Η πρώτη μου ιντερνετική γνωριμία.

Πριν λίγο μιλούσα με ένα φίλο μου, με τον οποίο γνωριστήκαμε μέσω Internet πριν από δέκα χρόνια. Εκεί που τα λέγαμε, και πειραζόμασταν και διαολίζαμε ο ένας τον άλλο, μου περνάει ξαφνικά από το μυαλό ότι ήμασταν «νιοι και γεράσαμε» που λένε και στο χωριό μου και ακόμα το ίδιο βιολί από τότε.

Του λέω λοιπόν : -«Ρε συ! Ξέρεις τι σκέφτηκα? Ότι θα χουφταλιάσουμε και ακόμα θα χαριεντιζόμαστε με τους messengers!!»

- «Καλά» μου λέει! «Έχουμε ήδη χουφταλιάσει και δεν το κατάλαβες!!»

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μέσω Internet! Πριν από 10 χρόνια σχεδόν, εγώ τότε ήμουν γύρω στα 24-25 και εκείνος γύρω στα 35-36. Εγώ τότε ελεύθερη ακόμα, εκείνος παντρεμένος και με 2 μικρά παιδιά ήδη. Εγώ στην Ρόδο εκείνος στην Αθήνα. Κάθε μέρα, τα λέγαμε από το net και περνούσαμε τόσο καλά που γελούσαμε και μόνοι μας σκεπτόμενοι τους διάλογους μας. Για μήνες δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον ούτε καν σε φωτογραφία. Κάποια στιγμή λοιπόν, επ’ ευκαιρίας ενός ταξιδιού μου, είχα 2-3 ώρες ελεύθερες προτού επιβιβαστώ ξανά και έτσι μας δινόταν η ευκαιρία να ειδωθούμε από κοντά. Τότε πλέον χρειάστηκε να ανταλλάξουμε φωτογραφίες για ευνόητους λόγους. Ήταν και το κρίσιμο σημείο αυτό. Γιατί πολλά λες και κάνεις αλλά λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο στην ουσία. Την εμφάνιση.
Όταν βέβαια ανταλλάξαμε φωτογραφίες και ξεφυσήξαμε από ανακούφιση, προέκυψε ένα άλλο θέμα. Πόσο αμήχανα θα είναι όταν βρεθούμε face to face. Ωραία τα αστειάκια, τα γελάκια, ως και οι τσακωμοί και οι διαφωνίες που είχαμε από το διαδίκτυο, όμως σε αυτήν την φάση τα πράγματα έμοιαζαν να είναι πολύ περίεργα! Τελικά παρόλα τα άγχη και τις ανασφάλειες που με βασάνιζαν όλα κύλησαν μια χαρά.

Όταν εκείνος άλλαξε στάση γιατί τσιμπήθηκε λίγο μαζί μου (μου το ομολόγησε λίγο καιρό μετά, αν και δεν χρειαζόταν γιατί φαινόταν) εγώ βρέθηκα σε μια δύσκολη θέση. Πρώτα από όλα εκείνη την εποχή ήμουν πολύ ερωτευμένη με τον καλό μου και μόνο έρωτες δεν είχα στο μυαλό μου. Δεύτερο δεν ήθελα να τον χάσω από παρέα. Και τρίτο εκείνος είχε ήδη μια οικογένεια Προσπάθησα με πλάγιες μεθόδους να αποφύγω να αντιμετωπίσω το θέμα και κάθε φορά που προέκυπτε στην μέση, το έριχνα στο αστείο. Αυτό τελικά είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ευτυχώς!

Έκτοτε, βλεπόμαστε μια φορά τον χρόνο και αν. Με κάνει να γελάω μέχρι και σήμερα, τον εκνευρίζω μέχρι και σήμερα. Ακριβώς όπως τότε. Λέμε τα προβλήματα μας αλλά μοιραζόμαστε και τις χαρές μας. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να μην μιλάμε πια καθημερινά λόγω συνθηκών δουλειάς, αλλά δεν πειράζει γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Αισθάνομαι απλά πολύ τυχερή που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο.

Αυτό που δεν γεννιέται μέσα σε μια στιγμή...

Την φράση "Αυτό που δεν γεννιέται μέσα σε μια στιγμή, δεν γεννιέται ούτε μέσα σε χίλια χρόνια." του Kahlil Gibran από το βιβλίο του Σπασμένα φτερά την έλεγα μια φορά και ένα καιρό σε μια φίλη μου από το σχολείο, την εποχή που εκείνη είχε σχέσεις με ένα αγόρι που δεν της έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Για εκείνον δεν ξέρουμε αν ήταν το ίδιο ή αν αισθανόταν κάτι παραπάνω. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όταν τελικά χωρίσανε δεν "έκοψε φλέβες" για την φιλενάδα μου. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα γιατί η ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική.

Όμως, πραγματικά… αυτό που δεν γεννιέται σε μια στιγμή δεν γεννιέται ούτε σε χίλια χρόνια…

Δεν αρέσει κανείς σε όλους...

Το να αρέσεις λοιπόν είναι κάτι αρνητικό, μπορώ να αρέσω σ'αυτήν ή την άλλη μόνο με την προυπόθεση ότι αφήνω όλες τις άλλες αδιάφορες.
Είναι μια εμπειρία πόλύ οδυνηρή, να σε λατρεύουν κάποιοι, να σε μισούν κάποιοι άλλοι, ενώ η πλειοψηφία σε αγνοεί απόλυτα.
Πασκάλ Μπρυκνέρ - Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα.

Talk? Better keep quiet!

Δεν είπα τίποτα σχετικά με την υπόθεση του Blogme.gr όχι γιατί δεν το βρήκα ανεκδιήγητο αυτό που έγινε αλλά νομίζω ότι καλύφθηκα πλήρως από όλους τους άλλους.

Τελικά αυτό το "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Στο τέλος αντί να μιλάμε θα μασάμε απλώς.

Και ένα μικρό ανεκδοτάκι αφιερωμένο.

"Has your baby brother learned to talk yet?"
"Oh, sure," replied little Mike.
"Now Mummy and Daddy are teaching him to keep quiet."

Ο Διάβολος φορούσε Prada?

Πήγα σινεμά και είδα το Ο Διάβολος φορούσε Prada. Πραγματικά δεν περίμενα ότι μια ταινία αυτής της κατηγορίας θα ήταν τόσο καλή. Όταν λέω αυτής της κατηγορίας εννοώ της κατηγορίας των ταινιών που βλέπεις για να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα και που στο τέλος συνήθως δεν σου μένει τίποτα να θυμάσαι. Καλά δεν εννοώ αμέσως. Αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτές οι ταινίες συνήθως περνάνε εύκολα στην λήθη και σπάνια σου έρχονται ξανά στο μυαλό. Αυτή λοιπόν η ταινία δεν είναι έτσι. Υποκειμενική βέβαια η άποψη μου αλλά έτσι νομίζω. Είναι μεν ανάλαφρη, βλέπεται ευχάριστα, αλλά σου μένει.

