Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Wednesday, November 08, 2006

Το ΚΛΙΚ που σου αλλάζει το ΣΥΜΠΑΝ...

Ζήτησα από την φίλη μου την Μαρία, να γράψει την εμπειρία της σχετικά με το πως άλλαξε και από εκεί που κατηγορούσε ότι είχε σχέση με την θρησκεία άλλαξε εντελώς και βρέθηκε να διακηρύσσει την πίστη της.
Το έχω πει ξανά και σε σχόλια και από εδώ μέσα. Οτιδήποτε μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για κάποιον άνθρωπο να πάει λίγο πιο πάνω από εκεί που του λένε όλοι ότι μπορεί να πάει, για μένα είναι θεμιτό. Και δεν έχω κανένα λόγο ούτε να το κοροϊδέψω ούτε να το διαψεύσω. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα "ρημάξω " τα πιστεύω κάποιου μόνο και μόνο για να υπερασπιστώ την δική μου αλήθεια. Ο καθένας εξάλλου έχει από μία "αλήθεια" .

Διαβάστε την εμπειρία την φίλης μου παρακάτω, και αν μπορείτε, μην την σκεφτείτε μόνο, μην την αναλύσετε μόνο, νιώσετε την επίσης...
Ορίστε...

Αγαπημένοι μου φίλοι γειά σας!
Θέλω να σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία περί πίστεως & παρακαλώ να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να τη διαβάσετε όλοι, ακόμη κι όσοι δεν πιστεύετε & βγάλτε μετά ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.
Ονομάζομαι Μαρία (από την Παναγιά των Χριστιανών) αλλά παρά το όνομα μέχρι & πριν λίγο καιρό μόνο θρησκευόμενη δεν υπήρξα! Από την εφηβεία μου άρχισα να βλέπω με πολύ κριτική ματιά τα όσα άκουγα για τη θρησκεία των Ελλήνων, να διαβάζω Νίτσε, Σωκράτη, Βουδιστικά βιβλία, μέχρι που έφτασα να απορρίψω εντελώς τη χριστιανοσύνη (αλλά & τη θρησκεία γενικότερα) ως ένα δόγμα που ιδρύθηκε με σκοπό των εύκολο πλουτισμό των ιεραρχών-κληρικών του & απευθύνεται σε επιεικώς αφελείς! Στην εκκλησία πήγαινα μόνο Χριστούγεννα-Πάσχα κι αυτό μετά από πολλούς καυγάδες με τους γονείς μου & μόνο «για τα μάτια του κόσμου». Ένιωθα δε εκεί μέσα σαν υποκρίτρια & στην κυριολεξία υπέφερα. Την ίδια ίσως & χειρότερη τακτική ακολούθησα & όταν πια παντρεύτηκα, προσπάθησα δε να επηρεάσω & το σύζυγό μου ώστε να καταλάβει πόσο γελοίες είναι όλες οι θρησκείες: «το όπιο των λαών» όπως έχουν χαρακτηριστεί.
Μέχρι που πριν 3 περίπου χρόνια μου παρουσιάστηκε ένα είδος καρκίνου στον τράχηλο της μήτρας, εντελώς ξαφνικά έπειτα από ένα καθιερωμένο test παπανικολάου. Φυσικά σοκαρίστηκα, φοβήθηκα, αλλά ούτε για μία στιγμή δεν σκέφτηκα να έρθω κοντά στη θρησκεία. Οι εξετάσεις απαίτησαν επέμβαση για εκτομή του τραχήλου. Το βράδυ πριν την εγχείρηση προς απίστευτα μεγάλη μου έκπληξη είδα στον ύπνο μου να στέκεται πάνω από το κρεββάτι μου ένα γυναικείο πρόσωπο με πολύ γλυκιά έκφραση αλλά & μια βλοσυρότητα στο βλέμμα & να μου λέει: «Εγώ θα είμαι πλάι σου & θα σε βοηθήσω αρκεί & εσύ να με φροντίζεις & να μην με απαρνηθείς» ... & κάνοντας ένα νεύμα μου έδειξε μία ασημένια εικόνα (δώρο του γάμου μου) που είχε κρεμάσει η μητέρα μου στον απέναντι από το κρεββάτι μου τοίχο & απεικονίζει την Παναγία. Είδα λοιπόν στο όνειρό μου πως η εικόνα αυτή είχε σκουριάσει τόσο πολύ που έσταζε κάτω σκουριά. Αυτά είπε η μορφή & βγήκε από την πόρτα του υπνοδωματίου μας, όχι περπατώντας αλλά γλιστρώντας & καθώς έφευγε έβλεπα να στάζει πίσω της σκουριά. Πετάχτηκα από τον ύπνο μου πάρα πολύ ταραγμένη, ξύπνησα το σύζυγό μου, του τα διηγήθηκα & μαζί ανάψαμε το φώς & είδαμε την εικόνα στον τοίχο (που εγώ μέχρι τότε την είχα απλώς σα διακοσμητικό στοιχείο, σαν κάδρο) να είναι όντως κατασκουριασμένη. Σηκωθήκαμε νιώθοντας & οι δύο την ανάγκη να την καθαρίσουμε & είδαμε στα 2 από τα 3 χαλάκια που είχα στρωμένα το ένα στη δική μου πλευρά του κρεββατιού & το άλλο μπροστά από την εικόνα να είναι λερωμένα με καφέ κηλίδες όμοιες με σκουριά...! Σημειωτέον πως ήταν ολοκαίνουργα, είχα δεν είχα 2 μήνες που τα είχα στρώσει & φυσικά το προηγούμενο βράδυ δεν είχαμε εντοπίσει καμμία βρωμιά πάνω τους... Τέλος πάντων, η επέμβαση έγινε με επιτυχία. Οι γιατροί μας είπαν πως μετά από 3 περίπου μήνες θα μπορούσα να μείνω & έγκυος. Πράγματι, έμεινα μετά από 1 εξάμηνο περίπου (δεν το επιδιώκαμε ιδιαίτερα), όλες οι εξετάσεις υπήρξαν άριστες αλλά δυστυχώς η καθιερωμένη επίσκεψη στο γυναικολόγο μετά από 1 μήνα έδειξε πως το έμβρυο, εντελώς ανεξήγητα είχε πεθάνει μέσα μου... Παλινδρόμηση κυήσεως ονομάζεται ιατρικά το φαινόμενο. Με παρότρυνση των γιατρών κάναμε γενικό ανοσολογικό έλεγχο στην Αθήνα γιατί ξέχασα να σας πω πως ζούμε στην πανέμορφη Ρόδο. Κανένα εύρημα! Δεν υπήρχε κανένας λόγος που να προκάλεσε το θάνατο του εμβρύου οπότε όλοι οι γιατροί στους οποίους απευθυνθήκαμε απέδωσαν το συμβάν στην τύχη. Μετά από κάποιους μήνες ξαναμένω έγκυος, δυστυχώς με την ίδια κατάληξη. Στην 3η πια εγκυμοσύνη όλοι οι γιατροί μου συνέστησαν προληπτικά να είμαι ξαπλωμένη συνεχώς, να παίρνω αυστηρότατη θεραπεία ορμονική & να κάνω καθημερινά μία ένεση στην κοιλιακή χώρα ώστε να εκμηδενίζαμε τις πιθανότητες να ξανασυμβεί. Τα τήρησα όλα ευλαβικά (η κοιλιά μου είχε γίνει μελανή) & κάθε 2η μέρα έδινα αίμα για να παρακολουθούμε τη σωστή άνοδο της Β΄ χοριακής στον οργανισμό μου! Δυστυχώς μια τέτοια εξέταση στο τέλος του δεύτερου μήνα κυήσεως έδειξε πάλι πως η Β΄ χοριακή ξαφνικά είχε μειωθεί πολύ (κανονικά διπλασιάζεται κάθε 48 ώρες) οπότε πάλι το μωρό είχε πεθάνει. Λόγω της προχωρημένης πλέον εγκυμοσύνης υποχρεώθηκα να κάνω απόξεση για να απομακρύνουν οι γιατροί το νεκρό έμβρυο & εξαιτίας αυτού μου ανακοίνωσαν πως τουλάχιστον μετά από 6 μήνες θα ήταν σε θέση ο οργανισμός μου να ξανασυλλάβει & πως κάθε παλινδρόμηση που πάθαινα ελαχιστοποιούσε κατά 25% τις πιθανότητες να μπορέσει πλέον ο οργανισμός μου να κρατήσει φυσιολογικά ένα μωρό. Τότε πραγματικά απογοητεύτηκα! Μέχρι τότε ήμουν πολύ αισιόδοξη κι έλεγα πως αυτά συμβαίνουν αλλά μετά την 3η φορά η αισιοδοξία μου με εγκατέλειψε, ένιωσα ξαφνικά να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου...
Να σας πω εδώ πως στη Ρόδο υπάρχει πάνω σε ένα αρκετά ψηλό λόφο που τον ανεβαίνεις μόνο πεζός (300 σκαλιά έχει) ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά την επονομαζόμενη από τους ντόπιους (εγώ δεν είμαι Ροδίτισσα) Τσαμπίκα & είναι προστάτιδα των άτεκνων ζευγαριών. Θεωρείται πολύ θαυματουργή, αλλά εγώ τόσα χρόνια που έμενα στο νησί ποτέ δε θέλησα να ανέβω εκεί πάνω. Όταν είχα πρωτοέρθει μάλιστα στο νησί & άκουγα το όνομα Τσαμπίκος ή Τσαμπίκα κορόιδευα... Νόμιζα (όπως νομίζουμε όλοι οι «πανωμερίτες») πως είναι απλώς ένα κοροιδευτικό προσωνύμιο των Ροδιτών! Μετά λοιπόν την 3η παλινδρόμηση που πέρασα άρχισαν κάποιοι Ροδίτες να μου μιλάνε για την εκκλησία της Παναγιάς της Τσαμπίκας! Δύο περίπου εβδομάδες μετά την απόξεση πήγαμε με το σύζυγό μου που σημειωτέον, παρότι Ροδίτης, ούτε εκείνος είχε ανέβει ποτέ!
Εκεί ένιωσα πραγματικά άλλος άνθρωπος... Είδα ένα εκκλησάκι 2χ3 στην κυριολεξία πνιγμένο στα τάματα! Σε κάθε εκατοστό των τοίχων του υπάρχουν ευχαριστήρια γράμματα & φωτογραφίες μωρών, ανθρώπων από όλο τον κόσμο: από Γερμανία, Σουηδία, Αθήνα, Κύπρο... Εκεί μέσα ένιωσα τέτοιο δέος & τέτοια ανεξήγητη ένταση όση δεν είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου! Σκέφτηκα πως συνέβαλε σ΄αυτό & το υψόμετρο: από εκεί πάνω έβλεπες όλο το νησί, αισθανόσουν σα να βρίσκεσαι στην κατοικία των Θεών, στον Όλυμπο! Όταν κατεβαίναμε, έτσι ξαφνικά & αψυχολόγητα είπα στον άντρα μου πως θα μείνω αμέσως πάλι έγκυος & πως αυτή τη φορά όλα θα πήγαιναν μια χαρά! Δε νομίζω να με πίστεψε τότε! Όμως εγώ εξακολουθούσα να νιώθω φοφερή αυτοπεποίθηση & μία απίστευτη γαλήνη: σαν να είχα ξαφνικά συμφιλιωθεί με Το Θείο..!
Ούτε 2 μήνες μετά την απόξεση είχα μιας εβδομάδος καθυστέρηση, & η εξέταση αίματος έδειξε πως είμαι στο 2ο μήνα κυήσεως!!! Δηλαδή πως έμεινα αμέσως σχεδόν έγκυος. Ο γιατρός μου αφενός δεν μπορούσε να το πιστέψει & αφετέρου έσπευσε να μας πει να ξεκινήσω αμέσως πάλι την ίδια θεραπεία γιατί «μόνο έτσι είχα ελπίδες» πια! Πήγαμε σε 2ο γιατρό, ο οποίος αφού του είπαμε το ιστορικό μου, έκανε την ίδια ακριβώς διάγνωση: έπρεπε οπωσδήποτε να ακολουθήσω την ίδια θεραπεία! Όμως εγώ αρνήθηκα χωρίς να ξέρω τότε πού βρίσκοντας τη δύναμη! Ξαναανέβηκα στο ανεπιφύλακτα θαυματουργό πια για μένα εκκλησάκι & ο ιερέας εκεί χωρίς να ξέρει τίποτε για μένα μας έδωσε ένα βαμβακάκι βουτηγμένο σε λάδι από το καντήλι της Παναγιάς & μας είπε να σταυρώνω με αυτό κάθε βράδυ την κοιλιά μου!
Αυτό ακριβώς έκανα! Ο γιατρός μου όταν του το είπαμε έφριξε! Μας δήλωσε πως αυτός δεν αναλάμβανε καμμία ευθύνη αν μου ξανασυνέβαινε. Έτσι πήρα την ευθύνη όλη πάνω μου, κι απλώς κάθε φορά που το βαμβακάκι στέγνωνε πια πηγαίναμε & παίρναμε άλλο. Κάποια μάλιστα στιγμή στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, κι αφού μέχρι τότε προς τεράστια έκπληξη όλων των γιατρών όλα πήγαιναν μια χαρά χωρίς απολύτως καμμία θεραπεία, το βαμβακάκι είχε περίπου 2 εβδομάδες που είχε στεγνώσει αλλά με τις δουλειές του συζύγου μου & με τα κρύα του Χειμώνα το είχαμε αμελήσει. Και ξαφνικά η καθιερωμένη επίσκεψη στο ιατρείο έδειξε σχεδόν ανύπαρκτα αμνιακά υγρά. Ο γιατρός τρελάθηκε! Φώναξε άλλους 2 γιατρούς για να διαγνώσουν κι εκείνοι το ίδιο χωρίς να έχουν καμμία εξήγηση! Τότε κατάλαβα πως απλά έπρεπε την ίδια κιόλας μέρα να ξαναπάμε πάνω στη χάρη Της! Το κάναμε & σε 2 μέρες που ξαναπήγαμε να με δει ο γιατρός, ο άνθρωπος στην κυριολεξία έμεινε με το στόμα ανοιχτό: όλα ήταν πάλι απολύτως φυσιολογικά!!!! Αυτό μας είπε πως ιατρικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ !
Εμένα όμως όχι απλώς μου συνέβη αλλά μου χάρισε & ένα απολύτως υγιές πλασματάκι που όταν το κοιτάζω συγκινούμαι & μου ανεβαίνουν πραγματικά δάκρυα για να με κάνουν να αναρωτηθώ τί έκανα για να αξίζω τέτοια ευλογία...
Από τότε την ιστορία αυτή νιώθω την ανάγκη να τη διηγούμαι σε όλο τον κόσμο: εγώ ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα θρησκευόμενο άτομο, ακόμη & μετά την παρουσία της Παναγίας στον ύπνο μου περιοριζόμουνα μόνο στα τυπικά χωρίς πραγματικά να ξέρω εάν πίστευα ή όχι. Τώρα έχει αλλάξει όλη μου η ζωή! Τώρα ξέρω πως πραγματικά η θρησκεία μας είναι ολοζώντανη & πως η πίστη κάνει τα μεγαλύτερα θαύματα!
Να σας πω επίσης πως για τη γέννα που αναμενόταν γύρω στις 10 Μαίου είχα κανονίσει με το γιατρό μου να κάναμε στις 6 Μαίου επισκληρίδιο αναισθησία για να μην πονέσω πολύ. Όμως στις 30 Απριλίου (που φέτος ήταν ημέρα γιορτής του Αγίου Θωμά) στις 8.00 ακριβώς το πρωί που όλοι στο σπίτι κοιμόμασταν εγώ είδα στον ύπνο μου την ίδια μαυροφορεμένη γυναίκα με πολύ γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο κι ένα ραβδάκι στα χέρια, να πλησιάζει στο κρεββάτι μου, να μου λέει «Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε μια χαρά», να με σκουντάει με το ραβδάκι (εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι σα δυνατό τσίμπημα χαμηλά στην κοιλιά) & να απομακρύνεται όχι περπατώντας αλλά πάλι σα να γλιστρούσε ..! Τινάχτηκα από το κρεββάτι, διαπίστωσα πως σε κάθε κίνησή μου άφηνα πίσω μου κουβάδες υγρών, κατάλαβα πως «είχαν σπάσει τα νερά» & όντας απολύτως ήρεμη, χωρίς να νιώθω καθόλου φόβο, δεν είπα τίποτα σε κανέναν, τους άφησα (τους γονείς & το σύζυγό μου) να κοιμούνται, άναψα το καντήλι μας & ξεκίνησα να τους μαγειρεύω. Άρχισα να πονάω γύρω στη μία το μεσημέρι οπότε & πήγαμε στην κλινική & στις τέσσερις παρά δέκα γέννησα απολύτως φυσιολογικά χωρίς να θυμάμαι κανέναν πολύ έντονο πόνο!!! Ήταν πραγματικά για μένα η πιο ωραία εμπειρία της ζωής μου, θυμάμαι την κάθε στιγμή της γέννας μου! Κάποια στιγμή μπήκε μέσα ο σύζυγός μου για να δει πως τα πάω & με βρήκε να λέω ανέκδοτα στο γιατρό & στις μαίες! Του λέω τώρα πως εγώ & αύριο αν θέλει, ξανακάνω μωρό! Και μετά τη γέννα δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή να πονάω καθόλου! : Αμέσως μετά ανέβηκα μόνη μου από τη σκάλα, με συνοδεία όλους τους συγγενείς μας στο 2ο όροφο στο δωμάτιο. Όλοι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό ακόμη & οι γιατροί & οι νοσοκόμες! Θυμάμαι τώρα την έκφραση των προσώπων όλων τους & δεν μπορώ να μη γελάω!
Και από κει & πέρα έχω την πιο όμορφη, την πιο γλυκιά, την πιο αξιολάτρευτη κορούλα του κόσμου!!! Δεν μου μοιάζει βέβαια καθόλου, είναι ίδιος ο άντρας μου αλλά προς μεγάλη μου χαρά!
Ξέχασα επίσης να σας πω πως σε μία από τις επισκέψεις μας στο εκκλησάκι Της Μεγαλόχαρης, αγοράσαμε ένα εγχειρίδιο με την ιστορία της θαυματουργής εικόνας. Μέσα σ΄αυτό αναφέρεται πως όλα τα μωρά που γεννιούνται από την Παναγιά την Τσαμπίκα φέρουν κάπου στο κορμάκι τους το σημάδι της Παναγιάς που απεικονίζει το βαμβακάκι με το λάδι από το καντήλι της! Το δικό μου μωράκι από τη στιγμή που γεννήθηκε έχει πάνω στο δεξί βλέφαρο ένα σημαδάκι το οποίο ο παιδίατρος στην κλινική μας είπε πως ήταν από τη γέννα & «σε καμμιά 20αριά μέρες» θα έφευγε. Εγώ όμως ήξερα πως απεικονίζει το βαμβακάκι & δεν επρόκειτο να φύγει! Σήμερα, 7 μήνες μετά υπάρχει ακόμη! Και χαίρομαι που το σημαδάκι αυτό θα είναι αργότερα αφορμή για να διηγούμαστε το συμβάν!
Αυτά!
Χίλια συγνώμη που μακρυγόρησα τόσο, θέλησα απλώς να σας πω με την ιστορία μου να μην απογοητεύεστε, να έχετε πίστη στο Θεό μας, & όλα θα πάνε μια χαρά! Κι αν θέλετε να πείτε την ιστορία μου όπου αλλού εσείς νομίζετε! Ο Θεός Υπάρχει αρκεί να τον ψάξουμε να τον βρούμε καταρχήν μέσα μας...

