Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Wednesday, February 20, 2008

Πέρασα πια στην τελική ευθεία...



Τον τελευταίο καιρό, όντας πλέον στα μέσα του ογδόου, μοιάζω να είμαι πραγματικά έγκυος! Καιρός δεν ήταν? Ίσα που μείνανε 3-4 εβδομάδες!

Καταρχήν άρχισε να με βαραίνει η κοιλιά, τουτέστιν δυσκολεύομαι να σηκωθώ όταν κάθομαι και ειδικά όταν είμαι ξαπλωμένη! Ειδικά για το δεύτερο πρέπει να προσέχω να βρίσκομαι κοντά στην άκρη έτσι ώστε γυρνώντας στο πλάι να μπορώ να κατεβάσω τα πόδια μου στο έδαφος. Αν κατά λάθος βρεθώ πιο μακριά πρέπει να καταβάλω τρελές προσπάθειες για να φθάσω την άκρη και τελικά να σηκωθώ. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι σαν την χελώνα που έχει πέσει με το καβούκι στο έδαφος και τα πόδια πάνω!! Και φυσικά όταν όντας σε αυτήν την θέση τα καταφέρνω τελικά να σηκωθώ μου έχει βγει η γλώσσα έξω από το ζορι!! Και βέβαια μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαριτωμένη δείχνω σε κάθε μου τέτοια προσπάθεια! Είμαι ένα όνειρο!!

Έπειτα έχω, θέλοντας και μη, υιοθετήσει το βάδισμα της εγκύου-πάπιας! Και αυτό εξίσου χαριτωμένο! Αλλά όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ (ούτε κατα διάνοια να πετύχω) τον τρόπο που βάδιζα πριν όντας ανάλαφρη, αποτυγχάνω παταγωδώς! Να μην πω για το σεξ στην προ εγκυμοσύνης εποχή. Σε αυτήν την φάση νιώθω λες και ήμουν μια ζωή έγκυος. Μου φαίνεται ότι θα μου φανεί παράξενο αν μια μέρα ξυπνήσω και δεν έχω αυτήν την τεράστια κατ' εμέ, κανονική κατά τους άλλους, κοιλιά μπροστά μου.

Α! Ναι!! Επίσης νομίζω πως είμαι πλέον ανίκανη να κόψω τα νύχια των ποδιών μου!!

Ο γιατρός μου απαγόρευσε τα πολλά τα σούρτα φέρτα, και μου τόνισε ιδιαίτερα ότι το βάδισμα μπορεί να είναι καλό για άλλες εγκύους προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους αλλά όχι για μένα γιατί λόγω διδύμων προσπαθούμε να τα κρατήσουμε όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην κοιλιά. Λες και άμα μου έλεγε να βαδίζω θα το έκανα! Εδώ λαχανιάζω με το παραμικρό!
Μου απαγόρευσε επίσης να κάθομαι σαν άνθρωπος! Πλέον μου λέει θα κάθεσαι ημιξαπλωμένη!! Και έτσι όπου κάτσω απλώνομαι παντελώς! Το θέμα όπως είπα είναι το πως σηκώνεσαι μετά αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί εκείνον! Μόνο εμένα! Μου τόνισε επίσης να μην ξεχνιέμαι και διπλώνομαι μπροστά στον υπολογιστή. Αλλά πέραν από το γεγονός ότι πλέον δεν σπαταλάω τόσο πολύ χρόνο μπροστά του όπως πριν, αυτό το είχα προνοήσει από νωρίς και έψαχνα να βρω ένα δίσκο πρωινού από αυτούς με τα ποδαράκια! Μπορεί να μην βρήκα να αγοράσω αλλά ευτυχώς είχε και μου δάνεισε έναν η φιλη μου η Ηλιαχτίδα και τώρα που σας γράφω έχω το λαπτοπάκι μου πάνω του και εγώ είμαι σχεδόν ξάπλα! Cool!!

