Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Sunday, March 25, 2007

Το βιβλίο της Ψιλικατζούς και εγώ...

Διάβασα το βιβλίο της Ψιλικατζούς. Για την ακρίβεια δεν το διάβασα, το ρούφηξα! Πήγε κάτω σαν το νερό όταν διψάς. Πριν όμως πω περισσότερα για το βιβλίο είναι καλό να πω για το πως αντιλαμβάνομαι μερικά πράγματα σχετικά με τα blog τα οποία έχουν άμεση σχέση ίσως και με τον τρόπο που αντιμετωπίζω ένα βιβλίο το οποίο προέρχεται από κάποιον blogger.
Πολλές φορές στις κουβέντες μου με τους φίλους μου στην πραγματική μου ζωή μου ήρθαν στο νου κάποια πράγματα που είχα διαβάσει σε blogs. Με ικανοποιούσε πολύ αυτό γιατί ένιωθα σαν να είχα μια πολύ πιο μεγάλη παρέα από φίλους από αυτή που θα μπορούσα ποτέ να έχω στην πραγματικότητα.

Σε αυτήν την διαδρομή μου μέσα στα blogs ένα χρόνο περίπου τώρα, "γνώρισα" μερικά άτομα. Για την ακρίβεια δεν τα γνώρισα με την κλασική έννοια της λέξης. Τα "γνώρισα" όμως τόσο όσο με άφησαν να τα γνωρίσω μέσα από τα blogs τους. Ήταν όλα για μένα κάτι ξεχωριστό. Άλλα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Στην ουσία με άλλα ταίριαζα περισσότερο και με άλλα λιγότερο. Τα αισθήματα όμως δεν ήταν πάντα αμοιβαία. Όπως και στην πραγματική ζωή. Σε κάποια blogs αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου και σε άλλα ένιωθα ξένη.
Οσον αφορά το δικό μου, ήξερα ότι δεν είχα κανένα ταλέντο στο γράψιμο για να προσελκύσω με αυτό, είχα όμως και έχω την διάθεση να γνωρίσω ανθρώπους και είχα πολλές απορίες και πολλές ιδέες που ήθελα να συζητήσω μαζί τους. Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω κάποιους να αισθανθούν οικεία μαζί μου. Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που είχα να κερδίσω και αυτό για το οποίο δεν θα ήμουν ποτέ σίγουρη για το αποτέλεσμα. Αν μου έλεγε κανείς να δώσω μια εκτίμηση στο τι νομίζω σχετικά θα έλεγα ότι όχι. Δεν το κατάφερα αυτό. Γιατί δεν είμαι καλή στα λόγια, στις φιλοφρονήσεις, στα κομπλιμέντα, στα όμορφα λόγια.. Δεν μπορώ εύκολα να κάνω κανένα να αισθανθεί μια ζεστασιά από μένα. Είναι κρίμα αλλά αυτό είμαι και αυτό δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να υπερβάλλω. Και όπως και να το κάνουμε όταν θες να πλησιάσεις κάποιον πρέπει να υπερβάλεις σε αυτό που του λες. Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι το οποίο δεν θα το ξεστόμιζα και όταν έβλεπα τον άλλον απέναντι μου. Και αυτό για να γίνει μου παίρνει πολύ χρόνο. Η οικειότητα πάντα μου έπαιρνε χρόνο... Ιδιαίτερα πολύ, για μένα που την είχα ανάγκη.

Για να επιστρέψω στο βιβλίο, να πω λοιπόν ότι η Ψιλικατζού ποτέ δεν ήταν ένα από τα blog που αισθανόμουν οικεία εκεί. Την διάβαζα αλλά μόνο περιστασιακά. Και όταν διαβάζεις κάποιον περιστασιακά είναι όπως όταν βλέπεις κάποιον μια φορά στο τόσο αλλά χάνεις την ευκαιρία να τον γνωρίσεις καλύτερα. Ένα ποστ είναι πολύ πιθανόν να σου φανεί απόμακρό όταν δεν έχεις αφιερώσει ένα μικρό έστω χρόνο για να γνωρίσεις την προσωπικότητα αυτού που γράφει σε αντίθεση με ένα άλλο που μπορεί το μόνο που έχει γράψει να είναι μια και μόνη λέξη του οποίου όμως τον συντάκτη τον "γνωρίζεις".