31 comments:

ONOMATODOSIA said...

debby, na sou pw thn alh8eia otan eida toso megalo keimeno zalisthka.den to diaßasa olo.katalaßa panw katw. apantw sto teleutaio: o 8eos uparxei...

mallon oxi egw, o nitsche:
opoios pisteuei sto 8eo, exei mesa tou enan nekro 8eo.
opoios de pisteuei sto 8eo , exei mesa tou enan nekro an8rwpo.

Debby said...

Jim, το σχόλιο σου προωθήθηκε. Αν δεν μπορέσει να απαντήσει η ίδια μην παρεξηγήσεις! Την έχει τρελλάνει το μωρό!! Είμαι σίγουρη πάντως ότι θα χαμογελάσει όταν διαβάσει το σχόλιο σου!

Ονοματοδοσία, κακώς δεν το διάβασες όλο. Θα είχες μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Αλλά ακόμα και έτσι, το σχόλιο σου είναι πολύ εύστοχο. Εμένα με βρίσκεις (δια μέσου Νίτσε) σύμφωνη!

Anonymous said...

Συγκλονιστική εμπειρία. Εύχομαι στη Μαρία να χαίρεται το αγγελούδι της και να είναι πάντα καλά.

αθεόφοβος said...

Η ιστορία της φίλης σου είναι παρόμοια με πολλές άλλες που υπάρχουν στα βιβλία θαυμάτων των διαφόρων μονών.
Αλλά ας δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.
Η φίλη σου δεν είχε διηθητικό καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας γιατί θα της είχαν βγάλει την μήτρα,και από ότι φαίνεται είχε κάποια δυσπλασία ή το πολύ ένα ενδοπιθηλιακό καρκίνο που η θεραπεία του είναι 100%.
Αυτό φαίνεται από το ότι ούτε κωνοειδή εκτομή δεν της έκαναν γιατί τότε θα χρειαζόταν να κάνει και περίδεση στον τράχηλο για να μπορέσει να κρατήσει το κύημα.
Με τον φόβο που είχε θα μπορούσε να δεί και τον Χριστό φαντάρο αλλά την Παναγία είχε στο δωματιο της και αυτήν είδε.
Δεν είναι ασύνηθες μια γυναίκα να κάνει παλίνδρομες κυήσεις πρίν να γεννήσει ένα παιδί.
Η συνηθέστερη αιτία που μία κύηση καταλήγει σε παλίνδρομη είναι διαμαρτίες διαπλασης του εμβρύου μη συμβατές με τη ζωή.
Τα περί ανεβοκατεβάσματος μετά τον τοκετό είναι αστεία γιατί όλες οι γυναίκες που έχουν ένα εύκολο τοκετό,που στη συγκεκριμένη περίπτωση πιθανόν να οφείλεται στην επέμβαση που έκανε στον τράχηλο,δεν έχουν πρόβλημα να περπατήσουν αμέσως μετά.
Παλιά γενναγανε στα χωράφια κόβανε τον ομφάλιο λώρο με δύο πέτρες και γυρνάγανε σπίτι τους με το παιδί και το δεμάτι τα ξύλα.
Όσο για το σημάδι, το πρόσωπο του παιδιού στην κοιλιά βλέπει προς τα πίσω και δεν πιστεύω το λαδάκι να το έβαζε πρός το κολομέρι!
Να της ζήσει πάντως το παιδάκι και του εύχομαι όλα να πάνε καλά στην ζωή του.

Debby said...

Serenity! Φαντάσου να την ζεις... Πόσο helpless μπορεί να νιώσει κανείς.

Αθεόφοβε, έχεις δίκιο σε πολλά από αυτά που αναφέρεις. Με βρίσκεις σύμφωνη σε σχεδόν σε όλα.
Εγώ όμως κρατάω αυτά τα δύο ΑΔΥΝΑΤΟΝ των γιατρών που διαψευστήκαν. Το ένα ότι έμεινε έγκυος αμέσως μετά από απόξεση, που όπως της είπαν ήταν αδύνατον (ξέρεις βλέπω από γυναικολογικά θέματα, άρα καταλαβαίνεις και πως προκύπτει το "αδύνατον" αυτό) και το δεύτερο, ότι στην μέση της κύησης έδειχνε να μην είχε πλέον αμνιακά υγρά και το έβρυο θα πέθαινε. Η κατάσταση της γνωματευσαν τότε ότι ήταν μην αναστρέψιμος.
Το πως διαψευστήκαν, δεν με ενδιαφέρει. Εκείνη πίστεψε και έγινε.

αθεόφοβος said...

Κατ'αρχάς πολλές φορές υπάρχει μια τεράστια απόσταση μεταξύ αυτών που έχει πεί ένας γιατρός και αυτών που κατάλαβε η ήθελε να καταλάβει ένας ασθενής.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που λές για την απόξεση.Αποκλείεται να της είπε γιατρός ότι δεν μπορεί να μέινει έγκυος μετά από απόξεση γιατί κάλλιστα μένει.Η απόξεση δεν κάνει τίποτα άλλο στη μήτρα από το ότι μιά περίοδος.Αντί να αποκολληθεί μόνο του το ενδομήτριο το ξύνει το ξέστρο.Το πιθανώτερο λοιπόν θα είναι να της είπαν να μην μείνει αμέσως έγκυος αλλά η φύση φρόντισε από μόνη της.
Οσο για το αμνιακό υγρό η διαπίστωση της ποσότητας του έγινε προφανώς με υπερηχογράφημα.Αυτό είναι μια σημαντικά υποβοητική εξέταση η οποία όμως έχει δύο προβλήματα:πρώτο ότι εξαρτάται από την εμπειρία του εξετάζοντος και δεύτερο ότι σαν όλες τις εξετάσεις έχει ορισμένα όρια στην ικανότητα του για διάγνωση.
Μπορεί λοιπον να της είπαν ότι έχει λιγώτερο από το αναμενόμενο αμνιακό υγρό και αυτή να το μετέφρασε όπως ήθελε.

cyrus said...

Όταν νιώθεις πως έχεις ανάγκη ένα θαύμα, βλέπεις παντού θαύματα.

Εύχομαι τα καλύτερα στη φίλη σου, αλλά συμφωνώ με τον Αθεόφοβο.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς), θαύματα (με την έννοια της "θείας παρέμβασης", ε;) δεν γίνονται...

AVRA said...

τι να πω ? συγκινηθηκα...πιστευω στην πιστη της και στη δικη της δυναμης, αλλα νιωθω και μια αμφιβολια επι του συνολου...

Ειλικρινα δεν ξερω...

Debby said...

Αθεόφοβε... Καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, αλλά μην υποβιβάζεις την νοημόσύνη του κάθενος από εμάς, όχι μόνο της φίλης μου, όταν έρχόμαστε αντιμέτωποι με τους γιατρούς. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι λένε. Ετσι όπως το λένε. Και αν δεν ήξερα για τι άτομο πρόκειται στην προκειμένη περίπτωση και εγώ ίσως έλεγα τα ίδια (αν και προσπαθώ να μην το κάνω αυτό. Να υποθέτω δηλαδή τι κατάλαβε και τι όχι ο άλλος.)

Cyrus, συμφωνώ... Τα σημάδια που βλέπει (επιλεκτικά θα έλεγε κανείς) ο καθένας τα ερμηνέυει όπως θέλει.
Αν όμως αυτά τα σημάδια και την δύναμη που αντλεί ένας άνθρωπος από αυτά τα ονομάζει "Παναγιά" ή "Θεό" είναι νομίζω κάτι που εμείς οι άλλοι που μπορούμε (ή δεν μπορούμε ενίοτε) να αντιμέτωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής μας με άλλο τρόπο, δεν πρέπει να τα απαξιώνουμε.
Είναι απλά θέμα αποδοχής. Οχι αποδοχή του ότι είναι κάτι αντικειμενικά υπαρκτό αλλά αποδοχή ότι συμβαίνει σε έναν άλλον άνθρωπο.

