Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, February 11, 2013

Όταν κάνεις σχέδια...

Ένα από αυτά που δεν είχα σκεφτεί προτού κάνω τα παιδιά ήταν το γεγονός ότι δεν θα μπορούσα να προγραμματίσω κάτι χωρίς να έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι μπορεί να αναβληθεί για τον οποιοδήποτε λόγο. Αυτό φυσικά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο αυτών που έχουν παιδιά. Είναι μέρος της ζωής όλων μας. Απλά όταν έχεις παιδιά, και ειδικά μικρά σε ηλικία σου συμβαίνει απείρως συχνότερα οπότε και το εμπεδώνεις θες δεν θες.

Προγραμματίζεις για παράδειγμα να πας στο super market το απόγευμα π.χ. και μισή ώρα πριν κάποιος ανεβάζει πυρετό και τα ψώνια αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας. Ή  μπορεί να έχεις σκεφτεί να κάνεις το γαμάτο φαγητό που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη στην οικογένεια χωρίς να χρειαστεί να μπλεχτείς με τα της κουζίνας την επόμενη μέρα, και αφού το ετοιμάσεις αντί να το τσακίσετε οικογενειακώς, κάποιος  φέρνει μια γαστρεντερίτιδα σπίτι, το φαΐ μπαίνει στο ψυγείο και εσύ αν την γλυτώσεις  και δεν κολλήσεις, βρίσκεσαι να βράζεις κάτι νερόβραστο μπας και γλυτώσεις κανένα πλυντήριο τουλάχιστον.

Κάπως έτσι την έπαθα για άλλη μια φορά την προηγούμενη εβδομάδα, όπου σχεδίαζα η καλή σου να πάω σε μια παρουσίαση βιβλίου, και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά στην συνηθισμένη λατρεμένη οικογενειακή ρουτίνα, το αμέσως προηγούμενο βράδυ τα δεδομένα ανατράπηκαν σε βαθμό να σκέφτομαι τι να βάλω μέσα στην τσάντα για το νοσοκομείο. 

Αυτό το απρόοπτο, απρόσμενο και αναπάντεχο γεγονός που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμού ή έστω σκέψης που όχι απλά σου ξεπρογραμματίζει το super market ή στέλνει ένα φαΐ στα σκουπίδια αλλά έχει συνέπειες πολύ πιο σοβαρές, που αν είσαι τυχερός δεν θα αλλάξει την ίδια σου την ζωή, πάντα θα με κάνει να νιώθω πόσο ελάχιστα μπορώ να επέμβω σε αυτό που μου επιφυλάσσει η ζωή στο μέλλον. Προφανώς πολύ λίγο εξαρτάται από μένα.

Τώρα που πλέον πέρασε η μπόρα, δυο τρία πράγματα μου ήρθαν στον μυαλό...

Το ένα είναι ο ρόλος του ίντερνετ στην ζωή μας. Ένα πολύτιμο εργαλείο πραγματικά.  Το βράδυ που δεν ήξερα τι μου ξημερώνει και ξενυχτούσα κάνοντας  δρομολόγια για  να τσεκάρω αν όλα είναι καλά,  ζήτησα βοήθεια από διάφορους ειδικούς σχετικά με την κατάσταση που βίωνα. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν παρόλο του ότι μεσολαβούσαν μη εργάσιμες μέρες σαββατοκύριακου, απάντησαν όλοι σχεδόν  δίνοντας μου πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές σχετικά. Όλα αυτά φυσικά αφού είχα ήδη επικοινωνήσει με τον γιατρό μου προηγουμένως και αφού είχα περάσει ένα τετράωρο τουλάχιστον στο νοσοκομείο κάνοντας εξετάσεις. 
Μετά από αυτό μου ήρθε στον νου η περίπτωση εκείνης της μάνας που άφησε να φύγει ένα μωράκι μηνών μόλις όπου αντί να κινήσει γη και ουρανό να πάει σε γιατρό χρησιμοποίησε το ίντερνετ για να ζητάει συμβουλές από άλλες "μανούλες"...


