Εχω εκνευριστεί πολύ!

Μα πάρα πολύ όμως!

Πέντε μέρες χρειάστηκαν, που λείψαμε από το σπίτι στο χωριό λόγω του ότι τρέχαμε οικογενειακώς στο νοσοκομείο για την γιαγιά μου, για να βρω τα μισά σχεδόν γατιά μου τραυματισμένα και την αυλή του σπιτιού γεμάτη πολύχρωμα μπιλάκια.
Αυτές τις πέντε μέρες στο σπίτι δεν ήταν κανείς όλη μέρα, εκτός από τον πατέρα μου, ο οποίος δεν φημίζεται για τα φιλοζωικά του αισθήματα (με απειλές τον πείσαμε να ταΐζει τα γατιά με ξηρή τροφή που του είχαμε αφήσει) και ο οποίος έφευγε το πρωί για την δουλειά και γυρνούσε αργά το απόγευμα.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά ενός ζευγαριού που είναι γειτόνοι μας εδώ στο χωριό, τα οποία συνηθίζουν να τα ξεφορτώνονται για να παίζουν έτσι ώστε να μην ενοχλούν τους ίδιους με τις φωνές τους, όλο το καλοκαίρι (και όχι μόνο), στον δρόμο μπροστά από την αυλή του σπιτιού μας, να πάρουν κάτι παιχνίδια-όπλα και να εξασκούνται στην σκοποβολή στα γατάκια μου.
Τα καημένα εκείνα όντας ήμερα, δεν διαισθάνθηκαν τον κίνδυνο και δεν έφυγαν, αλλά τους φάνηκαν μάλλον διασκεδαστικά τα πολύχρωμα μπιλάκια που εκτοξεύονταν και κυλούσαν στο έδαφος στις άστοχες βολές των ηλίθιων αυτών παιδιών!

Η δύναμη αυτών των οπλο-παιχνιδιών είναι αρκετά μεγάλη γιατί κατάφεραν να κάνουν 2-3 γατιά να κουτσαίνουν και σε ένα να του έχουν δημιουργήσει πληγή στο σημείο ακριβώς ανάμεσα στα μάτια.(τα πειστήρια του εγκλήματος!)

Τα ηλίθια λοιπόν αυτά παιδάκια βρήκαν ευκαιρία να αλωνίζουν όσο λείπαμε στην αυλή μας και να πυροβολούν τα γατιά που ήταν εκεί. Βέβαια αυτά τα ηλίθια παιδιά έχουν φυσικά δύο ακόμα πιο ηλίθιους γονείς που απλά τα έφεραν στον κόσμο και δεν έκαναν τίποτα άλλο να τα αναθρέψουν όπως πρέπει έτσι ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Τα έκαναν αναίσθητα, ασεβή και κακομαθημένα. Και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ήταν έτσι απέναντι τους.
Είναι όμως έτσι απέναντι σε όλο τον κόσμο. Ανθρώπους και ζώα χωρίς εξαίρεση.

O Τομ Ρόμπινς στο βιβλίο του που διαβάζω τώρα, το Villa Incognito, λέει : "Το να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, χωρίς να έχεις προετοιμάσει εκ των προτέρων την ασφάλεια και την ευτυχία του είναι εγκληματική πράξη, και οι γονείς που την διαπράττουν θα 'πρέπε να τιμωρούνται με αφαίρεση των γεννητικών οργάνων".
Εγώ θα προσέθετα ότι θα έπρεπε να ισχύει η ίδια ποινή και σε αυτούς που φέρνουν στον κόσμο παιδιά αλλά δεν είναι ικανοί να προσφέρουν τίποτα στην ύπαρξη και στον κόσμο γιατί μεγαλώνουν παιδιά που γίνονται ενήλικες χειρότεροι από ότι ήταν οι ίδιοι που δεν σέβονται την ύπαρξη του συνάνθρωπου τους και τα ζώα.

Αν υπήρχε δικαιοσύνη θα έπρεπε πρώτα να τραυματίζονταν οι ίδιοι και τα παιδιά τους με τα παιχνίδια που τους αφήνουν να παίζουν και μετά τα καημένα τα ζωντανά που δεν φταίνε σε τίποτα.

Αν υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο θα έπρεπε όλοι αυτοί που δεν ξέρουν και οι ίδιοι γιατί ζουν, που δεν σέβονται την ελευθερία του δίπλα τους και το δικαίωμα των ζώων να
ζουν σε αυτήν την γη όπως και αυτοί, να μην αξιώνονται να φέρνουν παιδιά στον κόσμο.

Αλλά που? Μετά λέει υπάρχει θεός...

Μπορεί να τα βρείτε υπερβολικά αυτά που λέω εδώ, και τις εκφράσεις μου προσβλητικές, κυρίως εσείς που όταν τα διαβάσετε αισθανθείτε ένα τσίμπημα γιατί δεν συμπαθείτε και πολύ αυτά τα βρωμερά ζώα που είναι γεμάτα αρρώστιες και μικρόβια κ.τ.λ.

Αν είστε από αυτούς που δεν έχουν μάθει να ζουν με αυτά, το καλύτερο που θα έχετε να κάνετε είναι πρώτα από όλα να τα αφήσετε στην ησυχία τους (δεν έχω απαίτηση να τα αγαπήσετε) και αν έχετε παιδιά να μην τους μεταφέρετε την ΔΙΚΗ σας απέχθεια για αυτά, αλλά να τα αφήσετε μόνα τους να χτίσουν την όποια σχέση τους με τα ζώα.

(Η τραυματισμένη "χοντρούλα" μου. Που δεν είναι πια και τόσο χοντρούλα!)

Powered by ScribeFire.