Στα λόγια...

Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε...
Στις πράξεις πάσχουμε...

Όταν φτάνει στο επί ταύτα το θέμα τότε αποκτούν αξία τα λόγια.

Αλλιώς...περαστικά μας!

Συγνώμη αν...

...σας πρήζω με τα μωρά μου αλλά ακόμα για σήμερα συγχωρήστε με. Πριν μερικές ώρες επέστρεψα από τον γιατρό μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.
Το πρώτο πράγμα που κοίταξε στον υπέρηχο ήταν να επιβεβαιώσει το φύλο και κατέληξε για άλλη μια φορά στο αρχικό συμπέρασμα ότι τα μωρά θα είναι αγοράκια. Για του λόγου του αληθές μου τράβηξε δύο φωτογραφίες στον υπέρηχο, μια για το καθένα, στις οποίες φαίνονται τα τσουτσουνάκια τους και και μου έγραψε επάνω τους την λέξη SOVRAKO! Πολύ τον πάω τον γιατρό μου!!
Μετά που γύρισα αφού πρώτα πήρα το καθιερωμένο πια ημερήσιο τηλέφωνο στην Ηλιαχτίδα μου, άρχισα να ψάχνω στο net για τίποτα widgets να βάλω στο blog. To ένα από αυτά το βρήκα από το blog της άλλης συν-εγκυμονούσας Jojo και το στόλισα αριστερά στο sidebar του blog.
Αλλά αυτό που είναι όλα τα λεφτά είναι η γελιογραφία που βρήκα στο http://pregnancy.baby-gaga.com στην σελίδα της εβδομάδας που έχω ήδη κλείσει!! Έριξα το γέλιο!!

Και ναι!

Προχθές το βράδυ ένιωσα για πρώτη φορά το ένα από τα δύο ζουζουνάκια μου! Νομίζω δηλαδή γιατί δεν έχω προηγούμενη εμπειρία για να ξέρω. Ένιωσα κάτι σαν χάδι, σαν φτερούγισμα πεταλούδας το οποίο κράτησε ίσα ίσα 1-2 δευτερόλεπτα και επαναλήφθηκε 2-3 φορές. Ποτέ πριν δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο. Και μιας και διέφερε εντελώς σαν αίσθηση από ότι αισθάνθηκα ποτέ να συμβαίνει στο εσωτερικό του σώματος μου, και εφόσον στην εβδομάδα που διανύω τώρα, (την 17η) είναι σύνηθες να ξεκινάνε οι έγκυες να νιώθουν τις κινήσεις των μωρών τους, πήγε εκεί το μυαλό μου.

Δεν ξέρω πως να περιγράψω το τι αισθάνθηκα εκείνη την ώρα. Δεν ανυπομονούσα να συμβεί και ούτε το περίμενα και μου ήρθε κάπως ξαφνικό. Ήταν παράξενη σαν αίσθηση και μου φάνηκε επίσης κάπως ανατριχιαστική! Ίσως γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ίσως αν την συνηθίσω να μην μου φαίνεται έτσι! Αν και αφού πλέον δεν περνά μέρα να μην τα νιώσω έστω και μια φορά μάλλον θα το συνηθίσω θέλοντας και μη! Η μαμά μου, πάντως μου λέει ότι ως μωρό οι κινήσεις μου στην κοιλιά της ήταν απότομες και ιδιαίτερα νευρικές σε σημείο που να την κάνουν να νομίζει πως δεν είχε μωρό μέσα της αλλά ένα alien που προσπαθούσε να βγει έξω κλωτσώντας όπου έβρισκε! Σε αντίθεση με τον αδερφό μου που οι κινήσεις του ήταν ήρεμες και αραιές!

Ο Φαζούλης μου τρελάθηκε όταν του είπα ότι κάτι ένιωσα, και έβαλε το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου μήπως μπορέσει να αισθανθεί κάτι! Μάταια βέβαια γιατί ακόμα είναι πολύ νωρίς για να μπορεί να αισθανθεί οτιδήποτε εξωτερικά!

