Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Friday, December 18, 2015

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι...

Μια μαμά, σε μια κουβέντα που είχαμε, μια μέρα,στο κέντρο αποκατάστασης όπου περιμέναμε να ξεκινήσουμε την συνεδρία φυσικοθεραπείας μας, μου είπε "έρχεσαι να πεις τον πόνο σου και βρίσκεις τον παραπάνω". Πράγματι έτσι είναι ακριβώς.

Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι, αλλά με τόσα που είδα και συνεχίζω να βλέπω, με τόση δυστυχία να εξαπλώνεται παντού, νιώθω και λίγο άσχημα να γράφω για μας. Το κάνω απλά και μόνο για να ενημερωθούν και οι φίλοι μας που είναι μακριά και μας συγκινούν κάθε στιγμή με το ενδιαφέρον τους, που δεν έπαψε ποτέ όλο αυτό το διάστημα σε αντίθεση με κάποιους που ήταν πολύ δίπλα μας αλλά νιώθω σαν να μην υπάρχουν. Απλά δεν υπάρχουν.

Είμαστε καλά. Κάθε μέρα που περνά και είμαστε καλά νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για μια ρουτίνα που δεν έρχεται αβίαστα όπως στους περισσότερους, αλλά πρέπει να καταβάλλουμε πολλαπλές προσπάθειες για να την απολαμβάνουμε. Περίεργο αλλά ναι, πλέον απολαμβάνουμε την ρουτίνα μας. Ίσως γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να έχουν ούτε καν αυτό.

Ο Χρήστος πάει σχολείο και τα πάει αρκετά καλά παρόλο που και εγώ η ίδια δεν το περίμενα. Πέρσι η χρονιά χάθηκε με μια κατ' οίκον διδασκαλία όπου ο δάσκαλος που έστελνε το "κράτος" ερχόταν απροετοίμαστος και χωρίς διάθεση να διδάξει, αν δεν δήλωνε ασθένεια ή διάφορους άλλους λόγους για να μην έρθει και όλα αυτά μέχρι πέρσι τέτοιο καιρό. Μετά έπαψε εντελώς. Φέτος, είπαμε μιας και υπήρχε καθολική βελτίωση να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες έτσι ώστε να ξεκινήσει στην πρώτη τάξη με παράλληλη στήριξη στο δημόσιο σχολείο όπου πηγαίνει και ο αδερφός του. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, όπως το πάρει κανείς) η απόφαση που πάρθηκε ήταν ή να πάει σε ειδικό σχολείο ή να συνεχίσει την κατ' οίκον εκπαίδευση. Καταθέσαμε ενστάσεις, πήραμε πρωτόκολλα, περιμέναμε, περιμέναμε και ακόμα περιμένουμε να απαντηθούν. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κράτος. Ότι ο,τι λειτουργεί, λειτουργεί υποτυπωδώς (με αυτόματο πιλότο ένα πράγμα) είναι το κανονικό. Από την στιγμή που θα βρεθείς στην κατηγορία της ειδικής περίπτωσης βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη και κατά συνέπεια καμία ενέργεια. Έτσι η λύση του ιδιωτικού σχολείου ήταν μονόδρομος.
Ευτυχώς για μας μεσολάβησε ο σύλλογος Save An Angel, και μπορέσαμε και πήραμε υποτροφία για την φετινή χρονιά. Είμαστε απολύτως ευγνώμονοι γι' αυτό, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να καταδικάσουμε το παιδί μας σε ακόμα μεγαλύτερη αποκοπή από το κοινωνικό σύνολο και γενική οπισθοδρόμηση. Αντίθετα το γεγονός ότι πάει σχολείο, στην κυριολεξία του έχει δώσει φτερά. Έχει κάνει φίλους, μαθαίνει γράμματα, γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος κινητικά πράγμα που δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να συμβεί όντας κλεισμένος στο σπίτι ή στέλνοντας τον σε ειδικό σχολείο (όσοι έχουν υπόψη τους τι σημαίνει ειδικό σχολείο στην Ελλάδα).

Είμαι ευγνώμον λοιπόν για όλα αυτά και για πολλά άλλα μικρά ή μεγάλα. Ανάμεσα σε αυτά γιατί έκανα καινούργιους φίλους, γιατί κάποιοι παλιοί συνεχίζουν να είναι κοντά μου, γιατί το άλλο μου παιδί, ο Γιώργος, έτυχε να έχει μια καταπληκτική δασκάλα, την κα.Βούλα και γιατί ο Χρήστος έχει δίπλα του καθημερινά στο σχολείο μια δασκάλα ειδικής αγωγής την Κωνσταντίνα, που είναι KAI εξαιρετικός άνθρωπος, πράγμα όλο και πιο δυσεύρετο. 



Μιας και πλησιάζουν Χριστούγεννα και λίγο πριν ξεκινήσουμε για την Χριστουγεννιάτικη γιορτή του Κολεγίου Ρόδου όπου ο Χρήστος μας θα συμμετέχει λέγοντας και αυτός το ποιηματάκι του όπως όλα τα παιδάκια στην τάξη του, θέλω να ευχηθώ για αυτήν την χρονιά εκτός από ειρήνη, μέσα μας και έξω μας, περισσότερη ανθρωπιά, συμπόνοια και αλληλεγγύη. Δυστυχία πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Ας την κάνουμε τουλάχιστον λιγότερη και περισσότερο υποφερτή.

Α! Και κάτι ακόμα...