Debby said...

Avra, και εγώ έχω τις αντιρρήσεις μου. Δεν πάυει όμως όλες αυτές οι συμπτώσεις να έπαιξαν τον ρόλο τους, και τελικά το αποτέλεσμα να είναι κάτι παραπάνω από καλό. Πράγμα που δεν το κατάφεραν, φάρμακα, γιατροί, θεραπείες κτλ.

ladybug said...

Έχω απόλυτη πίστη...στην πίστη.
Γενικώς. Είτε κάποιος την ονομάζει Θεό είτε πιστεύει στο ποτάμι, στο δέντρο, όπου του αρέσει.
Θα μπορούσε π.χ. να έχει ερμηνεύσει αλλιώς το όνειρο που είδε και να πίστευε στις νεράιδες.
Τι σημασία έχει?
Σίγουρα όποιος έχει αποφασίσει να μην πιστεύει στο Θεό δεν μπορεί να πειστεί από ένα ποστ (ούτε και από τιποτα άλλο προφανώς). Παρά μόνο αν συμβεί κάτι στον ίδιο, όπως στη φίλη σου.
Πιστεύω λοιπόν ότι το συμπέρασμα από το ποστ θα έπρεπε να είναι τι μπορεί να κάνει η πίστη (τα πάντα κατά τη γνώμη μου) και όχι αν υπάρχει ή όχι Θεός.
Καλημέρα debbούλα :)

Debby said...

Καλημέρα Ladybug! Αυτή την φορά έγραψα σωστά το όνομα σου!! Την προηγούμενη το "σκότωσα" αλλά δεν το ανέφερα γιατί είπα ότι το "πολλοί θα το δουν αλλά λίγοι θα το προσέξουν" θα κάνει δουλειά.

Το συμπέρασμα σου είναι πράγματι πολύ σωστό. Αυτό θα έπρεπε να είχα γράψει μιας εξαρχής. Αλλά νιώθω πολύ "ανάπηρη" ως άπιστη γενικώς ακόμα και για να γράψω κάτι τέτοιο!
Thanks που το έγραψες εσύ!

ladybug said...

Φαντάσου, ούτε καν εγώ δεν το πρόσεξα! Οπότε, no worries :)

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Εδώ είμαι κι εγώ, η Μαρία που σας διηγήθηκα όλα τα παραπάνω, αυτοπροσώπως. Θέλω να πω ορισμένα πράγματα σε μερικούς από σας:
Καταρχήν φίλε Αθεόφοβε,
1. Δεν είπα πως είχα καμμιά συγκεκριμένη μορφή καρκίνου, ούτε κάκιστη, ούτε απλώς κακή.
2. Φυσικά & έκανα κωνοειδή εκτομή τραχήλου & μπορώ να σκανάρω την ιατρική βεβαίωση για να τη δεις. (Μάλιστα έκανα συμπληρωματική Θεραπεία μετά με Laser). Eξάλλου αν ήσουν λίγο πιο ενημερωμένος (όπως θες να φαίνεσαι) θα ήξερες πως το τμήμα του τραχήλου που αφαιρείται, με τον καιρό επαναπλάθεται από τον ίδιο τον οργανισμό! Γνωρίζω δε προσωπικά τουλάχιστον άλλες 3 κοπέλες που κάναν την ίδια επέμβαση χωρίς να χρειαστεί μετά περίδεση για να κυοφορήσουν! Από πού αντλείς αυτή τη σιγουριά; Δεν ξέρεις πως η ημιμάθεια είναι χειρότερη κατά πολύ από την αμάθεια;!
3. Σίγουρα φοβόμουν πολύ πριν την επέμβαση & θα μπορούσα να ονειρευτώ οτιδήποτε αλλά αν ρωτήσεις κάποιον ψυχολόγο θα σου πει πως τρομακτικά όνειρα προκαλεί ο φόβος & όχι βέβαια καθησυχαστικά όπως στη δική μου περίπτωση..!
4. Στις σκουριές στα χαλιά γιατί δεν αναφέρθηκες; Και καλά σ΄αυτό που είναι μπροστά στην εικόνα, αλλά στο άλλο δίπλα στο κρεββάτι μου πώς βρεθήκαν;
5. Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως πολλές γυναίκες μπορεί να έχουν παλίνδρομες κυήσεις αλλά να μην είσαι & τόσο σίγουρος πως με 17 ράμματα στην πιό επώδυνη περιοχή του σώματος μπορούν όλες να περπατήσουν αμέσως μετά τη γέννα & μάλιστα να ανεβούν 2 ορόφους! Άν ήταν έτσι δε θα κοιταζόταν κατάπληκτοι τόσο οι νοσοκόμες όσο & οι γιατροί...! Κι αφού σκίστηκε το κορμί μου τόσο που χρειάστηκε να μου κάνουν 17 ράμματα & πλαστική αμέσως μετά στην περιοχή, πώς έγινε & ΔΕΝ ένιωσα φρικτούς πόνους;
6. Για το σημάδι, κανείς δεν είναι τόσο αφελής (για να μην πω τίποτε άλλο) ώστε να πει πως "αποτυπώθηκε" από το βαμβάκι που έβαζα κάθε βράδυ. Εσύ άραγε αυτό κατάλαβες; Γιατί πολύ απλά δεν εννόησες πως συμβολίζει το βαμβάκι;;; Και στα λεγόμενα του παιδιάτρου που κι αυτά διαψεύστηκαν, πώς & δεν αναφέρεσαι;
7. Κάνεις φρικτό λάθος να λες δημόσια πως "η απόξεση είναι σαν την περίοδο"... (γι αυτό λέγεται & απόξεση γιατί "ξύνει" τα εσωτερικά τοιχώματα της μήτρας) & αν κάποιος με ιατρικές γνώσεις σε διάβασε τώρα σίγουρα θα γελά με την άγνοιά σου (δυστυχώς). Δεν χρειάζεται να σου απαντήσω εγώ λοιπόν σ΄αυτό! Μην υποτιμάς όμως τόσο τη νοημοσύνη των άλλων παίζοντάς το ειδήμων γιατί μόνο άνθρωπος μειωμένης αντίληψης ο ίδιος μπορεί να παρουσιάζεσαι έτσι! Και μη σχολιάζεις μόνο ότι σε βοηθά να υποστηρίξεις το συλλογισμό σου αλλά & τα υπόλοιπα σε παρακαλώ: Δεν ήταν μόνο λόγω της απόξεσης (παρότι θα ήταν αρκετή) που δεν ήταν δυνατό (ιατρικά τουλάχιστον) να μείνω αμέσως έγκυος, αλλά & λόγω της αυστηρής θεραπείας αλλά & του προηγούμενου ιστορικού μου, τα οποία λειτουργώντας αθροιστικά επιβάρυναν πολύ τον οργανισμό μου!
8. Ο γιατρός μου (που όπως ανέφερα & στο κείμενο φώναξε άλλους 2 γιατρούς & κατέληξαν όλοι στο ίδιο συμπέρασμα για τα αμνιακά υγρά)σε διαβεβαιώ πως μόνο άπειρος ΔΕΝ είναι! Το ξέρει καλά & η φίλη Debby αυτό! Μιλάμε πως για να κλείσεις rendez-vous στο ιατρείο του, χαριτολογώντας θα πω "πρέπει να έχεις μέσον τον Πάπα"... Και ο εξοπλισμός του ιατρείου του είναι υπερσύγχρονος & πανάκριβος. Το δε υπερηχογράφημα δεν το έκανε μία φορά αλλά τρεις! Μεγάλη σύμπτωση -δε βρίσκεις; - & τις 3 φορές να έκανε το ίδιο λάθος ένα τέτοιο μηχάνημα αλλά & την ίδια λάθος διάγνωση, 3 διαφορετικοί γιατροί; Κι όσο για τη δική μου αντίληψη, να σου πω πως δεν ήμουνα μόνη αλλά με το σύζυγό μου (παρεπιπτόντως: ο οποίος έχει σπουδάσει πυρηνικός φυσικός με μεταπτυχιακά στη Γερμανία!) πόσο περιορισμένης ικανότητος λες να είμαστε & οι δύο;;;
Τέλος, χαίρομαι που συμφωνούμε στο εξής: "Η ιστορία της φίλης σου είναι παρόμοια με πολλές άλλες που υπάρχουν στα βιβλία θαυμάτων των διαφόρων μονών", γιατί όντως γίνονται άπειρα θαύματα δίπλα μας! Γιατί ο Θεός (όποιο όνομα κι αν έχει) Υπάρχει! Αρκεί να μην είναι κανείς τόσο φανατισμένος & τόσο πεισματικά αρνητικός (που σχεδόν δεν ακούει) για να μπορέσει να Τον δει, να δει την παρουσία Του! Με τα μάτια της καρδιάς & μόνο με αυτά...! Διαφορετικά νομίζω πως εθελοτυφλεί...

