Θάρρος είναι να ρισκάρεις το γνωστό για το άγνωστο, το οικείο για το μη οικείο, το άνετο για το μη άνετο.
Είναι ένα παράλογο ταξίδι σε έναν άγνωστο προορισμό. Ποτέ δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε ή όχι.
Είναι τζόγος.
Και εγώ τον σιχαίνομαι!
'H απλά είμαι φοβιτσιάρα…
6 comments:
Το εγραψες πολυ ωραια!!
Αν και πιστευω πως μικρα ρισκα περνουμε καθημερινα μεσα απο τις επιλογες μας. "Να παω δεξια ή αριστερα;" επιλογη αρα και ρισκο.
Να ρισkαρω να πω καλησπερα;; :)
...είναι να ξέρεις τα παραπάνω, είναι η γνώση...
οι επιλογές μετά...
αποκλείεται να μην έχεις θάρρος..
δεν προχωράει κανείς, χωρίς αυτό κι εσύ φαίνεται πως έχεις κάνει πολλά βήματα μπροστά,πάρα πολλά!!
Κι αν κάποιες φορές δειλιάζουμε αυτό δε μας κάνει ντε και καλά και φοβιτσιάρηδες... μην είσαι τόσο αυστηρή με σένα!!
Τίποτα δεν προχωράει στη ζωή χωρίς κάποιο ρίσκο στα όρια της λογικής.
Θάρρος... χμμμ...
Ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ γράφει σε ένα γράμμα του στον Αντρέ Ζιντ:
«Μόλις κατάφερα μια αποστολή: πέρασα δύο μερόνυχτα μαζί με ένδεκα Μαυριτανούς και έναν μηχανικό για να σώσουμε κάποιο αεροπλάνο. Συναγερμοί διάφοροι και σοβαροί. Για πρώτη φορά άκουσα σφαίρες να σφυρίζουν δίπλα στο κεφάλι μου. Επιτέλους ξέρω τι είμαι σ’ αυτό εδώ το περιβάλλον: πολύ πιο ήρεμος από τους Μαυριτανούς.
Αλλά κατάλαβα επίσης αυτό που πάντα με έκανε να απορώ: γιατί ο Πλάτων (ή ο Αριστοτέλης;) τοποθετεί το θάρρος στην τελευταία σειρά των αρετών. Δεν είναι φτιαγμένο από πολύ ωραία συναισθήματα: λίγη λύσσα, λίγη ματαιοδοξία, πολύ πείσμα και μία χυδαία αθλητική ευχαρίστηση. Ιδίως η υπερδιέγερση της φυσικής δυνάμεως, που εντούτοις δεν έχει καμία δουλειά εδωπέρα.
Σταυρώνεις τα χέρια στο ανοιχτό σου πουκάμισο και αναπνέεις καλά. Είναι μάλλον ευχάριστο. Όταν αυτό συμβαίνει τη νύχτα, ανακατεύεται το συναίσθημα πως έκανες μια πελώρια βλακεία. Ποτέ πια δε θα θαυμάσω έναν άνθρωπο που δε θα είναι παρά γενναίος.»
Είδες; Δεν το ήξερα αυτό... Το θάρρος είναι η τελευταία από τις ανθρώπινες αρετές, σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο.
Επιβεβαιωμένο, μάλιστα, από ένα μεγάλο συγγραφέα που έχει ζήσει τον τζόγο αυτόν που περιγράφεις όσο τίποτα άλλο. Αυτό, λοιπόν, δίνει μια άλλη αξία στην παραπάνω θεωρία.
Από την άλλη πλευρά... ο συγγραφέας μας απ' αυτό πήγε τελικά... από τον κίνδυνο που λάτρευε τόσο πολύ...
Ηλία, αφού δεν μπόρεσα να σου ανταποδώσω την καλησπέρα έχεις την καλημέρα μου τουλάχιστον! (Τι κάνει το baby?!!)
Οι μικρές αυτές επιλογές που παίρνουμε καθημερινά μόνο ρίσκα δεν είναι!! Τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος αυτών!
G, πιο εύκολα ρισκάρει κάποιος που δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει παρά κάποιος που το ψυχανεμίζεται...
Maika, έχω κάνει όπως όλοι μας κάποιες υπερβάσεις στην ζωή μας και διεκδίκησα κάποια πράγματα. Απλά όταν κάνω γενικό απολογισμό νομίζω πως είμαι περισσότερο φοβιτσιάρα!
Αθεόφοβε, σίγουρα έτσι είναι. Απλά αισθάνθηκα κάπως "στάσιμη" προς στιγμήν...
Jason, το ρίσκο ενέχει κινδύνους που κάνουν την καρδιά μας να χτυπάει πιο γρήγορα. Τότε αισθανόμαστε πως "πραγματικά" ζούμε. Είναι αυτή η αντίθεση που μας κάνει εντύπωση σε σχέση με την άνευρη, εφυσυχασμένη αναπνοή που παίρνουμε κάθε μέρα.
Πάντως, ακόμα και τώρα, που διαβάζω αυτά που έγραψες,και παρόλο που πολλές φορές οικτιρώ τον εαυτό μου για το ότι δεν τόλμησα κάποια πράγματα, παρόλα αυτά, συμφωνώ με το ότι το θάρρος είναι η τελευταία από τις αρετές. Βρίσκω ότι το να θέσεις τον εαυτό σου σε κάποιο κίνδυνο είναι το λιγότερο χαζό.
----
Η ζωή είναι ωραία!
Post a Comment