Το κτηματολόγιο και οι Ιταλοί "κατακτητές"

Ακούω κάτι σενάρια κατά καιρούς για το κτηματολόγιο που θέλει να κάνει η Ελλάδα, έχω συμπληρώσει άπειρα Ε9 που υποτίθεται θα βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά φως δεν βλέπω. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στον νου τους να κάνουν.
Όταν ρώτησα πριν μερικά χρόνια ένα γνωστό μου που το πατρικό του είναι Πελοπόννησο μεριά πως καθορίζονται οι ιδιοκτησίες αφού δεν έχουν κτηματολόγιο, πως γίνονται τέλος πάντων οι αγοραπωλησίες και οι μεταβιβάσεις μου είπε το εξής αν και δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί: Ότι αρκεί μια δικαστική διαμάχη για το εν λόγω ακίνητο (εικονική προφανώς) για να κατοχυρωθεί νομικά η ιδιοκτησία. Έμεινα κάγκελο φυσικά αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα περισσότερο. Δεν είχα και κανένα ενδιαφέρον επίσης μιας και η όποια περιουσία κατέχω βρίσκεται στην Ρόδο.
Θα ξέρετε φαντάζομαι ότι η Ρόδος είναι το μόνο (? με ερωτηματικό γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλο που απλά δεν το ξέρω) μέρος πάνω σε ολόκληρη την Ελλάδα που έχει ολοκληρωμένο κτηματολόγιο και ο κάθε ιδιοκτήτης έχει στα χέρια του είτε κάποιο τίτλο είτε κάποιο πιστοποιητικό που αποδεικνύει την ιδιοκτησία του. Και αυτό φυσικά δεν το έφτιαξε καμιά Ελλάδα. Το έφτιαξαν οι Ιταλοί "κατακτητές¨ (Ο θεός να τους πει κατακτητές με τόσα έργα, υποδομή και πολιτισμό που άφησαν πίσω τους).
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ο παππούς μου, μου διηγήθηκε μια ιστορία σχετική. Τότε που φτιάχνανε το κτηματολόγιο, οι Ιταλοί είχαν στείλει επί τόπου έναν Ιταλό τοπογράφο μαζί με τον διερμηνέα του για να μετρήσει τις ιδιοκτησίες, να τις καταγράψει στο αρχείο του κτηματολογίου και να δώσει τους τίτλους ιδιοκτησίας στους ιδιοκτήτες. Τότε ο κόσμος ήταν πολύ φτωχός, έβγαζε τα προς το ζην από την καλλιέργεια γης και τα ζώα, και δεν έμενε ούτε καν σε χωριό αλλά σε μικρούς οικισμούς δίπλα στα χωράφια μέσα σε στάβλους. Σε ένα τέτοιο οικισμό πήγε ο τοπογράφος για να μετρήσει. Κάποιος από τους ιδιοκτήτες (που δεν ήταν ο μόνος) ήθελε να γράψει την περιουσία του αυτή σε ένα μοναστήρι. Ο τοπογράφος έμεινε έκπληκτος από αυτήν την επιθυμία, και έβαλε τον διερμηνέα να τον ρωτήσει ξανά, ποιος έκτισε τον στάβλο, ποιος φύτεψε και περιποιόταν τα δέντρα τριγύρω κτλ μήπως κάτι δεν κατάλαβε. Ο ιδιοκτήτης απάντησε ότι ήταν όλα δικά του δημιουργήματα, αλλά επέμενε να τα γράψει στο μοναστήρι. Ο τοπογράφος τότε ζήτησε από τον διερμηνέα να πει στον ιδιοκτήτη ότι αρνιόταν να το γράψει εκείνη την στιγμή και ότι του άφηνε περιθώριο έξι μήνες να το σκεφτεί καλά και όταν ερχόταν ξανά θα άκουγε την τελική του απόφαση. Έτσι μετά από έξι μήνες, έκανε αυτό που ήταν θέλημα του ιδιοκτήτη. Να γράψει δηλαδή την περιουσία του στην εκκλησία.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν? Τα ακίνητα αυτού του ιδιοκτήτη ( αλλά και πολλών άλλων) μεταβιβάσθηκαν στην εκκλησία της Ελλάδος η οποία ως «φιλάνθρωπος» που ήταν ( και είναι) μάζεψε την ακίνητη περιουσία, χωρίς να υπάρχουν άνθρωποι δικοί της να την εκμεταλλευτούν (μόνο κάτι παχιά ανθρωποειδή) και τελικά θέσπισε βαρβάτο μίσθωμα (για την ανέχεια της τότε εποχής) στους πραγματικούς ιδιοκτήτες, για να μπορούν και πάλι να καλλιεργούν τα "δικά " τους χωράφια. Έχετε να πείτε κάτι για το πόσο ανίκητη είναι η βλακεία?