Επίσης στον καλόκαρδο Jim:
Εγώ να δεις πώς χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι ορθολογιστές, έξυπνοι & το κυριότερο τόσο ανοιχτόμυαλοι & αισθαντικοί..! Σε σένα εύχομαι από την καρδιά μου να βρεις γρήγορα στη ζωή σου το ύψιστο αγαθό που αναζητά η ψυχή σου!
Επίσης Jim, φιλιά στην όμορφη Κύπρο αλλά & στην Κατερίνη! Πατριωτάκια σχεδόν είμαστε: εγώ προέρχομαι από Λάρισα!

Φιλάκια σε όλους παιδιά! Και όπως είπα στην αρχή του κειμένου μου: Φίλοι Αγαπημένοι! Γιατί έτσι θέλω να σας βλέπω όλους, όσους με κατάλαβαν αλλά & όσους με κατακρίνουν. Δικαίωμά τους είναι, άλλωστε δεν έγραψα το βίωμά μου για να υποχρεώσω κανέναν να με πιστέψει, απλώς γιατί νιώθω την ανάγκη να το μοιραστώ με όλο τον κόσμο, για να σας προβληματίσω μόνο, μιας που κι εγώ "Άπειστος Θωμάς" υπήρξα στα περισσότερα χρόνια της ζωής μου & ίσως γι αυτό έπρεπε να μου συμβούν όλα τα παραπάνω για να "δω με τα μάτια μου" τη Θεία Ύπαρξη... Λέτε μάλιστα να είναι συμβολικό που γέννησα την ημέρα εορτής του Θωμά (πλάκα κάνω!) & μάλιστα 2 εβδομάδες νωρίτερα από την προκαθορισμένη ημερομηνία;;;
Φιλιά πολλά σε όλους σας! Κι απλώς, αν θέλετε & μπορείτε, κρατήστε μια επιφύλαξη στην άκρη του μυαλού σας, πως Μπορεί να έχω & δίκιο...

ralou said...

Είναι πολύ συγκινητική η ιστορία σου Μαρία και ακόμα πιο συγκινητική η πίστη σου.
Ωστόσο, για μένα που δεν είχα στην ζωή μου ποτέ, ούτε μια τόση δα μεταφυσική εμπειρία, όλα αυτά μου φαίνονται το λιγότερο παράξενα.
Εφ΄ όσον όμως τα βίωσες όπως τα περιγράφεις και βέβαια εφ' όσον υπάρχει το μωράκι σου χειροπιαστή απόδειξη για όλα... τι να πω.
Δεν είμαι θρησκόληπτη, ούτε θρήσκα, ούτε άθεη. Απλά δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ.
Με όλη την καλή διάθεση διάβασα τα σχόλια του αθεόφοβου και για να είμαι ειλικρινής καλύφθηκα απόλυτα. Αυτές τις ερμηνείες θα έδινα και εγώ.
Όμως τελικά δεν έχει σημασία.
Ο καθένας πορεύεται όπως μπορεί και αν πορεύεται με επιτυχία τόσο το καλύτερο.
Αν λοιπόν ήταν η Παναγιά που σε βοήθησε ή το 1% περισσότερο από το 5%(αν θυμάμαι καλά) των ικανοτήτων του ανθρώπινου εγκεφάλου που χρησιμοποιεί ο μέσος άνθρωπος και που ενεργοποιήθηκε σε σένα κάτω από τις συνθήκες, πραγματικά δεν έχει σημασία για κανένα.
Εσύ κοίταζε την μικρή σου -και ευχαρίστησε τον θεό(;) την τύχη(;) την αυτενέργεια σου(;)- και ζήσε την ευτυχία σου όσο πιο καλά μπορείς!

Jason said...

Η ιστορία είναι όντως πολύ συγκινητική, λόγω της ευτυχούς κατάληξής της.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυπιστεύω.
Το ότι πολλά πράγματα στη ζωή don't make sense με την απλή λογική το παραδέοχμαι, αλλά δε με οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα.
Μπορεί και να υπάρχει Θεός, τι να πω, μπορεί και να υπάρχουν άπειρα πράγματ χωρίς να τα βλέπουμε και να μην τα καταλαβαίνουμε. Δεν το απορρίπτω.
Αλλά ούτε και το δέχομαι. Ακριβώς επειδή δεν το βλέπω και δεν το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να το πάρω ως δεδομένο, γι' αυτό και δεν το υπολογίζω πουθενά, δεν υπολογίζω Θεό και ανώτερες δυνάμεις, κάνω μόνος μου το λογαριασμό μου και αναλαμβάνω και την αντίστοιχη ευθύνη.
Τώρα τι να πω, αν μου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο ίσως να άλλαζα κι εγώ πλήρως την κοσμοθεωρία μου.
Το βασικό είναι ότι η φίλη μας έχει παιδί και είναι καλά. Να της ζήσει!

αθεόφοβος said...

Αγαπητή μου Μαρία
Κατ'αρχάς δεν θα ήθελα να αντιδικήσω με κανέναν για θέματα πίστεως.Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει.
Απλά αυτά που πιστεύει να μην προσπαθεί να τα στηρίξει με επιστημονικά δεδομένα τα οποία να τα ερμηνεύει όπως θέλει.
Ας δούμε λοιπόν που διαφωνούμε.
1-Γράφεις αρχικά ότι είχες- ένα είδος καρκίνου-και μετά- Δεν είπα πως είχα καμμιά συγκεκριμένη μορφή καρκίνου, ούτε κάκιστη, ούτε απλώς κακή-
Ο καρκίνος δεν είναι κακός η κάκιστος η είναι η δεν είναι.
Στην περιπτωση σου λοιπόν θα ήταν κάποια ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία ή οποία θεωρείται προκαρκινωματώδης αλλοίωση του επιθηλίου και όπως είπα είναι ιάσιμη 100%.
Προφανώς για αυτό τον λόγο ,και επειδή ήσουν και ατοκος ,σου έκαναν μία μικρή κωνοειδή εκτομή και για αυτό το λογο επειδή πιθανώς οι αλλοιώσεις στην ιστολογική σου έφταναν στα όρια εκτομής έκανες και στη συνέχεια εξάχνωση με laser.
Ο τράχηλος δεν επαναπλάθεται όπως λες απλά επουλούται και πολλές φορές όταν το κομμάτι που έχει αφαιρεθεί δεν είναι μεγάλο, δεν είναι ορατή μετά η επέμβαση που έχει γίνει.
Όλα αυτά είναι προφανή απο τα όσα αναφέρεις και από το γεγονός ότι δεν χρειαζόσουν περίδεση τραχήλου γιατί δεν είχε θιγεί με την κωνοειδή το έσω τραχηλικό στόμιο.
Είναι το στόμιο αυτο της μήτρας, που αν έχει καταστραφεί η κύηση καταλήγει σε΄αποβολή η πρόωρο τοκετό.
2-Ο φόβος και το άγχος αλλά και η ελπίδα κάποιας ανώτερης δύναμης που θα έρθει σε βοηθεια μας μπορούν να δημιουργήσουν ότι όνειρο θέλεις.
3-Ξέρεις πόσες σκουριές έχω δεί εγώ στα χαλάκια από τα παπούτσια μου;
4-Μου αρέσει η ακρίβεια των 17 ραμμάτων!Μέχρι στιγμής δεν ξέρω κανένα γιατρό που να κάνει στατιστική πόσα ράμματα βάζει και να τα έχει μετρήσει!
Το επώδυνο ενός τραύματος εξαρτάται από τις νευρικές απολήξεις που έχουν κοπεί και ο πόνος είναι σαφώς ένα υποκειμενικό συναίσθημα,δεν υπάρχει πονόμετρο.
Εάν τα ράμμματα που λές μπήκαν στο τράχηλο της μήτρας αυτός δεν έχει αισθητικές απολήξεις και γι'αυτό δεν πονάει.
Ρώτα γυναίκες που έχουν κάνει καυτηρίαση η κρυοπηξία στο τράχηλο και θα δείς ότι δεν είχε γίνει προηγουμένως καμμία αναισθησία.
Το ίδιο δεν είναι ιδιαίτερα επώδυνα τα ράμματα στον κόλπο.
Επίσης από τα γραφόμενα σου ήταν ένας γρήγορος τοκετός των τριών ωρών οπότε δεν είχες και σημαντική σωματική και ψυχική κόπωση.
5-Όσο για το σημάδι.Εαν εξετάσεις κάθε ανθρωπο θα μπορέσεις να διαπιστώσεις ότι σε διάφορα μέρη του σωματός του έχει εκ γενετής σημάδια.Ακόμη και οι μουσουλμάνοι!
6-Οσο για την απόξεση-Εγραψα όσο πιο απλά γίνεται ότι-Η απόξεση δεν κάνει τίποτα άλλο στη μήτρα από το ότι μιά περίοδος.Αντί να αποκολληθεί μόνο του το ενδομήτριο το ξύνει το ξέστρο.
Κάθε μήνα η φύση,η ο Θεός αν θέλεις,ετοιμάζει ένα μαξιλάρι(το ενδομήτριο),για να δεχτεί το γονιμοποιημένο ωάριο και να προχωρήσει η κύηση.
Εφόσον αυτό δεν γίνει οι ορμόνες που συντηρούν τον κύκλο της γυναίκας πέφτουν και το ενδομήτριο αποκολλάται και πέφτει και είναι η περίοδος που βλέπει η γυναίκα.Η περίοδος λοιπόν είναι ενδομήτριο κατά βάση μαζί με αίμα.
Εχουν όμως παραμείνει οι βάσεις των αδενίων που αμέσως μετά ξαναρχίζουν να κάνουν την ίδια δουλειά δηλαδή να ετοιμάζουν ξανά το μαξιλάρι για το έμβρύο.
Η απόξεση κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα.Ξύνει αυτό το μαξιλάρι και για αυτό λειτουργεί όπως είπα όπως η περίοδος.
Άρα λοιπόν εσύ είσαι όχι μειωμένης αντιλήψεως που γράφεις για μένα, αλλά σαφώς μειωμένων στοιχειωδών γνώσεων απάνω στην φυσιολογία του γυναικείου σώματος.
7-Γράφεις- Δεν ήταν μόνο λόγω της απόξεσης (παρότι θα ήταν αρκετή) που δεν ήταν δυνατό (ιατρικά τουλάχιστον) να μείνω αμέσως έγκυος, αλλά & λόγω της αυστηρής θεραπείας αλλά & του προηγούμενου ιστορικού μου, τα οποία λειτουργώντας αθροιστικά επιβάρυναν πολύ τον οργανισμό μου!
Όλα αυτά αυτοαναιρούνται από την φυσιολογική λειτουργία του σώματος!Δεν υπάρχει τίποτα που να αθροίζεται και η πραγματικότητα είναι απλή.Μετα την απόξεση η μήτρα έκανε την δουλεία της,βοηθούντος βέβαια και του συζύγου γιατί αυτόν τον ξεχάσαμε!
8-Γράφεις- "... Και ο εξοπλισμός του ιατρείου του είναι υπερσύγχρονος & πανάκριβος. Το δε υπερηχογράφημα δεν το έκανε μία φορά αλλά τρεις!
Αφού ο σύζυγος είναι πυρηνικός φυσικός πιθανόν να ξέρει να σου εξηγήσει τι σημαίνει ειδικότητα ,ευαισθησία,θετική αξία για πρόρρηση και αρνητική αξία για πρόρρηση μιάς εργαστηριακής εξέτασης.
Επείδή κοντεύω να γράψω διατριβή απλά επαναλαμβάνω ότι όλες οι εξετάσεις αξιολογούνται με αυτά τα στοιχεία και όπως είπα και το υπερηχογράφημα πρώτο εξαρτάται από την εμπειρία του εξετάζοντος και δεύτερο ότι σαν όλες τις εξετάσεις έχει ορισμένα όρια στην ικανότητα του για διάγνωση.

Debby said...

Στην Μαρία δεν απαντώ, γιατί πρώτο ξημεροβραδιαζόμαστε να τα λέμε κατ'ιδίαν οπότε και είναι περιττό! Εξάλου θα καταλάβει από τα συνφραζόμενα!

Ralou!!
Κάπου εκεί στο μοτίβο που περιγράφεις τοποθετούμε και εγώ.
Θεωρώ την ουσία σημαντικοτερη όλων των άλλων επιμέρους στοιχείων.

Jason, αναρρωτιέμαι και εγώ πολλές φορές... Αν κάτι τέτοιο που συνέβαινε και εμένα θα άλλαζα τρόπο σκέψης? Ή μήπως αυτός ο τρόπος σκέψης μου είναι που δεν μου αφήνει περιθώρια να μου συμβεί κάτι τέτοιο απλά?

Debby said...

Αθεόφοβε...
Ξέρεις πολλά για την γυναικεία φυσιολογία!! Ρε μπας και είσαι γυναικολόγος ή την Wiki άνοιξες???? Απορώ!!!
Πέρα από την πλάκα τώρα, να σου πω και εγώ το κατιτίς μου, με όλο το θάρρος γιατί ξέρεις πόσο σε εκτιμώ γενικότερα. (Κι αν δεν ξέρεις, μάθε το τώρα!)
Λοιπόν, καταρχήν, η θέση μου είναι ότι οι γιατροί δεν ξέρουν την τύφλα τους. Σπουδάζουν πράγματα που στα επιστημονικά ερευνητικά εργαστήρια πρωτοδοκιμάστηκαν προ δεκαετιών. Είναι ήδη ξεπερασμένοι όταν καλούνται να μας θεραπεύσουν. Ότι λένε και ότι κάνουν είναι στο περίπου. Αλλά ούτε εσύ ούτε η Μαρία πρόκειται να το παραδεχτείτε. Εσύ γιατί σκέφτεσαι εντελώς ορθολογιστικά και η Μαρία γιατί έχει βγάλει ήδη τα συμπεράσματα της.
Το ότι κάποιος όμως δεν γνωρίζει κάποια εξειδικευμένα πράγματα δεν είναι κάτι που χρήζει ειρωνείας. Και για τους δυο σας ισχύει αυτό. Εξάλλου σκέψου να μην χρειάστηκες ποτέ να ξέρεις για αυτά τα πράγματα γιατί δεν τα αντιμετώπισες ποτέ, και μια μέρα σου συμβαίνουν, και πας στον γιατρό και σου λέει αυτά τα αποκλείετε, δεν είναι δυνατόν κτλ. Τι κάνεις? Από αυτόν περιμένεις να σε κάνει καλά. Αυτός είναι ο "θεός" σου εκείνη την στιγμή. Τον πιστεύεις σε ότι σου λέει ή όχι? Ή μήπως προσπαθείς να του κάνεις ψυχανάλυση για να καταλάβεις τι εννοούσε, πως το εννοούσε κτλ? Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…
Δεν σου λέω ότι πρέπει να παραδεχτείς για αλήθεια, την αλήθεια της Μαρίας. Όμως την Μαρία αυτή της η πίστη την έκανε να ανταπεξέλθει σώα και αλώβητη από όλο αυτόν τον (ψυχολογικό περισσότερο) Γολγοθά. Κάθε άνθρωπος λειτουργεί κάπως σε δύσκολες συνθήκες. Άλλον τον παίρνει απλώς από κάτω. Άλλος μπορεί να πάθει κατάθλιψη. Άλλος βρίσκει την δύναμη να αγωνιστεί και είτε πετυχαίνει είτε όχι.
Εγώ σε μια αντίστοιχη περίπτωση με αυτήν της Μαρίας απλά απογοητεύτηκα από τις απανωτές ατυχίες και δεν βρήκα τίποτα να με κάνει να πιστέψω στον εαυτό μου καταρχήν για να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Δεν είχα ούτε έχω πίστη στα θεία να με «κρατήσει». Βλέποντας λοιπόν την ουσία, θεωρώ ότι αυτοί που μπορούν ( όχι εσύ και εγώ ) να πιστέψουν πραγματικά με όλη τους την ψυχή είναι ευλογημένοι να φτάσουν σε σημεία ψυχικής ανάτασης που εσύ και εγώ ίσως δεν μπορέσουμε ποτέ

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Anonymous said...

Πρώτη φορά κάθισα με τέτοια υπομονή να διαβάσω όλο το πόστ αλλά και όλα τα σχόλια…
Γιατί τόση καχυποψία πια? Για ποιον λόγο? Η ιστορία της Μαρίας με συγκίνησε πάρα πολύ, γιατί την νοιώθω απίστευτα. Για ποιον λόγο να πει ψέματα? Για ποιον λόγο να φανταστεί πράγματα από μόνη της? Μην τα ισοπεδώνουμε όλα…
Δέσποινα, θα δανειστώ λίγο από τον χώρο σου να αναφέρω μια ιστορία όσο πιο σύντομη γίνεται…
Το βαφτηστίρι μου, ο Χρηστάκης, γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2004…μετά από λίγες εβδομάδες έπαθε κάτι σαν ανναρώφιση (δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πως μου το είχε πει η κουμπάρα μου) και τον πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο της Πάτρας. Έμεινε στην εντατική για πολλές μέρες και οι γιατροί το είχαν ξεγραμμένο το παιδάκι… η κουμπάρα μου έκλαιγε γιατί όταν είχε μείνει έγκυος δεν το ήθελε με τίποτα το μωρό, γιατί είχε ήδη δύο παιδιά και είχε άσχημες γέννες…ένοιωθε πως έφερε ευθύνη.. είχε τύψεις… Ένα πρωινό που πήγαιναν στο νοσοκομείο, ο μεγάλος της γιος (τότε ήταν 6 ετών) βλέποντας μια εκκλησούλα, λέει στην κουμπάρα μου να πάνε μέσα να προσκυνήσουν, πάνε και την ώρα που έφευγαν την ρωτάει ο γιός της αν μπορεί να πάρει το γαρίφαλο που είχε δίπλα η εικόνα του Χριστού. Ναι του λεει η κουμπάρα μου και πάνε στο νοσοκομείο. Εκεί βάζει το γαρίφαλο ο μεγάλος στο προσκέφαλο του μπέμπη. Την επόμενη μέρα το παιδί συνήλθε, όταν όλοι οι γιατροί έλεγαν πως δεν είχε πολλές μέρες ακόμα… για αυτό τον λόγο τον βαφτίσαμε και Χρήστο. Εγώ όταν την πρωτοάκουσα από την κουμπάρα μου αυτή την ιστορία, είχα βάλει τα κλάματα, το ίδιο ένοιωσα και τώρα….
Η πίστη είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Σε τι πιστεύει ο καθένας είναι δικό του πρόβλημα, αλλά δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα.
Άλλο οι παπάδες και η Εκκλησία ως υπάρξεις και άλλο η πίστη μας στον χ, ψ ζ Θεό.
Προσωπικά εγώ το έχω πει πολλές φορές ότι η Εκκλησία θα έπρεπε να βοηθάει τον κόσμο που πεινάει, και αντιθέτως το μονο που κάνει είναι συνεχώς να πλουτίζει… Μέσα από τους παπάδες δεν μπορώ να δω τον Θεό. Οι παπάδες για εμένα εχουν ποιο πολλές αμαρτίες και από εμάς…
Αλλά η πίστη είναι άλλο.
Δεν είναι γεμάτα ορισμένα εικονίσματα για πλάκα από τα τάματα! Δεν έχουν βγει για πλάκα τόσα βιβλία θαυμάτων! Δεν μπορεί απλά να μην υπάρχει τίποτα. Προς Θεού, δεν είμαι καμιά φανατισμένη, αντιθέτως, δεν πάω στην εκκλησία όσο θα ήθελα, απλά δεν είναι όλα όπως θα θέλαμε να είναι, απλά!
Για να κλείσω θα ήθελα να μεταφέρεις στην Μαρία (εκτός αν κάτσει και τα διαβάσει) να προσέχει την κορούλα της σαν τα μάτια της και να είναι πάντα έτσι χαμογελαστή και αισιόδοξη. Μακάρι από εδώ και πέρα να έχει μόνο χαρές.

