Ζώντας μέσα στην ψευδαίσθηση...

Αλήθεια, πόσοι από εμάς πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής? Αρκετοί φαντάζομαι.
Το μόνο κακό είναι, ότι για τον καθένα μας, αυτό μοιάζει να είναι το προσωπικό μας «ψέμα».
Θέλω να πω, κανείς μας δεν ξέρει τι είναι η «ψυχή», ποτέ δεν ασχοληθήκαμε μαζί της για να μάθουμε, παρόλα αυτά πιστεύουμε στην αθανασία της. Έτσι συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Αν η ψυχή είναι αθάνατη, γιατί είμαστε δειλοί? Αν η ψυχή είναι αθάνατη, ακόμα γιατί φοβόμαστε τον κίνδυνο? Αφού στην ουσία τίποτα δεν πρόκειται να πεθάνει. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο. Η ψυχή είναι αθάνατη αλλά οι άνθρωποι είναι δειλοί.

Αυτό το «ψέμα» μας βοηθάει να ζήσουμε. Είναι μια ανάγκη να πιστεύουμε στο «ψέμα» για να μπορούμε να ζούμε. Σε αυτό συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι ψυχολόγοι του αιώνα μας (Φρόιντ, Γιουνγκ, Άντλερ, κ.α.). Λένε ότι το ψέμα είναι μια βασική ανάγκη για τον άνθρωπο όπως το φαγητό. Και ακόμα πιο βασικό, Είναι σαν την αναπνοή Γιατί το ψέμα είναι πάντα με το μέρος μας. Ποτέ εναντίον μας.
Όλη η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοια ψέματα.Με αυτό τον τρόπο νιώθουμε ασφαλείς...

Για την αλήθεια πρέπει να αλλάξει κανείς τον εαυτό του. Για το ψέμα όμως δεν είναι απαραίτητο. Απλά αλλάζεις το ψέμα σου και είναι όλα καλά. Εσύ μένεις ο ίδιος.

Ίσως είχε δίκιο ο Βούδας τελικά που έλεγε ότι ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση.