Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Tuesday, March 13, 2007

Έμπλεξα τις λέξεις και τα μπούτια μου!



Ξυπνώ
το πρωί έτοιμη για αναχώρηση. Ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα και βουρ για το καραβάκι. Είμαι ενθουσιασμένη. Είναι καλοκαίρι. Η πιο αγαπημένη μου εποχή. Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μαζί ΤΟΥ. Δεν μας χωρίζουν παρά μερικές ώρες ταξιδιού. Το αεράκι φυσάει απαλά και ο ήλιος ξεπροβάλει σιγά σιγά... Στην προβλήτα μια καντίνα σερβίρει ζεστές τυρόπιτες, κρέπες, κρουασάν και φρέσκο παγωτό. Παίρνω ο παγωτάκι μου και ξεκινάω. Εξάλλου σε λίγο, ο ήλιος θα λάμπει πάνω από το κεφάλι μου και το παγωτό είναι η πιο κατάλληλη αυταπάτη για να μην τον νιώθεις να σου καίει την μύτη. Το καραβάκι ξεκινάει. Όμως όσο ανοίγεται στο πέλαγος φυσάει όλο και πιο δυνατά. Κουνάει. Το στομάχι μου με προδίδει. Ίσως τελικά το σαββατοκύριακο δεν είναι τόσο εξαιρετικό όσο υπολόγιζα ότι θα είναι. Νιώθω ναυτία. Ανακατεύομαι. Θυμάμαι ένα φαρμακοποιό μια φορά σε ένα άλλο κουνημένο ταξίδι. Μην κοιτάς μου έλεγε την πλώρη του καραβιού που πάει πάνω κάτω. Θα ζαλιστείς. Να κοιτάς ψηλά στον ουρανό. Είχε δίκιο... Έκανα προσπάθεια να μην αφήνω την ματιά μου να πέφτει χαμηλά. Δεν ήταν εύκολο. Κουνούσε όλο και πιο πολύ. Υπομονή έλεγα μέσα μου. Λίγο ακόμα θέλει. Σε λίγο θα ΤΟΝ δω.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όταν θα τον δω θα έχω τα μαύρα μου τα χάλια μετά από τόσες ώρες να ταλαντεύομαι σαν το εκκρεμές! Η
αγωνία με λούζει. Πως να είμαι άραγε τώρα έτσι κάτωχρη από την ζάλη? Θα απογοητευτεί από αυτό που θα δει. Τι να κάνω? Τι μπορώ να κάνω? Τίποτα. Η παραμικρή παρέκκλιση της ματιάς μου και της σκέψης μου με έκανε να κιτρινίζω όλο και περισσότερο. Μα, ναι. Επιτέλους. Να την η στεριά. Φαίνεται. ήδη. Το καραβάκι κόβει ταχύτητα. Είναι θέμα λίγων λεπτών πια να πλησιάσει το λιμάνι. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω τους άλλους επιβάτες να μαζεύουν τα πράγματα τους. Θυμάμαι ότι έχω και δικά μου πράγματα και ψάχνω να τα εντοπίσω με την ματιά μου να περιπλανιέται τριγύρω μου. Μένω να κοιτάζω το λιωμένο παγωτό που βρίσκεται αφημένο λίγο πιο πέρα. Δεν ήταν γραφτό να το απολαύσω. Ούτε αυτό ούτε το ταξίδι.
Το καραβάκι έχει ήδη δέσει εν τω μεταξύ. Σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάζω στην στεριά. Οι επιβάτες κατεβαίνουν και ΤΟΝ βλέπω να με περιμένει χαμογελώντας μου γλυκά. Ξέχασα το χρώμα μου. Ξέχασα την ζάλη μου. Ξέχασα το
καλειδοσκόπιο που του είχα πάρει για δώρο. Ξέχασα τα πάντα όταν ΤΟΝ είδα...

Την πάσα μου την έκανε ο Gb Winzip. Του είπα ότι η φαντασία μου είναι ανύπαρκτη και ως εκ τούτου το δημιουργήμα μου θα ήταν για πέταμα. Τέλος πάντων. Δεν έγινε και τίποτα. Παρακαλώ μην κρίνετε αυστηρά την καλλιτεχνική φλέβα που ΔΕΝ με διακρίνει στα σίγουρα! Εξάλλου ένα παιχνίδι είναι ΚΑΙ αυτό.


