Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Saturday, September 27, 2008

Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω!


Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε κοντά μισός χρόνος που σταμάτησα να διαβάζω άλλα blogs πέρα από αυτά που έχω στον reader μου (και αυτά όχι επιμελώς οφείλω να ομολογήσω). Είπα όμως να αρχίσω να ρίχνω μια ματιά τι γίνεται παραέξω. Έτσι λοιπόν άνοιξα 1-2 aggregators από αυτούς που συνεχίζουν να λειτουργούν (αρκετοί από αυτούς που είχα υπόψη μου έχουν κλείσει) και άρχισα να διαβάζω τίτλους και σε κάποιες περιπτώσεις την πρώτη παράγραφο των posts.

Απογοητεύτηκα οικτρά. Στην πλειοψηφία των blogs είχα την αίσθηση ότι διάβαζα ένα και μοναδικό blog το οποίο γκρίνιαζε μονίμως για την εγχώρια πολιτική σκηνή, λες και ήταν κανένας λαϊκιστής Παπαδάκης και Αυτιάς. Και να πεις ότι η πολιτική και οι πολιτικοί μας αξίζουν να ασχολούμαστε τόσο μαζί τους, θα έλεγα τέλος πάντων. Είναι όμως τόσο "μπάζο" η όλη κατάσταση. Τόσο αδιάφορη, που ότι και να γραφεί δεν κάνει πλέον αίσθηση. Κάποτε ρώτησαν τον Χατζηνικολάου γιατί αποφάσισε να παίρνει συνεντεύξεις από ηθοποιούς και τραγουδιστές στην εκπομπή που παρουσίαζε και θυμάμαι είχε απαντήσει ότι πολύ θα ήθελε να μην χρειαζόταν να το κάνει αλλά δυστυχώς γι' αυτόν οι συνεντεύξεις των πολιτικών προσώπων και γενικά οι πολιτικές συζητήσεις δεν παρουσίαζαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και φυσικά δεν είχαν αντίστοιχη τηλεθέαση. Θέλω να πω, του άλλου (του Χατζηνικολάου ντε) που ήταν και η δουλειά του αυτή είπε να βάλει φρένο. Μετά από τόσα χρόνια, με την κατάσταση να έχει επιδεινωθεί, δεν περίμενα τόσα blog να έχουν αυτήν την "αντί-τουριστική" θεματολογία!
Ίσως βέβαια να κάνω λάθος και να μου φάνηκαν πολλά τα blog με αυτήν την θεματολογία. Και πως να μην μου φανούν πολλά όταν το καθένα έστελνε 5-10 posts μαζεμένα. Προφανώς λοιπόν εργάζονται πολλά άτομα στο καθένα από αυτά. Μιλάμε πλέον για επαγγελματική προσέγγιση.
Κατέληξα να ψάχνω να βρω, σαν τον ψύλλο στα άχυρα, posts που να τα έχουν γράψει άνθρωποι, με ευαισθησία, με πραγματικές ανησυχίες, με σκέψεις απλές, χωρίς ατέρμονη γκρίνια, με γραφή που σε καθηλώνει, με χιούμορ, που σε κάνει να χαμογελάς. Έψαχνα να βρω ένα post που πίσω του κρύβεται ένας άνθρωπος. Όχι ένας επίδοξος δημοσιογράφος. Δυστυχώς δεν βρήκα. Δεν είχα και πολύ χρόνο να διαθέσω. Ίσως χρειαζόταν να πάω μερικές σελίδες ακόμα πιο πίσω. Ίσως μια άλλη φορά.
Τουλάχιστον μου λύθηκε η απορία γιατί κλείνουν σιγά σιγά ένας ένας οι aggregators. Με αυτήν την νέα τάξη πραγμάτων, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ιδιαίτερα τον απλό αναγνώστη.

Κρίμα. Γιατί μια φορά και ένα καιρό ήταν εξαιρετικά χρήσιμοι...

Friday, September 26, 2008

Να και κάτι που μου έφτιαξε την διάθεση!

Ολα τα posts ένα προς ένα είναι για πολλά γέλια! Δεν παίρνω και όρκο φυσικά μιας και δεν τα διάβασα όλα, αλλά μερικά που διάβασα στην τύχη ήταν ένα και ένα!
Τι να σχολιάσω? Για τα γραφόμενα τίποτα. Μια που μου έφτιαξε το κέφι μην το χαλάσω από μόνη μου!

