Βαφτίσια εν όψιν

Εδώ και μερικές μέρες έχω αρχίσει τις ετοιμασίες για τα βαφτίσια.Το πρώτο πράγμα που φρόντισα σχεδόν βγαίνοντας από το μαιευτήριο, ήταν να κλείσω την εκκλησία για την ημέρα που ήθελα.

Όσοι από εσάς γνωρίζεται τις ιδέες μου σχετικά με την θρησκευτική μου συνείδηση και την σχετική απέχθεια που τρέφω για τους παπάδες και τα σχετικά, θα αναρωτηθείτε πως και ασχολούμαι με κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Ή, για την ακρίβεια... Αξίζει τον κόπο να κάνω αλλιώς? Το θέμα θέλει συζήτηση αλλά νομίζω πως όχι.

Στον κόσμο υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι και οι θρησκείες βοηθούν να υπομείνουν την δυστυχία τους. Τους παρηγορούν λέγοντας τους ότι ναι μεν σήμερα είστε δυστυχισμένοι, αύριο όμως θα είστε ευτυχισμένοι. Όταν αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ, αλλάζει το τροπάρι και την θέση του "αύριο" την παίρνει η "επόμενη ζωή". Ας είσαι δυστυχισμένος σε αυτή την ζωή. Αρκεί να είσαι ηθικός, υπάκουος και πειθήνιος, και στην επόμενη ζωή θα είσαι ευτυχισμένος. Μ' αυτά και μ' αυτά περνά η ζωή και χάνεται...

Έτσι μιας και για μένα αυτό το "μυστήριο", όπως και όλα τα υπόλοιπα "μυστήρια" αποτελούν μέρος μιας παράστασης που καλούμαστε να πάρουμε μέρος, ήθελα να έχει όσο το δυνατόν λιγότερη θρησκευτική χροιά. Μιας λοιπόν και είναι καλοκαιράκι, ήθελα να γίνει έξω από εκκλησία, στην ύπαιθρο. Και μιας και είμαι περισσότερο του βουνού παρά της θάλασσας, επέλεξα σαν μέρος τον ναό της Φιλέρημου ο οποίος είναι από τους αρχαιότερους του νησιού, στην κορυφή ενός καταπράσινου λόφου περιτριγυρισμένου από πεύκα, που γλύτωσε ευτυχώς από την πρόσφατη πυρκαγιά που έκαψε 50.000 στρέμματα πευκοδάσους από τα λίγα που έχουν πλέον απομείνει στην Ρόδο.



Το μέρος εκεί ήταν ναός της θεάς Αθηνάς και του Δία κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π.χ. Έξω από το ναό, υπάρχει ένα σταυροειδές βαπτιστήριο απομεινάρι μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας που χτίστηκε τον 5ο αιώνα μ.χ. πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού. Σε εκείνο βαπτιστήριο γίνονται όλες οι σύγχρονες βαπτίσεις.



Στον περιβάλλοντα χώρο είναι επίσης χτισμένη, σε χαμηλότερο επίπεδο από το μοναστήρι της Ζωοδόχου πηγής, το οποίο χτίστηκε από τους Ιππότες και αναστηλώθηκε στη σημερινή του μορφή από Ιταλούς αρχαιολόγους,, μια υπόγεια βυζαντινή εκκλησία προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, χτισμένη περίπου τον 14ο με 15ο αιώνα μ.χ. .Προφανώς, όπως καταλαβαίνεται και εσείς, από αρχαιοτάτων χρόνων, εκεί, ήταν τόπος λατρείας.


Απέναντι τώρα από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου υπάρχει ένας λιθόστρωτος διάδρομος που στην μια πλευρά του υπάρχουν βάθρα με χαλκογραφίες που αναπαριστούν τα πάθη του Ιησού, και ο οποίος καταλήγει σε ένα μεγάλο πέτρινο σταυρό. Η θέα από εκεί είναι εντυπωσιακή. Από εκεί ψηλά βλέπει κανείς όλη την Ρόδο.



Τι λέτε? Θα περάσετε καμιά βόλτα?

