθισται εμείς οι γυναίκες να το παρακάνουμε στο στόλισμα, ακόμα και τότε τα ξεχνάω! Και πάω και βλέπω όλες τις άλλες προσεγμένες, ντυμένες στην τρίχα, με τις λεπτομέρειες στο ντύσιμο τους, με τα αξεσουάρ τους, και εγώ να είμαι με την πιο «ξερή» εμφάνιση!
Στα ρούχα τώρα. Τι να πω εδώ. Καλύτερα να με ντύνεις παρά να με ταΐζεις! Τόσο καλά! Πάντα όταν χρειάζομαι ρούχα δεν έχω, και το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι κάθε σαιζόν είναι να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου ή να ψωνίσω κάτι «της μόδας». Ευτυχώς που είμαι σταθερή στο βάρος μου, αλλιώς θα είχα σοβαρό πρόβλημα. Μιας και όταν επιτέλους αποφασίζω να πάω για ψώνια τα ρούχα που παίρνω είναι δύσκολο επίσης να συνδυαστούν. Ή τουλάχιστον εμένα μου φαίνεται βουνό η όλη ιστορία! Τελευταία έχω βρει το κόλπο! Μαύρα και καθάρισα!
Τα καλλυντικά δεν με ενδιαφέρουν. Αν ήταν όλες σαν και εμένα θα βαρούσαν πτώχευση όλες οι εταιρείες. Βαριέμαι την τελετουργία εφαρμογής κυρίως. Για τον ίδιο λόγο σταμάτησα να βάφω τα μαλλιά μου. Μου φαίνονταν τόσο πολύ χαμένος ο χρόνος αυτός του κομμωτηρίου. Το αντίκτυπο των μη βαμμένων μαλλιών? Στους άντρες είδα αντιμετώπιση θετική ή ουδέτερη. Στις γυναίκες όμως η αντίδραση ήταν μάλλον αρνητική. Όλες μου έλεγαν ότι μου πήγαινε πιο ανοικτό το μαλλί μου. Με αγριεύει λένε έτσι που είναι! Ακούς εκεί με αγριεύει το φυσικό μου χρώμα!!! Δεν πα να με κάνει ότι θέλει! Βρήκα την ηρεμία μου και την ρίζα επίσης πάντα στην σωστή απόχρωση !!!χαχαχαχαχα!!
Παρόλα αυτά πως για μια και κάτι εβδομάδα ταξιδιού γέμισα μια ολόκληρη βαλίτσα δεν μπορώ να το καταλάβω!

Monday, July 10, 2006

Λάλλας & ΝΕΤ. Να τους χαιρόμαστε.


Σήμερα δούλευα μέχρι αργά στο σπίτι… Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον τελικό και άκουγα. Τα γεγονότα γνωστά. Η Ιταλία κέρδισε στα πέναλτι την Γαλλία, και ο Ζιντάν αποβλήθηκε από τον αγώνα γιατί έδωσε μια κουτουλιά σε έναν Ιταλό ποδοσφαιριστή.
Αυτήν την στιγμή παίζει η εκπομπή σχολιασμού των αγώνων της ΝΕΤ. Όλοι εκεί να σχολιάσουν.
Σχολιάζουν λοιπόν την φάση της αποβολής του Ζιντάν. Όλοι πλην του Κακλαμάνη και του Θεοδωράκη του δημοσιογράφου, με πρώτο και καλύτερο τον Λάλλα υποστηρίζουν ότι έφταιγε ο Ιταλός που δεν σεβάστηκε τον Ζιντάν!! Για μόνο το γεγονός ότι ο Ζιντάν κλείνει την καριέρα του και είναι αυτός που είναι, όφειλε να τον σεβαστεί.
Μα τι είναι αυτά τα πράγματα? Τι παράδειγμα δίνουν όλοι αυτοί στα νέα παιδιά που τους ακούν?
Κανείς τους δεν άκουσε τίποτα από την συνομιλία που είχαν οι δυο ποδοσφαιριστές κατά την διάρκεια της επίμαχης φάσης. Μιλούσαν και οι δύο. Δεν μιλούσε μόνο ο ένας και άκουγε ο άλλος. Πως είναι σίγουρος ο κ. Λάλλας ότι κάτι πολύ κακό είπε ο Ιταλός στον Ζιντάν? Και συνεχίζει να λέει ότι χάθηκε η ποιότητα των ανθρώπων και αν δεν σέβονται τους μεγάλους άντρες. Και χάθηκε ο σεβασμός και δώστου η μαλακία (σόρυ) να πηγαίνει σύννεφο. Και δώστου να εκθειάζουν τον Ζιντάν. Που μπορεί να είναι ο καταπληκτικότερος ποδοσφαιριστής όλων, όμως σαν άνθρωπο η συμπεριφορά του δεν με έπεισε ιδιαίτερα για την ανωτερότητα του.
Είναι σοβαρό το ότι δικαιολογούν μια τέτοια πράξη. Είναι σοβαρό να δικαιολογούν κάθε πράξη που προέρχεται από τον θυμό. Ότι και να του είπε δεν δικαιολογείται.
Μια "χειρονομία" είναι πάντα μια χειρονομία και είναι ανεπίτρεπτη γενικά.
Πόσο μάλλον σε έναν αγώνα που τον παρακολουθούν εκατομμύρια ανθρώπων.