Αυτό όπως που πρέπει να συνηθίσω είναι την νέα τάξη πραγμάτων! ΌΛΟΙ πλέον είμαστε "μέσα στην τεχνολογία"!
Μόνο η κουμπάρα μου έμεινε απέξω. Η οποία παρόλο που έχει δυο παιδιά που πάνε σχολείο στο δημοτικό, αρνείται να πάρει υπολογιστή στο σπίτι.

Τον θεωρεί άκαιρο και μη απαραίτητο!!! Απίστευτο ε?

Η συνέχεια του προηγούμενου...

...καταθλιπτικού σχεδόν post!
Ξημέρωσε αλλά η διάθεση έμεινε ίδια. Ορίστε λοιπόν το σχετικό ποίημα που έταξα...




Αν και τα φύλλα είναι πολλά η ρίζα είναι μία.
Σ' όλες τις μέρες που περάσανε της νιότης μου
Τον ήλιο με τα φύλλα και τα άνθη μου χαιρέτησα
Τώρα μπορώ να μαραθώ μες την αλήθεια.
W.B.Yeats

Περνάει ο καιρός...



...και δεν τον παίρνω χαμπάρι.Οι μέρες κυλάνε απίστευτα γρήγορα. Όχι, δεν βλέπω διαφορά στον καθρέφτη. Ποιος βλέπει άλλωστε? Βλέπεις τον εαυτό σου καθημερινά. Πως να προσέξεις την αλλαγή? Μόνο αν δει κανείς παλιές του φωτογραφίες τότε συνειδητοποιεί τον χρόνο που περνά.
Βλέπω τα μικρά που μεγαλώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι όλο και πιο έντονα ότι κάθε μέρα που περνά δεν ξαναγυρνά. Και η πλάκα είναι ότι αυτό δεν το συνειδητοποιώ απλά βλέποντας τα. Βλέπω τα ρούχα τους που μικραίνουν και αντί να σκεφτώ πρώτα πόσο μεγάλωσαν αυτά, σκέφτομαι πόσο μίκρυναν τα ρούχα τους!

Που και που με πιάνει το ψυχοπλακωτικό μου και σκέφτομαι πως αν είμαι τυχερή (ή άτυχη-κανείς δεν ξέρει) μια μέρα θα καλωσορίσω τα γηρατειά και μαζί με αυτά και την ανημποριά. Ναι. Αυτό που με "σκοτώνει" είναι ότι δεν θα μπορώ να κάνω και σπουδαία πράγματα. Θα είμαι ευτυχής να αυτοεξυπηρετούμαι. Για να διασκεδάζω την πλήξη μου δεν νομίζω πως θα τα καταφέρνω. Τότε μάλλον θα μου νοστιμίσει η τηλεόραση που έχω κάτι χρόνια και καιρούς να ανοίξω. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο απίστευτα αργά θα κυλάνε οι μέρες τότε.

Είχα διαβάσει κάποτε ένα πολύ όμορφο ποιηματάκι σχετικό. Θα ψάξω να το βρω και θα επανέλθω. Το πρωί με την δροσούλα όμως γιατί το παράκανα σήμερα και είμαι σχεδόν κομμάτια.

Wednesday, September 24, 2008

ActionAid SMS campaign

Ok. Για να πω την αλήθεια μου δεν πολύ-γούσταρα όλες αυτές τις "φιλανθρωπικές-μη κερδοσκοπικές-ανθρωπιστικές-περιβαλλοντικές κ.ο.κ." πιο ξέρει τι οργανώσεις. Πριν αρκετό καιρό όμως, είχα διαβάσει ένα post του Dralion σχετικά το οποίο με έκανε κάπως να αναθεωρήσω την άποψη μου.
Κρίμα μόνο που δεν μπορείτε να το διαβάσετε γιατί για κάποιο λόγο το link δεν δουλεύει (ελπίζω να δουλέψει κάποια στιγμή) και το feed του εν λόγω post έδινε μόνο τις πρώτες γραμμές του κειμένου.



Υπάρχει λοιπόν μια εκστρατεία κατά της πείνας, που ξεκίνησε από προχθές 22/09/08 και θα διαρκέσει εώς και τις 29/09/08, σε συνεργασία με 3 από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας στην χώρα μας την Cosmote, Vodafone και Wind. Έπεσα πάνω της (που αλλού?) στο Facebook!

Αντιγράφω από την σελίδα της εν λόγω εκστρατείας στο facebook.



Παρακαλώ δείτε το σχετικό video στο http://www.youtube.com/watch?v=LOi25tHnhu8 και προωθήστε το στους φίλους σας! Και στείλτε με SMS τη λέξη ΑΑ στο 19454 - είναι μόλις 1 Ευρώ!