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Lauren Weisberger. Αποτυπώνει την εμπειρία της όταν δούλευε στο πλευρό της διευθύντριας σύνταξης του Vogue, Anna Wintour, την οποία ερμηνέυει πολύ όμορφα η Meryl Streep, και είναι σκηνοθετημένη από τον σκηνοθέτη του «Sex And The City» David Frankel.

Θίγει πολλά θέματα, τα οποία, όλοι τα έχουμε αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στην καθημερινή μας ζωή.

Τα στριμμένα αφεντικά, καταρχήν. Που εντέλει δεν είναι τόσο στριμμένα αν δεν τα δεις από την καθαρά υπαλληλίστικη ματιά. Απλά την δουλειά τους κάνουν, και για να την κάνουν καλά μερικές φορές επιβάλλεται να είναι έτσι.

Την πρόκληση μια νέας με καινούργιο αντικείμενο εργασίας. Όταν την πονάς και αγαπάς αυτό που κάνεις αναπόφευκτα γίνεσαι καλός. Όταν γκρινιάζεις συνεχώς ότι και αν κάνεις δεν αποδίδεις όσο πρέπει.

Την μόδα και πόσο μας επηρεάζει όλους. Αυτούς που την ακολουθούν πιστά και είναι συνεπείς στις επιταγές της και αυτούς που την ακολουθούν τελικά «μεταχρονολογημένα» θα έλεγε κανείς! Πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό που φοράμε.

Το πόσο διαφορετικούς μας κάνουν να φαινόμαστε τα ρούχα και το μακιγιάζ. Δεν θα ξεχάσω όταν μια εποχή είχα κάνει ξανθές ανταύγειες στα μαλλιά μου πόσοι πολλοί δεν με αναγνώριζαν. Το ίδιο μου συνέβαινε και όταν κάποιος με έβλεπε συνήθως μέρα και άβαφη και με συναντούσε ξανά νύχτα και βαμμένη! Η έκπληξη ζωγραφισμένη σε πρόσωπο ήταν.

Το ποια είναι θεμιτή εργασιακή συμπεριφορά και ποια όχι. Μέχρι ποιου σημείου επιτρέπεται να φτάσει κανείς για να προασπίσει το συμφέρον του.

Το πόσο σημαντική είναι η δουλειά μας και πόσο η προσωπική μας ζωή. Πόσο χρόνο είθισται να καταλαμβάνει από τον συνολικό χρόνο μας. Πόσες θυσίες αξίζει να κάνει κανείς για την δουλειά του.

Και για όλα αυτά προβληματίζεσαι βλέποντας στην οθόνη σου κομψούς ανθρώπους που στιγμές στιγμές ακόμα και αν δεν σε ενδιαφέρει η εμφάνιση τόσο, πιάνεις τον εαυτό σου να τους ζηλεύει! Μέχρι την στιγμή που το ίδιο το τέλος της ταινίας σε καθησυχάζει. Εκτός και είσαι από αυτούς που κυνηγούν την τελευταία λέξη της μόδας οπότε καλό είναι προτού δείτε την ταινία να καταχωνιάσετε κάπου τις πιστωτικές σας κάρτες γιατί προβλέπω εξόρμηση στα μαγαζιά!

Δεν βλέπω αλλά όχι και έτσι!

Αυτή η πρασινάδα που βλέπετε απέχει μόλις 30 μέτρα από το κτίριο της δουλειάς μου. Επί δύο τουλάχιστον χρόνια που πηγαινοέρχομαι εκεί, μόλις προχθές την πρόσεξα!! Αν μου το έλεγε κάποιος θα του έλεγα ότι είναι τρελός και ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα εκεί.

Νομίζεις πως έτσι και βάλεις το πόδι σου μέσα θα σε καταπιεί. Δεν ξέρεις τι βάθος έχει, ούτε τι μπορεί να ζει εκεί μέσα! Μια μικρή ζούγκλα δίπλα σχεδόν από το γραφείο μου!

Αυτός ο χώρος που βλέπετε βρίσκεται ανάμεσα σε μια πολυκατοικία και ένα μικρό ξενοδοχείο. Γύρω γύρω όπως φαίνεται, έχει κτίσματα. Δεν ξέρω πως έτυχε και έμεινε ανεκμεταλευτος. Πολυ πιθανόν να βρήκαν τίποτα αρχαία από κάτω και να έμεινε έτσι.

Ευτυχώς όμως αυτό το αναρριχητικό φυτό με τα υπέροχα μπλε άνθη (ιδέα δεν έχω πως το λένε) και δίνει μια άλλη αίσθηση, τελείως διαφορετική από αυτή του τσιμέντου γύρω γύρω.

Την φωτογραφία την έβγαλα με το κινητό γι'αυτό και ίσως να μην είναι ότι καλύτερο. Κατανόηση παρακαλώ!

Τηλεφωνικές γνωριμίες

Καινούργια μόδα είναι να στέλνει κάποιος μήνυμα σε τυχαίο αριθμό προσπαθώντας να κάνει μια γνωριμία.

Ένα ραντεβού στα τυφλά, εξ αποστάσεως όμως. Εκ του ασφαλούς θα συμπλήρωνα εγώ.

Πριν ένα περίπου εξάμηνο μια κοπέλα που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο μου είπε ότι έλαβε ένα μήνυμα το οποίο μέσες άκρες της έλεγε ότι, αν είναι γυναίκα και νιώθει μόνη και θέλει να κάνει γνωριμία με άντρα αν θέλει ας απαντήσει.

Από τότε και μέχρι πριν λίγο καιρό που μου συνέβη εμένα κάτι αντίστοιχο, έχουν φαίνεται αλλάξει πολλά στις μεθόδους προσέγγισης.

Λαμβάνω ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό το οποίο μου γράφει: «Τι κάνεις? Χαθήκαμε».

Όταν είδα το μήνυμα παίρνω πίσω για να δω ποιος είναι. Μπορεί ο αριθμός να μην μου έλεγε τίποτα αλλά μπορεί απλά να ήταν κάποιος γνωστός που απλά δεν αποθήκευσα τον αριθμό του.

Απαντά μια αντρική φωνή που επίσης δεν αναγνώριζα καθόλου. Ρώτησα το όνομα του μιας και με τα αυτιά μου δεν τα πάω πολύ καλά (όχι! Ούτε και με αυτά! Ότι θέλω ακούω! Και παραποιώ επώνυμα κατά συρροή!). Όταν μου είπε το μικρό του όνομα του απάντησα ότι δεν γνωρίζω κανένα με αυτό το όνομα, του είπα ότι έκανε λάθος γιατί το νούμερο το κινητού μου είναι ίδιο εδώ και 6 τουλάχιστον χρόνια και έκλεισα το κινητό θεωρώντας απλά ότι έγινε κάποιο λάθος.