Η πέντε λέξεις που επιλέγω εγώ τώρα είναι οι εξής: πλημμυρισμένος, ξάστερος, λυτρώνω, κατασπαράζω, λαχτάρα.
Και τις κάνω πάσα με την σειρά μου στους:
Synas η οποία μόλις είδα έχει ήδη πάρει πάσα από την 3 parties a day με άλλες λέξεις! Καθήκον εξετελεσθει εκτός και αν έχει όρεξη να γράφει κατά παραγγελία! Εγώ πάντως θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα!
Blogaki
Crucial Chaos
Ladybug
Thrass

Καλή τύχη! Και μην με βρίζετε!!

11 comments:

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Λοιπόν μεγάλη μας συγγραφέα, μια χαρά τα πήγες!!! Άμεσο, ζεστό κι αληθινό το κειμενάκι που σκαρφίστηκες! Άσε που μας περνά & ωραίο μηνυματάκι!
Φιλιά

ΥΣ: Κρίμα όμως το καϋμένο το παγωτό...

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

4η πρόσκληση και μία για τις ταινίες 5! Μέχρι το Σάββατο θα γράφω κατά παραγγελία. Σ' ευχαριστώ πάντως πάρα πολύ, που με σκέφτηκες για μια ακόμη φορά!
Και ναι... όταν τον βλέπεις, ξεχνάς τα πάντα... Ααααχ!

Thrass said...

Παραλίγο να ζαλιστώ :)

Έχω πάρει ήδη πάσα από τον Un Certain Plume (και δε με λυπήθηκε καθόλου με τις λέξεις που έβαλε...)

Debby said...

Hliaxtida!!
Φάνηκε που λυπήθηκα το παγωτό ε??? χαχαχαχαχαχα!!!!

Synas! Είδες για να έχεις ταλέντο? Εχεις ρέντα! Χαίρομαι που μας κάνεις όλων την χάρη!

Thrass! Οι δικές μου είναι νορμάλ! Δεν μπορείς να πεις! Οτι και να γράψεις πάντως θα το διαβάσω! Και δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου αν δεν χρησιμοποιήσεις τις δικές μου!

Anonymous said...

για όλα φταίει η ένταση, θέλω απο δώ και πέρα να κάνεις τη μοραία και γαιά πυρί μυχθήτω.
Καλά η φωτογραφία ίσως νάναι και η καλύτερη του θέματος θάλασσα όχι μόνο απο τις δικές σου αλλά και παραπέρα.
Μας έφερες τη θάλασσα και το καλοκαίρι 07 που έρχετε, όχι προηγούμενο και περασμένο.
Είπαμε, μοιραία αυτοπεποίθηση.

Debby said...

Για όλα φταίει η ένταση????
Οι λέξεις φταίνε που μου έφερνάν στον νου φαρμακείο! Πως αντί για λιωμένο παγωτό δεν έβαλα ότι ήπια λιωμένο ντεπόν ένας θεός ξέρει!!!
Ευτυχώς και η φώτο και με έβγαλε ασπροπρόσωπη! Γιατί για να κάνω την μοιραία δεν το βλέπω!!
:-)

philos said...

"ΤΟΥ", "ΤΟΝ"!!!

Θεός στα μάτια σου!!!
;)

Debby said...

Είδες τι σου κάνει ο έρωτας? Θεοποιεί!! Και επειδή για να τον δείξω με το γράψιμο μου δεν υπήρχε περίπτωση είπα να μεγαλώσω τα γράμματα!! :-)

AVRA said...

τι μας εκρυβες τοσο καιρο...γραφεις πολυ καλα!

Crucilla said...

Invitation acknowledged and accepted!
Ευχαριστώ!

Debby said...

Avra!! Αλίμονο αν γράφω και εγώ καλά!! Μην το ξαναπείς. Ακου και μένα που σου λέω!!! :-)))

Crucilla! Θα περιμένω να διαβάσω. Γράφεις έτσι και αλλιώς πολύ όμορφα.