Κατά τ' άλλα, όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής. Η κοιλιά αρχίζει και φαίνεται πια. Σε μένα φαίνεται τεράστια (άσχετα που ακόμα δεν είναι) σε αυτούς που ξέρουν ότι είμαι έγκυος τους φαίνεται χαριτωμένη, ενώ αυτοί που δεν το ξέρουν, δεν φαίνεται να είναι ικανή να τους κάνει να το καταλάβουν!

Πλέον δεν μπορώ να κάνω απότομες κινήσεις όπως συνήθιζα, και νιώθω άβολα όταν σκύβω. Το πιο δύσκολο κομμάτι της εγκυμοσύνης θα είναι αυτό νομίζω. Το να ζητάω βοήθεια και να εξαρτώμαι από τους άλλους, κάτι που δεν έκανα σχεδόν ποτέ. Πάντα ήθελα να νιώθω ανεξάρτητη και αυτάρκης. Πράγμα που πρέπει να αρχίσω να το ξεχνάω σιγά σιγά μάλλον!

Photo from: http://www.omresort.ca

Πλυντήρια πιάτων και περιβάλλον

Σήμερα το απόγευμα, περιμένοντας τον Φαζούλη μου να έρθει σπίτι για να φάμε, μου την βάρεσε και άνοιξα την τηλεόραση να παίζει και έπιασα το εργόχειρο μου για να περάσει η ώρα.

Κάποια στιγμή άκουσα σε μια διαφήμιση ενός υγρού απορρυπαντικού πιάτων να προτρέπει τους καταναλωτές να χρησιμοποιούν πλυντήριο πιάτων για το πλύσιμο των πιάτων τους αντί να τα πλένουν με το χέρι, όχι φυσικά για να έχουν ανάγκη και το δικό τους προϊόν (αυτό εξυπακούεται) αλλά γιατί αυτό θα σήμαινε πολλά για το περιβάλλον. Για την ακρίβεια έλεγε ότι το πλύσιμο των πιάτων στο χέρι καταναλώνει 7 φορές περισσότερο νερό και 2 φορές περισσότερο ηλεκτρικό ρεύμα από ότι το πλύσιμο αντίστοιχα στο πλυντήριο πιάτων.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν όντως ισχύουν αυτά. Αν και δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογο το να είναι όντως έτσι.
Ένα όμως έχω να πω. Το πλυντήριο πιάτων είναι η δεύτερη πιο χρήσιμη ηλεκτρική συσκευή μετά το πλυντήριο ρούχων! Όταν πριν αρκετά χρόνια αγόρασα ένα μικρούλι πλυντήριο πιάτων δεν φανταζόμουν ότι θα με εξυπηρετούσε τόσο πολύ! Κυριολεκτικά μου έλυσε τα χέρια (για να ασχολούμαι με το εργόχειρο μου ντε!). Καταρχήν απαλλάχτηκα από μια αγγαρεία καθημερινή. Δεύτερο διαπίστωσα ότι το πλυντήριο έπλενε καλύτερα από εμένα τα πιάτα. Τρίτο και βασικό απολαμβάνω πλέον την μετά φαγητό ώρα! Εκείνη που απλά την αράζεις και χαλαρώνεις νιώθοντας χορτάτος και ευχαριστημένος!
Άσε που όταν έρχονταν φίλοι στο σπίτι δεν με ένοιαζε πλέον καθόλου πόσα ποτήρια, πιατάκια και φλυτζάνια θα λερωθούν!!
Και επειδή υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θεωρούν το πλυντήριο πιάτων περιττό ή το πλύσιμο των πιάτων απόλαυση (!!!!!) να ξέρουν ότι αν το αποκτήσουν κάποτε θα βρεθούν σε απίστευτη αμηχανία αν τους χαλάσει! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το πλυντήριο ρούχων!

Όχι τίποτα άλλο, αλλά να... όση ώρα θα έπλενα πιάτα μπορώ να φτιάξω κανένα εργόχειρο σαν αυτό το μισοτελειωμένο της φώτο από κάτω!

Η γυναίκα...