Αντί αυτού, ο τύπος επέμεινε να στέλνει μηνύματα, επιμένοντας ότι είμαι κάποια Χριστίνα και του κάνω πλάκα και δεν του δίνω τον φίλο του τον Τόλη να μιλήσει και να σταματήσω τα παιδιαρίσματα. Κατάλαβα τι έπαιζε και επειδή δεν ήθελα να δώσω συνέχεια, δεν απαντούσα στα μηνύματα του. Αντί να σταματήσει, με παίρνει πίσω τηλέφωνο (με απόκρυψη) και άρχισε να μου λέει τα δικά του. Του απάντησα όσο πιο ευγενικά γινόταν ότι κάνει λάθος και κλείνω το τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα ήμουν στο γραφείο και μου ήταν αδύνατο να ασχοληθώ περισσότερο.

Εννοείται δεν σταμάτησε (μαγεύτηκε φαίνεται από την φωνή μου!). Συνέχισε με μηνύματα προσπαθώντας να ψαρέψει κάτι, να μάθει κάτι για μένα, να ενδώσω σε κάτι τέλος πάντων , έστω και αν αυτό το κάτι ήταν αυτή η κουβέντα από το τηλέφωνο (Για αρχή. Γιατί δεν θα έμενε εκεί φυσικά). Τελικά στο μόνο που ενέδωσα ήταν να του στείλω ένα μήνυμα λέγοντας του και πάλι ότι κάνει λάθος αλλά αφήνοντας του υπονοούμενο ότι χάνει τον καιρό του και άδικα προσπαθεί. Ακολούθησε ένα τηλεφώνημα (που ακόμα το πάλευε) στο οποίο εγώ πάλι ευγενική, ως συνήθως, του είπα μία από τα ίδια και που τελικά έπιασε τόπο γιατί το πήρε απόφαση και δεν ξαναπήρε.

Φυσικά επακολούθησε διαφωνία επί του θέματος με τον καλό μου. Εκείνος ήταν κάθετος στο ότι πρώτα απ’ όλα δεν έπρεπε να απαντήσω. Και μετά στο ότι αν απαντούσα έπρεπε να ήμουν αγενής και υβριστική.

Αυτά όλα όμως απέχουν πολύ από αυτό που είμαι και το πώς συνηθίζω να αντιδρώ. Το ίδιο πράγμα μπορείς να το πεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να έχεις πολλά διαφορετικά αποτελέσματα. Επίσης έχω καταλάβει ότι με την ευγένεια και το χαμόγελο κερδίζεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις.

Τι κέρδισα εγώ τότε? Την ψυχική μου ηρεμία! Λέτε αν του την έλεγα δεν θα άκουγα καμιά βρισιά?

Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας.

Έχω μπουχτίσει τις τελευταίες μέρες μια με τα πολιτικά, μια με τα θρησκευτικά. μια με τα εργασιακά και σήμερα νιώθω να θέλω να γράψω για τον έρωτα... ΄
Τον έρωτα που σε κάνει να ξεχνάς το αύριο και να ζεις το σήμερα. Πεθύμησα εκείνο το πάθος των πρώτων συνευρέσεων. Πεθύμησα εκείνη την διάθεση να αφιερωθείς εξολοκλήρου στον άλλον. Την διάθεση να του κάνεις συνεχώς δώρα, να τον έχεις συνέχεια στο μυαλό σου, να ανυπομονείς να τον δεις.
Τελικά, κάθε πράγμα, χρειάζεται την εξειδίκευση του. Και μόνο μέσα από τους εραστές αναδύεται το μεγαλείο το έρωτα. Όχι από συζύγους, ούτε καν από συντρόφους...
Δεν μπορεί η ματιά σου να το ίδιο ερωτική με έναν άνθρωπο που μετά από λίγο θα συζητάς πόσα ξόδεψες στο σούπερ μάρκετ 'ή πόσο πήγε η βενζίνη. Να πάει να γ.....ί η βενζίνη και το σούπερ μάρκετ.
Ο έρωτας πεθαίνει από κορεσμό και η λήθη τον κηδεύει."ΝΤΥ ΚΕΡΡ"
Οι πιο ευτυχισμένοι ερωτευμένοι στον κόσμο είναι αυτοί που ποτέ δεν συναντήθηκαν. Χάρη σ' αυτούς εμφανίστηκαν οι πιο ρομαντικές ιστορίες αγάπης επειδή δεν γνώρισαν τους καυγάδες και τις στρεψοδικίες. Αυτοί ποτέ δε θα αποκτήσουν την κατανόηση πως αυτή η γυναίκα δεν είναι για μένα ή αυτός ο άνδρας δε μου ταιριάζει, αφού ποτέ δε θα πλησιάσουν ο ένας τον άλλον τόσο ώστε να το γνωρίσουν. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι απ' αυτούς μετά παντρεύονται και γνωρίζουν την μεγαλύτερη δυστυχία της ζωής τους αφού πέφτουν από πολύ ψηλά.
Έχουμε γίνει τόσο αδυσώπητοι εχθροί του σεξ, που οι χριστιανοί λένε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε χωρίς σεξ. Επειδή πώς μπορεί ο Ιησούς να γεννηθεί από το σεξ, από την πρωταρχική αμαρτία?
Το σεξ δε θα 'πρεπε να είναι καθημερινό φαγητό, αλλά κάτι σπάνιο. Να είναι γλέντι, όχι ρουτίνα. Θα 'πρεπε να γίνεται σ' εκείνες τις σπάνιες στιγμές που πραγματικά ξεχειλίζεις από ενέργεια.
Όσσο
Η ουσία του έρωτα είναι η αβεβαιότητα.
Ο. Ουάιλντ
Η μοιχεία είναι η εφαρμογή της δημοκρατίας στον έρωτα.
Χ. Μένκεν

Οι πραγματικά ερωτευμένοι είναι σαν τη χαραυγή και το ηλιοβασίλεμα: και για τους τρεις συχνά γράφουν και μιλάνε, αλλά πολύ σπάνια τους βλέπουν.
Σ. Μπάτλερ
Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας.
Α. Γουόρχολ