Μετασεισμικές δονήσεις

Εχθές πρωί πρωί αντί να μας ξυπνήσουν τα μωρά, μας ξύπνησε ο σεισμός, ο οποίος μου φάνηκε ατέλειωτος. Από τους σεισμούς που κάνει κάθε τόσο στην Ρόδο, αυτός ήταν διαφορετικός για μένα. Για πρώτη φορά ένιωσα τόσο δυνατό και τόσο μεγάλης διάρκειας σεισμό και για πρώτη φορά δεν είχα να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου και το ότι πρέπει να ντυθώ για να βγω στους δρόμους αλλά και τα μωρά! Μετά αναρωτήθηκα τι θα κάνω αν κατά την διάρκεια της μέρας που είμαι μόνη κάνει σεισμό. Ποιον θα πρωτοπιάσω???

Σήμερα το βράδυ, κατά τις 3 και κάτι, πετάχτηκα πάλι πάνω με ένα ανεπαίσθητο σχεδόν κούνημα από έναν (ελπίζω) μετασεισμό. Ο άντρας μου κοιμόταν του καλού καιρού. Όπως κάθε φορά που κάνει σεισμό! Μου κάνει εντύπωση γιατί γενικά κάνει ελαφρύ ύπνο και ξυπνάει σχεδόν με το παραμικρό. Τους σεισμούς όμως δεν τους παίρνει χαμπάρι καθόλου. Σε αντίθεση με εμένα που δεν γίνεται σεισμός χωρίς να τον αντιληφθώ.

Ίσως γιατί φοβάμαι τον σεισμό πιο πολύ από κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο που προκαλεί καταστροφή. Τον φοβάμαι ίσως υπερβολικά γιατί δεν μπορείς να προστατευτείς από αυτόν κυρίως γιατί δεν προειδοποιεί. Από μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, έναν τυφώνα κτλ έχεις κάτι να σου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ο σεισμός δεν δίνει κανένα σημάδι για την εμφάνιση του. Έρχεται ξαφνικά, προκαλεί άμεσο πανικό και απλά ελπίζεις να μην είναι καταστροφικός.

Ίσως πάλι κάνω λάθος όταν λέω ότι τίποτα δεν μας προειδοποιεί για ένα σεισμό. Και φυσικά δεν αναφερόμαι στους σεισμολόγους οι οποίοι δεν ξέρουν την τύφλα τους και αναρωτιέμαι και εγώ όπως ο Mogwai σε ένα παλιότερο του post, τι ενημέρωση μας προσφέρουν τελικά με τις πληροφορίες που μας δίνουν. Ίσως η ίδια η φύση μας προειδοποιεί, και εμείς απλά είμαστε πολύ απασχολημένοι να την ακούσουμε (ή απλά κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου!). Τα ζώα γενικά αντιλαμβάνονται αμέσως έναν επικείμενο κίνδυνο, γιατί λειτουργούν σε άμεση επαφή με το περιβάλλον τους και με τα αρχέγονα ένστικτα τους. Αν αντιληφθούν κίνδυνο, ή κρύβονται ή σιωπούν περιέργως ή μπορεί και να δείχνουν την ανησυχία τους.
Σημασία έχει ότι νιώθουν τον κίνδυνο. Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που μπορεί να έχει αναπτύξει την νοημοσύνη του, αλλά με κόστος την αποκοπή του από την μητέρα φύση και τα ένστικτα του. Αυτό το αντιλήφθηκα όταν το πρωί του σεισμού που ξυπνήσαμε διαπίστωσα ότι δεν ακουγόταν τίποτα. Ούτε πουλί να κελαηδάει, ούτε σκυλί να γαβγίζει, ούτε τζιτζίκι να τραγουδάει όπως άλλες μέρες. Ακούγονταν μόνο οι φωνές αυτών που είχαν βγει έξω από τα σπίτια τους και ο θόρυβος των αυτοκινήτων στους δρόμους. Μόλις πέρασε ένα μισάωρο από την ώρα του σεισμού, προστέθηκε και πάλι του τραγούδι της φύσης. Και τότε άφησα ένα ουφ ανακούφισης!

Αλήθεια, ξέρει κανείς γιατί οι σεισμοί γίνονται κατά βάση καλοκαίρι και συνήθως πρωινές ώρες? Έχουν πει τίποτα οι σεισμολόγοι για αυτό ή είναι και αυτό ένα από τα θέματα που ερευνούν και πόρισμα δεν βγάζουν?