Η γυναίκα του χθες ήταν μια ευτυχισμένη σύζυγος, αλλά η γυναίκα του σήμερα είναι μια δύστυχη ερωμένη.

Στο παρελθόν, η γυναίκα προχωρούσε τυφλά μέσα στο φως, αλλά τώρα προχωρά με ανοιχτά μάτια μέσα στο σκοτάδι...

Kahlil Gibran-Τα σπασμένα φτερά.

Μόλις έμαθα...

... ένα πολύ δυσάρεστο νέο. Ένας μακρινός μου ξάδερφος πέθανε σήμερα σε ηλικία 30 ετών από ναρκωτικά...

Αυτό μου έφερε στην μνήμη και πάλι το περιστατικό με το "after" εκείνο που είχα πάει στα νιάτα μου με μια κοπέλα που κάναμε παρέα και που ήταν χρήστρια. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν εκεί και αυτός ο μακρινός ξάδερφος και ότι όλοι εκεί μέσα ήταν στον κόσμο τους.

Εμένα φυσικά τότε δεν πήγε ο νους μου ότι εκείνο το "after" ήταν κυρίως γνωστό σε χρήστες και πιθανότατα χρησίμευε στις δοσοληψίες τους. Αυτό το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα όταν η φίλη μου εκείνη μου εκμυστηρεύτηκε (αφού δεν έλεγα να χαμπαριάσω από μόνη μου) ότι έκανε χρήση πολλών και διάφορων ναρκωτικών.

Από αυτόν μου έμεινε αυτή η θύμηση και άλλη μία πιο ευχάριστη, όταν μερικά χρόνια πριν το after διασκεδάσαμε μαζί ένα βράδυ κάτι Χριστούγεννα στο χωριό. Παράξενο μου φαίνεται που τον βλέπω στην φωτογραφία να χαμογελά...

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, οι γονείς του, δυο άνθρωποι μάλαμα, να ξεπεράσουν τον χαμό του το συντομότερο δυνατό... Τίποτα άλλο δεν μπορώ να πω...

Photo from: http://www.technion.ac.il

Powered by ScribeFire.

Ισότητα...

Κάθε άτομο γεννιέται με ένα συγκεκριμένο ταλέντο, με μια συγκεκριμένη ευφυΐα. Κανένας δεν έρχεται χωρίς ένα δώρο. όλοι φέρνουν μια συγκεκριμένη δυνατότητα.
Η ιδέα της ισότητας όμως είναι επικίνδυνη, επειδή το τριαντάφυλλο πρέπει να είναι τριαντάφυλλο, η τσουκνίδα, τσουκνίδα και ο λωτός πρέπει να είναι λωτός. Αν αρχίσεις να προσπαθείς να τα κάνεις όλα ίσα, θα τα καταστρέψεις όλα. Τα τριαντάφυλλα, οι λωτοί, οι τσουκνίδες, όλα θα καταστραφούν.
Μπορείς να πετύχεις να φτιάξεις πλαστικά λουλούδια, που όλα θα είναι ίσα, θα είναι όμως νεκρά.

Osho

Από εκεί που ερχόμαστε, εκεί πάμε...

Όταν πέθαινε ο Νασραντίν, κάποιος τον ρώτησε: "Τι νομίζεις, Νασραντίν; Όταν γεννιούνται οι άνθρωποι, από που έρχονται;"

Ο Νασραντίν απάντησε: "Έχω δει όλα τα παιδιά να κλαίνε όταν γεννιούνται και όλοι μοιάζουν να κλαίνε τη στιγμή που πεθαίνουν. Έτσι, συμπεραίνω ότι δεν είναι καλό το μέρος απ' όπου έρχονται οι άνθρωποι ούτε πηγαίνουν σε καλό μέρος. Όταν έρχονται, κλαίνε. Όταν φεύγουν πάλι κλαίνε."

Είμαι ένα ερείπιο!

Έχω το μαύρο μου το χάλι! Αρχής γενομένης από το σαββατοκύριακο που άλλαξε ο καιρός, πάω από το κακό στο χειρότερο.

