Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Thursday, October 23, 2008

Το νησί της Hislop και το μυστήριο που έμεινε μυστήριο!

Μόλις εχθές βράδυ τελείωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος "Το νησί" της Victoria Hislop.

Η ιστορία έχει να κάνει με την ζωή μιας οικογένειας που ζούσε σε ένα χωριό της Κρήτης, την Πλάκα, το οποίο βρισκόταν απέναντι ακριβώς από την Σπιναλόγκα το νησί στο οποίο απομόνωναν όσους έπασχαν από λέπρα, προτού ανακαλυφθεί η θεραπεία της.

Είναι καλογραμμένο, ρεαλιστικό και συγκινητικό κατά βάση. Σε άλλους κατάφερε να προκαλέσει δάκρυα. Σε μένα που βαδίζω στην ολική αναισθητοποίηση, δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα. Για να μπορέσει κανείς να συγκινηθεί πρέπει να ταυτιστεί σε τέτοιο σημείο με τον ήρωα έτσι ώστε ο πόνος του να γίνει δικός του. Δεν ταυτίστηκα με κανένα από τα πρόσωπα του βιβλίου. Κάθε πρόσωπο ήταν στο προσκήνιο για λίγο, έτσι ώστε πριν προλάβεις να το "νιώσεις", χανόταν και την θέση του έπαιρνε ένα άλλο.

Περιγράφει μια πραγματικότητα πολύ γνώριμη σε εμάς τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους νησιώτες. Τα ήθη και τα έθιμα είναι ίδια σχεδόν με σήμερα και περιγράφονται με ακρίβεια.
Διαβάζοντας το αισθανόμουν ότι διαβάζω την περίληψη των ζωών 3 γενεών ανθρώπων. Ο χρόνος εκεί μέσα κυλούσε την μια πολύ αργά και την άλλη πολύ γρήγορα.
Ήταν ένα καθαρά "γυναικείο" βιβλίο. Ένας άντρας διαβάζοντας το, πολύ πιθανόν να έπληττε.

Εν τω μεταξύ, όσο με ενθουσίασε η αρχή του, άλλο τόσο με απογοήτευσε το τέλος του. Με απογοήτευσε τελικά γιατί μου φάνηκε ότι ο πρόλογος στον οποίο δινόταν η αφορμή να ειπωθεί η κυρίως ιστορία και κατ' επέκταση και ο επίλογος ήταν περιττός. Με τον πρόλογο μου δημιουργήθηκε η ατμόσφαιρα ενός μυστηρίου η οποία με τον επίλογο ξεφούσκωσε τόσο απότομα που σου άφηνε ένα κενό που ακόμα και η δύναμη που κουβαλούσε το κυρίως θέμα του βιβλίου δεν μπορούσε να το καλύψει. Τόσο ατυχές ήταν νομίζω.

Παρόλα αυτά σε κερδίζει με την αμεσότητα του, είναι παραστατικό και ευκολοδιάβαστο. Ότι πρέπει για χαλάρωμα.
Τι και αν δεν πρόκειται για αριστούργημα λογοτεχνίας?

3 comments:

Kwlogria said...

Μπράβο ρε κοριτσάκι μου, το έβλεπα τόσο καιρό, το σκεφτόμουν αλλά κάτι δε με έπειθε! Από την άλλη, για τον καθένα είναι διαφορετικό.. Μια χαρά το έθεσες, με έβαλες σε σκέψεις!

ομν said...

Κυριακή βράδυ έμεινα σπίτι, βρέθηκα τυχαία στα κείμενα σου και δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Έγραψες και για την μεγάλη πυρκαγιά του καλοκαιριού...αύριο θα είμαι στα Λάερμα για μερικές φωτογραφίες. Είναι όμορφα τα πρώτα άνθη που φυτρώνουν μέσα στις στάχτες...

Debby said...

Καλημέρα!

Kwlogria!! Έχουμε ταύτιση στις σκέψεις μας μάλλον!! Τα ίδια σκεφτόμουν και εγώ όταν διάβαζα το ποστ σου με τις κομμώτριες! Λύθηκα στο γέλιο!! Συγνώμη που δεν σου άφησα σχόλιο να στο πω!!

Νίκο! Πατριώτης λοιπόν... Ελπίζω να μας δείξεις τις φώτο σου κάποια στιγμή. Πάντα χαίρομαι όταν μια "ζωή γεννιέται" και ειδικά αν είναι "μέσα απ' τις στάχτες της".