Τι θα ήθελα να μου φέρει φέτος ο Αγιος Βασίλης?

Είχα πει ότι ήθελα να γράψω ένα post για το τι θέλω να μου φέρει ο Αι Βασίλης φέτος. Όσο και αν το σκεφτόμουν δεν μπορούσα να καταλήξω πουθενά. Όχι γιατί ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν πιστεύω στον Αι Βασίλη. Και δεν εννοώ στην κυριολεξία φυσικά. Σαν ιδέα. Διαπίστωσα ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει απομυθοποιηθεί στο μυαλό μου σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν την κλασική ερώτηση δεν κάνω για αυτόν στα βαφτιστικά μου. "Τι σας έφερε ο Αι Βασίλης?"

Χωρίς καμιά αμφιβολία, πρόκειται για ένα όμορφο μύθο. Δίνει απίστευτη χαρά στα παιδιά. Δίνει ελπίδα! Την παραμονή των Χριστουγέννων, σ' ολόκληρο τον κόσμο, τα παιδιά κρεμούν τις κάλτσες τους και περιμένουν με λαχτάρα τον Αϊ-Βασίλη... Προικισμένος με εξαιρετικές δυνάμεις, δεν έχει τους ανθρώπινους περιορισμούς, μπορεί να κάνει το γύρο του κόσμου μέσα σε μία και μόνη νύχτα και δεν έχει καμια δυσκολία να βρίσκεται ταυτόχρονα σε αμέτρητα μέρη. Δίνει μια αίσθηση παραμυθιού στην πεζότητα της ζωής.

Έτσι λοιπόν, αυτό που θα ήθελα φέτος από τον νέο χρόνο είναι να ξανανιώσω και πάλι πως είναι να περιμένεις τον Αι Βασίλη να σου φέρει δώρα. Να νιώσω ότι ζω και πάλι έστω για λίγο το παραμύθι. Να ξαναπιστέψω στο όνειρο έστω για αυτές τις λίγες μέρες τον χρόνο. Και ξέρω ότι αυτό δεν μπορώ να το κάνω να συμβεί μόνη μου. Μόνο ένα παιδί μπορεί να σε κάνει να νιώσεις έτσι. Ένα μικρό παιδί. Αυτοί που έχουν παιδιά νομίζω το νιώθουν. Ή τουλάχιστον έχουν την δυνατότητα αυτή.
Θα θέλα λοιπόν να έχω και εγώ κάποια στιγμή αυτή την δυνατότητα.

Το άδοξο τέλος μιας γνωριμίας και η νέα αρχή μιας άλλης...

Αφορμή για αυτό το post στάθηκε μια Χριστουγεννιάτικη κάρτα που πήρα με το ταχυδρομείο λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αλλά καλύτερα ας ξεκινήσω από την πρώτη ιστορία. Αυτήν που έληξε άδοξα.
Η πρώτη ιστορία έχει να κάνει με μια φίλη την Λένα Χ. που είχα γνωρίσει πριν 5-6 χρόνια περίπου σε ένα νοσοκομείο. Εγώ είχα πάει να κάνω μια επέμβαση ρουτίνας σε ένα μου δόντι και εκείνη είχε μπει μέσα ένα βράδυ ως έκτακτο περιστατικό. Ένα σκυλί μιας φίλης της (pitbull) φιλικό γενικά, αφήνιασε απότομα μια στιγμή και την δάγκωσε στο πρόσωπο. Ευτυχώς δεν την βρήκε στο μάτι και έτσι την γλύτωσε με μερικά ράμματα.
Από εκεί γνωριστήκαμε, και κρατήσαμε μια επαφή κυρίως τηλεφωνική, μιας και εγώ γύρισα πίσω Ρόδο και εκείνη έμενε Αθήνα. Κάθε φορά που ανέβαινα Αθήνα συναντιόμασταν. Συζητούσαμε για ένα σωρό θέματα και είχαμε μια πολύ οικεία σχέση. Μέχρι και blind date της είχα κανονίσει με τον αδερφό ενός φίλου μου ο οποίος έμενε Αθήνα επίσης.
Πριν όμως δύο χρόνια περίπου, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Από εμένα εξαφανίστηκε. Έπαψε να απαντά στα τηλέφωνα μου (ποτέ δεν παίρνω με απόκρυψη-το σιχαίνομαι) χωρίς εμφανή λόγο, τουλάχιστον σε εμένα. Ίσως κάτι της έκανα χωρίς να το θέλω, αλλά δεν μπορεί να πάει και ο νους μου πουθενά. Το μόνο που μου περνάει από το μυαλό είναι ότι όταν μου εξομολογήθηκε ότι βλέπει τακτικά πνευματικό και εξομολογείται ίσως τότε (με τα μυαλά μου κουβαλούσα) να έκφρασα την άποψη μου κάπως άγαρμπα, και αυτό να στάθηκε αφορμή να την κακοκαρδίσω. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Όπως και να έχει όμως, πέρσι, που έστειλα κάρτες, είχα στείλει μια και σε αυτήν επίσης, παρόλο που δεν απαντούσε στις κλήσεις μου μήνες πριν. Δεν πήρα πίσω ούτε ένα τυπικό sms. Φέτος, που δεν έστειλα σε κανένα, ίσως νομίζει πως την ξέχασα πια.
Κάνει λάθος, αν και δεν έχει καμιά σημασία πια.
Η δεύτερη ιστορία, είναι αυτή που μου έδωσε βασικά την αφορμή. Αφορά μια φίλη την Λένα Φ. με την οποία "γνωριστήκαμε" μέσω αλληλογραφίας (θυμάστε κάτι λίστες διευθύνσεων που δημοσίευαν τα εφηβικά περιοδικά τότε? Ε! Από εκεί) προ εικοσαετίας τουλάχιστον. Βάζω εισαγωγικά στο γνωριστήκαμε γιατί δεν την έχω δει ποτέ. Ούτε με έχει δει. Στην ουσία δεν την ξέρω ούτε με ξέρει. Στην αρχή που η αλληλογραφία μας (σχεδόν παιδιάστικη θα έλεγε κανείς) ήταν πιο συχνή είχαμε ανταλλάξει κάποιες φωτογραφίες. Από κάποια στιγμή και μετά αραιώσαμε τα γράμματα, άλλαξε η ζωή μου, προφανώς και η δική της, αλλά από τότε μέχρι και σήμερα ανταλλάσαμε Χριστουγεννιάτικες κάρτες κάθε χρόνο ανελλιπώς. Εκείνη νομίζω μου έστελνε και το Πάσχα. Καμιά άλλη επικοινωνία. Μόνο αυτή που απλά επιβεβαίωνε ότι ή διεύθυνση ακόμα ισχύει και ότι είμαστε εκεί για να παραλάβουμε η μια τις ευχές της άλλης.
Φέτος λοιπόν, πήρα με συστημένο γράμμα την κάρτα αυτής της φίλης. Παραξενεύτηκα που την έστειλε συστημένη βέβαια. Δεν το συνήθιζε. Τελικά η απορία μου λύθηκε όταν είδα κάτω χαμηλά στην κάρτα να γράφει : " Υ.Γ. Περιμένω γράμμα σου" .
Χαμογέλασα, και αμέσως μου ήρθε στο νου η πιο πάνω Λένα και σκέφτηκα ότι τελικά δεν αξίζει να αναλωνόμαστε στο να λυπόμαστε για αυτά που χάνουμε στην ζωή. Και ίσως η σύμπτωση των ονομάτων να ήταν αυτή που με έκανε να κάνω αυτόν τον συνειρμό και να διαπιστώσω ότι μπορεί η μια Λένα να έφυγε από την ζωή μου, υπήρχε όμως πάντα μια άλλη Λένα που ήταν εκεί πάντα και περίμενε από μένα ίσως κάτι.
Έτσι λοιπόν, θα κάνω κάτι που έχω πολύ καιρό να κάνω. Θα γράψω γράμμα σε χαρτί. Με τον πατροπαράδοτο τρόπο, έτσι όπως έκανα πάντα. Με τα ορθογραφικά λάθη και τις σβησμένες λέξεις. Θα ψάξω να βρω όλα τα γράμματα που είχαμε ανταλλάξει μικρές (τα έχω κρατήσει) και θα τα διαβάσω όλα. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων λέω το καλοκαιράκι που πάλι θα ανηφορίσω στην άνω Ελλάδα να κανονίσω μια συνάντηση με την Λένα που ήταν πάντα εκεί!
Η ζωή συνεχίζεται και είναι ωραία!