Καναλάρχης ο Χριστόδουλος

Ξεφύλιζα το ΒΗΜΑ της προηγούμενης Κυριακής και διαβάζω σε μια στήλη προς το τέλος ότι ο αγαπητός μας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ετοιμάζεται να γίνει σταρ πρώτου μεγέθους (και πάλι) μέσα από το δικό του κανάλι! Διαβάστε το άρθρο:
Καναλάρχης θα είναι από τον Σεπτέμβριο του 2007 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος. Υστερα από πολύμηνες συζητήσεις μεταξύ της κυβέρνησης και της Αρχιεπισκοπής αποφασίστηκε από κοινού να παραχωρηθεί στην Εκκλησία της Ελλάδος συχνότητα στην ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ. Ετσι ο κ. Χριστόδουλος θα αποκτήσει έναν τηλεοπτικό άμβωνα για την προώθηση των απόψεών του, χωρίς μάλιστα να προχωρήσει σε υψηλές - απαγορευτικές για την Εκκλησία - δαπάνες.
Το πρόγραμμα του εκκλησιαστικού τηλεοπτικού σταθμού δεν θα έχει ιδιαίτερη ποικιλία καθώς θα περιλαμβάνει κυρίως ομιλίες, συνεντεύξεις και κηρύγματα του Αρχιεπισκόπου. Θα προβάλλονται επίσης ντοκυμαντέρ τα οποία έχει στη διάθεσή του ο κ. Χριστόδουλος, καθώς και αντίστοιχο υλικό το οποίο θα αντλείται από το Ιστορικό Αρχείο της Δημόσιας Τηλεόρασης. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Εκκλησία της Ελλάδος έχει ήδη έλθει σε συμφωνία με το Βατικανό για την εξασφάλιση και ξενόγλωσσων ντοκιμαντέρ. Ισως το πρόγραμμα εμπλουτιστεί με εκπομπές λόγου, όπως το «Αρχονταρίκι», που προβάλλεται από το 1992 στην ΕΤ1 με παρουσιαστή τον Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο. Οι εκπομπές αυτές θα μεταδίδονται από στούντιο το οποίο θα ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος και όχι στην ΕΡΤ. Επίσης θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι - τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα λειτουργίας του σταθμού - στην τηλεόραση της Εκκλησίας δεν θα μεταδίδεται δελτίο ειδήσεων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις η Αρχιεπισκοπή και η κυβέρνηση είχαν ήδη καταλήξει το 2005 ότι στην Εκκλησία πρέπει να παραχωρηθεί μη εμπορική συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης ώστε να μην μπορεί να μεταπωληθεί. Κύριος λόγος αυτής της απόφασης ήταν η αρχική διστακτικότητα του κ. Χριστόδουλου για το οικονομικό σκέλος του εγχειρήματος. Ιδιαίτερα ανησυχητική για την Εκκλησία είναι άλλωστε και η κακή οικονομική πορεία που έχει η δωρεάν εφημερίδα «Αλληλέγγυος Πολίτης», διευθυντής της οποίας είναι ο κ. Δ. Φουρλεμάδης. Το υψηλό τιράζ της εφημερίδας (140.000 φύλλα) σε συνδυασμό με τη χαμηλή διαφημιστική απορροφητικότητα έχει δημιουργήσει προβληματισμό στους συνεργάτες του κ. Χριστόδουλου.
Πάντως ο Αρχιεπίσκοπος στις 6 Μαΐου 2005 είχε δηλώσει ότι «υπάρχει "φως στο τούνελ" για τηλεοπτικό σταθμό» σε ημερίδα της Εκκλησίας, όπου είχε παρευρεθεί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θ. Ρουσόπουλος. Λίγους μήνες αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου 2005, ένας εκ των κατ' εξοχήν αντιπάλων του κ. Χριστόδουλου στην Ιερά Σύνοδο, ο Μητροπολίτης Θηβών κ. Ιερώνυμος, εισηγήθηκε μεταξύ άλλων την «ίδρυση τηλεοπτικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος με τη μέγιστη δυνατή κάλυψη». Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τη συμφωνία με την κυβέρνηση η Αρχιεπισκοπή είχε διαπραγματευθεί ανεπιτυχώς με τον κ. Γ. Τράγκα για το Κανάλι 10, καθώς και με τους τηλεοπτικούς σταθμούς Extra και Channel 9.

Β. ΝΕΔΟΣ

Το ΒΗΜΑ, 15/10/2006 , Σελ.: A67
Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιο λόγο να έχει ειδική μεταχείριση η εκκλησία στο οικονομικό θέμα. Είναι άδικο εντελώς για τον υπόλοιπο κόσμο που φιλοδοξεί να αποκτήσει κανάλι. Δεν είναι καμιά άπορη επιχείρηση η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία έτσι ώστε να χρήζει αυτής της διευκόλυνσης.
Επιτέλους, τι περιμένω και εγώ? Δεν βλέπω ότι ο Κωστάκης έχει αγκαλιά τον Χριστόδουλο? Σε βαθμό παρεξηγήσεως θα έλεγα...

Απορία...επι της εργασίας

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που περνάει σχεδόν ένα οκτάωρο κάθε μέρα τα τελευταία είκοσι χρόνια, τουλάχιστον μπροστά από έναν υπολογιστή, όταν έχει επίσης υπολογιστή και στο σπίτι του, όταν το word και το excel είναι αναπόσπαστο και απαραίτητο μέρος της δουλειάς του, όταν έχει βγάλει ένα πανεπιστήμιο, πως αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει ακόμα να χωρέσει ένα πίνακα του excel σε μια σελίδα για να τον εκτυπώσει και πως ακόμα δεν ξέρει να μορφοποιήσει ένα κείμενο του word!

Ίσως κάτι μου διαφευγει και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα.

Μια παλιά παραβολή για τον φόβο.

- Πού πας, ρώτησε ένας ταξιδιώτης όταν συνάντησε την Πανούκλα.
- Πάω στη Βαγδάτη, πρέπει να θανατώσω πέντε χιλιάδες ανθρώπους.
Μετά από μερικές μέρες ο άνθρωπος ξανασυνάντησε την Πανούκλα.
- Εσύ είπες ότι θα θανατώσεις πέντε χιλιάδες ανθρώπους, αλλά μετά από την επίσκεψή σου πέθαναν πενήντα χιλιάδες, την κατηγόρησε ο άνθρωπος.
- Όχι, είπε η Πανούκλα, εγώ θανάτωσα μόνο πέντε χιλιάδες, οι άλλοι πέθαναν από το φόβο.

Θάρρος...

Θάρρος είναι να ρισκάρεις το γνωστό για το άγνωστο, το οικείο για το μη οικείο, το άνετο για το μη άνετο.

Είναι ένα παράλογο ταξίδι σε έναν άγνωστο προορισμό. Ποτέ δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε ή όχι.

Είναι τζόγος.

Και εγώ τον σιχαίνομαι!

'H απλά είμαι φοβιτσιάρα…

Το κτηματολόγιο και οι Ιταλοί "κατακτητές"