Παρ-όλες όμως τις απαγορεύσεις του γιατρού, εγώ συνεχίζω να αισθάνομαι αρκετά καλά ακόμα! Απογοητεύτηκα λίγο βέβαια γιατί περίμενα ότι όσο περνά ο καιρός θα εκτοπίζεται το στομάχι μου με αποτέλεσμα να μην τρώω πολύ. Τζάμπα περίμενα βέβαια γιατί συνέβη το ακριβώς αντίθετο! Μπορεί πλέον να μην τρώω τόσο συχνά όσο στο 2ο τρίμηνο αλλά τώρα άμα πω να φάω του δίνω και καταλαβαίνει! Για αυτό και πήρα μέσα σε ένα μήνα 4 ολόκληρα κιλά! Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν κάτι λιγότερο αν δεν είχα πάει να ζυγιστώ σχεδόν αμέσως μετά που έφαγα και ήπια! Αλλά τι μισό κιλό πάνω τι μισό κιλό κάτω!! Το θέμα είναι ότι πήρα αρκετά κιλά. Παρηγοριέμαι βέβαια από το γεγονός ότι πήραν και τα μικρά αρκετό βάρος. Ο ένας υπολογίζεται ότι είναι στα 1770 γραμμάρια και ο άλλος στα 1950, κατά προσέγγιση πάντα. Χαίρομαι που πλησιάζουν τα 2 κιλά ο καθένας. Θα είμαι έτσι πιο ήσυχη αν γεννηθούν πρόωρα.

Τα οποία μικρά πλέον δεν με αφήνουν σε ησυχία σχεδόν όλη μέρα! Από τώρα. Που να βγουν κιόλας!

Ένα από τα καλά της εγκυμοσύνης που θα έχω να θυμάμαι για χρόνια νομίζω είναι το ότι εξαιτίας της πέρασα τον πιο θερμό χειμώνα ever! Το τελευταίο κύμα ψύχους ούτε καν το κατάλαβα παρόλο που έπεσαν και εδώ οι θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Εγώ που είχα μονίμως κρύα πόδια, ακόμα και το καλοκαίρι, για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι μονίμως ζεστά! Για πρώτη φορά επίσης αντί να είμαι εγώ αυτή που ανάβει την θέρμανση ήταν ο άντρας μου. Αντί να είμαι εγώ αυτή που παραπονιέται ότι κρυώνει, ήταν εκείνος! Και το κερασάκι της τούρτας ήταν ότι για πρώτη φορά στα χρονικά είμαι αυτή που παραπονιέται χειμώνα καιρό ότι στον χώρο που βρίσκομαι κάνει πολύ ζέστη ενώ κανείς άλλος δεν διαπιστώνει τίποτα τέτοιο!

Αυτό βέβαια που με εκνευρίζει περισσότερο στην εγκυμοσύνη και ειδικά τον τελευταίο αυτόν καιρό είναι ότι διαπιστώνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ότι μου πέφτουν πράγματα από τα χέρια που μετά πρέπει να σκύψω να τα μαζέψω! Άλλος άθλος αυτός!! Το τι σύγχυση τραβάω δεν λέγεται! Δεν ξέρω αν και πριν μου έπεφταν από τα χέρια πράγματα με την ίδια συχνότητα και απλά δεν το πρόσεχα γιατί το να σκύψω να τα μαζέψω ήταν κάτι που το έκανα ασυναίσθητα γιατί μέχρι να το σκεφτώ μπορούσα να το είχα μαζέψει και αυτό είχα κάνει. Αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον μου πέφτουν συχνότερα. Παράδειγμα το κινητό μου το οποίο προ εγκυμοσύνης είχε φάει 2-3 τούμπες και κατά την διάρκεια αυτής πρέπει να έφαγε τουλάχιστον άλλες 10!! Δηλαδή σε διάστημα 2 χρόνων έφαγε 2 τούμπες και σε διάστημα οκτώ μηνών 10!!! Αισθητή διαφορά που του έχει προκαλέσει κάποιες βλάβες που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο! Όπως το να μην κουδουνίζει όταν με καλούν, να κλείνει μόνο του, να μιλάω εγώ και να μην με ακούν οι άλλοι και διάφορα άλλα τέτοια που με συγχύζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν συμβαίνουν συνέχεια για να το πάρω απόφαση να το αλλάξω αλλά μία στο τόσο!