"Ας υποκριθούμε ότι είμαστε παντρεμένοι"

Ο Νασραντίν ταξίδευε με το καράβι νύχτα και είχε πέσει από νωρίς για ύπνο. Κάποια στιγμή ξυπνάει από τον ύπνο του από ένα εξακολουθητικό χτύπημα από την κάτω κουκέτα.
Η φωνή μιας γυναίκας ακούστηκε να του λέει:
"Εχω παγώσει εδώ κάτω. Σας πειράζει να μου φέρεται μια κουβέρτα?"
"Εχω μια καλύτερη ιδέα" λέει ο Νασραντίν.
"Ας υποκριθούμε ότι είμαστε παντρεμένοι."
"Πολύ καλή ιδέα" λέει εκείνη χαζογελώντας
"Ωραία" λέει ο Νασραντίν και γυρνάει πλευρό!
"Τώρα πήγαινε να πάρεις μόνη σου την αναθεματισμένη κουβέρτα"

Το διάβασα μόλις! Και μου φάνηκε πολύ αστείο!

Τα ρεβεγιόν και ο τζόγος.

Και να σου, που μαζί με τα ρεβεγιόν προκύπτει κάθε χρόνο και το θέμα του τζόγου και της χαρτοπαιξίας.

Κάθε χρόνο, μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι νωρίς το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, κουβαλάει ο καθένας τα καλούδια του για το τσιμπούσι (μην πέσουν όλα πάνω στην νοικοκυρά του σπιτιού και δεν καταλάβει γιορτή από την κούραση) και όλοι σχεδόν στρώνονται για το καθιερωμένο χαρτάκι. Εγώ πάντα απέχω από αυτήν την συνήθεια και ευτυχώς δεν είμαι η μόνη γιατί αλλιώς τα ρεβεγιόν θα μου ήταν μια πολύ μοναχική εμπειρία.

Εκεί βέβαια όσοι συμμετέχουν στο καρέ, το κάνουν για το καλό και είναι αυτός ο λόγος που μαζεύουν τα κέρματα τους ευλαβικά από νωρίς και έρχεται ο καθείς με το σακουλάκι του γεμάτο. Δεν παίζουν μεγάλα ποσά και αυτός και είναι ο λόγος που δεν χρησιμοποιούν μάρκες αντί χρημάτων. Άλλη αίσθηση έχει όταν ρίχνεις το ευρώ που ξέρεις ότι μπορεί να το πάρεις και να πάς να πάρεις τσίχλες π.χ. (έστω αυτές) και άλλη αίσθηση όταν ρίχνεις μια μάρκα. Έχεις άλλη κρίση στο παιχνίδι απάνω. Εκεί φαίνεται και ο χαρακτήρας του καθενός ξάστερα. Ποιος είναι υπόγειος, ποιος μπορεί να μπλοφάρει, ποιος είναι ευθύς, ποιος είναι πονηρός, ποιος είναι αργόστροφος κτλ

Ποτέ δεν μου άρεσε να παίζω χαρτιά. Το θεωρώ ψυχοφθόρο σαν παιχνίδι και άκρως επικίνδυνο επίσης όταν δεν ξέρει κανείς που πρέπει να σταματήσει. Παρόλο λοιπόν που δεν μου αρέσει να παίζω καθόλου, αντιθέτως μου αρέσει να παρακολουθώ. Για την ακρίβεια απολαμβάνω τα χαρτοπαιχτικά παιχνίδια των ρεβεγιόν! Έχουν μια παιχνιδιάρικη αίσθηση. Έχουν χιούμορ. Έχουν χαβαλέ! Έχουν γέλιο. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο καζίνο.

Εχθές βράδυ, κάναμε μια στάση από εκεί. Εγώ δεν είχα ξαναπάει ποτέ και επέμεναν οι υπόλοιποι να πάμε για να δω και εγώ περί τίνος πρόκειται. Οι δύο ώρες που κράτησε η περιφορά μου εκεί ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι δεν είναι αυτός ο χώρος για μένα. Αν έμενα παραπάνω ίσως να έφευγα με κατάθλιψη! Τι είδα εκεί μέσα και απογοητεύτηκα τόσο? Κάτι που σαφώς δεν περίμενα να το δω. Χριστουγεννιάτικα τουλάχιστον. Καταρχήν είδα μόνους ανθρώπους. Άντε με παρέες των 2-3 ατόμων αλλά κατά βάση μόνους. Οι περισσότεροι είχαν παραμάσχαλα ένα κουβαδάκι με τις μάρκες τους, ήταν αγκαλιά με ένα "φρουτάκι και πατούσαν επίμονα ένα κουμπί.

Στον πάνω όροφο τα πράγματα ήταν ακόμα πιο χειρότερα. εντελώς μόνοι άνθρωποι, κολλημένοι πάνω σε ένα τραπέζι, με τα μάτια καρφωμένα στον ντίλερ να παίζουν black jack.

Μου τράβηξαν την προσοχή οι ντίλερ. Ο ένας ειδικά, είχε μια φωνή τόσο τραχιά που μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν μηχανή και όχι άνθρωπος. Τόσο τυποποιημένες ήταν οι κινήσεις του και τόσο ανέκφραστος ο ίδιος.

Στις ρουλέτες τώρα τα πράγματα ήταν χειρότερα. Μάτια όλο προσμονή να κοιτάνε μια μπίλια να γυρίζει και ένα κρουπιέρη που με το που έβγαινε το αποτέλεσμα έσερνε τις μάρκες που είχαν πονταριστεί στην άκρη μαζί με τις ελπίδες προφανώς των παικτών... Στα μάτια κάποιων από αυτών έβλεπα την απελπισία ήδη.

Τι όμορφος τρόπος άραγε να περάσει κανείς την βραδιά των Χριστουγέννων...
Μερικές φορές ξεχνάω πως όλος ο κόσμος δεν είναι σαν και εμένα και αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς να παθιαστεί με τον τζόγο. Έχω γνωστούς που είναι έτσι. Απλά ποτέ δεν μπόρεσα να τους κατανοήσω. Ο ένας έχει εξαφανίσει όλο το κομπόδεμα που είχε για ώρα ανάγκης για αυτόν και τα παιδιά του στα φρουτάκια και συνεχίζει απτόητος να επενδύει ότι ρευστό πέσει στα χέρια του και ας μην του μείνει να φάει. Ο άλλος είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί τον κρατάνε με νύχια και με δόντια από την οικογένεια του. Ειδάλλως είναι η χειρότερη παρέα να πάρεις μαζί σου για μια γύρα στο καζίνο καλή ώρα όπως εχθές. Μπορεί να πρόκειται για 50 ευρώ που παίζει και τον βλέπεις και σου βγαίνει η πίστη. Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, και φυσάει και ξεφυσάει συνεχώς!
Ηθικό δίδαγμα? Δεν ξαναπατάω χρονιάρες μέρες σε καζίνο!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Πραγματικά, δεν περίμενα καθόλου, ότι με αυτήν μου την κίνηση να στείλω μια απλή ηλεκτρονική καρτούλα θα είχα τέτοια θερμή αποδοχή από όλους σχεδόν.
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ! Σας έχω όλους στο μυαλό μου χωρίς υπερβολή. Έχετε μια ξεχωριστή (έστω και αν είναι ελλιπής) υπόσταση , με τις ιδιαιτερότητες της ο καθένας σας, για μένα. Εσείς και τα blog σας είναι πλέον μέρος της ζωής μου τους τελευταίους τουλάχιστον οκτώ μήνες. Παρόλο που τους περισσότερους από εσάς δεν σας ξέρω προσωπικά, είσαστε συντροφιά μου όλο αυτόν τον καιρό και ελπίζω για πολύ ακόμα.Ζητώ συγνώμη από όσους ξέχασα. Ακόμα και από αυτούς που δεν είχα mail τους και έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά από το να μην τους στείλω.Αφού περάσουν τα Χριστούγεννα θα τα ξαναπούμε και πάλι. Έχω να γράψω για 1-2 θέματα σχετικά με τις γιορτές. Το ένα είναι σαφώς το τι θέλω να μου φέρει ο Άι Βασίλης. Από μικρή η μαμά μου τα δώρα μου τα έδινε Πρωτοχρονιά.. Και έτσι στον δικό μου παιδικό κόσμο ο Άγιος Βασίλης ερχόταν Πρωτοχρονιά. Άρα έχω ακόμα λίγο καιρό...να σκεφτώ τι θέλω. Γιατί τα άλλα δώρα, αυτά που τα προσφέρουν άνθρωποι, τα κανονικά, θα τα ανοίξω σήμερα το βράδυ! (δεν κρατιέμαι μέχρι αύριο!).
Καλά να περάσετε όλοι! Να διασκεδάσετε και να εκμεταλλευτείτε το τετραήμερο όσο το δυνατόν καλύτερα!

Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Μια αγαπημένη συνήθεια.

Φέτος έσπασα μια παράδοση χρόνων. Δεν έστειλα χριστουγεννιάτικες κάρτες πουθενά. Επί χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σχεδόν ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα άρχιζα τις ετοιμασίες για να στείλω τις ευχετήριες κάρτες μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συνήθως παράγγελνα κάρτες από τα παιδιά SOS, ή έπαιρνα τις Unicef από το ταχυδρομείο και αν στο τέλος βρισκόμουν σε έλλειψη από λάθος υπολογισμό έπαιρνα και μερικές από αυτές τις χλιδάτες που έφερναν τα βιβλιοπωλεία συνήθως. Ετοίμαζα την λίστα με τα ονόματα και τα τελευταία χρόνια τύπωνα τις διευθύνσεις τους σε αυτοκόλλητο χαρτί για πιο ευκολία. Μετά έκανα επιλογή ποια κάρτα θα έστελνα σε ποιον και κατέληγα στο πιο δύσκολο μέρος της όλης διαδικασίας. Στο να γράψω τις ευχές. Αυτό για να γίνει έπρεπε να νιώθω καλά και να είχα διάθεση να γράψω στον καθένα ξεχωριστά την ευχή του. Έπειτα κλείσιμο και βουρ για το ταχυδρομείο. Ηταν μια αγαπημένη συνήθεια.

Κάθε χρόνο απολάμβανα αυτήν την διαδικασία. Φέτος όμως δεν μου βγήκε καθόλου… Ούτε καν το σκέφτηκα. Πλησιάζοντας οι μέρες που άλλη χρονιά θα τις είχα ήδη στείλει, μου πέρασε από το μυαλό, αλλά πάλι δεν ένιωθα να θέλω.

Έτσι φέτος αποφάσισα να στείλω μόνο ηλεκτρονικές κάρτες και να συμπεριλάβω στους παραλήπτες και τους καινούργιους φίλους που απέκτησα μέσα από το blog. Όσους τουλάχιστον με το σχόλιο τους μου ερχόταν και το email τους. Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον (ήδη έχω κάνει την πατάτα και σε κάποιους έστειλα κάρτα 2 φορές! Γιορτές είναι όμως και θα δείξουν κατανόηση! Θέλω να πιστεύω!!!!) αν και νομίζω ότι θα συμβεί το αντίθετο. Πολλοί θα με έχουν ξεχάσει και θα αναρωτιούνται από πού τους ήρθε. Όσοι τουλάχιστον ανοίξουν τα mail τους και δεν έχουν ξαμοληθεί για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής και τις ετοιμασίες των ρεβεγιόν!

Ελεήστε... να σωθεί η ψυχή σας...

Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι οργανωμένες εκδηλώσεις προσφοράς βοήθειας σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Η Unicef θα μας πουλάει κάρτες, επίσης και η φιλανθρωπική οργάνωση για τα παιδιά των χωριών SOS και ένα σωρό άλλες οργανώσεις κατά τις φτώχειας, υπέρ του τρίτου κόσμου κτλ.
Οι πάντες θα ζητάνε την βοήθεια μας. Θα γεμίζουν πάλι οι δρόμοι με ζητιάνους, που ξαφνικά ξεφυτρώνουν όλοι μαζί λες και είναι εποχή που ευδοκιμούν, για να μας δοκιμάσουν και για να μας ξεγελάσουν μήπως και τσακώσουν κάτι και αυτοί από το δώρο χριστουγέννων. Γιατί αυτό θα κάνουν μην έχετε καμιά αμφιβολία.
Και όλοι αυτοί θα σε προσεγγίσουν την ώρα που είσαι μέσα στο πλήθος. Την ώρα που θα νιώθεις τα βλέμματα όλων των άλλων πάνω σου τα οποία είναι σαφώς ικανα΄να σε κάνουν να αισθανθείς ενοχές σχετικά εύκολα. Ποτέ ζητιάνος δεν σε πλησιάζει όταν είσαι μόνος. Ξέρει ότι θα δώσεις ευκολοτερα όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους γιατί σε νοιάζει τι θα σκεφτούν αυτοί οι άλλοι. Δίνεις κάτι για να σώσεις εσένα. Όχι τον άλλον. Αυτό δεν είναι θέμα καλοσύνης και πραγματικής φιλανθρωπίας.

Όσο και να θέλουμε να εξαγνιστούμε από τις τύψεις μας, ο καθένας με τον τρόπο του, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, βοηθάει μια κοινωνία που δημιουργεί όλους αυτούς τους ζητιάνους, τους άπορους, τους άστεγους ,τα πεινασμένα παιδιά κτλ. Είμαστε θέλουμε δεν θέλουμε μέρος αυτής της δομής που δημιουργεί αυτήν την εκμεταλευση, που φέρνει όλα αυτά τα αποτελέσματα. Είμαστε μέρος αυτού του κατεστημένου που θέλει τον κόσμο χωρισμένο σε πλούσιους και φτωχούς. Και εμείς αυτό θέλουμε. Να γίνουμε πλούσιοι. Και αυτό μας δημιουργεί ενοχές που προσπαθούμε να τις εξαλείψουμε στέλνοντας δωρεες, αγοράζοντας κάρτες και πετώντας 1-2 ευρώ στον ζητιάνο που θα μας κάτσει καλά στο μάτι και θα μας βρει σε στιγμή αδυναμίας.

Θα μου πείτε τώρα... Τι προτείνεις δηλαδή? Να μην δίνουμε τίποτα και να αδιαφορούμε? Όχι. Απλά καλό θα ήταν όταν δίνουμε κάτι να το κάνουμε γιατί νιώθουμε με όλο μας το είναι συμπόνια. Να νιώθουμε συνυπέυθυνοι για αυτό που συμβαίνει στον συνάνθρωπο μας. Να νιώθουμε συνειδητά το κακό που κάνουμε κάθε μέρα και να μην αισθανόμαστε ήσυχοι με το καλό που θεωρητικά και μόνο κάνουμε, κάποιες φορές. Λέω θεωρητικά και το εννοώ γιατί μόνο μπαλώνουμε στην ουσία.. Κανένα ουσιαστικό καλό δεν γίνεται. Στο μόνο που κάνουμε καλό είναι στην ψυχή και την συνείδηση μας. Γι' αυτό μόνο όταν πραγματικά νιώσουμε να συμπάσχουμε, δεν θα ικανοποιηθεί το εγώ μας από τα λίγα ευρώ που ξοδέψαμε εντέλει όχι για την ευημερία ενός άλλου ανθρώπου αλλά ουσιαστικά για να ηρεμήσουμε την δική μας ψυχή.

Για όλους αυτούς που οι παπάδες και η εκκλησία έχει δημιουργήσει ενοχές σχετικά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ιησούς δίδαξε την ελεημοσύνη να τους πω ότι κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ιησους σύμφωνα με το κατά Θωμά Ευαγγέλιο είχε πει: "Αν κάνεις ελεημοσύνες θα κάνεις κακό στο πνευμα σου". Αυτός από μόνος του ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να θεωρηθεί απαγορευμένο αυτό το ευαγγέλιο. Δεν νομίζετε?

Photo: Charity - Polyvios Stylianou

Internet Banking forever!

Μου ήρθε η όρεξη εχθές το βράδυ να πληρώσω τις πιστωτικές μου κάρτες, και κάνω να μπω στο internet banking της Alpha Bank για να τελειώνω και με αυτές αλλά ίσα που πρόλαβα να δω τα ποσά τους και κρέμασε το σύστημα!
Εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια που κάνω μέσω internet όλες μου τις τραπεζικές συναλλαγές (και όχι μόνο) πρώτη φορά έμεινα ξεκρέμαστη! Ευτυχώς που οι κάρτες λήγουν τέλος μηνός δηλαδή. Γιατί αν έληγαν αύριο π.χ. ή σήμερα θα κατέληγα να πληρώνω τόκους υπερημέριας για το τίποτα!
Όπως και να έχει πάντως, το internet banking είναι μεγάλη ευκολία. Δεν το συζητώ καθόλου. Πληρώνω τα πάντα από εκεί. Τις κάρτες μου, προτού καν μου έρθει ο λογ/σμός αποφευγοντας έτσι καθυστερήσεις λόγω ταχυδρομείου και επιπλέον έξοδα, την ΔΕΗ μου, τον ΟΤΕ μου, την φορολογία εισοδήματος μου, κάνω τα εμβάσματα μου κτλ. Έχω χρόνια να πάω στην τράπεζα μέρα. Μόνο απόγευμα για να βγάλω χρήματα από το ΑΤΜ.
Από την άλλη πάλι ποτέ δεν φοβήθηκα να χρησιμοποιήσω την πιστωτική μου κάρτα για να αγοράσω κάτι από το internet. Προσπαθώ απλά να επιλέγω όσο πιο αξιόπιστα site για τις αγορές μου. Χρόνια τώρα που έχω αγοράσει ουκ ολίγα, ηλεκτρονικά κυρίως, είδη από το Internet, ποτέ δεν μου έχει συμβεί κανένα ευτράπελο. Εξάλλου είχα διαβάσει κάπου ότι επειδή οι τράπεζες θέλουν να προωθήσουν το ηλεκτρονικό εμπόριο, υπάρχει άμεση αντιμετώπιση κρουσμάτων σε περίπτωση καταγγελίας οποιασδήποτε συναλλαγής υπέρ του πελάτη.
Μου κάνει εντύπωση πάντως πως μερικοί επιμένουν να ταλαιπωρούνται στις ουρές στις τράπεζες, στον ΟΤΕ, στην ΔΕΗ κτλ για κάτι που μπορείς να κάνεις μέσα σε πέντε λεπτά απο το pc του σπιτιού σου χωρίς να κουνήσεις ρούπι.
Ο πρώτος λόγος νομίζω που το αποφεύγουν δεν είναι γιατί δεν ξέρουν να το χειρίζονται αλλά για λόγους ανασφάλειας.Μερικοί αισθάνονται ήσυχοι όταν παίρνουν στα χέρια τους απόδειξη. Ασχέτως που μετά από λίγο δεν θα ξέρουν ούτε αυτοί που θα την έχουν καταχωνιάσει-πετάξει.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το θέμα της εξοικείωσης με τον υπολογιστή και γενικότερα. Υπάρχουν πολλά άτομα που γνωρίζω που όχι μόνο δεν ξέρουν να χειρίζονται στοιχειωδώς έναν υπολογιστή αλλά δεν έχουν και καμιά διάθεση να μάθουν.
Και ο τρίτος είναι μάλλον γιατί συνηθίζουν να πληρώνουν καθυστερημένα τις υποχρεώσεις τους και κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει μέσω internet banking.
Οποιος και αν είναι ο λόγος, αξίζει τον κόπο κάποιος να αλλάξει κάποιες από τις συνήθειες του και να μάθει πέντε πράγματα με σκοπό να κάνει πιο εύκολη την ζωή του. Για τον μέσο άνθρωπο, σε αυτό εξυπηρετεί η τεχνολογία. Αφού έχουμε την τύχη να την έχουμε στα χέρια μας, καλό είναι να την εκμεταλευτούμε.
Copyright in the image is owned by the original artist, rights to reproduce or use the image may be obtained from www.CartoonStock.com .

Η θυσία της μάνας

Αυτή την εβδομάδα που πέρασε ήμουν μονίμως ανάμεσα μανάδες και σε μικρά κοριτσάκια. Και μου ήρθε αυτό στο νου.

Η μαμά εξηγούσε ακούραστα στην Τερέζα ότι το να είσαι μητέρα σημαίνει να τα θυσιάζεις όλα. Τα λόγια της ήσαν πειστικά επειδή εκφράζουν εμπειρία μιας γυναίκας που τα είχε όλα χάσει εξαιτίας του παιδιού της. Η Τερέζα άκουγε και νόμιζε ότι η ύψιστη αξία της ζωής είναι η μητρότητα και ότι η μητρότητα είναι μια μεγάλη θυσία.

Αν η μητρότητα είναι η ίδια η θυσία, η μοίρα μιας κόρης είναι το λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι – Μ.Κούντερα.

Picture:

Cassatt, Mary

Young Mother

1900
Oil on canvas
92.4 x 73.7 cm
The Metropolitan Museum of Art, New York

Berisha + science = incompatibility

Μετά από παράκληση του N.Ago ο οποίος μου έκανε γνωστό το γεγονός, ότι με συνοπτικές διαδικασίες η Αλβανική κυβέρνηση του Μπερίσσα αποφάσισε ότι η Ακαδημία των Επιστημών της Αλβανίας δεν έχει λόγο ύπαρξης και ψήφισε το σταμάτημα της χρηματοδότησης της, αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το post παρόλο που με απωθούν οποιαδήποτε πολιτικά ζητήματα.

Εγώ το μόνο που θα ήθελα να πω επιπλέον είναι ότι αν αυτό το γεγονός αγγίξει και τον Αλβανικό λαό να το δείξει έμπρακτα στις επόμενες εκλογές που θα κληθεί να ψηφίσει κυβέρνηση. Αν αυτός δεν κάνει αυτό που επιβάλλεται να γίνει, όσα post και να γράψουμε εμείς εδώ ή όπου αλλού, δεν πρόκειται νομίζω να γίνει τίποτα ουσιώδες.
Ελπίζω το μήνυμα να πάει στα μάτια και τα αυτιά αυτών που πρέπει. Γιατί τα παχύδερμα που τους κυβερνούν δεν πρόκειται να συγκινηθούν με οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια. Μόνο το μαύρισμα θα κάνει δουλειά πιστεύω.

Το κείμενο που ακολουθεί το έχει γράψει ο N.Ago σε σχόλιο του και το αγγλικό κείμενο παρακάτω είναι η μετάφραση αυτού από την Ergotelina.

Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!

Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!

Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ! Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη!

Afterwards voting (12/12/2006) by the majority in the Parliament of Albania, the country does not have anymore the Academy of Scientists. In the late of night,the bill of the government has been voted on.Academy of Scientists" with 75 yes(!) 2 no and 3 present! Altoghether the Opposition, abstained from the process, protesting for this unprecedented event. Scientific, academic and educational community,implored considering this action as a crime against the science but the government insisted and managed finally to lock the doors of Inquiring Institutes that were active under the auspices of the Academy! The deputies of PBDNJ(Human Rights Party) Spiro Peii and Leonard Solis were those that voted against the bill.Leonard Demi (PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi (PAA) declared present! I request, if this touches also your sensitivity and solidarity,you could help us making a report and spreading the news!So, the voice of protest, will strengthen and make the authoritarian governance in Albania, think well, before they finish definitely their horrendous action!

Το ρόδι και η ροδιά!

"Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ' ένα ράσο τυλιγμένοι"
Τι είναι;
Το ξέρετε φαντάζομαι το εν λόγω αίνιγμα. Η απάντηση του είναι το το ρόδι που είναι σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κρεμούσαν στο κάθε σπίτι, από το φθινόπωρο, ένα ρόδι. Μετά τη Μεγάλη Λειτουργία της Πρωτοχρονιάς το πετούσαν με δύναμη στο κατώφλι για να σπάσει σε χίλια κομμάτια κι έλεγαν:
"Χρόνια Πολλά! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!"

Δυο ερωτήσεις έχω να κάνω.
Το Ρόδι κρεμασμένο εκεί από το φθινόπωρο, δεν χαλούσε???
Εγώ που έχω ολόκληρη ροδιά έξω από το σπίτι, χρειάζομαι επίσης να πετάξω ρόδι για να έχω καλή τύχη ή καλύπτομαι από το δέντρο???!!!

Η αριθμολογία και το ταξίδι της ζωής...

Εχθές βράδυ μου έκαναν δώρο ένα βιβλίο (πάντα απολάμβανα τα «έκτακτα» δώρα περισσότερο) σχετικά με την αριθμολογία, την μελέτη των πνευματικών ιδιοτήτων που έχουν οι αριθμοί και τα γράμματα. Το βιβλίο λέγεται «The complete idiot’s guide to: Numerology» των Kay Lagerquist και Lisa Lenard.

Στον πρόλογο αναφέρει τα εξής:

Αυτό το βιβλίο αφιερώνεται σε όλους εσάς, που αναζητάτε το νόημα στη ζωή σας που θέλετε να ζείτε ενσυνείδητα και να ακολουθείτε τη ροή της ζωής σας. Επειδή το μεγαλύτερο πνευματικό μας ταξίδι είναι το «Γνώθι Σ’ αυτόν», όπως διατυπώθηκε από το Μαντείο των Δελφών την εποχή του Πυθαγόρα, προσφέρω τη σοφία της αριθμολογίας σαν ένα φως για να φωτίζει την πορεία μας. Είθε να καθοδηγηθείτε μέσα από τους αριθμούς, στην υψηλότερη και καλύτερη έκφραση του σκοπού της ζωής σας.

Kay Απρίλιος 2004

Καλό μου ακούγετε. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν σκέφτηκα να αγοράσω εγώ η ίδια ένα βιβλίο αυτής της θεματολογίας όπως επίσης ποτέ δεν θυμάμαι να έχω ανοίξει συζήτηση σχετική.

Θεωρώ (ομολογουμένως χωρίς να το έχω ψάξει ιδιαίτερα) ότι η αριθμολογία είναι κάτι αντίστοιχο με την αστρολογία, τις κάρτες ταρώ κτλ Μπορούν να δώσουν ένα επιπλέον στίγμα, μπορούν να γίνουν ένα διαισθητικό εργαλείο ιδανικό για το τώρα, αυτό που ζούμε αυτήν ακριβώς την στιγμή και για τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε. Τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Θεωρώ ότι το μέλλον δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς όπως επίσης θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Υπάρχει απλά μια δυναμική, διαφορετική, στον καθέναμας, την οποία άλλοι την εκμεταλλεύονται στο έπακρο και άλλοι όχι.

Όπως και να έχει, λέω να το διαβάσω για να έχω μια πιο ευρεία άποψη επί του θέματος. Εσείς τι λέτε?

Η αντρική συνωμοσία για τον γυναικείο οργασμό.

Το ξέρατε ότι το "Κάμα Σούτρα", η μεγαλύτερη σχεδόν διατριβή στον κόσμο γύρω από το sex η οποία γράφτηκε περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, δεν αναφέρει πουθενά τον γυναικείο οργασμό????

Στο εγχειρίδιο που ο κύριος Mallanaga Vatsyayana περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια ογδόντα τέσσερεις ερωτικές στάσεις, με τόσο προσεγμένο τρόπο που από τότε μέχρι σήμερα, τόσες χιλιάδες χρόνια μετά κανείς δεν βρήκε να προσθέσει την 85η στάση, αυτό λοιπόν δεν αναφέρει πουθενά ότι η γυναίκα μπορεί να έχει οργασμό.

Μοιάζει να είναι μια εσκεμμένη απόκρυψη, μια αντρική συνωμοσία. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Γιατί είναι φανερό ότι δεν "ξεχάστηκε" να αναφερθεί κάτι επουσιώδες. Μιλάμε για την πιο σπουδαία σωματική ευχαρίστηση. Και δεν αναφέρετε καν. Ούτε καν με "ψιλά γράμματα".

Μήπως γιατί οι άντρες διαπιστώνοντας την πολυοργασμικότητα της γυναίκας και αισθανόμενοι "λίγοι" απέναντι της προτίμησαν να της αποκρύψουν εντελώς το γεγονός ότι έχει την δυνατότητα όχι για πολλούς αλλά ούτε καν για ένα οργασμό?

Μήπως για αυτόν τον λόγο πολλές γυναίκες μέχρι και σήμερα δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειτε?

Pictures from http://www.artzhana.com/

Η "Αλλαγή" μου!

Η δυστυχία εμφανίζεται επειδή δεν επιτρέπουμε να συμβεί η αλλαγή. Είμαστε προσκολλημένοι, θέλουμε τα πράγματα να είναι σταστικά. Αν είσαι ερωτευμένος με μια γυναίκα, τη θέλεις να είναι δική σου αύριο, ίδια όπως είναι σήμερα.
Μ’αυτόν τον τρόπο εμφανίζεται η δυστυχία. Κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την επόμενη στιγμή.
Η ζωή αλλάζει διαρκώς. Η ζωή είναι αλλαγή. Μόνο ένα πράγμα είναι μόνιμο και αυτό είναι ίδια η αλλαγή. (Osho)

Άσχετο ( ή σχετικό μπορεί), άλλαξα λοιπόν! Μόλις πριν λίγο τελείωσα με το στόλισμα του δέντρου! Ήρθε η Ηλιαχτίδα κουβαλώντας τσάντες με στολίδια και στην ουσία εκείνη μου το στόλισε! Εγώ έβαζα που και που κανένα στολίδι, την περισσότερη ώρα παίζαμε με το μωρό, και επιδόθηκα κυρίως σε αυτό που ήξερα καλύτερα να κάνω (καθότι παντελώς ανίδεη από στολίσματα), στο να θαυμάζω!!
Είχαμε χώσει τους άντρες να στήσουν το δέντρο (τις βαριές δουλειές), την μουσική υπόκρουση είχε επιμεληθεί ο εργοδότης μου που όλως τυχαίως χωρίς να ξέρει ότι απόψε θα στόλιζα δέντρο μου έγραψε και εμένα ένα cd όπως κάνει σε φίλους του με διάφορα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ευτυχώς (όχι ακόμα τουλάχιστον) δεν βγήκε αληθινή η ευχή του Reactor! Μου έπεσε όμως ένα ξωτικό και έσπασε το χέρι του!! Γούρι που λέει και η Ηλιαχτίδα!

Άντε και καλές γιορτές να έχουμε όλοι!!

Οι απαιτήσεις των σημερινών παιδιών

Η παρακάτω συζήτηση έγινε πριν 2-3 χρόνια μεταξύ εμού και ενός γνωστού μου, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε μόλις γίνει μπαμπάς ενός παιδιού.

Εγώ (Ε): Πως είσαι? Πως πάει η ζωή με το μωρό? Όλα καλά?

Γνωστός (Γ) : Μια χαρά. Είναι γλύκα, τρέλα, φοβερή εμπειρία να είσαι γονιός κτλ.

Ε : Πολύ ωραία! Χαίρομαι! Τελικά ένα παιδί ίσως απλά κάνει τις έννοιες που είχες πριν από αυτό να φαίνονται ανούσιες.

Γ: Μην το λες. Ένα παιδί θέλει πολλές θυσίες για να μεγαλώσει. Χρειάζεται πάρα πολλά πράγματα να του προσφέρει ένας γονιός.

Ε: Έλα ντε. Όχι και θυσίες. Νομίζω ότι, ο’ τι μπορεί ο καθένας προσφέρει στο μέτρο που μπορεί. Αν δεν έχει δεν θα δώσει. Εξάλλου αυτό που χρειάζεται κατά κύριο λόγο ένα παιδί είναι αγάπη. Αν του δίνεις αυτό όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά σχεδόν.

Γ: Ε! Όχι. Δεν είναι έτσι. Την σημερινή εποχή ένα παιδί έχει απαιτήσεις πολλές. Χρειάζεται ο γονιός να δουλεύει όλο και περισσότερο για να μπορεί να βγάζει τα χρήματα που χρειάζονται για να του προσφέρει όλα τα απαραίτητα.

Ε: Α! Υπερβάλεις νομίζω. Τι είναι αυτά τα απαραίτητα που χρειάζεται ένα παιδί και χρειάζεται να τρέχεις πανικόβλητος για να του τα παρέχεις?

Γ: Μην το λες. Να σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις.

Ε: Για λέγε…

Γ: Πριν 2 βδομάδες είχε την ονομαστική του εορτή το ανιψάκι μου. Το πρωί που πήγαινε στο σχολείο του έδωσε η μαμά του ένα κουτί με γλυκά που είχε πάρει από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να κεράσει την τάξη του. Το μεσημέρι που πήγε να το πάρει από το σχολείο είδε το παιδί να είναι μέσα στην κατήφεια, αμίλητο και με το κουτί τα γλυκά σχεδόν όπως του το είχε δώσει. Το ρώτησε γιατί δεν κέρασε τους συμμαθητές του και το παιδί της απάντησε το εξής εκπληκτικό. Ότι τους πρόσφερε γλυκό και οι συμμαθητές του ( ή κάποιος από τους συμμαθητές του) τα περιφρόνησαν λέγοντας του ότι δεν ήταν καλά σοκολατάκια όπως αυτά που παίρνει η δικιά του μαμά αλλά υποδεέστερα και ότι μάλλον η δική του μαμά δεν είχε αρκετά χρήματα για να του πάρει από τα καλά. Γι΄αυτό σου λέω… χρειάζεται να μπορείς να τους προσφέρεις πράγματα.

Δεν ξέρω εσείς τι καταλάβατε από αυτό. Εγώ κατάλαβα ότι η ματαιοδοξία των γονιών προβάλλεται πάνω στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία ήδη.

Σε αυτό το θέμα διαφωνήσαμε με την Ηλιαχτίδα γιατί εκείνη ισχυρίζεται ότι παρόλο που είναι όντως έτσι τα πράγματα είναι αδύνατον να μπορέσει ένας γονιός να γαλουχήσει το παιδί του αλλιώς γιατί όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν αυτό το μοτίβο και θέλοντας και μη γίνεται μέρος αυτού του φαύλου κύκλου. Μπορεί μόνο να του εξηγήσει όταν μεγαλώσει που θα μπορεί να καταλαβαίνει.

Εγώ πάλι νομίζω ότι αν περιμένει κάποιος να μεγαλώσει το παιδί του θα είναι ήδη αργά και ότι ο κόσμος αλλάζει πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι απλά η εύκολη λύση να βγάλουμε από την τσέπη μας όσα χρήματα χρειάζονται για να ικανοποιήσουμε την δική μας ματαιοδοξία καταρχήν και κατόπιν τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις που μεγαλώνοντας θα έχουν τα παιδιά, ενώ η δύσκολη λύση είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πως ένα ακριβό παπούτσι μάρκας δεν σε κάνει ανώτερο έναντι του συνανθρώπου σου ούτε επίσης ένα φθηνό δεν σε κάνει κατώτερο.

Η μόνη σημαντική διαφορά που έχουμε εμείς οι δύο στην διαφωνία μας είναι ότι εγώ δεν είμαι γονιός και έτσι μου ταιριάζει γάντι θα έλεγε κανείς η παροιμία που λέει ότι «όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει». Το μόνο που έχω να πω σ’ αυτό είναι αυτό που λέω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις «ο χρόνος θα δείξει…»

Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και εγώ.

Φέτος δεν πρόκειται να στολίσω δέντρο απλά επειδή πρέπει ή επειδή ήρθε η ώρα. Μέχρι και σήμερα και δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι μου που να θυμίζει χριστουγεννιάτικη διακόσμηση εκτός από ένα αγιοβασιλιάτικο σκούφο που αγόρασα χθες ανάμεσα στα άλλα, από την καταναλωτική μανία που με είχε πιάσει.

Παρόλο που για κάποιο λόγο νιώθω μια ανεξήγητη προσμονή για τα Χριστούγεννα, δεν σκοπέυω να στολίσω δέντρο αν δεν νιώσω ότι θέλω να το κάνω και θα φχαριστηθώ όπως πρέπει την συγκεκριμένη διαδικασία. Που σημαίνει ότι μπορεί να φτάσουν παραμονές Χριστουγέννων και να μην έχω το έχω στολίσει ακόμα!

Κάθε χρόνο στολίζω (και ξεστολίζω φυσικά!) γύρω στα 3 δέντρα μίνιμουμ. Ένα στο σπίτι που μένω, ένα στο σπίτι στο χωριό που πάω τα σαββατοκύριακα και ένα αυτό της μαμάς μου που την βοηθάω (αυτό ευτυχώς δεν το ξεστολίζω!). Πέρσυ δε, βοήθησα και στο στόλισμα του δέντρου της εξαδέρφης μου!!
Παρόλο που κατά βάση ευχαριστιέμε την ασχολία αυτή (και την προηγούμενη-την αγορά στολιδιών) πρέπει μάλλον να το παράκανα.

Οπότε φέτος λέω να κάνω μια σχετική απότοξίνωση μιας και η διαδικασία αυτή κάθε άλλο παρά χαλαρωτική είναι. Είδικά όταν εργάζεσαι εκείνες τις μερες και πρέπει να στριμώξεις τις υποχρεώσεις όσο πιο πολύ μπορείς για να χωρέσεις και το στόλισμα του δέντρου. Αν και νομίζω πως φέτος ίσως κάποια "ψυχή" με κάνει να δω με άλλα μάτια την όλη διαδικασία!

Το πως έγινε και κατέληξε το στολισμένο έλατο να αποτελεί βασικό Χριστουγεννιάτικό σύμβολο βρίσκεται γραμμένο σε διάφορα site. Ενα από αυτά είναι και το παρακάνω:

Πότε, πώς και γιατί χρησιμοποιήθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο σαν σύμβολο;

Σύμφωνα με μερικούς ερευνητές, οι χριστουγεννιάτικες γενικά δοξασίες και παραδόσεις, αποτελούν ένα μίγμα από κατάλοιπα της λατρείας του Σατούρνο (μιας θεότητας που ταυτίζεται με τον Κρόνο) κι άλλων δοξασιών που αναμίχθηκαν με τις χριστιανικές, για να ξεχαστεί στο πέρασμα των αιώνων η αρχική τους προέλευση.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. η 25η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως η μέρα της Γέννησης του Χριστού και ταυτόχρονα σαν η πρώτη μέρα του χρόνου. Ωστόσο υπάρχουν μαρτυρίες ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν στη Ρώμη στις 25 Δεκεμβρίου από το 336. Κι η ίδια αυτή μέρα ήταν κι η Πρωτοχρονιά.
Το δέντρο, σαν χριστουγεννιάτικο σύμβολο, χρησιμοποιήθηκε μετά τον 8ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο ΄Αγιος Βονιφάτιος, που για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, έβαλε στη θέση του το έλατο, σαν σύμβολο χριστιανικό και ειδικότερα σαν σύμβολο των Χριστουγέννων.
Φυσικά, στο πέρασμα των αιώνων, το νόημα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές. Κι αρχικά, για να συμβολίσει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει το δέντρο-σύμβολο με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, συμβολίζοντας έτσι πρακτικά την προσφορά των Θείων Δώρων, για να εξελιχτεί προοδευτικά σ' ένα απαραίτητο διακοσμητικό είδος της μέρας αυτής, που αργότερα πήρε και τη θέση της "Δωροθήκης"- του χώρου δηλαδή που σ'αυτόν τοποθετούσαν οι συγγενείς και φίλοι τα δώρα τους ο ένας για τον άλλο.
Για την Αγγλία ο Τσαρλς Ντίκενς, ο συγγραφέας εκείνης της εποχής, φρόντισε να ξαναπάρουν τα Χριστούγεννα την παλιά χαρούμενη γιορταστική μορφή τους, όσο κανένας άλλος. Κι αν σήμερα σ'ολόκληρο τον κόσμο το χριστουγεννιάτικο δέντρο θυμίζει αυτή τη μέρα, αυτό σίγουρα οφείλεται στον Ντίκενς, που σε διάφορα έργα του και πιο πολύ ακόμα στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του, και το πασίγνωστο Κρίστμας Κάρολ, το προβάλλει σαν βασικό χριστουγεννιάτικο σύμβολο.

Νοικοκυρές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Διαβάζοντας τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα ανα τον κόσμο, έπεσε το μάτι μου σε ένα που με το που το διάβασα ένα πράγμα μου ήρθε στον νου!! Ελληνίδες νοικοκυρές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Το έθιμο αυτό το οποίο λαβαίνει χώρα στην Γιουγκοσλαβία λέει εν ολίγοις τα εξής:
"Οι Γιουγκοσλάβες νοικοκυρές έχουν ένα ευγενικό αλλά βρώμικο έθιμο: Ραντίζουν τα τραπεζομάντηλά τους με κρασί για να μη ντραπούν οι φιλοξενούμενοί τους αν λερώσουν κάποιο."

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Είναι ένα έθιμο που με τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβαίνει στην Ελλάδα. Τα αλλεπάλληλα εγκεφαλικά σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν θέμα χρόνου! Εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοιες ευαισθησίες!

Τύχη. Υπάρχει?

Προχθές είδα σε DVD την ταινία του Γούντι Άλεν Match Point η οποία εκτός του ότι είναι μια ταινία που δεν θυμίζει καθόλου Γούντι Αλεν (για αυτούς που έχουν κακά προηγούμενα με τις ταινίες του), είναι επίσης μια ταινία που στην αρχή και το τέλος της πραγματεύεται το θέμα της τύχης.

Η ταινία αφήνει την υπόνοια ότι η τύχη είναι αυτή που καθορίζει την ζωή μας πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε συνειδητή μας ενέργεια. Φέρει δε το παράδειγμα με το μπαλάκι του τένις που χτυπώντας στο δίκτυ μπορεί να πέσει είτε από την μια μεριά είτε από την άλλη και ανάλογα χάνεις ή κερδίζεις.

Είναι όμως έτσι? Είμαστε έρμαια της τύχης ή απολύτως υπεύθυνοι για την τροπή που παίρνει ζωή μας; Υπάρχει αυτό που ονομάζουμε τύχη ή απλά κάθε αποτέλεσμα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να εξηγήσει άμεσα από ποια δράση προήλθε το ονομάζει τυχαίο?

Σε ένα παλιότερο τεύχος του περιοδικού Focus είχα διαβάσει ένα άρθρο σχετικό για την τύχη στο οποίο κάποιος ονόματι Γουάϊζμαν έκανε ένα πείραμα στο οποίο κάλεσε ανθρώπους ηλικίας 18 με 84 ετών οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους είτε πολύ τυχερό είτε πολύ άτυχο και τους ζήτησε να ξεφυλλίσουν ένα περιοδικό και να μετρήσουν πόσες φωτογραφίες περιέχει. Ορισμένοι, οι "τυχεροί", ολοκλήρωσαν τη διαδικασία πολύ γρήγορα, ενώ οι "άτυχοι" δεν παρατήρησαν από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι στη δεύτερη σελίδα υπήρχε μια σημείωση που τους προέτρεπε να μη μετρήσουν περισσότερο, πληροφορώντας τους ότι το περιοδικό περιέχει 43 εικόνες. Στα μέσα του περιοδικού υπήρχε ακόμα μία σημείωση: "Μη μετράτε άλλο! Πείτε στον πειραματιστή ότι είδατε αυτή τη σελίδα και γι' αυτό κερδίσατε 250 λίρες". Οι "άτυχοι" αγνόησαν και τις δύο ευκαιρίες, καθώς ήταν αφοσιωμένοι στην καταμέτρηση των φωτογραφιών. Το πείραμα του Γουάϊζμαν επιβεβαιώνει ότι αν κάποιος "κοιτά το δέντρο χάνει τελικά το δάσος".

Επιστήμονες από το Ινστιτούτο Έρευνας του Νου, στην Καλιφόρνια, συνδέουν την ατυχία με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όποιος περιμένει να του συμπεριφερθούν άσχημα, φέρεται αμυντικά και εριστικά. Μ' αυτή τη στάση προκαλεί από μόνος του αντιπάθεια, με αποτέλεσμα η αρνητική του προσδοκία να επαληθεύεται.

Οι ευτυχείς συγκυρίες δε μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή. Είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να διαχειρίζεται και τις άσχημες στιγμές ή τις αναποδιές.

Σ' ένα από τα πειράματά του ο Γουάιζμαν ζήτησε από μια ομάδα ανθρώπων να φανταστούν ότι υπήρξαν μάρτυρες μιας ένοπλης ληστείας στη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκαν ελαφρά στο χέρι. Στη συνέχεια τους ρώτησε αν θα θεωρούσαν αυτό το γεγονός ατυχές. "Θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί!" διαπίστωσαν οι "άτυχοι". Οι «τυχεροί», από την άλλη, δήλωσαν ότι θα θεωρούσαν μεγάλη τύχη το γεγονός ότι την "έβγαλαν καθαρή" με μία μόνο αμυχή. Ορισμένοι μάλιστα τόνισαν ότι θα πουλούσαν την ιστορία στις εφημερίδες για να βγάλουν χρήματα!

Έτσι ο Γουάιζμαν κατέληξε στη διατύπωση των τεσσάρων βασικών αρχών του σχετικά με το προφίλ του τυχερού:

1) Είναι ευρηματικός, δημιουργικός, αρπάζει τις ευκαιρίες ακόμα κι αν πρέπει να αλλάξει τις συνήθειές του.
2) Εμπιστεύεται το ένστικτό του.
3) Είναι αισιόδοξος.
4) Λέει συχνά: "Και μη χειρότερα!".

Συνεπώς εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του άτυχο μπορεί να καταλήξει θύμα κακοτυχιών. Υπό αυτή την έννοια οι κατάρες βουντού μπορεί να βλάψουν κάποιον αρκεί να πιστεύει στη δύναμή τους.

Προσωπικά θεωρώ ότι το "Συν Αθηνά και χείρα κίνει" είναι πολύ σοφό. Με άλλα λόγια, η τύχη είναι στα χέρια μας!
Και ας με αποκαλώ συχνά γκαντέμω! Χαριτολογώ!!

Η πενταπλή δολοφονία του Αγρινίου και ο Χαρδαβέλλας!

Μα επιτέλους!!! Ας γίνει κάτι! Ή να σταματήσουν πια να ασχολούνται τα κανάλια με την πενταπλή δολοφονία του Αγρινίου, ή να πούνε επιτέλους την αλήθεια!! Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα.

Καθώς ετοιμαζόμουν να την κάνω για νάνι, έπεσα πάνω στον Χαρδαβέλλα! Τι το 'θέλα? Με σύγχυσε βραδιάτικα. Είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με την πρόσφατη δολοφονία του Αγρινίου. Μαζί με αυτήν είχε ξεθάψει άλλη μία παρόμοια δολοφονία (και καλά) που έλαβε χώρα προ ετών και τις παρέθετε και τις δύο δίπλα δίπλα θέλοντας να βρει κοινά χαρακτηριστικά και κοινές απαντήσεις (!!!). Να μην αναφέρω τις άπειρες εικασίες που έκανε! Αλλά αφού κάνει αυτός και τον ακούει όλο το πανελλήνιο δεν δικαιούμε να κάνω και εγώ μία??? Ε! ναι! Θα την κάνω.

Λοιπόν δεν ήταν αναίτια η δολοφονία αυτή! Υπήρχε αιτία. Για μένα είναι προφανής. Επί χρόνια ο δολοφόνος και ο συνεργός πατέρας του υπέφεραν από αυτό που λέγεται ανυπαρξία κράτους και νόμων. Επί χρόνια καταπατούσαν τα χωράφια τους από όπου περίμεναν να βγάλουν μερικές ψωροδεκάρες, τρόμαζαν τα ζώα τους, τους έβριζαν και τους τσαμπουκαλεύονταν οι όποιοι τυχαίοι περνούσαν από εκεί. Ζούσαν με ένα χρόνιο βραχνά στα σωθικά τους. Κανένας δεν ενδιαφερόταν. Αστυνόμευση δεν υπήρχε. Και τα χρήματα που απέφερε το κτήμα και τα ζώα τους δεν έφταναν με τίποτα για να προχωρούσαν σε ασφαλιστικά μέτρα (όλοι όσοι έχετε πάρε δώσε με δικηγόρους ξέρετε τι στοιχίζει μια απλή υπόθεση). Οι άνθρωποι απλά έφτασαν στα όρια τους. Και αφορμή στάθηκαν αυτοί οι πέντε ή κάποιος εξ αυτών των πέντε κυνηγών.

Όχι. Δεν τους δίνω δίκιο. Η αφαίρεση μιας άλλης ζωής δεν μπορεί να είναι αποδεχτή ποτέ αν δεν συναινεί και ο άλλος. Το ότι κατά γενική ομολογία ήταν ήσυχοι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι δεν ήταν απλά άνθρωποι. Με κάθε αδυναμία που χαρακτηρίζει τον καθένα από εμάς. Όμως μέρος της ευθύνης αυτού του απαράδεκτου εγκλήματος έχουν επίσης και οι πέντε κυνηγοί (ατυχείς αντιπρόσωποι του συνόλου των κυνηγών) και κυρίως το ίδιο το κράτος. Και ας αποκρύπτουν εντέχνως όλοι αυτήν την βασική παράμετρο εστιάζοντας στα ατομικά ψυχογραφήματα των δραστών απορημένοι όλοι με το αποτέλεσμα και αναφωνώντας, μα πως έγινε, δεν είχαν εχθρούς, δεν είχαν προηγούμενα κτλ. Για κάθε δράση υπάρχει αντίδραση λένε. Ε! Κάποιοι δέχτηκαν δράση και αντέδρασαν. Τόσο απλοϊκά τα εξηγώ εγώ. Και καλύπτομαι από αυτήν μου την εξήγηση.
Επίσης και από την εξήγηση του Manifesto.

Σας θυμίζει κάτι;

Ξύλινο άγαλμα(παραβολή)

Ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος αφοσιωμένος στον Βούδα, και είχε ένα πολύ παλιό και όμορφο ξύλινο άγαλμα του Βούδα, ένα αληθινό αριστούργημα. Ο άνθρωπος το φύλαγε σαν μεγάλο θησαυρό.
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, ο άνθρωπος ήταν μόνος μέσα στην αχυρένια καλύβα του. Είχε μεγάλη παγωνιά κι ο άνθρωπος τουρτούριζε από το κρύο. Ένιωθε, ότι πλησιάζει η τελευταία του ώρα. Δεν είχε ούτε ένα ροκανίδι για ν' ανάψει φωτιά. Τα μεσάνυχτα, όταν ο άνθρωπος άρχισε να κοκαλιάζει από το κρύο, εμφανίστηκε μπροστά του ο Βούδας και είπε:
- Γιατί δε ρίχνεις στη φωτιά το άγαλμά μου;
Το ξύλινο άγαλμα βρισκόταν σε άλλη γωνιά δίπλα στον τοίχο. Ο άνθρωπος φοβήθηκε, σκέφτηκε πως είναι ο δαίμονας.
- Τι λες; Να κάψω το άγαλμα του Βούδα; Ποτέ!
Ο Βούδας γέλασε και είπε:
- Εάν με βλέπεις μέσα στο άγαλμα, τότε με χάνεις. Είμαι μέσα σου, όχι μέσα στο ξύλο. Δεν είμαι στο αντικείμενο προσευχής, είμαι μέσα σ' αυτόν που προσεύχεται. Εγώ τουρτουρίζω μέσα σου! Σε παρακαλώ, κάψε το άγαλμα!

Χριστιανισμός και Παγανισμός

Τα βασικά χριστιανικά δόγματα και οι εορτές παράλληλα με το πλήθος των συναφών μύθων και τελετών, στην πραγματικότητα σχετίζονται άμεσα ή και προέρχονται απευθείας από παλιότερες λατρείες της φύσης. Και μόνο μετά από επιμελή και εκούσια διαδικασία συγκάλυψης και διαστρέβλωσης των γεγονότων παραμένει αυτή η προέλευση στο σκοτάδι.

Την εποχή κατά την οποία σύμφωνα με μαρτυρίες έζησε και έδρασε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ και για κάποιους αιώνες νωρίτερα, η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου αποτέλεσε τον χώρο στον οποίο άνθισαν πλήθος παγανιστικών λατρειών . Απειροι ναοί αφιερωμένοι σε θεούς όπως ο Απόλλων ή ο Διόνυσσος για τους Ελληνες, ο Ηρακλής για τους Ρωμαίους, ο Μίθρας για τους Πέρσες, ο Άδωνης και ο Άττις για τους Σύρους και τους Φρύγες, Ο Οσίρις και η Ίσις για τους Αιγύπτιους, ο Βάαλ και η Αστάρτη για τους Βαβυλωνίους και τους Καλχηδονίους και ούτω καθεξής.

Θρησκευτικές ομάδες μεγάλες ή μικρές, συνένωναν τους πιστούς ή τους ευσεβείς μέσω των τελετών που γίνονταν προς τιμήν των αρχαίων θεοτήτων και μέσω κοινών δογμάτων τα οποία πρεσβευαν.

Ένα στοιχείο ιδιάιτερα ενδιαφέρον για εμάς είναι ότι παρόλες τις γεωγραφικές αποστάσεις και τις φυλετικές διαφορές που χώριζαν τους ακόλουθους των λατρειών και παρά τις διαφορές στο τελετουργικό οι γενικές γραμμές της ιεροτελεστίας και της πίστης ήταν – αν όχι όμοιες- εξαιρετικά παρεμφερείς.

1. Γεννήθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου ή σε κάποια πολύ κοντινή ημερομηνία.


2. Μητέρα τους ήταν μια Παρθένος.


3. Τόπος γέννησης τους ήταν κάποια σπηλιά ή υπόγεια κρύπτη.


4. Υπέμειναν μαρτύρια για χάρη της ανθρωπότητας


5. Φέρουν τα προσωνύμια Σωτήρας, Λυτρωτής, Μεσσίας, Θεραπευτής Φωτοδότης.


6. Θανατώθηκαν από τις Δυνάμεις του Σκότους.


7. Μετέβησαν στον Κάτω Κόσμο.


8. Αναστήθηκαν όμως και άνοιξαν για την ανθρωπότητα το δρόμο προς την επουράνια ζωή.


9. Ιδρυσαν κοινότητες αγίων και εκκλησίες όπου οι πιστοί δέχονταν το βάπτισμα.


10. Τη μνήμη τους την τιμούσαν με γεύματα θείας κοινωνίας.

Πως συνέβη τώρα και όλες σχεδόν οι θρησκείες της τότε εποχής είχαν ίδια ημερομηνία γέννησης του σωτήρα τους (μερικές μέρες πάνω κάτω ίσως διέφεραν απλά) είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει πολύ κόσμο.

Ο αρχαιότερος φόβος του ανθρώπου, παλιότερος από κάθε γραπτή πηγή, είναι η αγωνία μπροστά στον Ήλιο που χάνει την δύναμη του το φθινόπωρο- η αγωνία μπροστά στην πτώση του θεού του, η αγωνία μήπως τυχόν δεν καταφέρει να δυναμώσει πάλι και να ξαναφανεί.

Φανταστείτε μια εποχή πολύ μακρινή όταν δεν υπήρχε κανενός είδους ημερολόγιο, όταν το μόνο που μπορούσαν να δουν οι φοβισμένοι θνητοί ήταν ότι η μεγάλη τους πηγή φωτός και ζεστασιάς αδυνάτιζε μέρα με την μέρα, και ανέβαινε όλο και λιγότερο ψηλά στον ουρανό. Όπως όλοι γνωρίζουμε σήμερα υπάρχουν τρεις εβδομάδες κατά το τέλος της χρονιάς που οι μέρες είναι πιο σύντομες από οποιαδήποτε άλλη εποχή του έτους και επιπλέον η διάρκεια τους δε φαίνεται να μεταβάλλεται σημαντικά.

Μπορούμε να φανταστούμε με πόση αγωνία αυτοί οι πρωτόγονοι άνθρωποι πρόσμεναν έστω και το παραμικρό σημάδι πως η μέρα μεγαλώνει.

Όταν λοιπόν μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος κέρδιζε ξανά την δύναμη του, θεώρησαν ότι ο σωτήρας-θεός τους θα συνέχισε να τους χαρίζει τροφή και ευημερία. Χωρίς τον ήλιο ήταν καταδικασμένοι να πεθάνουν. Γι’ αυτό και ο ήλιος ήταν ένα από τα πρώτα αντικείμενα λατρείας. Σιγά σιγά ο άνθρωπος άρχισε να αποκτά γνώση με φυσικό επακόλουθο να αλλάζουν και τα αντίστοιχα αντικείμενα λατρείας.

Πηγή: Χριστιανισμός και Παγανισμός – Εντουάρντ Κάρπεντερ.

Δεν γιορτάζουν όλοι τα Χριστούγεννα.

Ακόμα και εγώ που δεν νιώθω Χριστιανή με την κλασική έννοια του όρου, θα γιορτάσω τα Χριστούγεννα. Το ίδιο θα κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι που εβρισκόμενοι σε έναν τόπο που όλοι οι άλλοι θα γιορτάζουν, θα είναι δύσκολο να το αποφύγουν ακόμα και να θέλουν. Τις γιορτές εξάλλου όταν τις παίρνεις στα σοβαρά χάνεις το νόημα τους. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι τέτοιο το μήνυμα των Χριστουγέννων που ακόμα και ένας άθεος μπορεί να γιορτάσει χωρίς βασικές ενστάσεις.

Κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως που υπακούν σε άλλες θρησκείες, θα πρέπει, αν ζουν σε ένα χριστιανοκρατούμενο τόπο να αποφύγουν εντέχνως να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό αυτό (παρόλο που το θεωρούσα αυτονόητο) μέχρι που μια μέρα παρακολουθούσα το sex and the city στην φάση που η μια φιλενάδα από τις τέσσερεις θέλοντας να παντρευτεί τον καλό της έπρεπε να ασπαστεί την δική του θρησκεία (εβραϊκή) και κατά συνέπεια τα Χριστούγεννα, ούτε να στολίσει δέντρο, ούτε να φωτίσει το σπίτι με τα κλασικά λαμπιόνια, ούτε να μαγειρέψει γαλοπούλα και γενικά έπρεπε να απέχει από κάθε τι που υποδήλωνε εορτασμό για την γέννηση του Ιησού.

Είναι σαφές όμως ότι η 25^η Δεκεμβρίου δεν είναι η ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς. Αυτό καθορίστηκε πολύ μετά από τον θάνατο του επιλέγοντας την ημέρα που σχεδόν όλες οι παγανιστικές θρησκείες προ χριστιανισμού γιόρταζαν την γέννηση των δικών τους σωτήρων. Ίσως αναφερθώ κάποια στιγμή πιο αναλυτικά σε αυτό.

Τι σημαίνουν όμως Χριστούγεννα για μένα?

Είναι απλά μια αφορμή να γιορτάσουμε την ζωή. Την νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο. Την ελπίδα που φέρνει μαζί της αυτή η νέα ζωή.

Αυτό από μόνο του είναι ένας πολύ καλός λόγος!

Η υπερβολή στον έρωτα...

Αν είχα μια χαρά που δεν είχες εσύ,
να σ'την φέρω θα 'ταν ευχαρίστηση.

^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Είχα ελπίσει να πω πιο πολλά.
Ν' αγαπήσω πιο πολύ ποτέ δεν θα μπορέσω.

^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Έμιλυ Ντικινσον (1830-1886)

Μεγάλα λόγια...
Όμως τι νόημα έχει ο έρωτας αν δεν υπερβάλεις?
Πως θα προσδοκάς αν δεν σου τάξουν?
Πως θα φτάσει στα αυτιά σου το έλάχιστο αν δεν ακούσεις το τεράστιο?

Μου αρέσει να υπερβάλει ο έρωτας μου. Στα πάντα. Στα λόγια, αλλά κυρίως στις πράξεις. Είναι στο μόνο πράγμα που μου αρέσει η υπερβολή. Στον έρωτα.

Οπουδήποτε αλλού την απεχθάνομαι.

Μπήκε ο Δεκέμβρης...Έρχονται Χριστούγεννα!!

Πρώτη του Δεκέμβρη σήμερα και αρχίζω την αντίστροφη μέτρηση ως τα Χριστούγεννα! Την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου τις οποίας το πνεύμα μας κάνει έστω για λίγες μέρες καλύτερους ανθρώπους. Μας κάνει να νιώσουμε ότι αγαπάμε όλον τον κόσμο.

Και ας το ξεχνάμε τις υπόλοιπες μέρες.

Έτσι λοιπόν από σήμερα ο Μανολιός (δηλαδή εγώ) βάζει τα ρούχα του αλλιώς και αλλάζω template για την περίοδο. Μόνο template όμως, ίσα για να μπούμε στο mood των Χριστουγέννων γιατί η θεματολογία θα μείνει η ίδια (αν όχι χειρότερη!).

Δεν βοηθάει και ο καιρός για να νιώσουμε ότι έρχονται χριστούγεννα. Εδώ χτυπάει κάτι 20αρια κάθε μέρα. Μόνο χειμώνα δεν θυμίζει. Όχι ότι δεν μου αρέσει. Ίσα ίσα θα έλεγα. Είμαι απο αυτούς που θα ήθελα να ζήσω χριστούγεννα στην Αυστραλία, εν μέσω παραλίας!!

Παρόλα αυτά, μιας και δεν βλέπω, να βλέπω πραγματικό χιόνι, είπα να βάλω λίγο εικονικό να πέφτει!

Τελικά είναι πολύ πιο εύκολο να στολίσεις ένα blog από το να στολίσεις ένα σπίτι! Το οποίο παρεμπιπτόντως θα αργήσει μάλλον πολύ να στολιστεί!!