Ακούω κάτι σενάρια κατά καιρούς για το κτηματολόγιο που θέλει να κάνει η Ελλάδα, έχω συμπληρώσει άπειρα Ε9 που υποτίθεται θα βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά φως δεν βλέπω. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στον νου τους να κάνουν.
Όταν ρώτησα πριν μερικά χρόνια ένα γνωστό μου που το πατρικό του είναι Πελοπόννησο μεριά πως καθορίζονται οι ιδιοκτησίες αφού δεν έχουν κτηματολόγιο, πως γίνονται τέλος πάντων οι αγοραπωλησίες και οι μεταβιβάσεις μου είπε το εξής αν και δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί: Ότι αρκεί μια δικαστική διαμάχη για το εν λόγω ακίνητο (εικονική προφανώς) για να κατοχυρωθεί νομικά η ιδιοκτησία. Έμεινα κάγκελο φυσικά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα περισσότερο. Δεν είχα και κανένα ενδιαφέρον επίσης μιας και η όποια περιουσία κατέχω βρίσκεται στην Ρόδο.
Θα ξέρετε φαντάζομαι ότι η Ρόδος είναι το μόνο (? με ερωτηματικό γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλο που απλά δεν το ξέρω) μέρος πάνω σε ολόκληρη την Ελλάδα που έχει ολοκληρωμένο κτηματολόγιο και ο κάθε ιδιοκτήτης έχει στα χέρια του είτε κάποιο τίτλο είτε κάποιο πιστοποιητικό που αποδεικνύει την ιδιοκτησία του. Και αυτό φυσικά δεν το έφτιαξε καμιά Ελλάδα. Το έφτιαξαν οι Ιταλοί "κατακτητές¨ (Ο θεός να τους πει κατακτητές με τόσα έργα, υποδομή και πολιτισμό που άφησαν πίσω τους).
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ο παππούς μου, μου διηγήθηκε μια ιστορία σχετική. Τότε που φτιάχνανε το κτηματολόγιο, οι Ιταλοί είχαν στείλει επί τόπου έναν Ιταλό τοπογράφο μαζί με τον διερμηνέα του για να μετρήσει τις ιδιοκτησίες, να τις καταγράψει στο αρχείο του κτηματολογίου και να δώσει τους τίτλους ιδιοκτησίας στους ιδιοκτήτες. Τότε ο κόσμος ήταν πολύ φτωχός, έβγαζε τα προς το ζην από την καλλιέργεια γης και τα ζώα, και δεν έμενε ούτε καν σε χωριό αλλά σε μικρούς οικισμούς δίπλα στα χωράφια μέσα σε στάβλους. Σε ένα τέτοιο οικισμό πήγε ο τοπογράφος για να μετρήσει. Κάποιος από τους ιδιοκτήτες (που δεν ήταν ο μόνος) ήθελε να γράψει την περιουσία του αυτή σε ένα μοναστήρι. Ο τοπογράφος έμεινε έκπληκτος από αυτήν την επιθυμία, και έβαλε τον διερμηνέα να τον ρωτήσει ξανά, ποιος έκτισε τον στάβλο, ποιος φύτεψε και περιποιόταν τα δέντρα τριγύρω κτλ μήπως κάτι δεν κατάλαβε. Ο ιδιοκτήτης απάντησε ότι ήταν όλα δικά του δημιουργήματα, αλλά επέμενε να τα γράψει στο μοναστήρι. Ο τοπογράφος τότε ζήτησε από τον διερμηνέα να πει στον ιδιοκτήτη ότι αρνιόταν να το γράψει εκείνη την στιγμή και ότι του άφηνε περιθώριο έξι μήνες να το σκεφτεί καλά και όταν ερχόταν ξανά θα άκουγε την τελική του απόφαση. Έτσι μετά από έξι μήνες, έκανε αυτό που ήταν θέλημα του ιδιοκτήτη. Να γράψει δηλαδή την περιουσία του στην εκκλησία.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν? Τα ακίνητα αυτού του ιδιοκτήτη ( αλλά και πολλών άλλων) μεταβιβάσθηκαν στην εκκλησία της Ελλάδος η οποία ως «φιλάνθρωπος» που ήταν ( και είναι) μάζεψε την ακίνητη περιουσία, χωρίς να υπάρχουν άνθρωποι δικοί της να την εκμεταλλευτούν (μόνο κάτι παχιά ανθρωποειδή) και τελικά θέσπισε βαρβάτο μίσθωμα (για την ανέχεια της τότε εποχής) στους πραγματικούς ιδιοκτήτες, για να μπορούν και πάλι να καλλιεργούν τα "δικά " τους χωράφια. Έχετε να πείτε κάτι για το πόσο ανίκητη είναι η βλακεία?

Η ευθεία γραμμή

Μια φορά ο Βασιλιάς Ακμπάρ χάραξε μια ευθεία γραμμή και ρώτησε τους υπουργούς του:
- Πώς μπορείτε να κάνετε αυτή τη γραμμή πιο μικρή χωρίς να την αγγίξετε.
Ο υπουργός Μπιρμπάλ, ένας απ' τους πιο σοφούς ανθρώπους του κράτους, πλησίασε και χάραξε δίπλα μια άλλη γραμμή πιο μακριά κι έτσι υποτίμησε την αξία της πρώτης γραμμής.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Η ευχαρίστηση του να κυβερνάς θα πρέπει σίγουρα να είναι εξαιρετική αν μπορούμε να κρίνουμε από τους τόσους πολλούς που θέλουν να κυβερνήσουν.
Βολτέρος

Κλωνοποιημένα μουλάρια

Σήμερα έμαθα κάτι που δεν ήξερα. Ότι το μουλάρι (η διασταύρωση δηλαδή αλόγου με γαϊδούρι) είναι στείρο. Αυτή η διασταύρωση ήταν έμπνευση του ανθρώπου απο πολύ παλιά, και το αποτέλεσμα ήταν ένα ζώο "πεισματάρικο", "ανάποδο", "στρυφνό" κτλ. Και ανάμεσα σε όλα αυτά το πιο περίεργο είναι ότι παρόλο που γεννιέται με φύλο, είτε θηλυκό είτε αρσενικό δεν αναπαράγεται.

Έτσι μιας και δεν είχαμε με τι άλλο να ασχοληθούμε, είπαμε να κλωνοποιήσουμε μερικά από αυτά τα αξιολάτρευτα ζώα μιας και από μόνα τους δεν μας κάνουν την χάρη να διαιωνιστούν!!!
Ημίονος... καθαρόαιμος
Το πρώτο μουλάρι που δεν γεννήθηκε από διασταύρωση αλόγου με γαϊδούρι είναι γεγονός. H ομάδα του Γκόρντον Γουντς από το Πανεπιστήμιο του Αϊντάχο των Ηνωμένων Πολιτειών επέτυχε να κλωνοποιήσει μουλάρι, επιδεικνύοντας πείσμα ακόμη μεγαλύτερο και από αυτό του ίδιου του ζώου. Και αυτό γιατί όλες οι προηγούμενες προσπάθειες κλωνοποίησης αλόγων ή όνων κατέληγαν με μαθηματική ακρίβεια σε αποτυχία. H ομάδα του Αϊντάχο επέμεινε ωστόσο, με αλλεπάλληλες δοκιμές, επιχειρώντας να κατανοήσει το μυστικό της αποτυχίας αυτής. Και φαίνεται ότι το βρήκε. Τα επίπεδα ασβεστίου στα κύτταρα των αλόγων είναι κατά κανόνα χαμηλά, κάτι που εξηγεί ίσως γιατί ελάχιστα από αυτά τα ζώα πεθαίνουν από καρκίνο. Οι αμερικανοί ερευνητές πρόσθεσαν ασβέστιο στα έμβρυα ημιόνου για να επιτύχουν μεγαλύτερη ενδοκυτταρική δραστηριότητα. Ετσι κατάφεραν να δώσουν ζωή στον Idaho Gem (το Πετράδι του Αϊντάχο) στις 4 Μαΐου και στον Utah Pionneer (τον Πιονιέρο της Γιούτα) στις 9 Ιουνίου. Τα δύο μουλαράκια χαίρουν άκρας υγείας.
ΒΗΜΑ 27 Ιουλίου 2003 - Αρ. Φύλλου 13923
Το πρώτο κλωνοποιημένο μουλάρι