Οι μέρες περνάνε γρήγορα και σχεδόν δεν καταλαβαίνω πως! Τα βράδια μου τα περνάω ξάπλα βλέποντας επεισόδια από τη σειρά Greys Anatomy της οποίας κατέβασα όλες τις σαιζόν. Σειρά έχει η σειρά Desperate Housewives!! Κάτι έπρεπε να κάνω μιας και τελείωσα προ πολλού το NipTuck. Στην μετά μωρών εποχή όχι να παρακολουθήσω σειρές δεν θα έχω τον χρόνο αλλά ούτε να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου δεν θα μπορώ! Οπότε βγάζω το άχτι μου τώρα! Εξάλλου όσο περνάει ο καιρός, δεν είμαι ικανή και για πολλά πράγματα πλέον!

Είμαι πλέον με όλη την σημασία της λέξης ΑΧΡΗΣΤΗ!!! Και η πλάκα είναι ότι μου αρέσει!

Monday, February 04, 2008

Περί κυνηγιού ο λόγος...

Ήθελα καιρό να γράψω περί του κυνηγιού, αλλά κάθε φορά το ανέβαλα γιατί η διάθεση μου ήταν υπερβολικά καλή για να χαλαστεί με αυτό το θέμα. Σήμερα όμως ήρθε η ώρα τελικά να το κάνω...
Καταρχήν, η σχέση που έχω με το άθλημα είναι θα μπορούσε να πει κανείς από ανύπαρκτη έως στενή. Ανύπαρκτη γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό και στενή γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα μαζί στο χωριό μου και συναναστρέφομαι συχνά πυκνά μέχρι τώρα, έχουν εκείνοι πολύ στενή σχέση με το κυνήγι. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι συγχωριανοί μου σαν χόμπι στον ελεύθερο χρόνο τους είτε κυνηγούν, είτε ψαρεύουν, είτε είναι καπνίζουν και πίνουν στα καφενεία και τις καφετέριες. Σε αυτές ακριβώς τις δραστηριότητες εξαντλείται το ενδιαφέρον τους. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τις προάλλες μας είχαν καλέσει να μας κάνουν το τραπέζι οι κουμπάροι μας. Το βασικό έδεσμα του τραπεζιού θα ήταν ο λαγός, ο οποίος ήταν θύμα του κουμπάρου από την τελευταία κυνηγετική του επιδρομή. Πήγα αλλά δεν έφαγα λαγό και εξήγησα τους λόγους μου. Σε σπίτι κυνηγού δεν θα μπορούσα να αναφέρω τίποτα περί συμπόνιας για τα ζώα, περί περιβαλλοντικών λόγων, και περί της μη αναγκαιότητας του να σκοτώσεις για να φας μιας και δεν τίθεται θέμα επιβίωσης. Θα ακουγόμουν στην καλύτερη των περιπτώσεων γραφική και το πιθανότερο ήταν να με έπαιρναν στο ψιλό. Προτίμησα να πω τις "άλλες" αλήθειες μου σχετικά με τον στιφάδο λαγό. Ότι δηλαδή δεν τον τρώω για δυο πολύ βασικούς λόγους. Καταρχήν όταν δοκίμασα στο παρελθόν δεν ενθουσιάστηκα καθόλου με την γεύση και κατά δεύτερο, αλλά πολύ βασικό, η μορφολογία του σώματος του λαγού (καθώς και του κουνελιού) μου θυμίζει υπερβολικά αυτή του σώματος μιας γάτας. Με λίγα λόγια, μου κάνει σαν να έχω στο πιάτο μου μαγειρεμένο τον γάτο μου!
Αυτό το τελευταίο δε, όταν το ακούν τους μπαίνουν ιδέες και η άκρατη όρεξη για στιφάδο λαγό δηλητηριάζεται από μια σιχασιά στην ιδέα ότι τρώνε κάτι που μοιάζει με γατί! Και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει είτε συμπαθεί κάποιος τα γατιά είτε όχι! Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Αφορμή για αυτό το post στάθηκαν δύο γεγονότα που συνέβησαν στο χωριό αυτόν το σ/κ.
Το πρώτο ήταν ένα ατύχημα που συνέβη ανάμεσα σε δύο κυνηγούς. Δύο φίλοι πήγαν μαζί για κυνήγι, και ο ένας εκ των οποίων πυροβόλησε κατά λάθος τον άλλον, με αποτέλεσμα να γεμίσει όλη την πίσω του πλευρά με σκάγια. Αυτός που πυροβόλησε κατά λάθος ήταν γνωστός ατζαμής. Ένα πράγμα σαν την ξαδέρφη μου που κάθε φορά που πάει να πλύνει πιάτα σπάει και από ένα από την ατσαλοσύνη της. Μικρό το κακό βέβαια όταν πρόκειται για πιάτα και ειδικά όταν πρόκειται για πιάτα που δεν είναι δικά σου! Μεγάλο το κακό όμως όταν διαλέγεις για παρέα στο κυνήγι που θα πάς ένα τόσο άτσαλο άτομο!!
Φυσικά ο τύπος με τα σκάγια αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για να του τα αφαιρέσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να πρέπει να λογοδοτήσει στην αστυνομία πως έγινε το συμβάν. Και όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν "πρόδωσε" τον φίλο του... Για λίγα σκάγια, σιγά τώρα μην έλεγε την αλήθεια στους αστυνομικούς. Αντί αυτού προτίμησε να πει πως δεν ξέρει πως έγινε, και να αφήσει την αστυνομία να σπαταλάει εργατοώρες για να παίρνει καταθέσεις από όλους τους άλλους "κυνηγούς" που βρίσκονταν εκείνη την μέρα στην περιοχή του ατυχήματος. Αλλά τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον που προτιμάει να μείνουν τα σκάγια στο κεφάλι του επειδή αρνείται να το ξυρίσει για να του τα αφαιρέσουν??? Ήθελα όμως να ήξερα τι θα έκανε αν τον έστελνε κατά λάθος σε καμιά εντατική...