Saturday, July 08, 2006

Γιατί οι «άλλοι» είναι ο καθρέφτης μας?


Αναρωτιέμαι πολλές φορές... γιατί εξαρτάται τόσο πολύ η ψυχολογία μας από τους άλλους. Μια λέξη αρκεί για να με ρίξει στα τάρταρα και επίσης μία για να με κάνει να αισθάνομαι το λιγότερο βασίλισσα όλων. Φυσικά τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ακόμα και αν αυτή η λέξη είναι τόσο σκληρή και με μειώνει στα μάτια των άλλων, και θολώνει ίσως και τα δικά μου τα μάτια, παρόλα αυτά δεν μπορεί στην πραγματικότητα να με ρίξει χαμηλά εκτός και αν εγώ η ίδια το πιστέψω ότι μπορεί να γίνει.
Ακόμα και αν αυτή η λέξη με εκθειάζει τόσο που μου δίνει την εντύπωση ότι είμαι εγώ και άλλη όμοια μου δεν έχει, ακόμα και τότε, αυτή η λέξη δεν θα έχει την ίδια δύναμη να με κάνει να αισθανθώ τόσο high εκτός και αν ίδια αφήσω τον εαυτό μου να το πιστέψει.
Η ψυχολογία του καθενός μας έχει μέσα του το χαμηλότερο σημείο που μπορεί να βρεθεί και το υψηλότερο. Και αυτός που κάνει την διαφορά είναι πάντα ο «άλλος».
Διαπιστώνω όμως ότι όλα όσα κάνουμε σχεδόν τα κάνουμε για τους άλλους. Γιατί είναι ο καθρέφτης μας.
Τα χρήματα που κερδίζουμε από την δουλειά του ο καθένας μας τα χρησιμοποιούμε κυρίως για να κερδίσουμε πόντους στα μάτια των άλλων.
Την εμφάνιση μας την προσέχουμε περισσότερο για να διακρίνουμε εκείνη την γεμάτη ικανοποίηση ματιά έστω και από κάποιον τελείως άγνωστο μας.
Η συμπεριφορά μας είναι τέτοια για να μην προκαλέσουμε τους άλλους. Για να επιβραβευτούμε για αυτήν.
Όλα για τους άλλους. Τους δίπλα, τους πολύ δίπλα, αλλά ακόμα και για τους άγνωστους άλλους.
Και όλα αυτά για να μην μείνουμε μόνοι. Πόσο τρομάζει η μοναξιά...

Thursday, July 06, 2006

Επτά χρόνια φαγούρα....

Πλησιάζω τα επτά χρόνια φαγούρα.
Αφιερωμένο!


Ο Μουλά Νασραντίν για να γιορτάσει τα 30 χρόνια γάμου με τη γυναίκα του, της πήγε δώρο μια μικρή μαϊμού.
- Είσαι τρελός του φώναξε η κυρία Νασραντίν, πού στο καλό θα τη βάλουμε;
-Μην ανησυχείς είπε ο Νασραντίν , θα κοιμηθεί στο κρεβάτι που κοιμόμαστε εμείς.
- Και τι θα γίνει με τη μυρωδιά;
-Εφόσον εγώ την αντέχω για 30 χρόνια, για τη μαϊμού δεν θα 'ναι τίποτα.

Tuesday, July 04, 2006

Ο θεός στον οποίο δεν πιστεύω.