Τη γέννηση του πρώτου κλωνοποιημένου μουλαριού, το οποίο ονομάζεται το "Aινταχο Τζεμ" ("Το Πετράδι του Aινταχο") και έχει ήδη συμπληρώσει σχεδόν ένα μήνα ζωής, ανακοίνωσαν Αμερικανοί επιστήμονες.
Πρόκειται για το πρώτο κλωνοποιημένο ζώο της οικογένειας των αλόγων, καθώς τα μουλάρια είναι συνήθως στείρα. Είναι το πρώτο κλωνοποιημένο ζώο χωρίς τη δυνατότητα αναπαραγωγής. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Aινταχο δήλωσαν στην επιστημονική επιθεώρηση "Σάιενς" ότι οι σημαντικότερες συνέπειες της δουλειάς του θα εφαρμοστούν στην αναπαραγωγή των αλόγων.
Οι κανόνες των ιπποδρομιών απαγορεύουν οποιοδήποτε μορφή υποβοηθούμενης αναπαραγωγής των ζώων, τα περισσότερα ζώα που συμμετέχουν σε επιδείξεις είναι ευνουχισμένα και η επιλογή της κλωνοποίησης ενδέχεται να κινήσει το ενδιαφέρον των ιδιοκτητών αγωνιστικών αλόγων.
Τώρα τι σχέση έχουν τα μουλάρια με τις εκλογές δεν ξέρω, αλλά με λίγη καλή προσπάθεια θα βρεθεί ο συνειρμός!

Αρθρο που είχε δημοσιευθεί πριν 78 χρόνια

Χωρίς σχόλια!!!

Χάρτινα φανάρια

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Μια εποχή της ζωής μου με έκφραζε απόλυτα. Το ότι τώρα όμως δεν με εκφράζει πια, δεν σημαίνει ότι μου το κάνει λιγότερο αγαπημένο...

Χάρτινα φανάρια - Όναρ

Πήραν φωτιά όλα όσα είχα
σ' ένα φεγγάρι κρυμμένο σε βρήκα
να κυνηγάς το χρόνο μόνη
στάζοντας όνειρα και ιδρώτα στο σεντόνι.
"Τι ώρα είναι" δε θα ρωτήσω
κι αν θα σε χάσω δε θα μιλήσω.
αυτή την ώρα θέλω να κλέψω
και στων ματιών σου το έργο να παίξω.
Στέγνωσε πάλι το πρόσωπό σου
φεύγοντας ξέχασες ό,τι ήτανε δικό σου.
σβήνεις το φως σαν την αλήθεια
να μη με βρίσκεις όταν ψάχνεις για βοήθεια

Πειραματόζωα

Διάβαζα την σειρά Πειραματόζωα του Αρκά και πραγματικά προβληματίστηκα πολύ…
Άραγε πόσο βοηθούν τα πειράματα στα ζώα? Είναι τόσο απαραίτητα όσο θέλουν να φαίνονται? Τα συμπεράσματα που εξάγονται από αυτές τις έρευνες βγάζουν κάποιο σίγουρο συμπέρασμα ? Πόσο αξιόπιστο μπορεί να είναι ένα συμπέρασμα για ένα φάρμακο που δοκιμάστηκε σε ποντίκια για τον άνθρωπο? Εδώ για κάθε σκεύασμα διαφέρουν οι παρενέργειες από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και αν γιά κάποιους ανθρώπους τα πειράματα σε ζώα είναι θεμιτά όταν πρόκειται για δοκιμές φαρμάκων, πόσο θεμιτά μπορεί να είναι όταν πρόκειται για δοκιμές καλλυντικών??
Σύμφωνα με την οδηγία 93/35/ΕΟΚ(1), θα έπρεπε να αρχίσει η εφαρμογή του μέτρου της απαγόρευσης πειραμάτων σε ζώα για καλλυντικά προϊόντα την 1η Ιανουαρίου 1998. Όμως, έως τώρα τα κράτη μέλη δεν έχουν σοβαρά προσπαθήσει να εξετάσουν και να αξιοποιήσουν εναλλακτικές μεθόδους για τα πειράματα σε ζώα. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η απαγόρευση αυτή αναβλήθηκε για την 1 Μαΐου 2000 ενώ υπάρχουν ήδη τα μέσα ελέγχου των προϊόντων χωρίς να υπάρχει ανάγκη πειραμάτων σε ζώα.
Όσον αφορά τα πειράματα σε ζώα που γίνονται για εκπαιδευτικούς λόγους το INTERNICHE (Διεθνές Δίκτυο για Ανθρωπιστική Παιδεία) με τη νέα ιστοσελίδα του www.interniche.org/gr προωθεί την επιστημονική εκπαίδευση με μεθόδους ηθικές, προοδευτικές και επιστημονικά ορθές, στη θέση των πρακτικών που βασίζονται σε πειραματόζωα και βασανισμούς όπως είναι οι παρακάτω:
Είδη εναλλακτικών μεθόδων
Μοντέλα και προσομοιωτές
Ταινίες και βίντεο
Προσομοίωση σε υπολογιστή με χρήση πολυμέσων
Αυτό-πειραματισμός από τους διδασκόμενους
Προμήθεια νεκρών ζώων από ηθικά αποδεκτές πηγές
Κλινική πρακτική
Εργαστήρια in vitro
Το διεθνές standard για το σήμα «Μη δοκιμασμένο σε ζώα» είναι ένα διεθνώς αποδεκτό standard για το πώς καθορίζεται ότι ένα καλλυντικό ή προϊόν περιποίησης είναι «Μη δοκιμασμένο σε ζώα». Το standard σχεδιάσθηκε από έναν διεθνή συνασπισμό φιλοζωικών οργανώσεων, από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Βόρειο Αμερική, συμπεριλαμβανομένων και του Ευρωπαϊκού Συνασπισμού για την Κατάργηση των Πειραμάτων στα Ζώα (European Coalition to End Animal Experiments) και του Συνασπισμού για την Ενημέρωση των Καταναλωτών για τα Καλλυντικά (Coalition for Consumer Information on Cosmetics).
Στο παρελθόν, φιλοζωικές οργανώσεις και εταιρίες καλλυντικών που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τη λογική του «Χωρίς Βαρβαρότητα» - (Cruelty Free), λειτουργούσαν με διαφορετικά κριτήρια η κάθε μία, γεγονός που οδήγησε σε σύγχυση συνειδητοποιημένους πολίτες. Πολλές εταιρίες δηλώνουν στις συσκευασίες τους ότι «Αυτό το Προϊόν δεν Δοκιμάσθηκε σε Ζώα», ενώ εξακολουθούν να δοκιμάζουν σε ζώα τα συστατικά των προϊόντων τους.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανταποκρινόμενο στη μαζική πίεση φιλοζωικών οργανώσεων και καταναλωτών από όλη την Ευρώπη, πρότεινε να απαγορευθεί το εμπόριο καλλυντικών που δοκιμάζονται σε ζώα. Συνειδητοποιημένοι καταναλωτές πίστεψαν, δικαιολογημένα, ότι τα πειράματα στα ζώα ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Η ανακοίνωση της αναβολής αυτής της απαγόρευσης σήμαινε ότι τα πειράματα σε ζώα για καλλυντικά και είδη περιποίησης θα συνεχισθούν έως τον επόμενο αιώνα. Το μέλλον αυτών των ζώων βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της βιομηχανίας καλλυντικών και των καταναλωτών που αγοράζουν τα προϊόντα της.
“Κάτι απαράδεκτο από άποψη ηθικής και δεοντολογίας,
δεν είναι δυνατόν να ευσταθεί από άποψη επιστήμης»
R. D. Laing
Τελειώνοντας να γράψω μια ατάκα του Αρκά σχετική που νομίζω τα λέει όλα : " Η έκφραση " Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή" είχε βγει πριν εμφανιστούν αυτοί που κάνουν πειράματα σε ζώα."