Κάθε 6’’ ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα.
Έχουμε
7 ημέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Από
τις 22 έως και τις 29 Σεπτεμβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη
μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής
(αξίας 1E + ΦΠΑ) και φωνάζοντας “όχι στην πείνα”.
Στείλτε και
εσείς με ένα sms τη λέξη ΑΑ στο 19454. Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα
διατεθούν από την ActionAid για την καταπολέμηση της πείνας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο www.actionaid.gr και ενημερωθείτε πλήρως για το επταήμερο ελπίδας.

Η δράση υποστηρίζεται από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας Cosmote, Vodafone και Wind.



Μπορείτε επίσης, να βοηθήσετε στην εκστρατεία κατά της πείνας απλά υπογράφοντας σε αυτήν εδώ την σελίδα το κείμενο που έχουν ετοιμάσει οι άνθρωποι της action aid.

Μέχρι τώρα έχω δει και μερικά άλλα post σχετικά.


Ένα ακόμα δεν βλάπτει νομίζω! ;-)


Tuesday, September 23, 2008

Online "friends" are not really your friends.


...λέει ο Georgi Hadzhizhekov από την γειτονική Βουλγαρία σε μια εφαρμογή του Facebook (MineKey) και "θέλει" να του πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ.

Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα και εγώ για αυτό. Υπήρχαν στιγμές που συμφώνησα. Αυτά όμως είναι θέματα που αλλάζεις γνώμη ανάλογα την ψυχοσύνθεση της στιγμής. Υπήρχαν στιγμές που ο" online φίλος" μου στάθηκε, με άκουσε, με έκανε να ξεχαστώ, να γελάσω, μου έδωσε ιδέες, με έκανε να αισθανθώ όμορφα όπως κανένας "πραγματικός" φίλος δεν κατάφερε να κάνει.
Τι και αν δεν μπορούμε να πιούμε ένα καφέ μαζί? Τι και αν δεν μπορεί να μου κρατήσει το χέρι όταν έχω τα μαύρα μου τα χάλια? Τι και αν δεν μπορεί να βρεθεί κοντά μου στην χαρά μου?

Ετσι και αλλιώς την χαρά του και την λύπη του ο καθένας μας την ζει στην ουσία μόνος του. Κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει πραγματικά.

Είτε είναι δίπλα σου, είτε χιλιόμετρα μακριά.


A friend is someone
who reaches for your hand
and touches your heart.

Photo from: http://www.bnr-art.com

Monday, September 22, 2008

Parenthood gallop


Όλες οι προβλέψεις πέφτουν έξω, και αυτό είναι μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες που δόθηκαν στον άνθρωπο, λέει ο Κούντερα και συμφωνώ και εγώ μαζί του.

Παρόλα αυτά, προσπαθώ να μαντέψω τι με περιμένει και θέλω να ξέρω αν μπορώ να ξεφυσήξω με ανακούφιση θεωρώντας ότι πέρασαν τα δύσκολα ή να ανασκουμπωθώ προετοιμαζόμενη για τα χειρότερα.

Γι' αυτό ετοίμασα γκάλοπ. Την ψήφο σας στα αριστερά παρακαλώ! :-)

Thursday, September 18, 2008

Έχω την εντύπωση πως...


... τα ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά και ζουν μαζί χρόνια χωρίς τελικά να χωρίζουν σημαίνει ότι αγαπιούνται πραγματικά πολύ.

Ποιος θα άντεχε να ασχολείται με τον εαυτό του και με τον άλλον τόσο πολύ καιρό και στο τέλος να μην χώριζε?

Τα παιδιά σου δίνουν την αφορμή να ασχοληθείς με ένα κοινό σκοπό, τέτοιον, που δύσκολα μπορείς να επινοήσεις αντίστοιχο, και να μείνεις πιστός σε αυτόν.
Σου προσφέρουν μια συνεχή απασχόληση, με αποτέλεσμα να μην έχεις τον χρόνο να να διαπιστώσεις καν τα προβλήματα που έχεις.
Είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι είναι το "δημιούργημα " σου. Η περηφάνια σου.
Σου τρέφουν το εγώ γιατί για αυτά θα είσαι πάντα μια μοναδική και αναντικατάστατη ύπαρξη.Όσο και να αλλάξεις εμφανισιακά, αυτά δεν θα τα νοιάζει. Τι και αν δεν αρέσεις στον έναν και στον άλλον? Στα δικά τους μάτια η μορφή σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Σου δίνουν την ευκαιρία να "ζήσεις" μια δεύτερη ζωή (και τρίτη και τέταρτη, ανάλογα με το πόσα θα κάνεις).

