Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, October 27, 2008

Όλοι μου λένε... ... "Είσαι τυχερή,...


...γιατί τα μωρά σου είναι ήσυχα". Αυτοί όμως δεν ήταν εδώ όταν εγώ τα μεγάλωνα μόνη μου. Το να ακούς το κλάμα ενός μωρού σε καταρρακώνει ψυχικά. Πόσο μάλλον να το ακούς εις διπλούν!
Δεν υπάρχει μωρό που να μην κλαίει. Όλα κλαίνε. Το θέμα είναι πόσο πολύ κλαίνε, γιατί κλαίνε και τι κάνουμε εμείς οι γονιοί για αυτό.

Μεγαλώνοντας δίδυμα, έπεσα στα βαθιά και ευτυχώς κατάφερα την ασχετοσύνη μου στο θέμα "φροντίδα μωρών" να την μετατρέψω γρήγορα σε γνώση. Κατέληξα τελικά στα εξής συμπεράσματα:

  • Η επικοινωνία με τα μωρά και ειδικά με τα βρέφη είναι πολύ δύσκολη, πράγμα που κάνει την σωστή μαντεψιά το Α και το Ω για να μπορείς να περνάς καλά. Πολλά μπορεί να κάνουν ένα μωρό να κλαίει. Με εξαίρεση τον πόνο (τον οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε από τον τρόπο που κλαίει) τα δύο βασικά και πιο συνηθισμένα είναι ή να πεινάει ή να νυστάζει. Μια σωστή μαντεψιά μας γλυτώνει από το πολύ κλάμα Αν αυτό πεινάει και εσύ προσπαθείς να το κοιμήσεις την έβαψες. Πολλές φορές κοιτούσα το ρολόι και έλεγα ότι μάλλον δεν πεινάει γιατί πέρασε λίγη ώρα από το προηγούμενο γεύμα του και εκεί έκανα το μοιραίο λάθος! Δυστυχώς τα μωρά, και ιδιαίτερα όταν είναι ακόμα βρέφη που μερικές μέρες πριν η συνήθεια τους μέσα στην κοιλιά ήταν να τρώνε όποτε ήθελαν και όσο ήθελαν, δεν κοιτάνε ρολόι. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω πέρασα αρκετές δύσκολες ώρες ακούγοντας το κλάμα τους. Αν πάλι νυστάζει και εσύ κρατάς μπιμπερό ή το κουτάλι πάλι την έβαψες, αλλά λιγότερο αυτή την φορά μιας και κάποιο τρόπο θα βρει το μωρό να σου δείξει τι πραγματικά θέλει. Αρκεί να έχεις τις κεραίες τεντωμένες να πιάσεις το σήμα.
  • Όλα τα μωρά δεν είναι ίδια. Άλλα σου κάνουν την ζωή εύκολη και με άλλα πρέπει να προσπαθήσεις για να κάνεις την ζωή σου (και τους) εύκολη. Τρανό παράδειγμα τα δικά μου. Μπορεί να βγήκαν από μια κοιλιά αλλά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Ο ένας ο μεγάλος είναι ένα παιδί που σχεδόν μεγαλώνει μόνο του. Έχει ελάχιστες απαιτήσεις και είναι αύταρκες. Συνήθως είναι ικανοποιημένο όπου και αν είναι. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο διάστημα που λόγω δοντιών είναι πιο γκρινιάρικο από ότι συνήθως, κατά τα άλλα είναι ένα παιδί που ελάχιστα ζορίζει τους γονιούς του. Σε αντίθεση με τον μικρό μου που ακόμα και όταν βαρεθεί, τσιρίζει. Όντας βρέφος αυτός ο μικρός ήταν ένα δράμα. Γεννήθηκε ελλιποβαρής και έπρεπε να πίνει γάλα για να αναπληρώσει. Έλα όμως που δεν του άρεσε το γάλα. Το όποιο γάλα. Ποτέ δεν ήπιε, μέχρι τώρα ακόμα, σημαντικές ποσότητες γάλα. Φαντάζεστε να μεγαλώνετε ένα παιδί που η μόνη του τροφή είναι το γάλα και αυτού να μην του αρέσει? Άλλα μωρά κλαίνε όταν πρέπει να μάθουν να τρώνε με το κουτάλι. Ο δικός μου έκλαιγε με το που έβλεπε το μπιμπερό! Ξεφύσηξα με ανακούφιση όταν άρχισε να τρώει με το κουτάλι! Ήρθαμε στα συγκαλά μας!
  • Τα όρια και οι κανόνες θέτονται από πολύ νωρίς. Αν σκεφτούμε μόνο το ότι από 7 μηνών τα μωρά καταλαβαίνουν το ΟΧΙ φαντάζεστε πόσα άλλα πράγματα καταλαβαίνουν? Που σημαίνει ότι άσχετα που είναι μωρά, δείχνω τα συναισθήματα μου. Αν την ώρα που εγώ προσπαθώ να το ταΐσω εκείνο παίζει, σε σημείο που να μην τρώει, του δείχνω την δυσαρέσκεια μου. Και ναι, υψώνω και την φωνή μου για να βάλω την τάξη. Σίγουρα δεν καταλαβαίνουν επακριβώς τι τους λέω, ούτε και γίνονται άγγελοι αυτομάτως, αλλά να είστε σίγουροι το γενικό νόημα το πιάνουν. Εγώ απλά μένω πιστή στην τακτική μου και μακροπρόθεσμα έχω το αποτέλεσμα που θέλω. Γι' αυτό και ο μεγάλος μου, που στην αρχή το κουτάλι δεν του άρεσε καθόλου σε σημείο να έχουμε κάποιου είδους δράματα στα πρώτα μας γεύματα, έχει γίνει υπόδειγμα παιδιού όταν τρώει. Έχει φθάσει στο σημείο να έχουμε γεύματα που δεν λερώνει καν την ποδίτσα του! (Να 'σαι καλά ρε Jojo! Πολύ καιρό θα σε μακαρίζω! ;-))
  • Είναι νόμος: Ποτέ μην ενοχλείς ένα παιδί όταν είναι ήσυχο! Πάει να πει, όταν εκείνο κάθετε κάπου ήσυχο, ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα, δεν του μιλάμε, δεν προσπαθούμε να το παίξουμε, δεν το σηκώνουμε αγκαλιά. Όλα αυτά είναι πολύ καλά, αλλά έρθει η στιγμή που ούτως η άλλως θα τα ζητήσει μόνο του και τότε είναι η ιδανική στιγμή να του τα προσφέρουμε. Δεν έχει νόημα να ξεσηκώνουμε ένα παιδί με όλες τις καλές μας προθέσεις και όταν έρθει η ώρα που εκείνο θα θέλει να ξεσηκωθεί να θυμηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε άλλες δουλειές, ότι είμαστε κουρασμένοι, ότι δεν έχουμε διάθεση κτλ. Όπως επίσης το να είσαι πάντα διαθέσιμος σε ότι και αν σου ζητήσουν οποιαδήποτε ώρα είναι εξίσου λάθος.


Παρόλα αυτά ανησυχώ μήπως κάτι που κάνω σήμερα χωρίς να το σκέφτομαι, έχει κάποια αποτελέσματα στο μέλλον που μου κάνουν δύσκολη την ζωή. Γι' αυτό και ότι και αν κάνω το σκέφτομαι ξανά πάντα με γνώμονα το μέλλον.

Για την ώρα so far so good. :-)

Thursday, October 23, 2008

Το νησί της Hislop και το μυστήριο που έμεινε μυστήριο!

Μόλις εχθές βράδυ τελείωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος "Το νησί" της Victoria Hislop.

Η ιστορία έχει να κάνει με την ζωή μιας οικογένειας που ζούσε σε ένα χωριό της Κρήτης, την Πλάκα, το οποίο βρισκόταν απέναντι ακριβώς από την Σπιναλόγκα το νησί στο οποίο απομόνωναν όσους έπασχαν από λέπρα, προτού ανακαλυφθεί η θεραπεία της.

Είναι καλογραμμένο, ρεαλιστικό και συγκινητικό κατά βάση. Σε άλλους κατάφερε να προκαλέσει δάκρυα. Σε μένα που βαδίζω στην ολική αναισθητοποίηση, δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα. Για να μπορέσει κανείς να συγκινηθεί πρέπει να ταυτιστεί σε τέτοιο σημείο με τον ήρωα έτσι ώστε ο πόνος του να γίνει δικός του. Δεν ταυτίστηκα με κανένα από τα πρόσωπα του βιβλίου. Κάθε πρόσωπο ήταν στο προσκήνιο για λίγο, έτσι ώστε πριν προλάβεις να το "νιώσεις", χανόταν και την θέση του έπαιρνε ένα άλλο.

Περιγράφει μια πραγματικότητα πολύ γνώριμη σε εμάς τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους νησιώτες. Τα ήθη και τα έθιμα είναι ίδια σχεδόν με σήμερα και περιγράφονται με ακρίβεια.
Διαβάζοντας το αισθανόμουν ότι διαβάζω την περίληψη των ζωών 3 γενεών ανθρώπων. Ο χρόνος εκεί μέσα κυλούσε την μια πολύ αργά και την άλλη πολύ γρήγορα.
Ήταν ένα καθαρά "γυναικείο" βιβλίο. Ένας άντρας διαβάζοντας το, πολύ πιθανόν να έπληττε.

Εν τω μεταξύ, όσο με ενθουσίασε η αρχή του, άλλο τόσο με απογοήτευσε το τέλος του. Με απογοήτευσε τελικά γιατί μου φάνηκε ότι ο πρόλογος στον οποίο δινόταν η αφορμή να ειπωθεί η κυρίως ιστορία και κατ' επέκταση και ο επίλογος ήταν περιττός. Με τον πρόλογο μου δημιουργήθηκε η ατμόσφαιρα ενός μυστηρίου η οποία με τον επίλογο ξεφούσκωσε τόσο απότομα που σου άφηνε ένα κενό που ακόμα και η δύναμη που κουβαλούσε το κυρίως θέμα του βιβλίου δεν μπορούσε να το καλύψει. Τόσο ατυχές ήταν νομίζω.

Παρόλα αυτά σε κερδίζει με την αμεσότητα του, είναι παραστατικό και ευκολοδιάβαστο. Ότι πρέπει για χαλάρωμα.
Τι και αν δεν πρόκειται για αριστούργημα λογοτεχνίας?

Thursday, October 09, 2008

Δεν ξέρω τι τιμωρία...

... θα προτείνατε εσείς για τους βλάκες που αφαιρούν τις εξατμίσεις από τα μηχανάκια τους και προσφέρουν άπλετη "ήχο" και "καυσαέριο" ρύπανση. Μην μου πείτε για τίποτα τιμωρίες τους στυλ, αφαίρεση διπλώματος, κατάσχεση οχήματος κτλ. Δεν πιάνουν σε βούρλα!

Για αρχή προτείνω να κλείνονται σε ένα απομονωμένο δωμάτιο για μια ολόκληρη μέρα και να ακούνε συνεχώς τον ηχογραφημένο θόρυβο που δημιουργούν και ενίοτε να αναπνέουν και λίγη από την βρώμα που εκπέμπουν! (Το "λίγη" γιατί είμαι φιλεύσπλαχνη!!!)

Έχω την εντύπωση ότι είναι η πιο δίκαιη και παραδειγματική τιμωρία που μπορεί να τους επιβληθεί!

Tuesday, October 07, 2008

Είμαι εντελώς ενθουσιασμένη!!



Με την τηλεοπτική σειρά Weeds! Τόσο που στο τσακ δεν έψαξα να βρω φούντα!
Μέχρι πρότινος προβαλλόταν η τρίτη σαιζόν της σειράς σε κάποιο από τα NovaCinema κανάλια της Nova. Εγώ μόλις παρακολούθησα και το τελευταίο επεισόδιο της τελευταίας μέχρι στιγμής τέταρτης σαιζόν το οποίο κατέβασα από εδώ μέσω torrent και περιμένω ήδη ανυπόμονα να βγουν τα καινούργια επεισόδια!
Δεν έχω ξαναδεί πιο έξυπνη, σέξι, σαρκαστική και πιο ευρηματική μαύρη κωμωδία! Επίσης δεν είναι καθόλου σεμνότυφη! Γι' αυτό και ένα επεισόδιο στην 2η σαιζόν έχει τίτλο "MILF Money"! Ούτε σεξιστική. Τουτέστιν δεν βλέπεις μια στο τόσο μόνο γυναικείους κώλους αλλά συχνά πυκνά και αντρικούς!
Η σεναριογράφος Jenji Kohan είναι πραγματικά απίστευτη! Καταφέρνει σε κάθε επεισόδιο να σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, να σου κάνει το χαμόγελο όλο και πιο πλατύ, να σε προβληματίζει χωρίς να σε ψυχοπλακώνει καθώς σε κάνει να βρίσκεις τις βωμολοχίες εξαιρετικά χαριτωμένες για να μην πω εμπνευσμένες!!






Αυτή η σειρά σε κάθε σαιζόν γίνεται όλο και καλύτερη! Το στόρυ έχει να κάνει με την ζωή μιας νέας χήρας μητέρας δυο αγοριών στην προεφηβική και εφηβική ηλικία, της Νάνσυ, που μετά το θάνατο του άνδρα της, αρχίζει να πουλάει μαριχουάνα σε γνωστούς και φίλους για να συντηρήσει την οικογένειά της. Έτσι κάπως ξεκίνησε και μετά έπεσε στα βαθιά. Αλλά πόσο όμορφα πέφτει κάθε φορά! Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της σειράς είναι όλοι τους φοβερά ενδιαφέροντες και παρόλο που διαφέρουν πολύ δένουν απίστευτα όμορφα όλοι μαζί κάνοντας την σειρά εξαιρετικά απολαυστική
.
Η μουσική επένδυση της σειράς είναι εξίσου πολύμορφικη.Το 5ο επεισόδιο της τέταρτης σαιζόν με τίτλο "No Man is Pudding" τελειώνει με μουσική υπόκρουση το Borino Oro των Mucca Pazza, το οποίο έπαιξε αρχικά στην ταινία "Ο καιρός των τσιγγάνων" και διασκεύασε με τρομερή επιτυχία η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Μπορείτε να ακούσετε το πρωτότυπο ή να το κατεβάσετε αν θέλετε, εδώ.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προτείνω σε όλους όσους δεν έχετε παρακολουθήσει την σειρά να το κάνετε σύντομα! Θα εθιστήτε!
Μπορείτε να κατεβάσετε την σειρά με όποιο πρόγραμμα torrent θέλετε (εγώ χρησιμοποίησα το μtorrent) από εδώ. Ελληνικούς υπότιτλους θα βρείτε, σε διάφορα site όπως το subs4u, το greektvsubs κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες για την σειρά μπορειτε να βρείτε www.sho.com, στο www.imdb.com και στο Facebook από όπου βούτηξα και τις φώτο που πλαισίωσα αυτό εδώ το post!

Στο μεταξύ μπορείτε να απολαύσετε ένα 8λεπτο βιντεάκι με σκηνές από την σειρά εδώ και να δείτε την Nancy Botwin "να τα παίζει" εδώ εδώ!!



Monday, October 06, 2008

Δεν ζηλεύω τίποτα...

... στον κόσμο,



εκτός από αυτούς,
που έχουν βρει,
το άλλο τους μισό...


Friday, October 03, 2008

Τον τελευταίο καιρό...


... νιώθω απίστευτα κουρασμένη.Τα μωρά "τραγουδάνε" αυτήν την ώρα στο δωμάτιο τους και βρήκα την ευκαιρία να γράψω μερικές γραμμές. Ελπίζω μετά το τραγούδι να ρίξουν και ένα υπνάκο μπας και ησυχάσει το σύμπαν.