Το άλλο γεγονός που το είδα με τα μάτια μου και με σόκαρε κάπως ήταν το εξής. Στην επιστροφή από το χωριό, και λίγο προτού μπούμε στο διπλανό χωριό με το δικό μου, είδα να κάθονται στην δεξιά άκρη του δρόμου τουλάχιστον 5-6 άτομα ανά περίπου είκοσι μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο, κρατώντας ντουφέκια και κοιτάζοντας τον ουρανό προς την αριστερή πλευρά του δρόμου, και όντας σε ετοιμότητα να πυροβολήσουν στην περίπτωση που κάνει το λάθος καμιά "τσίχλα" και πετάξει μπροστά τους!
Και τα αυτοκίνητα να περνούν μπροστά τους αμέριμνα στα 1-2 μέτρα απόσταση...

Και η αστυνομία που βρισκόταν στα 200 μέτρα παρακάτω που ήταν το αστυνομικό τμήμα του χωριού να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου...

Και εγώ να αναρωτιέμαι... Κι αν κάποιος από όλους αυτούς είναι ένας "άτσαλος" κυνηγός?

Τελικά τι χρειάζεται για να πρεσβεύσει η λογική σε αυτόν τον τόπο άραγε?
Update: Σχετικά links προτεινόμενα στα σχόλια
Από Resident : Ένα σκληρό ντοκυμαντέρ
Από Δαίδαλο : Ένα post-πρόταση του Διαγόρα (Fair play στο κυνήγι)