Το βιβλίο "Η Ψιλικατζού" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, το παρήγγειλα την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε και το παρέλαβα μόλις την Παρασκευή. Επειδή ακριβώς δεν την παρακολουθούσα τακτικά το βιβλίο αυτό για μένα θα ήταν κάτι "νέο" εντελώς. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να είναι κάτι εντελώς νέο ακόμα και για αυτούς που την διάβαζαν τακτικά για τον λόγο ότι πέρα από τα ποστ διαδραματίζεται μαζί μια παράλληλη ιστορία που δημοσιεύεται πρώτη φορά εκεί. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο. Το διάβασα μέσα σε 3 ώρες. Ήταν σαν να μου μιλούσε ένας φίλος. Τόσο πολύ ευκολοδιάβαστο και τόσο άμεσο. Γέλασα πολλές φορές διαβάζοντας κάποια από τα ποστ, αλλά συγκινήθηκα κιόλας. Πρώτη φορά σε εκείνο το κεφάλαιο 41. Το ίδιο και στο τέλος του βιβλίου... Ενα βιβλίο που εναλλάσσετε το γέλιο και το κλάμα με τέτοιο τρόπο που δεν ψυχοπλακώνεσαι με τίποτα!

Είναι ένα βιβλίο από αυτά που θα προτείνω για διάβασμα και από αυτά που θα πάρω για δώρο. Παρόλο που γενικά δεν τα πάω καλά με τους έλληνες συγγραφείς πιστεύω ότι αυτή η κοπέλα έχει μέλλον στην συγγραφή. Αν δεν έχει αυτή με τόσο πλούσιο εσωτερικό κόσμο και τόσο όμορφο γράψιμο ποιος θα έχει άραγε?

Εννοείται ότι πλέον θα με έχει συχνή αναγνώστρια του blog της και εύχομαι από εκεί να μάθω ότι κυκλοφόρησε και άλλο βιβλίο κάποια στιγμή.

Είναι ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να το διαβάσει.

16 comments:

srm1033 said...

Κάλλιστα αυτο το κομμάτι θα μπορούσε να έχει ανέβει στο δικό μου μπλογκ.Με μια διαφορά, εγώ το αγόρασα την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε και ήδη έχω κάνει και ένα δώρο στη γυναικολόγο μου:)

zero said...

Δεν το εχω διαβασει το βιβλιο.
Αλλα για να λες οτι ειναι καλο ...μαλλον θα ειναι.
Τελικα ολα για ενα βιβλιο γινονται.

ζερο.

Caesar said...

Κάτι ανάλογο βρήκα για την "Κουρουνα" εδω. αλλά δεν έτυχε να το διαβάσω.

Alitovios said...

Γιατί δεν είμαι καλή στα λόγια, στις φιλοφρονήσεις, στα κομπλιμέντα, στα όμορφα λόγια.. Δεν μπορώ εύκολα να κάνω κανένα να αισθανθεί μια ζεστασιά από μένα. Είναι κρίμα αλλά αυτό είμαι και αυτό δεν αλλάζει.

Δεν είναι αυτό το «πρόβλημα». Το θέμα είναι πως σπάνια μιλάς για τη ζωή σου. Προσωπικά αυτό με ξενερώνει σε έναν άνθρωπο και σίγουρα δεν με κάνει να νοιώσω οικία μαζί του.

Debby said...

Καλησπέρα σε όλους!

Convinced! Θα μπορούσε λες?
Οταν ζεις Αθήνα δεν χρειάζεται να περιμένεις για μερικά πράγματα. Αλλά όχι...δώρο στο γυναικολόγο μου δεν θα το έκανα μάλλον...

Zero! Δεν γίνονται όλα για ένα βιβλίο αλλά, αν μπορεί κάποιος να γράψει ένα γιατί όχι? ;-)

Caesar! Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο μπλογγερ που έχω διαβάσει από όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει. Μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και ίσως απότολμήσω και των άλλων παιδιών κάποια στιγμή.

Alitovie... Ισως έχεις δίκιο. Αλλά αυτό που έγραψα δεν αφορούσε μόνο τα ποστ μου αλλά και τα σχόλια που αφήνω στα άλλα μπλογκ. Οπως και να έχει δεν είναι ότι δεν μιλάω για την ζωή μου αλλά ότι φιλτράρω πολύ αυτά που γράφω γιατί θεωρώ ότι οι άλλοι δεν φταίνε σε τίποτα να διαβάζουν πράγματα που μάλλον έχουν ενδιαφέρον μόνο για μένα. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζω...

---. said...

Σ΄ευχαριστώ βρε καρδιά μου, σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ.
Δεν χρειάζεται ν΄απολογείσαι που δεν τα γράφεις όλα, κι εγώ που τα ΄γραψα, μη νομίζεις πως νοιώθω καλύτερα τώρα. Απλά μερικές φορές δε μπορώ να το ελέγξω, άσχετα αν τελικά τα δικά μου αφορούν ένα σωρό ταλαιπωρημένα ζευγάρια. Απλά έτυχε.

Να ΄σαι καλά και εύχομαι κάποτε να μπορέσω να ανταποδώσω και σε σένα και σε όλους που μου έχετε φερθεί τόσο πολύ ανθρώπινα και ζεστά. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ ρε σεις.

Μάκια. :')

---. said...

H αποπάνω ήμουν εγώ γαμώ την τεχνολογία μου γαμώ. :)

Debby said...

Constantina! Εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Και μόνο που έτυχε να σε "γνωρίσω" φτάνει!
Φάνηκε να απολογούμε? Οχι. Εξάλλου δενμπορώ να το κάνω και να ήθελα. Σε όποιον αρέσω τελικά :-)

Μπορεί τώρα να σου φαίνεται ότι είναι το ίδιο. Ομως τότε που τα έγραφες όλο και κάποιο βάρος έφευγε από πάνω σου... Και δεν αναφέρομαι μόνο στην παράλληλη ιστορία σου. Τα ποστ σου όλα έτσι όπως τα διάβασα είχαν όλα να πουν κάτι!
Και μου άρεσε που τα διάβαζα από το χαρτί. Περισσότερο από όσο όταν τα διάβαζα από την οθόνη του υπολογίστή μου!
Α!! Το ότι είσαι κούκλα το ξέρεις ε??! :-)

maika said...

εγώ πάντως νιώθω μια χαρά ζέστη εδώ!!

Το βιβλίο θέλω κι εγώ να το πάρω αλλά εδώ που είμαι δεν υπάρχει περίπτωση... Το καλοκαίρι στην Ελλαδίτσα όμως οπωσδήποτε! Είμαι σίγουρη πως θα μου αρέσει! Γέλιο και κλάμα ο καλύτερος συνδυασμός!
καλημέρα

Debby said...

Καλημέρα αν και για καλησπέρα πάει πια!
Εσύ καλή μου Maika εκπέμπεις τόση ζέστασιά από μόνη σου που και βόρειος πόλος να ήταν εδώ πάλι ζεστά θα αισθανόσουν!!
Να το πάρεις όταν έρθεις με το καλό το καλοκαιράκι του βιβλίο! Είναι ότι πρέπει!

Ασκαρδαμυκτί said...

Εγώ πάλι βρε παιδιά, γιατί βλέπω τη μεταφορά των μπλογκοκειμένων σε βιβλίο, κάτι σαν ... προδοσία;

ONOMATODOSIA said...

ωραια η πσιλικατζου.

Debby said...

Ασκαρ, και εγώ κάπως έτσι νόμιζα... Αλλο όμως όταν γράφεις και διαβάζεις ηλεκτρονικά και άλλο να διαβαζεις το χαρτί. Οπως είπα και παραπάνω τα ποστ είχαν άλλη χάρη (καλύτερη) διαβάζοντας τα στο χαρτί. Αυτή η αίσθηση ότι αυτό είναι και δεν μπορείς να το κομεντάρεις μου άρεσε πάρα πολύ. Το συγκεκριμένο βιβλίο εξάλλου δεν ήταν μόνο ποστ...

Ονοματοδοσία, ναι πολύ καλή! Δεν το περίμενα τόσο!

maika said...

ωχ..σα μπαρμπούνι κόκκινη έγινα...
σ΄ευχαριστώ! να είσαι καλά!!

AVRA said...

deppy διαβαζοντας το συγκεκριμενο ποστ πολλες σκεψεις και συναισθηματα με κατεκλεισαν.
Νομιζω οτι ειναι απο τις φορες που εγινες πιο οικεια στα ματια μου...
Ταυτιστικα στα περισσοτερα που αναφερεις...

Παντως μην δισταζεις να γραφεις για σενα , να μοιραζεσαι μαζι μας δεν κουραζομαστε να σε διαβαζουμε και που ξερεις ισως καποια θεματα να μας ενδιαφερουν περισσοτερο απο οσο νομιζεις!

Debby said...

Maika! :-)

Avra! Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Μερικοί άνθρωποι όπως εγώ δεν μπορούν εύκολα να εκφραστούν. Προσπαθώ πάντως να το καταπολεμήσω αυτό αν και δεν είναι τόσο εύκολο... Κάνω πολύ λογοκρισία σε αυτά που λέω...