Αφορμή για αυτό το post στάθηκε μια κουβέντα που είχαμε αργά εχθές το βράδυ με την φίλη μου την Μαρία, η οποία τελευταία έχει γίνει πολύ θρησκευόμενη. Παρόλα αυτά έχει την ίδια απεχθή γνώμη που έχω και εγώ σχετικά με την εκκλησία και τους λειτουργούς της.
Μου έλεγε λοιπόν ότι τελευταία είχε εκνευριστεί πολύ με το γεγονός ότι είδε στις ειδήσεις (εγώ τις έκοψα είπαμε) ότι η εκκλησία έκανε έξωση και έπαιρνε τα σπίτια κάποιων ανθρώπων που ζούσαν εκεί από πάππο προς πάππο.
Της είπα βέβαια ότι κακώς εκνευρίζεται με αυτά και ότι πολύ απλά η βλακεία πληρώνεται. Το ότι οι παππούδες αυτών που έμεναν εκεί έκαναν κάποτε την βλακεία να γράψουν στην εκκλησία τα σπίτια τους δεν σημαίνει ότι τώρα οι απόγονοι τους έχουν κάποιο δικαίωμα πάνω σε αυτά. Η εκκλησία τους παραχώρησε (τους επέτρεψε την χρήση) και δεν τους χάρισε ποτέ τα σπίτια «τους». Αυτό θα έπρεπε αντί να μας εκνευρίζει να μας γίνεται μάθημα. Αντιθέτως ο περισσότερος κόσμος αντί να μάθει θα συνεχίζει να θυμώνει αλλά ταυτοχρόνως να στηρίζει την παπαδοκρατία.
Συνεχίζοντας την κουβέντα μας, μου είπε ότι της θυμίζω πολύ τον εαυτό της όπως ήταν προτού πιστέψει. Μου λέει ότι μια μέρα εντελώς ξαφνικά όλα άλλαξαν μέσα της αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτό τώρα. Θα της ζητήσω όμως αν θέλει να γράψει την εμπειρία της σχετικά, και θα την δημοσιεύσω εδώ.
Κάπου εκεί της είπα ότι εγώ ποτέ δεν ήμουν στην φάση που ήταν πριν εκείνη. Μας διαφοροποιεί μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Εγώ δεν ήμουν ποτέ κατά της θρησκείας. Δεν εκνευρίζομαι με το τι πιστεύει καθείς, ούτε με το τι κάνουν οι παπάδες και η εκκλησία γενικότερα. Έχω άποψη. Δεν εκνευρίζομαι όμως. Εκείνη όμως είχε μένος εναντίον. Της λέω ότι ήταν απλά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Όπως το γίν και το γιαν. Ο αντίθετος πόλος. Γι’ αυτό και ξαφνικά βρέθηκε στην ακριβώς αντίθετη μεριά από εκεί που ήταν.
Εγώ απλά δεν προτίθεμαι να είμαι οπαδός καμιάς ομάδας, καμιάς θρησκείας καμιάς θεωρίας.
Ένας οπαδός βρίσκει απλώς τρόπους και μέσα για να προστατέψει τον εαυτό του, για να νιώθει ασφαλής. Ο οπαδός προσπαθεί απλώς να πετάξει την ευθύνη στους ώμους κάποιου άλλου. Ο οπαδός προσπαθεί απλώς να βρει μια ομάδα, όπου να μπορεί να χάσει τους φόβους του. Απλώς ψάχνει παρέα. Δεν μπορεί να είναι μόνος. Φοβάται να είναι μόνος. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του.
Ο οπαδός δεν είναι ποτέ έτοιμος για την ανασφάλεια.
Είμαι οπαδός του εαυτού μου, αυτού που βλέπω, αυτού που αισθάνομαι και αυτού που μου συμβαίνει. Τι να μου πει ο καθένας για την δική μου ζωή? Τι να μου πουν βιβλία χιλιάδων ετών για το τι είναι σωστό και τι όχι?Ο οπαδός δεν είναι ποτέ έτοιμος για την ανασφάλεια.