Τελικά το να κάνεις παιδιά είναι μάλλον μια άκρως εγωιστική πράξη.

Tuesday, September 16, 2008

Βαφτίσια τέλος!

Πάει και αυτό! Πάει τελείωσε!
Βαφτίστηκαν και αφού τους δόθηκε όνομα, ησύχασαν όλοι μιας και τώρα έχουν πως να τα φωνάζουν πια! Γιατί εγώ συνεχίζω να τα προσφωνώ ο μεγάλος και ο μικρός! Ή με τα χαιδευτικά τους στις μεταξύ μας συνομιλίες!! Τουτέστιν "πουφουλάκι" και "μπουρμπουλάκι"!!

Δεν γινόταν φυσικά να γίνει η βάφτιση και να μην ξεχαστεί κάτι, και αυτό το κάτι στην περίπτωση μας ήταν οι λαμπάδες! Κάποιοι είχαν την ιδέα να αφήσουμε την βάφτιση και να τρέχουμε για τις λαμπάδες! Ευτυχώς πρεσβευσε η λογική και συνεχίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες και δυο κεριά που με λίγο τούλι τα ντύσαμε λαμπάδες!

Όλα πήγαν καλά! Όπως περίπου τα περίμενα. Η βάφτιση έγινε έξω στην ύπαιθρο, οι καλεσμένοι κάθονταν γύρω γύρω, και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, μωρά νονοί και παπάδες στην μέση. Ευτυχώς γιατί δεν θα το άντεχα να ήμασταν ο ένας πάνω στο άλλο! Ο μεγάλος μου λίγο ήθελε να μην κλάψει καθόλου. Είναι τέτοιο το στυλ του παιδιού. Είναι λίγο τραβάτε με και ας κλαίω, χωρίς το κλαίω! Παράδωσε τα όπλα όταν πέσανε τα λάδια πάνω του. Ο μικρός τώρα έδωσε ρέστα στο κλάμα όπως ήταν αναμενόμενο! Έκλαψε αρκετά και για τους δύο! Το καλό ήταν ότι μερικά λεπτά αφού τελείωσε η βάφτιση, κοιμήθηκαν και οι δύο του καλού καιρού και όταν ξύπνησαν ήταν σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.

Μπορώ να μιλάω (και να γράφω) ώρες για τα μικρά μου και τα κατορθώματα τους. Μου φαίνονται όλα τόσο αστεία και ενδιαφέροντα! Ευτυχώς συνειδητοποιώ ότι είναι αστεία και ενδιαφέροντα μόνο για μένα! Μιλάω γι' αυτά συνέχεια λες και δεν είχα ξαναδεί μωρά στην ζωή μου. Όλη μου η μέρα είναι αφιερωμένη στην φροντίδα τους η οποία όσο περνά ο καιρός αλλάζει μορφή αλλά μένει ίδια χρονικά. Ο ελεύθερος μου χρόνος πια είναι εκτός από περιορισμένος και κατακερματισμένος κατά την διάρκεια της μέρας. Τώρα πια χρειάζεται να τους μαγειρέψω και να καθαρίζω το χάλι που δημιουργείτε όταν τρώνε. Πράγμα που όσο έπιναν γάλα το μόνο που λερωνόταν ήταν η σαλιάρα τους, άντε και το ρούχο τους. Μόνο όταν βραδιάσει και επιτέλους κοιμηθούνε, μόνο τότε υπάρχει απόλυτη ησυχία και ηρεμία μέσα στο σπίτι που μου θυμίζει με νοσταλγία την προ μωρών εποχή. Το καλό είναι ότι τώρα πια μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο σε αντίθεση με τις αρχές που από την αυπνία δεν έβλεπα την ώρα να κλείσω τα μάτια μου και όχι να τα ανοίξω και να διαβάζω.

Διάβαζοντας προχθές post φίλων, έπεσα πάνω στο Pop Cern, ένα συλλογικό post δύο φίλων μου, του Philos και του Dealsend μαζί με άλλους τρεις bloggers, τους Teleologikos, Spdd και Attackta, το οποίο στάθηκε αφορμή να "ενημερωθώ"¨για το πείραμα Cern! Μπορείτε να φανταστείτε πόσο καιρό έχω να ανοίξω τηλεόραση και να διαβάσω ειδήσεις? Ζω στον απόλυτο μικρόκοσμο μου!

Ετσι σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσω να γράφω ότι μπορώ, και ότι μου κατεβαίνει σε αυτό το blogaki που το έχω παραπεταμένο τόσο καίρο. Ας είναι και μία γραμμή. Μου έλειψε πολύ αυτό.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά!