Τον τελευταίο καιρό είμαι λίγο...

...στον κόσμο μου...
Δεν έχω όρεξη για πολλά πράγματα. Θα έλεγα δεν έχω όρεξη για τίποτα που να αξίζει τον κόπο. Είμαι στην φάση που αναλώνομαι με το να φροντίζω τα απολύτως απαραίτητα της καθημερινότητας και τον ελεύθερο μου χρόνο τον διαθέτω σε εντελώς πεζές δραστηριότητες όπως π.χ. το να βάφω και να ξεβάφω τα νύχια μου. Ακόμα και τις περιηγήσεις μου στα blogs τις έχω αραιώσει αρκετά.
Φταίει και μια απίστευτη κακοκεφιά που πέρασα πριν λίγες μέρες, μαζί με μια επίσης απίστευτη γκαντεμιά που την διαδέχθηκε.
Αφού κατάφερα να στεναχωρήσω και να στεναχωρηθώ, με όλα (μα εντελώς όλα) τα πιο κοντινά μου άτομα, διαπίστωσα για άλλη μια φορά πόσο εύκολα χαλάνε οι σχέσεις των ανθρώπων.
Κάθε μέρα που περνά χτίζουμε τις σχέσεις μας με κόπο, με θυσίες πολλές φορές, με χαρές και λύπες και φτάνει μια στιγμή μόνο για να θεωρηθούν όλα αυτά άχρηστα. Σαν να είναι το μυαλό μας ένας σκληρός δίσκος, ο οποίος μαζεύει ήχους, πονάει, προσβάλλεται και είναι προγραμματισμένος να μην τα σβήνει ποτέ όλα αυτά. Σβήνουν μόνο αν συνειδητοποιήσουμε οι ίδιοι πόσο βλακεία είναι να κρατάμε μούτρα στον άλλον, συνήθως για ασήμαντο λόγο.

"Όλα μας τα χρόνια, μαζεύουμε πληγές, αλλά σπάνια τους δίνουμε την ευκαιρία να θεραπευτούν.
Ένας άνθρωπος μπορεί να σε αγαπούσε για χρόνια, μπορεί να ήταν συμπονετικός και ευγενικός και λέει μόνο ένα πράγμα που σε πληγώνει και εξαφανίζονται χρόνια αγάπης και φιλίας. Αυτό το ένα πράγμα γίνεται πιο σημαντικό και πιο βαρύ από όλα όσα έχει κάνει όλα τα χρόνια. Ξεχνάς όλη την αγάπη του και τη φιλία του και όλες τις θυσίες που έχει έχει κάνει για σένα. Θυμάσαι μόνο εκείνο το ένα πράγμα..."

Osho

Photo from: http://www.artshole.co.uk