Πήγα με το ξώφτερνο στο χωριό και καθότι εκεί είναι βουνό, και κάνει όσο να πει κανείς λίγο παραπάνω ψύχρα από ότι εδώ στην πόλη, τα κατάφερα να αρπάξω ένα υποτυπώδες συνάχι.

Μετά από αυτό σε μια κρίση τακτοποίησης που με έπιασε να μαζέψω τα καλοκαιρινά ρούχα προς αποθήκευση, κοπάνησα το πόδι μου πάνω στο κρεββάτι με αποτέλεσμα να το πονάω όταν περπατάω.

Το κερασάκι της τούρτας ήρθε και συμπληρώθηκε με την υποψία επιχείλιου έρπη που είχα εχθές το πρωί και κατάφερε να γίνει βεβαιότητα μέχρι το μεσημέρι. Μέχρι να βραδιάσει είχε βγει και σε άλλα 2-3 σημεία! Από μακριά τα χείλη μου πλέον μοιάζουν με αυτά της Αντζελίνας Τζολί! Απο κοντά, δεν το συζητάμε. Δεν βλέπονται!

Α! Και φυσικά συνεχίζει να υπάρχει και το κωλόδοντο! Που μπορεί να μην με πονάει αλλά κάτι πρέπει να γίνει και με αυτό το συντομότερο δυνατόν!

Παλιοκατάσταση!

Powered by ScribeFire.

Που ακριβώς οφείλεται αυτή η κινητικότητα στο Hi5?

Μπορείτε να μου εξηγήσετε που ακριβώς οφείλεται αυτή η κινητικότητα στο Hi5?
Πριν χρόνια, και κατόπιν παραίνεσης του ξαδερφούλη μου ο οποίος ζει στο Λονδίνο, δημιούργησα ένα profile στο Hi5 ίσα για να έχουμε μια επιπλέον επικοινωνία. Πρόσθεσα και περί τους τρεις φίλους (ένας εκ των οποίων ο εν λόγω ξάδερφος) και αυτό ήταν. Έκτοτε ησυχία στο Hi5. Μέχρι που τους τελευταίους μήνες παίρνω κάθε μέρα τουλάχιστον μία πρόσκληση να γίνω φίλη με κάποιον που φυσικά δεν τον γνωρίζω καν.
Και αναρρωτιέμαι τι συνέβη και έτσι ξαφνικά άρχισε αυτό το νταβαντούρι. Ή μήπως απλά έκανε τόσο ώστε να μάθει και η κουτσή Μαρία στην Ελλάδα ότι υπάρχει και μια υπηρεσία που λέγεται Hi5?

Powered by ScribeFire.

Blog Action Day

Κάτι νομίζω πως μπορώ να κάνω εγώ... εκτός από το να ακολουθήσω την ιδέα του Manifesto και να μην ανοίξω τον υπολογιστή μου όλο το σ/κ! Σιγά το δύσκολο θα μου πει κανείς! Έτσι σκέφτομαι να κάνω μερικά ακόμα πράγματα που μου είναι λίγο πιο ζόρικα από αυτό.
Αυτό που θα κάνω σίγουρα για να βοηθήσω το περιβάλλον είναι κυρίως οικιακή οικονομία. Οπουδήποτε μπορώ. Από το ρεύμα και το νερό, μέχρι τα καθαριστικά και τα τρόφιμα.
Έτσι λέω να αρχίσω να:

• μην αφήνω ανοιχτά φώτα, ούτε ηλεκτρικές συσκευές που δεν είναι απαραίτητες όταν λείπω από το σπίτι.
• κάνω σύντομα ντους, και να πλένω λιγότερο τις βεράντες. Εξάλλου δεν κάθομαι πλέον έξω.
• χρησιμοποιώ όσο περισσότερο μπορώ φυσικά καθαριστικά (ξύδι, σόδα κτλ) και όσο λιγότερο μπορώ χημικά καθαριστικά. Εξάλλου αυτά κάνουν κακό και στην υγεία μας άμεσα με την επαφή και τις αναθυμιάσεις τους. Δεν χρειάζεται καν να κάνουν τον κύκλο τους καταστρέφοντας το περιββάλλον με τα απόβλητα τους για να μας κάνουν έμμεσα κακό.
• φροντίζω να προμηθεύομαι τα ελάχιστα δυνατά τρόφιμα που χρειάζομαι έτσι ώστε να μην μου μένουν και να τα πετάω.

Τουλάχιστον αυτά και σιγά σιγά στην πορεία ίσως βρω και άλλα... που θα με ξεβολέψουν περισσότερο και από αυτά και από το να έχω κλειστό τον υπολογιστή!

Ποια είναι η διαφορά?

Ποια η διαφορά μεταξύ κοριτσιών ηλικίας:

8, 18, 28, 38, 48, 58, 68?

Στα 8: Την πηγαίνεις στο κρεβάτι και της λές ένα παραμύθι.

Στα 18: Της λές ένα παραμύθι και την πηγαίνεις στο κρεβάτι.

Στα 28: Δεν χρειάζεται να της πεις ένα παραμύθι για να την πας στο κρεβάτι.

Στα 38: Σου λέει ένα παραμύθι και σε πηγαίνει στο κρεβάτι.

Στα 48: Της λες ένα παραμύθι για να αποφύγεις να πας στο κρεβάτι.

Στα 58: Μένεις στο κρεβάτι για να αποφύγεις το παραμύθι της.

Στα 68: Αν την πας στο κρεβάτι, αυτό θα είναι ένα παραμύθι!!

 
Μου το έστειλαν με mail και μου άρεσε πολύ!!

TV news VS Hollywood news = 0-1

Μου φαίνεται ότι η πιο γλοιώδης παρουσιάστρια της TV πρέπει να είναι η Δρούζα! Ειδικά όταν παίρνει ύφος δήθεν αυστηρό και απαιτεί διευκρινήσεις για τα αυτονόητα! Όταν πέφτω κατά λάθος πάνω σε εκπομπή της κάνω το εξής πείραμα! Περιμένω να μιλήσει για να επιβεβαιωθώ για την ξεδιαντροπιά που την διακρίνει και μετά αλλάζω κανάλι! Συνήθως αυτό δεν αργεί γιατί έχει την τάση να διακόπτει άγαρμπα τους καλεσμένους της!
Βρήκα αυτήν την φώτο στο Mediablog και λέω να την βάλω και στο sidebar του blog μου!








Και κάτι ευχάριστο από το Hollywood! H J.Lo κατά πάσα πιθανότητα είναι έγκυος και ίσως κυοφορεί και αυτή δίδυμα αλλά δεν το λέει! Περιμένει μάλλον και αυτή να κλείσει το τρίμηνο πρώτα!
Αυτό το 2008 θα είναι μάλλον πολύ παραγωγικότατο! Ήδη από το στενό μου περιβάλλον ξέρω τρία ζευγάρια που περιμένουν μωρά στο 2008. Εξαιρουμένα αυτά των blog!!

Powered by ScribeFire.

Περιμένοντας...

Τον τελευταίο καιρό απλώς δεν έχω διάθεση να γράψω... ούτε στο δικό μου blog ούτε καλά καλά ένα σχόλιο σε άλλα που τυγχάνει να διαβάσω και βρίσκω ενδιαφέροντα. Οχι... Δεν σκέφτομαι να κλείσω το blog. Τι πάει να πει εξάλλου κλείνω το blog? Απλά θα είναι σε αδράνεια όσο καιρό δεν έχω διάθεση ή δεν έχω την δυνατότητα να γράψω κάτι. Πάντα όμως θα είναι μια προέκταση του εαυτού μου και πάντα θα βρίσκεται εκεί.

Ο λόγος είναι ότι εδώ και λίγο καιρό κατάλαβα ότι μου συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Περιμένω όχι ένα, αλλά δύο μωρά.



Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε εγώ η ίδια να το πιστέψω. Για αρκετό καιρό στην αρχή νόμιζα ότι δεν μπορεί να είμαι τόσο τυχερή και να πάνε όλα καλά. Δεν είμαι και κοριτσάκι πια για να με συνεπάρει ο ενθουσιασμός μου. Γι' αυτό και στην αρχή τουλάχιστον δεν ήθελα να το πω σε κανένα σχεδόν. Δεν ήθελα να το πω ούτε καν στην ίδια μου την μάνα. Τελικά κατάλαβα ότι το να το μάθει κάποιος που με νοιάζεται πραγματικά ή τον αισθάνομαι κοντά μου δεν είναι και τόσο λάθος. Γιατί αν κάτι πήγαινε στραβά, ήξερα ότι δεν θα μου έκανε δυσκολότερη την ζωή.
Περνώντας ο καιρός, το έμαθαν και κάποιοι καλοί φίλοι τους οποίους γνώρισα από την ενασχόληση μου με τα blog. Αυτοί ξέρουν ποιοι είναι. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς το έμαθαν πρώτοι ακόμα και από συγγενικά μου άτομα.

Τώρα που αποφάσισα να γράψω αυτό το post έχουν περάσει πια οι τρεις πρώτοι μήνες, οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν ότι όλα είναι καλά, η μέση μου αρχίζει και χάνεται, τα παντελόνια μου πλέον δεν μου κουμπώνουν, η απίστευτη υπνηλία που ένιωθα, μου έχει πλέον περάσει και αρχίζω πλέον να προσαρμόζω την ζωή μου στα νέα δεδομένα.Τα μικρά θα είναι κατά 99% αγοράκια (παρόλο που είναι ακόμα πολύ μικροσκοπικά όπως βλέπεται στην φώτο αμέσως από πάνω, το φύλο μπορεί να φανεί) και εγώ έτσι και αλλιώς μια χαζομαμά. Ελπίζω να μην το παρακάνω βέβαια και γίνω καμιά από αυτές τις μαμάδες που ξαφνικά όλα περιτριγυρίζουν γύρω από το παιδί τους και παύουν να έχουν άλλα ενδιαφέροντα αφού αυτά γεννηθούν... Αν και αν κρίνω με το πως κάνω με τα γατιά μου μάλλον δεν με βλέπω και πολύ καλά!!

Σήμερα σε μια κουβέντα που είχα με ένα φιλαράκι, με ρώτησε πως πάει με την εγκυμοσύνη και του είπα ότι πλέον δεν αντέχω να είμαι όλη μέρα στο γραφείο νηστική όπως συνήθιζα, και ότι κάθε τρεις και λίγο ξελιγώνομαι!
Και τι μου απάντησε?? Σε καταλαβαίνω... Εγώ είμαι έγκυος εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια... Γι' αυτό πεινάω συνεχώς!!!
Τι να του πει κανείς?? :-))

Τα μικρά όπως φαίνονται στον τελευταίο υπέρηχο που έκανα. Αν και φαίνονται τεράστια ήταν ίσα ίσα 62 χιλιοστά το ένα και 64 χιλιοστά το άλλο! Τώρα θα έχουν πάρει μερικούς πόντους ακόμα!

Σήμερα το πρωί...

...ξύπνησα αδικαιολόγητα κακόκεφη.
Άργησα να καταλάβω το γιατί αλλά μέχρι το μεσημέρι βρήκα την άκρη.
Ήμουν στα πρόθυρα ενός πονόδοντου χωρίς τέλος :-( .

Ένα πρόβλημα που είχα πριν 4-5 χρόνια και αναγκάστηκα να υποβληθώ σε χειρουργείο για να απαλλαγώ από αυτό, επανεμφανίστηκε σήμερα το πρωί και υπολογίζω ότι δεν θα έχω καλά ξεμπερδέματα...
Πρώτα από όλα γιατί ο νόμος του Μέρφι χτύπησε ξανά με τα όλα του.
Ο πόνος ξεκίνησε δειλά δειλά σήμερα το πρωί, και τίποτα δεν προμήνυε ότι όσο περνούσε η ώρα ο πόνος θα χειροτέρευε, αλλά αυτό συνέβη Παρασκευή πρωί. Ε! Πως? Να μην υποφέρω ένα σ/κ?
Επίσης αντιβίωση δεν κάνει να πάρω, τουλάχιστον όχι άμεσα.
Και, τέλος, ο οδοντίατρος μου έχει σχεδιάσει να απουσιάσει όλη την επόμενη εβδομάδα.

Το τι τυχερή είμαι φαίνεται μάλλον!
Το κερασάκι της τούρτας είναι όμως οι λύσεις που έχω για την μεθεπόμενη εβδομάδα που θα γυρίσει με το καλό...
'Η πάω χειρουργείο πάλι, που δεν ενδεικνύεται γενικώς, ή ακολουθώ μια μεσοβέζικη λύση με αμφίβολο αποτέλεσμα και σίγουρη ταλαιπωρία, με το να δοκιμάσω μια απονεύρωση εκ νέου, ή τέλος να βγάλω το δόντι...Άστα να πάνε τύχη έχω!

(Η εικόνα είναι gif, animate, αλλά δεν φαίνεται να κουνιέται μετά το publish! Οπότε έβαλα τις δυο βασικές σκηνές της, ξεχωριστά.)

Τελικά, ο θάνατος ελκύει?

Ένα σχόλιο του Dralion στο προηγούμενο post, όσον αφορούσε την παρατήρηση μου ότι ο θάνατος μοιάζει να ελκύει τον άνθρωπο μου έδωσε την αφορμή για να γράψω μερικά πράγματα γύρω από αυτό το θέμα που τριγυρίζουν στο νου μου σχετικά.

Τελικά, το ερώτημα που προκύπτει και το έθεσε ο Dralion στο σχόλιο του είναι: Είναι η φυσική ανθρώπινη στάση η ειρηνική? Η μήπως ο θάνατος ασκεί μια τόσο δυνατή γοητεία στον άνθρωπο που κάνει την βία πιο φυσική από την ειρήνη?
Προσωπικά, δεν μπορώ να υιοιθετήσω ούτε την μία άποψη ούτε την άλλη. Και αυτό μου συμβαίνει για κάποιους λόγους...

Ένας λόγος απ' αυτούς, είναι ότι όλοι μας σκοτώνουμε χωρίς την παραμικρή τύψη. Απλά κάνουμε μια διαλογή σε αυτό που έχουμε το κουράγιο να σκοτώσουμε. Μπορεί να μην μπορώ να σκοτώσω πουλί, σκυλί, ή γάτα και κατά πάσα πιθανότητα αν βρεθώ με κάποιο άγριο ζώο θα φάει εκείνο εμένα, όμως έχω σκοτώσει άπειρες φορές κουνούπια τα οποία προ λίγων λεπτών μου είχαν πιει το αίμα και ένιωσα και ευχαρίστηση μάλιστα. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και αν σκοτώσω άλλο κουνούπι από αυτό που με τσίμπησε(δεν το τσάκωσα επί το έργό) δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διαφορά στην ευχαρίστηση αυτή που ένιωσα επειδή το σκότωσα. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα μυρμήγκια που συνηθίζουν να τσιμπάνε και τις μύγες. Δεν μιλάω φυσικά για όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα που σκότωσα χωρίς να το ξέρω και χωρίς να το θέλω. Π.χ. σαλιγκάρια. Εκείνα μπορεί να με σιχτιρίσω για την απροσεξία μου.
Αλλά εκείνα για τα οποία έκανα συνειδητή προσπάθεια να τα σκοτώσω, νιώθω απίστευτη ανακούφιση που κατάφερα να με απαλλάξω από την παρουσία τους!!

Άλλος λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο επιλέγοντας να κάνουν επικίνδυνα σπορ. Τι είναι αυτό που τους κάνει και νομίζεις πως ψάχνουν απεγνωσμένα μια ευκαιρία να βρεθούν κοντά στον θάνατο? Κάπου είχα διαβάσει ότι αυτή η αίσθηση του να παίζει κανείς την ζωή του κορώνα γράμματα, η αίσθηση ότι βρίσκεται μια ανάσα από τον θάνατο, είναι σχεδόν διαλογιστική. Αυτοί που έχουν νιώσει την απίστευτη εκείνη στιγμή που το μυαλό σταματά, και η σιωπή τους κατακλύζει, δεν την αλλάζουν με τίποτα και συνεχώς επιδιώκουν να την ξαναζήσουν.

Επίσης, και ο λόγος ότι προβληματίστηκα έντονα όταν διάβασα την Ομήρου Ιλιάδα σε διασκευή του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο για το οποίο είχα γράψει εδώ παλιότερα.
Διέκρινα μια αλήθεια μέσα στα λεγόμενα του...

Ακολουθεί απόσπασμα από τον επίλογο-σχολιασμό του διασκευαστή-συγγραφέα για το θέμα της Ιλιάδας, τον πόλεμο.

Το καθήκον ενός γνήσιου πασιφισμού θα έπρεπε να είναι όχι τόσο το να δαιμονοποιούμε υπερβολικά τον πόλεμο, όσο το να καταλάβουμε πως μόνο όταν θα γίνουμε άξιοι για μιαν άλλη ομορφιά θα μπορέσουμε να κάνουμε χωρίς αυτήν που πάντα μας πρόσφερε ο πόλεμος. Το να φτιάξουμε μιαν άλλη ομορφιά είναι ίσως η μόνη οδός προς μια αληθινή ειρήνη. Να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να φωτίσουμε το μισοσκόταδο της ύπαρξης χωρίς να καταφεύγουμε στη φωτιά του πολέμου. Να δώσουμε ένα νόημα, ισχυρό, στα πράγματα χωρίς να πρέπει να τα φέρουμε κάτω από το εκτυφλωτικό φως του θανάτου. Να μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας χωρίς να πρέπει να οικειοποιήθούμε την μοίρα κάποιου άλλου. Να καταφέρουμε να βάλουμε σε κίνηση το χρήμα και τον πλούτο χωρίς να πρέπει να καταφεύγουμε στην βία. (...)
Σήμερα η ειρήνη είναι λίγο περισσότερο από μια πολιτική σύμβαση: σίγουρα δεν είναι ένας οδηγός σκέψης και ένας τρόπος αντίληψης πραγματικά διαδεδομένος. Θεωρούμε τον πόλεμο ως ένα δεινό προς αποφυγή, φυσικά, αλλά απέχουμε πολύ από το να τον θεωρούμε το απόλυτο κακό: με την πρώτη ευκαιρία, η είσοδος στη μάχη, αν ντυθεί με ωραία ιδανικά, γίνεται στα γρήγορα μια εφικτή επιλογή. Και μάλιστα, μερικές φορές, επιλέγεται με σχετική περηφάνια.
Δεν σταματούν οι φάλαινες να γίνονται κομμάτια στο φως της φωτιάς.

Καλό μας μήνα!

Στην αρχή της Γένεσης, γράφει ότι ο θεός έπλασε τον άνθρωπο για να αρχει των ιχθύων της θαλάσσης και των πτηνών του ουρανού και όλων των κτηνών. Βεβαίως, τη Γένεση τη συνέταξε ένας άνθρωπος και όχι ένα άλογο. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο θεός είχε πραγματικά θελήσει να βασιλεύει ο άνθρωπος στα άλλα πλάσματα. Είναι πιο πιθανό ότι ο άνθρωπος επινόησε τον θεό για να καθαγιάσει την εξουσία που σφετερίστηκε πάνω στην αγελάδα και στο άλογο.

Ναι, το δικαίωμα να σκοτώνει ένα ελάφι ή μια αγελάδα είναι το μόνο πράγμα για το οποίο ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται αδελφικά σύμφωνη, ακόμα και στη διάρκεια των πιο αιματηρών πολέμων.

Μίλαν Κούντερα- Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Αυτό το απόσπασμα μου το θύμισαν (για άλλη μια φορά) οι σχεδόν ατέλειωτες ώρες που πέρασα το σαββατοκύριακο με την Χοντρούλα μου, η οποία άρχισε πάλι να χοντραίνει και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό!
Γιατί όσο πάει, θα μοιάζει στην παλαβιάρα που την υπεραγαπάει!