Read More...
Summary only...

Το κουτί

Ένας κινέζος δάσκαλος είχε ένα Αμερικάνο μαθητή. Όταν ο μαθητής έφευγε, ο δάσκαλος του έδωσε ένα δώρο, ένα μικρό σκαλιστό κουτί, και του είπε: «Πρέπει να ακολουθείς πάντοτε ένα όρο πάντα. Υποσχέσου το! Και εγώ σεβάστηκα αυτόν το όρο, δεν είναι καινούργιος, είναι κάτι πολύ παλιό και για πολλές, πολλές γενιές, ο όρος έχει γίνει σεβαστός. Αν ποτέ δώσεις το κουτί σε κάποιον άλλον θα πρέπει να σεβαστεί και εκείνος αυτόν τον όρο.»

Ο μαθητής είπε: «Θα τον σεβαστώ.» Ήταν τόσο ωραίο πράγμα, τόσο πολύτιμο, τόσο παλιό. Είπε: « Όποιος και αν είναι ο όρος, θα τον εκπληρώσω!»

Ο δάσκαλος είπε: « Ο όρος είναι απλός. Πρέπει να το βάλεις σε ένα μέρος του σπιτιού σου, που να βλέπει την Ανατολή. Έτσι έγινε πάντα, γι’ αυτό σεβάσου την παράδοση.»

O μαθητής είπε: «είναι πολύ απλό, θα το κάνω».

Όταν όμως έβαλε το κουτί ανατολικά, τότε κατάλαβε ότι ήταν κάτι πολύ δύσκολο, επειδή ξαφνικά όλη η διαρρύθμιση των επίπλων φάνηκε γελοία . Δεν ταίριαζε καθόλου, με το κουτί στραμμένο στην Ανατολή. Έτσι χρειάστηκε να αλλάξει ολόκληρη την διαρρύθμιση στο σαλόνι, για να είναι αρμονικό με το κουτί. τότε όμως ολόκληρο το σπίτι φαινόταν γελοίο. Έτσι αναγκάστηκε να αλλάξει ολόκληρο το σπίτι. Ύστερα ο κήπος του φάνηκε γελοίος! Τότε αισθάνθηκε εξαντλημένος. Έγραψε στο δάσκαλο: « Αυτό το κουτί είναι επικίνδυνο.! Θα πρέπει να αλλάξω ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί αν αλλάξω τον κήπο το επόμενο πράγμα θα είναι η γειτονιά….» Ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος., γι’ αυτό αισθάνθηκε έτσι.

Αν παραληρήσουμε τους πολιτικούς μας με τον δάσκαλο και τον μαθητή και το κουτί με τον τόπο μαζί με τους ανθρώπους καταλαβαίνουμε πόσο υπεύθυνοι θα έπρεπε να είναι οι πολιτικοί μας. Αλλά που...

Βοήθεια από τον "Θεό".

Aυτό που ακούω να λένε συνέχεια "'Εχει ο Θεός" , ή " Είναι μεγάλος ο Θεός" με εκνευρίζει όλο και περισσότερο. Αν τα περιμένουμε όλα από τον "Θεό" και δεν κάνουμε και κάτι μόνοι μας πόσο πιθανόν είναι να γίνει αυτό που θέλουμε?
Ένας φίλος μου μου έγραψε πρόσφατα το εξής: "Το να εισαι αθεος δεν σημαινει για μενα τιποτα περισσοτερο τιποτα λιγοτερο απο το οτι δεν μπορεις να κανεις focus σε κατι που θα σε υποχρεωσει εκ των πραγματων να συσσωρευεσεις ολη τη θετικη σου ενεργεια πανω στο προβλημα που καλεισαι να αντιμετωπισεις." Ισως έχει δίκιο... Αλλά να μην καταλήξουμε και στο άλλο άκρο...
Μια χώρα καταστράφηκε από πλημμύρα. Ένας άντρας κατέφυγε στον πρώτο όροφο του σπιτιού του. το οποίο είχε περικυκλωθεί από τα νερά. Τον πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι πάνω σε μια βάρκα και του πρότειναν να τον πάρουν μαζί τους.
Εκείνος αρνήθηκε λέγοντας:
Όχι! Έχω εμπιστοσύνη στο Θεό! Δε θα επιτρέψει να παρασύρουν τα νερά το σπίτι μου! Φύγετε!
Οι άλλοι έφυγαν. Τα νερά ανέβηκαν κι άλλο, τόσο πολύ ώστε ο άντρας κατέφυγε στη στέγη του σπιτιού του. Τότε πλησίασε ένα ελικόπτερο, έριξε ένα σκοινί και κάποιοι άντρες έκαναν νόημα στον απομονωμένο να πιάσει το σκοινί για να τον τραβήξουν πάνω.
Εκείνος αρνήθηκε.
– Όχι, είπε, Έχω εμπιστοσύνη στο Θεό! Δε θα αφήσει να πάνε χαμένες οι προσευχές μου!
Το ελικόπτερο έφυγε.
Το νερό ανέβηκε κι άλλο, κάλυψε το σπίτι και παρέσυρε τον άντρα που πνίγηκε τελικά.
Όταν παρουσιάστηκε στο Θεό, του είπε καταπικραμένος:
– Γιατί άφησες να καταστραφεί το σπίτι μου και εγώ να χάσω τη ζωή μου Εγώ που προσευχόμουν ασταμάτητα! Γιατί δεν ήρθες να με βοηθήσεις
– Τι είναι αυτά που μου λες του είπε τότε ο Θεός. Σου έστειλα βάρκα και μετά ελικόπτερο!