Μετά από δύο εβδομάδες συνεχής κλεισούρας από το πρωί ως το βράδυ με τα μικρά, μάλλον μου βγαίνει η κούραση... Ξυπνάω το πρωί και νιώθω να είμαι πιασμένη σχεδόν παντού, λες και την προηγούμενη μέρα έσκαβα και παρόλο τον ύπνο δεν κατάφερα να ξεκουραστώ. Αυτή η κούραση είναι πολύ διαφορετική από την κούραση των πρώτων ημερών. Είναι κυρίως σωματική. Και καθόλου ευκαταφρόνητη!

Ο καιρός άλλαξε εν τω μεταξύ και παρόλο που συνεχίζει να είναι ακόμα ζέστη, ο ουρανός πλέον στολίζεται καθημερινά από συννεφάκια και κάποιες μέρες όπως η σημερινή είναι μες την μαυρίλα έτοιμος να αδειάσει επάνω μας τόνους βροχή. Ευκαιρία να ποτιστούν και τα λουλούδια στην βεράντα μου που είναι σχεδόν παρατημένα μιας και τα ποτίζω όποτε το θυμηθώ. Οχι ότι πριν τα πότιζα συχνότερα αλλά τουλάχιστον είχα μια δικαιολογία ότι έλειπα από το σπίτι αρκετές ώρες. Τώρα που είμαι όλη μέρα σε αυτό? Φανταστείτε ότι και στο μπαλκόνι βγαίνω αραιά και που πλέον! Ίσως γιατί αν το κάνω συχνότερα θα θυμάμαι ότι έχω και άλλες δουλειές που έχω να κάνω! Όπως το να ποτίσω τα λουλούδια και να το καθαρίσω. Λες και έχω ήδη λίγες! Μόνο να ταΐζω τα μικρά φτάνει! Πάει η μισή μέρα!

Δεν μου έφταναν όλα αυτά, ξεκίνησα να διαβάζω το Νησί της Victoria Hislop και κόλλησα! Παρόλο που του αντιστάθηκα όταν το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου αρκετές φορές, επιλέγοντας κάποιο άλλο στην θέση του, τελικά έμελλε να το δανειστώ για να το διαβάσω. Ο λόγος που το άρχισα ήταν η προτροπή της ξαδέρφης μου που μου το δάνεισε. Και παρόλο που στην αρχή μου φαινόταν να μοιάζει λίγο με ιστορία άρλεκιν, καθώς προχωρούσα στο διάβασμα του, κατάφερε να με κερδίσει. Και όταν ένα βιβλίο μου αρέσει από την αρχή του δεν υπάρχει περίπτωση να μην το τελειώσω. Θα επανέλθω σε αυτό όταν με το καλό το τελειώσω και βρω χρόνο να γράψω πέντε πράγματα. Ο Κούντερα μάλλον μου πέφτει βαρύς για αυτήν την εποχή!! Εγώ τώρα θέλω παραμυθάκια! Και ας μην έχουν καλό τέλος!



Η εικόνα είναι ένας πίνακας του αγαπημένου ζωγράφου της γιαγιάς μου! Ναι έχει αγαπημένο ζωγράφο! Είναι αυτός ο τύπος με τα αφρο μαλλιά που ζωγραφίζει κάθε μεσημέρι στην ΝΕΤ αν δεν κάνω λάθος και τον λένε Bob Ross! Προφανώς αν της ζωγράφισε κάτι τέτοιο δεν θα συντονιζόταν καθημερινά στην συχνότητα που εκπέμπει για να τον παρακολουθήσει! Έλα όμως που σε ένα τέταρτο της ώρας της έχεις φτιάξει ένα τοπίο που πολύ θα ΄θέλε να επισκεφθεί! Να, σαν και αυτό εδώ!


Μέχρι να τελειώσω αυτό εδώ το post, τα μικρά και κοιμήθηκαν και ξύπνησαν! Πέρασαν 2 ώρες και δεν το κατάλαβα για πότε! Σας αφήνω γιατί το καθήκον με καλεί!