Το άλλο...τι σου είναι αυτή η τύχη... ένα αργοπορημένο γεύμα ακυρώνει ένα χειρουργείο και τελικά σου βγαίνει σε καλό. Θα μπορούσε όμως και όχι. 
Το βράδυ να σκέφτεσαι πως το επόμενο θα την βγάλεις στο νοσοκομείο και τελικά αντί για αυτό, καθαρά από τύχη πάλι, τα σχέδια που έκανες να μπαίνουν πάλι στο πλάνο και τελικά να βρίσκεσαι στην παρουσίαση που σχεδίαζες και να φεύγεις πανευτυχής με μια αγκαλιά βιβλία! 

Τέλος, αυτό που μου είχε γράψει η Synas  σε σχόλιο της στο ποστ εκείνο όπου ανακοίνωνα ότι περίμενα δίδυμα.  Θα σου φύγει η μαγκιά μου είχε γράψει. Και έτσι ακριβώς έγινε!


9 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Καλά μη νομίζεις κι εμείς κάπως έτσι είμαστε... Αρρώστησε η μεγάλη στον παιδικό, μια βδομάδα στο σπίτι και πάνω που γίνεται κάπως καλά κολλάει τη μικρή της αδελφή... Και ξανά από την αρχή εμείς. Το ΣΚ αυτό δεν κοιμηθήκαμε παρά μόνο λίγες ώρες...

Debby said...

Δήμο!!! Το επεισόδιο που απέκτησες και δεύτερο κοριτσάκι το έχασα! Να σου ζήσει!! Λίγο να μοιάζει στο πρώτο θα είναι πανέμορφο και αυτό!
Όπως και να έχει, από τότε που γίνεσαι γονιός έχεις προσέξει φυσικά ότι ούτε να σχεδιάσεις να κοιμηθείς μια φορά όσο θες δεν μπορείς! Το αυτονόητο δηλαδή! ;-)

ο δείμος του πολίτη said...

Ποιο σχεδιασμό να κάνεις, καλή μου; Τουλάχιστον τα 4-5 χρόνια πάνε έτσι... Ούτε να διαβάσεις μπορείς, ούτε μελέτες να πιάσεις (πόσο μάλλον να συγγράψεις) ούτε τίποτα. Όλος ο κόσμος τα παιδιά (τα γέλια, οι καβγάδες, το παιχνίδι, οι αρρώστιες)...

Debby said...

χαχαχαχαχα!!! Θέλω να σε ενημέρωσω ότι εγώ είμαι στα 5 και ακόμα δεν μπορώ να διαβάσω ούτε 2 σελίδες συνεχόμενες όταν είναι ξύπνια χωρίς κάποιος να με διακόψει!! Οπότε μπορείς θα έλεγα άνετα να αυξήσεις το χρονικό όριο στο οποίο ελπίζεις να καταφέρεις να συγγράψεις!

ο δείμος του πολίτη said...

Ωχ, αμάν... Το ξέρεις ότι μου κόβεις το όνειρο;

An-Lu said...

Περαστικά να είναι...κι ας κάνουν το πρόγραμμα άνω-κάτω ;)

Debby said...

Δήμο, δυστυχώς πρέπει να το αναβάλεις ακόμα λίγο το όνειρο! Και μην κοιτάς που δεν γράφω εδώ για τις οδύσσειες το διαστήματος που τραβάμε κάθε φορά που κουβαλάνε κάποια ίωση. Ο ένας μετά τον άλλον πέφτουμε σαν τα κοτόπουλα, μεγάλοι και μικροί!

An-Lu! Εννοείται! Αυτό καταλήγεις να λες! Γιατί αυτό έχει σημασία τελικά!

negentropist said...

Έξοχο !

:)

Epicuros said...

Αν κάνατε σάουνα δεν θα παθαίνατε ιώσεις! Ούτε τα συνηθισμένα κρυολογήματα, πονόλαιμους, συνάχια, κλπ...