Δεν πιστεύω ποτέ σε ένα θεό
που καταδικάζει την ύλη...
Στο θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι,
οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία»
όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη...
Στο Θεό – όπιο της παρούσας ζωής
και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης...
Στο θεό που νομίζουν ότι αγαπούν
όσοι δεν αγαπούν κανένα...
Στο θεό όσων προσεύχονται
για να εργάζονται άλλοι...
Στο θεό που δεν είναι αγάπη
ούτε μεταδίδει αγάπη...
Δεν πιστεύω στο θεό στον οποίο
δεν μπορώ να ελπίζω
τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι! Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος!
Χουάν Αρίας – Ο θεός στον οποίο δεν πιστεύω.

Επιστρέφοντας σπίτι...

4:15 μ.μ.
Επιστρέφω από την δουλειά στο σπίτι με το μηχανάκι μου. Κάποια στιγμή νιώθω ο αέρας να μου φέρνει στα ρουθούνια μου την μυρωδιά καπνού. Μπροστά μου, πάνω επίσης σε ένα μηχανάκι, ένα τύπος χωρίς μπλουζάκι με ηλιοκαμένη και ξεφλουδισμένη επίσης πλάτη, μουτζουρωμένος γενικώς. Όταν τον πρόσεξα καλύτερα είδα ότι κάπνιζε. Οδηγώντας το μηχανάκι!!

Και τότε συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν κατάλαβα τι είδους εξάρτηση είναι αυτή που κάνει ένα άνθρωπο να καπνίζει και να οδηγεί μηχανάκι την ίδια στιγμή.

Sunday, July 02, 2006

Τρία όνειρα που μου έμειναν αξέχαστα


Σε τι εξυπηρετούν τα όνειρα και τι κάνει ένα όνειρο να ξεχωρίσει από ένα άλλο? Γιατί κάποια όνειρα σου δημιουργούν τόσο έντονα συναισθήματα που μπορούν να διακόψουν τον ύπνο σου? και γιατί σπάνια θυμόμαστε ευχάριστα όνειρα?

Είμαι άνθρωπος που δεν θυμάμαι σχεδόν ποτέ τα όνειρα που βλέπω. Κάποιες περιόδους μπορεί να τύχει να ξυπνήσω και να θυμάμαι το όνειρο που έχω δει. Αν είναι διαθέσιμος κάποιος νωρίς το πρωί να με ακούσει έχει καλώς. Ειδάλλως σε καμιά ωρίτσα το έχω ξεχάσει σχεδόν ολότελα. Αν πάλι δω κάποιο άτομο στο όνειρο το οποίο συναντήσω κατά την διάρκεια της μέρας, τότε μπορεί να μου έρθει πάλι στο μυαλό και να του το αναφέρω.

Υπάρχουν όμως τρία όνειρα που μου έχουν μείνει αξέχαστα. Και στα τρία ξύπνησα με τρόμο.

Ξεκινάω από το πιο παλιό. Ήταν το μόνο όνειρο που ήταν επαναλαμβανόμενο. Το έβλεπα όντας ακόμα παιδί. Σταμάτησα να το βλέπω κάπου στα 12 μου χρόνια. Το όνειρο αυτό είχε πάντα το ίδιο τέλος. Τέλειωνε πάντα με μένα να κάθομαι στο πεζοδρόμιο του δρόμου έξω από το πατρικό μου σπίτι, και να βλέπω την μαμά μου με μια φίλη της παρέα να απομακρύνεται περπατώντας. Εγώ να της φωνάζω, ζητώντας της να γυρίσει πίσω, και ρωτώντας την που πάει και γιατί δεν με παίρνει μαζί της, αλλά αυτή να μην ακούει και να συνεχίζει να απομακρύνεται χωρίς καν να κοιτάξει πίσω της. Η γιαγιά μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει λέγοντας μου ότι πάει σε ένα πανηγύρι κάπου κοντά και ότι θα γυρίσει σύντομα αλλά εγώ να έχω ήδη βαλαντώσει στο κλάμα... Με έκανε και ξυπνούσα αλαφιασμένη, και πολλές φορές όντας μικρότερη με έκανε να ξυπνάω κλαίγοντας και να θυμάμαι την μαμά μου να έρχεται στο κρεβάτι μου και να προσπαθεί να με καθησυχάσει. Μου είχε γίνει τόσο πρόβλημα αυτό το όνειρο που κάθε βράδυ τρόμαζα με την ιδέα του ύπνου και παρακαλούσα τον θεό (που δεν πίστευα και ιδιαίτερα στην ύπαρξη του από τότε, αλλιώς γιατί να με κάνει να υποφέρω) να κάνει κάτι να μην δω αυτό όνειρο ξανά. Για την ακρίβεια του ζητούσα να μην βλέπω καθόλου όνειρα αν είναι δυνατόν. Τώρα ξέρω ότι αυτό που έκανα κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ δεν ήταν προσευχή. Ήταν έκκληση στον εαυτό μου να το αντιμετωπίσει.