Γυναικεία ηλικία

Η γυναικεία ηλικία, μοιάζει να είναι διαφορετικό είδος ηλικίας από την αντρική. Από τότε που πάτησα τα τριάντα άρχισα να αισθάνομαι άβολα με την ηλικία μου. Δεν έχω πρόβλημα να πω την ηλικία μου όταν με ρωτάνε. Απλά συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα κάθε φορά που πρέπει να απαντήσω μια τέτοια ερώτηση.
Κάνοντας μια πρόχειρη ανασκόπηση στα προηγούμενα μου χρόνια, νιώθω καλύτερα τώρα που είμαι στα 34 από τότε που ήμουν π.χ 23 ή 27. Νιώθω να διανύω την χρυσή μου δεκαετία κατά κάποιο τρόπο. Ξέρω τι θέλω (νομίζω τουλάχιστον), έχω καλύψει τις βασικές μου ανάγκες, αγάπησα τον εαυτό μου περισσότερο (και τους δίπλα μου επίσης).
Όμως παρόλα αυτά πάντα όταν με ρωτάνε την ηλικία μου, σκέφτομαι σοβαρά να την αφήσω σταθερή για μερικά χρόνια μέχρι να το χωνέψω πρώτα εγώ. Σαν την τύπισσα στο ανέκδοτο από κάτω!
A judge asked a lady her age.
'Thirty,' she said. 'You've given that age for the last three years,' said the judge, looking up the record.
'Yes, I'm not one who says one thing today and another tomorrow,' replied the lady.

Χειρομαντεία

Θυμάμαι ένα περιστατικό περίπου πριν 8-9 χρόνια.
Εγώ και η κολλητή μου, μαζί με μια φίλη μου που ερχόταν για πρώτη φορά μαζί μας, αποφασίσαμε να βγούμε ένα βράδυ και να το πάμε μέχρι πρωίας. Το πρόγραμμα έλεγε πρώτα πρώτα "Κολοράντο". Ένα μπαρ που τα καλοκαίρια μαζεύει πολλούς τουρίστες αλλά ποτέ δεν προδίδετε από τους ντόπιους θαμώνες καθότι είναι το μοναδικό ροκάδικο μπαρ στην πόλη. Την αράξαμε στο "μέρος" μας και αφού πήραμε τις μπυρίτσες μας απολαμβάναμε την μπάντα που έπαιζε και επίσης τον κούκλο ντραμίστα! (Σουηδός πρέπει να ήταν. Φάτσα κλασική clean cut τραγουδιστή ροκ συγκροτήματος τύπου Skid Row. Μακρομάλλης, ξανθός, και πανέμορφος επίσης).
Σε κάποια φάση άρχισε να γίνεται το αδιαχώρητο και εκεί που είχαμε αράξει άρχισε να χώνεται ένας τύπος, που πρώτη φορά τον βλέπαμε εκεί (είπαμε ήμασταν θαμώνες! Σχεδόν κάθε βράδυ ήμασταν εκεί.). Στρογγυλοκάθισε σε μια γωνία και άρχισε να μας λέει διάφορα προσπαθώντας να μας πιάσει κουβέντα. Το όνομα του Αλέξανδρος. Δεν ξέρω πως κατέληξε και μετά από λίγο η φιλενάδα μου η Γωγούκα, είχε απλωμένο το χέρι μπροστά του και εκείνος, της έλεγε της προβλέψεις του! Από όλο αυτό τον χαβαλέ εγώ δεν γινόταν να μην είμαι μέσα! Αφού του άπλωσα το χέρι μου, άρχισε να μου λέει διάφορα πράγματα τα οποία ειλικρινά δεν θυμάμαι καθόλου, γιατί είχα σχεδόν πλαντάξει στο γέλιο σκεπτόμενη το θέαμα που προσφέραμε, εμείς οι τρεις με τα μίνια και τα ξώβυζα, στις δύο από τα μεσάνυχτα μέσα σε ένα μπαρ, να έχουμε περιτριγυρίσει ένα τύπο, κοντό, με σγουρό φουντωτό μαλλί, αξύριστο και άπλυτο που με το ζόρι έμοιαζε να βλέπει μπροστά του από την μαστούρα!
Εν κατακλείδι. Για μένα δεν θυμάμαι να είπε κάτι. Αν και μου έδινε την εντύπωση ότι κάτι κακό έβλεπε στο χέρι μου και δεν ήθελε να το πει. Η μπορεί πολύ απλά να έφταιγε η μπύρα!
Για την φίλη που ήρθε μαζί μας πρώτη φορά, της είπε πάρα πολλά πράγματα για το παρελθόν της που σχεδόν ήταν αδύνατον να τα ήξερε μιας και η κοπέλα είχε χρόνια να κυκλοφορήσει, και τώρα που έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε μπορώ να πω ότι της βρήκε και αρκετά πράγματα για το μέλλον της.
Όσο για την κολλητή μου, όπως ανέφερα και σε ένα προηγούμενο ποστ, της είπε ότι θα μείνει γεροντοκόρη το οποίο το έχει πάρει βαρέως και κάθε φορά που φέρνει η κουβέντα τον Αλέξανδρο με ρωτάει με αγωνία αν βγήκαν σε εμένα αυτά που μου προέβλεψε για να καταλάβει αν όντως θα βγει σωστή και η πρόβλεψη που έκανε για κείνη! Εγώ φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα και πάντα μένει με την απορία αν όντως ήταν αληθινός χειρομάντης ή όχι!

Το Nasrudin έλεγε σε έναν φίλο το μέλλον του μέσω της χειρομαντείας. Είπε, "θα είστε φτωχοί και δυστυχισμένοι και άθλιοι έως ότου γίνεται εξήντα χρονών." "Έπειτα τι;" ρώτησε ο φίλος του με ελπίδα. "Και μετά το ίδιο," είπε ο Nasrudin, "αλλά μέχρι τότε θα έχετε συνηθίσει πια."

Συμφιλίωση

Κάθε φορά που τσακώνομαι με τον "Φαζούλι" μου, λέω, πάει. Ήρθε το τέλος. Δεν θα θέλει να με ξαναδεί στα μάτια του. Μέχρι τώρα, κάθε φορά διαψεύδομαι. Όχι. Δεν γράφω αυτό γιατί τσακωθήκαμε πρόσφατα. Απλά σκεφτόμουν, κάτι που είχα συνειδητοποιήσει αρκετά χρόνια πριν, ότι τελικά τα "όρια" του καθενός μας είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που νομίζουμε και σίγουρα είναι αρκετά ελαστικά σε αντίθεση με τα φαινόμενα. Ελπίζω να με συγχωρεί που ενίοτε δεν είμαι αυτό που θα ήθελε να είμαι. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αυτό είμαι.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Η συμφιλίωση: το αποκορύφωμα της χυδαιότητας του συζυγικού καυγά. Το γεγονός πως ύστερα από τόσες βρισιές, φωνές, κατάρες, οι σύζυγοι ξαναεμφανίζονται επί σκηνής φρέσκοι, ξεκούραστοι, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, είναι μια πραγματική βρομιά, μια πρόστυχη έλλειψη μνήμης. Τα μαύρα φεγγάρια του Έρωτα. – Πασκάλ Μπρυκνέρ.