Και επιλέγοντας να μην επιλέγω, νιώθω πολύ πιο ελεύθερη και πιο φυσική από ότι αν έπρεπε να υπερασπιστώ τις απόψεις ή την ηθική κάποιας οποιασδήποτε θρησκείας
9 comments:
Πολύ σωστά θέτεις το θέμα! Το κάθε είδους οπαδιλίκι είναι κατ εξοχήν ψυχολογικό φαινόμενο, βασίζεται στις κάθε είδους ανασφάλειές μας...
Ίσως το ίδιο να ισχύει κι όταν γινόμαστε οπαδοί του εαυτού μας...
Δεν το θέτει απλώς πολύ σωστά το θέμα. Είναι η καλύτερη ανάλυση που θα μπορούσε να είχε γίενι σχετικώς.
Με κάλυψε απόλυτα και μάλιστα με τρόπο που ίσως δε θα είχε καταφέρει ποτέ να εκφράσω τόσο καθαρά γραπτώς.
Συμφωνώ απόλυτα.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Συνοπτικά, περιεκτικά και πεντακάθαρα αποτύπωσες την άποψή μου.
Μπράβο.
Ασκαρδαμυκτί (τι φοβερό nickname είναι αυτό??) καλώς σε βρήκα!
Φυσικά και είναι ψυχολογικό φαινόμενο η ανάγκη να είσαι οπαδός. Δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το να είσαι οπαδός του εαυτού σου και μόνο γιατί απλά δεν υπάρχει ομάδα να σε "ανεβάζει" όταν "πέφτεις".
Jason, δεν είναι και η καλύτερη ανάλυση! :-)
Κάποιοι άλλοι που έχουν ένα σχετικό ταλέντο στο γράψιμο θα μπορούσαν να εκφράσουν τα ίδια πράγματα πολύ καλύτερα!
Πάντως η άποψη μου είναι αυτή και πίστεψε με, όπως έλεγα και εχθές στην Μαρία μου, είμαι ο χειρότερος άνθρωπος που θα μπορούσαν να διαλέξουν να με πείσουν οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι θρησκείων και αιρέσεων.
Jim_hellas, με κολακεύεις! Από εδώ μέσα, όσο γράφω, μπορεί να μην διαβάσεις αριστουργήματα, αλλά θα γράφω πάντα ότι με απασχολεί, ότι μου αρέσει, όσο ασήμαντο και να είναι, γιατί απλά αυτή είμαι.
Εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Έκανα τον σταυρό μου,έφτυσα στο κόρφο μου,και στην προσευχή μου είπα-Θεέ μου φύλαξε με από το να γίνω θρησκευόμενος!
Αθεόφοβε!! Εσύ το λες αυτό???? :-))
Καλημέρα!!
καλημερα ,
ετσι ακριβως το βλεπω και εγω το θεμα.Με καλυψες απολυτα!
Αυτο ειναι το ωραιο , να γραφουμε οτι μας προβληματιζει και να βρισκουν ανταποκριση οι σκεψεις ...
φιλια
de pisteuw se kamia 8rhskeia.kai ßasika pou leei kai to tragoudi,ola einai ena psema ,mia anasa klp klp...me ekfrazei paaara polu.
Moυ κάνει εντύπωση που -ενώ δηλώνεις άθεη- αντιδράς όταν κάποιος εννοήσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερα σπουδαίο, τελικά. Κάπως μού έχεις δημιουργήσει την αίσθηση ότι πιστεύεις στην ψυχή (πιθανόν και να το έχεις γράψει?). Και δεν καταλαβαίνω πώς δένει αυτό με τον αθεϊσμό.
Ελπίζω να μην έχω παρανοήσει τελείως... :)
ΑVRA, τέτοια ώρα μόνο με μια καλησπέρα μπορώ να ανταποδώσω την καλημέρα σου! By the way μια χαρά μέρα ήταν!
Οnomatodosia, τα ίδια ξέρεις λέει και ο Βούδας! Ολα μια ψυδαίσθηση είναι!!
Thrass, πρόσεξε... δεν πιστευω σε θρησκείες και δόγματα. Πιστευω όμως στην ανθρώπινη δύναμη, στην ψυχή του ανθρώπου και στην μεγαλειώτητα της φύσης. Αυτά τα βλέπω και τα νιώθω. Ολα τα άλλα που λένε οι παπάδες, οι ραβίνοι, οι μοναχοί κτλ. δεν μου λένε απλά τίποτα.
Post a Comment