Και κάπως έτσι τέλειωσαν τα παιδικά όνειρα. Από τότε μέχρι τα 31 μου χρόνια δεν θυμάμαι να είδα ένα όνειρο που να με συνταράξει. Να μου μείνει στην μνήμη. Όλα όσα έβλεπα ήταν θα έλεγε κανείς αναλώσιμα. Δεν κρατούσε η ανάμνηση τους πάνω από μέρα.

Το δεύτερο ήρθε την χρονιά που έχασα την μία μου γιαγιά, την μάνα του πατέρα μου. Μερικές εβδομάδες μετά τον θάνατο της, την είδα στο όνειρο μου, να είναι στην ηλικία εκείνη που εγώ ήμουν μικρό κορίτσι ακόμα, να είναι ενεργητικότατη, χαμογελαστή, δυνατή, να έρχεται προς εμένα με εκείνο το γοργό της βήμα και προτού προλάβω να αντιδράσω να με έχει πάρει στα χέρια της, να με έχει σηκώσει στην αγκαλιά της και να με παίρνει μαζί της. Εγώ να έχω κατατρομάξει. Να φωνάζω στην παρέα που καθόμασταν μαζί να κάνουν κάτι. Δεν έβλεπαν ότι με έπαιρνε η γιαγιά μου που ήταν όμως πεθαμένη? Τρόμαζα ακόμα περισσότερο που κανείς δεν έκανε τίποτα να την σταματήσει, κανείς δεν έδινε σημασία και εκείνη να με παίρνει σηκωτή παρόλο που ήξερα στο όνειρο μου ότι ήμουν μεγάλη πια, και δεν ήμουν παιδί να με σηκώνει έτσι. Εκείνη γελαστή να συνεχίζει να με παίρνει ... και εκεί ξυπνάω αλαφιασμένη... πάλι.

Το τρίτο και πιο πρόσφατο πρέπει να το είδα πέρσι το χειμώνα. Αυτό μπορεί να ήταν και κάτι σαν αυθυποβολή ένα πράγμα μιας και τότε διάβαζα ένα βιβλίο σχετικό με όνειρα κλπ μεταφυσικά. Στο όνειρο μου αυτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είχε κάποιο πρόσωπο που γνώριζα αλλά κάποιος άγνωστος που καθ’όλη την διάρκεια του ονείρου δεν είδα το πρόσωπο του. Ήταν πολύ ψηλός, φορούσε μια μαύρη κάπα με κουκούλα και δεν κατάφερα να δω το πρόσωπο του γιατί από το άνοιγμα της κουκούλας του έβγαινε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως. Ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, σκοτεινός και βροχερός. Τα σπίτια ήταν γνωστά-άγνωστα αλλά δεν ήταν σίγουρα κάποιο απ' τα δικά μου. Ο άγνωστος με την επιβλητική όψη παρ’ όλη την περίεργη εμφάνιση του και παρόλο του ότι δεν έβγαλε άχνα μου ήταν ιδιαίτερα οικείος. Τον ένιωθα δικό μου και όχι εχθρό. Αλλά δεν ήταν ξεκάθαρη η σχέση μας. Δεν ξέρω τι μου ήταν. Ξέρω μόνο ότι ανησυχούσα για εκείνον λόγω κάποιου προαισθήματος που είχα ότι κάποιος θα του έκανε κακό, στην έξοδο του εκείνη την νύχτα. Εκεί άρχισα να νιώθω φόβο και μέχρι να βγει και να τον χάσω από το οπτικό μου πεδίο η φαντασία μου γέννησε αυτόν τον κάποιον που θα του έκανε κακό και ξύπνησα ξανά αλαφιασμένη.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα ερμηνεύσω. Δεν τα συνέδεσα ποτέ με γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο στην ζωή μου. Απλά αυτά τα όνειρα δεν νομίζω να τα ξεχάσω ποτέ. Ίσως προστεθούν και άλλα. Αλλά αυτά θα μείνουν στην θύμηση μου πάντα, να μου υπενθυμίζουν την άλλη πλευρά της ύπαρξης μας, αυτήν που παρόλο που φαινομενικά δεν υπάρχει καταφέρνει να εισβάλει με αυτόν τον αναντίρρητο τρόπο στην «πραγματική» μας ζωή…