Και πάλι συγνώμη Δέσποινα μου….
Καλό βράδυ..

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Αγαπητοί Συνblogιστές,
Θά ήθελα αρχικά να σας ευχαριστήσω θερμά που κάνατε τον κόπο να «με διαβάσετε» έστω κι αν με αμφισβητείτε. Δεν υπάρχει θεωρώ τίποτε πιο υγιές από τη διαφωνία & τον αντίλογο. Το σημαντικό για μένα είναι πως μου αφιερώσατε λίγο από το χρόνο σας!
Ωστόσο, θα σας κουράσω άλλη μια φορά προκειμένου να σας εξηγήσω τις σκέψεις & τα αισθήματα που με ώθησαν να σας κοινοποιήσω την εμπειρία μου:
Έχετε οσμιστεί παιδιά ποτέ την υπέροχη μυρωδιά ενός βρέφους; Έχετε δει την απύθμενη γλύκα μιας μωρουδιακής ματιάς; Σας άγγιξε ποτέ με τα μικρά του δαχτυλάκια ένα γλυκό μωράκι στο πρόσωπο; Αντικρύσατε το αγγελικό χαμόγελο στο αθώο βλέμμα του; Νιώσατε τη θέρμη του τρυφερού κορμιού του πάνω στο δικό σας σώμα; «Μιλήσατε» αυτές τις μωρουδίστικες κουβεντούλες που κάνουν τα μωρά να ξεκαρδίζονται; .......................................................
Καταλαβαίνετε τώρα πόση τεράαααστια ευγνωμοσύνη έχω μέσα μου για τον όποιο Θεό ή μη Θεό μου στάθηκε τόσο; Το ξέρω, το έζησα εγώ η ίδια, είδα τη ζωή μου να μεταμορφώνεται στην κυριολεξία, να αποκτά ουσία, νόημα, αξία, πλούτισα σε χαρά & ευτυχία... Πώς είναι δυνατό ποτέ εγώ να αποκρύψω όλη αυτή τη μαγεία που βίωσα; Γίνεται εγώ να πάψω να βροντοφωνάζω, για όσο θα έχουν δύναμη οι πνεύμονές μου, την αλήθεια που έζησα;
Μισώ πραγματικά (όσο κι αν απεχθάνομαι αυτή τη λέξη) την αχαριστία. Κι επειδή «ουδείς μεγαλύτερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα» προσπαθώ πάση θυσία να μην υπάρξω αχάριστη απέναντι σ΄αυτό το Κάτι που με ευλόγησε με το να μου χαρίσει το γλυκό μου αγγελούδι! Το νιώθω ύψιστη, ζώσα ανάγκη μου να ενημερώνω απλώς τους γύρω μου για όλα αυτά που μου συνέβησαν εντελώς ξαφνικά & αναίτια. Δεν έτρεχα στις εκκλησίες, δεν άναβα κεριά & καντήλια, δεν κοινωνούσα, δε νήστευα, δεν πίστευα. Το αντίθετο, θεωρούσα αφέλεια την πίστη στην ύπαρξη θεών & αγίων, γελούσα ή εξοργιζόμουν με τους παπάδες, διακήρυττα την αθεϊα μου! Είχα κάνει 3 εκτρώσεις στα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου & δεν είχα νιώσει ούτε για μια στιγμή τύψεις ή μεταμέλεια... Κι όμως, χωρίς να ξέρω το γιατί, εντελώς αναπάντεχα, τη στιγμή που το χρειαζόμουν πιο πολύ, το Θείο μου παρουσιάστηκε, με άγγιξε, με στήριξε, με ευεργέτησε με τον ομορφότερο τρόπο. Μου χάρισε έναν άγγελο! Με ανέστησε! Πώς είναι δυνατό εγώ ποτέ να το αποκρύψω, να μην το πω; Μπορεί να έχω υπάρξει πολλά πράγματα στη ζωή μου αλλά δε θα γίνω ποτέ αγνώμονας...
Δεν σκοπεύω να αντιπαρατεθώ με τα πιστεύω κανενός. Εξάλλου κι εγώ η ίδια, αν διάβαζα την ιστορία μου πριν 3 χρόνια, θα αντιδρούσα με την ίδια δυσπιστία (αν όχι & χειρότερη) με τη δική σας. Δεν με ενδιαφέρει να σας κάνω ούτε πλύση εγκεφάλου αλλά ούτε & κήρυγμα. Απλή παράθεση θέλησα να σας κάνω των γεγονότων που βίωσα. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας ή αγνοήστε με. Σας ευχαριστώ όπως & νά΄χει που με τιμήσατε διαβάζοντάς τα & εύχομαι ολόψυχα στον κάθε ένα από εσάς προσωπική γαλήνη & ευτυχία! Να είστε όλοι καλά!
Julia, φυσικά & σε διάβασα, σε ευχαριστώ που είσαι τόσο δεκτική στην αλήθεια μου! Γιατί αλήθεια & μόνο αλήθεια ήταν παιδιά η κάθε λέξη που σας έγραψα!
Σας φιλώ.

Debby said...

Jul, αυτά τα καθημερινά "θαυματα", όλα αυτά που ανατρέπουν το αναμενόμενο, είναι αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι ότι όλοι μας ξέρουμε τόσα λίγα για την ζωή τελικά, και κάθε προσπάθεια να την ορίσουμε και να την χειραγωγήσουμε συνήθως καταλήγει σε αποτυχία.
Και μην ζητάς συγνώμη για τα αυτονόητα!
Οπως βλέπεις όλοι μας επηρεαστήκαμε από το μακρυνάρι post και συνεχίσαμε στο ίδιο τέμπο!

George Sou said...

Σε ότι με αφορά, το θαύμα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Άλλοτε καλό, άλλοτε κακό. Και τα μπορούμε όλα, ευτυχώς η δυστυχώς.
Επίσης ζηλεύω και σέβομαι αυτούς που πιστεύουν. Και στη πίστη, δεν υπάρχει αντίλογος...

Debby said...

Εγώ πάλι G ζηλέυω τους άντρες που σκέφτονται έτσι. Διαφέρουν από τον κανόνα...

αθεόφοβος said...

debby-
Εχεις μια τελείως εσφαλμένη απόψη για τους γιατρούς και την ιατρική.Για να μην μακρυγορώ διάβασε το σχετικό πόστ που έχω γράψει στις 22-5-06.
Γράφεις-Σπουδάζουν πράγματα που στα επιστημονικά ερευνητικά εργαστήρια πρωτοδοκιμάστηκαν προ δεκαετιών. Είναι ήδη ξεπερασμένοι όταν καλούνται να μας θεραπεύσουν.
Προφανώς δεν γνωρίζεις ότι σήμερα η γνώση και η εφαρμογή της είναι ταχύτατη και ότι αποδεικνύεται αποτελεσματικό μπαίνει σε χρήση σε πολύ σύντομο διάστημα.
Μιάς και μιλούσαμε για καρκίνο τραχήλου μήτρας σε πληροφορώ ότι το εμβόλιο του,το πρώτο εμβόλιο για καρκίνο λογω του ότι αυτός ο καρκίνος οφείλεται σε ιό,μέσα σε 9 μήνες πήρε αδεια κυκλοφορίας στις ΗΠΑ πρίν το καλοκαίρι,τον μήνα που μας πέρασε κυκλοφορεί στην Ευρώπη και στις αρχές του 2007 στην Ελλάδα και σε 2-3 ακόμη χώρες της Ευρώπης.
Στην Μαρία θέλω να πώ ότι συγκίνησε με αυτά που έγραψε για το παιδί της και να την πληροφορήσω ότι και εγώ έχω αιστανθεί αυτή την θεσπέσια μυρουδιά του βρέφους μόνο που για αυτήν ευχαρίστησα αυτήν που μου το χάρισε και όχι το Θεό.

Debby said...

Αθεόφοβε, φυσικά και είναι εσφαλμένη η άποψη μου!! Όλοι μου το λένε! Αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω διαψευστεί άρα εμμένω στο λάθος μου!!

Το παράδειγμα που έφερες, για μένα είναι ατυχές, γιατί ούτε εσύ ούτε εγώ ξέρουμε πόσο καιρό το μελετούσαν αυτό το εμβόλιο το οποίο κατέληξε να μπει στην αγορά (ακόμα όχι όπως λες και εσύ παντού)μόλις φέτος την στιγμή που αυτός ο ιος είναι τόσο μα τόσο μα τόσοοοοο συνηθισμένος στις γυναίκες. Ενα ποσόστό πάνω από το 50% (δεν ξέρω ακριβώς πόσο) τουλάχιστον νοσεί από αυτόν. Είναι αυτό ταχύτατη αντιμετώπιση??? Γιατί εμένα δεν μου φαίνετε!!
Ξέρεις φυσικά ότι όσο τράχηλο και να κόψει κανείς ο υιός μένει στον οργανισμό της γυναίκας. Το ότι τώρα που οι περισσόtερες γυναίκες πάσχουν βγήκε ένα εμβόλιο (και όχι φάρμακο) αυτό σημαίνει ότι τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από γενιές. Εξαιρετικά ταχύτατη αντιμετώπιση!!!
Παρόλα αυτά συνεχίζεις να με εκπλήσεις με τις γνώσεις σου επι του θέματος!!!

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

OK Aθεόφοβε,
Αυτό μπορούσες κι αυτό έκανες! Μπράβο σου, δεν πρόκειται να σε κρίνω εγώ γι αυτό. Αναρωτήθηκες όμως εάν είχες αντιμετωπίσει εσύ με τη σύντροφό σου αντίστοιχα προβλήματα υγείας με τα δικά μου(δεν το εύχομαι σε κανέναν), βλέπατε παρόμοια όνειρα-οράματα(;) & είχατε την ίδια κατάληξη τη στιγμή που η ιατρική "είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά" κατά πόσο θα ευχαριστούσατε μόνο ο ένας τον άλλο;;; Θα μπορούσες ίσως να είσαι λιγότερο είρων ή περισσότερο καλοπροαίρετος στην αντίθετη από τη δική σου άποψη...(Γνώμη μου).
Jason, G help me, Ralou, Jim, Julia, Ladybug, Cyrusgeo, Avra, Serenity, Onomatodosia, την καλημέρα μου & να σας πω πως τα λεγόμενα όλων σας είναι & δικές μου απόψεις... Και για μένα η πίστη μέσα μας τελικά είναι αυτή που κάνει τα θαύματα! Όσο για τους παπάδες, εγώ να δείτε πόσο εξοργίζομαι από την υποκρισία τους! Εντάξει, δε λέω, άνθρωποι είναι κι αυτοί & έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη, αλλά από την άλλη δεν μπορεί άλλα να διακηρύττεις & τα αντίθετα να πράττεις!!! Γιατί έτσι γίνεσαι τουλάχιστον γελοίος από την ασυνέπεια των λόγων με τα έργα σου. "Δάσκαλε που δίδασκες" δηλαδή...

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Eπανήλθα για να πω σε όλους σας άλλο ένα μεγάλο "Ευχαριστώ"! Αυτό που ξέχασα να σας πω προηγουμένως, για τις ευχές σας για τό γλυκό μου (καθόλου χαζομαμά δεν είμαι, έ;)μωρουδάκι! Πραγματικά νομίζω πως τα μωρά είναι άγγελοι..!
Φιλιά Πολλά

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Είπα πριν πως "μισώ" την αχαριστία & πως αγνώμων δεν πρόκειται να γίνω ποτέ; Λίγο έλειψε να αυτοαναιρεθώ (λέτε να φταίει ο βελζεβούλης;)! Την αγαπημένη μου φίλη Debby δεν την ευχαρίστησα που μου έδωσε την ευκαιρία μέσα από το πανέμορφο blog της να σας διηγηθώ την ιστορία μου & να σας "γνωρίσω"... Κοριτσάκι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!

Μαριάνθη Φαραντάτου said...

Διάβασα την ιστορία και με συγκίνησε πολύ. Καθώς είμαι πιστός και έχω βιώσει θαύματα στο πετσί μου, δεν αμφιβάλλω διόλου για την αλήθεια των γεγονότων. Το μόνο που θέλω είναι να προσθέσω δύο πράγματα στην αγάπη σας:
1) Έχω επισκεφτεί το Άγιον Όρος. Στη σκήτη της Αγίας Άννας (μητέρας της Παναγίας, την οποία συνέλαβε σε πολύ μεγάλη ηλικία), στο Καθολικό (την κεντρική εκκλησία της σκήτης) υπάρχει μια τεράστια εικόνα της Αγίας Άννας. Το τι τάματα έχει από πάνω, δε λέγεται. Το ακόμα πιο συγκινητικό όμως είναι οι χιλιάδες φωτογραφίες νεογέννητων ή μικρών παιδιών με τους γονείς τους που έχουν καρφιτσωθεί κάτω από την εικόνα. Από την Ελλάδα, την Αμερική, τη Ρωσία, από όλα τα μέρη της Γης που υπάρχει η Ορθοδοξία υπάρχουν ευχαριστήριες κάρτες για την ευλογημένη τεκνοποίηση. Ποιος ξέρει πόσες και πόσες ιστορίες αντίστοιχες με της φίλης μας θα μπορούσε να διηγηθεί η κάθε μία από αυτές τις φωτογραφίες;
2) Συγγενικό μου πρόσωπο, με τελείως τυπική σχέση με την Εκκλησία (όπως κι η φίλη μας) καταπλακώθηκε από το τρακτέρ στο χωράφι του (στη Χαλκιδική). Μεταφέρθηκε σε κάκιστη κατάσταση σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Οι γιατροί δεν άφηναν πολλές ελπίδες. Πού ζωή για το γέρικο σκαρί μετά από τους τόνους λαμαρίνας του τρακτέρ πάνω του;
Η επέμβαση κράτησε πολλές ώρες και πήγε ανέλπιστα καλά. Ο ασθενής ανάρρωνε με ταχύτατους ρυθμούς.
Κάποιες μέρες μετά, ο ασθενής λέει στη σύζυγό του:
-Βρε γυναίκα, έχουν κι έναν Ρώσο γιατρό εδώ. Έρχεται κάθε μέρα και με επισκέπτεται.
Απόρησε η γυναίκα γιατί δεν είχε συναντήσει κανέναν Ρώσο και απευθύνθηκε στους ανθρώπους του νοσοκομείου.
-Τι Ρώσο κυρία μου; Με την κρίση που υπάρχει, ούτε Έλληνες δε θα έχουμε σε λίγο, θα είχαμε και Ρώσο;
Μόνο τρελή που δεν την έβγαλαν τη γυναίκα...
Τέλος πάντων, δεν έδωσε σημασία. Έλα όμως που την επόμενη μέρα, ο ασθενής ξαναείπε:
-Ήρθε και σήμερα ο Ρώσος να με επισκεφτεί. Άρχισε να μιλάει ρώσικα και του είπα "δε σε καταλαβαίνω, τι μου λες?" Τότε, μου μίλησε στα ελληνικά. "Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά"...
Πάλι απόρησε η γυναίκα αλλά τι να έκανε; Να ξαναπήγαινε να ρωτήσει και να γινόταν πάλι ρεζίλι;
Τρίτη μέρα στη σειρά. Ξαναλέει ο ασθενής:
-Βρε γυναίκα, τι θα γίνει με αυτόν τον Ρώσο; Όχι μόνο μου μιλάει, αλλά ανοίγει το συρτάρι του κομοδίνου, κάτι παίρνει και μου βάζει στο κορμί; Τι έχει μέσα στο κομοδίνο; Κάποιο φάρμακο; Για δες γιατί εγώ δεν μπορώ να γυρίσω να ανοίξω το κομοδίνο...
Ανοίγει η γυναίκα και τι να δει; Το κομοδίνο ήταν παντελώς άδειο... εκτός από μια μικρή εικονίτσα του Αγίου Λουκά του Ιατρού, αρχιεπισκόπου Κριμαίας. Την πιάνει στα χέρια της και του τη δίνει.
-Μήπως είναι αυτός ο γιατρός που έρχεται κάθε μέρα;
Με απόλυτη φυσικότητα και απλότητα, λέει ο ασθενής:
-Α μα βέβαια, αυτός είναι! Αυτός είναι που έρχεται κάθε μέρα και με επισκέπτεται.
Όταν βέβαια παρατήρησε καλύτερα την εικονίτσα και κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο για φωτογραφία, κατάλαβε το μέγεθος της ευλογίας και του θαύματος που βίωνε καθημερινά.
Σήμερα, περίπου 4 μήνες μετά το συμβάν, όχι μόνο δεν είναι ξεγραμμένος (όπως τον υπολόγιζαν οι γιατροί), αλλά υγίαινει τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά (μετά από όσα θαυμαστά τού συνέβησαν)."